Στο Άγιον Όρος του Άθω υπάρχει και μια άλλη μορφή εορτασμού χωρίς την βυζαντινή λειτουργική λαμπρότητα των Μοναστηρίων και των Σκητών. Είναι ο σχεδόν αποφατικός -αν επιτρέπεται ο θεολογικός όρος- ο σιωπηλός, ο μυστικός εορτασμός των Ησυχαστών, που τελείται μέσα στα θεόκτιστα σπήλαιά τους. Χωρίς μουσικά βιβλία και ψαλμωδίες θεολογικών Τροπαρίων και Ωδών, χωρίς φαιδρές φωταγωγίες, αλλά μόνο με το αμυδρό και αλαμπές μελιχρό και γλυκήτατα υποβλητικό φέγγος της ιερής κανδήλας, κλίνουν τα γόνατα ''προς τον πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού'', υψώνουν ''οσίας χείρας άνευ οργής και διαλογισμών'' και, μέσα στην απόλυτη και ακουομένη σιωπή και το κατανυκτικόν ημίφως προσεύχονται ''αλαλήτως'', νοερά, θεωρητικά, πενθικά, ''εν αισθήσει ψυχής'', ''εν ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, άδοντες και ψάλλοντες εν τη καρδία τω Κυρίω''.
Θυμάμαι, που πριν από δύο δεκαετηρίδες πέρασα μια Χριστουγεννιάτικη, αλησμόνητη και λευκή νύχτα, γεμάτη μυστήριο μαζί με τους αγίους αυτούς Ησυχαστές. Μέσα στο θεόκτιστο Σπήλαιό τους, δομημένον εξωτερικά με ραβδωτά και κυματιστά καφετιά βράχια, που στις σχισμές τους πετάγονται τούφες από άγρια βλάστηση, οι Ερημίτες ανέπεμπαν ''δεήσεις και ικετηρίας μετά δακρύων'' προς τον Κύριον στο όνομα όλου του κόσμου και με αγάπη και ευχαριστία δοξολογούσαν την από άπειρη συγκατάβαση προς τους ανθρώπους θεία Σάρκωσή Του. Μετά τη θεία Λειτουργία, που ετέλεσεν ο σοφός και άγιος ιερεύς-Ησυχαστής με βαθύτατη κατάνυξη και μεταρσίωση και μεταλάβαμε όλοι τα Άχραντα Μυστήρια, τις πρωινές ώρες μιας καθαροτάτης ερημικής αυγής, αφού πήραμε ένα ασκητικό πρόγευμα, καθίσαμε σε έναν καθαρόν, αδιακόσμητον, αλλά υποβλητικό κελλάκι, που θερμαινόταν από μικρή κτιστή σομπούλα.
''... Ο Ιησούς'', άρχισε με τη βαθειά και γλυκειά του φωνή ο Γέροντας να λέει, ''είναι η εκπλήρωση της προφητείας του Ισραήλ και όλων των εθνών, γιατι αυτή είναι η φανέρωση της θείας βουλής για την σωτηρία των ανθρώπων. Αλλά είναι και η εκπλήρωση της καρδιακής μας προφητείας, το μυστήριο των ιερών πόθων μας. Στο πρόσωπο του Ιησού η ανθρωπότης βρήκε την ενότητά της, η ιστορία βρήκε το τέλος της, δηλαδή τον σκοπό της, που είναι η θέωση του κόσμου. Στην παρατήρησή μου, ότι πολύ δύσκολο να πιστέψει κανείς στην ενσάρκωση του Θεού με όργανο μόνο τον διεφθαρμένον ανθρώπινον λόγον, ο άγιος Ερημίτης απάντησε: ''Βέβαια ο Πλάτων υποστήριξε ότι, ''Θεός ανθρώποις ου μίγνυται''.
Και αυτό ισχυρίζονται, όσοι ανήκουν στη σφαίρα των υπέρ λόγον. Αλλά έτσι αγνοούν την Ορθόδοξη μεθοδολογία, κατά την οποία: ''προκειμένου να βρούμε τον Θεόν, είναι απαραίτητο να Τον ζητήσουμε. Για να Τον ζητήσουμε, πρέπει να Τον γνωρίσουμε. Αλλά για να Τον γνωρίσουμε, πρέπει να Τον αγαπήσουμε''. Προηγείται η αγάπη, έπειτα η γνώση, την γνώση ακολουθεί η η ζήτηση και ακολουθεί η εύρεση. Πρέπει να διευκρινήσω όμως, ότι όταν μιλάμε για εύρεση του Θεού, πρέπει να εννοούμε αυτό που διετύπωσεν ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης: ''Η εύρεσις του Θεού έστιν το αεί ζητείν΄ ου γαρ άλλο εστί το πιείν και άλλο το ευρίσκειν... και τούτο έστιν όντως ιδείν τον Θεόν, το μηδέποτε της επιθυμίας κόρον ευρείν΄ αλλά χρη πάντοτε βλέποντα, δι΄ων έστι δυνατόν οράν, προς την του πλέον ιδείν επιθυμίαν εκκαίεσθαι...''.
Και ο Ησυχαστής τυλίχτηκε στη βαθειά σιωπή του...
Μεταφορά στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Απόσπασμα εκ του βιβλίου ''Ορθόδοξα Ελληνικά Χριστούγεννα''
σε ''Συλλογή και Επιμέλεια'' του θεολόγου Στεφάνου Κισιώτη, εκδόσεις ''ΤΕΡΤΙΟΣ'', Κατερίνη, Νοέμβριος 1997, σελ. 147-148.
Κείμενο του π. Θεοκλήτου Διονυσιάτη εκ του βιβλίου ''Χριστούγγενα'', εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ.
Ορθόδοξα Ελληνικά Χριστούγεννα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου