ΣΥΛΛΑΒΕΤΕ ΤΟΥΣ ''ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΣ'' ΑΘΟΡΥΒΩΣ!

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΟΤΕΣ ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

Μέρος 2ον

Έγγραφο του εφημερίου ιερέως της Μαγούλας π. Ηλία Κοκκινιώτη 

προς τον Μητροπολίτη Αθηνών Χρυσόστομο Παπαδόπουλο 

τη 17η Ιανουαρίου 1929 

σχετικά με τις κινήσεις των... ''παλαιοημερολογιτών''

Ευσεβέστως λαμβάνω την τιμήν να πληροφορήσω υμάς, ότι πολλοί εκ των κατοίκων της Μαγούλας και κωμοπόλεως Μάνδρας Παλαιοημερολογίται, κατεσκεύασαν εις το κέντρον του χωρίου Μαγούλας εκ σανίδων (ξύλινον παράπηγμα) διά εκκλησίαν, προτιθέμενοι δε να φέρωσι και ιερέα διαραράσσοντες ούτοι την ησυχίαν των κατοίκων, προτρέποντες τους κατοίκους εναντίον του Νέου ημερολογίου. Όθεν ευαρεστούμενοι η Υμετέρα Μακαριότις ενεργήσει τα περαιτέρω.

Πέντε ημέρες αργότερα 

και... ο πρόεδρος της κοινότητας Μαγούλας, Π. Στάμου, 

μαρτυρεί και αυτός 

-με... την δέουσα γλώσσα... δόκιμου πληροφοριοδότη- 

για τις ενέργειες των... ''παλαιοημερολογιτών''

Έχομεν την τιμήν να αναφέρομεν υμίν ευσεβάστως ότι πολλοί των κατοίκων Παλαιοημερολογίται κατασκευάζουν εκκλησίαν εν το της κωμοπόλεως εκ σανίδων (ξύλινον παράπηγμα) προτιθέμενοι να φέρωσι και ιερέα, διαταράττουσι ούτω την ησυχίαν των κατοίκων, προτρέποντες τους κατοίκους εναντίον του νέου ημερολογίου.

Απάντηση του Γραμματέα του Ελευθερίου Βενιζέλου 

προς τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Παπαδόπουλο 

σχετικά με την αίτηση του δευτέρου 

που αξιώνει συλλήψεις και απελάσεις των ''παλαιοημερολογιτών''...

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΤΟΥ ... by on Scribd

Σε απάντησή του προς τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Παπαδόπουλο στις 26 Ιανουαρίου 1928, ο ιδιαίτερος γραμματέας του Ελευθερίου Βενιζέλου Στέφανος Στεφάνου πληροφορεί τον πρώτο, πως δεν μπορεί προς το παρόν να ικανοποιήσει την αξίωση του Αρχιεπισκόπου για ποινική δίωξη ιερέων ή ''ρασοφόρων'' που λειτουργούν σε εκκλησίες των ''παλαιοημερολογιτών''. Ο ίδιος όμως και η κυβέρνησή του θα αυτοδιαψευσθούν, όπως και τα έτερα στρατιωτικά κινήματα, που εναλλάσσονταν στην διακυβέρνηση της χώρας και επεβεβαίωσαν -μακράν- το εντελώς αντίθετο...

Μεταξύ άλλων αναφέρει: ...''Και κατά μεν των μοναχών των εγκαταλιπόντων αυθαιρέτως τας Μονάς των και περιφερομένων από τόπου εις τόπον... αλητικώς, δύναται η διοίκησις ν' ασκήσει εις εκτέλεσιν των αποφάσεων των εκκλησιαστικών δικαστηρίων τα νόμιμα μέτρα, διά να τους επαναφέρει εις την Μονήν, όπου ανήκουν. Επί πλέον δύναται κατ' αυτών, ως και κατά παντός άλλου ρασοφόρου να εφαρμοσθεί ο ποινικός νόμος, εφόσον... συντρέχει περίπτωσις εφαρμογής αυτού (αλητεία, διατάραξις δημόσιας τάξεως κ.λ.π.).

Και πιο κάτω: ...''Ως προς τον Ρουμάνον Αγιορείτην μοναχόν (Αρσένιο Κοττέα), περί του οποίου συγκεκριμένην κάμνετε μνείαν εις το υμέτερον έγγραφον, ο κ. Πρόεδρος της Κυβερνήσεως μου ανέθεσε να Σας γνωρίσω, ότι διεβίβασεν εις την αρμοδίαν Αστυνομικήν υπηρεσίαν διαταγήν, προς όσον οίον τε ταχυτέραν ανακάλυψιν και σύλληψιν αυτού''...

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ:

1. Με τον (υπ' αριθμόν 430) νόμο του Υπουργείου των Εσωτερικών, η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου συλλαμβάνει και απελαύνει τους Ορθοδόξους του πατρίου ημερολογίου!

2. Η ιδρυθείσα ''Θρησκευτική Κοινότητα των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών'' με αλλεπάλληλες παρεμβάσεις της διαμαρτύρεται και εγγράφως στην κυβέρνηση Βενιζέλου για τις συλλήψεις και απελάσεις των μελών της. Και...

3. Τηλεγράφημα Βενιζέλου για άμεση υποστήριξη του Μελετίου Μεταξάκη στον Οικουμενικό θρόνο της Κων/πολης!

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ: Η ΒΑΚΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΔΟΥΛΩΝ

Ἕνας πραγματευτής, ὀνομαζόμενος παραλογιστής (ὁ διά ψευδοῦς ὑπολογισμοῦ ἐξαπατῶν),

 ἐπραγματεύετο σαράντα ­ πενῆντα χρόνους. 

Ποτέ καμμίαν φοράν προκοπήν δέν ἔλαβεν. 

Ὕστερον εὑρίσκει εἰς τόν δρόμον ἕνα τορβᾶ (μικρός σάκκος). 

Τόν ἀνοίγει, εὑρίσκει μέσα φλωρία κάλπικα, μαργαριτάρια κάλπικα, ψεύτικα, 

καί μέσα εἰς τήν μέσην τοῦ τορβᾶ εὑρίσκει ἕνα διαμάντι. Παίρνει τόν τορβᾶ 

μέ τά ἄ σπρα καί πηγαίνει εἰς τόν σαράφην 

(ἀργυραμοιβός, δηλαδή, αὐτός πού ἐξαργυρώνει ξένα νομίσματα), 

νά ἰδῇ ἂν εἶναι καλά. 

Κοιτάζοντάς τα τοῦ εἶπεν ὅτι εἶναι κάλπικα καί μόνον τό διαμάντι εἶναι καλόν. 

Ὁ πραγματευτής δέν τό ἐπίστευσε, μόνον τά παίρνει καί φεύγει καί πηγαίνει 

εἰς ἄλλον σαράφην, καί τοῦ λέγει καί αὐτός πώς αὐτά τά ἄσπρα εἶναι ὅλα ψεύτικα καί κάλπικα, 

μόνον τό διαμάντι εἶναι πολύτιμον πρᾶγμα. Ἐλυπήθη ὁ πραγματευτής καί παίρνει τό διαμάντι 

εἰς τό χέρι του καί τόν τορβᾶ μέ τά ἄσπρα (χρήματα) καί πηγαίνει.

Εἰς τόν δρόμον ὁπού ἐπήγαινεν ἀπήντησε ἕνα τυφλόν καί λέγει: Θέλω τό διαμάντι νά ἰδῶ τί δύναμιν ἔχει. Καί ὢ τοῦ θαύματος ! Ἂμα τό ἔγγιξεν εἰς τά μάτια τοῦ τυφλοῦ, παρευθύς ἤνοιξαν καί εἶδεν ὁ τυφλός. Τότε ἐχάρη ὁ πραγματευτής. Πηγαίνει παρέκει εἰς ἕνα τόπον καί ἀπήντησεν ἕνα βουβόν καί κωφόν, καί ἅμα τόν ἔγγιξε, εὐθύς ὡμίλησε καί ἤκουσεν. Ἀπήντησεν ἕνα κρατημένον (παράλυτον), καί ἅμα τόν ἔγγιξε, ἰατρεύθη. Τό ἐγγίζει εἰς ἕνα πτωχόν, καί γίνεται πλούσιος· τό ἐγγίζει εἰς ἕνα γέροντα, καί γίνεται νέος· τό ἔγγιξε εἰς ἕνα νεκρόν, εὐθύς ἀνεστήθη.

Βλέποντας ὁ πραγματευτής τοιαῦτα θαυμάσια, ἄναψεν ἡ καρδία του ἀπό τήν χαράν καί παίρνει τόν τορβᾶ μέ τά ἄσπρα καί πηγαίνει καί τά ῥίπτει μέσα εἰς τήν θάλασ σαν, καί ἐκράτησε μόνον τό διαμάντι, καί ἐπῆγεν εἰς τό σπίτι του. Ἦλθε καιρός νά ἀποθάνῃ ὁ πραγματευτής, καί κράζει ὅλους τούς δικούς του καί τούς λέγει: Παιδιά μου, ἔχω σαράντα ­ πενῆντα χρόνους ὁπού ἐμπορευόμουν εἰς τόν κόσμον· ποτέ καμμίαν προκοπήν δέν ἔκαμα.

Ὕστερα εὑρῆκα ἕνα τορβᾶ, ὁπού εἶχε μέσα φλωρία κάλπικα, γρόσια κάλπικα, μαργαριτάρια κάλπικα, καί μέσα εἰς τήν μέσην τοῦ τορβᾶ εὑρῆκα ἕνα διαμάντι, καί ἔχει τοιαύτην ἐνέργειαν, ὁπού καί νεκρούς ἀνασταίνει καί πτωχούς πλουτίζει, καί τυφλῶν τά ὄμματα ἀνοίγει καί κωφούς κάμνει καί ἀκούουν, καί κάθε ἀσθένειαν τήν ἰατρεύει. Ὅμως τώρα γρήγορα θά σᾶς ἀφήσω τήν ὑγίειαν καί μέλλω ν’ ἀποθάνω, καί δέν ἔχω νά σᾶς ἀφήσω ἄλλην κληρονομίαν παρά τοῦτο τό διαμάντι. 

Μά πρέπει καί ἡ εὐγενεία σας, νά εὕρετε τόπον νά τό ἀποθέσετε, νά εἶναι ἐπιτήδειος καθώς πρέπει, διότι δέν στέκει εἰς ὅ,τι τόπον καί ἂν τύχῃ. Ἦλθε καιρός καί ἀπέθανε ὁ πραγματευτής· ἀπέμεινε τό διαμάντι εἰς τούς δικούς του. Ἐκοίταξαν καί αὐτοί νά εὕρουν τόπον νά τό ἐναποθηκεύσωσι, καθώς τούς παρήγγειλε ὁ πραγματευτής. Εὑρίσκουν λοιπόν ἕνα μάρμαρον τρίγωνον, ἰσόπλευρον·

τό βάνουν ἐπάνω εἰς τό μάρμαρον τό διαμάντι, μά δέν ἐστάθη· ἐλυπήθησαν, πώς δέν εὗρον τόπον νά τό ἀπιθώσωσι (τοποθετήσουν). Πάλιν βάνουν ἕνα πανί ἄσπρο εἰς τό μάρμαρον διά μαλάκωμα, τό ἀπιθώνουν, δέν στέκει τό διαμάντι· πάλιν ἐλυπήθησαν. Ὕστερα ξαναστρώνουν ἕνα ἄλλο πανί ἐπάνω στό ἄλλο, ἀπιθώνουν τό διαμάντι, καί τότε εὐθύς ἐστάθη τό διαμάντι. Τότε ἐχάρησαν πολύ καί ἐδόξασαν τόν Θεόν. 

Τώρα πρέπει νά ἴδωμεν, πρῶτον, ποῖος εἶναι ὁ πραγματευτής· δεύτερον τί εἶναι ὁ τορβᾶς· τρίτον, τί εἶναι τά γρόσια· τέταρτον, τί εἶναι τά φλωρία· πέμπτον, τί εἶναι τά μαργαριτάρια, ἕκτον, τί εἶναι τό διαμάντι· ἕβδομον, ποῖοι εἶναι οἱ ἀργυραμοιβεῖς· ὄγδοον, ποῖοι εἶναι οἱ συγγενεῖς τοῦ πραγματευτοῦ· ἔνατον, τί εἶναι τό μάρμαρον· δέκατον, τί δηλοῖ τό ἕνα πανί· ἑνδέκατον, τί δηλοῖ τό δεύτερον πανί.

Αὐτά εἶναι τά ἕνδεκα ζητήματα, τά ὁποῖα θά ἐξηγήσωμεν. Πρῶτον πραγματευτής, παραλογιστής, μπεκρής, ἀκαμάτης, τεμπέλης εἶναι ἡ ἀφεντιά μου. Ἐπραγματευόμην σαράντα ­ πενῆντα χρόνους, εἰς τί ἐπραγματευόμουν; Ἔφθειρα τήν ζωήν μου εἰς τήν σπουδήν σαράντα ­ πενῆντα χρόνους. Μέ ἀξίωσεν ὁ Θεός καί εὑρῆκα ἕνα τορβᾶν. Τί εἶναι ὁ τορβᾶς; Εἶναι τό ἅγιον καί ἱερόν Εὐαγγέλιον. Τό ἀνοίγω καί βρίσκω μέσα φλωρία κάλπικα. Τί εἶναι τά φλωρία; Εἶναι οἱ ἑβραῖοι, ὁπού λέγουν πώς πιστεύουν, μά εἶναι κάλπικη ἡ πίστις των, τοῦ διαβόλου. 

Εὑρίσκω μέσα γρόσια κάλπικα. Τί δηλοῦν τά γρόσια; Εἶναι οἱ ἀσεβεῖς, ὁπού λέγουν πώς πιστεύουν, μά εἶναι κάλπικη ἡ πίστις των, τοῦ διαβόλου. Εὑρίσκω μέσα μαργαριτάρια ψεύτικα. Τί δηλοῦν τά μαργαριτάρια; Εἶναι οἱ αἱρετικοί, ὁπού λέγουν πώς πιστεύουν εἰς τήν Ἁγίαν Τριάδα, μά εἶναι ψεύτικη, τοῦ διαβόλου καί αὐτῶν. Τί εἶναι τό διαμάντι; Εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός καί Θεός.

Ποῖοι εἶναι οἱ ἀργυραμοιβεῖς; Εἶναι οἱ Προφῆται, ὁπού ἐπροκήρυξαν τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ προανάρχου καί παντοδυνάμου Πατρός. Ποῖοι εἶναι οἱ συγγενεῖς τοῦ πραγματευτοῦ; Εἶναι οἱ εὐσεβεῖς καί ὀρθόδοξοι χριστιανοί, τά τέκνα καί αἱ θυγατέρες τοῦ Χριστοῦ μας. Τί εἶναι τό μάρμαρον τό τρίγωνον καί ἰσόπλευρον; Εἶναι ἕνας ἄνθρωπος, ὁπού λέγει πώς πιστεύει εἰς τήν Ἁγίαν Τριάδα· μά δέν φθάνει ἐκείνη ἡ πίστις γιά νά σωθῇ δέν στέκει τό διαμάντι. Τί ἄλλο χρειάζεται;

 

Χρειάζεται τό πρῶτον πανί· μά δέν στέκει τό διαμάντι, ἤτοι, ὁ Χριστός.

 Ἕνας ἄνθρωπος, 

ὁπού λέγει πώς πιστεύει εἰς τήν Ἁγίαν Τριάδα, ἔχει τό πρῶτον πανί, τήν ἀγάπην πρός τόν Θεόν, 

ὁπού νά ἔχῃ ὁ ἄνθρωπος, μά δέν σώζεται, ἀλλά χρειάζεται καί τό δεύτερον πανί καί τότε στέκει. 

Τί δηλοῖ τό δεύτερον πανί; Εἶναι ἕνας ἄνθρωπος, ὁπού πιστεύει εἰς τήν Ἁγίαν Τριάδα

 καί ἔχει ἀγάπην πρός τόν Θεόν καί εἰς τούς ἀδελφούς του, ἤγουν, τό δεύτερον πανί· 

καί τότε στέκει τό διαμάντι, ἤτοι, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός καί Θεός.

 Ἕνας ἄνθρωπος, ὁπού ἔχει τόν Θεόν εἰς τήν καρδίαν του, ἔχει ὅλα τά καλά 

καί ἁμαρτίαν δέν ἠμπορεῖ ποτέ του νά κάμῃ. Καί ὅταν δέν ἔχῃ τό διαμάντι εἰς τήν καρδίαν του,

 τήν ἀγάπην, ἤτοι, τόν Χριστόν, ἔχει τόν διάβολον. Καί ὅποιος ἔχει τόν διάβολον, ἔχει ὅλα τά κακά,

 καί ὅλας τάς ἁμαρτίας τάς κάμνει. Λοιπόν, ἀδελφοί μου, μέλλω νά σᾶς ἀφήσω ὑγίειαν καί νά πηγαίνω, 

καί δέν ἠξεύρω ἄλλη φοράν ἂν μέ ἀξιώσῃ ὁ Θεός νά σᾶς ἀπολαύσω ἐδῶ σωματικῶς ἢ ὄχι. 

Ἄλλο δέν ἔχω νά σᾶς ἀφήσω παρηγορίαν, σκέπην, φυλακτόν, παρά αὐτό τό διαμάντι.

 Μόνον νά τοῦ ἔχετε στρῶμα διά νά στέκῃ. 

Αὐτό τό διαμάντι ἔχει ὅλα τά καλά τῶν χριστιανῶν, ψυχικά καί σωματικά, 

καί καλότυχος ἐκεῖνος ὁπού ἠξιώθη νά τό ἔχῃ εἰς τήν καρδίαν του, διότι ἔχει ἕνα πολύτιμον θησαυρόν!

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Εκ του βιβλίου
''Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός - Η Βακτηρία των Σκλάβων - Το καύχημα των Αιτωλών''
του Ιερομονάχου Κων/νου Β. Τριανταφύλλου
έκδοση Ορθοδόξου, Φιλανθρωπικού Συλλόγου ''ΜΙΚΡΑ ΖΥΜΗ''
σελ. 231-233
Θέρμο Αιτωλοκαρνανίας
Αγιογραφία Στέλιος Χρήστου

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Πρός τόν Καθηγούμενον Γέροντα Γαβριήλ 

῾Ιεράν Μονήν Διονυσίου ῞Αγιον ῎Ορος 

Εν Πάρω τῇ 7ῃ Σεπτεμβρίου 1964

«Μετά συγκινήσεως καί καυχήσεως ἐν Κυρίῳ παρακολουθῶμεν τούς ὡραίους καί ὑψηλούς ὑπέρ τῆς ἀμωμήτου πίστεως καί τῆς ἀκηράτου ᾿Ορθοδοξίας ἀκραιφνεῖς ἀγῶνας ὑμῶν. Εὐλογοῦμεν τόν Κύριον, διότι καί σήμερον ἐν τῷ ῾Αγιωνύμῳ ῎Ορει ἔχει καί διατηρεῖ ἀσφαλεῖς προμάχους καί κήρυκας τῆς παναχράντου ᾿Ορθοδοξίας. 

Τό θάρρος καί ἡ ἀνδρεία, ἣν ἐπεδείξατε ῾Υμεῖς καί τό πνευματικόν Σας τέκνον ὁ π. Θεόκλητος, καθώς καί πάντες οἱ ἅγιοι ῾Ηγούμενοι καί Μοναχοί ἀδελφοί ῾Αγιορεῖται κατά τῆς ἐσπευσμένης καί ὑπόπτου προσπαθείας καί τῆς κατά δουλικόν τρόπον ἐνεργείας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ᾿Αθηναγόρου, πρός ἕνωσιν τῆς ᾿Ανατολικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας μετά τῆς κακοδόξου Ρώμης, ὁμολογουμένως μᾶς ἐνεθουσίασαν καί μᾶς ἐξαναγκάζουν ἐκ μυχίων νά Σᾶς συγχαρῶμεν, εὐχόμενοι εἰς τόν Δομήτορα τῆς Μιᾶς ῾Αγίας Καθολικῆς καί ᾿Αποστολικῆς ᾿Εκκλησίας νά Σᾶς χαρίζῃ ὑγείαν καί παρρησίαν ἕως τέλους. Εὔχεσθε καί ὑπέρ ἡμῶν τό αὐτό ἀδελφοί. 

῎Ηδη προβάλλει ἐπιτακτική ἡ ἀνάγκη καί οἱ καιροί τό ἀπαιτοῦν, ὅπως συντονίσωμεν ἅπαντες τάς προσπαθείας ἡμῶν καί ἐνεργήσωμεν ὁμοθυμαδόν καί μελετημένως διά τήν ἐπαναφοράν τοῦ Πατρίου ῾Εορτολογίου. Τοῦτο, ὡς πάντες γνωρίζομεν, ἀπαιτεῖ αὐτή ἡ ἑνότης τῆς ἐνδόξου καί πολυπαθοῦς ῾Ελλαδικῆς ἡμῶν ᾿Εκκλησίας, ἢτις ἑνότης διεσπάσθη, ἀφ᾿ ἧς στιγμῆς αὐθαιρέτως καί ἡμαρτημένως εἰσήχθη τό παπικόν ἡμερολόγιον... 

Σᾶς ἀποστέλλομεν ἐν ἀγάπῃ Χριστοῦ, ἐσωκλείστως, πλατυτέραν ἀδελφικήν ᾿Επιστολήν (ἀντίγραφα πέντε), δι᾿ ἧς ἐπιθυμοῦμεν νά καταστήσωμεν ῾Υμᾶς κοινωνούς καί τῶν ἡμετέρων σκέψεων καί αἰσθημάτων, προσπαθειῶν καί ἐνεργημάτων, ὡς πρός τό φλέγον τοῦτο καί ἐπεῖγον θέμα. Παρακαλοῦμεν δέ τήν ἀγάπην Σας, ὅπως κυκλοφορήσῃ τήν ᾿Επιστολήν ταύτην καί ἐπιδόσῃ καί εἰς τούς ἁγίους ἀδελφούς (Καθηγουμένους) καί τῶν ἄλλων ᾿Αθωνιτικῶν ῾Ιερῶν Μονῶν, εἰς τούς Δικαίους τῶν ῾Ιερῶν Σκήτεων καί πάντας τούς λογίους Μοναχούς. 

Εἰς περίπτωσιν, καθ᾿ ἣν θά συμφωνήσητε διά τήν συνάντησιν ἐν τῇ ῾Ιερᾷ Μονῇ Πετράκῃ κατά τήν Κυριακήν τῶν Πατέρων τῆς Ζʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (11 ᾿Οκτωβρίου), εἰδοποιήσατέ μας ἐγκαίρως, ἵνα γνωρίζωμεν. ῾Υμεῖς, π. Γαβριήλ, ἀποτελέσατε, Σᾶς παρακαλοῦμεν, τήν συνισταμένην τῶν συνεννοήσεων μεταξύ τῶν Προεστώτων τῶν αὐτόθι ῾Ιερῶν Μονῶν καί ἀπαντήσατέ μας, ἐάν νομίζητε, συγκεντρωτικῶς διά λογιαριασμόν ὅλων. ῾Ημεῖς θά ἔλθωμεν σύν Θεῷ εἰς ἐπαφήν μέ διαφόρους ἐκτός τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους». 

Εκ του βιβλίου 

''Ο 'Οσιος Φιλόθεος της Πάρου - 'Ενας ένθεος Ασκητής Ιεραπόστολος (1884-1980)'' 

του π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου 

έκδοση του Ιερού Ησυχαστηρίου 

Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Θαψανῶν Πάρου 

1999

 σελ. 318-319

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

† ᾿Αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Ζερβάκος

ΑΝΑΓΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΝΣΤΑΣΕΩΣ

Εφόσον η εν Ελλάδι (κρατούσα) Εκκλησία είναι σήμερον διηρημένη, προφανώς

 η Ι. Σύνοδος της ηνωμένης εν Ελλάδι Εκκλησίας, 

ως ήτο προ της καινοτομίας του 1924, 

δεν δύναται να συγκληθεί. 

Η συγκρότησις της Συνόδου ταύτης θα καταστεί δυνατή, ότε οι διιστάμενοι 

θα ενωθούν εν τη Ορθοδοξία, ως εγένετο πάντα εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία. 

Κατά την χρονικήν περίοδον π.χ. επικρατήσεως της εικονομαχικής καινοτομίας,

 δεν ήτο δυνατόν να συγκληθεί Ορθόδοξος Σύνοδος της όλης Εκκλησίας. 

Δια τούτο αύτη συνεκροτήθη, ότε δεν ίσχυε η αίρεσις της Εικονομαχίας, 

δηλαδή το 787, ως η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος ενώσεως. 

Η ιδία Ζ' Οικουμενική Σύνοδος γράφει δια των αγίων αυτής Πατέρων, 

ότι εγένετο,

 ''ίνα των διεστώτων την διαφωνίαν εις συμφωνίαν μεταγάγωμεν και το μεσότειχον αρθεί της έχθρας 

και η αρχήθεν θεσμοθεσία της Καθολικής (Ορθοδόξου) Εκκλησίας το κύρος απολάβοι''.

 Δηλαδή συνεκροτήθη δια να ενώσει τα διιστάμενα μέρη της διηρημένης 

και τότε Εκκλησίας, 

τους διαφωνούντας προς την ορθόδοξον πίστιν Εικονομάχους, 

και τους ενισταμένους 

κατά της εικονομαχικής αιρέσεως Ορθοδόξους,

 διά συμφωνίας εν τη Ορθοδοξία. 

Παρομοίως και η Σύνοδος της ηνωμένης εν Ελλάδι Εκκλησίας δύναται να συγκληθεί ως Σύνοδος ενώσεως των ''διεστώτων οπαδών'' της οικουμενιστικής καινοτομίας και των ενισταμένων κατ' αυτής, διά συμφωνίας εν τη Ορθοδοξία. Κατά την διδασκαλίαν των αγίων Πατέρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η λεγόμενη ''Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν είναι η Σύνοδος της ηνωμένης εν Ελλάδι Εκκλησίας. Αύτη είναι Σύνοδος εν καινοτομία και εν εκκλησιαστική διαστάσει. Αι δε πράξεις και αποφάσεις ταύτης υπέρ της εορτολογικής καινοτομίας και του παπικού Οικουμενισμού ή γενικότερον της Οικουμενιστικής αιρέσεως, την κατατάσσουν βεβαίως εις την κατηγορία παλαιότερων φιλαιρετικών ή αιρετικών Συνόδων, όπως π.χ. είναι η εικονομαχική Σύνοδος του 754, ήτις συνεκροτήθη υπέρ της καινοτομίας της αιρέσεως της Εικονομαχίας και κατεκρίθη από την Ζ' Οικουμενικήν Σύνοδον. 

Αλλά ουδέ αι Ι. Σύνοδοι των ενισταμένων κατά της εορτολογικής καινοτομίας του Οικουμενισμού αποτελούν την Σύνοδον της ηνωμένης εν Ελλάδι Ορθοδόξου Εκκλησίας. Συμφώνως προς τον ευαγγελικόν και κανονικόν νόμον και την διδαχήν των αγίων Πατέρων, η αποτείχεισις και ο αντιαιρετικός αγών των ενισταμένων Ορθοδόξων αποσκοπεί εις την διάσωσιν της ενότητος της πίστεως της Εκκλησίας και εις την Ορθόδοξον ένωσιν της διηρημένης εν Ελλάδι Εκκλησίας, διά Συνόδου Ενώσεως. Ως ελέχθη, ούτοι ''ου σχίσματι την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμον, αλλά σχισμάτων και μερισμόν την Εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι'', ήτοι να σώσουν. Εφόσον λοιπόν η Σύνοδος ενώσεως επιδιώκεται και θα γίνει εις το μέλλον τώρα διεξάγεται αγών Ορθοδόξου ενστάσεως, αι υπάρχουσαι Σύνοδοι των ενισταμένων έχουν σημασίαν καλού αγώνος υπέρ της πίστεως. 

Δηλαδή νοούνται ως ομάδες και συγκροτήσεις Επισκόπων ενισταμένων αντιαιρετικώς και ορθοδόξως, υπέρ της Ορθοδοξίας και της ενώσεως της Εκκλησίας. Α ν ά γ κ η  ο ρ θ ο δ ό ξ ο υ  ε ν σ τ ά σ ε ω ς. Προέχει λοιπόν, όχι η διοικητική οργάνωσις των ενισταμένων, ως ούτοι μόνον να απετέλουν την εν Ελλάδι ηνωμένην Εκκλησίαν, αλλά ο αντιαιρετικός αγών των Ορθοδόξων, ως έπραξαν και εδίδαξαν εις το παρελθόν και οι Άγιοι. ''Αγώνος ουν χρεία μεγάλου και τούτου νομίμου'' λέγει ο Μ. Βασίλειος εις παράλληλον προς την ιδικήν μας εποχήν. Δηλαδή υπάρχει ανάγκη μεγάλου αγώνος, συμφώνου προς τον ευαγγελικόν και κανονικόν νόμον και την πράξιν των Αγίων και την θεμιτήν πολιτειακήν νομοθεσίαν. 

Πάσαι αι Οικουμενικαί Σύνοδαι ενώσεως της Εκλησίας υπήρξαν καρπός ιερών αγώνων των Ορθοδόξων ενισταμένων. Η 'Α Οικουμενική Σύνοδος προήλθεν ως αποτέλεσμα των υπέρ πίστεως αγώνων, μάλιστα του Αγίου Αλεξάνδρου Αλεξανδρείας και του Μ. Αθανασίου. Η 'Β Οικουμενική σύνοδος των αγώνων μάλιστα του Μ. Βασιλείου και Γρηγορίου του Θεολόγου. Η 'Γ Οικουμενική Σύνοδος μάλιστα του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας και του αγίου Κελεστίνου Ρώμης. Οι 'Δ και 'Ε Οικουμενικαί Σύνοδοι των αγώνων των Ορθοδόξων, οι οποίοι δεν εφησύχασαν, αλλά ηγωνίσθησαν υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως ''άχρι θανάτου''. Η 'ΣΤ Οικουμενική Σύνοδος των αγώνων μάλιστα του αγίου Μαξίμου του Ομολογητή και του αγίου Σωφρονίου Ιεροσολύμων. Η 'Ζ Οικουμενική Σύνοδος μάλιστα του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού και άλλων Αγίων. Και σήμερον θα φθάσωμεν εις Ορθόδοξον Σύνοδον ενώσεως της διηρημένης εν Ελλάδι Εκκλησίας, διά μιμήσεως των προ ημών αγίων και ηρωικών αγωνιστών υπέρ της Ορθοδοξίας. 

Απαιτείται, λοιπόν, Ορθοδοξία. 

Πατερική θεμελίωσις. 

Ένστασις κατά το παράδειγμα των Αγίων. 

Συνεγασία των ενισταμένων εν ορθοδόξω πίστει και αγάπη '' της αληθείας'', 

ως λέγει ο Απόστολος Παύλος. 

Και αγών κατά της εορτολογικής καινοτομίας και γενικότερον κατά της αιρέσεως του Οικουμενισμού. 

Αγών υπέρ της Ορθοδοξίας μέγας, νόμιμος και μέχρι θανάτου. 

Διότι

 ''γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής'', 

λέγει ο Κύριος της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, 

ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, 

επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Απόσπασμα εκ του βιβλίου του μακαριστού θεολόγου 

Αριστοτέλη Δελήμπαση 

''ΠΑΣΧΑ ΚΥΡΙΟΥ''

Αθήνα 1985

σελ. 813-815

Αείμνηστος Θεολόγος Αριστοτέλης Δελήμπασης

ΣΥΛΛΑΒΕΤΕ ΤΟΥΣ ''ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΣ'' ΑΘΟΡΥΒΩΣ!

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ... by on Scribd

ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΩΞΕΙΣ
ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Το ιστολόγιό μας εγκαινιάζει μια νέα σειρά αναρτήσεων, με πραγματικά, ιστορικά ντοκουμέντα από τις πρώτες διώξεις των Αντιοικουμενιστών Ορθοδόξων του πατρίου εκκλησιαστικού ημερολογίου, που εμφανίζονται για πρώτη φορά στη δημοσιότητα. Εκκλησιαστικά έγγραφα και κυβερνητικές επιστολές της περιόδου των δεκαετιών 1920 - 1950, που αποδεικνύουν την αγαστή σχέση Πολιτείας - Διοικούσας Εκκλησίας, σχετικά με τις διώξεις των χαρακτηρισθέντων, ως ''παλαιοημερολογιτών''. Εκτός της δημοσίευσης των ιστορικών και αδιαμφισβήτητων αυτών εγγράφων, μνεία ποιούμε και για τις στενότατες σχέσεις και επαφές του έτερου σχίστη της Εκκλησίας, του έως και Οικουμενικού Πατριάρχη Μελετίου Μεταξάκη του Δ! Διοικούσα Εκκλησία και κυβερνητικός ενδοτισμός στη λήψη και εφαρμογή αποφάσεων ξένων κέντρων, που έσχισαν τον ''άρραφο χιτώνα'' της Εκκλησίας του Θεού μας: της μόνης αυτής και Ορθοδόξου Εκκλησίας!

Μέρος 1ον

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ 

ΓΙΑ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ, ΣΥΛΛΗΨΗ ΚΑΙ ΑΠΕΛΑΣΗ ''ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ''

Ήταν η 21η Ιανουαρίου 1929, όταν ο Αρχιεπίσκοπος της Καινοτομίας Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, με επίσημο έγγραφό του από τα γραφεία της οδού Φιλοθέης, ζητούσε απ΄τον Πρωθυπουργό της χώρας Ελευθέριο Βενιζέλο, τη σύλληψη παντός ''παλαιοημερολογίτου'' και την άμεση απέλαση αυτού αθορύβως! Ιδιαιτέρως εκζητούσε την άμεση επέμβαση της χωροφυλακής ''περί αμέσου απελάσεως'', πλην όμως αυτή να ''εκτελεσθεί αθορύβως και δια μέσου ενεργείας της αστυνομίας, υπό την προυπόθεση, ότι αύτη δεν θα επιτρέψει την επάνοδον αυτών''!... Η υπόθεση αφορούσε ιδιαίτερα τη περιοχή της Μαγούλας, ύστερα από αναφορά του ''νεοημερολογίτη'' εφημερίου της περιοχής, ο οποίος με επιστολές του, ως πληροφοριοδότης των αστυνομικών αρχών, όσο και της Αρχιεπισκοπής Αθηνών ζητούσε και την καταστροφή των πρόχειρων ναών των Ορθοδόξων, των ''ξύλινων παραπηγμάτων'', όπως χαρακτήριζε τις εκκλησίες...

'Ενα δεύτερο σημαντικό στοιχείο που προκαλεί εύλογο ενδιαφέρον, είναι, πως η δημόσια αυτή επιστολή γράφτηκε δύο σχεδόν χρόνια μετά την εν ψυχρώ δολοφονία της αγίας νεομάρτυρος Αικατερίνης Ρούττη στη Μάνδρα Αττικής, κατά την εορτή των αγίων Ταξιαρχών στις 8 (21) Νοεμβρίου 1927, στην ίδια ακριβώς περιοχή. Αν μη τι άλλο και ενώ υποτίθεται, πως οι εκκλησιαστικές και κρατικές αρχές θα έπρεπε να ήταν περισσότερο προσεκτικές στη διαχείριση του ζητήματος, ωστόσο  αργότερα και πάλι με νέα αρχιεπισκοπική παρέμβαση στον Πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο ζητείται η... άσκηση ποινικής δίωξης κατά των Ορθοδόξων του πατρίου ημερολογίου... Και η κυβέρνηση διά του εκπροσώπου της θα απαντήσει για... ''αλητεία και διατάραξη δημοσίας τάξεως (!)'', ως θα παρακολουθήσουμε στη δεύτερη ανάρτηση του νέου κύκλου εργασιών υπό τον τίτλο: ''ΣΥΛΛΑΒΕΤΕ ΤΟΥΣ ''ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΣ'' ΑΘΟΡΥΒΩΣ''. Εύχεσθε!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ, ΟΙ ΠΤΩΧΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Εἶναι ὁ πλοῦτος «ἁμαρτία»;

Οἱ πλούσιοι θά πᾶνε στήν κόλασση καί οἱ πτωχοί στόν Παράδεισο;

Τά ἐρωτήματα αὐτά ἒρχονται στό μυαλό ὃσων ἀκοῦν τήν παραβολή 

τοῦ «πτωχοῦ καί τοῦ πλουσιου»

τοῦ Ἱεροῦ Ευαγγελίου 

καί δέν κάνουν τον κόπο νά καθήσουν νά σκεφθοῦν καί νά 

προσπαθήσουν 

νά μποῦν στό ΑΛΗΘΙΝΟ μήνυμα πού μᾶς ἒδωσε Ὁ Κύριός μας.

Τήν ἐργασία τήν εὐλόγησε Ὁ Ἲδιος καί εἶναι ἀπολύτως λογικό καί φυσικό, ὁ κάθε ἂνθρωπος, νά προσπαθῆ γιά τό καλλίτερο στήν ζωή του καί στόν τρόπο διαβιώσεως τοῦ ἰδίου ἀλλά καί τῆς Οἰκογενείας του. Ὁ τιμίως ἐργαζόμενος ὁ φιλοπρόοδος ἂνθρωπος, ὁ νοικοκύρης καί ὁ ΜΗ σπάταλος, ἒχει κάθε δικαίωμα νά δημιουργήση, νά κάνη περιουσία καί νά ζῆ κατά τρόπο ἂνετο, ἀρκεῖ νά μή γίνη δοῦλος τοῦ «μαμωνᾶ», νά μή γίνη τό χρῆμα αὐτοσκοπός του καί νά μή «πατᾶ ἐπί πτωμάτων» προκειμένου νά ἀποκτήση ὃλο καί περισσότερα ὑλικά ἀγαθά.

Ὑπάρχει ὃμως καί ἓνας ἂλλος σημαντικός (ἲσως ὁ πλέον σημαντικός) παράγων τόν ὁποῖον ΟΥΔΕΠΟΤΕ πρέπει νά λησμονᾶ ὁ ἂνθρωπος τοῦ ὁποίου ἡ ἐργασία τοῦ ἀποδίδει ἀρκετά ὑλικά ἀγαθά. Καί εἶναι αὐτός ὁ παράγων, ἡ διαρκής ἐπίγνωσις τοῦ ὃ,τι γύρω του ὑπάρχουν καί ἂνθρωποι ἀναξιοπαθοῦντες, οἱ ὁποῖοι στεροῦνται ὑλικῶν ἀγαθῶν, ἀκόμα καί τῶν στοιχειωδῶν. Ἐάν στήν δούλεψή του ἒχει ὑπαλλήλους, πρέπει νά βλέπη καθ ἓναν ἐξ αὐτῶν, ὡς συνεργάτη, ὡς συνάδελφό του, ὡς τόν «πλησίον» του. Ἐπειδή ὁ σύγχρονος κόσμος ἀπεμακρύνθη ἀπό αὐτές τίς ἀρχές, ἐπειδή ὁ «χρυσός» ἒγινε ὁ μόνος ὁδηγός ἀρχόντων καί ἀρχομένων, ἐπειδή κάθε ἒννοια πραγματικῆς Χρριστιανικῆς ἠθικῆς ἒχει ἀπωλεσθεῖ, ἐνεφανίσθη αὐτή ἡ «κρίση», ἡ ὁποία, πρέπει νά σημειωθῆ μέ κάθε τρόπο, ΔΕΝ εἶναι μόνον οἰκονομική ἀλλά ΚΥΡΙΩΣ ΗΘΙΚΗ.

Οἱ ἠθικές ἀξίες, τά ἰδανικά, ὁ ἀνθρωπισμός καί κυρίως ἡ ἐπαφή μέ Τόν Δημιουργό καί Κύριό μας, ἒχουν χαθεῖ. «Εὐδαιμονισμός», σαρκολατρεία, ἀπληστία, κάθε εἲδους σκοτεινή δραστηριότητα, καταπίεσις τῶν ἀδυνάτων, δημιουργία κλίματος καταναλωτισμοῦ καί γενικῶς ἡ μετά «μανίας» προσκόλλησις στήν ὓλη (σέ κάθε της μορφή) ἒχουν κυριαρχίσει και βασανίζουν τό σύνολον τῶν ἀνθρώπων. Ὁ «μαμωνᾶς» ΤΙΜΩΡΕΙ. Ὃλοι ὃσοι δουλεύουν κάτω ἀπό τίς ἐντολές του, ἒχουν προσωρινά καί ἐφήμερα κέρδη. Τό ὑπερκαταναλωτικό πνεῦμα πού κυριάρχησε τά τελευταῖα χρόνια, ἒχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ εὐθύνη γιά τήν σημερινή δυστυχία πού ὑπάρχει ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ, ἀκόμα καί σἐ χῶρες οἱ ὁποῖες ἐμφανίζονται στά μάτια μας ὡς «ἰσχυρές» καί «κυρίαρχες».

Ούδέποτε παρέμειναν ἐπί μακρόν χωρίς νά καταστραφοῦν κοινωνίες πού ἐστήριξαν τήν ἰσχῦν των εἰς τό χρῆμα, στήν «δύναμη», ἢ στήν ποδηγέτηση ἂλλων λαῶν. Δέν πρέπει νά κρίνωμε τά πάντα μέ βάση τό «μῆκος» τῆς δικῆς μας παρουσίας ἐπί τῆς γῆς. Πέρασαν αἰῶνες ἐπί αἰώνων, θά περάσουν αἰῶνες ἐπί αἰώνων καί ἡ ἀνθρωπότητα θά βασανίζεται πάντοτε ἀπό παρόμοιες καταστάσεις, μέ πολύ μικρά διαλείματα, ἐπειδή οἱ σκοτεινές δυνάμεις, μποροῦν νά δημιουργοῦν στά ὓπουλα σχέδιά της, «ὂμορφα περιτυλίγματα» κάτω ἀπό τά ὁποῖα κρύπτεται ἡ δυστυχία καί τελικῶς ἡ ἀπώλεια ψυχῶν, νά πείθουν τούς μή σκεπτομένους πώς πρέπει νά ζοῦν «ἐλεύθερα», νἀ «διασκεδάζουν» καί νά θέτουν τίς ψυχές των «ὑποθήκη» προκειμένου νά ζοῦν μέ τρόπο πού, τελικῶς, τούς ὁδηγεῖ σέ καταστάσεις γεμᾶτες ἀπελπισία καί ἀδιέξοδα.

Η ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΤΙΚΗ ΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Βίντεο της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, 

όπως αυτό παρουσιάστηκε 

στην Συνοδική εκδήλωση της Κυριακής της Ορθοδοξίας 2019, 

στην αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου ''Παρνασσός''.

ΚΥΡΙΑΚΗ Β' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ: ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

Ο άγιος Γρηγόριος, ο υιός του θείου και ανεσπέρου φωτός, ο αληθινός άνθρωπος του Θεού 
και θαυμαστός υπηρέτης και λειτουργός των θείων, πατρίδα είχε την Βασιλεύουσα 
και οι γονείς του ήταν περιφανείς και ένδοξοι, και φρόντισε να στολίσει τον εαυτό του 
όχι μόνο εξωτερικά, αλλά πολύ περισσότερο εσωτερικά, στην ψυχή, με την αρετή και την παιδεία. 
Ο πατέρας του πέθανε όταν ο Γρηγόριος ήταν σε πολύ τρυφερή ηλικία, 
και η μητέρα του τον ανέτρεφε και τον παιδαγωγούσε, μαζί με τους αδελφούς και τις αδελφές του, 
με το θέλημα του Κυρίου και τις ιερές Γραφές, και τον έστειλε και σε δασκάλους 
για να διδαχθεί την κοσμική σοφία. Αυτός, κοντά στην ευφυΐα που είχε εκ φύσεως, 
έβαλε και την κατάλληλη επιμέλεια και σε λίγο διάστημα συγκέντρωσε κάθε λογής επιστήμη.

Όταν έγινε περίπου είκοσι χρόνων, θεώρησε τα επίγεια ασήμαντα και πιο απατηλά από τα όνειρα και ζητούσε να ανατρέξει στον Θεό, τον αίτιο και χορηγό της αληθινής σοφίας, και να αφιερωθεί σ’ αυτόν ολοκληρωτικά με τον ασκητικό βίο. Φανέρωσε λοιπόν στη μητέρα τον θεοφιλή σκοπό του και ότι από πολύν καιρό έτρεφε αυτόν τον πόθο και τον φλογερό έρωτα προς τον Θεό, και διαπίστωσε ότι και εκείνη προ πολλού αυτά είχε στο μυαλό της και αυτά την ευχαριστούσαν. Αμέσως λοιπόν η μητέρα μάζεψε και τα άλλα παιδιά, τους φανέρωσε τον σκοπό του μεγάλου Γρηγορίου και τους ρώτησε τι γνώμη έχουν γι’ αυτά. Όμοια και εκείνος τους μίλησε με προτρεπτικά λόγια και γρήγορα τους έπεισε όλους να τον ακολουθήσουν πρόθυμα στον πόθο του και στη φυγή από τον κόσμο.

Μοίρασε λοιπόν με ευαγγελικό τρόπο τα υπάρχοντα στους φτωχούς, παράτησε γενναία την εύνοια του βασιλιά και τις τιμές που τον περίμεναν στα ανάκτορα, και ακολούθησε τον Χριστό. Τη μητέρα και τις αδελφές τις έβαλε σε γυναικείο μοναστήρι, και αυτός πήρε τους αδελφούς του και πήγε στο Άγιο Όρος, τον Άθωνα. Εκεί έπεισε τους αδελφούς του να μείνουν σε άλλες μονές, ίσως γιατί οι περιστάσεις δεν επέτρεπαν το να μείνουν μαζί, και ο ίδιος έγινε υποτακτικός ενός θαυμαστού ασκητή, του Νικοδήμου, ο οποίος ζούσε με μόνον τον Θεό στην ησυχία. Απ’ αυτόν διδάχτηκε κάθε αρετή στην πράξη με ταπείνωση ψυχής, και εκεί δέχτηκε με μυστική αποκάλυψη την προστασία της πάναγνης Θεοτόκου και την ακαταγώνιστη βοήθειά της προς όλους.

Μετά την εκδημία του γέροντά του έμεινε για λίγα χρόνια στη Μονή Μεγίστης Λαύρας με σπουδή μεγάλη και φρόνημα γεροντικό, και έπειτα έφυγε επιθυμώντας την ησυχία και ασπάστηκε την ερημιτική ζωή. Προσθέτοντας δε πάντοτε πόθο στον πόθο και επιθυμώντας να είναι πάντοτε μαζί με τον Θεό, παρέδωσε τον εαυτό του σε άκρα σκληραγωγία. Με τη μεγάλη προσοχή συμμάζεψε τις αισθήσεις του και ανύψωσε τον νου του στον Θεό. Όλο τον χρόνο του τον αφιέρωνε στην προσευχή και τη μελέτη των θείων και ρύθμισε τη ζωή του με άριστο τρόπο, και έτσι νίκησε κατά κράτος τους πολέμους των δαιμόνων με τη βοήθεια του Θεού.

Με τις ολονύχτιες προσευχές και τις πηγές των δακρύων του καθάρισε την ψυχή του και έγινε εκλεκτό σκεύος του Αγίου Πνεύματος και είδε πολλές θεοφάνειες. Και το πιο θαυμαστό είναι ότι, αν και από τις επιδρομές των Ισμαηλιτών αναγκάστηκε να έλθει στη Θεσσαλονίκη, στη Σκήτη της Βέροιας και σε κάποιες άλλες πόλεις, όμως δεν έφευγε καθόλου από την ακρίβεια της μοναστικής ζωής. Αφού λοιπόν για πολλά χρόνια καθάρισε τελείως το σώμα και την ψυχή, κατά θεία νεύση δέχτηκε το μέγα χρίσμα της ιεροσύνης και επιτελούσε την ιερή μυσταγωγία σαν να ήταν άυλος και εκστατικός, ώστε και μόνο βλεπόμενος προξενούσε κατάνυξη στις ψυχές εκείνων που τον έβλεπαν.

Και αληθινά ήταν μέγας και αναγνωριζόταν ως πνευματοφόρος απ’ αυτούς που ζούσαν κατά Θεόν, αλλά και από κείνους που έβλεπαν μόνο τα εξωτερικά. Διότι είχε λάβει εξουσία εναντίον των δαιμόνων και απελευθέρωνε από τις απάτες τους αυτούς που είχαν αιχμαλωτιστεί, και τα άκαρπα δέντρα τα έκανε καρποφόρα, και προέβλεπε τα μέλλοντα, και ήταν στολισμένος και με τα άλλα χαρίσματα και τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος. Επειδή όμως το να ασκούμε την αρετή βρίσκεται στη δική μας εξουσία, αλλά το να πέσουμε σε πειρασμούς δεν εξαρτάται από εμάς, και επειδή χωρίς πειρασμούς ο άνθρωπος δεν γίνεται τέλειος ούτε φανερώνεται η πίστη που έχει στον Θεό, γι’ αυτό και παραχωρήθηκε από τον Θεό ο μέγας Γρηγόριος να πέσει σε πολλούς και διάφορους πειρασμούς, για να φανεί πραγματικά τέλειος σε όλα.

Ποιος νους μπορεί να συλλάβει αυτά που ακολούθησαν; Ποια λόγια μπορούν να φανερώσουν τις μηχανές του φοβερού εχθρού, τις μεγαλύτερες από τις πρώτες, και τις εναντίον του διαβολές και συκοφαντίες των νέων θεομάχων και όσες κακώσεις και θλίψεις έπαθε απ’ αυτούς αγωνιζόμενος για την ευσέβεια επί εικοσιτρία ολόκληρα χρόνια; Διότι το ιταλικό θηρίο, ο Καλαβρός Βαρλαάμ, που υπερηφανευόταν για την κοσμική σοφία του και με τη ματαιότητα των λογισμών του νόμιζε ότι τα ξέρει όλα, σήκωσε δεινό πόλεμο εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού και της ορθόδοξης πίστης μας και όλων εκείνων που την κρατούσαν ακλόνητα.

Αυτός δηλαδή, την κοινή χάρη του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και το φως του μέλλοντος αιώνος, με το οποίο και οι δίκαιοι θα λάμψουν όπως ο ήλιος και το οποίο φανέρωσε ο Χριστός όταν έλαμψε πάνω στο Θαβώρ, και γενικά κάθε δύναμη και ενέργεια της τρισυπόστατης Θεότητας και οτιδήποτε διαφέρει από τη θεία ουσία, ο Βαρλαάμ φρενοβλαβώς δογμάτισε πως είναι κτιστό (δηλαδή δημιούργημα του Θεού). Και εκείνους που ευσεβώς φρονούσαν ότι είναι άκτιστο το θειότατο αυτό φως, όπως και κάθε δύναμη και ενέργεια του Θεού, διότι κανένα από τα θεία προσόντα δεν είναι υστερογενές, αυτούς με λόγους και με συγγράμματα τους ονόμαζε διθεΐτες και πολύθεους, όπως μας ονομάζουν οι Ιουδαίοι, ο Σαβέλλιος και ο Άρειος.

Γι’ αυτό λοιπόν ο θείος Γρηγόριος, ως υπέρμαχος της ευσεβείας και περισσότερο από κάθε άλλον αγωνιζόμενος και συκοφαντούμενος γι’ αυτήν, κλήθηκε από την Εκκλησία στην Κωνσταντινούπολη, όπου ο ευσεβής βασιλιάς Ανδρόνικος Δ’ ο Παλαιολόγος συνεκάλεσε Ιερά Σύνοδο. Και αφού ο Βαρλαάμ ήλθε και παρουσίασε τα κακόδοξα δόγματά του και τις κατηγορίες του εναντίον των ευσεβών, ο μέγας Γρηγόριος φωτίστηκε από το Άγιο Πνεύμα, έλαβε ακαταμάχητη δύναμη από τον ουρανό και έφραξε και καταντρόπιασε εκείνο το στόμα που ανοίχτηκε εναντίον του Θεού, και με πύρινα λόγια και συγγράμματα έκανε στάχτη τις αιρέσεις του σαν φρύγανα. Και έτσι μη μπορώντας να υπομείνει την ντροπή ο εχθρός της ευσέβειας, έφυγε προς τους Λατίνους, από τους οποίους και είχε έρθει. Αμέσως μετα από εκείνον ο Γρηγόριος έλεγξε στη Σύνοδο τον Πολυκίνδυνο (Ακίνδυνο) και με λόγους αντιρρητικούς διέλυσε τα συγγράμματά του. Ωστόσο οι συμμέτοχοι στην πλάνη του ούτε τότε έπαψαν να πολεμούν την Εκκλησία του Θεού.

Για όλα αυτά, και μετά από πολλή πίεση της Ιεράς Συνόδου και του ίδιου του βασιλιά, ο Γρηγόριος υπάκουσε στη θεία ψήφο, ανέβηκε στον αρχιερατικό θρόνο και έγινε ποιμένας της Εκκλησίας της Θεσσαλονίκης. Γι’ αυτό και έκανε γενναίους και δυνατούς αγώνες για την ορθόδοξη πίστη, πολύ περισσότερους από τους προηγούμενους. Και νίκησε κατά κράτος τους κακούς διαδόχους του Ακινδύνου και του Βαρλαάμ, που ήταν πολλοί και σκληροί και κακά γεννήματα κακών θηρίων, και ανέτρεψε τα δόγματα και τα συγγράμματά τους όχι μια ή δύο ή τρεις φορές, αλλά πολλές, και με πολλούς θεόπνευστους λόγους και συγγράμματα. Και αυτό το έκανε ενώπιον όχι ενός βασιλιά ή ενός πατριάρχη, αλλά τριών διαδοχικών βασιλέων και ισάριθμων πατριαρχών και πολλών Συνόδων.

Και παρ’ όλα αυτά μερικοί από τους κακόδοξους, χωρίς να αναλογιστούν τη θεία δίκη, έμειναν αμετανόητοι. Αλλά και όλων των αιρέσεων υπάρχουν ακόμη λείψανα, που δείχνουν αναισχυντία προς τους Αγίους που τις κατατρόπωσαν –για να μην αναφέρω το πάντολμο γένος των Ιουδαίων που μέχρι και σήμερα έχει τη λύσσα εναντίον του Χριστού. Τέτοια λοιπόν, με λίγα λόγια, και τόσο μεγάλα στάθηκαν τα τρόπαια του μεγάλου Γρηγορίου εναντίον των ασεβών. Ο δε Θεός, με άρρητους τρόπους, τον έστειλε και στην Ανατολή ως διδάσκαλο. Ο Γρηγόριος δηλαδή στάλθηκε από τη Θεσσαλονίκη στην Κωνσταντινούπολη ως πρέσβης, για να συμφιλιώσει τους βασιλείς, γαμπρό και πεθερό, που μάχονταν ο ένας εναντίον του άλλου. Στον δρόμο πιάστηκε από τους Αγαρηνούς και κρατήθηκε αιχμάλωτος ένα χρόνο, οδηγούμενος μαρτυρικά από τόπο σε τόπο και από πόλη σε πόλη και διδάσκοντας άφοβα το Ευαγγέλιο του Χριστού.

Και όσους ήταν σταθεροί στην πίστη, περισσότερο τους στερέωνε και τους παρακινούσε να μένουν ακλόνητοι στην πίστη τους· αυτούς όμως που κλονίζονταν και πρόβαλλαν κάποιες απορίες και αμφισβητήσεις για τα γεγονότα κείνης της εποχής (δηλαδή για την παράδοξη προέλαση και εξάπλωση των Αγαρηνών), τους στήριζε με θεία σοφία λύνοντας τις απορίες τους. Με τους απίστους πάλι και με κείνους που με άθλιο τρόπο αποκόπηκαν από τους Χριστιανούς και προσχώρησαν σ’ αυτούς και περιέπαιζαν τα χριστιανικά δόγματα για την ένσαρκη οικονομία και για την προσκύνηση από εμάς του τιμίου Σταυρού και των αγίων εικόνων, συζητούσε με παρρησία, όπως επίσης και για τον Μωάμεθ και για άλλα πολλά ζητήματα που εκείνοι πρόβαλλαν. Και άλλοι βέβαια τον θαύμαζαν, άλλοι όμως μάνιαζαν εναντίον του και ήθελαν να του κάνουν κακό, οι οποίοι και θα τον θανάτωναν μαρτυρικά, αν από θεία πρόνοια δεν τους συγκρατούσε η ελπίδα ότι θα πάρουν γι’ αυτόν λύτρα.

Πράγμα που έγινε, και ελευθερώθηκε ο μέγας από κάποιους φιλοχρίστους και επέστρεψε στο ποίμνιό του μάρτυρας αναίμακτος, και, κοντά στα άλλα πολλά και μεγάλα χαρίσματα που είχε, στολισμένος και με τα στίγματα του Χριστού. Και για να δείξουμε κάποια από τα χαρακτηριστικά του, αυτά ήταν τα εξής: η υπερβολική πραότητα και ταπείνωση, όταν ο λόγος δεν ήταν για τον Θεό και τα θεία, γιατί στην περίπτωση αυτή γινόταν υπερβολικά μαχητικός· η πολλή αμνησικακία και ανεξικακία· η φροντίδα του να ανταμείβει, όσο μπορούσε, με αγαθά όσους του έκαναν κάποιο κακό· το να μη δέχεται καθόλου λόγια εναντίον άλλων· η καρτερία και μεγαλοψυχία στις συμφορές που έρχονταν· η αποστροφή κάθε ευχαρίστησης και κενοδοξίας· το να είναι ευτελή και απέριττα όλα του τα αναγκαία για το σώμα, αν και αυτό με τον καιρό είχε εξασθενήσει πολύ· και πάνω απ’ όλα, το να είναι πάντοτε σκεπτικός και προσεκτικός και συγκεντρωμένος στον εαυτό του, με συνέπεια τα δάκρυα να μη λείπουν ποτέ από τα μάτια του, αλλά να αναβλύζουν σαν από πηγές.

Με τέτοιους λοιπόν αγώνες από την αρχή ως το τέλος αγωνίστηκε ως αθλητής
 εναντίον των παθών και των δαιμόνων, και έδιωξε τους αιρετικούς μακριά από την Εκκλησία του Χριστού, 
και κατελάμπρυνε την ορθόδοξη πίστη με λόγους και συγγράμματα, 
με τα οποία κατά κάποιο τρόπο επισφράγισε κάθε θεόπνευστη γραφή,
 έτσι ώστε η ζωή και ο λόγος του να είναι σαν ένας επίλογος και σφραγίδα του βίου και των λόγων των Αγίων.
Και αφού εποίμανε επί δεκατρία χρόνια το ποίμνιό του με τρόπο αποστολικό και θεάρεστο, 
μετατέθηκε στην αιώνια ζωή έχοντας ζήσει εξήντα τρία χρόνια. 
Και το μεν πνεύμα του παρέδωσε στα χέρια του Θεού, το δε σώμα του, 
το οποίο με εξαίσιο τρόπο λαμπρύνθηκε και δοξάστηκε, το άφησε ως κληρονομιά 
και πολύτιμο θησαυρό στο ποίμνιό του. Και αυτό σώζεται στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης 
και ευεργετεί με θαύματα όσους καταφεύγουν με πίστη και χαρίζει απαλλαγή από κάθε λογής ασθένειες. 
Τέτοια θαύματα διηγείται πολλά η βιογραφία του.
Με τις πρεσβείες του Αγίου, Θεέ μας, ελέησε και σώσε μας. 
Αμήν.

Διασκευή για την Κ.Ο. του κειμένου του Τριωδίου
με τη βοήθεια και της μετάφρασης του αγίου Αθανασίου του Παρίου
που περιέχεται στο βιβλίο <<Νέον Λειμωνάριον>>
Βενετία 1819, σελ. 284
Εκ του ιστολογίου ''Κοινωνία Ορθοδοξίας''.
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΤΟ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΤΟ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ by on Scribd

Η ΤΕΛΙΚΗ ΕΥΘΕΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

Η ΤΕΛΙΚΗ ΕΥΘΕΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕ... by on Scribd

ΚΗ­ΡΥΓ­ΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥ­ΡΙΑ­ΚΗ ΤΗΣ ΟΡ­ΘΟ­ΔΟ­ΞΙΑΣ

Τήν πρώ­τη Κυ­ρια­κή τῶν Νη­στει­ῶν τῆς Μ. Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς, ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας ἑ­ορ­τά­ζει τήν Ἀ­να­στή­λω­ση τῶν εἰ­κό­νων της (843). Στήν Ἀ­να­στή­λω­ση αὐ­τή, ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας βλέ­πει τήν συμ­πυ­κνω­μέ­νη καί ἀ­λά­θη­τη ἔκ­φρα­ση τῆς ταυ­τό­τη­τάς της. Βλέ­πει δη­λα­δή τήν ταυ­τό­τη­τά της, ὡς βι­ω­μέ­νη ἀ­λή­θεια καί Ἁ­γι­ο­πνευ­μα­τι­κή ζω­ή, στά εἰ­κο­νο­γρα­φη­μέ­να πρό­σω­πα τό­σο τῆς Θε­αν­θρώ­πι­νης Κε­φα­λῆς της, ὅ­σο καί στά πρό­σω­πα τῶν δο­ξα­σμέ­νων με­λῶν της, τῶν ἁ­γί­ων της. Στήν εἰ­κο­νο­γρα­φί­α τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας ἔ­χου­με τήν εἰ­κα­στι­κή ἔκ­φρα­ση τοῦ δο­ξα­σμέ­νου θε­αν­θρω­πί­νου σώ­μα­τος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Γι’ αὐ­τό καί δέν εἶ­ναι κα­θό­λου τυ­χαί­α ἡ ση­με­ρι­νή Εὐ­αγ­γε­λι­κή πε­ρι­κο­πή. 

του θεολόγου κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη

Στήν πε­ρι­κο­πή αὐ­τή ἀ­κού­σα­με τήν ἐν Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι Ὁ­μο­λο­γί­α τοῦ Ἀ­πο­στό­λου Να­θα­να­ήλ πρός τόν Χρι­στό: «Σύ εἶ ὁ Υἱ­ός τοῦ Θε­οῦ» (Ἰ­ω. 1,50). Ἐκ­πλησ­σό­μα­στε καί κα­τα­νυσ­σό­μα­στε πραγ­μα­τι­κά ἀ­πό τήν με­γα­λει­ώ­δη τα­πεί­νω­ση τοῦ Υἱ­οῦ τοῦ Θε­οῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος, ἀ­φοῦ ἐ­πι­βε­βαί­ω­σε τήν Ὁ­μο­λο­γί­α τοῦ ἀ­γα­θοῦ ὄν­τως Ἀ­πο­στό­λου, ὀ­νό­μα­σε τόν ἑ­αυ­τό Του «Υἱ­ό τοῦ ἀν­θρώ­που» (Ἰ­ω. 1,52). Ἐ­πι­βε­βαί­ω­σε αὐ­τό ἀ­κρι­βῶς πού καί ἐ­μεῖς σή­με­ρα ἑ­ορ­τά­ζου­με μέ τήν εἰ­κο­νο­γρά­φη­σή Του, δη­λα­δή τήν τα­πει­νή κά­θο­δό Του ὡς ἀν­θρώ­που γιά τήν σω­τη­ρί­α καί τόν δο­ξα­σμό ὅ­λων ἐ­κεί­νων, πού θά ἐν­τά­σσον­ται καί θά πα­ρα­μέ­νουν ζων­τα­νοί στό μυ­στη­ρια­κό σῶ­μα Του, τήν Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α, τη­ρών­τας τίς ἅ­γι­ες ἐν­το­λές Του καί με­τέ­χον­τας στά θε­ουρ­γά μυ­στή­ριά της.

Σή­με­ρα, ἡ Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α δο­ξά­ζει πα­νη­γυ­ρι­κά ἐ­κεί­νους πού ἔ­ζη­σαν μέ εὐ­σέ­βεια καί ἐ­κεί­νους πού δι­α­τύ­πω­σαν συ­νο­δι­κά τά ἅ­για δόγ­μα­τά της, ὅ­σους δη­λα­δή ὀρ­θο­τό­μη­σαν τόν λό­γο τῆς ἀ­λη­θεί­ας καί τῆς εὐ­σε­βεί­ας. Πα­ράλ­λη­λα, ἀ­πο­κη­ρύσ­σει μέ κά­θε ἐ­πι­ση­μό­τη­τα τούς ἐκ­φρα­στές τῆς δυσ­σε­βεί­ας, ὀνομαστικά, ἀλ­λά καί τά ἐ­σφαλ­μέ­να φρο­νή­μα­τά τους, ὅ­πως δι­α­βά­ζου­με στό κα­θι­ε­ρω­μέ­νο Συ­νο­δι­κό τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας.

Σήμερα, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἑορτάζει τόν θρίαμβο τῆς πίστεώς της ἐναντίον ὅλων τῶν αἱρέσεων. Οἱ πι­στοί εὐ­φραί­νον­ται ψυ­χι­κῶς, ὅ­ταν κοι­νω­νοῦν μέ τόν ἐ­ναν­θρω­πή­σαν­τα Θε­ό καί τούς Ἁ­γί­ους Του, μέ­σω τῶν εἰ­κό­νων τους, οἱ ὁ­ποῖ­ες ὑ­πο­δη­λώ­νουν εἰ­κα­στι­κῶς –κα­τά τό ἀν­θρω­πί­νως δυ­να­τόν- τήν χα­ρι­σμα­τι­κή θέ­ω­ση τοῦ ἀν­θρώ­που, ἡ ὁ­ποί­α ἀ­πο­τε­λεῖ καί τόν κύ­ριο σκο­πό τῆς ἐ­ναν­θρω­πή­σε­ως τοῦ Θε­οῦ Λό­γου.

Οἱ ἅ­γι­ες εἰ­κό­νες, «ἐν ἀ­ή­χῳ φω­νῇ», ἐκ­φρά­ζουν ἀ­λα­θή­τως τό πε­ρι­ε­χό­με­νο τῆς πί­στε­ως καί τῆς ζω­ῆς τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ὅπως τό καθόρισε μέ κάθε ἀκρίβεια ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος. Μέ­σω αὐ­τῶν, τό ἀ­ό­ρα­το πρω­τό­τυ­πο γί­νε­ται αἰ­σθη­τά πα­ρόν σ’­αὐ­τές καί οἱ πι­στοί τό βλέ­πουν χα­ρι­σμα­τι­κῶς μέ τά πνευ­μα­τι­κά αἰ­σθη­τή­ριά τους, «ἐν ἀ­ΰ­λῳ ὁ­ρά­σει». Στήν Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α, τά πρω­τό­τυ­πα τῶν ἱ­ε­ρῶν εἰ­κό­νων -ὁ Χρι­στός καί οἱ Ἅ­γιοί της- δέν ἀ­πο­τε­λοῦν ἰ­δε­α­τούς τύ­πους, οὔ­τε προ­σω­πο­ποι­η­μέ­νες ἀ­ρε­τές, ἀλ­λά εἶ­ναι ἱ­στο­ρι­κά πρό­σω­πα μέ τά πο­λύ συγ­κε­κρι­μέ­να ἱ­στο­ρι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά τους. Εἶ­ναι τά πρό­σω­πα ἐ­κεῖ­να, τά ὁ­ποῖ­α ἐ­ξό­χως προ­βάλ­λει ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας γιά τι­μή, ἀλλά καί γιά μί­μη­ση τῆς ἁ­γί­ας ζω­ῆς τους.

Ἡ ἀ­λή­θεια αὐ­τή ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νε­ται καί ἀ­πό τήν προ­σω­πι­κή ἐμ­πει­ρί­α πολ­λῶν πι­στῶν, δι­α­χρο­νι­κά, ἐ­νό­σω ἡ εὐ­λα­βής θέ­α τῶν ἱ­ε­ρῶν εἰ­κό­νων ἀ­πό αὐ­τούς, τούς ὁ­δη­γεῖ σέ ζων­τα­νή σχέ­ση μέ τά εἰ­κο­νι­ζό­με­να πρό­σω­πα, τά ὁ­ποῖ­α εἶ­ναι χα­ρι­σμα­τι­κῶς πα­ρόν­τα στίς εἰ­κό­νες τους. Ἡ σχέ­ση δη­λα­δή κοι­νω­νί­ας τῶν ἑ­κά­στο­τε πι­στῶν μέ τά εἰ­κο­νι­ζό­με­να πρό­σω­πα γί­νε­ται γι’ αὐ­τούς με­το­χή ὄ­χι μό­νον ἁ­για­σμοῦ, ἀλ­λά καί πραγ­μα­τι­κῆς γνώ­σε­ως τῶν πρω­το­τύ­πων τους. Βέ­βαι­α, ἡ βι­ω­μα­τι­κή καί ἐμ­πει­ρι­κή αὐ­τή με­το­χή δέν ἀ­πο­τε­λεῖ μιά μη­χα­νι­κή δι­α­δι­κα­σί­α, ἀλ­λά προ­ϋ­πο­θέ­τει ἐ­νερ­γά πνευ­μα­τι­κά αἰ­σθη­τή­ρια καί ἁ­γι­ο­πνευ­μα­τι­κή ζω­ή.

Ἡ ἰ­δι­ά­ζου­σα σχέ­ση ἀ­νά­με­σα στούς πι­στούς καί τά εἰ­κο­νι­ζό­με­να πρό­σω­πα, ἐκ­φρά­ζε­ται κα­τε­ξο­χήν μέ τήν προ­σκύ­νη­ση τῶν ἱ­ε­ρῶν εἰ­κό­νων τους. Προ­σκυ­νοῦ­με, δη­λα­δή, τόν Χρι­στό ὡς Θε­άν­θρω­πο καί Σω­τῆ­ρα μας, τήν Πα­να­γί­α Μη­τέ­ρα Του, πού Τόν γέν­νη­σε παρ­θε­νι­κῶς, ὡς Θε­ο­τό­κο, καί ἐ­κεί­νους πού Τόν εὐ­α­ρέ­στη­σαν πλή­ρως μέ τήν ζω­ή τους, ὡς δο­ξα­σμέ­να μέ­λη Του. Ἡ προ­σκύ­νη­ση τῶν ἁ­γί­ων εἰ­κό­νων ἐκ­φρά­ζει ὄ­χι ἁ­πλῶς τι­μή, ἀλ­λά καί φι­λί­α, φορ­τι­σμέ­νη μέ ὑ­ψη­λό βαθ­μό ἀ­γα­πη­τι­κοῦ πό­θου πρός τά εἰ­κο­νι­ζό­με­να πρό­σω­πα. Γι­’­ αὐ­τό καί ἡ ἄρ­νη­ση προ­σκυ­νή­σε­ως τῶν ἱ­ε­ρῶν εἰ­κό­νων ἑρ­μη­νεύ­τη­κε ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α ὡς δι­ά­σπα­ση τῆς θε­αν­θρώ­πι­νης αὐ­τῆς κοι­νω­νί­ας. Αὐ­τός εἶ­ναι καί ὁ κύ­ριος λό­γος πού κα­τα­δι­κά­στη­καν οἱ Εἰ­κο­νο­μά­χοι μέ ἔκ­πτω­ση καί ἀ­πο­κο­πή τους ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α.

Ἡ εἰ­κο­νο­γρα­φί­α τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας, ὅ­πως κα­θι­ε­ρώ­θη­κε ἀ­πό τήν ἁγιοπνευματι­κή Πα­ρά­δο­σή της, μέ τόν «ὑ­ψη­λό» χα­ρα­κτῆ­ρα καί τήν ὅ­λη τε­χνι­κή της, ἐ­πι­χει­ρεῖ νά ἐκ­φρά­σει –κα­τά τό ἀν­θρω­πί­νως δυ­να­τόν- τήν εἰ­σα­χθεῖ­σα μέ τήν ἐ­ναν­θρώ­πη­ση τοῦ Θε­οῦ Λό­γου «και­νή κτί­ση», τήν «ὄ­γδο­η ἡ­μέ­ρα» τῆς νέ­ας δη­μι­ουρ­γί­ας, μέ­σα στήν ὁ­ποί­α κεν­τρι­κή θέ­ση ἔ­χουν τό πρό­σω­πο τοῦ Θε­αν­θρώ­που Χρι­στοῦ καί τά πρό­σω­πα τῶν δο­ξα­σμέ­νων με­λῶν τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Ἔ­τσι, στίς εἰ­κό­νες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, οἱ πι­στοί συ­ναν­τοῦν τήν ἔκ­φρα­ση τῆς πνευ­μα­τι­κῆς ὁ­λο­κλη­ρώ­σε­ως τοῦ ἀν­θρώ­πι­νου προ­σώ­που, πού τήν συν­θέ­τουν ἡ ἀ­σύγ­χυ­τη ἕ­νω­ση τῆς ἀν­θρώ­πι­νης φύ­σε­ως μέ τήν ἄ­κτι­στη Χά­ρη τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, πρᾶγ­μα πού ἐκ­φρά­ζει στήν πρά­ξη τήν κο­ρυ­φαί­α φα­νέ­ρω­ση τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας.

Αὐ­τός ὁ πο­λι­τι­σμός τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, πού εἶ­ναι στήν πρά­ξη ὁ ἐν Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι πο­λι­τι­σμός τῆς ψυ­χῆς τοῦ πι­στοῦ, ἀ­πο­τε­λεῖ στήν πα­ροῦ­σα ζω­ή τόν ἀρ­ρα­βῶ­να καί τήν «ἐν πά­σῃ αἰ­σθή­σει» πρό­γευ­ση τῆς μέλ­λου­σας ἄ­κτι­στης ζω­ῆς τοῦ Τρι­α­δι­κοῦ Θε­οῦ. Κα­τά τόν ἀρ­ρα­βῶ­να αὐ­τόν, ὁ Χρι­στός, «ὁ κάλ­λει ὡ­ραῖ­ος πα­ρά πάν­τας ἀν­θρώ­πους», κο­σμεῖ τόν ἀ­να­και­νι­σμέ­νο πι­στό μέ τήν στο­λή τῆς ἄρ­ρη­της, ἄ­κτι­στης δό­ξας τῆς ὡ­ραι­ό­τη­τάς Του καί τόν ἀ­να­δει­κνύ­ει συν­δαι­τη­μό­να στή μέλ­λου­σα Βα­σι­λεί­α Του. Σ’ αὐ­τήν τήν με­το­χή τῆς μέλ­λου­σας δό­ξας, μᾶς κα­λεῖ ἰ­δι­αί­τε­ρα σή­με­ρα ἡ Ἐκ­κλη­σί­α, καί ἔ­τσι νο­η­μα­το­δο­τεῖ τήν ση­με­ρι­νή πα­ρου­σί­α μας στήν ὀ­νο­μα­στι­κή ἑ­ορ­τή της, στήν ἑ­ορ­τή τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας.

Εκ του ιστολογίου ''ΑΚΤΙΝΕΣ''

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Agiografy by John Bennet