ΟΝΟΜΑ ΣΚΟΠΙΩΝ: ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ...

Ο σχισματικός ''αρχιεπίσκοπος'' των Σκοπίων κ. Στέφανος

Ὁλοκληρώθηκε ἡ, κατά τό καταρτισθέν πρόγραμμα, ἀναγνώριση τοῦ γειτονικοῦ κράτους τῶν Σκοπίων μέ τό ὄνομα «Βόρεια Μακεδονία» ἀπό 153 Ἕλληνες πολίτες – μέλη τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου. Ἀμέσως ἔρχεται, κατά τό ἴδιο πρόγραμμα, ἡ σειρά τοῦ Φαναρίου νά ἀναγνωρίσει τήν, ἕως σήμερα, σχισματική Ἐκκλησία τῆς γειτονικῆς χώρας καί νά τῆς δώσει τό ἀνάλογο ὄνομα.

του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Κυριολεκτικά, «πρίν ἢ δίς ἀλέκτωρ φωνῆσαι» ὁ Πατριάρχης Βουλγαρίας Νεόφυτος δήλωσε στούς δημοσιογράφους: «Τό ζήτημα τοῦ ὀνόματος τοῦ Μακεδονικοῦ Κράτους μόλις ξεκαθαριστεῖ θά ἀκολουθήσει ἀσφαλῶς τό ἐκκλησιαστικό ζήτημα». Στό ἐκκλησιαστικό ζήτημα τῆς γειτονικῆς χώρας, ἀφορᾶ στό νά καταστεῖ «κανονική» ἡ, ἕως τώρα αὐτοανακηρυχθεῖσα σχισματική «Μακεδονική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία» καί νά τῆς δοθεῖ ὄνομα, ὅπως νά δοθεῖ καί ὁ τίτλος στόν προκαθήμενό της, ὁ ὁποῖος ἕως σήμερα, αὐτοαποκαλεῖται «Ἀρχιεπίσκοπος Μακεδονίας».

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῶν Σκοπίων κανονικά ἀνήκει στήν Σερβική Ἐκκλησία. Τό 1967, ἐνῶ ἦταν ἀκόμη ἑνωμένη ἡ Γιουγκοσλαβία πραξικοπηματικά ὡς πρός τήν ἐκκλησιαστική τάξη, ἀλλά μέ τόν σχεδιασμό καί τή βοήθεια τοῦ Τίτο καί τοῦ ΚΚΓ αὐτοανακηρύχθηκε Αὐτοκέφαλη. Ὁ Κροάτης ἄθεος Τίτο προώθησε τήν αὐτοκεφαλία στά Σκόπια, γιά νά περιορίσει τήν ἰσχύ τῆς Ὀρθόδοξης Σερβικῆς Ἐκκλησίας καί γιά νά ἐπανασυνδεθεῖ τό κομμουνιστικό καθεστώς του μέ τούς ὁμόφρονές του καί κατόπιν σοβινιστές σλαβομακεδόνες τῆς διασπορᾶς, κυρίως τοῦ Καναδᾶ, τῶν ΗΠΑ καί τῆς Αὐστραλίας. Τότε τό Πατριαρχεῖο τῆς Σερβίας ἔλαβε τήν ἀπόφαση νά διακόψει τήν κανονική κοινωνία μέ τήν ἱεραρχία τῶν Σκοπίων καί νά τήν κηρύξει σχισματική. Ἀπό τότε οὐδεμία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τήν ἀναγνωρίζει.

Μετά τή διάλυση τῆς Γιουγκοσλαβίας καί τήν συγκρότηση τῶν γειτόνων σέ κράτος ἡ ἀντιπαράθεση τῆς σχισματικῆς τους Ἐκκλησίας μέ τό Σερβικό Πατριαρχεῖο ἐντάθηκε. Σέ ἀπάντηση τῶν αὐθαιρεσιῶν τῆς Ἐκκλησίας τῶν γειτόνων ἡ Σερβική Ἐκκλησία ἵδρυσε τήν ὑπό τήν δικαιοδοσία της Αὐτόνομη Ἀρχιεπισκοπή Ἀχρίδας, μέ ἕδρα τά Σκόπια καί πρῶτο Ἀρχιεπίσκοπο τόν Ἰωάννη. Ὁ τίτλος του εἶναι «Ἡ Αὐτοῦ Μακαριότης Ἀρχιεπίσκοπος Ἀχρίδος καί Μητροπολίτης Σκοπίων Ἰωάννης». Ἡ ἀπόφαση αὐτή δέν ἄρεσε καθόλου στούς κυβερνῶντες τά Σκόπια. Ἐπί χρόνια ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης εἶναι ὑπό διωγμόν καί πολλά χρόνια ἔχει περάσει στή φυλακή. Ὅμως εἶναι ὁ μόνος κανονικός Ἀρχιεπίσκοπος στά Σκόπια. Ἡ Σερβική Ἐκκλησία γνωρίζουσα τήν Ἱστορία καί τήν Ἀλήθεια ἀπέφυγε νά δώσει στόν ὑπ’ Αὐτήν Ἀρχιεπίσκοπο τῶν Σκοπίων καί στήν Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας προΐσταται, τό ὄνομα Μακεδονία καί παράγωγά του.

Σέ ἀπάντηση ἡ κυβέρνηση καί ἡ συνεργαζόμενη μέ αὐτήν Ἐκκλησία τῶν Σκοπίων ἀγνοεῖ τήν «Μητέρα Ἐκκλησία» τῆς Σερβίας, ἀνακηρύσσει ὡς «Μητέρα Ἐκκλησία» της τήν Βουλγαρική καί προστρέχει στό Φανάρι, γιά νά τῆς δοθεῖ τό αὐτοκέφαλο. Ὅλα αὐτά κατά παράβαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Τό Πατριαρχεῖο τῆς Βουλγαρίας, μέ τήν προτροπή καί τήν πίεση τῆς Βουλγαρικῆς κυβέρνησης δέχθηκε νά «υἱοθετήσει» τήν σχισματικὴ Ἐκκλησία τῶν Σκοπίων, ὅμως δέν πῆρε, ἀκόμη, τήν πρωτοβουλία νά ἔχει κανονική κοινωνία μαζί της. Γνωρίζει ὅτι μία τέτοια ἐκ μέρους τῆς πράξη θά εἶναι casus belli γιά τό Πατριαρχεῖο τῆς Σερβίας καί, ἕνεκα ἄλλων λόγων, γιά τό Φανάρι.

Ἀντιπροσωπεῖες τῆς κυβέρνησης καί τῆς ἐκκλησίας τῶν Σκοπίων ἐπισκέφθηκαν κατ’ ἐπανάληψη τό Φανάρι καί ὑπέβαλαν τό αἴτημα, περί αὐτοκεφαλίας καί ὀνόματος, στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη. Μέχρι τώρα ὁ κ. Βαρθολομαῖος δέν ἔχει προχωρήσει σέ κάποια ἐνέργεια. Στή σύναξη τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Θρόνου, στήν Κωνσταντινούπολη, διά λόγου δεσμεύθηκε πρός τούς Μητροπολίτες τῆς Μακεδονίας ὅτι δέν θά προχωρήσει στήν ἀναγνώριση τῆς γειτονικῆς Ἐκκλησίας μέ τό ὄνομα «Μακεδονία – Μακεδονικός». Αὐτά πρίν ἀπό τή συμφωνία τῶν Πρεσπῶν στό ὄνομα «Βόρεια Μακεδονία».

Ὅπως ὁ Ἀλ. Τσίπρας ἔτσι καί ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος γενικά ἀκολουθοῦν πολιτική ἐφαρμογῆς τῆς γεωπολιτικῆς στήν Εὐρώπη τῶν ΗΠΑ, τῆς Γερμανίας καί τῶν ἄλλων συμμάχων τους. Ἑπομένως εἶναι βέβαιο ὅτι, ὅπως στήν Οὐκρανία, ἔτσι καί στά Σκόπια θά θελήσει νά τούς ἱκανοποιήσει. Εἶναι προφανές ὅτι ὁ κ. Βαρθολομαῖος στήν περίπτωση, πού προχωρήσει στήν ἀναγνώριση τῆς αὐτοκεφαλίας τῆς σχισματικῆς Ἐκκλησίας τῶν Σκοπίων, θά ἀνοίξει νέο μέτωπο μέ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, μετά ἀπό τό Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, σέ ἐπίπεδο Ἱεραρχίας, ἀπέδειξε ὅτι δέν εἶναι σέ θέση νά λάβει ἀπόφαση γιά τό ἐθνικό θέμα τῆς Μακεδονίας. Δυστυχῶς. Ἑπομένως πιθανότατα νά ὑπάρξουν πάλι φωνές διαμαρτυρίας Μακεδόνων Ἱεραρχῶν, καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ, πού ὅμως δέν θά ἔχουν τό κύρος καί τήν βαρύτητα μίας ἀπόφασης τοῦ κορυφαίου διοικητικοῦ ὀργάνου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος…

Οἱ περιπτώσεις Οὐκρανίας καί Σκοπίων μοιάζουν. Ἡ Σερβία, ὅπως ἡ Ρωσία, εἶναι στό στόχαστρο τῆς Δύσης. Στό θέμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας τό Σερβικό Πατριαρχεῖο κρατᾶ στάση κατά τῆς ἀπόφασης τοῦ κ. Βαρθολομαίου. Ἡ Ἐκκλησία τῶν Σκοπίων εἶναι σχισματική, ὅπως εἶναι καί τῆς Οὐκρανίας, πού τήν ἀναγνώρισε ὁ Οἰκ. Πατριάρχης. Γιά τά Σκόπια, ὅπως γιά τήν Οὐκρανία, οἱ Δυτικοί ἐπιθυμοῦν καί διά τῆς Ἐκκλησίας νά ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τήν ρωσική ἐπιρροή. Ἡ Σερβική Ἐκκλησία, ὅπως τό Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας, ἀσφαλῶς θά ἀντιδράσει, ἂν τό Φανάρι ἀναγνωρίσει τήν ὑπό τήν δικαιοδοσία της γειτονική Ἐκκλησία, πού ἔχει, ὅπως ἡ Οὐκρανία, κανονικό Ἀρχιεπίσκοπο, πού ἀναγνωρίζουν ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες…

Πρῶτον αἰσθάνονται ὅτι ἐκφράζουν μίαν ἀλάνθαστη αὐθεντία. Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης πιστεύει ὅτι προσωπικά ἐκφράζει μίαν αὐθεντία πού οὔτε κάν στόν Πατριαρχικό θεσμό δέν ἁρμόζει. Στήν ὁμιλία του, τῆς 25ης Ἰανουαρίου 2019, εἶπε: «Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ὡς πρωτεύθυνος καί πρωτόθρονος Ἐκκλησία, μέ τήν πείρα καί τή σοφία αἰώνων πού τό χαρακτηρίζει, πράττει τό ἑκάστοτε ὀρθό καί δίκαιο…». Τό Πατριαρχεῖο δέν εἶναι ἰσόκυρο Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί ὁ Πατριάρχης, ὡς πρόσωπο, διέπεται ἀπό τήν ἁμαρτωλότητα, πού ἀναγνωρίζει ὁ ἴδιος σέ κάθε Θεία Λειτουργία.

Στή συνέχεια εἶπε ὅτι ἀποκατέστησε τήν δικαιοσύνη στούς Οὐκρανούς πού ἐπί τριάντα χρόνια ἦσαν ἐκτός κοινωνίας (σχισματικοί). Καί μετά γιά τόν καθηρημένο «Πατριάρχη Οὐκρανίας» Φιλάρετο, ὅτι τιμωρήθηκε ἐπειδή ζήτησε τό Αὐτοκέφαλο καί ὅτι κακῶς τό ζήτησε ἀπό τήν Μόσχα. Σημειώνεται ὅτι πρῶτον οὐδεμία δικαιοσύνη ἀποκατεστάθη. Ἀντίθετα, μέ τήν βοήθεια τῆς οὐκρανικῆς κυβέρνησης Ποροσένκο, υἱοθέτησε τούς σχισματικούς ὀρθοδόξους καί μετέτρεψε τά πολύ περισσότερα ἑκατομμύρια Οὐκρανῶν, πού παραμένουν σέ κοινωνία μέ τό Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας, σέ σχισματικούς… Γιά τόν Φιλάρετο ὁ ἴδιος Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀναγνώρισε τήν καθαίρεσή του καί ἀναγνώριζε ἕως τόν παρελθόντα Νοέμβριο τόν ὑπό τόν Μόσχας Μητροπολίτη Κιέβου καί πάσης Οὐκρανίας Ὀνούφριο! Ἐπίσης ὑποστηρίζει ὅτι ἔφερε τήν ἑνότητα στήν Ὀρθοδοξία, ὅταν αὐτή σήμερα εἶναι σέ ἀναστάτωση καί στά πρόθυρα ὁριστικοῦ σχίσματος…

Εκ του ιστολογίου ''ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ''.
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΓΚΑΙΜΠΕΛΙΣΚΟΙ

Συκοφαντείτε, συκοφαντείτε, στο τέλος κάτι μένει.

Γιόσεφ Γκαίμπελς 

υπουργός προπαγάνδας του Χίτλερ

Σε παράφραση ο λόγος:

Ψευδολογείτε, ψευδολογείτε, στο τέλος κάτι μένει.

Η γερμανική σχολή ιστορίας, στην υπηρεσία του παγγερμανισμού ούσα κατά τον 19ο αιώνα, είχε αποδοθεί σε ακατάσχετη ψευδολογία, προκειμένου να αποκομίσει οφέλη η στυγνή αυτοκρατορία των Αψβούργων, η οποία φιλοδοξούσε να διαδεχθεί στη Βαλκανική τον «μεγάλο ασθενή». Στα πλαίσια αυτής της ψευδολογίας επέβαλε, σε ευρύ φάσμα του ευρωπαϊκού χώρου, απόψεις κυριότερες από τις οποίες ήσαν οι ακόλουθες: Οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήσαν Έλληνες και δεν ομιλούσαν ελληνικά. Την ελληνική εισήγαγε ο βασιλικός οίκος ως επίσημη κατά τον 4ο π.Χ. αιώνα. Οι Βλάχοι δεν είναι Έλληνες, αλλά Ρουμάνοι, που μετακινήθηκαν προς νότο. 

του Απόστολου Παπαδημητρίου ''Μακρυγιάννη''

Κάποιοι αμφισβήτησαν την πρώτη άποψη, η δεύτερη όμως έγινε καθολικά αποδεκτή. Και οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ζούσαν, για να αντιδράσουν στην ψευδολογία, οι Βλάχοι όμως, αναπόσπαστο τμήμα του ελληνικού εθνικού κορμού, εναντιώθηκαν στην άθλια προπαγάνδα της πολιτικής σκοπιμότητας. Και τότε οι άπληστοι επεκτατιστές και οι «επιστήμονες», που στραγγάλισαν τη συνείδησή τους, βρήκαν άλλο τρόπο: Με χρήματα εξαγόρασαν τη συνείδηση κάποιων Βλάχων, με συνέπεια να δοκιμαστεί ο βλαχόφωνος ελληνισμός επί αιώνα. Ο χρηματισμός, ως μέθοδος εξωνισμού συνειδήσεων, είναι διαχρονικός και αξιοποιείται ευρέως στις ημέρες μας.

Κάποιοι θεωρούν ότι η ενασχόληση με την ιστορική έρευνα είναι χωρίς νόημα. Είναι ασφαλώς για όσους, έχοντας υιοθετήσει τις εθνομηδενιστικές θέσεις, ονειρεύονται για τα έθνη ένα μέλλον χωρίς ιδιαιτερότητες, δηλαδή την πλανητική κοινωνία των ανερμάτιστων πολιτών – ιδιωτών, οι οποίοι έχουν καταθέσει την ελευθερία και τη σκέψη τους στα πόδια «σωτήρων», οι οποίοι θα συγκροτούν την πλανητική δικτατορία. Όσοι αγαπούν ακόμη το έθνος τους και την πατρίδα τους όχι μόνο ενδιαφέρονται για την ιστορική έρευνα, αλλά χαίρουν, όταν τα πορίσματα αυτής ενισχύουν τους δεσμούς με τους προγόνους τους, του μακρινού παρελθόντος.

Τί ήταν οι αρχαίοι Μακεδόνες, το έχει γράψει πριν από δυόμισι χιλιάδες έτη ο Ηρόδοτος, ο πατέρας της ιστορίας. Οι Μακεδόνες ήσαν Έλληνες και κλάδος αυτών ήσαν οι Δωριείς, που ονομάστηκαν έτσι, όταν κατήλθαν στον νότο. Ήσαν λοιπόν Έλληνες, δεν εξελληνίστηκαν κατά την κλασική αρχαιότητα. Άλλωστε είναι πλέον αναμφισβήτητο ότι ο αρχικός χώρος των ελληνικών φύλων εκτεινόταν στο έδαφος της Ηπείρου, της ενιαίας Ηπείρου, και της σημερινής Δυτικής Μακεδονίας. Το γραφέν από τον Στράβωνα «έστιν ουν Ελλάς και η Μακεδονία» δεν είναι μαρτυρία εξελληνισμού των Μακεδόνων, όπως κάποιοι υποστηρίζουν υποχωρώντας από τις ανιστόρητες-προπαγανδιστικές αρχικές τους θέσεις. 

Κανείς δεν έφερε μέχρι τώρα έστω και ασθενές πειστήριο εξελληνισμού. Και επειδή η ιστορία εδράζεται επί των γραπτών κυρίως κειμένων, αλλά και επί άλλων τεκμηρίων, η αρχαιολογικές ανασκαφές είναι πολύτιμες για την αποκάλυψη της ιστορικής αλήθειας. Είχαν επιβάλει οι ανθέλληνες την άποψη ότι η περιοχή βορείως της διαχωριστικής γραμμής Θεσσαλίας – Μακεδονίας δεν μετείχε στον μυκηναϊκό πολιτισμό! Οι ανασκαφές τόσο στην Αιανή, όσο και οι σωστικές κατά μήκος της υπό διάνοιξη Εγνατίας οδού έφεραν στο φως τρανταχτά στοιχεία, τα οποία κονιορτοποιούν την ιδεολογική ανθελληνική άποψη των σπορέων ιστορικών ψευδών.

Απόμεινε η γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων. Φρόντισαν, παρερμηνεύοντας τις αρχαίες πηγές, στις οποίες γίνεται λόγος για ομιλία «μακεδονιστί», να διασπείρουν το ψεύδος ότι οι Μακεδόνες μιλούσαν γλώσσα μη ελληνική. Και υπάρχουν σύγχρονοι Έλληνες, που τολμούν να γράψουν: Και τί μας νοιάζει, αν μιλούσαν ελληνικά, μακεδονικά ή ιλλυρικά, την αλήθεια δεν θα τη μάθουμε ποτέ! Με ύφος θριάμβου επισφραγίζουν τον τάφο της επιστημονικής έρευνας επί του θέματος. Παράλληλα με ανάλαφρη τη συνείδηση αποδέχονται ότι οι Σλάβοι γείτονές μας ομιλούν τη μακεδονική γλώσσα! Ποια άραγε; Των αρχαίων Μακεδόνων, την οποία ασφαλώς αγνοούν οι μη ασχοληθέντες με την ιστορία, όχι όμως και επιστήμη της γλωσσολογίας. Στην Αιανή όλες οι εγχάρακτες επιγραφές ήδη από τον 5ου π.Χ. αιώνα είναι σε γλώσσα ελληνική. 

Μήπως είναι καιρός να κλείσουμε το μουσείο, για να μην ενοχλούνται οι γείτονές μας και οι εδώ υπηρετούντες όχι βέβαια την ιστορική αλήθεια, αλλά τους κατά κόσμο ισχυρούς; Στην Πέλλα οι ανασκαπτικές έρευνες έφεραν στο φως σημαντικό κείμενο χαραγμένο σε φύλλο μολύβδου εντός τάφου. Ήταν γραμμένο «μακεδονιστί», δηλαδή στη διάλεκτο που μιλούσαν οι Μακεδόνες, την πολύ πιο κοντινή στην άλλη των Δωριέων σε σχέση με την των Ιώνων. Μιλούσαν λοιπόν οι πρόγονοί μας, για όσους έτσι αισθάνονται, όχι ξένη προς την ελληνική γλώσσα, αλλά διάλεκτο αυτής. Και σ’ αυτήν επιβίωσαν αρχικοί όροι της ελληνικής, που διαφοροποιήθηκαν στην αττική που επικράτησε. Λέμε σήμερα πόλις, οι πρόγονοί μας όμως έλεγαν πτόλις. Το μαρτυρεί ο Όμηρος που έγραψε για της Τροίας το πτολίεθρον. 

Και οι Μακεδόνες το κράτησαν έτσι στα ονόματα Νεοπτόλεμος και Πτολεμαίος. Και η γιαγιά μου χρησιμοποιούσε τη λέξη κιούρς για τον ευπαρουσίαστο νέο άνδρα, αγνοώντας τη λέξη κούρος. Και βέβαια η έρευνα συνεχίζεται και εκθέτει ανεπανόρθωτα τους παραχαράκτες της ιστορίας και τους συνοδοιπόρους τους (εν αγνοία ή….;). Η αδυναμία της ιστορίας συνίσταται στο ότι εμφιλοχωρεί εκεί τόσο η σκοπιμότητα όσο και η φαντασία, οι οποίες αποκλείονται στα μαθηματικά ακόμη και στο πεδίο των φανταστικών αριθμών. Αλλά βέβαια πριν υπάρξουν αποδείξεις, η αλήθεια δεν επικυρώνεται με ψηφοφορία, ψηφοφορία υπό την καταθλιπτική πίεση των ισχυρών.

Η Μακεδονία είναι γεωγραφικός όρος είναι η τελευταία γραμμή άμυνας των παραχαρακτών της ιστορίας. Αναμφισβήτητα, ναι. Όμως είναι άρρηκτα συνδεδεμένος ο όρος αυτός με τους αρχαίους Μακεδόνες, ελληνικό φύλλο. Η έκτασή της, υποστηρίζουν, είναι διαφορετική κατά διάφορες χρονικές στιγμές. Τι ακριβώς εννοούν; Ότι κάποτε έφθανε μέχρι τον Ινδό ποταμό; Ποιος καθόρισε κατά τους πρόσφατους καιρούς τη γεωγραφική έκταση της Μακεδονίας; Σε ποια συνθήκη προσδιορίστηκαν τα όριά της; Ετέθη ελληνική υπογραφή σ’ αυτήν; Παραπέμπουν στη συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913) χαλκεύοντας νέα ψεύδη, καθώς τα προβληθέντα κατά το παρελθόν καταρρίφθηκαν. 

Όλοι οι νέοι παραχαράκτες διακινούν τον χάρτη του τιτοϊκού (και όχι των γειτόνων μας) επεκτατισμού, τον οποίο επικύρωσαν με άκρα ικανοποίηση όλοι οι «σύμμαχοι» και «εταίροι» μας, ασφαλώς λόγω της βαθειάς και ειλικρινούς «φιλίας» που τρέφουν για μας. Δυστυχώς οι παραχαράκτες δεν είναι πλέον μόνο ξένοι προς τον ελληνισμό, όπως κατά το παρελθόν, αλλά και πλήθος Ελλήνων κατά την υπηκοότητα, αποκτημένη από γένας. Είναι άραγε ακόμη Έλληνες και κατά την εθνότητα ή οπαδοί ενός αρρωστημένου διεθνισμού, εθνομηδενιστές;

Εκ του ιστολογίου ''ΑΚΤΙΝΕΣ''.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΛΙΒΕΡΤΙΝΟΣ, ΔΕΥΤΕΡΑΡΙΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΗΣ ΦΟΥΝΔΗΣ

Αγίου Γρηγορίου του Διαλόγου: ''Βίοι Αγνώστων Ασκητών''

ΛΙΒΕΡΤΙΝΟΣ, 

ΔΕΥΤΕΡΑΡΙΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΗΣ ΦΟΥΝΔΗΣ

Ο ευλαβέστατος άνδρας Λιβερτίνος1, ο οποίος υπήρξε δευτεράριος2 αυτού του μοναστηριού της Φούνδης στους χρόνους του βασιλιά των Γότθων Τοτίλα3, πολιτεύθηκε και μορφώθηκε μέσα στην μαθητεία εκείνου. Σχετικά με αυτόν, έχουν ευρέως διαδοθεί σίγουρες διηγήσεις πολλών για πολλές δυνάμεις, αλλά και ο θεοσεβής Λαυρέντιος που προαναφέραμε, ο οποίος ζει ακόμη σήμερα και εκείνο τον καιρό είχε πολλές σχέσεις μαζί του, συνήθιζε να μου λέει πολλά γι΄αυτόν. 

Από αυτά θα διηγηθώ λίγα που θυμάμαι. Στην ίδια επαρχία της Σαμνίας, που μνημόνευσα παραπάνω, αυτός ο άνδρας ταξίδευε στο δρόμο για κάποια ανάγκη του μοναστηριού. Στον τόπο εκείνο τον συνάντησε ο Δάριδας, κόμης των Γότθων, μαζί με στρατό και οι άνθρωποί του έριξαν τον δούλο του Θεού από το άλογο στο οποίο καθόταν. Αυτός δέχθηκε μετά χαράς την απώλεια του κλεμμένου υποζυγίου κι ακόμη και το φραγγέλιο4 που κρατούσε, το προσέφερε στους άρπαγες, λέγοντας: ''Πάρτε το, για να μπορείτε να διευθύνετε το υποζύγιο''. Και αφού τα είπε αυτά, αμέσως δόθηκε σε προσευχή. 

Ο στρατός του άρχοντα που προαναφέραμε, με γρήγορο τρέξιμο έφτασε στον ποταμό που ονομάζεται Βούλτουρνος5. Εκεί άρχισαν να χτυπούν τα άλογα με τα δόρατα και να τα πληγώνουν με τα πτερνιστήρια. Όμως τα άλογα, αν και δέρνονταν με τα μαστίγια, αν και μάτωναν από τα πτερνιστήρια, κατέστη δυνατόν μόνο να καταπονηθούν, όχι όμως και να κουνηθούν. Φοβόντουσαν να πλησιάσουν το νερό του ποταμού σαν βάραθρο θανάτου. Όταν πια κάθε ιππέας είχε κουραστεί να κτυπάει επί ώρα, ένας από αυτούς έκανε την σκέψη, πως υπέστησαν αυτές τις αβαρίες στην πορεία τους, επειδή έφταιξαν στον δούλο του Θεού στο δρόμο. Αμέσως επέστρεψαν πίσω ξανά και βρίσκουν τον Λιβερτίνο, πεσμένο κάτω να προσεύχεται. 

Του λένε: ''Σήκω, πάρε το άλογό σου''. Εκείνος απάντησε: ''Πηγαίνετε με το καλό, εγώ δεν έχω ανάγκη απ΄τ΄άλογο''. Κατέβηκαν και παρά την θέλησή του, τον σήκωσαν πάνω στο άλογο, από το οποίο τον είχαν ρίξει και αμέσως έφυγαν. Και τα άλογά τους με τέτοιο γρήγορο τρέξιμο διέσχισαν το ποτάμι, που πριν δεν μπορούσαν να περάσουν, σαν να μην είχε η κοίτη του καθόλου νερό. Κι έτσι έγινε, ώστε με το να επιστρέψουν στον δούλο του Θεού το ένα δικό του άλογο, ξαναπέκτησαν και όλα τα δικά τους άλογα. 

Το ίδιο καιρό ήρθε στα μέρη της Καμπανίας6 ο Βουκελλίνος μαζί με τους Φράγκους7. Είχε κυκλοφορήσει φήμη για το μοναστήρι του υπηρέτη του Θεού που προαναφέραμε, πως τάχα είχε πολλά χρήματα. Οι Φράγκοι μπήκαν μέσα στον ναό κι άρχισαν εξαγριωμένοι τον Λιβερτίνο να ζητούν, Λιβερτίνο να φωνάζουν. Αυτός ήταν πεσμένος κάτω σε προσευχή. Θαυμαστό πράγμα: ψάχνοντας και λυσσομανώντας οι Φράγκοι, σκόνταφταν επάνω του περπατώντας και τον ίδιο να τον δουν, δεν μπορούσαν. Έτσι η τύφλωσή τους, τους χάλασε τα σχέδια και επέστρεψαν από το μοναστήρι με άδεια χέρια. 

Μια άλλη φορά πήγαινε για την Ραβένα8 για υπόθεση του μοναστηριού με εντολή του αββά, που είχε διαδεχθεί τον διδάσκαλό του τον Ονωράτο. Οπουδήποτε πήγαινε ο Λιβερτίνος, από αγάπη σε εκείνον τον ευσεβή Ονωράτο, συνήθιζε να φέρει πάντα στον κόλπο του το καλίγιο9 εκείνου. Καθώς λοιπόν προχωρούσε, συνάντησε κάποια γυναίκα να βαστάζει το σωματάκι του πεθαμένου γιου της. Αυτή, μόλις αντιλήφθηκε τον δούλο του Θεού, από την φλόγα του πόθου του γιου της άρπαξε το υποζύγιό του από το χαλινάρι και με όρκο είπε: ''Δεν φεύγεις, αν δεν μου αναστήσεις τον γυιο μου''. 

Εκείνος σκέφθηκε το παράδοξο ενός τέτοιου θαύματος, έφριξε όμως τον όρκο εκείνης της αιτήσεως. Θέλησε να ξεφύγει από την γυναίκα, αλλά μη βρίσκοντας την δύναμη, κόλλησε η ψυχή του. Μπορούμε να αναλογισθούμε πόσος και τι λογής αγώνας γινόταν στα στήθη του. Εκεί μέσα του μαχόταν η ταπεινοφροσύνη της πολιτείας του και η ευσπλαχνία για μια μητέρα, ο φόβος να αναλάβει κάτι παράδοξο, ο πόνος να μη συντρέξει μια χαροκαμμένη γυναίκα. Αλλά προς μεγαλύτερη δόξα του Θεού, η ευσπλαχνία νίκησε αυτό το ενάρετο στήθος, το οποίο αναδείχθηκε γενναίο, ακριβώς γιατι υπήρξε ηττημένο. Γιατι δεν θα ήταν ενάρετο, αν δεν το είχε νικήσει η ευσπλαχνία. 

Έτσι κατέβηκε, έκλινε τα γόνατα, ύψωσε τα χέρια στον ουρανό, έβγαλε το καλίγιο από τον κόλπο του και το έθεσε πάνω στο στήθος του νεκρού παιδιού. Ενώ προσευχόταν, η ψυχή του παιδιού επέστρεψε στο σώμα. Το έπιασε από το χέρι και το απέδωσε ζωντανό στη μητέρα του που έκλαιγε και συνέχισε το δρόμο που πήγαινε. {...}

1. Libertinus. Ήκμασε στα μέσα του 6ου αιώνος.

2. Praeprositus (επιστάτης), αυτός που έχει τα δευτερεία στη μονή. Τα αναφερόμενα καθήκοντα του Λιβερτίνου θυμίζουν τα αντίστοιχα σημερινά του δοχειάρη και του οικονόμου.

3. Totila (ή Τουτίλας), ο περιβόητος αρχηγός των Οστρογότθων στην Ιταλία, τα έτη 542-553, που κατέλαβε και τη Ρώμη το 546 και εναντίον του οποίου πολέμησαν και τελικά τον νίκησαν οι στρατηγοί του Ιουστινιανού Βελισάριος και Ναρσής στις γνωστές εκστρατείες τους. Το εδώ επεισόδιο μπορεί να τοποθετηθεί στη διέλευσή του από τη Σαμνία το 542.

4. Flagellum: μαστίγιο, καμτσίκι.

5. Vulturnus: ο σημερινός Βολτούρνος (Volturno), 30 χλμ. ΒΔ της Νεαπόλεως.

6. Η περιοχή στην ΝΔ πλευρά της Ιταλικής χερσονήσου.

7. Πρόκειται για τις από 552-3 εισβολές του Βουκελίνου (ή Βουτιλίνου) και Λεύθαρι, Αλαμανών αρχηγών στην υπηρεσία των Φράγγων, που προσπαθούσαν να επωφεληθούν από την αποχώρηση των Γότθων από την Ιταλία, λόγω της ήττας των τελευταίων από τους Βυζαντινούς. Η πορεία τους διά της Καμπανίας έγινε το 554 την άνοιξη, ενώ το ίδιο φθινόπωρο ηττήθηκαν από τον Ναρσή και καταστράφηκαν.

8. Έδρα του εξάρχου του Βυζαντινού Κράτους.

9. Υπόδημα, σανδάλι.

Μεταφορά στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Απόσπασμα εκ του βιβλίου ''Αγίου Γρηγορίου του Διαλόγου:

ΒΙΟΙ ΑΓΝΩΣΤΩΝ ΑΣΚΗΤΩΝ'', 

εισαγωγή, μετάφραση, σημειώσεις υπό Ιωάννου μ. Άγιον Όρος 1988. Σελ. 39-42.

Αδελφότης Ιερομονάχου Ιωάννη, Κελλίον Κοιμήσεως της Θεοτόκου, 

Ιερά Σκήτη Αγίας Άννας, 

Άγιον Όρος

Agiografy by Svetlana  Ushakova

ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΚΑΙ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!

του Σάββα Καλεντερίδη

Με την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών ακυρώνεται ο Μακεδονικός Αγώνας και προδίδονται εθνικοί αγώνες δεκαετιών, που δόθηκαν για τη Μακεδονία. Αυτά που έχουμε να ζήσουμε τα επόμενα χρόνια, θα θυμίζουν εφιάλτη. Και μια που αναφέραμε αυτή τη λέξη, να πούμε στους αναγνώστες μας, ότι ο Εφιάλτης (- 461 π.Χ.), γιος του Σοφωνίδη, ήταν διαπρεπής πολιτικός στην αρχαία Αθήνα, μέντορας του Περικλή και πολύ σημαντικός νομοθέτης. 

'Eνας άλλος Εφιάλτης, γιος του Ευρυδήμου, ήταν εκείνος που υπέδειξε στους Πέρσες τη στενή διάβαση που οδηγούσε από το όρος Καλλίδρομο στις Θερμοπύλες και ανέλαβε να οδηγήσει από εκεί τους Πέρσες, για να χτυπήσουν έτσι από τα νώτα τους Σπαρτιάτες του Λεωνίδα (480 π.Χ.). 'Επειτα από αυτήν την πράξη το όνομα «Εφιάλτης» αμαυρώθηκε και δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ από κανέναν 'Eλληνα, αφού κατάντησε να είναι συνώνυμο της προδοσίας. 

Οι βουλευτές που ενέκριναν με την ψήφο τους αυτό το έκτρωμα, αυτήν την προδοτική συμφωνία, θα μπουν σε έναν κατάλογο και τα ονόματά τους θα μείνουν ανεξίτηλα στην εθνική μνήμη για πάντα. Είναι οι νέοι «Εφιάλτες» που σκότωσαν τη Μακεδονία και τη δημοκρατία.

Απόσπασμα άρθρου εκ της εφημερίδας ''δημοκρατία''.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Η ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟ ΘΕΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΥΧΩΝΟΣ ΤΟΥ ΖΑΝΤΟΝΣΚ

[...] Η γνησιότητα της ελπίδας αποδεικνύεται στις συμφορές. 

Πολλοί 

νομίζουν ότι ελπίζουν στον Θεό, αλλά κάποια συμφορά, 

που τους βρίσκει ξαφνικά, 

αποκαλύπτει πόσο κάλπικη είναι αυτή η ελπίδα τους και σε ποιόν πραγματικά ελπίζουν. 

Ελπίζουν σ’ εκείνον, 

στον οποίο καταφεύγουν στη δύσκολη περίσταση για βοήθεια και στήριξη. 

Όποιος 

καταφεύγει σε άνθρωπο, αυτός σε άνθρωπο στηρίζει την ελπίδα του. 

Όποιος 

καταφεύγει στον Θεό, υψώνοντας σ’ Εκείνον τα μάτια του και περιμένοντας από Εκείνον 

μόνο βοήθεια με πίστη ακλόνητη, αυτός στον Θεό στηρίζει την ελπίδα του. 

Όσοι 

στηρίζουν την ελπίδα τους σε κτίσματα και όχι στον Κτίστη, παραβαίνουν την πρώτη εντολή του Θεού, που ορίζει: 

«Εγώ είμαι ο Κύριος, ο Θεός σου… 

Δεν θα υπάρχουν για σένα άλλοι θεοί εκτός από μένα» (Εξ. 20:2-3). 

Σύμφωνα 

με την εντολή αυτή, οφείλουμε να γνωρίζουμε, να τιμάμε, 

ν’ αγαπάμε και να σεβόμαστε τον μοναδικό αληθινό Θεό, επομένως και να ελπίζουμε σ’ Αυτόν και να προστρέχουμε σ’ Αυτόν, 

όταν 

αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, και να ζητάμε βοήθεια απ’ Αυτόν: 

«Αποκάλυψε 

στον Κύριο τον δρόμο σου (δηλ. τις ανάγκες και τις επιθυμίες σου), 

έχε σ’ Εκείνον την ελπίδα σου, και θα κάνει ο,τι πρέπει» (Ψαλμ. 36:5). 

Είναι αδύνατο να πιστεύουμε στον Θεό αλλά να στηρίζουμε την ελπίδα μας στο πλάσμα Του. Γιατί η πίστη και η ελπίδα είναι ενωμένες αδιαχώριστα• η μία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την άλλη. Έτσι, όποιος αφήνει την ελπίδα στον Θεό και καταφεύγει σε κτίσματα, αυτός αφήνει και την πίστη στον Θεό. Λέγοντας πίστη, εννοούμε τη ζωντανή και όχι τη νεκρή, την ουσιαστική και όχι την τυπική, την εσωτερική και όχι την εξωτερική, δηλαδή την πίστη που υπάρχει όχι μόνο στη γλώσσα αλλά και στην καρδιά: πίστη απόλυτη και ειλικρινή σαν την πίστη που έχει ένα μικρό παιδί στον γονιό του.

Όσοι στηρίζουν την ελπίδα τους στους ανθρώπους, αποδοκιμάζονται από τον Θεό, όπως είπε ο άγιος προφήτης: «Καταραμένος ο άνθρωπος που σε άνθρωπο ελπίζει, που στηρίζει την αδυναμία του σ’ αυτόν». Απεναντίας, «ευλογημένος ο άνθρωπος που εμπιστεύεται τον Κύριο και ελπίζει σ’ Αυτόν». Πόσο φοβερό είναι το να έχεις την αποδοκιμασία του Θεού! Σε τέτοια περίπτωση ποιά είναι η ωφέλειά σου από το χριστιανικό σου όνομα; Καμιά απολύτως! Πόσο μακάριο είναι το να έχεις την ευλογία του Θεού! Δεν θα βρεθείς, ωστόσο, ποτέ κάτω από την ευλογία του Θεού, αν στηρίζεις την ελπίδα σου σε άνθρωπο η σε άλλο κτίσμα.

Όσοι στηρίζουν την ελπίδα τους στα κτίσματα, δεν είναι δυνατό να προσεύχονται σωστά στον Κτίστη. Η πίστη και η ελπίδα στον Θεό είναι απολύτως απαραίτητες για την προσευχή. Πως θα στρέψεις τα μάτια σου στον Κύριο, αν ελπίζεις όχι σ’ Εκείνον αλλά σε ανθρώπους η σε υλικά πράγματα; Η αληθινή προσευχή επιτελείται όχι με τη γλώσσα και τα λόγια αλλά με το πνεύμα και την καρδιά, ολόκληρη την καρδιά. Ο Θεός δεν δέχεται μισή καρδιά, καρδιά, δηλαδή, που ανήκει εν μέρει σ’ Εκείνον και εν μέρει σε κάποιο κτίσμα Του. Πως, αλήθεια, μπορεί ν’ απλώνει τα χέρια του προς τον παντοδύναμο Θεό εκείνος που αισθάνεται μεγαλύτερη σιγουριά όταν τα απλώνει προς τον αδύναμο άνθρωπο; Πως θα πει χωρίς ντροπή, «Κύριε, ελέησέ με», εκείνος που ζητάει πιο πρόθυμα από έναν άνθρωπο να τον ελεήσει; Πως θα παρακαλέσει, «Κύριε, Θεέ μου, σ’ Εσένα ελπίζω, σώσε με» (Ψαλμ. 7:2), εκείνος που στην πραγματικότητα ελπίζει σε άρχοντες και θνητούς ανθρώπους; Υποκριτική είναι η προσευχή του, όχι ειλικρινής. Άλλα έχει στην καρδιά του και άλλα λέει η γλώσσα του.

Όσοι στηρίζουν την ελπίδα τους στα κτίσματα, δεν μπορούν να βρουν ψυχική ανάπαυση και ειρήνη. Πάντοτε φοβούνται, πάντοτε ανησυχούν, πάντοτε στενοχωριούνται, πάντοτε αμφιγνωμούν και ταλαντεύονται. Μοιάζουν με σπίτια που δεν χτίστηκαν πάνω στον βράχο αλλά πάνω στην άμμο, κι έτσι κινδυνεύουν πάντοτε να γκρεμιστούν από τις πλημμύρες και τις ανεμοθύελλες (πρβλ. Ματθ. 7:24-27). Γιατί κάθε κτιστή ύπαρξη είναι μεταβλητή και ασταθής. Έτσι, όσοι στηρίζουν την ελπίδα τους σε μια τέτοιαν ύπαρξη, έμψυχη η άψυχη, δεν μπορούν να μη φοβούνται την κακή τροπή των πραγμάτων. Όσοι στηρίζουν την ελπίδα τους σε άρχοντα, δεν μπορούν να μη φοβούνται τη μετατροπή της εύνοιάς του σε δυσμένεια η την καθαίρεσή του η ακόμα και τον θάνατό του. Όσοι στηρίζουν την ελπίδα τους στα πλούτη τους, δεν μπορούν να μη φοβούνται την απώλειά τους. Μόνο όσοι στηρίζουν την ελπίδα τους στον Θεό, δεν φοβούνται τίποτα. Γιατί ο Θεός είναι σταθερός και αμετάβλητος στην παντοδυναμία, την πανσοφία και την αγαθότητά Του.

«Όποιοι», λοιπόν, «εμπιστεύονται τον Κύριο, μοιάζουν με το όρος Σιών• θα μείνουν για πάντα ακλόνητοι» (πρβλ. Ψαλμ. 124:1). Όποιοι εμπιστεύονται τους ανθρώπους, όποιοι στηρίζονται στα πλάσματα και όχι στον Πλάστη, μάταια ελπίζουν. Γιατί και οι άλλοι άνθρωποι, όπως αυτός, χρειάζονται εξίσου τη βοήθεια, την ενίσχυση, τη φύλαξη και την προστασία του Θεού, μέσα στον οποίο όλοι «ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε» (Πραξ. 17:28).

Σ' Εκείνον 

που στηρίζουμε την ελπίδα μας για την ώρα του θανάτου μας, 

σ’ Αυτόν και τώρα, 

όσο ακόμα ζούμε, πρέπει να ελπίζουμε, να καταφεύγουμε και να στηριζόμαστε. 

Τότε, 

πεθαίνοντας, θα τα αφήσουμε όλα εδώ, και τον πλούτο και τη δόξα και τη δύναμη 

και τη λογική και τη σοφία και την πονηριά. 

Τότε 

θα μας εγκαταλείψουν όλοι, και οι συγγενείς και οι φίλοι και οι συνεργάτες. 

Τότε 

μόνο ο Χριστός, ο Λυτρωτής μας, θα μείνει κοντά μας, 

αν τώρα αληθινά πιστεύουμε και αληθινά ελπίζουμε σ’ Αυτόν. 

Τότε 

Αυτός θα μας φυλάξει από τους μοχθηρούς δαίμονες. 

Τότε 

Αυτός θα προστάξει τους αγγέλους Του να παραλάβουν την ψυχή μας και να την οδηγήσουν με ασφάλεια στην αγκαλιά του Αβραάμ, 

για ν’ αναπαυθεί εκεί, μέσα στον παράδεισο. 

Σ' Αυτόν, 

λοιπόν, τον μοναδικό βέβαιο και ασφαλή βοηθό μας, ας αφοσιωθούμε με πίστη. 

Σ’ 

Αυτόν ας αποθέσουμε όλη την ελπίδα μας. 

Η ελπίδα 

στον Κύριο και πριν από τον θάνατο και κατά τον θάνατο 

και μετά τον θάνατο 

δεν ντροπιάζει, δεν απογοητεύει 

και δεν διαψεύδει αυτόν που την έχει (πρβλ. Ρωμ. 5:5).

Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Απόσπασμα εκ του φυλλαδίου της Ι. Μ. Παρακλήτου, Μήλεσι Αττικής

 ''Η Φωνή Των Πατέρων'', τεύχος αρ. 35.

''Η Ελπίδα Στον Θεό'' του Αγίου Τύχωνος, Αρχιεπισκόπου Βορονέζ και Ζαντόνσκ 

του σύγχρονου Χρυσοστόμου της Ρωσίας, όπως τον ονομάζουν.

Agiografy by Georgi Volcof

Άγιος Τύχων

Αρχιεπίσκοπος Βορονέζ και Ζαντόνσκ (1724-1783)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ''ΑΝΘΗ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ''

ΑΝΘΗ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ by on Scribd

Το νέο ορθόδοξο περιοδικό ''Άνθη Παραμυθίας'' 

της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών 

περιέχον απάνθισμα λόγων εκ των βιβλίων 

του Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτη 

''Αόρατος Πόλεμος'' και ''Γυμνάσματα Πνευματικά''.

ΑΛΟΓΟΜΥΓΕΣ ΣΤΑ ΛΕΡΩΜΕΝΑ ΚΑΠΟΥΛΙΑ ΤΟΥ ΑΛΟΓΟΥ

Αύριο επικυρώνεται στην ελληνική Βουλή η αμερικανικής τεχνοτροπίας... ''Συμφωνία των Πρεσπών'',  με την ευχή και ευλογία του ''παλαίμαχου'' μισάνθρωπου Μάθιου Νίμιτς. 

Και σκέφτηκα το απλούν: πως η ολική, ιδεολογική μετάλλαξη της κατά Σύριζα αριστεράς σε καθεστωτική, οπορτουνιστική ''μετρέσα'' συνιστά ουδέν το αντισυμβατικόν, ευφάνταστον και απροσδόκητον, γιατι η εξουσία, όταν χειραγωγείται από αυταρχικά, δεσποτικά και τυραννικά κομματοειδή αποκόμματα εγνωσμένης παραβατικής συμπεριφοράς, αντίχριστα, άρα και μισάνθρωπα, κατεργάζεται σύγχρονους Διοκλητιανούς του Κολονακίου και νεοσύστατους Σταλινικούς ινστρούτορες της πλατείας Κουμουνδούρου. 

Κάποιος γνωστός, ραδιοφωνικός παραγωγός μου απλοποίησε τον συλλογισμό, συμπληρώνοντάς με αρκούντως εμφατικά και δεικτικά λέγοντας, πως ''η Δημοκρατία για την κυβέρνησή μας είναι ότι οι αλογόμυγες για το άλογο''! Όπου άλογο η κυβέρνηση και αλογόμυγες ο λαός... Οι αριστεροί διαφωτιστές του ''Ρήγα'' μεγάλωσαν πια και από παθογενείς ευρωσκεπτικιστές του ''ΑΝΤΙ'' εξελίχθηκαν στους σημερινούς απολυταρχικούς διώκτες των ελληνικών ειωθότων. Και να που το το 1947 ξανάρθε ως φαρσοκωμωδία, εν πολλοίς και ως ''κατάρα''! 

Το 47' λοιπόν και μεταξύ της 30 Ιουλίου και 1ης Αυγούστου έγινε η διάσκεψη του Μπλέντ με θέμα την Μακεδονική Ένωση και τη δημιουργία της ''Ομόσπονδης Λαικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας''. Η διάσκεψη ήταν μεταξύ Βουλγαρίας και Γιουγκοσλαβίας, αλλά με συμμετοχή αντιπροσώπων της Αλβανίας, της τότε Σοβιετικής Ένωσης και του ΚΚΕ. Η διάσκεψη κατέληξε στη Συμφωνία του Μπλέντ για τα εδάφη που θα αποτελούσαν την Ομοσπονδία της Μακεδονίας, ενώ αποφάσισαν και για τη βοήθεια που θα παρείχαν στον ''ΔΣΕ'', ώστε να επιτύχει την απόσχιση της Ελληνικής Μακεδονίας, που προοριζόταν να αποτελέσει μέρος της Ομοσπονδίας!... 

Ο ίδιος ο Τίτο, δύο χρόνια αργότερα, στις 1 Αυγούστου 1949, μιλώντας στα Σκόπια, είπε για τη Συμφωνία του Μπλέντ: ''Καταλήξαμε στη Συμφωνία του Μπλέντ, για να εξοφλήσουμε κάθε σχέση με το παρελθόν και να λύσουμε το Μακεδονικό ζήτημα με τρόπο ορθόδοξα μαρξιστικό. 

Διακηρύξαμε ότι οι λαοί της Μακεδονίας του Βαρδάρη, του Πιρίν και του Αιγαίου έπρεπε να αποκτήσουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσής τους''. 72 χρόνια μετά, Ελληνόφωνοι Κυβερνητικοί Νενέκοι  μιλούν και αυτοί για την αυτοδιάθεση των Σκοπίων, ως Μακεδονίας! Τί δεν καταλαβαίνεις;

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΕΡΥΘΡΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ

Στο μεγαλειώδες συλλαλητήριο της 20/1/2019 με την πάνδημη συμμετοχή του ο ελεύθερος δημοκρατικός λαός και ο ακηδεμόνευτος Κλήρος, σε αγαστή σύμπνοια διαδήλωσαν εμφατικώς τη δικαιολογημένη αντίδρασή τους και τεκμηριωμένη εναντίωσή τους προς την επονείδιστη δια τα εθνικά μας συμφέροντα Συμφωνία των Πρεσπών, δια της οποίας εκχωρείται άνευ όρων το όνομα της Μακεδονίας μας εις τα Σκόπια, αναγνωρίζοντας απεριφράστως εθνική μακεδονική ταυτότητα -γλώσσα, πολιτισμό, εθνικό προσδιορισμό, erga omnes, άρθρα 1.3 και 1.8 της Συμφωνίας των Πρεσπών- εις τη γείτονα, παρά τη μεθοδευμένη πειθαναγκαστική προπαγάνδα του συστήματος, δια των εξωνημένων ΜΜΕ, δήθεν περί του αντιθέτου, παραχαράσσοντας την αντικειμενική αλήθεια.

του Χαράλαμπου Β. Κατσιβαρδά, δικηγόρου

Η έσχατη προδοσία έγκειται στο γεγονός, ότι η ελλαδική κυβέρνηση σφετερίζεται τη λαϊκή κυριαρχία, καθότι ενεργεί αυθαίρετα κατά παρέκκλιση της βούλησης του λαού, ο οποίος κατά τη συνταγματική έννομη τάξη αποτελεί το θεμέλιο του πολιτεύματος (άρθρο 1 παρ. 2 και άρθρο 3 παρ. 120 του Συντάγματος) και αιτείται εν προκειμένω σύσσωμος δια των σύννομων δημοκρατικών μέσων του συνταγματικού πατριωτισμού που διαθέτει, να πέμψει ένα ηχηρό μήνυμα άρνησης προς την κύρωση της επίμαχης σύμβασης, δεδομένου ότι η παρούσα κυβέρνηση επιχειρεί πραξικοπηματικά καταλύοντας το άρθρο 44 παρ. 2 να αφουγκραστεί την ανόθευτη, αβίαστη και ανεπηρέαστη βούληση του ελληνικού λαού δια ενός δημοψηφίσματος.

Ο αυταρχισμός της κυβερνήσεως δια της καταφρόνησης εις το Σύνταγμα, αλλά και τον ελληνικό λαό αποδεικνύει, αφενός το έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης, αλλά και τον φόβο υπό του οποίου έχει κυριευθεί, έχοντας μετατραπεί σε μια ερυθρή δικτατορία, η οποία επιχειρεί να επιβάλει δια πυρός και σιδήρου τις θέσεις της εξαπολύοντας διώξεις στους αντιφρονούντες και ποινικοποιώντας κάθε θεμιτή και υγιή αντίδραση προς τη φαλκίδευση της ελευθερίας γνώμης και αντίδρασης των Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι βλέπουν να ακρωτηριάζεται η πατρίδα τους και να βεβηλώνεται ανόσια η μνήμη των τεθνεώτων προγόνων τους δια την ελευθερία και την πατρίδα.

Είναι πρώτη φορά, όπου διοικεί τη χώρα μας τόσο ξεκάθαρα ένας τόσο λαομίσητος Δούρειος Ιππος εξωεθνικών συμφερόντων με την επίφαση του προοδευτισμού, ο οποίος υπό τις ερπύστριες της διακυβέρνησής του αγνοεί τη βούληση της πλειονότητας του λαού και απεμπολεί ανενδοίαστα την Ιστορία χρόνων αντί τριάκοντα αργυρίων, όμως ο λαός έχει μνήμη και το αίμα των ηρώων, δεν διαγράφεται από αργυρώνητους οσφυοκάμπτες.

Πάντως μετά τον Εφιάλτη, τον Ιούδα, τον Νενέκο φρονώ, ότι δια του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς στην προδοσία δικαιωματικά ο νυν πρωθυπουργός θα καταλάβει στη συλλογική μνήμη όλων μας στην Ιστορία μια θέση, ως ο σύγχρονος προδότης της πατρίδος μας.

Εκ της εφημερίδας ''δημοκρατία''.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Η χριστιανική ηθική συνδέεται άμεσα με την ελευθερία, γιατί α) προϋποθέτει την ελευθερία του ανθρώπου και β) κατευθύνει προς την ελευθερία τον άνθρωπο. Αυτονόητο βέβαια είναι ότι η ελευθερία που προϋποθέτει και η ελευθερία προς την οποία κατευθύνει δεν είναι ταυτόσημες, αλλά βρίσκονται σε δύο διαφορετικά επίπεδα. Ακριβέστερα μπορεί να λεχθεί ότι είναι δύο διαφορετικά πράγματα. 

του Γεωργίου Ι. Μαντζαρίδη, Ομότιμου καθηγητή της Θεολογικής σχολής του ΑΠΘ

Η ελευθερία που προϋποθέτει η χριστιανική ηθική, όπως και κάθε ηθική, είναι περιορισμένη και σχετική· είναι η ελευθερία ή η αυτεξουσιότητα που υπάρχει στο επίπεδο της καθημερινής ζωής. Αντίθετα η ελευθερία στην οποία κατευθύνει η χριστιανική ηθική είναι απεριόριστη και απόλυτη· είναι η οντολογική ελευθερία του Πνεύματος, στην οποία μετέχει ο πιστός ως κοινωνός της άκτιστης θείας ενέργειας και ζωής.

 

Τα κτιστά όντα δεν είναι ελεύθερα από την φύση τους, γιατί δεν δημιούργησαν τα ίδια τον εαυτό τους. Ως κτιστά και περιορισμένα, έχουν κτιστή και περιορισμένη ελευθερία. Ο άνθρωπος έχει το «είναι δεδανεισμένον» (1), δηλαδή δοτό. Αυτό σημαίνει ότι έχει δοτή και την ελευθερία. Η ελευθερία του ανθρώπου θα ήταν απόλυτη, αν ήταν άκτιστη και συμπεριλάμβανε το είναι του. Μόνο ο άκτιστος και άπειρος Θεός έχει άκτιστη και απόλυτη ελευθερία, γιατί «όλον εν εαυτώ συνείληφε το είναι»(2).

Η απόλυτη ελευθερία ορίζει η ίδια τον εαυτό της και τον τρόπο της υπάρξεώς της χωρίς οποιαδήποτε εξάρτηση ή αναγκαιότητα. Αλλά ο άνθρωπος εξαρτάται από το περιβάλλον του, προσδιορίζεται από την φύση του, εξουσιάζεται από τον θάνατο. Έχει όμως ελευθερία επιλογής (3). Και η ελευθερία του αυτή είναι η άλλη όψη της εξαρτήσεώς του από τα πρόσωπα και τα πράγματα που τον ορίζουν και τον περιβάλλουν. Είναι η όψη της αγαπητικής σχέσεώς του με αυτά. Ήδη όμως η περιορισμένη και δοτή ελευθερία του είναι αποφασιστική για την προσέγγιση της απόλυτης.

Η ελευθερία του ανθρώπου μέσα στον κόσμο συμβαδίζει με την απελευθέρωσή του από την κοσμική νομοτέλεια. Πόσο ελεύθερος μπορεί να είναι ο άνθρωπος, όταν κατευθύνεται από την νομοτέλεια αυτήν; Πόσο ελεύθερος μπορεί να αισθάνεται, όταν απειλείται διαρκώς από τον θάνατο και τελικά υποκύπτει σε αυτόν; Ο φόβος του θανάτου κάνει τον άνθρωπο φίλαυτο και εγωκεντρικό. Τον κατευθύνει στην αμαρτία και τον υποδουλώνει στα πάθη και τις επιθυμίες του. 

Μόνο αν απαλλαγεί από τον φόβο του θανάτου, μπορεί να απεγκλωβιστεί και να ελευθερωθεί: «Ο τον θάνατον δεδοικώς δούλος εστί, και πάντα υφίσταται υπέρ του μη αποθανείν» (4). Ο άνθρωπος όμως φοβάται τον θάνατο, γιατί διαρκώς τον παραμονεύει. Και η απελευθέρωσή του από αυτόν βρίσκεται πέρα από τις δυνάμεις του.

Η ελευθερία του ανθρώπου από την δουλεία της αμαρτίας και των παθών δεν κατορθώνεται με την αυτοεγκατάλειψή του στα πάθη και τις επιθυμίες του. Δεν κερδίζεται με την προσπάθεια βελτιώσεως της παρά φύση καταστάσεώς του. Γίνεται όμως δυνατή με μία άλλη μορφή δουλείας, που θεραπεύει τον άνθρωπο από την παρά φύση κατάστασή του και τον αποκαθιστά στην κατά φύση ζωή και διαγωγή· με την υποταγή του στο θέλημα και την ενέργεια του Θεού.

Για να βρει ο άνθρωπος την ελευθερία του, καταφεύγει στον Θεό· υπακούει στο θέλημά του, γίνεται δούλος του. Η υπακοή στον Θεό είναι κατάφαση στην ελευθερία, που ταιριάζει στην φύση του. Και η υποδούλωση σε αυτόν είναι είσοδος στην ελευθερία, από την οποία αλλοτριώθηκε. Η εκούσια υποδούλωση στον Θεό, που πραγματοποιείται με την υπακοή στο θέλημά του, ελευθερώνει τον άνθρωπο από την αμαρτία και τον θάνατο και τον καθιστά μέτοχο της αφθαρσίας και της αθανασίας (βλ. Α’ Κορ. 7:22). Με τον τρόπο αυτόν εισάγεται στην απόλυτη ελευθερία, στην αληθινή και άκτιστη θεία ελευθερία.

(1) Μαξίμου Ομολογητού, Ερμηνεία εις το Πάτερ ημών, PG 90,893C.

(2) Γρηγορίου Παλαμά, Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων 3,2,12, εκδ. Π. Χρήστου, Γρηγορίου του Παλαμά, Συγγράμματα, τομ. 1, σ. 666.

(3) Βλ. Αρχιμ. Σωφρονίου, Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, Έσσεξ Αγγλίας 102003, σ. 133.

(4) Ιω. Χρυσοστόμου, Ομιλία εις την προς Εβραίους 4,4, PG 63,41.

Από το βιβλίο: Γεωργίου Ι. Μαντζαρίδη, Χριστιανική Ηθική. Δεύτερος τόμος. Ι. Μ. Μ. Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 2015, σελ. 233 (απόσπασμα από το κεφάλαιο 16. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ).

Εκ του ιστολογίου ''Πνευματικοί Λόγοι''.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΣΤΟ ΦΩΤΟΓΟΝΙ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ, ΕΛΛΑΔΑ

Για την Πατρίδα

Μια πληγή σε τρυφερή καρδιά

που χαμογελάει σ’ όλους είναι η πατρίδα.
Γαλανό κύμα είναι τ’ όνειρό της,
που μας αγκαλιάζει με αφρούς
και δοξαστικές αναμνήσεις.
Eνα ανοιχτό παράθυρο,
που οδηγεί σε μυστικούς κόσμους
όσους θέλουν και τολμούν.
Στεφάνια , που άφησαν τα όνειρά μας
πάνω στα μνήματα με τους σταυρούς.
Ελιές κι αμπέλια λάμπουν ελπίδα,
αφημένα στην εξουσία των λουλουδιών.
Νύχτες σκοτεινές που γεννούν
δροσερές αυγές πάλι και πάλι.
Παρέκει ξεπηδώντας από τους αιώνες
η θάλασσα με περίσσια περηφάνια
προβάλλει την Παναγιά την Καραβοκύρισσα.
Κι από ψηλά ο ήλιος της αγάπης
τρελός κι αστραφτερός
φωτίζει της γης το ανηφορικό το μονοπάτι.

Ανδρέας Γ. Λίτος 

Γ. Δ.