ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ

Από το Άγιον Όρος, ο γέροντας Σάββας Λαυριώτης, εκ μέρος των Αγιορειτών Πατέρων μας έστειλε αυτό το κείμενο προς δημοσίευση.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ

“Τί ἑπλάνησας ἡμᾶς, Κύριε ἀπό τῆς ὁδοῦ σου; Ἐσκλήρυνας τάς καρδίας ἡμῶν, τοῦ μή φοβεῖσθαι;” ( Ἠσ.ξ, 17). “ ...oἱ ποιμένες ἠσέβουν εἰς ἐμέ καί οἱ προφῆται προεφήτευον τῇ Βάαλ καί ὀπίσω ἀνωφελοῦς ( τῶν εἰδώλων), ἐπορεύοντο”.(Ἱερμ. β’ ,8). Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου εἶναι φῶς καί λύχνος στήν ζωὴ μας.Τά ἀναγνώσματα τῶν ἀκολουθιῶν, τά τροπάρια καί τά συναξάρια εἶναι μέσα στήν καθημερινότητα τοῦ μοναχοῦ.Τά ἀνωτέρω προφητικά, διαβάζουμε κατά τόν ἑσπερινό τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου. 

Στήν ἐποχή μας ζοῦμε, ἀκοῦμε καί βλέπουμε πράγματα ἀπίστευτα. Ἕνα τέτοιο ἀπίστευτο κι ὅμως ἀληθινό εἶναι καί τό κατωτέρω γεγονός. Διαβάσαμε στόν Ὀρθόδοξο Τύπο (26 Ὀτωβρίου 2018, ἀρ. φυλ. 2232)-μία ἀπό τίς ἐλάχιστες ἀγωνιστικές ἐφημερίδες, πού ἔχουν ἀπομείνει καί ἡ πιό πολύχρονη ἐπί πενήντα χρόνια καί πλέον ἱστορία, στήν ὁποία ἔγραφαν κάποτε ἐξέχοντες ἁγιορεῖτες, ὅπως ὁ Ἡγούμενος Γαβριήλ καί ὁ μοναχός Θεόκλητος οἱ Διονυσιάτες κ.ἄ, γράφει, λοιπόν, ὃτι οἱ Μητροπολῖτες Δράμας Παῦλος καί Νεαπόλεως Βαρνάβας μαζί μέ τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ. Μ. Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους Πέτρο, μετέβησαν τήν 14ην Ὀτωβρίου εἰς μουσουλμανικό (μωαμεθανικό) νεκροταφεῖον, ὅπου συμπροσευχήθηκαν μέ Ἰμάμη διά συγγενῆ σημαίνοντος ἐπιχειρηματίου (Τούρκου). Δημοσιεύει δέ καί φωτογραφία, ὅπου μέ σηκωμένα τά χέρια δέονται ὑπέρ ἀναπαύσεως τοῦ Τούρκου. 

Ἡ φωτογραφία εἶναι ἀπό video, τό ὁποῖο ἔχει κυκλοφορήσει καί μπορεῖ κάποιος νά τό δεῖ, καί τά ὁποῖα ἀπό μόνα τους μιλᾶνε. Τί συμβαίνει, λοιπόν; Ἐπίσκοποι καί ἁγιορεῖτες Ἡγούμενοι, ἄφησαν τό Εὐαγγέλιο κι ἔπιασαν τὀ Κοράνιο, ἄφησαν τόν Χρισταινισμό καί προσχώρησαν στόν Μωαμεθανισμό; Ἄλλαξαν μέ λίγα λόγια θρησκεία; Δέν θέλουμε νά πιστέψουμε κάτι τέτοιο. Μήπως ὅλα αὐτά φανερώνουν τό μυστήριον τῆς ἀνομίας, κάτι πού ἐδῶ καί χρόνια διενεργεῖται διά τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί πού θά εἶναι ὁ ἔσχατος πειρασμός τῆς Ἐκκλησίας; 

Ἔχει περάσει, ἤδη, ἕνας μήνας καί περιμέναμε ἀπό τό θεσμικόν ἃγιον Ὄρος, τήν Ἱερά Κοινότητα, ὃτι θά εἶχε ἐπιληφθεῖ, ἑνός τόσο σοβαροῦ θέματος. Ἄν ζοῦσαν οἱ παλαιοί ἁγιορεῖτες πατέρες σήμερα, θά κλαίγανε, ὃπως οἱ προφῆτες τῆς Π. Διαθήκης.“ ...oἱ ποιμένες ἠσέβουν εἰς ἐμέ καί οἱ προφῆται προεφήτευον τῇ Βάαλ καί ὁπίσω ἀνωφελοῦς ἐπορεύοντο”.(Ἱερμ. β’,8).  Τόσοι Ἡγούμενοι, τόσοι Ἱερομόναχοι, Πνευματικοί καί Μοναχοί σέ Μοναστήρια, Κελλιά καί Σκῆτες, δέν ἐνδιαφέρονται πιά γιά τά θέματα τῆς πίστεως;  Τά ἐκ τῆς Εὐρώπης μασωνικά κονδύλια μέ τά ὁποῖα οἱ Μονές ''ἐξωραΐζουν'' μέ χλιδή καί πολυτέλειες τό Ἅγιον Ὄρος, ὥστε νά τό κάνουν πιό ἑλκυστικό καί τουριστικό, κατασκανδαλίζοντας τόν λαό, ὁ ὁποῖος ζεῖ μέσα στήν φτώχεια καί πεινάει, εἶναι πιό ἀγαπητά, θεάρεστα καί πατροπαράδοτα; Μήπως τά οἰκονομικά θέματα ἔχουν μεγαλύτερη ἀξία γιά τήν σωτηρία μας; 

Ἐμεῖς, ὅμως, πῶς μποροῦμε νά σιωπήσουμε μπροστά σέ μία τέτοια ἀσέβεια! Θά σηκωθοῦν καί οἱ πέτρες ἐναντίον μας. Ὡς ἐλάχιστοι, ἁπλοί καί ἄσημοι ἁγιορεῖτες μοναχοί, γιά λόγους, λοιπόν, καθαρά συνειδήσεως καί ὀρθοδόξου ὁμολογίας, ὅπως ἔχουμε, ἤδη διαχωρίσει τήν θέση μας ἐκκλησιολογικῶς, ὃσον ἀφορᾶ τίς αἱρετικές ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου τοῦ Κολυμπαρίου Κρήτης, κατά τήν ὁποίαν ἀνεγνωρίσθησαν συνοδικῶς οἱ Παπικοί οἱ Μονοφυσῖτες καί ἡ πανσπερμία τῶν Προτεσταντῶν, ὡς Ἐκκλησίες, κάτι τό ὁποῖο ἀντιβαίνει στήν ὀρθόδοξη πίστη μας καί τό ἔχουμε ἀναλύσει ἁγιοπατερικῶς καί θεολογικῶς στό δημοσιευθέν κείμενο “Ὁμολογία πίστεως”, ὡς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, μέ τήν ἴδια αἴσθηση εὐθύνης καταγγέλουμε καί τό παρόν γεγονός, ἐνώπιον τῆς θεσμικῆς ἀρχῆς τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Τόπου. 

Ὁ ἐν λόγῳ ἁγιορείτης ἡγούμενος, δέν μπορεῖ νά δικαιολογηθεῖ, διά ἄγνοια τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί τῶν Ἱερῶν κανόνων. Πῆγε σέ καθαρά θρησκευτικό χῶρο, σέ Μωαμεθανικό νεκροταφεῖο καί συμπροσευχήθηκε μέ Ἰμάμη, δεόμενος ὑπέρ ἀναπαύσεως, ὄχι αἱρετικοῦ μόνον, ἀλλά καί ἀλλοθρήσκου, αὐτό εἶναι ἀνήκουστο. Εἶναι συνάμα ἀξιοσημείωτο, καί πολύ ὀδυνηρό, ὅτι πρώτη φορά στήν ἱστορία, ἁγιορεῖτες, τολμοῦν καί συμμετέχουν σέ συμπροσευχές καί μάλιστα προχωροῦν ἀπό τόν διαχριστιανικό Οἰκουμενισμό στόν διαθρησκειακό Οἰκουμενισμό, καθότι, τελευταίως, ἔχουν προηγηθεῖ καί ἀπό ἄλλους ἁγιορεῖτες μοναχούς συμπροσευχές μέ αἱρετικούς παπικούς, μέσα σέ ναούς, ὅπως στό Φανάρι, στήν Σμύρνη κ.ἀ, καί ὅλοι αὐτοί σύν τοῖς ἄλλοις καυχῶνται ὅτι εἶναι καί ἀπόγονοι μεγάλων νηπτικῶν Γερόντων... Γιά ὅλα αὐτά, θά θέλαμε νά καταθέσουμε, ὄχι δικές μας προσωπικές κρίσεις, ἀλλ' ὅπως κάνουμε πάντα, θά προβάλλουμε τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. 

Ἀς δοῦμε πρῶτα τί μᾶς λέγουν περί τῆς θρησκείας τοῦ Μωάμεθ καί τούς Μωαμεθανούς μέ τούς ὁποίους τόσο ἄνετα συμπροσευχήθηκε ὁ ἐν λόγῳ ἡγούμενος καί οἱ ἐπίσκοποι. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ἁγιορείτης, ἕνας ἀπό τούς μεγαλυτέρους Πατέρες καί θεολόγους τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν κατά τό 1354 ταξίδευε διά θαλάσσης πρός τήν Κωνσταντινούπολι διά νά μεσιτεύσει μέ σκοπό νά ἐπέλθει εἰρήνη στήν ἐμφύλια διαμάχη, μεταξύ τῆς βασιλικῆς αὐλῆς καί τοῦ Καντακουζηνοῦ, συνελήφθη αἰχμάλωτος ἀπό τούς Τούρκους, οἱ ὁποῖοι ἤδη εἶχαν καταλάβει ὁλόκληρη τήν Μ. Ἀσίαν, ἐξ αἰτίας τῆς ἀποστασίας ἀπό τήν πίστι καί τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ καί τῶν ἀρχόντων. Ὡς αἰχμάλωτος ὤν ἐκλήθη τρεῖς φορές σέ διάλογο μέ τόν Ἐμίρη τῶν Ἀχαιμενίδων Τούρκων, (ὄχι βέβαια σάν τούς διαλόγους πού κάνουν οἱ σημερινοί Οἰκουμενιστές), καθώς καί μέ τούς Χιόνες, δηλαδή ἐξισλαμισμένους Χριστιανούς, τότε μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς του, ὡμολόγησε μέ παρρησία: 

α) Ὅτι ἕνας εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός, ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός, ὁ Πατήρ ὁ Υἱός καί τό Ἅγιον Πνεῦμα. β) Ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶναι ἕνας ἁπλός προφήτης, ἀλλά ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ διά μέσῳ ὅλων τῶν Προφητῶν προφητευόμενος.  γ) Ὅτι ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό τρόπαιο καί ἡ σημαία τοῦ Χριστοῦ ( καί δέν τόν ἔβγαζε γιά νά μή προσβάλλει τούς Μωαμεθανούς εἰσβολεῖς, πού ἔχουν φέρει στήν πατρίδα μας, ὅπως κάνουν οἱ σημερινοί Οἰκουμενιστές -Ἀρχιεπίσκοποι, κ.ἄ).

Καί... δ) στήν ἐρώτησι τοῦ Τασιμάνη (ἄρχοντα), ἐσεῖς πῶς δέν δέχεσθε τόν δικὸ μας προφήτη καί δέν πιστεύετε στό βιβλίο του, πού κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό; Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς ἀπήντησε μέ θάρρος, φέροντας μαρτυρίες καί ἀπό τό ἴδιο τό Κοράνιο, λέγοντας: Ὃτι ὁ Χριστός μαρτυρεῖται, ἀπό τόν Μωϋσῆ καί ἀπό ὅλους τούς Προφῆτες καί αὐτός μόνο λέγεται ὅτι εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀνά τούς αἰῶνες, καί μόνος αὐτός γεννήθηκε ἀπό Παρθένο Μητέρα. Αὐτός μόνος ἀνελήφθηκε στούς οὐρανούς καί διαμένει ἀθάνατος καί μόνο σέ αὐτόν ἐλπίζουμε ὅτι θά ἔλθει νά κρίνει ζῶντες καί νεκρούς.Ὅλα αὐτά ὁμολογοῦνται καί ἀπό ἐσᾶς τούς Τούρκους, γι αὐτό ἐμεῖς πιστεύουμε στόν Χριστό καί στό Εὐαγγέλιό Του. 

Τόν δέ Μουχάμετ δέν τόν εὑρίσκουμε οὔτε ἀπό τούς προφῆτες νά μαρτυρεῖται, οὔτε τίποτε θαυμαστό καί ἀξιόλογο ἔχει ἐπιτελέσει καί πού ὁδηγεῖ στήν πίστι, γι αὐτό καί δέν πιστεύουμε σ αὐτόν οὔτε στό βιβλίο του (τό Κοράνιο), πού παρέδωσε. (βλ. Φιλοθέου Κοκκίνου, Βίος Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ε.Π.Ε, τ,70, σ.345 373). Καί ἐπιγραμματικά ἔλεγε:” Τοῖς πάντων βαρβάρων βαρβαρώτατοι τό δυσεβές, θεομισές καί παμμίαρον τοῦτο γένος, πιστεύουν ἀνθρώπῳ ψιλῶ καί θνητῷ, Μωάμεθ οὖτος”. (...). Εἶναι ἀρκοῦντος ἱκανά ὅλα αὐτά γιά νά μᾶς ἀποδείξουν πῶς μιλοῦσαν καί ὁμολογοῦσαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τήν πίστι τους ἐνώπιον τῶν ἀλλοθρήσκων καί αἱρετικῶν.

Ἄς δοῦμε ἀκόμη καί ἕναν ἄλλον ἁγιορείτη ἅγιο, τόν μεγάλο Διδάσκαλο τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς σκαβωμένης Ρωμιωσύνης, τόν ὅσιο Νικόδημο, ὅπου καί αὐτός ζῶντας μέσα στήν σκλαβιά τῆς Τουρκοκρατίας, ὄχι μόνο δέν ἔκανε διπλωματία καί πολιτική μέ τούς ἀλλοθρήσκους, ἀλλ ἀπεναντίας δίδασκε διά τῶν ἁγιοπνευματικῶν συγγραμμάτων του, καί προετοίμαζοντας πολλούς νεομάρτυρες διά τό μαρτύριο, ἀνεδείχθη ἀλλείπτης τῶν Νεομαρτύρων καί μᾶς παρέδωσε τά συγκινητικά μαρτυρολόγιά τους, ὅπως τά κατέγραψε στό Νέο Μαρτυρολόγιο, γράφοντας. ”...πολλοί ἐκ τῶν Νεομαρτύρων τούτων ἐλεήσαντες τήν ἀπώλειαν τῶν ἀλλοπίστων, ἐπῆγαν ἐπί τούτου εἰς τό μαρτύριον καί ἐκήρυξαν εἰς αὐτούς τήν ἀλήθειαν, διδάσκοντές τους νά ἀφήσουν τό σκότος, εἰς τό ὀποῖο εὑρίσκονται καί νά προστρέξουν εἰς τό φῶς τῆς τοῦ Χριστοῦ θεοσεβείας καί πίστεως, ἵνα μή κατακριθῶσιν ἐν τῷ ἀσβέστῳ πυρί τῆς κολάσεως” (Λόγος εἰς τούς Νεομάρτυρες). 

Βλέπουμε μέ τί παρρησία γράφει γιά τήν μοναδικότητα τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί τῆς Ὀρθοδοξίας καί πῶς ἐλέγχει τούς ἀλλοθρήσκους, προκειμένου νά διαφυλλάξουν οἱ Χριστιανοί τήν πίστη τους; Ἀλλά καί ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἁγιορείτης καί αὐτός, μέ πόσο ἱεραποστολικό ζῆλο, ἀποστολικῶς διέτρεξε σέ ὁλόκληρη τήν ρωμηωσύνη, σέ βουνά καί θάλασσες, καί πολλά χωριά, τά ὁποῖα ἄλλα εἶχαν ἀλλαξοπιστίσει καί ἄλλα ἀλλαξογλωσσίσει, ὕστερα ἀπό ἀφόρητες πιέσεις, αὐτός μέ τόν εὐαγγελικό καί ἀποστολικό του λόγο, τά ἐπανέφερε στήν πατροπαράδοτη πίστη, καί στό τέλος μαρτύρησε καί ο ἴδιος ἀπό τούς Τουρκαλβανούς!

Καί, ὅπως ποιητικότατα γράφει καί ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στήν ἀσματική Ἀκολουθία: «Νέοι Μάρτυρες παλαιάν πλάνην, καταστρέψαντες, ὕψωσαν πίστιν, τῶν Ὀρθοδόξων, καί στερρῶς ἠγωνίσθησαν...» ( Ἀπολυτίκιον Νεομαρτύρων). «Τῆς Τριάδος τήν δόξαν ἀνακηρύττοντες, τῶν Χριστιανῶν καρδίας χαράν πληρώνετε, καί τῆς Ἄγαρ τήν φυλήν αἰσχύνην λίπετε, Νεομάρτυρες κλεινοί ἡ δόξα τῶν Ὀρθοδόξων...» (Ἀπολυτίκιον Νεομαρτύρων). Ὅλοι αὐτοί «οἱ καρτερόψυχοι, τῇ τοῦ Χριστοῦ δυνάμει θωρακισθέντες, εἰς τό στάδιον τῆς ἀθλήσεως ἀπεδύσαντο, τήν τῶν Ἀγαρηνῶν ἀσέβειαν θριαμβεύσαντες, τήν δέ τοῦ Χριστοῦ πίστιν, ἐν παρρησίᾳ ἀνακηρύξαντες» (Ὁ Οἶκος τῶν Νεομαρτύρων). 

Ὅποιος, λοιπόν ἐγκύψει τόσο στήν ἀσματική ἀκολουθία ὅσο καί στόν ἐξαίσιο πανηγυρικό ἐγκωμιαστικό λόγο τοῦ ὁσίου, θά γευθεῖ λίγο ἐκ τῆς ἐσταυρωμένης, ἐκείνης γλυκύτητος τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, πού πυρπολοῦσε τίς ψυχές τῶν Νεομαρτύρων. Αὐτός θά νοιώσει τί θά πεῖ θεϊκός ἔρωτας τῶν μαρτύρων, καί τί σχέσι μπορεῖ νά ἔχει αὐτός μέ τήν σημερινή ἄγευστη, πλαδαρή, οἰκουμενιστική ἀγαπολογία τῶν '' ποιμένων'' μας. Κατόπιν ὅλων τούτων, καθώς καί πολλά ἄλλα πού θά μποροῦσε κάποιος νά παραθέσει, εἶναι πιά τελείως ξεκάθαρο καί ἠλίου φαεινώτερον, ὅτι αὐτά πού διενεργοῦνται, σήμερα δέν εἶναι καθόλου τυχαῖα. Ζοῦμε πλέον μιά ὁλοκληρωμένη, μεθοδευμένη καί ἐν ἐπιγνώσει ἀποστασία ἀπό τήν πατροπαράδοτη Ὀρθόδοξη πίστη, τήν ὁποία κατεργάζονται μάλιστα, ὡς πρωτεργάτες, οἱ ἴδιοι οἱ ποιμένες, πατριάρχες, ἐπισκόποι, ἡγουμένοι, ἱερεῖς, θεολόγοι, εἶναι καί αὐτά ἀπό τά σημεῖα τῶν καιρῶν.

Ὁ ἴδιος ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἀς μή ξεχνᾶμε μοιράζει Κοράνια, συμποσιάζεται στό Ραμαζάνι, συμπροσεύχεται μέ ὅλες τίς θρησκεῖες καί διακηρύσσει ξακάθαρα: «Ἐμεῖς οἱ θρησκευτικοί ἡγέτες πρέπει νά φέρουμε στό προσκήνιο τίς πνευματικές ἀρχές τού Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἀδελφοσύνης καί τῆς εἰρήνης. Αλλά γιά νά τό πετύχουμε αὐτό πρέπει νά εἴμαστε ἑνωμένοι στό πνεῦμα τοῦ ἑνός Θεοῦ, Ρωμαιοκαθολικοί, καί Ὀρθόδοξοι Προτεστᾶνται καί Ἑβραῖοι, Μουσουλμάνοι καί Ἰνδοί, Βουδισταί». (Ἐπίσκεψις ἀρ. 494, σ.23, Γενεύη 1994). Αὐτοῦ τό ὅνομα μνημονεύεται, ἑπτάκις τῆς ἡμέρας στό ἅγιον ὄρος, “ὡς ὀρθοτομῶν τόν λόγον τῆς ἀληθείας-Ὀρθοδοξίας.”.... Αὐτοί εἶναι οἱ ψευδοποιμένες, γιά τούς ὁποίους ἐδῶ καί 2000 χρόνια μᾶς ἔχει προειδοποιήσει ἡ Γραφή, οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες. “Ἐγένοντο δέ καί ψευδοπροφῆται ἐν τῷ λαῷ, ὡς καί ἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας, καί τόν ἀγοράσαντα αὐτούς δεσπότην ἀρνούμενοι, ἐπάγοντες ἑαυτοῖς ταχινήν ἀπώλειαν”. (Πετρ. Β, 1). 

Τό μεγάλο πρόβλημα, ὅμως δέν εἶναι πλέον αὐτοί, διότι αὐτοί ἔχουν ἀκολουθήσει, ἤδη τήν ὁδόν τῆς ἀπωλείας, δέν προσκυνοῦν πλέον τόν Χριστόν. Τό μεγάλο πρόβλημα εἶναι ἐμεῖς τί κάνουμε ἀπέναντι ὅλων αὐτῶν; Αὐτό εἶναι τό ζητούμενον καί τό ἀναγκαῖον, τό ὁποῖον θά πρέπει πολύ σοβαρά νά μᾶς προβληματίσει, «ὁ ποιήσας καί διδάξας οὗτος μέγας κληθήσεται». Δέν ὠφελεῖ σέ τίποτε ἡ διάγνωσι μιᾶς ἀσθενείας, ἄν δέν προχωρήσουμε καί στήν θεραπεία, διαφορετικά παίζουμε χαρτοπόλεμο. Ἐκεῖνο τό ὁποῖο, σήμερα γιά τούς περισσοτέρους ἐκ τῶν κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν, εἶναι ἀκατανόητον, εἶναι τό θέμα τῆς κοινωνίας μέ τούς αἱρετικούς.

Ἡ λέξις ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ στή θεολογική γλῶσσα τῶν Πατέρων εἶναι βαρυσήμαντη καί ἔχει σωτηριολογική σημασία. Διά τό θέμα τῆς κοινωνίας, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς κάνει λόγο καί μᾶς παραγγέλλει νά φεύγουμε μακρυά ἀπό τούς ψευδοποιμένες - λυκο-ποιμένες : «...ὁ μισθωτός καί οὐκ ὤν ποιμήν, οὗ οὐκ εἰσί τά πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τόν λύκον ἐρχόμενον καί ἀφίησι τά πρόβατα καί φεύγει καί ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτά. ὁ δέ μισθωτός φεύγει, ὅτι μισθωτός ἐστί καί οὐ μέλει αὐτῷ περί τῶν προβάτων» (Ἰω. 10, 12,13). Ὁ Κύριος, ἐξάλλου, ὅταν ζοῦσε ἐπί τῆς γῆς, μήπως εἶχε καμμία σχέσι, κοινωνία πνευματική, μέ τήν θρησκευτική ἐξουσία, τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, τούς Γραμματεῖς, τούς Φαρισαίους καί Σαδδουκαίους τῆς ἐποχῆς του; 

Καί συνεχίζει ὁ Κύριος «... ἀλλ ὑμεῖς οὐ πιστεύετε, οὐ γάρ ἐστέ ἐκ τῶν προβάτων τῶν ἐμῶν (δέν ἀνήκουν ὅλα τά πρόβατα στόν Χριστὸ), καθώς εἶπον ὑμῖν, τά πρόβατα τά ἐμά τῆς φωνῆς μου ἀκούει, κἀγώ γινώσκω αὐτά» (Ἰω. 10,26). Τά πρόβατα τοῦ Χριστοῦ γνωρίζουν τήν φωνή Του, καί ἔχουν ἐντολή νά ἀκολουθοῦν μόνο τούς ἀληθινούς ποιμένες καί ὄχι τούς ψευδοποιμένες ἤ λυκοποιμένες. Καί συνεχίζει: ”ὁρᾶτε καί προσέχετε ἀπό τῆς ζύμης τῶν Φαρισαίων καί Σαδδουκαίων... ἀπότῆς διδαχῆς αὐτῶν” (Ματθ. 16, 6-120.

Ἡ κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς λειτουργεῖ, ὅπως ἡ ζύμη, ἡ ὁποία ζυμώνει ὅλον τό φύραμα εἴτε πρός τό καλό εἴτε πρός τό κακό. Καί ὁ Ἀπόστολος «Ὦ Τιμόθεε, τήν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος (φεύγοντας μακρυά, διακοπή κοινωνίας) τάς βεβήλους κενοφωνίας καί ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως (τοῦ Οἰκουμενισμοῦ), ἥν τινές ἐπαγγελλόμενοι περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν (ὡδηγήθηκαν στήν ἀπώλειαν).» ( Α Τιμ. 6, 20). Aὐτή τήν διδασκαλία ἐκφράζει ἐπιγραμματικά καί ὁ Μέγας Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας Φώτιος “ Πλάνη ποιμένων ναυάγιον τῶν κοινωνούντων αὐτοῖς” ( P.G: 102, 698). Ἡ Ὀρθόδοξος δογματική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει ἐπικυρωθεῖ πολυμερῶς καί πολυτρόπως διά μέσῳ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Οἱ Ἱεροί Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ὑποχρεωτικῆς ἀποδοχῆς ἀπό τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καί οἱ ἐντολές. Δέν ὑπάρχουν δυνητικοί κανόνες, (ἄν θέλω ἐφαρμόζω ἕναν κανόνα, ἄν θέλω δέν τόν ἐφαρμόζω), ὅπως δέν ὑπάρχουν καί δυνητικές ἐντολές. 

Περί δέ τῶν συμπροσευχῶν ὁρίζουν οἱ Ἱεροί Κανόνες: Ὁ ΞΕ’ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων π.χ. λέγει: « Eἴ τις Κληρικός, ἤ λαϊκός εἰσέλθοι εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων, ἤ αἱρετικῶν προσεύξασθαι, καθαιρείσθω καί ἀφοριζέσθω». Καί σχολιάζοντας ὁ Ζωναρᾶς λέγει «Mέγα ἁμάρτημα ὁ κανών ἡγεῖται... τίς συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαρ; Ἤ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου κατά τόν μέγαν Ἀπόστολον;». (Πηδάλιον σ.84). Ἐδῶ καί μία πεντηκονταετεία διερευνώντας κανείς τήν πορεία τῶν λεγομένων Θεολογικῶν Διαλόγων, θά διαπιστώσει ὅτι ἀκολουθήθηκαν κινήσεις καί ἐπιλογές οἱ ὁποῖες ἦταν προαποφασισμένες μέ προκαθορισμένα πλαίσια στά ὁποῖα ἔπρεπε νά κινηθοῦν, καί τά πλαίσια αὐτά δέν ἦταν ἄλλα ἀπό τίς ἀποφάσεις τῆς Β’ Βατικανῆς Συνόδου (1962-65). Ὅλα αὐτά ἐκφράζονται διά μέσῳ, ΚΥΡΙΩΣ τῶν συμπροσευχῶν καί ἐπιφέρουν τήν μεγίστη ἀλλοίωσιν στό ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ λαοῦ.

Κατόπιν ὅλων τούτων προκύπτουν τά ἑξῆς ἐρωτήματα: 

α) Ποία θά εἶναι ἡ στάσις τῆς ἰδίας ἀδελφότητος τῆς Ἱ. Μονῆς Διονυσίου; Καθότι ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἡγουμένου κοινωνεῖ ὁλόκληρη ἡ ἀδελφότητα, πού σημαίνει, ὅ,τι πράττει ὁ Ἡγούμενος εἶναι σύμφωνος καἰ ὅλη ἡ ἀδελφότης, γιά αὐτό καί σέ ὅλα τά ἔγγραφα τῆς Μονῆς ὑπογράφονται “ καί οἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί”. Μνημονεύουν καθημερινά στίς θ. λειτουργίες τό ὄνομά του, δέχονται τήν εὐλογία του, κοινωνοῦν ἀπό τά χέρια του καί συλλειτουργοῦν μαζί του. Αὐτά ὅλα δέν εἶναι ἁπλᾶ τυπικά, εἶναι θέματα οὐσίας, διότι πρϋποθέτουν ταυτότητα πίστεως, δηλαδή ἡ ἀδελφότητα ἔχει τήν ἴδια πίστι μέ τόν ἡγούμενο, ὅπως καί ἀντιθέτως. 

Ἡ πατερική θεολογία ὁρίζει ὅτι ὁ “ ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ, καί αὐτός ἀκοινώνητός ἐστιν”, (Θεόδωρος Βαλσαμών) δηλαδή, ὅσοι κοινωνοῦν μέ αἱρετικούς μολύνονται διά τῆς κοινωνίας τους μέ τούς αἱρετικούς τήν ἴδια τήν αἵρεσι. Ὁ β’, κανών τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου λέγει: “ὁ τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν καί τοῦτον ἀκοινώνητον ἔστω”., διότι “ Ἄνωθεν γάρ ἡ τοῦ Θεοῦ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τήν ἐπί τῶν ἀδύτων ἀναφοράν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως συγκοινωνίαν τελείαν ἐδέξαντο τοῦτο” (Ἁγιορειτῶν Πατέρων, ἐπιστολή πρός Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγον). Καθώς ἐπίσης σοβαρό πρόβλημα προκύπτει καί στούς λαϊκούς ἀδελφούς, πού θά φιλοξενοῦνται, διότι θά ἔχουν καί αὐτοί πρόβλημα μολυσμοῦ.

β) Οἱ ἄλλοι Ἡγούμενοι καί οἱ λοιποί ἐν Χριστῷ συναγιορεῖτες μοναχοί, οἱ ὁποῖοι θά μεταβαίνουν στήν Μονή, καί αὐτοί ἔχουντας ἐκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους, ἐμμέσως θά ἀποδέχονται καί τήν συμπροσευχή του. Καί γενικῶς οἱ ἁγιορεῖτες, τί στάσι θά τηρήσουν; Θά συνεχίσουν νά ἀνέχονται αὐτή τήν οἰκουμενιστική πορεία τῆς Μονῆς, τήν ὁποία ἀκολουθοῦν καί πολλές ἄλλες Μονές; 

γ) Βάσει τῶν ἀνωτέρω τό ἐρώτημα πού τίθεται πρός τήν Ἱερά Κοινότητα εἶναι τό τί βούλεται νά πράξει. Τό πρέπον πρός τά ἱερά θέσμια τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν τόπου εἶναι νά καλέσει σύγλησι ἐκτάκτου Συνάξεως πρός ταχείαν ἐπίλυσι τοῦ ζητήματος, τό ὁποῖον ἤδη συζητᾶται εὐρέως ἐντός καί ἐκτός ἁγίου ὄρους. Ὑπενθυμίζουμε ὅτι παλαιότερα ἡ αὐτή Ἱ. Κοινότης ἔγραφε: “Τό Ἅγιον Ὄρος διετήρησε ἀνέκαθεν τήν αὐτοσυνειδησία του ὅτι παραμένει Χάριτι Χριστοῦ πιστός θεματοφύλακας τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου πίστεως, τήν ὁποίαν οἱ θεοκήρυκες Ἀπόστολοι παρέδωσαν στήν Ἐκκλησία καί οἱ θεοφόροι Πατέρες μας μέ τίς ἅγιες οἱκουμενικές Συνόδους διετήρησαν διά τῶν αἰώνων ἀπαραχάρακτη”. (Ὑπόμνημα Ἁγίου Ὄρους, Ο.Τ., ἀρ. φ. 1801, 9 10 2009). 

Τό ἅγιον ὄρος, ἐκτός ἀπό Ὁσίους καί ἀσκητές, ἀνέδειξε καί πλῆθος ὁσιομαρτύρων καί νεομαρτύρων. Ἡ ὑπεράσπισι μέχρι θανάτου τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, συνόδευε πάντοτε τούς ἀσκητικούς καί νηπτικούς ἀγῶνες τους, ἀφοῦ “ οὐδέν ὠφελεῖ βίος δογμάτων διεστραμμένων” (ἅγιος χρυσόστομος). Εὐχόμεθα ὁ Ἱερός ἡμῶν Τόπος, τό Περιβόλι τῆς Παναγίας, πού τιμᾶ τόσο πολύ ὅλος ὁ κόσμος, νά διαφυλάξει ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, τήν Ὀρθόδοξη πίστη, ἐάν θέλουμε νά ἔχουμε τήν εὐλογία, τήν χάριν καί τήν σκέπην τῆς, Κυρίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία, ὑπενθυμίζουμε, ἐπί τῆς ἐποχῆς τοῦ διωγμοῦ τοῦ ἑνωτικοῦ καί λατινόφρονος πατριάρχου Βέκκου ἐναντίον τῶν ἁγιορειτῶν, οἱ ὁποῖοι εἶχαν παύσει νά τόν μνημονεύουν, εἶπε ἐκεῖνα τά φοβερά λόγια:“ ἔρχονται οἱ ἐχθροί ἐμοῦ καί τοῦ Υἱοῦ μου”.

Ὡς Ἁγιορεῖτες, λοιπόν, δέν μᾶς ὠφελοῦν σέ τίποτε οἱ ἑορτές καί οἱ πανηγύρεις πρός τόν ἃγιον Κοσμᾶ τόν Πρῶτον καί τούς Ὁσιομάρτυρες ἐπί Βέκκου, ἐάν δέν τούς μιμηθοῦμε καί στήν ὁμολογία τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἶναι καιρός, λοιπόν Ὁμολογίας. Ἕνας ἐκ τῶν συγχρόνων ἐναρέτων Γερόντων, ὁ Γέρων Σάββας ὁ Καψιαλιώτης, ἄνθρωπος, πού συνδύαζε ἁρμονικά τήν ἄσκηση μέ τήν ὁμολογία, ἔλεγε χαρκτηριστικά καί ἐπιγραμματικά « Ἔχω ἔξι δεκαετίες στό Σχῆμα, θέλω νά εἶμαι σύμφωνος μέ τόν Ἅγιο Ἱερομάρτυρα Κοσμᾶ τόν Πρῶτο, γιατί δύο δρόμοι ὑπάρχουν. Ὁ ἕνας ὁδηγεῖ στούς ἀφορισμένους καί τυμπανιαίους τῆς Λαύρας καί ὁ ἄλλος στό μαρτυρικό στεφάνι τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ του Πρώτου».

Εὐχόμεθα σέ ὅλους μας καλή φώτιση καί μετἀνοια. 

Καλή ὁμολογία γιά νά ἔχουμε καί καλή ἀπολογία . 

Ἀμήν.

Εκ του ιστολογίου ''ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ''.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Γέροντας Σάββας ο Λαυριώτης