Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ!

Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα ομιλίας του θεοφιλεστάτου 

Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος, 

την Κυριακή (Γ' Λουκά) 8/21 Οκτωβρίου 2018 εκκλ. ημ., 

στην ανάσταση του υιού της χήρας στη Ναίν.

[...] O θάνατος ισοπεδώνει τον άνθρωπο. Έρχεται και δείχνει τη ματαιότητα. Έρχεται και λέει ότι: ξέρετε, όλοι είστε ίσοι. Ο θάνατος, όπως έλεγε ένας ιεροκήρυκας σύγχρονος, ''ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος δημοκράτης!''... Κανέναν δεν ξεχωρίζει και όλους μπορεί να τους πάρει ανά πάσα στιγμή και ενώπιόν του δεν έχει καμία διάκριση. 

του Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος

Εξαφανίζονται όλες οι διακρίσεις. ''Πού βασιλεύς ή στρατιώτης ή πλούσιος ή πένης ή δίκαιος ή αμαρτωλός'', που λέμε και στα τροπάρια της κηδείας. Όλοι ένα είναι! Μπροστά στο θάνατο δεν έχει διαφορά. Και ο άρχοντας και ο υπόδουλος και ο στρατηγός και ο απλός στρατιώτης και ο πατριάρχης και ο απλός διάκονος... Όλοι μπροστά στο θάνατο είναι ίσοι! 

Αλλά ο θάνατος είναι πολύ τραγικός. Εκτός από τη ματαιότητα που μας δείχνει, ''πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον''. Μας δηλώνει και τη μεγάλη μας αδυναμία. Οι άνθρωποι που μένουν πίσω, μπορούν να σκεφθούν και να φιλοσοφήσουν και να πουν, τι γίνεται; Αξίζει να σκοτωνόμαστε εδώ πέρα για εξουσίες και υπάρχοντα, για ηδονές και ένα σωρό άλλα περίσσια και βλαβερά συνήθως, τα οποία θα μείνουν πίσω και δεν θα μας ακολουθήσουν; 

Και ίσα-ίσα, αν είναι αμαρτωλά, όχι μόνο δεν θα μας ακολουθήσουν, αλλά θα κολλήσουν πάνω στη ψυχή μας ό,τι δεν πρέπει να υπάρχει. Τέτοια βάρη και αμαρτίες που θα κατακρίνουν και θα καταδικάσουν τη ψυχή, γι' αυτό έχει μεγάλη σημασία και να σκέφτεται ο άνθρωπος, πως ζει; Πώς βαδίζει, τι λέει, τι πράττει, τι επιδιώκει, τι επιθυμεί; Προς τα που δηλαδή είναι η κατεύθυνσή του. Όλα αυτά πρέπει να τα σκεφθεί ο άνθρωπος. 

Εφόσον δεν είμαστε αθάνατοι και δεν ξέρουμε την ώρα του θανάτου, αλλά -παρά ταύτα- οι άνθρωποι μπροστά στο θάνατο, όταν μάλιστα πεθάνει ένας μικρότερος, όταν οι γονείς θάψουν παιδιά είναι πολύ οδυνηρό πράγματι. Είναι πολύ μεγάλο βάρος και ασήκωτο, γιατι είναι κάτι πολύ ''αφύσικο'', αλλάζει η τροπή και η φορά των πραγμάτων. Τα παιδιά κανονικά θάβουν τους γονείς, αφού γεράσουν και όχι οι γονείς τα παιδιά... Όταν ένας γονέας θάβει το παιδί του, πως αισθάνεται; Όχι απλώς οδύνη, αλλά και μεγάλη ντροπή!... 

Μεγάλη ντροπή και αισθάνεται και το βάρος των βλεμμάτων όλου του άλλου κόσμου, που τον κοιτάζει παράξενα. Είναι τώρα στον οίκτο των άλλων ανθρώπων και οι άλλοι άνθρωποι σκέφτονται, ότι αυτοί ήταν πολύ αμαρτωλοί και τιμωρήθηκαν... Έτσι το βλέπει -δυστυχώς- αυτός ο κόσμος... Σαν τιμωρία...! Ότι, αν πεθάνει κάποιος νεότερος είναι σαν τιμωρία... Τιμωρία, γι΄αυτούς που έμειναν για να σηκώσουν αυτό τον φοβερό σταυρό. 

Δεν είναι πάντα τιμωρία αδελφοί! Αλλά γνωρίζω, ότι υπάρχει ένα τεράστιο ψυχολογικό βάρος, όταν γονείς θάβουν το παιδί τους και λένε: τώρα πρέπει να δικαιολογηθούμε, να πούμε και να φωνάξουμε, ότι δεν είμαστε οι πιο αμαρτωλοί που μας βρήκαν αυτά τα άσχημα και το πιο φοβερό και τρομερό, ο θάνατος. Θυμάμαι -πριν αρκετά χρόνια- που ήμουν ακόμη ιερέας, έτυχα σε μια κηδεία ενός νέου παιδιού, ήταν λίγο πάνω από τα είκοσι. Στρατιώτης, ένα παλικάρι δυο μέτρα και από μια ασθένεια ''έφυγε'' στα γρήγορα. Και φυσικά οι γονείς του ήταν απαρηγόρητοι, στην εκκλησία έκλαιγαν και φώναζαν και χτυπιόντουσαν. 

Και θυμάμαι τους γονείς -κυρίως τον πατέρα- να φτάσει να πει: μα εγώ δεν έκανα κακό σε κανέναν, γιατί μου έτυχε αυτό; Εγώ είμαι αθώος, έλεγε ο πατέρας! Εντάξει θα έλεγε κανείς: δεν σε καθήσαμε στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Δεν σε καταδικάσαμε άνθρωπέ μου, είσαι στον πόνο σου τώρα. Ναι, αυτός ήταν στον πόνο του, αλλά αισθανόταν μέσα του, ότι έπρεπε να απολογηθεί. Έπρεπε να απολογηθεί στον κόσμο, ότι δεν έφταιγε αυτός, δεν έκανε καμιά μεγάλη αμαρτία. 

Όμως δεν είναι ανάγκη να φταίμε, ούτως ή άλλως θνητοί είμαστε. Αφού γεννηθήκαμε θα πεθάνουμε. Ο Θάνατος -όπως είπαμε δεν έχει διάκριση. Δεν κοιτάζει τα χρόνια, παίρνει και θερίζει -αδιάκριτα- πολλές φορές και βρέφη ακόμη. Θα καθόμαστε να απολογούμαστε, μα είμαστε θνητοί. Το βλέπουν οι άνθρωποι σαν τιμωρία, αλλά πολλές φορές είναι ευλογία! 

Πολλές φορές λέει η Αγία Γραφή από την Παλαιά Διαθήκη, ότι ο Θεός -λέει- εκλέγει μερικές ψυχές, τις εκλέγει, είναι εκλογή Του και θέλει να τις πάρει για να μην μολυνθούν από την κακία και τον δόλο του κόσμου και του πονηρού και να μην κολαστούν! Αλλά θέλει να τις σώσει. Και θέλει να τις σώσει από νέες! 

Τι θα πούμε στον Θεό; Θα τον κατηγορήσουμε, γιατι εξέλεξε κάποιες ψυχές, αφού ο Κύριος τις έδωσε; Από την ανυπαρξία ερχόμαστε στην ύπαρξη. Ποιος μας φέρνει; Οι γονείς; Οι γονείς είναι τα μέσα. Ο Θεός ό,τι πει γίνεται! [...]

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, τίτλος, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Απόσπασμα ομιλίας του θεοφιλεστάτου Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος
στην Ι. Μ. Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης Φυλής Αττικής,
την Κυριακή 8/21 Οκτωβρίου 2018 εκκλ. ημ.