Το βιογραφικό βιβλίο του θεοφιλεστάτου Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, υπό τον τίτλο ''ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΝΑΣΛΙΜΗΣ (1910-1973) ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ'' Τόμος Α', αναφέρεται σε μία μεγάλη, πνευματική προσωπικότητα των καιρών μας, που κόσμισε θεάρεστα το Κίνημα των Γνησίων Ορθοδόξων από το 1924, έως σήμερα.
Επιλέξαμε -αποσπασματικά και μόνο- να μεταφέρουμε κάποιες παραθέσεις του βιβλίου, προς πνευματική ωφέλεια ημών και των αναγνωστών μας, χωρίς να αλλοιώνεται ή και να παρερμηνεύεται ο σκοπός και το πνεύμα του συγγράμματος. Αντί ημετέρων σχολίων, καταγράφουμε από τον πρόλογο της έκδοσης, τα λόγια του κ. Ιωάννη Πολέμη, καθηγητή Βυζαντινής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, που μας εισάγει στην ορθόδοξη πνευματικότητα του σύγχρονου αυτού ομολογητή της Εκκλησίας μας.
''Στην εκατόχρονη μαρτυρική πορεία του το Κίνημα των Γνησίων Ορθοδόξων δεν αναζωογόνησε μόνο το τοπίο της καθόλου ορθοδοξίας, τόσο στην χώρα μας όσο και στην αλλοδαπή, αλλά ανέδειξε και μαρτυρικές και ομολογιακές μορφές, εφάμιλλες των παλαιών πατέρων, που αγωνίσθηκαν τον αγώνα τον καλό υπέρ της πατρώας πίστεως. Ανάμεσά τους αναμφίβολα ξεχωρίζει ο Μαγνησίας Χρυσόστομος, του οποίου την βιογράφηση ανέλαβε με ζήλο και ευσυνειδησία ο θεοφιλέστατος επίσκοπος ΓΟΧ Γαρδικίου κ. Κλήμης.
Πρόκειται για μία απόλυτα τεκμηριωμένη και αξιόπιστη εργασία, η οποία με γλαφυρότητα αποτυπώνει τον βίο ενός ομολογητού των ημερών μας. Σε κάθε σελίδα του βιβλίου ο αναγνώστης μπορεί να οσφρανθεί το πολύτιμο μύρο της αγίας πίστεώς μας, το οποίο τόσο γενναιόδωρα σκόρπισε στο πέρασμά του από την εφήμερη τούτη ζωή ο Χρυσόστομος Νασλίμης.
Ο θεοφιλέστατος Γαρδικίου προβάλλει τον ταπεινό ομολογητή επίσκοπο Μαγνησίας ως πρότυπο αγωνιστού και για τις ημέρες μας και για τους σκοτεινούς καιρούς που έρχονται. Είθε ο Κύριος να τον αξιώσει να μας δώσει σύντομα και τον δεύτερο τόμο της βιογραφίας αυτής, η οποία ίσως λειτουργήσει και ως παρότρυνση σε άλλους ερευνητές να καταγράψουν την αγία βιοτή και άλλων μορφών της αγωνιζομένης ορθοδοξίας.
Κάποιοι πρέπει να διασώσουν όποια στοιχεία υπάρχουν ακόμη για τον παπα-Γιάννη Φλώρο, τον παπα-Ευγένιο Λεμονή, τον Κυκλάδων Παρθένιο, τον Φυλής Κυπριανό και τόσους άλλους. Έτσι θα δημιουργηθεί σταδιακά ο νέος Συναξαριστής της πραγματικής ορθοδοξίας και της γνήσιας αγιότητος στον ταραγμένο εικοστό αιώνα''.
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
ΙΔ. 5. Η διασπαστική Καινοτομία είχε Οικουμενιστικό χαρακτήρα
Στην εξέταση του Ημερολογιακού, βάσει των κειμένων του βιογραφουμένου μας (π. Χρ. Ν.), αφήσαμε τελευταία την αναφορά στην όπως θα λέγαμε Οικουμενιστική σκοπιμότητα της Μεταρρυθμίσεως.
Επί του θέματος αυτού δεν είχε ακόμη τότε, προ του 1965, υπάρξει ιδιαίτερη αναφορά και επιμονή, διότι δεν ήταν διαθέσιμο το υλικό, το οποίο έγινε γνωστό μεταγενέστερα, αλλά και ο Οικουμενισμός δεν είχε ακόμη δείξει την πρόοδο και εξέλιξη, που είχε κατά τις επόμενες δεκαετίες, και μάλιστα εντός του κατά παράδοσιν ορθοδόξου χώρου.
Για τον λόγο αυτό, οι σχετικές αναφορές ως προς την σύνδεση του Ημερολογιακού θέματος με την αίρεση του Οικουμενισμού είναι σποραδικές, πτωχές και σύντομες.
Αυτό συμβαίνει και με τον βιογραφούμενό μας. Όμως, ακόμα και οι λίγες εκείνες αναφορές αποδεικνύουν την ευαισθησία και την γρηγορούσα συνείδηση των Αγωνιστών της Πατρώας Παραδόσεως και Κληρονομίας.
Το Ορθόδοξο αισθητήριό τους όχι μόνον δεν τους διέψευσε, αλλά και τους δικαίωσε. Ο π. Χρυσόστομος Νασλίμης επισημαίνει το 1950 ότι οι Καινοτόμοι ελαφρά τη συνειδήσει, πάσχοντες προφανώς ως προς την Ορθόδοξη Δογματική Συνείδηση, μετήλλαξαν την Πατροπαράδοτη Εκκλησιαστική Ορθόδοξη Ιδεολογία με την ψευδώνυμη γνώση της Δύσεως και προτίμησαν να συνεορτάζουν τις μεγάλες Χριστιανικές Εορτές με τους αιρετικούς, παρά με τους ομοδόξους Αδελφούς 33.
Σε επίσημο κείμενο της διοικήσεως της Εκκλησιαστικής Επιτροπής της Ελληνικής Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. του 1958, της οποίας αποτελούσε Μέλος και ο βιογραφούμενός μας (π. Χρ. Ν.), προς την Ιεραρχία της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, τονίζεται μεταξύ άλλων και ο προσηλυτιστικός χαρακτήρας της Παπωσύνης έναντι της Ορθοδόξου Ανατολής διά του επινοηθέντος Γρηγοριανού Ημερολογίου.
Η συνεχής και σταθερή απόρριψη των προμάχων της Ορθοδοξίας από του ΙΣΤ' αιώνος και εξής οφείλετο σαφώς στην διαίσθηση, ''ότι ο Πάπας ενεργών ως ενήργει επεδίωκε την πνευματικήν υποταγήν της Ορθοδοξίας και ότι το Ημερολόγιον, ως θεσμός της Ορθοδόξου λατρείας, δεν αποτελεί εξωτερικόν ξηρόν τύπον, αλλά παράγοντα ουσιώδους σπουδαιότητος, παράδοσιν ιεράν και πολύτιμον, τον συνδετικόν κρίκον της εξωτερικής ενότητος της Εκκλησίας 34.
Αυτό όμως, γράφεται, το οποίο δεν πέτυχε η Δύση στους αιώνες της δουλείας του γένους των Ορθοδόξων Χριστιανών, το πέτυχε σε εποχή λαμπρής εθνικής ελευθερίας κατά την πατριαρχία του Μελετίου Μεταξάκη!
''Ούτος ερωτοτροπών με την Δύσιν και θεωρών το σχήμα της Ορθοδοξίας ως απηρχαιωμένον ηθέλησε να ευθυγραμμίση τον λειτουργικόν και καθόλου (ολόκληρο τον) Εκκλησιαστικόν βίον της Ορθοδόξου Ανατολής με τον Προτεσταντικόν και Παπικόν'' 34.
Αυτός ήταν που συνεκάλεσε το λεγόμενο ''Πανορθόδοξο Συνέδριο'' του 1923 στην Κωνσταντινούπολη, στο οποίο μεταξύ άλλων Καινοτομιών συνεζήτησε και την Ημερολογιακή Μεταρρύθμιση, αποβλέπων όχι στην ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών, αλλά στην κολακεία των ετεροδόξων της Δύσεως 35.
Τις προθέσεις του αποκάλυψε ο ίδιος με ενθουσιασμό κατά την Ε' Συνεδρία της 23ης Μαϊου 1923, απευθυνόμενος προς τον ''τυχαίως παρευρεθέντα'' (!) Αγγλικανό επίσκοπο Γκορ, περί αναδοχής Νέου Ημερολογίου εκ της Δύσεως.
''Τί έτι λοιπόν χρείαν μαρτύρων έχομεν, ώστε να αποδείξωμεν, ότι οι εμπνευσταί και οι εισηγηταί της Ημερολογιακής Μεταρρυθμίσεως ωρμώντο εξ ελατηρίων ξένων και εχθρικών προς τα ύψιστα συμφέροντα και την ενότητα της Ορθοδοξίας;'' 36.
Γι' αυτό και το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων έσπευσε τότε να προειδοποιήσει ότι ο συνεορτασμός με τους Παπικούς κρίνεται ασύμφορος για την Ορθοδοξία σε σχέση με το τελετουργικό καθεστώς των Προσκυνημάτων των Αγίων Τόπων.
Και έτσι, άλλες Εκκλησίες δεν εφήρμοσαν τις αποφάσεις του Συνεδρίου εκείνου, αλλά δυστυχώς η Εκκλησία της Ελλάδος αποδέχθηκε την νεωτεριστική ημερολογιακή αλλαγή, για να επαληθευθεί ''ότι ο Πατριάρχης Μελέτιος και οι περί αυτόν ηβουλήθησαν διά του Συνεδρίου εκείνου να ενταφιάσωσι την Ορθοδοξίαν''! 36.
Ταυτόχρονα προς το Υπόμνημα εκείνο της Εκκλησίας μας το 1958, ο βιογραφούμενός μας (π. Χρ. Ν.) σε κείμενά του αναφέρεται επίσης στην Οικουμενιστική σκοπιμότητα της Ημερολογιακής Μεταρρυθμίσεως.
Οι τολμητίες Καινοτόμοι για να δικαιολογήσουν την Μεταρρύθμισή τους, επικαλέσθηκαν εκτός των άλλων και το ότι ''έπρεπε να δώση η Ελλάς πρώτη χείρα προς ένωσιν των Εκκλησιών, αιρουμένων συν τω χρόνω των επιπροσθέντων εμποδίων, εν οις και η ημερολογιακή διαφορά, ήτις κατ' αυτούς (τους Καινοτόμους) δεν εγγίζει τας δογματικάς απόψεις'' 37.
Οι υποστηρικτές της Καινοτομίας θεώρησαν αυτήν επιβεβλημένη χάριν ''και της επιδιωκομένης διά παντός τρόπου προσεγγίσεως και ενώσεως της Ελληνικής Εκκλησίας μετά των Δυτικών Εκκλησιών, αρχής γενομένης της άρσεως της υφισταμένης ημερολογιακής διαφοράς εν τω εορτασμώ των μεγαλυτέρων του Χριστιανισμού Εορτών'' 38.
Η κατάκριτη αυτή σκοπιμότητα ενώ ευνοεί βεβαίως την υπόθεση του Οικουμενισμού, δεν αρκεί φυσικά για την επίτευξη ενώσεως, η οποία θα επέλθει, σύμφωνα με τον βιογραφούμενό μας, μόνον αν τα τεράστια εμπόδια των δογματικών διαφορών αρθούν και οι Παπικές και Προτεσταντικές κακοδοξίες αποκηρυχθούν.
''Άλλως, ένωσις ημών μετ' αυτών επί απεμπολήσει του πολυτίμου θησαυρού της προγονικής ημών Πίστεως κρίνεται ασύμφορος και απαράδεκτος'' 39.
Όπως ασύμφορη και απαράδεκτη ήταν η αρχή της εγκαθιδρύσεως, εφαρμογής και επικρατήσεως του Οικουμενισμού στις Ορθόδοξες Εκκλησίες, μέσω εν πολλοίς και της Ημερολογιακής Μεταρρυθμίσεως, το ίδιο ήταν και είναι η πικρή συνέχειά του, ως σαφής οδός Αποστασίας.
Διά της επιτεύξεως συνεορτασμού με τους αιρετικούς, οι οποίοι κηρύσσονται ''Εκκλησίες Χριστού'', σύμφωνα με το γνωστό Διάγγελμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου του 1920 και του προαναφερθέντος Συνεδρίου επί Μελετίου Μεταξάκη του 1923 στην Κωνσταντινούπολη,
άνοιξε η λεωφόρος για την ακολούθηση της καινοφανούς Οικουμενιστικής οδού, η οποία λειαίνεται και πλατύνεται και με την υποστήριξη/διακράτηση του Παπικού Ημερολογίου, οδηγούσα όχι στην κατά Θεόν ένωση των μακράν της Εκκλησίας ευρισκομένων,
αλλά στην σύγχυση και τον συγκρητισμό, στην έκπτωση από την Αλήθεια της Εκκλησίας όσων συμμετέχουν, συνευδοκούν και συμπλέουν στην μη θεάρεστη αυτή γραμμή και πορεία.
33. Αρχιμ. Χρυσοστόμου Νασλίμη, ''Η Ημερολογιακή Καινοτομία εξ απόψεως εκκλησιαστικής'', Περιοδ. ''Η Φωνή της Ορθοδοξίας'', αρ.φ. 92/30.10.1950, σελ. 3. Ήδη από του 1931 ο βιογραφούμενός μας (π. Χρ. Ν.) ως λαϊκός ακόμη είχε τονίσει αρκούντως ότι, οι Καινοτόμοι Νεοημερολογίτες απέρριψαν το Ορθόδοξο Ημερολόγιο και προσεταιρίσθηκαν το των αιρετικών και σχισματικών Λατίνων, ώστε να συνεορτάζουν με τους αιρετικούς, πράγμα το οποίο Συνοδικώς πλειστάκις διά φρικτών αφορισμών και αναθεμάτων απαγόρευσαν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας (βλ. Η Αλήθεια της Ορθοδοξίας εν τη αποδείξει της, ενθ' ανωτ., σελ. 23).
34. Ελληνική Εκκλησία Γ.Ο.Χ., Υπόμνημα προς την Ιεραρχίαν της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος Περί του Παλαιοημερολογιτικού, συνερχομένην την 1ην Νοεμβρίου 1958, σελ. 2.
35. Αυτόθι, σελ. 2-3.
36. Αυτόθι, σελ. 3.
37. Αρχιμ. Χρυσοστόμου Νασλίμη, Η ημερολογιακή καινοτομία εν τη εφαρμογή της..., ενθ' ανωτ., σελ. 6.
38. ΠΘΕΟΚ-Παράρτημα Βόλου, Υπόμνημα αφορών το Παλαιοημερολογιτικόν ζήτημα, ενθ' ανωτ., Βόλος 1958, σελ. 5.
39. Αρχιμ. Χρυσοστόμου Νασλίμη, Η ημερολογιακή καινοτομία εν τη εφαρμογή της..., ενθ' ανωτ., σελ. 8.
Τ έ λ ο ς
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Σειρά αποσπασμάτων από το βιβλίο του
Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
''ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΝΑΣΛΙΜΗΣ (1910-1973)
ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ'',
τόμος Α', σελ. 468-472, Αθήνα 2019.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου