Αν -υποτεθείσθω- ο Ιερομόναχος π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς
ζούσε στα αναγεννητικά
-των θείων, πατερικών παραδόσεων και ''ησυχαστικά'' χρόνια των αγίων Κολλυβάδων-
έχουμε πλέον την ασφαλή εντύπωση,
πως θα συγκαταλεγόταν ανάμεσα στους φίλα προσκείμενους με τον Θεοδώρητο των εξ Ιωαννίνων,
τον Βησσαρίωνα τον εκ Ραψάνης και τους συν αυτώ διώκτες τους.
Ενδεχομένως θα ήταν ανάμεσα σε εκείνους,
που θα διακωμωδούσαν, θα σατίριζαν, θα ευτέλιζαν και θα απαξίωναν καθολικά
το ''κολλυβαδικό'' κίνημα της εποχής,
αποκαλώντας τους ηγήτορες αυτών περιφρονικτικά, ως ''κολλυβάδες''.
Ό,τι ακριβώς ποιεί σήμερα δηλαδή με τους Ορθοδόξους του πατρίου ημερολογίου,
γιατι ο ίδιος δεν θέλει να αχολείται με το εκκλησιαστικό ημερολόγιο
προκειμένου να μην γίνει γραφικός (;), ως αποφαίνεται ΕΔΩ.
Αν οι εκδιωγμένοι από τους συμμοναστές τους, αφορισμένοι από το Πατριαρχείο της ΚΠόλεως,
ακόμη μερικοί εξ αυτών και δολοφονημένοι υπό άλλων αγιορειτών ρασσοφόρων,
''Παλαμικοί'' αυτοί Πατέρες ξεκίνησαν τον αναμορφωτικό, αναγγενητικό και ''φιλοκαλικό'' αγώνα τους
με αφορμή τα ''κόλλυβα'',
την τέλεση δηλαδή του Μνημοσύνου των νεκρών το Σάββατο
-ως όριζε επί αιώνες η αγία Εκκλησία μας-
τότε τι παραπάνω θα περιμέναμε να πει ο νεοαποτειχισμένος ούτος πατήρ για το εκκλησιαστικό ημερολόγιο,
που θέσπισε η Α΄Οικουμενική Σύνοδος;
Τί έτι περισσότερο θα περιμέναμε να μας πει,
αφού οι εν -Νικαία- Πατέρες της Συνόδου δεν θέσπισαν μόνο αιώνιο Πασχάλιο,
αλλά και αιώνιο Μηνολόγιο!
Πολλοί βεβαίως, ως ο εν λόγω ιερομόναχος -τεχνιέντως- ''κρύβονται'' πίσω από τον Όρο του Πασχαλίου κανόνος, προκειμένου να έχουν ένα αληθοφανές, αλλά ψευδεπίγραφο άλλοθι για τον πλήρη, εορτολογικό κατακερματισμό που υπέστησαν οι εορτές, οι νηστείες, η σμίκρυνση -έως και ο σχεδόν αφανισμός- της Τεσσαρακοστής των Αγίων Αποστόλων, μα έτι περισσότερο η διάσπαση και το σχίσμα στην εορτολογική Λατρεία πασών των ορθοδόξων, τοπικών εκκλησιών μετά από 16 αιώνες!
Κι όμως, ενώ η λειτουργκή ενότητα των τοπικών εκκλησιών είναι πασιφανές, πως αποτελεί βασική αρχή του εκκλησιαστικού δικαίου, ούτος ο νεοαποτειχιζόμενος πατήρ περί άλλων τυρβάζει! Είναι ακριβώς οι ίδιες άναρχες και άτακτες καιροσκοπικές υφαρπάξεις της αλήθειας, όπως κάποτε ποιούσε εν δράσει κι ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος στα ''Δύο Άκρα,'' όταν αναρωτιόταν: ''Ποια ενότητα; Δεν υπήρξε ποτέ ενότητα στην Εκκλησία!...'' Δυστηχώς, όμως με τέτοιους νομικίστικους, ορθολογιστικούς δικολαβισμούς, δεν καταδεικνύεται επ΄ουδενί το πνεύμα, ο σκοπός και η τακτική των Οικουμενικών Πατέρων, αλλά ο ιδεοληπτικός αυταρχισμός και η επιμελής αμετροέπεια του αφελούς ιδεολήπτη.
Σε κάθε περίπτωση είναι εκπληκτική αυτή η επιλεκτική, κακόδοξη ιδεοληψία του πατρός,
από τη μια να αναγνωρίζει ως επιβολή του ειδεχθούς Οικουμενισμού την ημερολογιακή καινοτομία
και από την άλλη, να επιχειρεί έναν ''χειρουργικά'', διαχειρίσιμο και επιλεκτικό διαχωρισμό
ανάμεσα στα λιγότερο ή περισσότερο ''κακά'' αυτής της δαιμονοαγωγούσας Αίρεσης (!)
Υπάρχει κακή αίρεση, υπάρχει και λιγότερο κακή αίρεση!
Γράφει:
''Ναι, μεν, βέβαια, οι Οικουμενιστές, τότε που το πρωτοάλλαξαν το Ημερόγιο είχανε κακή διάθεση, αλλά μέσα στα 80-90 και 100 χρόνια που πλησιάζουμε φάνηκε εκ των πραγμάτων ότι μπορεί να το λέγανε αυτό οι Οικουμενιστές, τότε που άλλαξαν το Ημερολόγιο, αλλά σήμερα δεν μας είναι πρόβλημα αυτό''...!
Έτσι είναι...(;)
Ό,τι δεν μας ενοχλεί από την αιρετική και δη την συγκρητιστική παραφροσύνη το κρατούμε ως κόρην οφθαλμού, ενώ, ό,τι μας δυσανασχετεί το αναθεματίζουμε!... Αν αυτή η θεωρία δεν συνιστά αίρεση, ότι δηλαδή στην αίρεση υπάρχουν καλά και κακά στοιχεία ή κάποια στοιχεία μιας αίρεσης δεν μας ενοχλούν,
τότε πέραν του καθολικού επανευαγγελισμού των όλων πρέπει να αναθεωρήσουμε -πάντα με ''χειρουργικό'' και διαχειρίσιμο τρόπο- ό,τι από τις κατεδικασμένες υπό των Οικουμενικών Συνόδων διαβλητές κι απότοκες αιρέσεις, δεν μας ενοχλεί στο σήμερα!
Στην εισαγωγή του παρόντος σημειώματός μας συσχετίσαμε το κίνημα των ''κολλυβάδων'' με το κίνημα των ''παλαιοημερολογητών'', προκειμένου να καταδείξουμε εμφανώς, πως η προάσπιση των παραδόσεων της αγίας Εκκλησίας μας δεν γινόταν ποτέ κατά το δοκούν, πόσο μάλλον κατά το συμφέρειν! Βέβαια, δεν προσφέρουμε -τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο- από όσα θαυμάσια άρθρα έχουν γράψει κατά καιρούς ο αείμνηστος Ιερομόναχος και βαθιά εμπνευσμένος θεολόγος π. Θεοδώρητος Μαύρος και ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Δημαράς.
Προσέξτε, όμως το ταυτόσημον του κινήτρου και των δύο ''φιλοκαλικών'' κινήσεων: Η πνευματική αγωνία και ο υπερασπιστικός οίστρος των εκκλησιαστικών παραδόσεων από τους αγίους Κολλυβάδες ήταν το ίδιον, όπως και για τους Παλαιοημερολογίτες. Οι νεωτεριστικές μεταρρυθμίσεις που θα συντελούσαν στην εκ βάθρων ανατροπή των εκκλησιαστικών ειωθότων, η επιστροφή στον γνήσιο πρωτοχριστιανικό και πατερικό πνεύμα της ανατολής, τα θεία προστάγματα των πατέρων και μυσταγωγών της αγίας Εκκλησίας μας. Οι Παλαιοημερολογίτες ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν αποκλειστικά και μόνο για το ημερολόγιο, αλλά για ο,τιδήποτε θα ξέφευγε, θα απομάκρυνε και θα ποδηγετούσε τις θείες παραδόσεις.
Αν δεν ήταν το ημερολόγιο, θα ήταν κάτι άλλο. Γι΄αυτό και σήμερα -με τις πλείστες, όποιες διαιρέσεις τους- κρατούν το ''θησαυροφυλάκιο'' των πατερικών παραδόσεων επτασφράγιστα κλειστό και το διαχρονικό, πατερικό πνεύμα των αγίων Κολλυβάδων, όχι από κάποια ιδιόρρυθμη και ιδεοληπτική ισχυρογνωμοσύνη, αλλά από την επίμονη, επίπονη και ενσυνείδητη αγωνία για την προάσπιση και διαφύλαξη του ακαινοτομήτου της ορθόδοξης παράδοσης. Ό, τι ακριβώς δηλαδή δεν ενστερνίζεται -τουλάχιστον επί τω πρακτέω- ο Ιερομόναχος κ. Τρικαμηνάς.
Η εκ θείου ζήλου ένσταση και επιμονή των αγίων Κολλυβάδων για την τέλεση των μνημοσύνων ημέρα Σάββατο,
όπως και οι αυστηρές και θεόπνευστες επιτάσεις τους περί της συνεχούς Θείας Μεταλήψεως δεν διέποντο από κάποια εκ παθών, εμμονική και αχειραγώγητη, εγνωσμένη δυστροπία,
αλλά από την εκ βαθέων συνέχιση της Παλαμικής ''γραμμής'' στις θείες παραδόσεις.
Ό, τι ακριβώς συνεχίζουν και σήμερα οι λεγόμενοι Παλαιοημερολογίτες:
στην Λατρεία, στην ευπρέπεια του οίκου, στην εκκλησιαστική τάξη του ποιμνίου, στην αντιμετώπιση των Μυστηρίων της αγίας Εκκλησίας μας, στην προάσπιση των παραδόσεων, στον αντιαιρετικό αγώνα, στην γνήσια, ευαγγελική ζωή χωρίς ευσεβιστικούς καθωσπρεπισμούς και ηθικιστικές υποκρισίες.
Για τούτο και στην αρχή του άρθρου μας διατυπώναμε την εύλογη, αμφιβολία - απορία για το, πως θα αντιμετώπιζε ο ημιτελώς αποτειχισμένος, πνευματικός πατήρ την αγιοπνευματική επιμονή των ''Φιλοκαλικών'' πατέρων του 18ου αιώνα για την τελετουργική ακολουθία των ''Κολύβων''!
Είναι όμως ο αέναος, διαχρονικός και εκφυλιστικός εσμός των επίβουλων, πνευματικών ''γκεμπελίσκων'' να βάζουν πάντα μεγαλόπρεπες, εμφαντικές ε τ ι κ έ τ ε ς στους νοούμενους, ως πνευματικούς τους αντιπάλους:
ε ι κ ο ν ο λ ά τ ρ ε ς, Σ α β β α τ ί ν ο ι, κ ο λ λ υ β ά δ ε ς,
η μ ε ρ ο λ ά τ ρ ε ς...!
Ποιος γνήσιος, όμως και ανόθευτος, πνευματικός αγώνας δεν έχει και τους οικείους λογομάχους, διχογνωμιστές και εριστικούς ανθρωποκτόνους; Στην απέναντι όχθη των αντι-κολλυβάδων, οι φανατικά φιλελεύθεροι, βαρλααμικοί ή και δυτικοεαλωμένοι μοναχοί της εποχής χρησιμοποίησαν κάθε αθέμιτο μέσο για την ''καταστολή'' των ορθοφρονούντων: συκοφαντίες, διαβολές, προπηλακίσεις, μέχρι και -επί παραγγελία- διάπραξη εντολοδόχων φόνων!... Οι Αγιαννανίτες προσκάλεσαν κάποιο γνωστό ληστή της εποχής τούτης, προκειμένου να δολοφονήσει τέσσερεις ζηλωτές Κολυββάδες: τον καλλιγράφο, Ιερομόναχο Παίσιο και τον Γέροντά του Θεοφάνη, τον Ιερομόναχο Αγάπιο τον Κύπριο και τον Ιερομόναχο Γαβριήλ.
Και ο ληστής στο τέλος έπνιξε τους δύο από αυτούς, τον ιερομόναχο Παίσιο και τον Γέροντα Θεοφάνη... Στους ''Παλαιοημερολογίτες,'' τα ξημερώματα της 8ης Νοεμβρίου του 1927 δολοφονείται από τα όπλα των κατευθυνομένων χωροφυλάκων του καινοτόμου Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου στη Μάνδρα Αττικής, η ιερομάρτυς Αικατερίνη Ρούττη! Ο πνευματικός ηγέτης των ''Παλαιοημερολογιτών,'' πρώην Μητροπολίτης Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης εξορίζεται δις, ως πρόεδρος των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών: το 1935 στην Ιερά Μονή Διονυσίου Ολύμπου και το 1951, τη ευγενή, πνευματική ''χορηγία'', του ακραιφνούς διώκτη των Παλαιοημερολογιτών, Αρχιεπισκόπου των Καινοτόμων, Σπυρίδωνος Βλάχου, στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου Υψηλού στη Μυτιλήνη!
Οι Κολλυβάδες κατηγορήθηκαν για ''ανούσια, μικρά, ποταπά και ευτελή'' ζητήματα, τα οποία -ειρήσθω εν παρόδω- για τους πνευματικούς τους αντιπάλους συνιστούσαν Πλάνη, Κακοδοξία και Αίρεση.
Χαρακτηρίστηκαν πλανεμένοι, σχισματικοί και αιρετικοί, με την αστήρικτη, διαβολική, ευφάνταστη, αλλά και εμπαθή δικαιολογία,
πως διά τη στάση τους έσπειραν έριδες, αντιπαλότητες και διχογνωμίες μεταξύ των Αγιορειτών πατέρων.
Στην πραγματικότητα, όμως προσπάθησαν ν΄αναδείξουν την λειτουργική - λατρευτική ακρίβεια στη διαβλητική λήθη του χρόνου με ασφαλιστική δικλίδα την άρδην, αμετάκλητη και ταχεία επιστροφή στις ιερές παραδόσεις -αποστολικές και πατερικές- στη γνήσια, ανόθευτη και αντινεωτεριστική Εκκλησία,
που θα αποδυόταν τις δυτικοτραφείς, αναλώσιμες προσμίξεις και θα ξανάφερνε και πάλι τον αναζωογονητικό αέρα της Καππαδοκίας και της εγγύς Ανατολής.
Συνεργεία και διαβολή των αφηνιασμένων αντιπάλων τους συκοφαντήθηκαν, διαβλήθηκαν και καταδικάσθηκαν από τοπική Σύνοδο της ΚΠόλεως το 1776
και εκδιώχθηκαν κακήν - κακώς από την Αθωνική πολιτεία.
Στο παλαιοημερολογίτικο κίνημα,
η εκατονταετής πλέον αντινεωτεριστική και αντιαιρετική ιστορία τους διδάσκει, ότι αν και εγκολπωμένοι και ενδεδυμένοι όλων αυτών των αχαρακτήριστων, μισερών και ανίερων κατηγοριών, που εντέλει αποτέλεσαν ''τίλους τιμής'' γι΄αυτούς, ορθώς ''διάβασαν'', ορθώς ''διαισθάνθηκαν,''
μα κυρίως ορθώς κατενόησαν εκ των προτέρων τον οικουμενιστικό ορυμαγδό που θα ακολουθούσε.
Και γι΄αυτό πλήρως δικαιώθηκαν!
Όσο για τους νεοφανείς, δημόσιους, περιφρονητικούς, απαξιωτικούς και αλαφιασμένους κατηγόρους μας, νεοποτειχισμένους, ημιααποτειχισμένους και άλλους -εντός και εκτός ευρισκομένους- προτείνουμε πλέον να γίνεται αυτό:
επειδή σε κάθε δημόσια, δήλωση αποτείχισης προς τον οικείο επισκοπικό παραλήπτη δεν λησμονείτε να αναφέρετε, πως δεν θα ενταχθείτε σε καμμία παράταξη του πατρίου ημερολογίου, εφεξής δύνασθε να το δηλώνετε και ως εξής:
''Σεβασμιώτατε, σας δηλώνω ευθαρσώς, πως αποτειχίζομαι από την αίρεση του Οικουμενισμού που έχει προκύψει στην διοικούσα Εκκλησία και δηλώνω -με πάση ειλικρίνεια- πως δεν θα προσχωρήσω σε καμμία παράταξη του παλαιού ημερολογίου, για τον απλούστατο λόγο, πως τώρα έχουμε δικές μας...!
Εύχεσθε!
Υ.Γ.1: Η αγιογραφία της ανάρτησης ανήκει στον αγιογράφο Κώστα Γερασίμου,
τον οποίο και ευχαριστούμε.
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Η εκ θείου ζήλου ένσταση και επιμονή των αγίων Κολλυβάδων για την τέλεση των μνημοσύνων ημέρα Σάββατο,
όπως και οι αυστηρές και θεόπνευστες επιτάσεις τους περί της συνεχούς Θείας Μεταλήψεως δεν διέποντο από κάποια εκ παθών, εμμονική και αχειραγώγητη, εγνωσμένη δυστροπία,
αλλά από την εκ βαθέων συνέχιση της Παλαμικής ''γραμμής'' στις θείες παραδόσεις.
Ό, τι ακριβώς συνεχίζουν και σήμερα οι λεγόμενοι Παλαιοημερολογίτες:
στην Λατρεία, στην ευπρέπεια του οίκου, στην εκκλησιαστική τάξη του ποιμνίου, στην αντιμετώπιση των Μυστηρίων της αγίας Εκκλησίας μας, στην προάσπιση των παραδόσεων, στον αντιαιρετικό αγώνα, στην γνήσια, ευαγγελική ζωή χωρίς ευσεβιστικούς καθωσπρεπισμούς και ηθικιστικές υποκρισίες.
Για τούτο και στην αρχή του άρθρου μας διατυπώναμε την εύλογη, αμφιβολία - απορία για το, πως θα αντιμετώπιζε ο ημιτελώς αποτειχισμένος, πνευματικός πατήρ την αγιοπνευματική επιμονή των ''Φιλοκαλικών'' πατέρων του 18ου αιώνα για την τελετουργική ακολουθία των ''Κολύβων''!
Είναι όμως ο αέναος, διαχρονικός και εκφυλιστικός εσμός των επίβουλων, πνευματικών ''γκεμπελίσκων'' να βάζουν πάντα μεγαλόπρεπες, εμφαντικές ε τ ι κ έ τ ε ς στους νοούμενους, ως πνευματικούς τους αντιπάλους:
ε ι κ ο ν ο λ ά τ ρ ε ς, Σ α β β α τ ί ν ο ι, κ ο λ λ υ β ά δ ε ς,
η μ ε ρ ο λ ά τ ρ ε ς...!
Ποιος γνήσιος, όμως και ανόθευτος, πνευματικός αγώνας δεν έχει και τους οικείους λογομάχους, διχογνωμιστές και εριστικούς ανθρωποκτόνους; Στην απέναντι όχθη των αντι-κολλυβάδων, οι φανατικά φιλελεύθεροι, βαρλααμικοί ή και δυτικοεαλωμένοι μοναχοί της εποχής χρησιμοποίησαν κάθε αθέμιτο μέσο για την ''καταστολή'' των ορθοφρονούντων: συκοφαντίες, διαβολές, προπηλακίσεις, μέχρι και -επί παραγγελία- διάπραξη εντολοδόχων φόνων!... Οι Αγιαννανίτες προσκάλεσαν κάποιο γνωστό ληστή της εποχής τούτης, προκειμένου να δολοφονήσει τέσσερεις ζηλωτές Κολυββάδες: τον καλλιγράφο, Ιερομόναχο Παίσιο και τον Γέροντά του Θεοφάνη, τον Ιερομόναχο Αγάπιο τον Κύπριο και τον Ιερομόναχο Γαβριήλ.
Και ο ληστής στο τέλος έπνιξε τους δύο από αυτούς, τον ιερομόναχο Παίσιο και τον Γέροντα Θεοφάνη... Στους ''Παλαιοημερολογίτες,'' τα ξημερώματα της 8ης Νοεμβρίου του 1927 δολοφονείται από τα όπλα των κατευθυνομένων χωροφυλάκων του καινοτόμου Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου στη Μάνδρα Αττικής, η ιερομάρτυς Αικατερίνη Ρούττη! Ο πνευματικός ηγέτης των ''Παλαιοημερολογιτών,'' πρώην Μητροπολίτης Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης εξορίζεται δις, ως πρόεδρος των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών: το 1935 στην Ιερά Μονή Διονυσίου Ολύμπου και το 1951, τη ευγενή, πνευματική ''χορηγία'', του ακραιφνούς διώκτη των Παλαιοημερολογιτών, Αρχιεπισκόπου των Καινοτόμων, Σπυρίδωνος Βλάχου, στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου Υψηλού στη Μυτιλήνη!
Οι Κολλυβάδες κατηγορήθηκαν για ''ανούσια, μικρά, ποταπά και ευτελή'' ζητήματα, τα οποία -ειρήσθω εν παρόδω- για τους πνευματικούς τους αντιπάλους συνιστούσαν Πλάνη, Κακοδοξία και Αίρεση.
Χαρακτηρίστηκαν πλανεμένοι, σχισματικοί και αιρετικοί, με την αστήρικτη, διαβολική, ευφάνταστη, αλλά και εμπαθή δικαιολογία,
πως διά τη στάση τους έσπειραν έριδες, αντιπαλότητες και διχογνωμίες μεταξύ των Αγιορειτών πατέρων.
Στην πραγματικότητα, όμως προσπάθησαν ν΄αναδείξουν την λειτουργική - λατρευτική ακρίβεια στη διαβλητική λήθη του χρόνου με ασφαλιστική δικλίδα την άρδην, αμετάκλητη και ταχεία επιστροφή στις ιερές παραδόσεις -αποστολικές και πατερικές- στη γνήσια, ανόθευτη και αντινεωτεριστική Εκκλησία,
που θα αποδυόταν τις δυτικοτραφείς, αναλώσιμες προσμίξεις και θα ξανάφερνε και πάλι τον αναζωογονητικό αέρα της Καππαδοκίας και της εγγύς Ανατολής.
Συνεργεία και διαβολή των αφηνιασμένων αντιπάλων τους συκοφαντήθηκαν, διαβλήθηκαν και καταδικάσθηκαν από τοπική Σύνοδο της ΚΠόλεως το 1776
και εκδιώχθηκαν κακήν - κακώς από την Αθωνική πολιτεία.
Στο παλαιοημερολογίτικο κίνημα,
η εκατονταετής πλέον αντινεωτεριστική και αντιαιρετική ιστορία τους διδάσκει, ότι αν και εγκολπωμένοι και ενδεδυμένοι όλων αυτών των αχαρακτήριστων, μισερών και ανίερων κατηγοριών, που εντέλει αποτέλεσαν ''τίλους τιμής'' γι΄αυτούς, ορθώς ''διάβασαν'', ορθώς ''διαισθάνθηκαν,''
μα κυρίως ορθώς κατενόησαν εκ των προτέρων τον οικουμενιστικό ορυμαγδό που θα ακολουθούσε.
Και γι΄αυτό πλήρως δικαιώθηκαν!
Όσο για τους νεοφανείς, δημόσιους, περιφρονητικούς, απαξιωτικούς και αλαφιασμένους κατηγόρους μας, νεοποτειχισμένους, ημιααποτειχισμένους και άλλους -εντός και εκτός ευρισκομένους- προτείνουμε πλέον να γίνεται αυτό:
επειδή σε κάθε δημόσια, δήλωση αποτείχισης προς τον οικείο επισκοπικό παραλήπτη δεν λησμονείτε να αναφέρετε, πως δεν θα ενταχθείτε σε καμμία παράταξη του πατρίου ημερολογίου, εφεξής δύνασθε να το δηλώνετε και ως εξής:
''Σεβασμιώτατε, σας δηλώνω ευθαρσώς, πως αποτειχίζομαι από την αίρεση του Οικουμενισμού που έχει προκύψει στην διοικούσα Εκκλησία και δηλώνω -με πάση ειλικρίνεια- πως δεν θα προσχωρήσω σε καμμία παράταξη του παλαιού ημερολογίου, για τον απλούστατο λόγο, πως τώρα έχουμε δικές μας...!
Εύχεσθε!
Υ.Γ.1: Η αγιογραφία της ανάρτησης ανήκει στον αγιογράφο Κώστα Γερασίμου,
τον οποίο και ευχαριστούμε.
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου