ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

(Ἡ «ρουτίνα» τῶν Κυριακῶν πού δέν θά ξεχάσουμεποτέ)

Τίς δεκαετίες τοῦ ’50 καί τοῦ ’60, ὅταν ἡ γκαζόλαμπα ἀντικαταστάθηκε ἀπό τό ἠλεκτρικό ρεῦμα καί ἡ κοινόχρηστη βρύση τῆς γειτονιᾶς ἐγκαταλείφθηκε γιατί ἀποκτήσαμε νερό στό σπίτι μας, ὁ ἐκκλησιασμός τῆς Κυριακῆς ἦταν μία εὐχάριστη γιορτή, μία εὐχάριστη ἔξοδος. Τό βράδυ τοῦ Σαββάτου γινόταν ἡ κατάλληλη προετοιμασία. Λουζόμουν σέ μία στρογγυλή σκάφη, ἐλλείψει μπανιέρας, ἐνόσω ἡ μητέρα μου μοῦ ἔριχνε τό νερό μέ ἕναν μαστραπά στό κεφάλι κι ἐγώ περιστρεφόμουν ἐπιτόπου, ὥστε τό νερό νά διαχυθεῖ σέ ὅλο τό σῶμα. Τόν χειμώνα ἡ διαδικασία γινόταν κοντά στή σόμπα, ὥστε τό περιστρεφόμενο σῶμα νά ἀποκτᾶ μία ὁμοιόμορφη θερμοκρασία. 

Τό πρωί τῆς Κυριακῆς ντυνόμουν καί πήγαινα στήν ἐκκλησία, ἄλλοτε μόνος μου καί ἄλλοτε μέ τούς γονεῖς μου. Στό ντύσιμο ὑπερεῖχα τῶν συμμαθητῶν μου, γιατί εἶχα πατέρα ράφτη καί ὅλο κάτι σκαρφιζόταν γιά νά πρωτοτυπήσει. Ἰδιαίτερα τά ἐσώρουχά μου ἦταν πολύ ἐντυπωσιακά: Ἡ μητέρα μου ἔπαιρνε ἀπό τόν μπακάλη ἄδεια τσουβάλια ἀπό ἀλεύρι καί ζάχαρη καί τά ἔπλενε στό καζάνι μέ ἀλισίβα (σταχτόνερο, φυσικό ἀπορρυπαντικό της ἐποχῆς), ἀλλά τά σταμπωτά γράμματα δέν ἔσβηναν ἐντελῶς. Ἔτσι, ὅταν ὁ πατέρας μου ἕραβε τά ἐσώρουχά μου, φαίνονταν στά ὀπίσθια ἤ στήν πλάτη μου Sugar Cave (ζαχαροκάλαμο) ἤ Farina (ἀλεύρι). Μέ αὐτό τό ἐνδυματολογικό «ὁπλοστάσιο» ἀνέβαινα τά σκαλοπάτια τοῦ Ἁγίου Θεράποντα Κάτω Τούμπας. 

Ἄναβα τά κεράκια πού εἶχα τάξει, καί κατευθυνόμουν στή δεξιά πλευρά, ὅπου ἦταν ὁ χῶρος γιά τούς μαθητές. Δέν καταλαβαίναμε τήν αὐστηρή βυζαντινή καθαρεύουσα, ἀλλά ξέραμε τό τελετουργικό καί σταυροκοπιόμασταν καί γονυπετούσαμε ὅταν ἔπρεπε. Ἀρκετές φορές ἀνυπομονούσαμε νά τελειώσει ἡ λειτουργία καί νά πάρουμε τό ἀντίδωρο. Ἔπαιρνα καί γιά τούς γονεῖς μου, ὅταν δέν ἦταν παρόντες, καί τό ἔβαζα στό καθαρό λευκό ὑφασμάτινο μαντίλι. Μέ τούς συμμαθητές μου κάναμε μία βόλτα στό πάρκο τοῦ Ἁγίου Θεράποντα καί, ἀνάλογα μέ τά οἰκονομικά μας, παραγγέλναμε «ὑποβρύχια» ἤ πάστες. Πολλές φορές παραγγέλναμε τόσα γλυκά ὅσα χρήματα συγκεντρώναμε ἀπό τόν ρεφενέ, ἀλλά μέ περισσότερα κουταλάκια, γιά νά γλυκαθοῦν ὅλοι στήν παρέα. Ξέρετε τί ἐξαίσια γεύση εἶχαν τά γλυκά ρεφενέ; 

Τό μεσημεριανό μᾶς περίμενε καί χωρίζαμε γιά τά σπίτια μας, μέ τήν προσδοκία νά βροῦμε λίγο κρέας στήν κατσαρόλα. Οἱ «ἔχοντες καί κατέχοντες» εἶχαν κρέας κάθε Κυριακή, ἐνῶ οἱ σκέτοι «ἔχοντες» μία φορά τόν μήνα. Μετά τό φαγητό, ἡ μητέρα μου μάζευε τήν κουζίνα, ὁ πατέρας μου διάβαζε τή «Μακεδονία» καί ἐγώ ἔκανα ἐπανάληψη τῶν μαθημάτων στό τραπέζι ὅπου πρίν ἀπό λίγο τρώγαμε. Ὁ χρόνος ἦταν περιορισμένος, διότι στίς 4:00΄ θά ἄρχιζε ἀπό τό ραδιόφωνο ἡ ἀναμετάδοση ποδοσφαιρικοῦ ἀγώνα. Κάποιοι γείτονες πού δέν εἶχαν ραδιόφωνο θά ἔρχονταν νά ἀκούσουν τήν ἀναμετάδοση καί νά πιοῦν τόν ἀπογευματινό καφέ. Ἔφερναν μαζί τους καί τίς καρέκλες τους, γιατί κανένα νοικοκυριό δέν εἶχε τόσες καρέκλες γιά νά φιλοξενήσει τόσους ἀνθρώπους. Ἐγώ, ἔνθερμος ὑποστηρικτής τοῦ Ἄρη, ἀπογοητευόμουν ὅταν δέν ἀναμετέδιδαν ἀγώνα του. 

Ἔδειχνα, ὅμως, τό φίλαθλο ἦθος ὑποστηρίζοντας τόν ΠΑΟΚ, ὅταν ἔπαιζε μέ ἀντίπαλη ὁμάδα ἐκτός Θεσσαλονίκης. Στίς 7:00μ.μ. ἄλλη μία συγκέντρωση μπροστά στό ραδιόφωνο. Ὁμιλητής, ὁ πατέρας Λεωνίδας. Καθαρή φωνή, ἁπλή δημοτική γλώσσα, χωρίς ἐξάρσεις, ἔπαιρνε πραγματικές ἱστοριοῦλες ἀπό τήν καθημερινότητα, τίς ἀνέλυε καί βοηθοῦσε ὅλους μας μέ τά σοφά του λόγια. Μέ τό τέλος τῆς ὁμιλίας, ἀκολουθοῦσαν λίγα σχόλια ἤ καί ἐλάχιστες κριτικές καί οἴ γείτονες ἀναχωροῦσαν γιά τά σπίτια τους. Ἡ μητέρα μου συμμάζευε τά ποτήρια καί τά φλιτζάνια τῆς συγκέντρωσης καί προετοίμαζε τό πρωινό τῆς ἑπόμενης ἡμέρας καί τό σάντουιτς γιά τό σχολεῖο. Ὁ πατέρας μου κι ἐγώ ἑτοιμάζαμε τά ροῦχα μας γιά τό ἑπόμενο πρωινό καί ἐγώ τήν τσάντα μου, γιά τό «ὡρολόγιον πρόγραμμα» τῆς ἑπόμενης ἡμέρας. Τό πρόβλημά μου ἦταν πῶς νά βολέψω τό ὀγκωδέστατο σχολικό βιβλίο «ΑΠΑΣΑ ΥΛΗ», πού περιεῖχε διαφορετικά μαθήματα, ὅπως Φυσική, Ἱστορία, Χημεία, Βιολογία, Θρησκευτικά καί ἄλλα. 

Δέν ὑπῆρχε ἡ ξελογιάστρα τηλεόραση καί κοιμόμασταν πολύ ἐνωρίτερα ἀπ’ ὅ,τι σήμερα. Ἡ σχολική καί ἐργασιακή ἑβδομάδα ἦταν ἔξι ἡμερῶν, καί μάλιστα πολύ δύσκολη. Πέφταμε ἀμέσως στό κρεβάτι, γιά νά κερδίσουμε μερικές ὧρες ὕπνου τήν ἑβδομάδα.

Εκ του περιοδικού ''Σύνδεσμος'', έτος 51ο, Νοέμβριος 2017, Τεύχος 523.

Επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Χρήστος Σίσκος

Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός