Σ’ ἕνα ἀπό τά πολλά παράξενα βιβλία πού ἔχω διαβάσει
εἶχα βρεῖ καί μιά πολωνική παροιμία πού δίνει ἀπάντηση σέ ἕνα ἀπό τά πιό σοβαρά προβλήματα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας:
τήν «τσουναμική» διάχυση στή χώρα μας μιᾶς ξένης μάζας ἀνθρώπων
μέ ἀπροσδιόριστη ταυτότητα, ἀκαθόριστη ὑγιεινή κατάσταση, ἀμφίβολη ἠθική ποιότητα,
μέ ὕποπτες κατά τό πλεῖστον διαθέσεις καί περισσότερο ὕποπτες διασυνδέσεις.
Γιά τό πρόβλημα αὐτό,
πού τείνει νά ἐξελιχθεῖ σέ γάγγραινα,
ἡ πολωνική παροιμία διδάσκει τόν ἀκόλουθο τρόπο ἀντιμετωπίσεως:
«Ἄν οἱ ποντικοί μπαίνουν στό κελλάρι σου ἀπό μιά μεγάλη τρύπα, τότε βούλωσε τήν τρύπα...»!
Οὔτε λίγο- οὔτε πολύ ἔχουμε πέσει θύματα κλοπῆς ἀπό τέτοιου εἴδους ποντικούς.
Ἡ προσωπική μου περίπτωση δέν ἔχει νά κάνει μέ ποντικούς, πού θά μποροῦσα νά τούς τρομάξω μ’ ἕνα «ξού», ἀλλά μέ δύο θωρηκτοειδεῖς τύπους πού γέμιζαν μόνον αὐτοί τό μισό βαγόνι τοῦ «Ἠλεκτρικοῦ». Ἦσαν τριχωτοί σάν θιβετιανές κατσίκες καί ὁ ράφτης τους (ἦσαν καί καλοντυμένοι) θά πρέπει νά τράβηξε τό διάβολό του ὥσπου νά καταφέρει νά ζώσει τίς σάρκες τους μέσα σέ λίγα μέτρα ὑφάσματος. Μέ ἀδιάφορο ὕφος ἅπλωσαν πάνω μου τά χέρια τους, κάτι χέρια πού θύμιζαν μπούτια ἀγριοχοίρου, καί ἀπό τό σταθμό τῆς Βικτωρίας ὥς τήν Ὁμόνοια βρέθηκα ἐλαφρότερος κατά 550 εὐρῶα. Ἡ μισή μου σύνταξη ἔγινε καπνός, ὅπως ἔγιναν καπνός καί τά δύο μαμμούθ σάν φθάσαμε στήν περιώνυμη πλατεία. Τό φοβερό ἦταν ὅτι κάποιοι ἐπιβάτες ἔβλεπαν τήν ὑφαρπαγή τῶν χρημάτων ἀπό τήν τσέπη μου ἀλλά τηροῦσαν εὐλαβῆ σιωπή. Ἕνα κτυπηματάκι ἀπό τά μεγαθηρικά ἐκεῖνα τέρατα θά μποροῦσε νά τούς στείλει στήν κάτω γῆ.
Σ’ ἕνα ἀπό τά πολλά παράξενα βιβλία πού ἔχω διαβάσει
Δέν ἀρκεῖ πού ὅλο αὐτό τόν συρφετό
τόν κάναμε συνέταιρο στήν τσέπη μας,
τόν κάναμε καί συν-ἔνοικο στό σπίτι μας, στό μαγαζί μας
καί συχνά ἰδιοκτήτη στό ὄχημά μας, ἄν μάλιστα αὐτό εἶναι κάπως ἀκριβό.
Ὑπολογίζω ὅτι οἱ κλοπές ἀπό τούς ξένους καί τούς Ἕλληνες συνεργάτες τους
μᾶς κοστίζουν περισσότερο ἀπό τή νόμιμη κλοπή τῆς ἐφορίας.
Οἱ ἀριθμοί κλοπῶν πού δίνει τό ἁρμόδιο γιά θέματα τέτοια ὑπουργεῖο
(δέν συγκρατῶ τό πολύλεξο εὐφημιστικό ὄνομά του)
πόρρω ἀπέχουν ἀπό τοῦ νά εἶναι ἀληθεῖς.
Τά δύο τρίτα τῶν θυμάτων κλοπῆς θεωροῦν μάταιο κόπο νά προσφύγουν στήν ἀστυνομία.
Σέ φίλο μου μάλιστα πού τοῦ ἔκλεψαν τό σπιτικό, ἕνας φιλάνθρωπος ἀστυνομικός τοῦ συνέστησε ἐμπιστευτικά νά μήν κάνει καμμιά καταγγελία, διότι εἶναι βέβαιο ὅτι θά τοῦ «κτυπήσουν», δηλαδή θά τοῦ κατακλέψουν καί τό ...ἐξοχικό! Τοῦτο σημαίνει ὅτι οἱ ὀργανωμένες συμμορίες –πιό καλά κι ἀπό τίς ἐφορίες– γνωρίζουν τήν περιουσιακή μας κατάσταση. Ποῦ θά μᾶς ὁδηγήσει αὐτό; Εἶχα φθάσει τό ἄρθρο στό ἐρωτηματικό, ὅταν ξαφνικά τήν ἀπάντηση ἔλαβα ἀπό τήν τηλοψία: Σέ πράξεις ἰδεολογικοποιημένης βίας πού ὑπό τό πρόσχημα τῆς ἀντιβίας θά ἀποτελοῦν τό προοίμιο τοῦ ἐπερχόμενου φασισμοῦ.
Κοιτοῦσα ἐπί ὥρα πολλή τόν νεαρό Νορβηγό μέ τό παγωμένο πρόσωπο, τό γεμάτο αὐταρέσκεια χαμόγελο καί τό φιδίσιο βλέμμα καί θαρροῦσα πώς ἔβλεπα φωτογραφίες τοῦ Χίμλερ στό πιό νεανικό. Διάβασα ἀρκετές ἀπό τίς 1.500 παραληρηματικές του σελίδες. Ἀποτελοῦν ἕνα νέο «Μάιν Κάμφ». Φοβᾶμαι πώς ὁ ψυχρός καί ὑπολογιστικός δολοφόνος θά γίνει ὁ Ἀπόστολος μιᾶς νέας «Ἀποκαλύψεως». Λειτούργησε σάν τήν ἀράχνη πού σκοτώνει τά ζουζούνια, ὅταν τρυποῦν τόν ἱστό της. Δυστυχῶς, οἱ εὐρωπαϊκές κυβερνήσεις ἀντί νά θέσουν φραγμό στήν εἰσβολή τῶν ἑκατομμυρίων Ἀσιατῶν, Ἀφρικανῶν κ.λπ., ἔκαναν μέ τήν ἀσυνάρτητη νομοθεσία τους τήν τρύπα πιό μεγάλη.
Στήν πατρίδα μας εἰδικά οἱ ἀλλοδαποί σέ κάποιες περιοχές ἔχουν γίνει κράτος ἐν κράτει.
Τά ἐγκληματικά στοιχεῖα πού κινοῦνται –λάθρα ἤ φανερά– ἀνάμεσά τους, ὁπλοφοροῦν.
Ἡ ἀστυνομία δέν τό λέει. Ἀλλά τό ξέρει.
Οἱ κάτοικοι κάποιων χωριῶν ἄρχισαν νά σιδηροφοροῦν
καί νά ἐπιτίθενται ἐναντίον καταυλισμῶν ξένων καί τσιγκάνων.
Μέ ἄλλα λόγια ἀντιτάσσουν βία στήν ἔνοπλη βία.
Ὁ κόσμος κινεῖται –ἐδῶ ὅπου μᾶς ἔχουν φέρει οἱ κυβερνῶντες– στά ὅρια τῆς παρακρούσεως.
Ἄκουσα –κι ἔφριξα– ἀπό στόματα ὄχι μόνον παιδιῶν
ἀλλά καί ἀπό στόματα ὡρίμων τή φράση:
«Καλά τούς ἔκαμε...!».
Φοβᾶμαι πώς ἔρχονται «Νύκτες Κρυστάλλων».
Φοβᾶμαι τήν ἔλευση νέων Μεσσιῶν.
Φοβᾶμαι, γιατί σέ κάποιον τοῖχο τῶν Ἀθηνῶν, μαζί μέ ἄλλα ἄθλια «γκράφιτι», εἶδα καί τό ἑξῆς φρικαλέο:
«Ὁ Ἄντερς Μπρέιβικ ὁδηγός μας».
Ἀσφαλῶς ὁ V. Quisling θά ἀγαλλιᾶ στόν τάφο του!
Στήν πατρίδα μας εἰδικά οἱ ἀλλοδαποί σέ κάποιες περιοχές ἔχουν γίνει κράτος ἐν κράτει.
Τά ἐγκληματικά στοιχεῖα πού κινοῦνται –λάθρα ἤ φανερά– ἀνάμεσά τους, ὁπλοφοροῦν.
Ἡ ἀστυνομία δέν τό λέει. Ἀλλά τό ξέρει.
Οἱ κάτοικοι κάποιων χωριῶν ἄρχισαν νά σιδηροφοροῦν
καί νά ἐπιτίθενται ἐναντίον καταυλισμῶν ξένων καί τσιγκάνων.
Μέ ἄλλα λόγια ἀντιτάσσουν βία στήν ἔνοπλη βία.
Ὁ κόσμος κινεῖται –ἐδῶ ὅπου μᾶς ἔχουν φέρει οἱ κυβερνῶντες– στά ὅρια τῆς παρακρούσεως.
Ἄκουσα –κι ἔφριξα– ἀπό στόματα ὄχι μόνον παιδιῶν
ἀλλά καί ἀπό στόματα ὡρίμων τή φράση:
«Καλά τούς ἔκαμε...!».
Φοβᾶμαι πώς ἔρχονται «Νύκτες Κρυστάλλων».
Φοβᾶμαι τήν ἔλευση νέων Μεσσιῶν.
Φοβᾶμαι, γιατί σέ κάποιον τοῖχο τῶν Ἀθηνῶν, μαζί μέ ἄλλα ἄθλια «γκράφιτι», εἶδα καί τό ἑξῆς φρικαλέο:
«Ὁ Ἄντερς Μπρέιβικ ὁδηγός μας».
Ἀσφαλῶς ὁ V. Quisling θά ἀγαλλιᾶ στόν τάφο του!
Εκ της Εστίας της 12ης Αυγούστου 2011. Πηγή: ΕΔΩ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου