ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΙΩΑΚΕΙΜ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΟΥ ΤΟΥ ΧΙΟΥ: ''Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ Ο ΧΙΟΣ'' (1815-1883) ΜΕΡΟΣ 5ον

 

Στα 1993 έπεσε στα χέρια μας το -αφηγηματικά- συγκλονιστικό βιβλίο του μακαριστού πλέον Αρχιμανδρίτη Ιωακείμ Ιεροσολυμίτη ''Ο Όσιος Παρθένιος ο Χίος (1815-1883)'', Ιεροσόλυμα 1975. Πρόκειται για ένα εκπληκτικής συγγραφής ''Συναξάρι'' ενός πολύ μεγάλου Αγίου, που η πνευματική του ψυχοφέλεια ''αναδύεται'' -κατά κυριολεξία- από την αρχή της ανάγνωσης, έως το τέλος. Παρουσιάζεται συντριπτικά φοβερή η μεταστροφή του Οσίου στον Μοναχισμό, με αφορμή τον πρόωρο θάνατο μιας νέας κοπέλας, που ως λαικός ακόμη, μετά από κάποιο ταξίδι επέστρεφε στο νησί προκειμένου να την νυμφευθεί. Εκεί συγκλονισμένος από την πληροφορία του θανάτου της αποφασίζει μία νύχτα να την επισκεφθεί στο νεκροταφείο, όπου λίγες -μόλις- ημέρες πριν είχε ταφεί. Ανοίγει τον τάφο της προκειμένου να την ''αποχαιρετήσει'' για ύστατη φορά και βλέποντας το σώμα της σε προχωρημένη σήψη, να το τρώνε τα σκουλήκια της γης και να αναδύεται μια ανυπόφορη δυσοσμία, κάθεται όλη την νύχτα και κλαίγοντας φιλοσοφούσε την ύπαρξη, αλλά -πολύ περισσότερο- τον μετά θάνατον προορισμό του ανθρώπου! Το τροπάριο από τους Μακαρισμούς της Νεκρώσιμης ακολουθίας ''εξέλθωμεν και ίδωμεν εν τοις τάφοις, ότι γυμνά οστέα ο άνθρωπος, σκωλήκων βρώμα και δυσωδία και γνώμεν τις ο πλούτος, το κάλλος, η ισχύς και η ευπρέπεια...'' ταίριαζε εκείνη την ώρα. Έτσι -αν και πολύ πιστός εκ παιδιόθεν- αποφασίζει την επομένη ημέρα να προσέλθει ως Μοναχός στην Νέα Μονή Χίου και αργότερα στην Ιερά Μονή του Αγίου Μάρκου, την οποία έχτισε εξ αρχής. Τα θαύματα που επιτέλεσε στο όνομα του Χριστού μας ήταν πολλά και θαυμαστά, όπως και η καθημερινή Χριστολογική του βιοτή, εντρυφώντας με ταπείνωση και αυταπάρνηση στην άσκηση και τον πνευματικό αγώνα. Προς πνευματική ωφέλεια ημών και των αναγνωστών μας προβαίνουμε στην ηλεκτρονική μεταφορά του συγκεκριμένου βιβλίου σε συνέχειες, επικαλούμενοι τις ευχές και ευλογίες του Οσίου, με την ελπίδα να διαβασθεί από τους περισσοτέρους προς δόξαν Θεού, κατά το του Παύλου: ''Είτε ουν εσθίετε είτε πίνετε είτε τι ποιείτε, πάντα εις δόξαν Θεού ποιείτε''. Προς Κορινθίους Α, Ι' (10) 28-33. Εύχεσθε!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΜΕΡΟΣ 5ον

Έτσι και στον Άγιο Παρθένιο. Αν τον είχαν άλλοι για τρελλό και αυτοί ήσαν εκείνοι που δεν γνώρισαν Θεό ή τον γνώρισαν εξ αποστάσεως και εξ ακοής - ένας λαός ολόκληρος τον τιμούσε. Πολλοί τον προσκυνούσαν σαν ζωντανό άγιο. Και πολλοί ενώ κάθονταν απέναντί Του -μέσα τους έκαναν την προσευχή τους και εγνώριζαν τα αιτήματά τους στον Θεό - ενώ πίστευαν - ότι θα πραγματοποιηθή ό,τι ζητούν. 

Επειδή αντί εμπρός σε εικόνα, προσεύχονταν εμπρός στον Ίδιο τον ζωντανό άγιο. Στο πρόσωπο του Οσίου Παρθενίου ο λαός του Θεού προσκυνεί τους ασκητές όλων των αιώνων -όσους περιμένοντας την γλυκειά ελπίδα της Αναστάσεως των νεκρών, πέθαναν για να ζήσουν αιωνίως. Όσους είχαν τον θάνατο καθημερινό σημείο του προσανατολισμού τους. Ζωή γι' αυτούς ήταν το ότι ήξεραν ότι ζουν όταν πέθαιναν.

Γιατι πως είναι δυνατόν να πεθάνη εκείνος που ξέρει ότι ζη όταν πεθαίνη; Έτσι ο Όσιος Παρθένιος έλεγε: ''Παρθένιε μελέτα καθ' εκάστην την έξοδον και ευπρεπίζου προς την πορείαν εκείνην''. Ίδιες προς τους παλαιούς αγίους ήταν οι συνήθειές Του, το ίδιο τα ήθη, το ίδιο η πύρινη προσευχή Του. Όλα τα πράγματα τα αντιμετώπιζε με σοφία και σύνεσι, ενώ ''εγένετο τοις πάσι τα πάντα ίνα αμαρτωλούς τινάς σώση''.

ΤΟ ΣΤΑΦΥΛΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ

Κάποιος πλοίαρχος και ιδιοκτήτης του καραβιού πλούσιος από τον Βροντάδο, (από του Μπούκιου) όταν ερχόταν στην Χίο, φόρτωνε ένα γομάρι διάφορα τρόφιμα και τα πήγαινε στον Άγιο Μάρκο, ευλαβούμενος τον κτήτορα της Μονής τον Άγιο Παρθένιο.

Όσο διάστημα πάλι έμενε στην Χίο, τις Κυριακές επήγαινε στο Μοναστήρι του Αγίου. Μια χρονιά συνέπεσε να βρίσκεται στην Χίο την εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Πήγε πάλι στον Άγιο Μάρκο. Στο τέλος της λειτουργίας ο ιερεύς εμοίραζε το σταφύλι της εορτής της Μεταμορφώσεως όπως έχει έθιμο η Ορθόδοξος Εκκλησία να διανέμη στην εορτή, σαν ευλογία του Μεταμορφωθέντος Σωτήρος Χριστού. 

Τούτο λέγεται ότι επεκράτησε επειδή στο Θαβώρ κατά τους βυζαντινούς χρόνους εκαρποφορούσαν σταφύλια. Ο Όσιος Παρθένιος πήρε ένα τσαμπί από το ευλογημένο  σταφύλι και επλησίασε τον καπετάν - Γιώργη, που τόσες φορές τόσα και τόσα είχε φέρει στο μοναστήρι. Με πόνο γεμάτο καλωσύνη και πραότητα, συμπάθεια και παράκλησι, με προσταγή και ελπίδα του λέει:

''Όλα καλά Γιωργάκη αλλά για να είσαι εντάξει πρέπει να παντρευτής την ορφανή κοπέλλα νά' χης την ευχή του Χριστού. Πάρε τούτο το σταφύλι που είναι ευλογημένο από την εορτή της Μεταμορφώσεως του Κυρίου Ιησού Χριστού και πέρασε από το σπίτι της. Φώναξε την μητέρα της. Δώσε το και πες της πως θα πάρης την κόρη της''.

Ό,τι του είπε ο Όσιος Παρθένιος ο καπετάν Γιώργης το έκανε με την ευχή του Αγίου. Του άκουσε γιατι ο λόγος του Οσίου ήτο εντολή Θεού.  Πριν πάη στο σπίτι του φώναξε της μητέρας της ορφανής, της έδωσε το ευλογημένο σταφύλι και ζήτησε την κόρη της κατά την εντολή του Αγίου. Όλοι αισθάνθηκαν μέσα τους μια ανείπωτη χαρά και ευλαβούντο μέχρι ανυπερβλήτου θαυμασμού τον Άγιο.

Τούτο διδάσκει ότι ο Άγιος Παρθένιος αν και ζούσε στην έρημο και στο σπήλαιο, δεν ήτο μακρυά από τα προβλήματα του κόσμου. Κάθε ένας εύρισκε κοντά Του κατανόησι και αγάπη. Ήτο ασκητής αλλά και κοινωνικός εργάτης. Η έρημος και η ησυχία στο σπήλαιο ήταν για τον Όσιο πηγή δυνάμεως και ανεφοδιασμού για το κοινωνικό Του έργο.

Η προσευχή Του ανέβαινε για όλο τον κόσμο που ζούσε μακρυά Του και τον ένιωθε τόσο κοντά Του. Διά του παραδείγματός Του ο Άγιος διδάσκει ότι ο μοναχισμός χωρίς θόρυβο μέσα στην ησυχία μπορεί να προσφέρη στην κοινωνία όπως το φως απλώνεται χωρίς θόρυβο. Πόσο αξίζει μόνο ένας καλός λόγος, ενός αγίου μοναχού!

Πόσες καταστάσεις προλαβαίνει μια μεσολάβησί Του! Πόσο παρηγορεί ένα βλέμμα ενός ενσάρκου αγγέλου! Πόσο αξίζει ένας λόγος ενός ανθρώπου της προσευχής! Έχει μεγάλη ανάγκη η κοινωνία από αυτούς τους οδηγούς, που σπουδάζουν στην αγία Έρημο, από αυτούς τους συμβούλους.

''ΕΠΕΣΕΣ; ΕΓΕΙΡΟΥ''

Ο Άγιος Παρθένιος δεν ήτο ιερεύς, ήτο απλός μοναχός. Τούτο όμως δεν αμπόδιζε, όσους εφωτίζοντο από την αγία ζωή Του, να τον πλησιάσουν και να του εξομολογούνται τις αμαρτίες των. Εκείνος πάλι τους άκουε και τους συνεβούλευε, ενώ συγχρόνως τους έλεγε:

''Αυτά σαν συμβολές, αλλά την άφεσι θα την λάβετε από τον πνευματικό ιερέα, διότι η ιερωσύνη λύνει και δένει τις αμαρτίες''. 

Κάποτε, πήγε ένας πιστός ευλαβής και εξομολογήθηκε στον Όσιο. Εκείνος τον συνεβούλευσε και τον βοήθησε στην ηθική πάλη. Αλλά ο ίδιος ξαναγύρισε πάλι και είπε στον άγιο την ίδια αμαρτία. Αυτό επανελήφθη πολλές φορές. Ο πιστός κάποτε τον ρώτησε ''και μέχρι πότε Γέροντα θα επαναλαμβάνονται τα ίδια, αφού μισώ την αμαρτία και όμως εκείνη με κυκλώνει;

Ο Άγιος του απάντησε: Αυτό είναι, ''αδελφέ του Χριστού διά της υιοθεσίας''. Πατάμε στην γη και βλέπομε τον ουρανό. Αυτό θα επαναλαμβάνεται μέχρι που να σε σκεπάση η χάρις του Θεού και να βγης νικητής. Ως τόσο γνώριζε, την φωνή του Θεού που λέει: ''Έπεσες; Εγείρου. Το πίπτειν νθρώπινον. Το εμμένειν σατανικόν''.

Η ζωή μας είναι μια πάλη, ένας αγώνας και μην απελπίζεσαι, κανένας δεν βγαίνει νικητής αν δεν τελειώσει ο αγώνας. Η απόγνωσι του πιστού είναι η χαρά των δαιμόνων και η μετάνοια η χαρά των αγγέλων. Αγωνίζου όσο μπορείς, για να πάρης τον στέφανο της ζωής.

Μην παραδίδης τα όπλα όταν πέδτης, να ξαναεπιτεθής πάλι. ''Ουκ έστι η πάλι ημών προς αίμα και σάρκα αλλά προς τας αρχάς και εξουσίας του σκότους. Αγωνίζου να χαροποιήσης τους αγίους αγγέλους.

Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι 

         

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Εκ του βιβλίου 

του μακαριστού Αρχιμανδρίτη Ιωακείμ Ιεροσολυμίτου του Χίου 

''Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ Ο ΧΙΟΣ'' (1815-1883) 

ΒΙΟΣ-ΘΑΥΜΑΤΑ-ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ, 

Ιερουσαλήμ 1975, σελ. 30-34.