 |
''Ο Βλαδίμηρος Ιβάνοβιτς εζήτησε από τον Ιερέα να τελέση άλλη μια Παννυχίδα για την Μακαρία και ύστερα, με την βοήθεια του Ιερέα, γονάτισε και άρχισε να προσεύχεται. Όταν τελείωσε η Ακολουθία, φίλησε τον σταυρό που είναι πάνω από το μνήμα της Ξένης. Αφού το παρεκκλήσι έπρεπε να κλείση, ανεχώρησε με τον Ιερέα, ζητώντας στο δρόμο, όπως βάδιζαν, πληροφορίες για την αγία Ξένη. Αφού αποχαιρέτησε τον Ιερέα, ο Βλαδίμηρος Ιβάνοβιτς ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι είχε βαδίσει από το παρεκκλήσι μέχρι τη στάσι του ''τραμ'' ελεύθερα και χωρίς δυσκολία, ενώ λίγο ενωρίτερα αγωνίστηκε δύο ολόκληρες ώρες για να βαδίση την ίδια απόστασι!'' |
( Συνέχεια από το προηγούμενο )
3. Η σωτηρία ενός αξιωματικού
Μέσα σε μερικά χρόνια, ξεκινώντας από την πολιορκία των υψωμάτων του Σίπκα κατά τη διάρκεια της άμυνας του Όρους του Αγίου Νικολάου από τους Τούρκους,
ο Αντιστράτηγος Βλαδίμηρος Ιβάνοβιτς Νικόλσκυ άρχισε να έχει πρόβλημα στα πόδια του.
Μερικές φορές κρυολόγησε βαριά και διαθέτοντας ελάχιστο χρόνο και και μη θέλοντας να δεχθή ιατρική βοήθεια, άφησε την αρρώστιά του να εξελιχθή χωρίς ιατρική φροντίδα.
Αυτά τα συχνά βαριά κρυολογήματα κατέστρεψαν την υγεία του γενικά και επιδείνωσαν ακόμη περισσότερο την κατάστασι των ποδιών του.
Τελικά άφησε την αρρώστιά του να εξελιχθή τόσο πολύ, ώστε οι γιατροί του υπέδειξαν να πάη στη λουτρόπολι με τη ζεστή λάσπη στο Σάκι της Κριμαίας.
Τρεις φορές πήγε στο Σάκι, αλλά κάθε φορά που γύριζε στην υπηρεσία του, αρρώσταινε πάλι και παρουσίαζε βαρύ κρυολόγημα.
Στο τέλος, η κατάστασις των ποδιών του χειροτέρεψε τόσο, ώστε μπορούσε να τα κουνήση μόλις και μετά βίας.
Οι παθολόγοι και οι καθηγηταί, στους οποίους απευθύνθηκε για βοήθεια, αφού τον εξέτασαν, σήκωσαν τα χέρια και όλοι έλεγαν σχεδόν το ίδιο πράγμα:
''Είναι δυνατόν να επιχειρήσω μια θεραπεία, αλλά δεν είμαι Θεός!''
Βλέποντας την φανερά απελπιστική κατάστασί του ο Νικόλσκυ έπεσε σε πλήρη απόγνωσι, διότι εκτός από την αρρώστιά του, δεν είχε προβλέψει επίσης να εξασφαλίση τα προς το ζην στην οικογένειά του,
που θα ζούσε μετά το θάνατό του μέσα στη φτώχεια, αφού η σύνταξίς του μόλις θα έφτανε για τις καθημερινές ανάγκες τους.
Μια ημέρα λοιπόν, ενώ ήταν σε τέτοια κατάστασι απογνώσεως, θυμήθηκε ότι πολλοί άνθρωποι δέχονται βοήθεια και γίνονται καλά από τις προσευχές της δούλης του Κυρίου Ξένης.
Ο Νικόλσκυ αποφάσισε να πάη αμέσως στο Κοιμητήριο του Σμολένσκ για να επισκεφθή το μνήμα της Αγίας.
Το να πήγαινε μέχρις εκεί με τα πόδια ήταν αδύνατο, εν τούτοις δεν θέλησε να πάρη αμάξι,
διότι πίστευε ότι η προσευχή του θα εισακουγόταν πιο πολύ, αν υπέμενε τον πόνο που θα του επέφερε το βάδισμα.
Απεφάσισε λοιπόν να βαδίση από το σπίτι του στην οδό Γιαμσκαγιά προς τον δρόμο που ακολουθεί το ''τραμ'' προς το Σμολένσκ,
μετά να ταξιδέψη προς το τέρμα της γραμμής 17 στο Νησί του Βασίλιεφ και από εκεί να βαδίση μέχρι το παρεκκλήσι της Ξένης.
Ξεκίνησε πολύ νωρίς το πρωϊ βαδίζοντας αργά και με κόπο, με την ταχύτητα του σαλιγκαριού, προς τον τροχιόδρομο.
Το επώδυνο βάδισμα του έφαγε το μεγαλύτερο μέρος του πρωϊνού, ενώ η τραχεία διαδρομή με το ''τραμ'' κράτησε σαράντα με σαρανταπέντε λεπτά.
Από το ''τραμ'' μέχρι το μνήμα της Ξένης ήταν άλλες δύο ώρες αργού και κοπιαστικού βαδίσματος.
Όταν έφτασε στο παρεκκλήσι, ήταν ήδη απόγευμα και ο Ιερεύς τελείωνε την τελευταία Παννυχίδα (Μνημόσυνο) και ετοιμαζόταν να πάη στο σπίτι του.
Ο Βλαδίμηρος Ιβάνοβιτς εζήτησε από τον Ιερέα να τελέση άλλη μια Παννυχίδα για την Μακαρία και ύστερα, με την βοήθεια του Ιερέα, γονάτισε και άρχισε να προσεύχεται.
Όταν τελείωσε η Ακολουθία, φίλησε τον σταυρό που είναι πάνω από το μνήμα της Ξένης.
Αφού το παρεκκλήσι έπρεπε να κλείση, ανεχώρησε με τον Ιερέα, ζητώντας στο δρόμο, όπως βάδιζαν, πληροφορίες για την αγία Ξένη.
Αφού αποχαιρέτησε τον Ιερέα, ο Βλαδίμηρος Ιβάνοβιτς ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι είχε βαδίσει από το παρεκκλήσι μέχρι τη στάσι του ''τραμ'' ελεύθερα και χωρίς δυσκολία,
ενώ λίγο ενωρίτερα αγωνίστηκε δύο ολόκληρες ώρες για να βαδίση την ίδια απόστασι!
Έμεινε έκπληκτος και απεφάσισε να ξαναδοκιμάση τα πόδια του, βαδίζοντας προς το σταθμό του ''τραμ'' του Μάλι Προσπέκτ, αν και η άμαξα του ''τραμ'' μόλις πλησίαζε.
Ξεκίνησε λοιπόν και βάδισε τόσο γρήγορα την απόστασι, ώστε η άμαξα, που έπρεπε να κάνη πολλές στάσεις,
δεν έφθασε μαζί του και χρειάστηκε να περιμένη λίγα λεπτά, για να φτάση το ''τραμ'' στο σταθμό του Μάλι Προσπέκτ!...
Ο Νικόλσκυ δεν μπορούσε να περιγράψη την αίσθησι της χαράς που τον κατέβαλε τότε.
Υπέφερε από ρευματοειδή αρθρίτιδα, βαριάς μορφής κιρσώδη φλεβίτιδα και αδράνεια τοξικού αίματος.
Παρέλυε σιγά-σιγά και θα πέθαινε.
Το 1907 ήταν υγιής και συνέχισε να υπηρετή στο 93ο Σύνταγμα Πεζικού, που ανήκε από το 1873.
( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Εκ του βιβλίου του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α'
''Η Οσία Ξένη η Ρωσίδα, η διά Χριστόν Σαλή'',
έκδοση Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής,
Αθήνα 1993, σελ. 69-71.
Από τις αναρτήσεις έχουν απαλειφτεί οι σχετικές παραπομπές του βιβλίου
-με ευθύνη του επιμελητή του ιστολογίου-
προκειμένου το κείμενο να καταστεί περισσότερο στρωτό και ευανάγνωστο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου