Ο ΥΒΡΙΣΤΗΣ ΚΙ ΟΙ ΑΠΟΜΙΜΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Το μικρό κείμενο που ακολουθεί είναι ένα από τα πολυπληθή άρθρα του μακαριστού Ιερομονάχου - θεολόγου π. Θεοδωρήτου Μαύρου. Δημοσιευμένο πριν από είκοσι χρόνια (!) διατηρεί τη δική του διαχρονική και επίκαιρη, πνευματική αξία, όσο ακόμη θα υπάρχει: α. Κλήρος που βαυκαλίζεται θελκτικά κι εξαγοράσιμα από την έκπτωση του μισθολογικού αυτοπροσδιορισμού του, β. 

από Αγιορείτες που κήδονται υπερφίαλα και δονκιχωτικά για την απόστατη και φαύλη, κυβερνητική τους ''μοναρχία'', αλλά αγνοούν -εντυπωσιακά ανίερα- την εξαρτησιογόνο και αιρετικά άσωτη διοικητική τους επιστασία, γ. από ποίμνιο, που εγκλωβισμένο περίτεχνα στον ιστό της παγκοσμιοποιημένης αράχνης διακτινίζεται διθυραμβικά στο δικό του digital -τηλεοπτικό- ''survivor'' και δ. από απροσδιόριστους ''νεοαποτειχισμένους'', που έκαναν ''ευαγγέλιο'' την ημίαιμη αποτείχιση, την αυτοσχέδια ομολογία και την εύθυμη απομίμηση της πατερικής παράδοσης. Εύχεσθε!

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

''Στην Θρονική εορτή του Φαναρίου (30.11.'98) προσφωνών ο Πατριάρχης την παπική αντιπροσωπεία ετόνισε την ανάγκην πλήρους ενώσεως μετά της Ρώμης. Αναζητών εν συνεχεία τους υπαιτίους του σχίσματος θεωρεί συνυπευθύνους γι' αυτό παπικούς και ορθοδόξους, τονίζοντας ότι ''η μετάνοια ημών δια το παρελθόν είναι απαραίτητος''! Προσέθεσε δε και κάτι που ούδέποτε ετόλμησαν να προφέρουν ορθόδοξα χείλη και δη αρχιερατικά: 

''Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών, υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεου''!!! (Εκκλ. Αλήθεια, 16.12.'98). Συνεπώς κατ' αυτόν, ΟΛΟΙ οι άγιοι Πατέρες, από την εποχήν του τελικού σχίσματος (1054) μέχρι σήμερα, οι αγωνισθέντες διά την παραμονήν της Ορθοδοξίας εις την αλήθειαν και αρνησάμενοι την υποταγήν αυτής στην παπικήν αίρεσιν, ΥΠΗΡΞΑΝ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ! 

του μακαριστού Ιερομονάχου, π. Θεοδωρήτου Μαύρου

Ποίος ορθόδοξος θ' ανεχθεί να βλασφημούνται κατ' αυτόν τον κυνικόν τρόπον οι άγιοι πατέρες του; Πώς είναι δυνατόν να παραμένει στον Οικουμενικόν Θρόνον ένας τέτοιος ιεράρχης και να τιμάται μάλιστα ιδιαζόντως από τον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών κ. Χριστόδουλον, να μνημονεύεται δε από την Σύνοδόν του και τους Αγιορείτας πατέρας, ως ''ορθοτομών τον λόγον της αληθείας''; Και ύστερα διαμαρτυρόμεθα, διατι θερίζουν την νεολαία τα ναρκωτικά και το sex. 

'Oταν βλέπουν την υποκρισίαν και την απιστίαν των ποιμένων τους, ποιος θα τολμήσει να τους μιλήσει για ιδανικά και ηθικές άξίες της Ορθοδοξίας; Σημειωτέον, ότι ο σχολιαστής της εφημερίδος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών ''Eκκλησιαστική Αλήθεια'' εχαρακτήρισε το κείμενoν της προσφωνήσεως ''βαρυσήμαvτον'', σαν να ήτο κάπoιoς προτεστάντης, που εσχολίαζε τις διαφορές παπικών καί ορθοδόξων... Δια τούτο, όσοι ετοιμάζουν την υποδοχήν για τον αρχηγόν του Φαναρίου τον Μάιον, και όσοι θα παρευρεθούν σ' αύτήν, όχι μόνον θα αμαρτήσουν πολύ τιμώντες τον ατιμάσαντα τους τιμίους πατέρας, αλλά και θ' αποδείξουν σαφώς, ότι δεν διαθέτουν αισθητήρια διακρίσεως καλού και κακού.

Με την πράξιν τους αυτή, οι μεν ρασοφόροι επικροτούν την αίρεσιν και πλανούν τον λαόν του Θεού, ο οποίος βλέποντας τους ποιμένας του να τιμούν τον αποστάτην των ''πατρικών όρων'' θα συμπεράνουν, ότι ο τιμώμενος ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας και είναι πάσης τιμής άξιος! Οι δε πιστοί επευφυμούντες τον υβριστήν της Ορθοδοξίας θα φανερώσουν, ότι έχουν περισσότερον ενδιαφέρον στο να διαλέγουν τα φρέσκα φρούτα ή τα ψάρια τους, παρά τον ποιμένα των ψυχών τoυς... 

Όσοι αγαπούν Χριστόν και Ορθοδοξίαν δεν θα πρέπει να πάνε στην υποδοχή του Βαρθολομαίου, ή αν πάνε, θα πρέπει να κρατούν πανό διαμαρτυρίας και αποδοκιμασίας του. Όσοι κληρικοί παρευρεθούν στην υποδοχήν πρέπει να αποδοκιμασθούν από το ευσεβές ποίμνιον. Όταν θα πάνε στον ναό τους να λειτουργήσουν, πρέπει να τον βρούνε άδειο! 

Av γίνει το αντίθετο και εν γνώσει τους οι πιστοί αποδέχονται τέτοιους ποιμένας, να γνωρίζουν ότι όλες οι τυχόν αρετές τους μηδενίζονται από την αδιαφορίαν τους δια την σώζουσαν αλήθειαν. Ο λόγος των πατέρων· είναι σαφής: ''Και αν όλα τα χρήματα του κόσμου προσφέρει κάποιος (σε πτωχούς), αλλά κοινωνεί προς την αίρεσιν, η προσφορά του αύτη δεν τον καθιστά φίλο του Θεού, αλλά εχθρόν'' (p.G. 99, 1205 Α).''

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Απόσπασμα άρθρου του μακαριστού Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου Μαύρου 

εκ του περιοδικού ''Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ '',
Μάρτιος - Απρίλιος - Μάιος 1999, αρ. φύλλου 33, σελ. 2.

ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΔΑΡΗ Η ΖΩΗ ΜΑΣ

Είναι πλαδαρή η ζωή μας, δεν βιάζεται η ζωή μας, δεν αγωνιζόμεθα έναντι των αισθήσεών μας που είναι φορείς και καταστρέφουν την ψυχή μας. Δεν προσέχουμε την γλώσσα μας, δεν προσέχουμε τα μάτια μας, τα αυτιά μας, την αφή μας. Βωμολοχούμε πολλάκις και αστειαζόμεθα πολλάκις, αλλά και βλασφημούμε ακόμη, καταρώμεθα. 

Είναι δυνατόν να λέγεται ποτέ αυτός Χριστιανός και εί­ναι δυνατόν να συγκαταριθμηθή στην εκλεκτή ποίμνη του Κυρίου, εφ' όσον αυτός ο άνθρωπος δεν είναι έτοι­μος ανά πάσαν στιγμήν για να φύγη; Θα ετοιμαστώ. Ε­γώ πιστεύω. Θα έχης τον χρόνο να ετοιμαστής; Είθε να σου προσθέσει τον χρόνον, αλλά μήπως εξαντληθεί το όριον, μήπως μέχρι τώρα ο χρόνος που προσθέτει δεν εί­ναι στην μακροθυμία του και στην χρηστότητά του; 

Τον εδικαιούσο τον χρόνο μέχρι σήμερα. Μήπως η χρηστό­τητά Του και η μακροθυμία Του δεν σου τα προσέθεσε; Ποιος είσαι εσύ και ποιος είμαι εγώ, που θα με περιμένη, και Αυτός είναι υποχρεωμένος να με περιμένη να κά­νω εγώ τη ζωή μου με τον τρόπο μου; Ποιος είσαι εσύ, ποιος είμαι εγώ; Δεν το έχουμε λάβει σοβαρώς υπόψι. 

Για πηγαίνετε στα κοιμητήρια να δείτε πόσα αρνιά είναι εκεί. Για διαβάστε εφημερίδες να δείτε, πόσα ατυχήμα­τα, πόσα συμβάντα καθημερινώς στέλνουν τους ανθρώ­πους στην άλλη ζωή απροετοίμαστους...

Εκ του ιστολογίου ''Άγια Μετέωρα''.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Ιεροκήρυκος Δημητρίου Παναγοπούλου †

ΘΑΥΜΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΤΙΚΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Αποκάλυψις της Θεοτόκου στον ενάρετο Ρώσο Μοναχό Μπόρις - Νικόλαο τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς Βαλαάμ († 7.5.1969)

Οι εκδότες τοῦ ᾿Ορθοδόξου περιοδικοῦ τῶν Η.Π.Α. «᾿Ορθόδοξος Λόγος» (Orthodox Word) ἐπεσκέφθησαν προσφάτως τήν περίφημη Ρωσική ῾Ιερά Μονή Βαλαάμ, ἐπί τῆς λίμνης Λαντόγκα, ὅπου ὁ ῾Ιερομόναχος Κενσουρῖνος τούς παρέδωσε τήν χειρόγραφο αὐτοβιογραφία τοῦ Γέροντός του π. Μπόρις (Νικολάου στό Μέγα Σχῆμα), τήν ὁποία ἐδημοσίευσαν, σέ ἀγγλική μετάφρασι («O.W.», ἀριθ. 5-6/160-161/Σεπτέμβριος - ᾿Οκτώβριος 1991). 

Ποῖος ἦταν ὅμως ὁ π. Μπόρις μέ τόν θαυμαστό βίο του; ῾Ο ἅγιος αὐτός Γέρων ἐγεννήθη τήν 22.7.1876. Μετά ἀπό ἀπό πολλές δοκιμασίες, εἰσῆλθε τό 1900 στήν ῾Ιερά Μονή Βαλαάμ, ὅπου διέπρεψε στήν ἀρετή καί τούς ἀσκητικούς κόπους. Μία ὁμάδα ἀσκητῶν - ὁμολογητῶν τῆς Μονῆς αὐτῆς, ὑπό τόν ῾Ιερομόναχο Μιχαήλ († 1962) παρέμειναν πιστοί στήν τήρησι τοῦ Πατρίου ῾Ημερολογίου, πρᾶγμα τό ὁποῖο τούς ἐστοίχισε βεβαίως ταλαιπωρίες καί ταπεινώσεις. 

Το 1940, ἐγκατέλειψαν τήν Μονή τοῦ Βαλαάμ καί εὑρέθησαν στήν ἐπί τοῦ Φινλανδικοῦ ἐδάφους ὁμώνυμη Μονή (Νέο Βάλαμο), ὅπου ἀφοῦ παρέμειναν μέχρι τοῦ 1957, ἐζήτησαν νά ἐπιστρέψουν στήν πρώτη τους Μονή. ῞Ομως, ἀντί αὐτοῦ, τούς μετέφεραν στήν ῾Ιερά Μονή τῶν Σπηλαίων τοῦ Πσκώφ, ὅπου ἔζησαν μέχρι τῆς κοιμήσεώς των στά ὑπόγεια σπήλαια. Μερικοί ἀπό τήν ὁμάδα τους εἶχαν κατέλθει ἤδη (1926) ἀπό τό Βαλαάμ στήν Τσεχοσλοβακία καί ἐνετάχθησαν στήν ᾿Αδελφότητα τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιώβ Ποτσάεβ (Μονή Βλαντιμήροβα) ἤ ἐτέθησαν στήν ὑπηρεσία τῆς ᾿Εκκλησιαστικῆς Διοικήσεως τῆς Ρωσικῆς ᾿Εκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, ἡ ὁποία εἶχε ἀκόμη τήν ἕδρα της στήν Σερβία (Κάρλοβιτς). 

῾Ο πλέον γνωστός ἀπό αὐτούς, ὁ π. Φιλήμων, ἐκοιμήθη ὁσιακῶς στήν ῾Ιερά Μονή ῾Αγίας Τριάδος τοῦ Τζόρντανβιλ τῶν Η.Π.Α., κατά τό ἔτος 1956. Τό πολύ χαρακτηριστικό θαῦμα, τό ὁποῖο δημοσιεύουμε ἐν συνεχείᾳ, ἀποτελεῖ τό 14ο κεφάλαιο τῆς αὐτοβιογραφίας τοῦ ὁσιωτάτου Μοναχοῦ Μπόρις/Νικολάου. Τον Σεπτέμβριο τοῦ 1925 ὑπῆρξε μία διαίρεσις τῶν ἀνθρώπων στό Βαλαάμ σέ «παλαιοημερολογῖτες» καί σέ «νεοημερολογῖτες». ῎Αρχισαν νά μᾶς πιέζουν νά πᾶμε μέ τό νέο ἡμερόλογιο. 

Πολλοί ἀπό τούς ᾿Αδελφούς παρέμειναν πιστοί στό Παλαιό ῾Ημερολόγιο. Νομικές διαδικασίες ἄρχισαν. ῾Η ἐκκλησιαστική διοίκησις ἔφθασε. Συνεστήθη ἕνα δικαστήριο μέ τήν ἐποπτεία τοῦ ῾Ηγουμένου Παυλίνου. ῎Αρχισαν νά συγκεντρώνουν τούς ᾿Αδελφούς ἕνα πρός ἕνα, καί πολλοί ἐκδιώχθηκαν ἀπό τήν Μονή. ῏Ηλθε καί ἡ σειρά μου ἐπίσης. Πῆγα μέσα στό δωμάτιο καί ἐκεῖ καθόταν ὁ ῾Ηγούμενος Παυλῖνος μέ ἄλλους τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως. ῾Ο ῾Ηγούμενος εἶπε: «᾿Εδῶ εἶναι ἕνας δοῦλος τοῦ Θεοῦ· ἐρωτήσατε αὐτόν». 

῞Ενας ἀπό αὐτούς εἶπε, ὅτι θά ὡμιλοῦσε καί ὅτι κάθε τί θά πρέπει νά καταγραφῆ. Αὐτοί ἐρώτησαν: «Δέχεσαι τόν π. Παυλῖνο ὡς ῾Ηγούμενο;». «Θά πηγαίνης στίς ἐκκλησιαστικές ἀκολουθίες κατά τό νέο ἡμερολόγιο;». Δέν ἀπάντησα σέ αὐτή τήν ἐρώτησι· ἦταν σάν νά παρέλυσε ἡ γλῶσσα μου. Αὐτοί ἀνέμεναν καί εἶπαν: «Λοιπόν, γιατί δέν ἀπαντᾶς;». Δέν μποροῦσα νά εἰπῶ τίποτε. Μετά αὐτοί εἶπαν: «Καλά, πήγαινε, δοῦλε τοῦ Θεοῦ, καί σκέψου πάνω σέ αὐτό». Άρχισα νά προσεύχωμαι στήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ, τήν «᾿Εγγυήτριά» μου ἀπό τήν καρδιά μου: «Πές μου καί ὑπόδειξέ μου τόν δρόμο τῆς ζωῆς μου: 

Μέ ποιό μέρος νά πάω, μέ τό νέο ἤ τό παλαιό ἡμερολόγιο; Θά πρέπει νά πηγαίνω στό Καθολικό ἤ κάπου ἀλλοῦ;». Καί ἐγώ ὁ ἁμαρτωλός προσευχόμουν στήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ κατά τήν διάρκεια τῆς ὑπακοῆς μου στήν κουζίνα. ῞Οταν ἐτελείωσα τήν ἀπογευματινή μου ὑπακοή, πῆγα στό κελλί μου καί σκέφθηκα μέ τήν ἁπλότητα τῆς καρδιᾶς μου: «Γιατί δέν μοῦ ἀπαντᾶς, Μητέρα τοῦ Θεοῦ;». ᾿Αλλά ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ δέν μέ ἐγκατέλειψε τόν ἁμαρτωλό. ῾Ο Θεός θέλει τήν σωτηρία ὅλων. Ξαφνικά τό Καθολικό ἐμφανίσθηκε μπροστά μου, τό ἴδιο ὅπως εἶναι: τό ἴδιο ὕψος, πλάτος καί μῆκος. 


῎Ημουν κατάπληκτος ἀπό αὐτό. Πῶς μπῆκε στό μικρό μου κελλί; ᾿Αλλά ἡ ἐσωτερική μου φωνή μοῦ εἶπε: «῞Ολα εἶναι δυνατά στόν Θεό. Τίποτε δέν ἀδυνατεῖ γι᾿ Αὐτόν». «Λοιπόν», σκέφθηκα, «θά πρέπει κανείς νά πηγαίνη στό Καθολικό κατά τό νέο ἡμερολόγιο». Μετά, ἐνῶ τό σκεφτόμουν αὐτό, μία σκούρα κουρτίνα ἔπεσε ἀπό ψηλά, στό μέσον τῆς ὁποίας ὑπῆρχε ἕνας χρυσός σταυρός. Τό Καθολικό παρέμεινε πίσω ἀπό τό πέπλο. Παρέμεινα ἀπό τήν ἄλλη μεριά. Τό Καθολικό ἔγινε γιά μένα ἀόρατο καί ἡ ἐσωτερική μου φωνή μοῦ εἶπε: «Πήγαινε μέ τό παλαιό ἡμερολόγιο καί τήρησέ το». 


Και ἄκουσα μία φωνή γυναικός, ἡ ὁποία ἐρχόταν ἀπό ὑψηλά ἀπό τήν γωνία: «῎Αν θέλης νά σωθῆς, κράτησε πιστά τίς παραδόσεις τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων καί τῶν ῾Αγίων Πατέρων». Καί μετά ἡ ἴδια φωνή ἐπαναλήφθηκε γιά δεύτερη φορά, καί τήν τρίτη φορά ἡ φωνή εἶπε: «῎Αν θέλης νά σωθῆς, τήρησε πιστά τήν παράδοσι τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων καί τῶν ῾Αγίων Πατέρων, καί ὄχι αὐτῶν τῶν ῾῾σοφῶν᾿᾿ ἀνθρώπων». 


Μετά ἀπό αὐτό τό θαῦμα, ὅλα ἐξαφανίσθηκαν καί ἀπέμεινα μόνος στό κελλί μου. ῾Η καρδιά μου ἄρχισε νά χαίρεται πού ὁ Κύριος μοῦ ὑπέδειξε τόν δρόμο τῆς σωτηρίας, μέ τίς προσευχές τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ. Καί ἀπό τότε μέχρι τώρα, θυμᾶμαι αὐτό τό μεγάλο θαῦμα γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Αναδημοσίευση εκ του περιοδικού '''Αγιος Κυπριανός'', αριθ. 252, Ιανουάριος - Φεβρουάριος 1993, σελ. 102-103.

Επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Agiografy by Svetlana  Ushakova

ΕΚΔΗΜΙΑ ΠΡΩΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

  

Δίκαιοι δε εις τον αιώνα ζώσι, 

και εν Κυρίῳ ο μισθός αὐτῶν, καί η φροντίς αυτών παρά Υψίστῳ. 

διά τούτο 

λήψονται τό βασίλειον της ευπρεπείας και το διάδημα του κάλλους εκ χειρός Κυρίου, 

ότι τη δεξιά σκεπάσει αὐτούς καί τῷ βραχίονι υπερασπιεί αυτών... 

(Σοφ. Σολομ. 16)

Χτες 3 (16) Φεβρουαρίου 2019 εκκλ. ημ. εξεδήμησε εις χείρας Κυρίου, ο πρώην Μητροπολίτης Έτνα και Πόρτλαντ κ. Χρυσόστομος (Γκονζάλες), μετά από μεγάλη πάλη με βαρύτατη ασθένεια, την οποία αντιμετώπισε με Χριστολογικό σθένος και Ιώβεια υπομονή! Κτήτωρ και πνευματικός καθοδηγητής των Ιερών Μονών Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και της Αγίας Νεομάρτυρος Ελισάβετ Μεγάλης Δουκίσσης της Ρωσίας στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ. Ιδρυτής του ''Κέντρου Παραδοσιακών Ορθοδόξων Σπουδών'' και της ''Ορθόδοξης Θεολογικής Σχολής του Αγίου Φωτίου''. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης πρώην Έτνα κ. Χρυσόστομος (κατά κόσμον Ιωάννης Γκονζάλεζ), γεννήθηκε στη Καλιφόρνια των Η.Π.Α. εν έτει 1943. 

Ήταν πτυχιούχος Ιστορίας, Ορθοδόξων Σπουδών και Ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, του ''Κέντρου Ορθοδόξων Παραδοσιακών Σπουδών'' και του Πανεπιστημίου του Πρίνστον, από όπου και συμπλήρωσε τη Διδακτορική του Διατριβή. Υπήρξε ιδρυτής της Ιεράς Μονής Αγίου Γρηγορίου Παλαμά στην Έτνα της Καλιφόρνιας, είχε γράψει πολλά βιβλία και άρθρα σε περιοδικά του εξωτερικού. Χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος το 1976 από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καναδά κ. Ακάκιο. 

Αρχιερεύς χειροτονήθηκε την 8.1.1986 εκκλ. ἡμερ. ως Επίσκοπος ᾿Ωρεῶν. Στις 5/18 Μαρτίου 2014 εξελέγη από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών της Ἑλλάδος, ως Μητροπολίτης της προσωποπαγούς Μητροπόλεως Έτνα Καλιφόρνιας. Αγαπημένο, πνευματικό παιδί του αειμνήστου, Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού και σε όλους εμάς που τον γνωρίσαμε από κοντά, θα μας μείνουν ανεξίτηλες οι αρετές του: 

ο ζήλος και η αγάπη του για την γνησία Ορθοδοξία, το Χριστολογικό ήθος, η διάκριση και η ευγένεια με τις οποίες περιέβαλλε τους ανθρώπους γύρω του, όπως και η ανυπόκριτη ταπείνωσή του, που πήγαζε από την βαθειά, και διαρκή, εσωτερική του υπόμνηση, ότι ''χουν ει και εις χουν απελεύσεται''! Αιωνία αυτού η Μνήμη!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΤΗΣ (Π.Α.Σ.Θ.Ε.)

Εν πρώτοις ευχαριστούμε θερμά την αγάπη σας με την οποία μας αγκαλιάσατε, προκειμένου να προσφέρουμε, ό,τι δυνάμεθα στο θεάρεστο κι ευλογημένο έργο σας. Προκειμένου, όμως για να ''διαλεχθώμεν'' αδελφοί, μήτηρ πάσης έννοιας διαλόγου -ως καλώς γνωρίζετε- είναι ο σεβασμός, η διάκριση και η αγάπη στον συν-διαλεγόμενο. Όταν αυτά εκλείπουν, ο επιχειρούμενος διάλογος είναι εκ των ουκ άνευ! 

Ο γράφων ευτύχησε -ύστερα από 30 χρόνια- σε εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικό Τύπο να είχε ''δασκαλό'' του στη μάχιμη δημοσιογραφία, ''στο καλό και ανιδιοτελή λόγο'' -όπως έλεγε- τον αείμνηστο Χρήστο Πασαλάρη. Ως εκ τούτου γνωρίζουμε ορθώς, πως άνθρωποι που δεν σέβονται την συνδιαλλαγή, τη διαχείριση και την ανάδειξη του λόγου -πόσο μάλλον του ορθοδόξου (!)- απλά ποιούν την νήσσαν, υποκρισίαν κατεργαζόμενοι. Επιτρέψτε μας, όμως λίγα -μόνο- λόγια στην αγάπη σας. Το ζητούμενο σε τέτοιες συζητήσεις - συνδιαλλαγές λόγου και πνεύματος είναι η ενότητα. 

Όμως ακόμη κι αν αυτή δεν επέλθει -μεταξύ των αντιοικουμενιστών αδελφών μας- ήρθε το τέλος; Έχουμε την αλγεινή εντύπωση, πως περισσότερο -οι πλείστοι εξ΄ημών- αυτάρεσκα προπομπεύουν, προτάσσουν καταδεικνύουν την -ορθοδοξότατη- κατ' αυτούς θέση τους, χωρίς βεβαίως να είναι σίγουρο και πόσοι εξ' αυτών ορθοπραττούν πνευματικά στη καθημερινή βιοτή τους! Περισσότερο βερμπαλίζουμε και λιγότερο επιτελούμε. Μα κι εκείνος ο άπληστος και πλεονέκτης μαμμωνάς! Η θέση, το ''onore'', το κύρος, η ισχύς, η εγκυρότητα, που χαιρέκακα ποδοπατεί τη κανονικότητα! Ο Ορθόδοξος Χριστιανός κουβαλάει μαζί με το σταυρό του και το μιμητική επωνυμία του Λυτρωτού Του! 

Αυτή η άναρχη, διαδικτυακή αλάνα που παίζουν ''παιδιά'' πάσης ηλικίας, έχει τον ανεπαίσθητο -προς στιγμήν- διασυρμό της εικονικής καταδίκης! Δεν βλεπόμαστε, οι λέξεις συχνά δεν μπορούν να ζωγραφίσουν την αυτοτέλεια του στιγμιαίου συναισθήματος και το μαύρο πληκτρολόγιο αδυνατεί ν' αποδώσει το ηχόχρωμα μιας αγαπητικής παρόλας. Κι η καθ΄ημάς Μετάνοια; Προφανώς δεν ήρθε, γιατι προσπαθούσε επιμελώς να προσδιορίσει ακόμη το μανιφέστο του ''καλού αποτειχισμένου''. 

Ο γράφων έχει αηδιάσει κατά καιρούς από τους επιθετικούς προσδιορισμούς τετελειωμένης απαξίωσης από παναιρετικούς οικουμενιστές και ''αχαρτογράφητους αντιοικουμενιστές άνευ χαρτοφυλακίου''! Έχουμε λάβει κατά καιρούς ηλεκτρονικά μπιλιέτα από συγκεκριμένη παράταξη ''νεοαποτειχισμένων'' αδελφών μας και αθεολόγητων θεολόγων, που ανήγαγαν τις πεζοδρομιακές ύβρεις, τη μομφή, το όνειδος και τη περιφρόνηση σε αποκλειστικό τους ''δόγμα''. Κι η φενάκη, η παρωδία κι αυτή η ψεύτικη απομίμηση του γνήσιου, του αυθεντικού, που μυρίζει δυσωδία... 

Ενδιαφερόμαστε τάχα για το bulling που τείνει να γίνει καθεστώς στη κοινωνία που κατεργάσαμε με τέτοια φρεναπάτη, ενώ στα ''πνευματικότατα'' και ''αγιοπατερικά'' μας συγγράμματα εξαπολύουμε επιδέξιους, ευθύβολους και ακροβολισμένους μύδρους, ώστε η προσδοκώμενη θανή να είναι αργή, επίπονη και διαδραστική! Για όλους αυτούς, τους παραπάνω λόγους, σας δηλώνω, πως απέχω. Ευελπιστώ, πως εκείνο το του Αποστόλου Παύλου ''Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός'' (Γαλ. 2. 20) να βρει αναπαυμένο καταφύγιο, όχι στα ψυχρά και άνυδρα γραπτά μας, μα στις πάσχουσες, αιματηρές ψυχές μας!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΚΟΚΚΙΝΟ ΑΙΜΑ ΣΤΟ ΧΑΛΙ ΣΤΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ

''Επιχειρώντας μία περισσότερο ολοκληρωμένη επεξήγηση των αιτιών που 

-αίφνις- οδήγησαν την εκκλησία της Κων/πολης να εκτινάξει, να διασπείρει και να εγκαταστήσει τον πνευματικό ορυμαγδό και την άθλια, νοσηρή σπέκουλα της παναιρετικής υπόστασής της στις τοπικές εκκλησίες της Ουκρανίας και δη της Ρωσίας, καταλήγουμε αδίστακτα και ανεπιφύλακτα στα εξής:
η μεταψυχροπολεμική στρατηγική
του ''New World Order'' εδράζεται στον τεμαχισμό, στον -μετά ακριβείας- επιστημονικό ακρωτηριασμό και ''ευτελισμό'' των κρατών, έτσι, ώστε να καταστούν περισσότερο ανεπαρκή, ευάλωτα και διαχειρίσιμα, αλλά όλα τούτα αποτελούν εν δυνάμει πραγματώσιμα, εφόσον εκλείψει, καταστραφεί και αποσυντεθεί η αυτοτέλεια της ''επάρατης'' Ρωσίας!
Η Ρωσία
-από την πλευρά της- δεν αποτελεί τίποτα το περισσότερο από την εθνικιστική αναβίωση της πάλαι ποτέ κραταιάς ''Σοβιετίας'', εξελιγμένης βεβαίως στα σύγχρονα, καθεστωτικά ειωθότα.
Μην πλανάσθε
από τις -κινηματογραφικά- σκηνοθετημένες ''αποδράσεις'' του Βλαντιμίρ Πούτιν σε εκκλησίες, μονές και ησυχαστήρια!
Η Ρωσία προσπαθεί
ν΄ανακτήσει την χαμένη, εαλωμένη, επεκτατική πολιτική της και η Ορθοδοξία αποτελεί το επίδοξο και επιδέξιο διαχειριστικό της ''δεκανίκι'', προκειμένου να φανεί στα μάτια του κόσμου, ως ''άγγελος εξ ουρανού''!
Αυτή
αποτελεί τώρα για τους κάθε λογής δυτικούς και ανατολικούς ''ποντίφηκες'' την ύστατη αγκίδα, το απόρημα και την τελευταία ''αρρυθμία'', πριν τη συγκρότηση και την εγκατάσταση της επερχόμενης Παγκόσμιας Κυβέρνησης''.

ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΑΛΚΗΣ 

ΚΑΙ ΕΠΑΝΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΑΤΩΝ ΤΟΥ ΟΡΘΟΥ ΛΟΓΟΥ

Το πολλάκις επαναλαμβανόμενο αίτημα επανίδρυσης της θεολογικής Σχολής της Χάλκης, που ξανασυζητήθηκε μεταξύ του Πρωθυπουργού της χώρας, του ''Πρωτειούχου'' αρχιεπισκόπου Κων/πολης κ. Βαρθολομαίου και του Τούρκου Πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θέτει σε πολλούς εξ' ημών το -δικαιολογημένα- εξ' απορίας εύλογο, αλλά και Χριστοκεντρικότατο σήμερα, απλούν ερώτημα: ''τυρβάζουμε περί πολλού'' για τα ντουβάρια, τις μάντρες και τους τοίχους, λησμονώντας όμως, αθετώντας, αλλοιώνοντας και κατακερματίζοντας τον λόγο του Θεού; 


Εν άλλοις λόγοις, όπως θα έλεγε και ο Χριστός μας στη Μάρθα, την αδελφή της Μαρίας: ''Μαρία δε την αγαθήν μερίδα εξελέξατο, ήτις ουκ αφαιρεθήσεται απ’ αυτής''. Συμπληρώνοντας βεβαίως εκείνο το εμβληματικότατο ''μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού (αλλά) και... φυλάσσοντες αυτόν''! Λουκά ι' 42. Η Εκκλησία της Κων/λης από τις αρχές ήδη του 20ού αιώνα έχει απωλέσει πλήρως την έξωθεν καλή μαρτυρία, με τα επονείδιστα σχίσματα που δημιούργησε, τους Πατριάρχες που αναίρεσαν, ποδηγέτησαν και εκποίησαν τον ορθόδοξο, ιεραποστολικό της λόγο, αλλά και την βάναυσα ανορθόδοξη σύμμειξή της με τα παγκόσμια κέντρα χειραγώγησης και ετεροκατεύθυνσης των καταπονημένων και διαχειριστικών λαών! 

Όπως θα έλεγε και ο ''dictator in perpetuum'' Ιούλιος Καίσαρας, όταν χώρισε με τη δεύτερη σύζυγό του, την Πομπηία Σύλλα: ''Η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται τίμια''... Σκεφθείτε -λοιπόν- το εντελώς αντίθετο΄ να μην είναι τίμια, αλλά και να προσπαθεί να φέρεται ως τέτοια, ωσάν το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που όντας κραυγαλέα αιρετικό και ανορθόδοξο, να προσπαθεί να πείσει τους ενχώριους, ''έγκλειστους'' δεσμώτες του, πως και ορθόδοξο είναι, αλλά και φέρεται ως τέτοιο...! 

Για την θεολογική Σχολή της Χάλκης -είναι επιβεβαιωτικά και συγκατανευτικά πανθομολογούμενο- πως όλοι την αποζητούν ένθερμα, εγκάρδια, ολόψυχα, μα προπαντώς -ομοθυμαδόν- ομόδοξα, προκειμένου όμως να αποφοιτούν από αυτήν γνήσιοι, ακέραιοι, παραδοσιακοί και για τούτο διαχρονικοί, αγιοπατερικοί ποιμένες. Αποζητούμε -λοιπόν για το Θεό- αναγυρεύουμε και καρτερούμε περισσότερο Κληρικούς -καθ' όλα Ορθοδόξους- παρά άψυχα, άπνοα, συναισθηματικά ντουβάρια, για να τα καταρτίσουν -αργότερα- δύστηχοι νεοσυγκρητιστές και παναιρετικοί νεροκουβαλητές της Πόλης! 

Πολλοί Χριστιανοί μας -δίκην μιας αποκλειστικά, εθνικοπλαστικής συνείδησης και μόνο- ενδιαφέρονται περισσότερο για τους θρυλικούς ναούς της Πόλης, την Αγιά Σοφιά, τη Ζωοδόχο Πηγή του Μπαλουκλί, για τον Άγιο Δημήτριο στα Ταταύλα, για τον Άγιο Γεώργιο Ποτηρά του Φαναρίου και -δηλωτικά- λιγότερο για τις προβατόσχημες, ψευδοποιμενικές αλώπεκες, που θα κατασταθούν αλλότριοι μοιχεπιβάτες των αυτών κτισμάτων. Στις 13 Σεπτεμβρίου του εκάστου έτους, η αγία Εκκλησία μας εορτάζει την ''Ανάμνηση των Εγκαινίων του Ιερού Ναού της Αναστάσεως''. Πρόκειται για τον Ι. Ναό του Παναγίου Τάφου, όπου ο Άγιος και Μέγας Κωνσταντίνος ανήγειρε στον τόπο του Γολγοθά και εγκαινίασε το έτος 330 μ.Χ. 

Το κοντάκιο της εορτής πανηγυρίζει: ''Ουρανός πολύφωτος η Εκκλησία, ανεδείχθη άπαντας, φωταγωγούσα τους πιστούς, εν ω εστώτες κραυγάζομεν, Τούτον τον Οίκον, στερέωσον Κύριε''. Ο οίκος είναι -κατά πρώτον- πνευματική συνάθροιση ομοδόξων εν αληθεία Πίστεως -Εκκλησία- καθώς αυτή κατέχει θέση και μόνο δυνητικής σωτηριολογίας και -κατά δεύτερον- οι κτισματικοί οίκοι με ιστορική μνήμη και -κατά το ανθρώπινον- συναισθηματική αξία και τέρψη. Ας επιζητούμε και να διεκδικούμε -λοιπόν- περισσότερο... την Ορθότητα, την Ακεραιότητα, την Ακρίβεια και τη Στερεότητα της Πατερικής μας παράδοσης, που αυτή εξάλλου έχει την δυνητικότητα της σωτηριολογικής μας προοπτικής κι ύστερα βαδίζουν και τα έτερα.

ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΣΧΙΣΜΑ, Η ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ INTELLIGENTSIA ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΤΑΞΙΚΟΙ ΜΑΚΑΡΙΣΜΟΙ ΤΩΝ ΗΠΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ

Το Ρωσικό -αλλά και το Ουκρανικό Σχίσμα- που ''έτεκε τερατωδώς'' η Σεργιανιστική ιδεοληψία, η Οικουμενιστική νοσηρότητα των Συγκρητιστών της Πόλης -μα πάνω απ΄όλα- η Νεοταξική πολιτική που απεργάζεται την νομή, την κατανομή και την διανομή των χωρών και των τοπικών εκκλησιών, θυμίζει κατά πολύ το ενχώριο, ημερολογιακό Σχίσμα, που -έναν αιώνα πριν- διαχώρισε το γηγενές, ελληνικό ποίμνιο σε Νεοημερολογίτες και Παλαιοημερολογίτες! 

Οι Ρώσοι Οικουμενιστές, πρώτοι το επεσήμαναν και δεύτεροι οι Σέρβοι, δίκην βεβαίως ενός μαξιμαλιστικού εθνικισμού και μιας επιδέξιας, εξωτερικής προπαγάνδας, που όμως αποζητεί το αυτονόητο: την κανονικότητα! Στην Ουκρανία έχουμε το πρωτοφανές και ανεπανάληπτο για την παγκόσμια, επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία, της εργαλειοποίησης και εγκατάστασης της Σεργιανιστικής αιρεσιολογίας με την ευχή και ευλογία της ''Πρωτειούχου'' Μητρός, Εκκλησίας της Κων/πολης!

Ο Πέτρο Ποροσένο -Πρωθυπουργός της Ουκρανίας- ύστερα από ένα ''επιτυχές'' πραξικόπημα, υποκινούμενο από χώρες της Δυτικής Ευρώπης και ιδιαίτερα της Γερμανίας, προσχώρησε στην δημιουργία και ίδρυση της σχισματικής, Ουκρανικής ''εκκλησίας'' με επικεφαλής τον πρώην Μητροπολίτη Κιέβου, κ. Φιλάρετο. Οι -βασανιστικά- οδυνηρές συνέπειες της παραχώρησης ''Αυτοκεφάλου'' στη σχισματική ''εκκλησία'' του κ. Επιφανίου Doumenko, ενώ έχουν διαγνωστεί αρκούντως επίπονα και οδυνηρά, ακόμη, όμως δεν έχουν εκδηλωθεί, μορφοποιηθεί και εξελιχθεί επί τω πρακτέω, ως ''φιάλες αποκάλυψης''! Ποιές είναι αυτές; α. 

Η εκζήτηση ''Αυτοκεφάλου'' και από τις υπόλοιπες τοπικές Εκκλησίες της πρώην ΕΣΣΔ, δημιουργώντας νέα σχίσματα και φυσικά νέες ''εκκλησίες''. Αυτό που συνέβη στην Ουκρανία (Αυτοκέφαλον), είναι το αυτό που συνέβη στην Εσθονία το 1996 -χωρίς βεβαίως τις σημερινές ''αιματηρές'' εξελίξεις- δεν προοιωνίζεται όμως το ίδιο και για τις επόμενες χώρες της διαμελισμένης Σοβιετικής Ένωσης, που θα ζητήσουν και αυτές (Αυτοκέφαλον). β. Η διαίρεση, ο διαμελισμός και ο διαμερισμός της εκκλησιαστικής περιουσίας της πρώην και κανονικής Ουκρανικής εκκλησίας του Κιέβου. Ήδη έχει χυθεί το πρώτο ζεστό και αθώο αίμα από πιστούς, που αρνούνται να υπαχθεί η ενορία τους ή ο τοπικός ναός τους στη νέα σχισματική εκκλησία, που αναγνώρισε ''μετά βαίων και κλάδων'' ο Οικουμενιστής πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος! γ. Προώθηση του σχίσματος και στις λοιπές τοπικές εκκλησίες και Πατριαρχεία. 

Από τη μια, η Ουκρανία σήμερα είναι μια απίστευτα και βαθιά διχασμένη, ακρωτηριασμένη και κατακερματισμένη χώρα από κάθε άποψη. Οι περισσότεροι Ουκρανοί είναι Ορθόδοξοι, πιστοί στη κανονική εκκλησία του κ. Ονουφρίου, που υπάγεται απ' ευθείας στο Πατριαρχείο της Μόσχας. Από την άλλη, οι Ουνίτες και οι άλλοι εγκάθετοι υποστηρικτές του Ρωμαιοκαθολικού Ποντίφικα είναι περίπου πέντε εκατομμύρια σε πενήντα εκατομμύρια πληθυσμό και οι οποίοι υποστηρίζονται από το Βατικανό και τους συμμάχους του. Είναι όλοι αυτοί οι Νεοταξικοί αρωγοί, που απεργάζονται την πλήρη εισδοχή της Ουκρανίας στη Δύση και προωθούν, συγκροτούν και διαχειρίζονται τα εκατομμύρια των εθνικιστών και -πάσης πολιτικής φύσεως- αντι-Ρωσικών δυνάμεων. 

Οι επιδιώξεις της μονίμως φιλοδυτικής και προπάντων αντιρωσικής Ουκρανικής intelligentsia επηρέασαν την Ορθοδοξία στην Ουκρανία. Ο άκρατος εθνικιστικός οίστρος συνεπικουρούμενος -αρκούντως- με ''εθνικοσοσιαλιστικά'' στοιχεία των Γερμανών Ναζί, όπως και η ματαιοδοξία πολλών ''εχόντων και κατεχόντων'' Ουκρανών κληρικών, οδήγησαν στην επί σκοπού απόσχιση από το Πατριαρχείο της Μόσχας και στη δημιουργία της νέας, σχισματικής Ουκρανικής ''εκκλησίας''. Αυτή περιλαμβάνει περίπου στους κόλπους της δύο εκατομμύρια πιστούς και δεν αναγνωρίζεται από τις 14 Εκκλησίες, που απαρτίζουν την ανά τον κόσμο επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία. Και έπεται συνέχεια στα Βαλκάνια...

''ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΚΡΑΤΗ ΠΟΥ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΤΩΡΑ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΔΗΓΟΥΝΤΑΙ ΤΩΡΑ ΑΠΟ ΑΘΕΙΣΤΕΣ''

Στα καθ' ημάς -τα της Βαλκανικής χερσονήσου- τα νέα που έρχονται με ''βήμα ταχύ'' δεν είναι καθόλου ευχάριστα. Πίσω από τις δαιμονικές απόρροιες και τα σχισματικά παρεπόμενα που απεργάζεται, κατεργάζεται και προσκομίζει η ''Πρωτειούχος'' κεφαλή του Φαναρίου, τρεις, Βαλκανικές, τοπικές εκκλησίες είναι ήδη έτοιμες να εκζητήσουν με τη σειρά τους και αυτές ''τόμο αυτοκεφαλίας'', με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον της επίσημης Ορθοδοξίας στα Βαλκάνια. α. τα Σκόπια, β. το Μαυροβούνιο και γ. η Μολδαβία. Η εναπομείνασα -λόγω του Γιουγκοσλαβικού διαμελισμού- Σερβία και η μόνη κραταιά -λόγω του Σοβιετικού διαμελισμού- Ρωσία είναι αναμφίβολα -ιστορικά- στενά, συνδεδεμένα έθνη, όχι μόνο σε πολιτικό, αλλά και σε θρησκευτικό και πολιτιστικό επίπεδο. 

Η επίσημη Σερβική εκκλησία τάχθηκε κατά της χορήγησης ''Αυτοκεφάλου'' στην Ουκρανία, προειδοποίησε για την επιχειρούμενη σχισματοποίηση της Ορθοδοξίας ανά την Ευρώπη και δια της πνευματικής της κεφαλής -του Πατριάρχη Ειρηναίου- προέβη σε μια -καθ' όλα- πασιφανή, ειλικρινή, αλλά και σκληρή διατύπωση: ότι ''Τα περισσότερα κράτη που διεκδικούν τώρα τις εκκλησίες τους, δημιουργήθηκαν από Κομμουνιστές και οδηγούνται τώρα από Αθεϊστές!...'' Η Σερβία δεν θα αποδεχθεί και αυτή -επ' ουδενί- τις επιχειρούμενες εκζητήσεις ''Αυτοκεφάλου'' για τις νεοσύστατες χώρες, που προέκυψαν μετά από τον -χειρουργικά- ''επιστημονικό'' ακρωτηριασμό της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας. Ο Πατριάρχης Ειρηναίος, αφού ταυτοποίησε τον Οικουμενικό Πατριάρχη με το απαξιωτικό προσωνύμιο του ''Πάπα της Ανατολής'' επεσήμανε: ''Όλες οι Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες είναι μεταξύ τους ισότιμες. Ο Πατριάρχης της Μητέρας Εκκλησίας είναι πρώτος μεταξύ ίσων. Η Σερβική Εκκλησία, πιστεύω και οι άλλες Εκκλησίες, δεν πρόκειται να αποδεχτούμε ποτέ έναν Ορθόδοξο Πάπα''!

Επιχειρώντας μία περισσότερο ολοκληρωμένη επεξήγηση και διασαφήνηση των αιτιών που -αίφνις- οδήγησαν την εκκλησία της Κων/πολης να εκτινάξει, να διασπείρει και να εγκαταστήσει τον πνευματικό ορυμαγδό και την άθλια, νοσηρή σπέκουλα της παναιρετικής υπόστασής της στις τοπικές εκκλησίες της Ουκρανίας και δη της Ρωσίας, καταλήγουμε αδίστακτα και ανεπιφύλακτα στα εξής: Η μεταψυχροπολεμική στρατηγική του ''New World Order'' έχει δηλωθεί επανειλημμένα, πως εδράζεται στον τεμαχισμό, στον -μετά ακριβείας- επιστημονικό ακρωτηριασμό και ευτελισμό των κρατών, έτσι, ώστε να καταστούν περισσότερο ανεπαρκή, ευάλωτα και διαχειρίσιμα, αλλά όλα τούτα αποτελούν εν δυνάμει πραγματώσιμα, εφόσον εκλείψει, καταστραφεί και αποσυντεθεί η αυτοτέλεια της ''επάρατης'' Ρωσίας! 

Η Ρωσία -από την πλευρά της- δεν αποτελεί τίποτα το περισσότερο από την εθνικιστική αναβίωση της πάλαι ποτέ κραταιάς ''Σοβιετίας'', εξελιγμένης βεβαίως στα σύγχρονα, καθεστωτικά ειωθότα. Μην πλανάσθε από τις -κινηματογραφικά- σκηνοθετημένες ''αποδράσεις'' του Βλαντιμίρ Πούτιν σε εκκλησίες, μονές και ησυχαστήρια! Η Ρωσία προσπαθεί ν΄ανακτήσει την χαμένη, εαλωμένη, επεκτατική πολιτική της και η Ορθοδοξία αποτελεί το επίδοξο και επιδέξιο διαχειριστικό του ''δεκανίκι'', προκειμένου να φανεί στα μάτια του κόσμου, ως ''άγγελος εξ ουρανού''! Αυτή αποτελεί τώρα την ύστατη αγκίδα, το απόρημα και την τελευταία ''αρρυθμία'', πριν τη συγκρότηση και την εγκατάσταση της επερχόμενης Παγκόσμιας Κυβέρνησης. 

Από την άλλη είναι επίσης γνωστό τοις πάσι -από τις αρχές του προηγούμενου ακόμη αιώνα- πως όλα σχεδόν τα Πατριαρχεία έχουν μεταβληθεί κυριολεκτικά -literatim- σε εντολοδόχα και εντολοσυλλεκτικά, πολιτικά και διοικητικά παραρτήματα των Υπουργείων των Εξωτερικών κάθε χώρας! Από τον Ιωακείμ τον Γ' Δεβετζή, τον επονομαζόμενο και... ''Μεγαλοπρεπή'', τον αρχι-Τέκτονα Μελέτιο Μεταξάκη, ως τον ολετήρα, ανατρεπτικό και λεηλάτη των πατρώων παραδόσεων, πληθωρικό Αθηναγόρα Σπύρου, η διακηρυχθείσα ως Ορθοδοξία μετατράπηκε σε μια τροποποιημένη, γεννετικά μεταλλαγμένη και δογματικά αλλοιωμένη, προτεσταντική Ανορθοδοξία! 

Ο Τζέφρι (!) Πάιατ, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ελλάδα είναι ο αυτός διοργανωτής και ενορχηστρωτής της κυβερνητικής μισαλλοδοξίας του Ουκρανού μεγαλοεπιχειρηματία και Πρωθυπουργού Πέτρο Ποροσένκο, που αφού πέρασε από τις ψευδεπίγραφες, επαναστατικές αλχημείες της Αριστεράς, μετεξελίχθηκε σήμερα σε έναν -ολικά- επηρμένο, νοσηρό εθνικιστή, αδιόρθωτο και αμετανόητο Ναζί, ώστε ακριβώς λόγω της εαυτής, παθολογικής και κακοφορμισμένης απέχθειας και αποστροφής του προς την Ρωσία, να ''σχίσει'' και αυτός με τη σειρά του την κανονική Ουκρανική Εκκλησία του Κιέβου. 

Θυμηθείτε τον -αρκετά πριν- την χορήγηση του ''τόμου'' στη σχισματική, ''εκκλησία'' του Φιλαρέτου, που εξέδραμε -''συν γυναιξί και τέκνοις''- στο ''Βατικάνιο'' Φανάριο, προκειμένου να εκζητήσει με εντολή της κυβέρνησης των ΗΠΑ (!) την χορήγηση του ''Αυτοκεφάλου'' στους Ουκρανούς σχισματικούς! Για όλους τους παραπάνω, προαναφερθέντες λόγους, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος δεν θα καταστεί αναμφίβολα γνωστός στην Ιστορία -όσο αυτή θα υπάρχει- μόνο, ως ένας από τους -κατά συρροήν- αιρετικούς ολετήρες, που καταδικάζονται και αναθεματίζονται μέσα από το ''Συνοδικό της Ορθοδοξίας''΄ αλλά και ένας παγκόσμιος διώκτης της εναπομείνασας Ορθοδοξίας, που στρώνει -ιδίοις χερσί- το κόκκινο χαλί, που θα πατήσει πάνω το πόδι του ο ετοιμαζόμενος Αντίχριστος!

''Το Ρωσικό
-αλλά και το Ουκρανικό Σχίσμα- που ''έτεκε τερατωδώς'' η Σεργιανιστική ιδεοληψία, η Οικουμενιστική νοσηρότητα των Συγκρητιστών της Πόλης
-μα πάνω απ΄όλα-
η Νεοταξική πολιτική που απεργάζεται την νομή, την κατανομή και την διανομή των χωρών και των τοπικών εκκλησιών, θυμίζει κατά πολύ το ενχώριο,
ημερολογιακό Σχίσμα,
που -σχεδόν έναν αιώνα πριν- διαχώρισε το γηγενές, ελληνικό ποίμνιο σε Νεοημερολογίτες και Παλαιοημερολογίτες!
Οι Ρώσοι Οικουμενιστές
πρώτοι το επεσήμαναν και δεύτεροι οι Σέρβοι, δίκην βεβαίως ενός μαξιμαλιστικού εθνικισμού και μιας επιδέξιας, εξωτερικής προπαγάνδας, που όμως αποζητεί το αυτονόητο: την κανονικότητα!
Στην Ουκρανία
-ειδικότερα- έχουμε το πρωτοφανές και ανεπανάληπτο για την παγκόσμια, επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία, της εργαλειοποίησης και εγκατάστασης της Σεργιανιστικής αιρεσιολογίας με την ευχή και ευλογία της ''Πρωτειούχου'' Μητρός, Εκκλησίας της Κων/πολης!''

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΟΙΟΙ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΣΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΒΗΜΑ

Παρατηρεῖται τό ἐντελῶς ἄτοπο φαινόμενο νά εἰσέρχονται στό Ἅγιο Βῆμα τῶν Ἱερῶν Ναῶν καί μάλιστα κατά τήν διάρκεια τῆς θείας Λατρείας, διάφορα λαϊκά πρόσωπα, ἀνήλικα ἤ ἐνήλικα, δίχως κἄν τήν ἀπαιτούμενη εὐλάβεια καί συστολή.

Ὅμως, σύμφωνα μέ τήν Κανονική Παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ἐκτός ἀπό τούς Κληρικούς, ἀνωτέρους καί κατωτέρους, δέν εἶναι ἐπιτρεπτή ἡ εἴσοδος σέ ὁποιοδήποτε ἄλλο πρόσωπο ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Βήματος.

Ἀλλά καί οἱ ἱερουργοῦντες Κληρικοί ἤ ὅσοι βοηθοῦν στήν ἐκκλησιαστική ὑπηρεσία, πρέπει νά παρίστανται μέ φόβο Θεοῦ, κατάνυξη καί δέος, διότι εἰσέρχονται σέ τόπο φοβερό, σέ Θρόνο Δόξης Κυρίου, ἀλλά καί στόν Τάφο τοῦ Χριστοῦ, ὅπου προσφαίρονται οἱ ἀναίμακτες Θυσίες εἰς δόξαν Θεοῦ καί ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Γιά τόν λόγο αὐτό, μόνον ἐν εὐλαβείᾳ δύνανται νά παραμένουν ἐντός τοῦ ἱεροῦ Βήματος ὅσοι ἔλαβαν τήν ἄδεια καί εὐλογία πρός τοῦτο, ἔχοντας βαθειά ἐπίγνωση τῆς θείας δωρεᾶς, ἀλλά καί τῶν εὐθυνῶν πού αὐτή συνεπάγεται.

Ὁ ΞΘ΄ (69ος) Ἱερός Κανόνας τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου προβλέπει πλήρη ἀπαγόρευση γιά κάθε λαϊκό: «Μή ἐξέστω καί τῶν ἁπάντων ἐν λαϊκοῖς τελοῦντα, ἔνδον τοῦ ἱεροῦ εἰσιέναι Θυσιαστηρίου», ἐκτός τοῦ Βασιλέως, ὁ ὁποῖος κατά παράδοσιν ὡς «Χριστός Κυρίου» (λάμβανε ἅγιο Χρῖσμα) μποροῦσε νά εἰσέλθει γιά νά προσφέρει τά δῶρα του καί νά κοινωνήσει (βλ. Ἱερόν Πηδάλιον, σελ. 280-281), ἄν καί αὐτό τελικά γινόταν μόνον κατά τήν στέψη του.

Ὁ Σχολιαστής τῶν Ἱερῶν Κανόνων Ματθαῖος Βλάσταρης, ἀναφερόμενος στόν ΜΔ΄ (44ο) Ἱερό Κανόνα τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου («Ὅτι οὐ δεῖ γυναῖκας ἐν τῷ Θυσιαστηρίῳ εἰσέρχεσθαι»), τονίζει ὅτι ἄν γιά τούς λαϊκούς ἄνδρες εἶναι ἐμποδισμένο νά εἰσέρχονται στό Ἱερό Βῆμα, πόσῳ μᾶλλον γιά τίς γυναῖκες (βλ. Ράλλη-Ποτλῆ, Σύνταγμα Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων, Σύνταγμα κατά στοιχεῖον: Γ, Κεφ. ΚΒ΄, τόμος ἕκτος, σελ. 197 [Ἀθήνησιν 1859, φωτοτυπική ἀνατύπωσις ἐκδ. «Γρηγόρη», 1966]). Τό αὐτό βεβαιώνει καί ὁ Κανονολόγος Ἀλέξιος ὁ Ἀριστηνός, ὅτι δηλαδή, ὄχι μόνον γιά τίς γυναῖκες τό ἱερό Βῆμα εἶναι ἄβατο, ἀλλά καί γιά τούς λαϊκούς ἄνδρες (βλ. Σύνταγμα Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων, τόμος τρίτος, σελ. 212).

Ὅσο γιά τούς Μοναχούς, αὐτοί πού ἔχουν Μοναχική Κουρά δύνανται νά εἰσέλθουν στό Ἅγιο Θυσιαστήριο, προκειμένου ὄχι νά παραμείνουν ἐντός αὐτοῦ ἤ νά κοινωνήσουν, ἀλλά γιά νά ἐπιτελέσουν ἐκκλησιαστική ὑπηρεσία, ὅπως γιά νά ἁνάψουν κεριά καί κανδῆλες, γιά νά εὐπρεπίσουν τόν χῶρο κλπ... Δέν δύνανται ὅμως νά εἰσέλθουν οἱ Δόκιμοι Μοναχοί, διότι δέν ἔχουν ἀκόμη συνταχθεῖ μέ τούς Μοναχούς (βλ. Βαλσαμῶνος, Ἑρμηνεία στόν Κανόνα Α΄ Νικολάου Κων/λεως, στό Σύνταγμα Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων, τόμος τέταρτος, σελ. 418).

Οἱ Μοναχές συγχωροῦνται ἐπίσης νά εἰσέλθουν, οἱ ἔχουσες βεβαίως Εὐχή πρός τοῦτο, γιά τήν προαναφερθεῖσα ὑπηρεσία, ἀλλά, ὅπως σημειώνει ὀρθῶς ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὄχι σέ ὅλες τίς Ἐκκλησίες, ὅπου βρίσκονται καί ἄνδρες, διότι τοῦτο εἶναι ἀπρεπές, παρά μόνον στόν Ναό τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τους.

Στούς ἐνοριακούς Ναούς ὁ Ἐφημέριος δύναται νά ἐξυπηρετεῖται στήν ὑπηρεσία τοῦ ἱεροῦ Βήματος ἀπό κάποιο πρόσωπο τῆς ἐμπιστοσύνης του, διακρινόμενο γιά τήν καθαρότητα, εὐλάβεια καί συναίσθησή του. Εἶναι δέ ἀνάγκη νά ἀποφεύγεται ἡ εἴσοδος ἀσχέτων προσώπων, μικρῶν ἤ μεγάλων, τά ὁποῖα εἰσέρχονται στό Ἱερό Βῆμα σέ διάφορες στιγμές γιά διάφορες αἰτίες, δῆθεν γιά νά ἐρωτήσουν κάτι ἀναγκαῖο ἤ γιά νά βοηθήσουν, ἀλλά ἐκτρέπονται καί συνομιλοῦν, θορυβοῦν, εἴτε ἀκόμη καί χαριεντίζονται ἤ ἀτακτοῦν (ἰδίως τά παιδιά) μέ διαπληκτισμούς, παίγνια κλπ., πρός καταφρόνησιν τῶν θείων προσταγῶν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ὅπως καί τῆς ἱερότητος τοῦ χώρου.

Εἶναι μεγάλη ἡ εὐθύνη τῶν Κληρικῶν γιά τήν τήρηση τῆς τάξεως στόν Ναό καί μάλιστα στό Ἅγιο Βῆμα, ὥστε ὁ Ἅγιος Νικόδημος νά τούς παρακινεῖ νά ἀποκόψουν τήν παράνομη συνήθεια, πού ἐπικρατεῖ σέ πολλούς τόπους, νά εἰσέρχονται λαϊκοί ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Βήματος (βλ. Ἱερόν Πηδάλιον, σελ. 281, ὑποσημ. 1).

Μέ τήν εὐλαβῆ στάση μας καί τήν ἀκριβῆ τήρηση τῶν θείων παραγγελμάτων ἐφελκύουμε τήν Χάρη καί τό Ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ἀντίθετα μέ τήν ἀνευλάβεια, ἀπροσεξία καί ἀνεπίτρεπτη συμπεριφορά καί ἀδιαφορία μας, ἡ ὁποία ἐπέρχεται ἀπό τήν βλαπτική ἐξοικείωση μέ τά Θεῖα, ἀποδιώκουμε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ὡς παραβάτες τῆς ἐκκλησιαστικῆς εὐπρεπείας καί τάξεως. Λοιπόν, ἄς προσέξουμε καί ἄς πράξουμε ἀναλόγως, ὡς «καλοί Οἰκονόμοι» τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ!

+Ἐ.Γ.Κ. 

Εκ της επίσημης ιστοσελίδας της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Η ΕΥΣΕΒΕΙΑ ΚΑΙ Η ΘΡΗΣΚΟΛΗΨΙΑ

Ἐπί τῇ Μνήμῃ τοῦ Ὁσίου Μαξίμου τοῦ Γραικοῦ 

(† 21η Ἰανουαρίου 1556)

Ἡ εὐσέβεια καί ἡ θρησκοληψία

«Νά γίνη ἐπιτέλους ὁ Χριστιανισμός Θρησκεία τῶν ἔργων»

῾Ο Ἕλληνας φωτιστής τῶν Ρώσων Ὅσιος Μάξιμος ὁ Γραικός (1470 -1556) παρέμεινε τά τελευταῖα πέντε ἔτη τῆς ζωῆς του στήν Λαύρα τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού ἵδρυσε ὁ Ὅσιος Σέργιος τοῦ Ραντονέζ. Ἐκεῖ τόν ἐπισκέφθηκε ὁ Τσάρος Ἰβάν ὁ Τρομερός, καθώς πήγαινε μέ τήν Τσαρίνα Ἀναστασία καί τόν μικρό Τσάρεβιτς Δημήτριο, σέ προσκύνημα τοῦ Ὁσίου Κυρίλλου στό Μπελοζέρσκ.

Ὁ Ὅσιος Μάξιμος προσπάθησε, χωρίς τελικά νά τό πετύχη, μέ πολλή ἐπιμονή καί μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς του, νά πείση τόν θρησκόληπτο Ἡγεμόνα, ἀντί νά κάνη Προσκυνήματα, νά βοηθήση τίς φτωχές γυναῖκες καί τά ἀπροστάτευτα ὀρφανά, θύματα πολέμου γιά τήν ἀπελευθέρωσι τοῦ Καζάν ἀπό τούς Τατάρους. Τόν ὑποδέχτηκε στό κελλί του μέ τά λόγια: 

Εὐχαριστῶ τόν μεγαλοδύναμο Θεό, Τσάρε Ἰβάν, πού μ᾿ ἀξίωσε νά σέ ἰδῶ μέ τά ἴδια μου τά μάτια πρίν νά ἔρθη ἡ ὥρα τους νά κλείσουν. Ἂς σέ συνοδεύη ἡ Θεία Προστασία, μεγάλε Βασιλιά τῆς Ὀρθοδοξίας! Κι ἂν σοῦ εἶναι ἀρεστό, ἔχε καί τήν ἰδική μου ταπεινή εὐλογία. 

Γιά τοῦτο μέ βλέπεις ἐδῶ, Γέροντα, ἀπάντησε ὁ Τσάρος. Ἐπειδή θέλω νά ἔχω τήν εὐλογία σου. Κι ἐγώ καί ἡ Τσαρίνα κι ὁ μικρός Τσάρεβιτς, πού δέν χρόνισε ἀκόμη. 2 -Ἔμαθα, Τσάρε μου, πώς σκέφτεσαι νά κάνης μεγάλο ταξίδι. Ἔτσι εἶναι ὅπως τό λένε; -Ἔτσι, ἀπάντησε ὁ Ἰβάν. Πηγαίνω στό Μπελοζέρσκ νά προσκυνήσω τόν Ὅσιο Κύριλλο. Τέτοιο εἶναι τό τάμα μου. - Ὅταν ἤσουν, εἶπε τότε ὁ Ὅσιος, βαριά ἄρρωστος, προσευχήθηκα σέ ὅλους τούς Ἁγίους. Προσευχήθηκα ἀκόμη καί στήν θαυματουργό Εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Βατοπεδινῆς. Ἀλλά δέν πῆγα στό Βατοπέδι! Ἀπό ᾿δῶ μέσα Τήν παρακάλεσα, ἀπό τό κελλί μου. Κι ἡ Παναγία μ᾿ ἄκουσε... 

Ὁ Τσάρος ἀπόρησε. Δέν ἦταν τόσο τά λόγια, ὅσο ἡ φωνή του, πού δέν τοῦ ἄρεσε. Παρατηρητικός ὁ Ἰβάν, κατάλαβε ὅτι αὐτά πού ἄκουσε, ἔπρεπε νά τά ξετυλίξη, νά τά ψάξη καί νά βρῆ τήν ἔννοιά τους. Τόν ἐρώτησε: - Καί δέν εἶναι καλό πού πάω νά κάνω τό τάμα μου; - Δέν εἶναι καλό..., τοῦ δόθηκε δίχως δισταγμό ἡ ἀπάντηση. Ὁ Ἰβάν ἔπεσε σέ πιό μεγάλη ἀπορία. - Μά πάω νά προσκυνήσω τόν Ὅσιο Κύριλλο στήν ἴδια τήν Μονή του! 

Τσάρε Ἰβάν. Ὅταν ἔχης νά κάνης ἕνα μεγάλο καλό καί δέν τό κάνης, κι ἀντί γιά τό μεγάλο καλό κάνης ἄλλο, μικρότερο, τότε λογάριαζε πώς δέν κάνεις καλό, παρά κακό!... Λογάριαζε ὅτι ὀφείλεις πέντε καί δίνεις ἕνα. Μά τότε ἡ ὀφειλή σου μένει! - Καί ποιά εἶναι ἐκεῖνα πού δέν δίνω; Ποιό εἶναι τό μεγάλο καλό πού δέν κάνω; - Οἱ προσευχές τῶν λόγων εἶναι πάρα πολλές, μά πάνω ἀπ᾿ ὅλες, Τσάρε Ἰβάν, εἶναι ἡ προσευχή τῶν ἔργων. 

Ὁ Κύριος εἶπε: «Μή μοῦ λέτε “Κύριε! Κύριε!” ἀλλά νά πράττετε τά ὅσα σᾶς λέω». Κι ἐσύ τώρα, ἀντί γιά ἔργα, πηγαίνεις νά πῆς λόγια. Νά τό κακό πού κάνεις... Ὁ Ἰβάν ἔμεινε σιωπηλός. Δέν σκεφτόταν τίποτε. Ἔνιωθε μόνο μέσα του μεγάλο θυμό γιά τά λόγια τοῦ Ὁσίου. - Καί τί μοῦ λές νά κάνω;... ἐρώτησε σέ λίγο.

Πῆρες πέρσι τό Καζάν ἀπό τούς ἄπιστους καί πολλοί γενναῖοι Χριστιανοί πολεμιστές ἔπεσαν μπροστά στά κάστρα... Ἄφησαν χῆρες γυναῖκες, παιδιά ὀρφανά, μάνες χαροκαμένες κι ἀπροστάτευτες. Ἔ, αὐτούς νά σκεφτῆς τώρα. Γύρισε πίσω στήν Μόσχα καί κάθισε νά σκεφτῆς πῶς θά ἐλαφρώσης τόν πόνο τους. Βάζοντας ὁ Ὅσιος τήν παλάμη στήν καρδιά του, πρόσθεσε μέ ἀνείπωτη ἱκεσία ζωγραφισμένη στό πρόσωπό του: Κάμε ὅπως σοῦ λέω, καί θά προσεύχωμαι γιά σένα νύχτα καί μέρα, μέχρι τόν θάνατό μου. Δεῖξε στούς πάσχοντες τήν εὐσπλαγχνία σου. Καλύτερη προσευχή δέν ὑπάρχει!... Καί νά εἶσαι βέβαιος, Τσάρε μου, ὅτι ὁ Κύριος θά τήν ἀκούση μιά τέτοια προσευχή, θά δοξάση τό ὄνομά σου στόν αἰῶνα τόν ἅπαντα! 

Γέροντα, εἶπε ὁ Ἰβάν, μπορεῖ νά γίνη καί τοῦτο πού λές ἐσύ κι ἐκεῖνο πού λογαριάζω ἐγώ. Τό ἕνα δέν ἐμποδίζει τ᾿ ἄλλο! - Ἐμποδίζει!... φώναξε ὁ Ὅσιος μέ ἔξαψη. Ἐμποδίζει, Τσάρε, πάρα πολύ. Σέ ἱκετεύω, ἄκουσέ με: Δέν εἶναι μόνο πού θ᾿ ἀνακουφίσης τίς χῆρες καί τούς φτωχούς καί τούς ἄλλους πονεμένους. Ἀκόμη πιό σπουδαῖο εἶναι τό παράδειγμα! Ὅσα σοῦ λέω ἐγώ τούτη τήν στιγμή, δέν τά λέω μέ τήν ἰδική μου φτωχή φώτιση. Ἄκουσέ με καλά. Κάνε τήν ἀρχή, μάθε τούς ἀνθρώπους, ἐσύ ὁ Τσάρος, ν᾿ ἀφήσουν τά λόγια καί νά δώσουν ἀξία στίς πράξεις. Τοῦτο θέλει ὁ Κύριος, τίποτε ἄλλο. Καί νά την, Τσάρε Ἰβάν, ἡ στιγμή! Τώρα πού δυνάμωσε τό Βασίλειό σου κι ἔγινε ἀκατανίκητο, τώρα σήμανε ἡ ἐποχή, ἐπί τῆς ἰδικῆς σου Βασιλείας, νά γίνη ἐπιτέλους ὁ Χριστιανισμός θρησκεία τῶν ἔργων. 

Κι ἂν συνεχίσω τό ταξίδι, Γέροντα, ὅπως τό ξεκίνησα; - Ἂν τό συνεχίσης, θά κάνης μεγάλο κακό! Καί ἀνάλογος θά εἶναι ὁ πόνος πού θά δοκιμάσης... Ἀλλά καί σύ προσωπικά θά πάθης μεγάλο κακό! Καί μάλιστα πολύ σύντομα... - Γιά ποιό κακό λές;... ἐρώτησε ὀργισμένος ὁ Τσάρος. -Ἐκεῖ πού πᾶς, θά χάσης τόν Τσάρεβιτς..., ἀπάντησε ὁ Ὅσιος ἔχοντας θεία πληροφορία. Ὁ Ἰβάν ἔγινε κατακίτρινος! Φοβήθηκε τόν προφητικό λόγο, μά δυνατώτερη κι ἀπό τόν φόβο ἔνιωθε μέσα του τήν ὀργή. 

Τί; Μέ φοβερίζεις;... φώναξε. Πῶς τολμᾶς ἐσύ, ἕνας θνητός, νά μοῦ λές πράγματα πού μόνον ὁ Θεός τ᾿ ἀποφασίζει; Πάρε πίσω ὅσα εἶπες γιά τόν Τσάρεβιτς. 

Στά μάτιά του ὁ Ὅσιος εἶδε τόν τρόμο γιά τήν ἐπαλήθευση τῆς προφητείας. Μέσα στόν τρόμο τοῦ Τσάρου θαμπόφεγγε ἡ μοναδική ἐλπίδα. -Βοήθα, Χριστέ μου!... ἔκανε τόν σταυρό του. Καί πλησιάζοντας τόν Ἰβάν, τόν ἐκοίταξε βαθιά στά μάτια: -Τσάρε Ἰβάν..., τοῦ εἶπε. Ἂν δέν ἀκούσης τά λόγια μου, τό παιδί θά τό χάσης! 

Ἔξαλλος ὁ Ἰβάν μούγκρισε σάν θηρίο, χτύπησε χάμω μέ φοβερή δύναμη τό πόδι του καί ὅρμησε στήν πόρτα. Τό ταξίδι πραγματοποιήθηκε. Ὁ Τσάρος περιφρόνησε τήν ἔκκληση φιλανθρωπίας τοῦ Ὁσίου, ἡ ὁποία θά ἦταν ἀφορμή γιά μιά γενικώτερη ἀλλαγή νοοτροπίας σέ πολλούς θρησκόληπτους. 

Σύμφωνα ὅμως μέ τήν πρόρρηση, ὁ Τσάρεβιτς Δημήτριος, πρωτότοκος γυιός τοῦ Ἰβάν τοῦ Τρομεροῦ, δέν ἄντεξε τίς κακουχίες τοῦ ταξιδιοῦ καί ἀπέθανε στόν δρόμο. 

Εκ της ιστοσελίδας της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής.

Περιοδ. «Οἰκοδομή καί Παραμυθία», ἀριθμ. τεύχους 5 / Σεπτέμβριος - Νοέμβριος 2014, σελ, 2-3. 

''Χαρίσματα καί Χαρισματοῦχοι'', Τόμος Γ΄, ἔκδοσις Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου, 

σελ. 74-78, Ὠρωπός Ἀττικῆς 2002.  Ἐπιμέλ. ἡμετ.

Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ

Η πνευματική ζωή για τον ορθόδοξο Χριστιανό είναι η κοινωνία μας με τον Τριαδικό Θεό! Ό,τι οικοδομεί την σχέση μας με τον Θεό προκειμένου να είναι γνήσια και αυθεντική είναι καλό, ενώ ότι την εμποδίζει είναι πνευματικός μας εχθρός και εμπόδιο. Η σχέση μας, μας τον Θεό δεν είναι δυνατόν να υπάρχει, χωρίς την αναφορά μας στον Ιησού Χριστό, αφού είναι Αυτός που ενηνθρώπησε, Υιός και Λόγος του Θεού. 

του αρχιμανδρίτη π. Παισίου Παπαδοπούλου, 

ηγουμένου της Ι. Μ. Αγίου Γρηγορίου Παλαμά Φιλώτα

Η αναφορά μας γίνεται, πρωτίστως, δια της Πίστεως και στην συνέχεια, κρατώντας την ομολογία αυτής της Πίστεως ως περιεχόμενο δογματικής διδασκαλίας της Αλήθειας, που μας αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός και δια των αγίων Μυστηρίων, κατ’ εξοχήν, της Θείας Ευχαριστίας δια της οποίας κοινωνούμε Σώμα και Αίμα Χριστού και, βέβαια, δια του Μυστηρίου της Ιεράς Εξομολογήσεως, με την οποία εκφράζουμε την μετάνοιά μας και λαμβάνουμε συγχώρηση των αμαρτιών μας.

Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, τα καλά έργα από μόνα τους είναι προσκοπισμός, μια αόριστη ηθική που δεν σώζουν τον άνθρωπο από την αμαρτία την φθορά και τον θάνατο, πολύ περισσότερο δεν χαρίζουν την κατά Χάριν θέωση στον άνθρωπο. Πολλοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι έχουν ένα τελείως εσφαλμένο πρότυπο (μοντέλο) πνευματικής ζωής και ένα χαζοχαρούμενο προτεστάντικο μοτίβο! Αλλά, επίσης έχουν εσφαλμένο πρότυπο όσοι τρέχουν στα μοναστήρια για προσκυνήματα, κρατούν Γεροντάδες, αλλά δεν κρατούν την Ορθόδοξη Πίστη, διότι και οι πνευματικοί, εννοώ αυτοί αυτοί οι εξομολόγοι, οι Γέροντές τους, δεν τους έμαθαν το ένα, το βασικό να κρατούν την Ορθόδοξη Πίστη με την Ομολογία στην πράξη. 

Γέροντες και πνευματικοπαίδια, λοιπόν, κάνουν μετάνοιες κρατούν καμποσχοίνι διαβάζουν τις ακολουθίες, ακόμη κοινωνούν, αλλά δεν έχουν κοινωνία Πίστεως με όσα είπαν και έζησαν οι άγιοι, που αυτός ο τρόπος να κρατήσουμε την Χάριν είναι ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνες και αυτό είναι η Ορθοδοξία, τρόπος να κρατήσεις αυθεντικά, ό,τι παρέδωσε ο Χριστός και φύλαξαν οι άγιοι Έτσι, λοιπόν, οι ψευτοχριστιανοί δεν θα σωθούν, διότι δεν σώζουν από μόνα τους, ούτε τα καλά έργα, ούτε και τα μυστήρια, αν δεν κρατήσει πρώτα την Πίστη, στην οποία βασίζονται τα άγια Μυστήρια και όλο το απολυτρωτικό έργο της Θείας Οικονομίας. Ο Ιησούς Χριστός σώζει μόνο, διότι αυτός θυσιάστηκε για εμάς και μας απελευθέρωσε από τον θάνατο, όταν εμείς βέβαια κρατούμε κοινωνία μαζί του!

Το ζητούμενο στην Εκκλησία είναι να κρατήσεις την κοινωνία, την σχέση με τον Τριαδικό Θεό! Όταν δεν κρατείς την αλήθεια, που για εμάς δεν είναι απλώς μία έννοια, αλλά Αυτός ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, στο Πρόσωπο του Οποίου γνωρίσαμε και γνωρίζουμε «εν αποκαλύψει» την Αλήθεια, δεν έχουμε -σε μια τέτοια περίπτωση που δεν κρατούμε την ομολογία- κοινωνία και σχέση μαζί Του, αλλά με όλα τα γύρω γύρω, όχι όμως με Αυτόν. Αυτό είναι το λάθος που κάνουν πολλοί πνευματικοί- εξομολόγοι και Γέροντες, αντί να οδηγούν τα πνευματικοπαίδια τους στον Θεό, τα συνδέουν και τα κρατούν αρρωστημένα κοντά τους και δεν φροντίζουν να έχουν μία αληθινή σχέση με τον Θεό.

Και ερωτώ: είναι Ορθόδοξο μοντέλο πνευματικής ζωής αυτό; Σαφώς, Όχι! Τώρα, έπειτα το 2016 που έγινε αυτή η Σύνοδος στο Κολυμβάρι και αναγνώρισε τις αιρέσεις ως Εκκλησίες, δεν μιλούν ούτε οι πνευματικοί, ούτε οι ιερείς, ούτε οι μητροπολίτες στο ποίμνιο, στις εκκλησίες στα πνευματικοπαίδια τους. Όμως, οφείλουμε όλοι να ενημερώσουμε και να πούμε, είστε εκτός Εκκλησίας. Χτυπάτε τον «κώλο σας κάτω όσο θέλετε» -συγνώμη είναι έκφραση που αποδίδει αυτό που λέω με τον καλύτερο τρόπο- εφ’ όσον είστε εκτός αλήθειας, εφ’ όσον νομιμοποιήσατε τις αιρέσεις, εφ’ όσον δεν αντιδράτε με τον προβλεπόμενο από την Αγία Παράδοση της Εκκλησίας τρόπο των Αγίων Πατέρων, είστε εκτός Ορθοδοξίας, επομένως και εκτός Εκκλησίας του Χριστού.

Το ότι ο Θεός ενεργεί μέχρι τώρα στα μυστήριά σας είναι για Χάριν των πιστών χριστιανών, που ακόμη δεν γνωρίζουν. Και διότι, αφήνει ένα περιθώριο μετάνοιας και ανασύνταξης του Σώματος της Εκκλησίας για να καταδικασθείτε! Δεν βλέπετε, τί γίνεται με την Ουκρανία; Γιατί; Διότι, πολύ απλά αφήνει ο Θεός να φανεί το κακό και έπειτα να βάλει τάξη ξεχωρίζοντας τους ηθελημένα αιρετικούς απ’ όσους κρατήσουν με την ομολογία την Ορθόδοξο Πίστη. Αυτό που γίνεται είναι η μάχαιρα του Πνεύματος, μόλις και μετά βίας προλαβαίνεται να ξεχωρίσετε την θέση σας, διότι έπειτα θα κριθείτε ως συνεργοί στην παρανομία. Λοιπόν ή βγαίνετε τώρα ή οριστικά κρίνεσθε ως ψευδοπροφήτες.

Εκ του ιστολογίου ''triklopodia''.

Επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.