 |
''Μια νύκτα εκεί που κοιμόταν ήσυχος μέσα στην υγρή και άγρια σπηλιά - καθώς είχε για μόνο κόσμημα μια νεκροκεφαλή - αυτής που είχε αγαπήσει πριν γίνη μοναχός - σύμβολο της ματαιότητος, και έναν μεγάλο Σταυρό - σύμβολο της Αναστάσεως - ένα όνειρο γέμισε αγαλλίασι την ταπεινή καρδιά Του. Οι Δίκαιοι των αιώνων Σε περιμένουν''. Άρρητη ευωδία ξεχύθηκε στον τόπο. Το ενύπνιο είχε διαλυθή. Αλλ' η Θεοτόκος ήτο ακόμη εμπρός Του. Μέσα στο φως χάθηκε. O Παρθένιος σηκώθηκε΄ νόμιζε ότι ακόμη άκουγε το ουράνιο μήνυμα από το στόμα της Παρθένου. -''Δεν έκανα καλό ποτέ στην ζωή μου - είπε - και ήλθε η Κυρία των αγγέλων να με ειδοποιήση για την έξοδό μου;''. |
Στα 1993 έπεσε στα χέρια μας το -αφηγηματικά- συγκλονιστικό βιβλίο του μακαριστού πλέον Αρχιμανδρίτη Ιωακείμ Ιεροσολυμίτη ''Ο Όσιος Παρθένιος ο Χίος (1815-1883)'', Ιεροσόλυμα 1975. Πρόκειται για ένα εκπληκτικής συγγραφής ''Συναξάρι'' ενός πολύ μεγάλου Αγίου, που η πνευματική του ψυχοφέλεια ''αναδύεται'' -κατά κυριολεξία- από την αρχή της ανάγνωσης, έως το τέλος. Παρουσιάζεται συντριπτικά φοβερή η μεταστροφή του Οσίου στον Μοναχισμό, με αφορμή τον πρόωρο θάνατο μιας νέας κοπέλας, που ως λαικός ακόμη, μετά από κάποιο ταξίδι επέστρεφε στο νησί προκειμένου να την νυμφευθεί. Εκεί συγκλονισμένος από την πληροφορία του θανάτου της αποφασίζει μία νύχτα να την επισκεφθεί στο νεκροταφείο, όπου λίγες -μόλις- ημέρες πριν είχε ταφεί. Ανοίγει τον τάφο της προκειμένου να την ''αποχαιρετήσει'' για ύστατη φορά και βλέποντας το σώμα της σε προχωρημένη σήψη, να το τρώνε τα σκουλήκια της γης και να αναδύεται μια ανυπόφορη δυσοσμία, κάθεται όλη την νύχτα και κλαίγοντας φιλοσοφούσε την ύπαρξη, αλλά -πολύ περισσότερο- τον μετά θάνατον προορισμό του ανθρώπου! Το τροπάριο από τους Μακαρισμούς της Νεκρώσιμης ακολουθίας ''εξέλθωμεν και ίδωμεν εν τοις τάφοις, ότι γυμνά οστέα ο άνθρωπος, σκωλήκων βρώμα και δυσωδία και γνώμεν τις ο πλούτος, το κάλλος, η ισχύς και η ευπρέπεια...'' ταίριαζε εκείνη την ώρα. Έτσι -αν και πολύ πιστός εκ παιδιόθεν- αποφασίζει την επομένη ημέρα να προσέλθει ως Μοναχός στην Νέα Μονή Χίου και αργότερα στην Ιερά Μονή του Αγίου Μάρκου, την οποία έχτισε εξ αρχής. Τα θαύματα που επιτέλεσε στο όνομα του Χριστού μας ήταν πολλά και θαυμαστά, όπως και η καθημερινή Χριστολογική του βιοτή, εντρυφώντας με ταπείνωση και αυταπάρνηση στην άσκηση και τον πνευματικό αγώνα. Προς πνευματική ωφέλεια ημών και των αναγνωστών μας προβαίνουμε στην ηλεκτρονική μεταφορά του συγκεκριμένου βιβλίου σε συνέχειες, επικαλούμενοι τις ευχές και ευλογίες του Οσίου, με την ελπίδα να διαβασθεί από τους περισσοτέρους προς δόξαν Θεού, κατά το του Παύλου: ''Είτε ουν εσθίετε είτε πίνετε είτε τι ποιείτε, πάντα εις δόξαν Θεού ποιείτε''. Προς Κορινθίους Α, Ι' (10) 28-33. Εύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
ΜΕΡΟΣ 11ον
(Σ υ ν έ χ ε ι α α π ό τ ο π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο)
ΛΙΒΑΝΙ ΔΙΑΒΟΛΟΥ
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης το τσιγάρο ονομάζει ''βρομερότατον χόρτον'' και ο Άγιος Παρθένιος συνεβούλευε τους προσκυνητές να μην καπνίζουν και ονόμαζε το τσιγάρο εφ' όσον βλάπτει το σώμα ''το ναό του Θεού'' και γενικώς τον καπνό, λιβάνι του διαβόλου.
Πίσω απ' αυτό κρύβεται η προσπάθεια του Αγίου να πείση τους ανθρώπους ότι το κάπνισμα είναι καταστροφή και βλάβη στον ανθρώπινο οργανισμό αλλά και απρέπεια στην συμπεριφορά του πιστού. Η απρέπεια αυτή είναι ασχημονία προκειμένου περί ιερέως.
Όταν ο Άγιος Παρθένιος συνάντησε κάποιο ιερέα που κάπνιζε και κείνος το απέκρυπτε είπε: ''Εγώ ξέρω με τι λιβάνι λιβανίζεις! Καλύτερα να μυρίζη μόνο λιβάνι ή μόνο τσιγάρο γιατι λιβάνι και τσιγάρο δεν κάνουν όμορφη μυρωδιά''.
Ήθελε να πη ο Άγιος ότι το κάπνισμα στον ιερέα δεν αρμόζει και αν καπνίζει καλύτερα να ήτο λαϊκός. Όλοι παραδέχονται τις βλαβερές συνέπειες του καπνού. Η συμβουλή αυτή του Αγίου είθε να βοηθήση όσους έχουν καλή θέλησι.
ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟ
Ένας ιερεύς πήγε στον Άγιο Παρθένιο και του παρεπονείτο για τον τότε Δεσπότη της Χίου, τον μετέπειτα Νικοπόλεως και Πρεβέζης, μακαριστόν Αμβρόσιον Κωνσταντινίδην.
Ενόμιζε ότι θα εύρισκε σύμφωνο τον Άγιο. -''Γέροντα'' του έλεγε ''και Σας ακόμη έστειλε στον Τούρκο Διοικητή, είναι άνθρωπος χωρίς φόβο Θεού'' και άλλα παρόμοια. Τότε ο Άγιος Παρθένιος του απάντησε σαν πνευματοφόρος και θεοφόρος Πατήρ:
-''Πότε Πάτερ μου θα μάθωμε το μάθημα της Υπακοής; Πότε θα καταλάβωμε ότι πρέπει να εφαρμόζωμε τις εντολές του Χριστού; Αντί να κάθεσαι τώρα και να καταφέρεσαι κατά του Δεσπότη μας έπρεπε να είσαι γονατιστός εμπρός στην εικόνα του Χριστού και να προσεύχεσαι υπέρ αυτού.
Τίποτα άλλο καλύτερο από αυτό δεν θα μπορούσες να κάνης. Αν θέλης όποτε έρχεσαι εδώ να καταφέρεσαι, κατά του Δεσπότη δεν επιθυμώ να σε ξαναδώ, του είπε αυστηρά ο Άγιος, διότι ευρίσκεσαι πολύ πίσω από την πνευματική ζωή. Μίλησε στον Χριστό για τον Δεσπότη και τότε άλλος κόσμος Πάτερ μου θα βασιλεύση στην καρδιά σου που ακόμα φαίνεται δεν τον γνωρίζεις... Δύο πράγματα μας χρειάζονται απόσωσε ο Άγιος παντού και πάντοτε: Προσευχή και Αγάπη''.
Ο Ιερεύς εκείνος έμεινε εκστατικός εμπρός στο μεγαλείο της πνευματικής ακτινοβολίας των λόγων του Αγίου. Μετά ο Άγιος τον συνεβούλευσε να πάη στον Δεσπότη και να πάρη συγχώρεσι.
Εκείνος έτσι και έπραξε, δεν μπόρεσε να αντισταθή στο επιτίμιο και στην εντολή του Οσίου, ο οποίος του είχε πη ''όσα εποίησε'' από πολλών ετών, τα οποία και ο ίδιος ο ιερεύς είχε λησμονήσει.
Με το προορατικό Του χάρισμα ο Άγιος εισχωρούσε στα σκότη του παρελθόντος και διέλυε την ομίχλη του μέλλοντος. Το χάρισμα αυτό πάλι της προοράσεως το χρησιμοποιούσε ο Άγιος, για να βοηθήση, όσους απέκρυπταν τα αμαρτήματά τους, να μετανοήσουν.
Γι' αυτό και σ' αυτόν τον ιερέα, ο Άγιος εξηκρίβωσε, το αμάρτημα της μνησικακίας εις τον επίσκοπό Του, την οποίαν μνησικακίαν ο Άγιος Θαλάσσιος, ονομάζει λέπραν της ψυχής. Πολλές φορές, δεν πρόκειται μόνο περί ανυπακοής εις τον Επίσκοπον, αλλά και περί μνησικακίας.
Ο Όσιος όμως εθεράπευσε της ψυχικής αυτής λέπρας τον ιερέα. Εάν μνησικακούμεν ασφαλώς δεν είμεθα μαθηταί του Χριστού! Χριστιανός με μίσος ηρνήθη τον Χριστόν. Εάν δε οι ιερείς μνησικακούν και διά τούτο δεν υπακούουν εις τον Επίσκοπον ''ουαί και αλλοίμονον''.
Ιερεύς με μίσος ηρνήθη τον Χριστόν και την ιερωσύνην. ''Εάν το φως σκότος γένηται το σκότος πόσον;''. ''Πόσο διαφέρει ο άνθρωπος του Θεού''! Τί μεγάλη διαφορά μεταξύ του ιερέως εκείνου και του Αγίου Παρθενίου! Είθε να αναδείξη ο Θεός και σήμερον μιμητάς του Αγίου.
ΘΑΥΜΑΣΙΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Ο Πατήρ Παντελεήμων ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Μυτιλήνης διηγείτο το εξής περιστατικόν το οποίον ήκουσε από την μακαριστή γιαγιά του.
Κάποτε είχαν βγη για κυνήγι με τα τουφέκια τους μερικοί κυνηγοί. Στον δρόμο τους φάνηκε ότι κουνούσαν θάμνοι και κτύπησαν νομίζοντας ότι είναι λαγός. Όταν πήγαν κοντά είδαν ότι ήτο μια κλώσσα σκοτωμένη και γύρω γύρω σκορπίσθηκαν τα κλωσσόπουλα.
Μετά ανηφόρισαν στον Άγιο Μάρκο και πήγαν να πάρουν την ευχή του Αγίου Παρθενίου. Εκείνος στάθηκε σε απόστασι και τους είπε:
-Ζητήσατε συγχώρεσι από τον Θεό γιατι στον δρόμο κάνατε έγκλημα. Εκείνοι σαστισμένοι αλληλοκυττάχθηκαν.
-Στον δρόμο, τους είπε, σκοτώσατε μια κλωσσού και σκορπίσατε τα κλωσσόπουλα. Γιατί να τα αφήσετε ορφανά, αν και κλωσσόπουλα, και γιατί να σκοτώσετε το κατοικίδιο ζώο.
Οι κυνηγοί θεώρησαν περιττό να δικαιολογηθούν και διέσωσαν του Αγίου το θείο χάρισμα. Πολλές φορές συνέβη οι διαβάτες να χάνουν τον δρόμο προς τον Άγιο Μάρκο και υπήρχε φόβος να πέσουν σε καμμιά χαράδρα τη νύκτα και να σκοτωθούν.
Αλλά ο Όσιος Παρθένιος με το προορατικό Του χάρισμα έβγαινε από το σπήλαιο και ειδοποιούσε τους διαβάτες για τον κίνδυνο. Έλεγε στους μοναχούς: -Αδελφοί: ''τρέξετε φωνάξετε οι άνθρωποι θα σκοτωθούν''.
Αυτό συνέβη αναρίθμητες φορές και όσοι κινδύνευσαν να συντριβούν στις απόκρημνες και φοβερές χαράδρες και στους επικίνδυνους γκρεμούς της περιοχής ευχαριστούσαν τον Θεό που εχάρισε σ' αυτούς σωτήρα τον Άγιο Παρθένιο. Τούτο διηγείται ο Πατήρ Κορνήλιος καθηγούμενος της Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου.
ΜΕΡΟΣ Β'
''ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΟΙΚΙΑΝ ΤΩΝ ΕΥΦΡΑΙΝΟΜΕΝΩΝ...''
Ήλθε καιρός που ο Άγιος δέχθηκε το ουράνιο μήνυμα της αναχωρήσεώς του. Ήτο η ώρα να απέλθη στον ουρανό.
Μια τέτοια ψυχή, εκεί έπρεπε να ζήση. Τον ουρανό επιποθούσε σε όλη Του την ζωή. Μεγάλη μέρα της χαράς Του ήταν η μέρα που κατάλαβε ότι έφθασε η ώρα για το ουράνιο ταξίδι. Γι' αυτή την ώρα ζούσε. Αυτή την ώρα περίμενε.
Πότε ''πρόσωπον προς πρόσωπον'' θα αντικρύση το ''άρρητον κάλλος''. Το τέρμα των επιδιώξεών του ήτο ο Θεός. ''Πότε ήξο και οφθήσομαι τω προσώπω του Θεού'', μονολογούσε.
Είχαν περάσει 45 χρόνια αυστηράς ασκήσεως. Από 23 ετών ασκήτευε και τώρα ήτο 68 ετών. Μια νύκτα εκεί που κοιμόταν ήσυχος μέσα στην υγρή και άγρια σπηλιά - καθώς είχε για μόνο κόσμημα μια νεκροκεφαλή - αυτής που είχε αγαπήσει πριν γίνη μοναχός - σύμβολο της ματαιότητος, και έναν μεγάλο Σταυρό - σύμβολη της Αναστάσεως - ένα όνειρο γέμισε αγαλλίασι την ταπεινή καρδιά Του.
Οι Δίκαιοι των αιώνων Σε περιμένουν''. Άρρητη ευωδία ξεχύθηκε στον τόπο. Το ενύπνιο είχε διαλυθή. Αλλ' η Θεοτόκος ήτο ακόμη εμπρός Του. Μέσα στο φως χάθηκε.
O Παρθένιος σηκώθηκε΄ νόμιζε ότι ακόμη άκουγε το ουράνιο μήνυμα από το στόμα της Παρθένου. -''Δεν έκανα καλό ποτέ στην ζωή μου - είπε - και ήλθε η Κυρία των αγγέλων να με ειδοποιήση για την έξοδό μου;''.
Έτσι τον προέτρεπε να λέη η ταπεινοφροσύνη Του. Για τα καλά που είχε κάνει, τους κόπους, τις αγρυπνίες, τα δάκρυα - εκείνος από ταπεινοφροσύνη τα ξεχνούσε, ο Θεός όμως για αντίδοσι και της τελευταίας του αυτής ταπεινοφροσύνης, όλο και περισσότερο τον γέμιζε με την χάρι του.
Σηκώθηκε. Το ανήγγειλε στους μοναχούς. ''Σε τρεις μέρες θα κοιμηθώ'' είπε. Την Τρίτη μέρα 8 Δεκεμβρίου 1883, ξάπλωσε στο νεκροκρέββατο χωρίς καμμιά ασθένεια να τον βασανίζη. Μετέλαβε των αχράντων Μυστηρίων.
Πού να σε ενταφιάσωμε, τον ρώτησαν. ''Να με πάρετε από το πόδι και να με πετάξετε σε καμμιά χαράδρα σαν πετεινάρι'', τους απήντησε και πάλιν από ταπεινοφροσύνη.
''Προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών'' ήταν τα τελευταία λόγια. Πιο μπροστά έλεγε: ''καλώς ήλθαν οι κύριοί μου, ενώ έβλεπε τους οσίους και τους αγγέλους που είχαν έλθει να τον συνοδεύσουν στην κατοικία των ευφραινομένων''. Σε λόγο τα μάτια Του είχαν κλείσει.
Ένα θυμιατήρι καίει μπρος στο σεπτό Του λείψανο. Οι καμπάνες της Μονής κτυπούν πένθιμα, για να κτυπήσουν χαρμόσυνα στην ανακήρυξί του ως Αγίου. Σαν λείψανο Οσίου κηδεύεται στο καθολικό της Μονής.
Οι μοναχοί με συγκίνησι βαθειά παρακολουθούν την νεκρώσιμη ακολουθία. Γαλάζια πάχνη μοσχολιβάνου απλώνεται σ' όλο τον ναό. Οι μοναχοί θρηνούν για την απώλεια του Πνευματικού Πατρός και οδηγού, χαίρονται όμως γιατι τώρα έχουν προστάτη στον ουρανό τον Γέροντά τους τον Όσιο Παρθένιο.
Μια πρωτόγνωρη ''χαρμολύπη'' έχει απλωθεί σ' όλων τα ασκητικά μέτωπα. Οι ψάλτες ψάλλουν κατανυκτικά, πένθιμα, αλλά και θριαμβευτικά ''μακαρία η οδός η πορεύη σήμερον''. Η κοίμησις του Οσίου Παρθενίου ήταν πράγματι η θριαμβευτική του άνοδος στα ουράνια σκηνώματα.
(Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου