Εν πρώτοις ευχαριστούμε θερμά την αγάπη σας με την οποία μας αγκαλιάσατε, προκειμένου να προσφέρουμε, ό,τι δυνάμεθα στο θεάρεστο κι ευλογημένο έργο σας. Προκειμένου, όμως για να ''διαλεχθώμεν'' αδελφοί, μήτηρ πάσης έννοιας διαλόγου -ως καλώς γνωρίζετε- είναι ο σεβασμός, η διάκριση και η αγάπη στον συν-διαλεγόμενο. Όταν αυτά εκλείπουν, ο επιχειρούμενος διάλογος είναι εκ των ουκ άνευ!
Ο γράφων ευτύχησε -ύστερα από 30 χρόνια- σε εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικό Τύπο να είχε ''δασκαλό'' του στη μάχιμη δημοσιογραφία, ''στο καλό και ανιδιοτελή λόγο'' -όπως έλεγε- τον αείμνηστο Χρήστο Πασαλάρη. Ως εκ τούτου γνωρίζουμε ορθώς, πως άνθρωποι που δεν σέβονται την συνδιαλλαγή, τη διαχείριση και την ανάδειξη του λόγου -πόσο μάλλον του ορθοδόξου (!)- απλά ποιούν την νήσσαν, υποκρισίαν κατεργαζόμενοι. Επιτρέψτε μας, όμως λίγα -μόνο- λόγια στην αγάπη σας. Το ζητούμενο σε τέτοιες συζητήσεις - συνδιαλλαγές λόγου και πνεύματος είναι η ενότητα.
Όμως ακόμη κι αν αυτή δεν επέλθει -μεταξύ των αντιοικουμενιστών αδελφών μας- ήρθε το τέλος; Έχουμε την αλγεινή εντύπωση, πως περισσότερο -οι πλείστοι εξ΄ημών- αυτάρεσκα προπομπεύουν, προτάσσουν καταδεικνύουν την -ορθοδοξότατη- κατ' αυτούς θέση τους, χωρίς βεβαίως να είναι σίγουρο και πόσοι εξ' αυτών ορθοπραττούν πνευματικά στη καθημερινή βιοτή τους! Περισσότερο βερμπαλίζουμε και λιγότερο επιτελούμε. Μα κι εκείνος ο άπληστος και πλεονέκτης μαμμωνάς! Η θέση, το ''onore'', το κύρος, η ισχύς, η εγκυρότητα, που χαιρέκακα ποδοπατεί τη κανονικότητα! Ο Ορθόδοξος Χριστιανός κουβαλάει μαζί με το σταυρό του και το μιμητική επωνυμία του Λυτρωτού Του!
Αυτή η άναρχη, διαδικτυακή αλάνα που παίζουν ''παιδιά'' πάσης ηλικίας, έχει τον ανεπαίσθητο -προς στιγμήν- διασυρμό της εικονικής καταδίκης! Δεν βλεπόμαστε, οι λέξεις συχνά δεν μπορούν να ζωγραφίσουν την αυτοτέλεια του στιγμιαίου συναισθήματος και το μαύρο πληκτρολόγιο αδυνατεί ν' αποδώσει το ηχόχρωμα μιας αγαπητικής παρόλας. Κι η καθ΄ημάς Μετάνοια; Προφανώς δεν ήρθε, γιατι προσπαθούσε επιμελώς να προσδιορίσει ακόμη το μανιφέστο του ''καλού αποτειχισμένου''.
Ο γράφων έχει αηδιάσει κατά καιρούς από τους επιθετικούς προσδιορισμούς τετελειωμένης απαξίωσης από παναιρετικούς οικουμενιστές και ''αχαρτογράφητους αντιοικουμενιστές άνευ χαρτοφυλακίου''! Έχουμε λάβει κατά καιρούς ηλεκτρονικά μπιλιέτα από συγκεκριμένη παράταξη ''νεοαποτειχισμένων'' αδελφών μας και αθεολόγητων θεολόγων, που ανήγαγαν τις πεζοδρομιακές ύβρεις, τη μομφή, το όνειδος και τη περιφρόνηση σε αποκλειστικό τους ''δόγμα''. Κι η φενάκη, η παρωδία κι αυτή η ψεύτικη απομίμηση του γνήσιου, του αυθεντικού, που μυρίζει δυσωδία...
Ενδιαφερόμαστε τάχα για το bulling που τείνει να γίνει καθεστώς στη κοινωνία που κατεργάσαμε με τέτοια φρεναπάτη, ενώ στα ''πνευματικότατα'' και ''αγιοπατερικά'' μας συγγράμματα εξαπολύουμε επιδέξιους, ευθύβολους και ακροβολισμένους μύδρους, ώστε η προσδοκώμενη θανή να είναι αργή, επίπονη και διαδραστική! Για όλους αυτούς, τους παραπάνω λόγους, σας δηλώνω, πως απέχω. Ευελπιστώ, πως εκείνο το του Αποστόλου Παύλου ''Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός'' (Γαλ. 2. 20) να βρει αναπαυμένο καταφύγιο, όχι στα ψυχρά και άνυδρα γραπτά μας, μα στις πάσχουσες, αιματηρές ψυχές μας!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου