ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΙΩΑΚΕΙΜ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΟΥ ΤΟΥ ΧΙΟΥ: ''Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ Ο ΧΙΟΣ'' (1815-1883) ΜΕΡΟΣ 12ον (ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ)

 

''Άλλος πάλι είδε οπτασία αγγέλων μέσα στο Ιερό
του Αγίου Μάρκου. Δύο άγγελοι φορούσαν λευκές
στολές κεντημένες με χρυσό. Με μεγαλοπρέπεια
έπεφταν πάνω τους τα ιερά διακονικά ωράρια και
με ιεροπρέπεια βαστούσαν χρυσά θυμιατά. Σύννεφα
μυρωμένα μοσχοθυμιάματος απλωνόταν μπροστά
 στο ιερό λείψανο του Αγίου που θυμιάτιζαν. Όταν
συνήλθε έκπληκτος ο άνθρωπος αυτός, η οπτασία των
αγγέλων είχε εξαφανισθή. Ακόμα όμως άκουγε τα
κουδούνια των θυμιατηρίων και έβλεπε τους καπνούς
του μοσχολιβάνου, να απλώνονται μπροστά στο
πάνσεπτο και πανόλβιο λείψανο του Αγίου - χωρίς
να θυμιάζη κανείς''.

Στα 1993 έπεσε στα χέρια μας το -αφηγηματικά- συγκλονιστικό βιβλίο του μακαριστού πλέον Αρχιμανδρίτη Ιωακείμ Ιεροσολυμίτη ''Ο Όσιος Παρθένιος ο Χίος (1815-1883)'', Ιεροσόλυμα 1975. Πρόκειται για ένα εκπληκτικής συγγραφής ''Συναξάρι'' ενός πολύ μεγάλου Αγίου, που η πνευματική του ψυχοφέλεια ''αναδύεται'' -κατά κυριολεξία- από την αρχή της ανάγνωσης, έως το τέλος. Παρουσιάζεται συντριπτικά φοβερή η μεταστροφή του Οσίου στον Μοναχισμό, με αφορμή τον πρόωρο θάνατο μιας νέας κοπέλας, που ως λαικός ακόμη, μετά από κάποιο ταξίδι επέστρεφε στο νησί προκειμένου να την νυμφευθεί. Εκεί συγκλονισμένος από την πληροφορία του θανάτου της αποφασίζει μία νύχτα να την επισκεφθεί στο νεκροταφείο, όπου λίγες -μόλις- ημέρες πριν είχε ταφεί. Ανοίγει τον τάφο της προκειμένου να την ''αποχαιρετήσει'' για ύστατη φορά και βλέποντας το σώμα της σε προχωρημένη σήψη, να το τρώνε τα σκουλήκια της γης και να αναδύεται μια ανυπόφορη δυσοσμία, κάθεται όλη την νύχτα και κλαίγοντας φιλοσοφούσε την ύπαρξη, αλλά -πολύ περισσότερο- τον μετά θάνατον προορισμό του ανθρώπου! Το τροπάριο από τους Μακαρισμούς της Νεκρώσιμης ακολουθίας ''εξέλθωμεν και ίδωμεν εν τοις τάφοις, ότι γυμνά οστέα ο άνθρωπος, σκωλήκων βρώμα και δυσωδία και γνώμεν τις ο πλούτος, το κάλλος, η ισχύς και η ευπρέπεια...'' ταίριαζε εκείνη την ώρα. Έτσι -αν και πολύ πιστός εκ παιδιόθεν- αποφασίζει την επομένη ημέρα να προσέλθει ως Μοναχός στην Νέα Μονή Χίου και αργότερα στην Ιερά Μονή του Αγίου Μάρκου, την οποία έχτισε εξ αρχής. Τα θαύματα που επιτέλεσε στο όνομα του Χριστού μας ήταν πολλά και θαυμαστά, όπως και η καθημερινή Χριστολογική του βιοτή, εντρυφώντας με ταπείνωση και αυταπάρνηση στην άσκηση και τον πνευματικό αγώνα. Προς πνευματική ωφέλεια ημών και των αναγνωστών μας προβαίνουμε στην ηλεκτρονική μεταφορά του συγκεκριμένου βιβλίου σε συνέχειες, επικαλούμενοι τις ευχές και ευλογίες του Οσίου, με την ελπίδα να διαβασθεί από τους περισσοτέρους προς δόξαν Θεού, κατά το του Παύλου: ''Είτε ουν εσθίετε είτε πίνετε είτε τι ποιείτε, πάντα εις δόξαν Θεού ποιείτε''. Προς Κορινθίους Α, Ι' (10) 28-33. Εύχεσθε! 

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΜΕΡΟΣ 12ον

(Σ υ ν έ χ ε ι α  α π ό  τ ο  π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο)

Εκεί άλλος είδε έναν φωτεινό Σταυρό μέρα μεσημέρι. Άλλοτε πάλι κάποιος είδε τον Όσιο μέσα στην σπηλιά γονατιστό μπροστά στον Σταυρό να προσεύχεται.

Άλλοι τον είδαν να τριγυρίζη μέσα στο μοναστήρι. Πράγματι ''οι δίκαιοι ζώσι και τεθνηκότες''. Αυτό αποδεικνύουν τα παράδοξα που ενεργεί ο Θεός προς τιμήν του Οσίου Του.

Αλλ' ενώ αυτά τα εδιηγούντο ''ως άλλαι Μυροφόραι'' πολλές ευλαβείς γυναίκες στην Χίο και ο πιστός λαός, οι μοναχοί του Αγίου Μάρκου ήσαν ταπεινοί άνθρωποι και δεν ήθελαν ανακηρύξεις αγίων και θορύβους. 

Έλεγαν ''Λάθε βιώσας'' και ταπείνωσι μας χρειάζεται. Ο Άγιος Παρθένιος έλεγαν δεν έχει ανάγκη από ανθρώπινες τιμές, αλλά σε εκατό χρόνια από την κοίμησί του ο Θεός θα τον δοξάση στην γη, θα γίνη - έλεγαν η αναγνώρισις της αγιότητός Του.

Οι ταπεινοί πάντως μοναχοί του Αγίου Μάρκου απέφευγαν τον θόρυβο γύρω από τα θαύματα του Αγίου Παρθενίου και έλεγαν ''ας του μοιάσωμε πρώτα και ύστερα ας μιλούμε για τον Άγιο Γέροντά μας''.

''ΦΥΛΑΣΣΕΙ ΚΥΡΙΟΣ ΤΑ ΟΣΤΑ ΑΥΤΟΥ...''

Όταν έγινε η ανακομιδή των Λειψάνων του Αγίου, χρόνιες παθήσεις εξέλιπαν με την προσκύνησι των αγίων Λειψάνων Του.

Τα Ιερά Λείψανα ετοποθετήθησαν σε ξύλινη Λειψανοθήκη και απέπνεαν θαυμαστή ευωδία.

Η Αγία Κάρα πολλές φορές ευωδιάζει τόσο, που από μακριά είναι αισθητή η ουράνια ευωδία.

Κάποιος είδε έναν μοναχό μέσα στο Ιερό και τον περίμενε να βγη να του μιλήση, αλλά όταν πήγε πιο κοντά, ο μοναχός είχε εξαφανισθεί.

Ήταν ο Άγιος και στεκόταν μπροστά στο Ιερό Λείψανό Του.

Μια γυναίκα προσκύνησε τα Ιερά Οστά του Αγίου. Μετά όμως άρχισε μέσα της να την ενοχλή η σκέψις: ''Τώρα τι ήθελα εγώ και ασπάσθηκα τα οστά. Ό,τι και νάναι οστά είναι''.

Δεν ήξερε πως να καθαρίση το στόμα της που ακούμπησε πάνω στα άγια Λείψανα.

Έτσι επέτρεψε ο Άγιος για να φανή άλλη μια φορά η παρρησία Του.

Αφού λοιπόν η γυναίκα αυτή ήθελε να απαλλαγή από την σκέψι για τα μικρόβια των οστών του Αγίου, έβγαλε το μαντηλάκι της - σκουπίστηκε καλά - καλά και το πέταξε πίσω από τον ξενώνα της Μονής κρυφά - χωρίς να την δη κανείς.

Συγχρόνως όμως σκέφθηκε, ότι αυτό ήταν ασέβεια και ότι θα λάβη τα επίχειρα για την συμπεριφορά της αυτή.

Δεν πρόλαβε να πάη σπίτι της, και το στόμα της είχε πρισθή. Η κατάστασι άρχισε να γίνεται επικίνδυνη και ανησυχητική.

Με συντριβή άρχισε η προηγουμένως αμφίβολη γυναίκα να ζητάη συγχώρεσι από τον Άγιο.

Έταξε στον Άγιο αιώνια την ευλάβειά της μαζί με ένα ασημένιο ομοίωμα. 

Έτσι πάλι με την βοήθεια του Αγίου εθεραπεύθηκε και εδιηγείτο σε όλους το θαύμα.

Άλλος πάλι είδε οπτασία αγγέλων μέσα στο Ιερό του Αγίου Μάρκου. Δύο άγγελοι φορούσαν λευκές στολές κεντημένες με χρυσό.

Με μεγαλοπρέπεια έπεφταν πάνω τους τα ιερά διακονικά ωράρια και με ιεροπρέπεια βαστούσαν χρυσά θυμιατά.

Σύννεφα μυρωμένα μοσχοθυμιάματος απλωνόταν μπροστά στο ιερό λείψανο του Αγίου που θυμιάτιζαν.

Όταν συνήλθε έκπληκτος ο άνθρωπος αυτός, η οπτασία των αγγέλων είχε εξαφανισθή.

Ακόμα όμως άκουγε τα κουδούνια των θυμιατηρίων και έβλεπε τους καπνούς του μοσχολιβάνου, να απλώνονται μπροστά στο πάνσεπτο και πανόλβιο λείψανο του Αγίου - χωρίς να θυμιάζη κανείς.

Απόδειξις ότι ''Φυλάσσει Κύριος τα οστά Αυτού'' κατά το ψαλμικόν, διότι είναι ''τιμιώτερα λίθων πολυτελών και δοκιμιώτερα υπέρ χρυσίον''.

Μία ευλαβής γερόντισσα πλησιάζουσα τα ενενήκοντα έτη διαμένουσα εν Θεσσαλονίκη πλησίον των ευκαταστάτων παιδιών της, η κυρία Αμαλία Σαρρή, γνωστή διά τα θεάρεστα έργα της διηγείται το εξής θαύμα του Αγίου Παρθενίου, που έγινε όταν έμενε στην Χίο.

Ένα από τα παιδιά της ο Γιώργος όταν ήτο πέντε ετών δεν μπορούσε να βαδίση.

Μαζί με τον θείο της πήγαν το παιδί στον Άγιο Μάρκο. Ήτο τότε ηγούμενος ο Πατήρ Γαβριήλ διάδοχος και ισότιμος εις αρετήν προς τον Άγιον Παρθένιον.

Πολλάκις ο Άγιος Παρθένιος ενεμφανίζετο εις τον Πατέρα Γαβριήλ εν οράματι και του απεκάλυπτε ''α οφθαλμός ουκ οίδε''.

Στον δρόμο ο θείος της κυρίας Αμαλίας Σαρρή που οδηγούσε το μουλάρι επειδή εκείνο δεν πήγαινε καλά το εβλαστήμησε.

Όταν έφθασαν ο Πατήρ Γαβριήλ πληροφορηθείς δι' οράματος από τον Όσιον Παρθένιον, τον οποίον έβλεπε παραπλεύρως του Τιμίου Του Τάφου, την βλασφημίαν λέει σ' αυτόν που εβλασφήμησε:

- Καλά ανάγκη ήτο να βλαστημήσης, επειδή δεν πήγαινε καλά το μουλάρι - αφού ερχόμαστε για προσκύνημα;

Μετά επροσκύνησαν όλοι με ευλάβεια τον Ιερό Τάφο του Οσίου Παρθενίου και έμειναν στον Ξενώνα της Μονής.

Η κυρία Αμαλία Σαρρή βλέπει στον ύπνο της τον Άγιο Παρθένιο και της λέει:

- Μην στενοχωριέσαι που ο Γιώργος δεν μπορεί να περπατήση. Θα γίνη καλά!

Να πας στα Καρδάμυλα και να ζητήσης του Αναγνώστη του Μέλη την γυναίκα, αυτή έχει μια στρατούλα (ορθοπεδικόν κάθισμα της εποχής), θα βάλης το παιδί να καθίση και θα περπατήση.

- Ύπαγε να νηφθής εις την κολυμβήθραν του Σιλωάμ, όχι ότι εθεράπευσε τον τυφλόν το ύδωρ, αλλ΄ η υπακοή στην εντολή του Χριστού.

Η κυρία Αμαλία πήγε στα Καρδάμυλα και βρήκε την κυρία που είχε την στρατούλα παραδόξως εμπρός στην Εκκλησία του Αγ. Ανδρέα, μόλις πήγε να την ζητήση.

Της έδωσε την στρατούλα που η ίδια είχε ξεχάσει αν την έχη και έμεινε κατάπληκτη, όταν έμαθε την θαυμαστή αποκάλυψι.

Μετά όπως είχε πη ο Άγιος, το παιδί επερπάτησε κανονικά διά την υπακοήν και την πίστι της μητέρας του στην εντολή του Οσίου Παρθενίου.

Τ έ λ ο ς

       

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Εκ του βιβλίου 
του μακαριστού Αρχιμανδρίτη Ιωακείμ Ιεροσολυμίτου του Χίου 
''Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ Ο ΧΙΟΣ'' (1815-1883) 
ΒΙΟΣ-ΘΑΥΜΑΤΑ-ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ, 
Ιερουσαλήμ 1975, σελ. 69-72.