ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ (ΠΣΕ) 1948 - [Τ Ε Λ Ο Σ]

 

Ο τίτλος της ετικέτας της ανάρτησης ''Και είδον άλλο θηρίον αναβαίνον εκ της γης και είχε κέρατα δύο, όμοια αρνίω και ελάλει ως δράκων'' είναι καθόλα ενδεικτικός των ψευδοπροφητών της λεγομένης Οικουμενικής Κίνησης ή Παναίρεσης των Εσχάτων, που με την ανατολή του 20ού αιώνα ανεδύθησαν ίνα ''λαλούν διεστραμμένα''. Πρόκειται για μια σειρά επιστολών, ανακοινώσεων, εγκυκλίων και γενικότερα συγγραμμάτων τους, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο προάγουν τον διαχριστιανικό συγκρητισμό, αλλοιώνουν, μετασχηματίζουν και εγκαθιστούν έναν κάλπικο, πλαστό και απομιμητικό ''χριστιανισμό'', που απευθύνεται σε μάζες, γιατι ο ίδιος ο Οικουμενισμός διατίθεται σε οικουμενική, πλατιά, λαική κατανάλωση! Σε αυτούς τους ψευδοπροφήτες κατά την ''Αποκάλυψη'' του Ευαγγελιστή Ιωάννη αναφέρεται ο νέος ''Φάκελλος'' που ανοίγουμε υπό τον εμφανή, αυτοδίκαια διεκδικητικό και εμφατικό τίτλο ''Και είδον άλλο θηρίον αναβαίνον εκ της γης και είχε κέρατα δύο, όμοια αρνίω και ελάλει ως δράκων''! Σε αυτόν θα παρελάσουν όλοι οι θιασώτες της Εωσφορικής Κίνησης, αρχής γενομένης από τον πρωτοπόρο και πρωταγωνιστή του Οικουμενιστικού Θιάσου, τον Τεκτονικό μοιχεπιβάτη του Οικουμενικού Θρόνου, Μελέτιο Μεταξάκη. Τα γραπτά που συλλέξαμε, προέρχονται εκ του Τύπου -κυρίως του Εκκλησιαστικού- ημερησίου και περιοδικού και τα δημοσιεύουμε αυτούσια κάθε φορά, χωρίς σχολιασμούς και επικρίσεις. Ο κάθε καλοπροαίρετος αναγνώστης θα δύναται να συνειδητοποιήσει και να κατανοήσει την πτώση και την έκπτωση των Οικουμενιστών από τα ίδια τους τα κείμενα, ακολουθώντας την επιταγή του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου: ''Ει που την ευσέβειαν παραβλαπτομένην ίδοις, μη προτίμα την ομόνοιαν της αληθείας, αλλ' ίστασο γενναίως έως θανάτου… την αλήθειαν μηδαμού προδιδούς''. P.G. 60, 611. Εύχεσθε!

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Μέρος 16ον - (Τ Ε Λ Ο Σ)

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ 

(ΠΣΕ)

Κατά τον ιστορικόν του ΠΣΕ Δρα Βίσσερ Τουφτ, η ιδέα ενός ΠΣΕ προέβαλλεν εις τον ορίζοντα των εκκλησιαστικών σχέσεων πολύ ενωρίς, ακόμη και προ του 1920.

Η ίδρυσις της Κοινωνίας των Εθνών, διά της οποίας τα κράτη και οι λαοί του κόσμου ηνούντο επί των πολιτικών και κοινωνικών ζητημάτων, επέδρασεν ευμενώς και επί των εκκλησιαστικών κύκλων διά την θεμελίωσιν μιας παραλλήλου Κοινωνίας των Εκκλησιών.

Κατά τα έτη 1919-1920 προυτάθησαν τρία σχέδια διά την πραγματοποίησιν μιας τοιαύτης κοινωνίας: η ''Εγκύκλιος Συνοδική της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού (1920), η πρότασις του αρχιεπισκόπου Ν. Σόδερμπλομ κατά την άνοιξιν και το θέρος το 1919 περί ενός Οικουμενικού Συμβουλίου των Εκκλησιών και το υπόμνημα του Δρος Ιωσήφ Όλνταμ προς το Διεθνές Ιεραποστολικόν Συνέδριον εν Κράους κατά Ιούνιον του 1920. 

Μέχρι το 1937 η ιδέα αύτη διαρκώς εκαλλιεργείτο είτε διά συγγραμμάτων, είτε εις προσωπικάς επαφάς, είτε και εις συσκέψεις και συνέδρια.

Πάντως η Οικουμενική Κίνησις ηκολούθησε την γνωστήν πορείαν αυτής υπό την μορφήν των δύο κεχωρισμένων Οργανώσεων ΖΕ (σημ. ημετέρα: Ζωής και Εργασίας) και ΠΤ (σημ. ημετέρα: Πίστεως και Τάξεως), εις τας οποίας αι συμμετέχουσαι Εκκλησίαι δεν εδεσμεύοντο εκκλησιαστικώς.

Εις δε τα συνέδρια των κινήσεων τούτων παρεκάθηντο αντιπρόσωποι των Εκκλησιών. Αλλ' εις τας ενεργείας αυτών αι κινήσεις, κατά το διάστημα μεταξύ των συνεδρίων, δεν εξηρτώντο αμέσως από των Εκκλησιών, διότι αι Εκκλησίαι δεν είχον αναλάβει την ευθύνην διά τας κινήσεις ταύτας και δεν είχον αποφασίσει να δεχθούν μόνιμον αντιπροσώπευσιν εις αυταίς.

Διά την ίδρυσιν του ΠΣΕ σπουδαία εκ των συσκέψεων θεωρείται η γενομένη υπό των 35 εκκλησιαστικών ηγετών εν Westfielf College, Hampstead, London, από της 8-10 Ιουλίου 1937.

Εις το συνέδριον τούτο απεκρυσταλλώθησαν τρεις γνώμαι:

α') ότι η Οικουμενική Κίνησις διά να γίνη μία πραγματικότης εις την ζωήν των Εκκλησιών ώφειλε να είναι μία κίνησις, ουχί περί των Εκκλησιών, αλλά μάλλον μία κίνησις των Εκκλησιών,

β') ότι ήτο καιρός πλέον προς δημιουργίαν μονίμων σχέσεων μεταξύ των Εκκλησιών,

και

γ') ότι αι δύο Οργανώσεις ΖΕ και ΠΤ συνεπλήρουν αλλήλας και εξηρτώντο η μία εκ της άλλης εις το έργο αυτών.

Άλλωστε, αυτή η απόφασις διά την σύγκλησιν των δύο παγκοσμίων συνεδρίων κατά την αυτήν εποχήν του έτους και εις την ιδίαν χώραν υπήρξεν απόρροια της εφέσεως προς συγχώνευσιν των δύο μεγάλων κινήσεων και της στενής εν τω μέλλοντι συνεργασίας αυτών.

Ούτω, εις τα συνέδρια της Οξφόρδης (1937) ΖΕ και του Εδιμβούργου (1937) ΠΤ εγένετο κατ' αρχήν, ως ελέχθη ήδη, δεκτή η απόφασις των 35 περί συγχωνεύσεως των δύο κινήσεων. Αμφότερα τα συνέδρια προέβησαν εις τον διορισμόν Επιτροπών εξ επτά προσώπων, ήτις καλείται Επιτροπή των 14, προς διεξαγωγήν των μελλόντων εργασιών. 

Η Επιτροπή αύτη των 14, παρόντων εκ των Ορθοδόξων των Θυατείρων Γερμανού, πρωτοπρ. Γ. Φλορόβσκυ, μετ' αναπληρωτών των Νοβισάδ Ειρηναίου και Κατάνης Κασσιανού, εις την πρώτην αυτής συνεδρίαν εν Λονδίνω απεδέχθη την σύγκλησιν ενός συνεδρίου με μεγαλυτέραν αντιπροσώπευσιν των επί μέρους Εκκλησιών, όπερ και επραγματοποιήθη συνελθόν εν Ουτρέχτη (1938).

Το συνέδριον τούτο της Ουτρέχτης ενέχει μεγάλην σημασίαν εις την ιστορίαν της Οικουμενικής Κινήσεως διά το ΠΣΕ, διότι απ' αυτού άρχεται κυρίως η ιστορία του Συμβουλίου τούτου, την οποίαν μέχρι του παρόντος δυνάμεθα να χωρίσωμεν εις στάδια τινά:

1. Περίοδος διαμορφώσεως ή προπαρασκευής (1938-1948).

2. Το Συνέδριον του Άμστερδαμ (1948).

3. Τα πρώτα εξ έτη (1948-1954).

4. Το Συνέδριον του Έβανστον (1954).

5. Τα έτη 1954-1961).

6. Το Συνέδριον του Νέου Δελχί (1961).

7. Από του 1961 και εξής.

Τ Ε Λ Ο Σ

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Εκ του βιβλίου του θεολόγου Βασιλείου Θ. Σταυρίδη, 

πρώην καθηγητή της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης

''ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΕΩΣ'', 

έκδοση ''Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών'', 1984, σελ. 105-107.