Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΕΙ

 Ἐπὶ τῇ Ὑψώσει τοῦ Τιμίου Σταυροῦ 

Στὶς ἀρχὲς τοῦ 1965, ἔφεραν στὸ Νοσοκομεῖο Παίδων τῆς Μόσχας τὴν μικρὴ κόρη ἑνὸς διασήµου σοβιετικοῦ ἐπιστήμονος, μέλους τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος. Τὸ κοριτσάκι, ἡλικίας 8 ἐτῶν, ἐπειδὴ οἱ γονεῖς εἶχαν πάει στὸ ἐξωτερικὸ γιὰ ἐπιστημονικὴ ἐργασία, ἔμενε τὸν τελευταῖο καιρὸ σ᾿ ἕνα κρατικὸ οἰκοτροφεῖο καὶ ἐκεῖ ἀρρώστησε.

Τὸ κορίτσι μεταφέρθηκε στὸ Νοσοκομεῖο, διότι παρουσίασε πυρετὸ πολὺ ὑψηλό, ὁ ὁποῖος μὲ τίποτε δὲν ὑποχωροῦσε. Τὴν πέμπτη ἡμέρα ἀπὸ τότε ποὺ ἐκδηλώθηκε ὁ πυρετός, ἡ κατάστασή του χειροτέρευσε πολύ, καὶ σὲ λίγο ἔπεσε σὲ κῶμα. Ἡ Διεύθυνση τοῦ Νοσοκομείου ἔστειλε τηλεγράφημα στοὺς γονεῖς του καὶ τοὺς πληροφοροῦσε, ὅτι ἡ κόρη τους ἦταν βαρειὰ ἄρρωστη καὶ ὅτι ἡ ζωή της δὲν θὰ παρατεινόταν περισσότερο ἀπὸ 3-4 ἡμέρες.

Ὁ γιατρὸς διέταξε νὰ μεταφέρουν τὴν μικρὴ στὴν αἴθουσα ἐντατικῆς παρακολουθήσεως, τὴν ἔβαλαν στὴν συσκευὴ ὀξυγόνου, ἀλλὰ ὁ πυρετὸς ἀνέβαινε συνεχῶς καὶ οἱ σφιγμοὶ ηὔξαναν. Ἡ μικρὴ ἄρρωστη, πολὺ ἀδύνατη, πήγαινε στὸ χειρότερο καὶ ἀνέπνεε πολὺ δύσκολα. Ξαφνικά, σηκώθηκε στὸ κρεβάτι της καὶ ρώτησε:

«Ποῦ εἶναι ὁ μπαμπᾶς καὶ ἡ µαµά µου; Γιατί δὲν εἶναι ἐδῶ;»... Ὁ γιατρὸς καὶ οἱ νοσοκόμες προσπάθησαν νὰ τὴν καθησυχάσουν λέγοντας, ὅτι οἱ γονεῖς της θὰ ἕλθουν σὲ λίγο ἀεροπορικῶς. «Τότε εἰδοποιῆστε ἀμέσως τὴν γιαγιά µου», εἶπε ἡ µικρή. «Κατοικεῖ στὴν ὁδὸ Χ. Γρήγορα σπεύσατε, χωρὶς αὐτὴν θὰ πεθάνω.

Μόνο αὐτὴ μπορεῖ νὰ μὲ βοηθήση»... Ἔκαναν ἀμέσως αὐτὸ ποὺ ζήτησε τὸ παιδί. Τὸ ἀπόγευμα, τὸ αὐτοκίνητο τοῦ Νοσοκομείου ἔφερε τὴν γιαγιὰ τοῦ παιδιοῦ, ἡ ὁποία παραπονέθηκε στὸ προσωπικὸ τοῦ Νοσοκομείου, γιατὶ δὲν τὴν εἰδοποίησαν ἐγκαίρως καὶ παρακάλεσε νὰ τὴν ἀφήσουν μόνη μὲ τὸ παιδί.

Ὁ γιατρὸς πάντως ἔδωσε ἐντολὴ σὲ μιὰ νοσοκόµο νὰ ἐπιβλέπη διακριτικά. Ἡ γιαγιὰ ἔβγαλε ἀπὸ τὴν τσάντα της κάτι καὶ τὸ ἔβαλε στὸ ἀριστερὸ χέρι τῆς ἄρρωστης ἐγγονῆς της. Ἔπειτα γονάτισε δίπλα ἀπὸ τὸ κρεβάτι καὶ ἄρχισε νὰ προσεύχεται. Μία ὥρα πέρασε... Εἰδοποίησαν τὸν γιατρὸ γιὰ τὴν συµπεριφορὰ τῆς γιαγιᾶς κι᾿ ἐκεῖνος σὲ λίγο παρουσιάστηκε στὸ δωμάτιο καὶ εἶπε στὴν γιαγιά: «Σᾶς παρακαλῶ, ἀφῆστε τὸ παιδὶ νὰ πεθάνη εἰρηνικά!»...

Τὸ κοριτσάκι, ποὺ µέχρι τότε εἶχε κλειστὰ τὰ µάτια καὶ κοιμόταν, τὰ ἄνοιζε ἀπότομα, κάθησε στὸ κρεβάτι του καὶ εἶπε μὲ φωνὴ ἤρεμη καὶ σταθερή: «Γιατρέ, ποιός σᾶς εἶπε, ὅτι πρόκειται νὰ πεθάνω; Δὲν ἔχω πιὰ πυρετό, εἶμαι πολὺ καλὰ καὶ θέλω νὰ φάω»... Ταραγμένος ὁ γιατρός, πιάνει τὸν σφιγμὸ τοῦ παιδιοῦ. Ἦταν κανονικός. Ὁ πυρετὸς ἐπίσης. Ὁ πόνος στὸ κεφάλι εἶχε περάσει κι᾿ αὐτός.

Ὁ γιατρὸς παράγγειλε νὰ φέρουν γάλα. Ἀφοῦ ἤπιε τὸ γάλα του, «τώρα θέλω νὰ κοιμηθῶ», εἶπε τὸ παιδί. «Ἡ γιαγιά µου νὰ µείνη µαζί µου αὐτὴ τὴ νύχτα», πρόσθεσε. Καὶ ἔπεσε σ᾿ ἕνα βαθὺ ὕπνο... Ὁ γιατρὸς ἦρθε 5-6 φορὲς ὅλη τὴν νύχτα, γιὰ νὰ δῆ τὶ γίνεται τὸ παιδί. Ὁ πυρετὸς καὶ ἡ ἀναπνοὴ ἦταν κανονικά.

Ὁ κίνδυνος πλέον εἶχε ὁριστικὰ ἀπομακρυνθῆ. Ὅταν τὸ πρωΐ, στὶς 7 ἡ ὥρα, ἡ νοσοκόµος μπῆκε στὸ θάλαμο τοῦ παιδιοῦ, 3 εἶδε τὴν μικρὴ νὰ γελάη καὶ νὰ συζητῆ μὲ τὴν γιαγιά της. Ὅταν τῆς ἔφεραν τὸ γάλα, ἔκανε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, πρὶν τὸ πιῆ. Ἡ νοσοκόμα κούνησε τὸ κεφάλι της καὶ τῆς εἶπε κάπως αὐστηρά:

«Σὺ ποὺ εἶσαι µέλος τῶν Πιονιέρων (παιδικὴ ἀθεϊστικὴ ὀργάνωση) κάνεις τὸ σταυρό σου; Καὶ σεῖς γιαγιὰ ποιά εἶστε;»... Ἡ μικρὴ ἄρρωστη ἀπάντησε μὲ ἤρεμο ὕφος, ἀλλὰ καὶ σταθερότητα: «Γιατί δὲν μπορῶ νὰ κάνω τὸ σταυρό µου; Ἐὰν ὁ σταυρὸς δὲν ἔκανε τὸ θαῦμα του, σήµερα τὸ πρωῒ θὰ μὲ εἴχατε θάψει»!... Λέγοντας αὐτά, ἔδειξε τὸν σταυρὸ ποὺ κρατοῦσε στὸ ἀριστερό της χέρι.

Ἦταν ἕνα μικρὸ ἀριστούργημα τέχνης τῆς παλαιᾶς ἐποχῆς. Στὴν μία πλευρὰ ἦταν σκαλισµένη ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴν ἄλλη ἦταν γραµμένα τὰ λόγια: «Σῶσε µας καὶ προστάτεψέ µας!». Ἡ νοσοκόµος τὰ διηγήθηκε ὅλα αὐτὰ στοὺς γιατρούς, οἱ περισσότεροι τῶν ὁποίων ἦταν µέλη τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος. Ἔβγαλαν τὸ συµπέρασμα, ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ µία ἀπὸ τὶς σπάνιες περιπτώσεις αὐθυποβολῆς!!!...

Τότε ἕνας ἀπὸ τοὺς γιατροὺς εἶπε: «Ἐὰν εἶναι ἔτσι ὅπως τὸ λέτε, ὅτι δηλαδὴ πρόκειται περὶ αὐθυποβολῆς, τότε μποροῦμε νὰ κάνουμε ἕνα πείραµα γιὰ νὰ τὸ ἐλέγξουμε. Νὰ ζητήσουµε τὸ “μαγικὸ” αὐτὸ ἀντικείμενο ἀπὸ τὴν γιαγιὰ καὶ νὰ τὸ χρησιμοποιήσουμε στὴν περίπτωση τοῦ µικροῦ ἀρρώστου ἀγοριοῦ, ποὺ βρίσκεται στὸ διπλανὸ δωμάτιο καὶ εἶναι ἕτοιμο νὰ πεθάνη.

Ἡ μικρή του ἡλικία δὲν τοῦ ἐπιτρέπει νὰ καταλάβη τὶ θὰ κάνουμε ἐμεῖς»... Τὸ ἑτοιμοθάνατο παιδάκι ἦταν μόλις δυόµιση ἐτῶν. Οἱ γονεῖς του ἦταν φανατικοὶ ἄθεοι καὶ φυσικὰ δὲν τοῦ εἶχαν μιλήσει ποτὲ γιὰ τὸν Χριστό. Οἱ γιατροὶ ζήτησαν ἀπὸ τὴν γιαγιὰ νὰ τοὺς δανείση τὸν σταυρό, κι ἐκείνη δέχθηκε ὑπὸ τὸν ὅρον ὅτι θὰ εἶναι καὶ αὐτὴ παροῦσα, γιὰ νὰ µπορέση νὰ προσευχηθῆ κοντὰ στὸν μικρὸ ἄρρωστο.

Τὸ ἄρρωστο παιδί, στὸ ὁποῖο εἶχαν δώσει ἕνα φάρμακο, κοιμόταν βαθειά. Ἡ γιαγιὰ ἔπεσε στὰ γόνατα καὶ ἄρχισε νὰ προσεύχεται θερμά, ἀλλ᾽ αὐτὴ τὴν φορὰ μὲ τὴν παρουσία τῶν νοσοκόμων καὶ τριῶν γιατρῶν, οἱ ὁποῖοι στέκονταν ὄρθιοι, ἀκίνητοι καὶ ἀμίλητοι, σύμφωνα μὲ τὴν ἐπιθυμία τῆς γιαγιᾶς.

Τὸ ἀποτέλεσμα ὑπῆρξε ἄμεσο. Τέλεια θεραπεία!... Παρὰ τὶς προσπάθειες ποὺ καταβλήθηκαν γιὰ νὰ μὴ διαδοθῆ τὸ θαῦμα αὐτό, σὲ λίγο ὅλος ὁ κόσμος τὸ εἶχε μάθει... Μετὰ ἀπὸ λίγο καιρό, µέσα στὴν νύχτα, δύο αὐτοκίνητα μαῦρα, μὲ σβησµένα τὰ φῶτα, σταμάτησαν σ᾿ ἕνα προάστιο τῆς Μόσχας, ὅπου ἔμενε ἡ γιαγιά, γιὰ τὴν ὁποία µιλήσαμε προηγουµένως. Δυὸ ἄνθρωποι μπῆκαν στὸ σπίτι τῆς γιαγιᾶς.

Ὕστερα ἀπὸ λίγο βγῆκαν μαζὶ µε τὴν γερόντισσα. Κατευθύνθηκαν στὸ κέντρο τῆς Μόσχας καὶ μπῆκαν σ᾿ ἕνα πολυτελέστατο σπίτι. Ἐκεῖ ἦταν ἕνας ἄνδρας ἄρρωστος πολὺ βαρειά. Ἡ γιαγιὰ στάθηκε δίπλα στὸ κρεβάτι του. Τότε εἶπε στὸν ἄρρωστο: «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί µου. Κράτησε στὸ χέρι σου αὐτὸ τὸ σταυρὸ καὶ προσευχήσου μαζὶ μὲ μένα. Κάνε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ.

Καὶ σεῖς ὅλοι ποὺ βρίσκεσθε ἐδῶ, κάνετε τὸ ἴδιο, γιὰ νὰ µπορέση νὰ γίνη καλὰ ὁ ἄρρωστος»... Ἀφοῦ εἶπε αὐτὰ ἡ γιαγιά, γονάτισε καὶ ἄρχισε τὴν προσευχή της. «Ἀναστήτω ὁ Θεὸς καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ Αὐτοῦ καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου Αὐτοῦ οἱ μισοῦντες Αὐτὸν...». «Ὢ Κύριε, μᾶς χάρισες τὸν πολύτιμο Σταυρό Σου, ὡς ὅπλο γιὰ τὴν ἐκδίωξη τῶν ἐχθρῶν. Ὤ, Ἅγιε Σταυρὲ τοῦ Κυρίου, ἔλα νὰ μᾶς θοηθήσης, μαζὶ μὲ τὴν εὐλογημένη Θεοτόκο καὶ ὅλους τοὺς Ἁγίους. Γένοιτο!»...

Ὁ ἄρρωστος σὲ λίγο θεραπεύθηκε τελείως. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἦταν ἀπὸ τοὺς ἀνωτέρους ἀξιωματούχους τοῦ Κόμματος. Λεπτομέρειες περισσότερες ὡς πρὸς τὶς συνθῆκες θεραπείας του δὲν ἔγιναν γνωστές, λόγῳ τῆς ἰδιότητος τοῦ θεραπευθέντος. Εἶναι µόνο γνωστό, ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ἐκτὸς ἀπὸ ἐπίλεκτο µέλος τοῦ Κόμµατος ἦταν καὶ µέλος τοῦ Ἀνωτάτου Σοβιέτ.

Παρὰ τὶς ἰδιότητές του αὐτὲς ἔδειξε φανερὰ τὴν πίστι του στὸν Κύριο Ἰησοῦ. Καὶ δὲν εἶναι ὁ μόνος μεταξὺ τῶν ἀνωτέρων στελεχῶν τοῦ κράτους ποὺ δὲν ἀρνοῦνται τὴν βοήθεια τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας... Οἱ δρόμοι τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνεξιχνίαστοι...

Εκ του περιοδικού «Άγιος Κυπριανός», 

αριθμ. τεύχους 286 / Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1998, σελ. 110-111, 115. 

Σόλωνος Τ. Νινίκα, ''Η πνευµατικὴ αντίστασις του ρωσικού λαοὺ''. σελ. 276-279, 

Αθήνα 1991.