 |
''...Και ίνα κλείσωμεν το κεφάλαιον τούτο το περί παρθενίας, επιλέγομεν, ότι η Μοναχική Πολιτεία πάντα υπήρξε διωκομένη, από κακούς φίλους, από εχθρούς, κατ' εξοχήν δε από τους γονείς. Αντίχριστοι πραγματικά παρουσιάζονται ωρισμένοι, αγωνιζόμενοι με παντοίους τρόπους να μολύνουν την παρθενίαν. Η σώφρων παρθενία κατακαίει τον Διάβολον και αυτός μεταχειρίζεται τα πάντα διά να την καταστρέψη. Γυνή τις μη δυναμένη να βλέπη σώφρονα, εγκρατή και παρθένον τον κουνιάδον της, σατανικώς σκεπτομένη, εμέθυσεν αυτόν και τον έβαλε με γυναίκα''. |
( Ε κ τ ο υ π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )
Μία εισέτι γυνή, ήτις έβαλε φορέματα ανδρικά και εμόνασεν, είναι η Αγία Σωσάννα εορτάζουσα την 15η Δεκεμβρίου, μετονομασθείσα Ιωάννης.
Ευρισκομένη δε εις το Μοναστήριον και αφού είχον περάσει 20 ολόκληρα χρόνια πίπτει εις δεινήν συκοφαντίαν΄
διότι ασκήτριά τις εισελθούσα εις το Μοναστήριον και νομίσασα ότι ήτο ανήρ, παρεκίνει αυτήν εις αμαρτίαν, και επειδή η Οσία δεν εδέχθη διαβάλλεται υπ' εκείνης δήθεν ίτι επιχείρησε να την βιάση αυτή.
Η δε Αγία δέχεται ευχαρίστως την συκοφαντίαν ταύτην και ζητεί συγνώμην διά το έγκλημα διά το οποίον κατηγορήθη.
Μαθών δε τούτο ο Επίσκοπος Ελευθερουπόλεως επήγε εις το Μοναστήριον και επέπληξε τον Ηγούμενον, διότι αφίνει να γίνωνται εις το Μοναστήριον τοιαύτα σοβαρά ατοπήματα΄
όθεν ο Ηγούμενος απεφάσισε να καθαιρέση τον κατηγορηθέντα Ιωάννην.
Τότε υποχρεωθείσα εξ ανάγκης η Αγία Σωσάννα, εζήτησε δύο παρθένους και δύο Διακόνους γυναίκας, μεθ' ων απελθούσα εις παράμετρον τόπον, επληροφόρησεν αυτάς διά των πραγμάτων, ότι είναι γυνή.
Τούτο δε μαθών ο Επίσκοπος εξεπλάγη, και αντί να την καθαιρέση, την εχειροτόνησεν Διάκονον, που έκτοτε πολλά θαύματα εποίησεν εν τω ονόματι του Κυρίου.
Και ίνα κλείσωμεν το κεφάλαιον τούτο το περί παρθενίας, επιλέγομεν, ότι η Μοναχική Πολιτεία πάντα υπήρξε διωκομένη, από κακούς φίλους, από εχθρούς, κατ' εξοχήν δε από τους γονείς.
Αντίχριστοι πραγματικά παρουσιάζονται ωρισμένοι, αγωνιζόμενοι με παντοίους τρόπους να μολύνουν την παρθενίαν.
Η σώφρων παρθενία κατακαίει τον Διάβολον και αυτός μεταχειρίζεται τα πάντα διά να την καταστρέψη.
Γυνή τις μη δυναμένη να βλέπη σώφρονα, εγκρατή και παρθένον τον κουνιάδον της, σατανικώς σκεπτομένη, εμέθυσεν αυτόν και τον έβαλε με γυναίκα.
Σημειώνομεν δε ταύτα, ίνα δώσωμεν αμυδράν τινά εικόνα, ποσον ο Διάβολος μισεί την παρθενίαν και πως οι αγαπώντες τον Χριστόν και την παρθενίαν μετέρχονται τα πάντα, ως φύλον εξωτερικώς αλλάσσουν, ίνα περισώσουν αυτή.
Και πράγματι είναι ευλογημένη παρά του Κυρίου, του Αρχηγού της Παρθενίας, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Όστις, ως λέγει ο Άγιος Συμεών ο Θεσσαλονίκης΄
''Πρόκρινε την γάμου, επειδή παρθένος είναι και ο Πατήρ Αυτού, καθ' ότι αρρεύστως και ασωμάτως εγέννησε Αυτόν,
ως και η κατά σάρκα μήτηρ Του τον σεσαρκωμένον Θεόν γεννήσασα, ήτο Παρθένος, έμεινε Παρθένος και θα μένη τοιαύτη.
Άνευ φθοράς εγέννησεν Αυτόν καθ' ότι ασπόρως Αυτόν συνέλαβεν'' (Άπαντα Συμ. Θεσσ. σελ. 97).
Και ο Παρθένος Ούτος Νυμφίος της Εκκλησίας και της ψυχής μας ζητεί ημάς παρθένους, ίνα αρμοσθή μαζί μας, ως ο Παύλος λέγει΄
''Ηρμοσάμην ημάς ενί ανδρί Παρθένον αγνήν παραστήσαι τω Χριστώ'' (Β' Κορ. ια' 2).
Δι' αυτό είναι μακάριαι εκείναι αι ψυχαί, αι αγναί αύται περιστεραί, αι οποίαι αιρόμεναι υπό των πτερύγων του θείου έρωτος πορεύονται και ζητούν την ευφροσύνην των εν τη ερήμω,
παρά τω Νυμφίω Χριστώ, Όστις είναι ''Ωραίος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων'' ως λέγει ο ψαλμωδός (ψαλ. ΜΔ' 3).
Πόσον εκλεκταί και ηγαπημέναι είναι αι ψυχαί, εις τας οποίας εδόθη το χάρισμα του να ζώσιν ανεξάρτητοι εκ των επιθυμιών της σαρκός!
Αι τοιαύται ψυχαί έχουσιν αθάνατον Νυμφίον, εις τον Οποίον ουδέποτε θα εύρωσιν ουδεμίαν σκιάν ατελείας, και ο Οποίος τας αγαπά και τας καθιστά ευτυχείς διά του έρωτός Του.
Πρέπει δε ακόμη να γνωρίζωμεν, ότι η παρθενία του σώματος τότε μόνον είναι καλή, όταν συνεργή εις την παρθενίαν του πνεύματος,
άλλως θα φανώμεν ως περιορίζοντες την θρησκείαν εις τινα σωματικήν στέρησιν και ιουδαϊκήν εξάσκησιν.
Καταδικάζομεν την σάρκα, διά τούτο μόνον, όπως καταστήσωμεν το πνεύμα ελευθερώτερον και θερμότερον προς τον θείον έρωτα, άλλως ουδέν ωφελεί η καταδάμασις της σαρκός.
Η παρθενία αύτη του σώματος ουδέν έτερον είναι, ειμή απόρροια παρθενευούσης ψυχής, η οποία δι' ουδεμιάς κοσμικής προσπαθείας καταδέχεται να μολύνη αυτήν.
Εάν αγαπώμεν παν ό,τι ο Θεός δεν αγαπά, ή αγαπώμεν μεν εκείνο το οποίον ο Θεός αγαπά, αγαπώμεν όμως αυτό ουχί με θείαν και ιεράν αγάπην, αλλά με άλλον σκοπόν, ας γνωρίζωμεν, ότι δεν είμεθα παρθένοι.
Ουδέν όφελος εκ της του σώματος παρθενίας, εάν δεν είμεθα και κατά το πνεύμα παρθένοι.
Το έθνος τούτο της Εκκλησίας, η παρθενία, το τοσούτον ωραίον, θεωρείται μεμαραμένον και καταπατημένον, εάν και η ψυχή δεν είναι παρθένος.
Ας ευχώμεθα λοιπόν, χάριτι Κυρίου, να έχωμεν και τας δύο αυτάς αρετάς, της ψυχής και του σώματος.
( Τ έ λ ο ς )
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Εκ του βιβλίου του
μακαριστού ιεροκήρυκα Δημητρίου Παναγοπούλου
''Μοναχισμός, Ασκητισμός, Αναχωρητισμός'',
''Νέα Στοιχειοθετική'', σελ. 87 - 86, Αθήνα 1959.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου