ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ Η ΧΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΦΤΩΧΟΤΕΡΗ ΚΑΤΑ ΕΝΑΝ ΛΕΒΕΝΤΗ...

"Δεν ξέρω αν ήταν κατάρριψη ή πτώση. 

Ό,τι και να ήταν, ο λεβέντης δεν γυρνά πίσω. 

Και ο μόνος που δεν ευθύνεται γι' αυτό, είναι εκείνος...

Από σήμερα η χώρα είναι φτωχότερη κατά έναν λεβέντη..."

Έχω τύχει σε ολονυχτία νεκρού ιπτάμενου στην πτέρυγα μάχης που υπηρετούσα. Οι άνθρωποι αυτοί είναι νέοι. Και πεθαίνουν νέοι και ανολοκλήρωτοι. Κάνουν οικογένεια μικροί. Οι γυναίκες τους μένουν πίσω στην μονάδα και μεγαλώνουν τα μωρά τους. Κάθε μέρα είναι και ένα ατέλειωτο καρδιοχτύπι. Κάθε βόμβος μαχητικού είναι κι ένας αναστεναγμός.

Θα γυρίσει πίσω απόψε; 

Θα τους πάρει αγκαλιά; 

Θα ξαπλώσουν μαζί; 

Θα μείνει όλη τη νύχτα μαζί με την οικογένεια ή θα εκτοξευθεί η αδρεναλίνη από τα scramble στα readiness; 

Ασφυκτικά κλεισμένος στο μικροσκοπικό cockpit του μαχητικού, προσπαθεί να χωρέσει αυτός, η πίστη του και η συνείδησή του. 

Οι πιρουέτες στον ουρανό δεν είναι για εντυπωσιασμό, αλλά για αποφυγή των πυρών του εχθρού. 

Και οι στροβιλισμοί αυξάνουν τα g. 

Και το οξυγόνο δεν φτάνει. 

Και δεν ξεχωρίζεις αν από κάτω σου είναι η θαλασσα ή ο ουρανός. Και οι τραγικές φιγούρες που μένουν πίσω προσπαθούν να καταλαβουν γιατι έγινε όλο αυτό; Για τα αρρωστημένα παιχνίδια ορισμένων υπανθρώπων, παλιόσκυλων του πολέμου, αλητών τούτης της γης. Η χήρα σε σοκ. 

Μια γυναίκα νέα, μόλις είχε αρχίσει να νιώθει μητέρα, αδυνατεί να εξηγήσει στα δυο κουκλιά της πως ο μπαμπάς δεν θα έρθει απόψε σπίτι, ούτε αύριο, ούτε μεθαύριο... 

Αδυνατεί να το εξηγήσει και στον εαυτό της. 

Οι ηρεμιστικές ενέσεις ούτε που την αγγιζουν. 

Σπαρταράει από τον θρήνο και την απόγνωση. 

Μουρμουράει το όνομα του ιπτάμενού της και μέσα από αναφιλητά ακούγεται ένα ''γιατί;''. 

Στοιχειωμένες φιγούρες οι γονείς του παλικαριού, στέκονται μετά βίας όρθιοι και κρατούν τα εγγόνια σφιχτά στην αγκαλιά τους. 

Οι φίλοι του ζευγαριού (ιπτάμενοι κι αυτοί με τις γυναίκες τους) είναι εκεί, βουβοί, αμίλητοι, στήλες άλατος σε μια πένθιμη κατάσταση που θα έπρεπε να είχε απαγορευθεί με νόμο. 

Όλοι αυτοί φυλάσσουν Θερμοπύλες για εμάς. 

Θέλεις να σου πω και το αντίτιμο που λαμβάνουν για τα φύλακτρα; Ασε, δεν θες να σου το πω. Θα φρίξεις. Και σου μιλάω για έναν Ιπτάμενο αξιωματικό. Σου μιλάω γι' αυτόν που βλέπεις να πετάει από πάνω σου με δέος στις εθνικές εορτές, κάνοντας ελιγμούς που για εκείνους είναι ρουτίνα σε καταστάσεις εμπλοκής. Τους καμαρώναμε τους ιπτάμενους στην μονάδα. Μερικοί ηταν ευέξαπτοι, αλλά κι αυτούς τους κατανοοούσαμε. Ποιός δεν θα ήταν ευέξαπτος όταν δεν θα ήξερε αν στα επόμενα πέντε λεπτά θα πετούσε πάνω από τη Σκύρο υπερασπιζόμενος τη πατρίδα και μη γνωρίζοντας αν θα γυρίσει πίσω; Όπως ο λεβεντης που έπεσε σήμερα. Όχι, φυσικά δεν τον γνωρίζω. Τον θαυμάζω όμως. Γιατι εκείνος έπεσε σήμερα, όπως και αρκετοί πριν από αυτόν, για να μπορώ εγώ να έχω ζωή κι ελευθερία εδώ στη στεριά. Κι επειδή αχάριστος δεν είμαι, του χρωστώω πολλά. Μα δεν μπορω να του τα δωσω. Μπορώ μονάχα να γράψω αυτές τις γραμμές και να τον τιμήσω κοιτώντας ψηλά στον ουρανό, γνέφοντας του ένα μεγάλο ''Ευχαριστώ''! 

Δεν ξέρω αν ήταν κατάρριψη ή πτώση. 

Ό,τι και να ήταν, ο λεβέντης δεν γυρνά πίσω. 

Και ο μόνος που δεν ευθύνεται γι' αυτό, είναι εκείνος. 

Γιατι είμαι σίγουρος πως έκανε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να μην συμβεί αυτό. 

Από σήμερα η χώρα είναι φτωχότερη κατά έναν λεβέντη. 

Άντε ωρέ λεβέντη, πέτα ψηλά και φάλαξέ μας μαζί με τους άλλους.

Labros Liapis