Η ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ

῍Αν τό φῶς τῆς ἡμέρας, τό ὁποῖον χύνεται ἀπό τάς ἀκτῖνας τοῦ αἰσθητοῦ ἡλίου, εἶναι τόσον γλυκύ εἰς τούς βλέποντας, ὥστε διά τοῦτο καί μόνον οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι δέν θέλουν νά ἀποθάνουν, διότι ἔχουν νά στερηθοῦν τήν τοῦ φωτός λαμπηδόνα· ὅθεν εἶπεν ὁ Ἐκκλησιαστής: «Γλυκύ τό φῶς, καί ἀγαθόν τοῖς ὀφθαλμοῖς τό βλέπειν τόν ἥλιον» (Ἐκκλ. ια΄ 7). πόσον ἆρά γε γλυκύτερον καί ἡδονικώτερον εἶναι τό Φῶς ὅπου ἐκχύνεται σήμερον εἰς τό Θαβώριον Ὄρος ἀπό τόν νοητόν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης Χριστόν τόν Θεάνθρωπον; Βέβαια τόσον ἀσυγκρίτως εἶναι τό Φῶς τοῦτο τοῦ ὑπερουσίου Ἡλίου γλυκύτερον καί ἡδονικώτερον, ὅσον ὁ νοητός Ἥλιος Χριστός ὁ τοῦτο πηγάζων ἀσυγκρίτως διαφέρει ἀπό τόν αἰσθητόν ἥλιον. 

Ἐλᾶτε λοιπόν, ἂς γένωμεν καί ἡμεῖς ἄλλοι Πέτροι, καί ἄλλοι Ἰωάνναι, καί ἄλλοι Ἰάκωβοι, καί ἂς ἀναβῶμεν μαζί μέ τόν Σωτῆρα Χριστόν ἐπάνω εἰς τό Θαβώριον Ὄρος, ὅπου μεταμορφοῦται σήμερον· ἂς εἰδοῦμεν νοερῶς τήν δόξαν καί ἔλλαμψιν τοῦ Προσώπου Του· ἂς θεωρήσωμεν τήν αἴγλην τῶν ἱματίων Αὐτοῦ· καί ἂς κατοπτεύσωμεν τόν Μωϋσῆν καί τόν Ἠλίαν μετ᾿ Αὐτοῦ συλλαλοῦντας· ἀλλά καί εἰς τήν φωτεινήν νεφέλην εἰσελθόντες, ἂς ἀκούσωμεν τήν ἐξ αὐτῆς προελθοῦσαν βροντώδη φωνήν τοῦ Πατρός.

Πῶς δέ θέλομεν ἀναβεῖ εἰς τό Θαβώριον; ἢ ποῖοι θέλουν ὁδηγήσει ἡμᾶς εἰς τόν δρόμον; Ἰδού, κοντά μας εὑρίσκεται τό θεῖον ζεῦγος, ἡ Ἱερά τῶν Μελογράφων δυάς, ὁ ποιητικώτατος Ἱεράρχης Κοσμᾶς, καί ὁ Πανηγυρικώτατος καί Πρεσβύτερος τῶν Ἱεροσολύμων Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός· αὐτοί οἱ δύο ὑπόσχονται εἰς ἡμᾶς σήμερον νά γένουν καθηγεμόνες εἰς τόν δρόμον, καί νά μᾶς βοηθήσουν εἰς τήν ἐπί τό Ὄρος ἀνάβασιν, βάλλοντες ὡς δύο σκάλας τούς δύο ᾈσματικούς των Κανόνας, καί δι᾿ αὐτῶν ἀναφέροντες ἡμᾶς εἰς τήν τοῦ Θαβωρίου κορυφήν καί ἀκρώρειαν. 

Λοιπόν, ἂς ἐμπιστεύσωμεν τόν ἑαυτόν μας εἰς τούς Ἱερούς τούτους ἄνδρας, καί ἂς βαστάζωμεν καλῶς τάς δύω σκάλας ταύτας, ὅπου ἐκατασκεύασαν διά ἡμᾶς: ἤτοι τούς δύο ᾈσματικούς των Κανόνας· ἐπειδή ἡ πρός τήν κορυφήν τοῦ Θαβωρίου ἀνάβασις εἶναι κρημνώδης καί δύσκολος... Ἄμποτε δέ καί ἡμεῖς, οἱ ψάλλοντες καί ἀναγινώσκοντες καί ἀκούοντες τούς παρόντας ᾀσματικούς Κανόνας, νά ἀναβῶμεν ἐπάνω εἰς τό Ὄρος Θαβώρ, καί νά ἰδοῦμεν τήν δόξαν τῆς Θεότητος τοῦ Φωτοδότου Χριστοῦ· ἐπειδή ὁ Κύριος, κατά τόν θεοφόρον Μάξιμον, δέν φαίνεται εἰς ὅλους μέ τόν ἴδιον τρόπον, ἀλλά εἰς μέν τούς ἀρχαρίους φαίνεται ἐν δούλου μορφῇ, εἰς ἐκείνους δέ ὅπου δύνανται νά ἀκολουθήσουν Αὐτῷ ἐπάνω εἰς τό ὑψηλόν τῆς Μεταμορφώσεως Ὄρος ἐν μορφῇ Θεοῦ ἐπιφαίνεται, ἐν ᾗ ὑπῆρχε πρό τοῦ τόν Κόσμον εἶναι (πρβλ. Ἑκατοντάς τῶν Θεολογικῶν Β΄, § ιγ΄). 

Ὅταν δέ περιφανής καί λαμπρός γένῃται εἰς ἡμᾶς ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος, καί τό Πρόσωπον Αὐτοῦ λάμψῃ ὡς ὁ ἥλιος, τότε καί τά ἱμάτια Αὐτοῦ φαίνονται λευκά, κατά τόν αὐτόν θεῖον Μάξιμον, ἤτοι τά ῥήματα τῆς Γραφῆς καί τῶν Εὐαγγελίων γίνονται φανερά καί σαφῆ εἰς ἡμᾶς, χωρίς νά ἔχουν κἀνένα νόημα σκεπασμένον· τότε δέ καί Μωϋσῆς καί Ἠλίας, ἤτοι οἱ τοῦ Νόμου καί τῶν Προφητῶν πνευματικώτεροι λόγοι, φαίνονται μέ Αὐτόν (Αὐτόθι, § ιδ΄). τότε θέλομεν γνωρίσει καί τί ἐδήλουν αἱ τρεῖς σκηναί· αὗται γάρ εἶναι αἱ τρεῖς ἕξεις τῆς σωτηρίας, κατά τόν αὐτόν Μάξιμον: ἡ τῆς Πράξεως, ἡ τῆς Θεωρίας καί ἡ τῆς Θεολογίας· 

καί τῆς μέν Πράξεως τύπος ἦν ὁ Ἠλίας, ὡς ἀνδρεῖος καί σώφρων· τῆς δέ Θεωρίας τύπος ἦτον ὁ Μωϋσῆς, ὡς νομοθέτης καί δικαιοδότης· τῆς δέ Θεολογίας τύπος ἦτον ὁ Δεσπότης Χριστός, ὡς ἐν παντί τέλειος. Σκηναί δέ αὐταί ὠνομάσθησαν κατά σύγκρισιν πρός τάς μελλούσας λήξεις καί οὐρανίους μονάς, αἵτινες ἀσυγκρίτως θέλουν εἶναι καλῄτεραι καί περιφανέστεραι (Αὐτόθι, § ιϚ΄)· τάς ὁποίας ἄμποτε νά ἀπολαύσωμεν καί ἡμεῖς, χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ μεταμορφωθέντος Χριστοῦ· ᾯ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις, σύν τῷ Ἀνάρχῳ Αὐτοῦ Πατρί, καί τῷ Ὁμοουσίῳ καί Ζωοποιῷ Αὐτοῦ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Εκ της ιστοσελίδας της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών ΕΔΩ.
Agiography by Butnariu Angela Giorgiana

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης