<<...Ένας Ιερέας εξήγησε μεταξύ άλλων σε νεαρό που μετέβη στον Άγιο Γεράσιμο στην Κεφαλληνία και είδε φοβερά σημεία
με δαιμονισμένους, οι οποίοι απεκάλυπταν τα κρυπτά αμαρτήματα άλλων προσκυνητών, ότι οι δαιμονισμένοι δεν δύνανται
να αποκαλύψουν τίποτε σε όποιον έχει μετανοήσει για τα αμαρτήματά του και έχει εξομολογηθή με ειλικρίνεια. Εκεί <<μπλοκάρονται>>.
Όμως, σε μία περίπτωσι, συνέχισε ο Ιερεύς, είχε γνωρίσει δύο Ιταλούς Ρωμαιοκαθολικούς, οι οποίοι ωμολόγησαν ότι
όσα είχαν εξομολογηθή στον ιδικό τους παπικό ιερέα τους τα απεκάλυψε ένας δαιμονισμένος στην Ζάκυνθο.
Και τούτο, διότι στην ουσία ήσαν ανεξομολόγητοι!
Ο δαιμονισμένος ήταν Έλληνας, δεν γνώριζε Ιταλικά, εν τούτοις όμως απεκάλυψε στους Ιταλούς τα δήθεν
εξομολογημένα αμαρτήματά τους σε άπταιστα ιταλικά>>!...
Το Άγιον Φως, το οποίο εμφανίζεται θαυματουργικά στον Πανάγιο Τάφο και ανάβει τις κανδήλες και τις λαμπάδες, διαχεόμενο στον ιερό Χώρο την μεσημβρίαν του Μεγάλου Σαββάτου εκάστου έτους, έχει οπωσδήποτε πηγή προελεύσεως την Άκτιστη Χάρι και Ενέργεια του Θεού'
όμως, ως αισθητό και κτιστό αποτέλεσμα της Χάριτος δεν μπορούμε να το αποκαλέσουμε Άκτιστο, έστω και αν συνοδεύεται από θαυμαστά πνευματικά φαινόμενα (δεν καίει τα πρώτα λεπτά, δεν προκαλεί πυρκαϊά, προξενεί ψυχικές αλλοιώσεις κλπ.).
Διότι, το Άκτιστο Φως δεν είναι κάτι αισθητό και περιγραπτό, αλλά είναι νοητό και υπέρ νουν, δεν έχει αρχή, τροπή και τέλος, καταυγάζει τον νου του ανθρώπου με την δύναμι του Αγίου Πνεύματος 43 και ως εκ τούτου υπέρκειται των αισθήσεων και της διανοίας, <<είναι άϋλον και ουδέν αισθητόν έχει>> 44.
Αν όμως οι Λατίνοι δεν αξιώθηκαν, ούτε αξιώνονται του θαυμαστού πνευματικού Αγίου Φωτός του Παναγίου Τάφου, πολύ περισσότεροι είναι και παραμένουν με την θέλησί τους αμέτοχοι του Ακτίστου Φωτός της Χάριτος.
Διότι, ο φιλοσοφικός σχολαστικισμός τους δεν συνδυάζεται ούτε συμβιβάζεται με την παραδοχή ως Ακτίστων και Θείων Ενεργειών της Τρισυποστάτου Θεότητος, ουσιαστικά δε απορρίπτουν την δυνατότητα συνειδητής επικοινωνίας με τον Θεό 45.
Γι' αυτό και έχουν διαμορφώσει διαφορετική αντίληψι για τον έσχατο προορισμό του ανθρώπου, για την ιδέα της μακαριότητός του και για την σωτηρία και θέωσί του.
Αν ο άνθρωπος δεν κοινωνεί πραγματικά με το αιώνιο και υπέρχρονο Φως του Θεού, το Οποίον έλαμψε στην θεία Μεταμόρφωσι και δωρήθηκε στην πυρφόρο Πεντηκοστή, τότε παραμένει όντως αλύτρωτος στην κτιστή και κλειστή ενδοκοσμική πραγματικότητα'
ή, θεωρεί πλανερώς ότι δύναται να ίδη, έστω και μελλοντικά, την εντελώς απρόσιτη και αμέθεκτη Ουσία του Θεού! Οι αστοχίες και ετεροδιδασκαλίες αυτές συνιστούν βλασφημίες και οι αιρέσεις έχουν άμεση επίπτωσι στην σωτηρία.
Η έκπτωσις από την ορθή πίστι της Εκκλησίας, η διαστρέβλωσις της αποκαλυφθείσης Αληθείας, οδηγεί σε έκπτωσι από την Εκκλησία και την αγιαστική Θεία Χάρι 46.
Ο Παπισμός κατεστάθη νεκρόν σώμα και οι καθαροί τη καρδία εκ των Ορθοδόξων εγνώριζαν εμπειρικά ότι στους ναούς του <<δεν υπήρχε κάθοδος του πυρός του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή ότι στην Λατινική εκκλησία ο άρτος δεν μεταβαλλόταν σε Σώμα και ο οίνος σε Αίμα>> 47 Χριστού.
Για να γίνουμε περισσότερο πρακτικοί, ας αναφέρουμε δύο σχετικά, σχεδόν ταυτόχρονα, παραδείγματα, τα οποία αποδεικνύουν την πνευματική νεκρότητα των Λατίνων.
Στις αρχές του 20ού αιώνος, συνέπεσε να ευρεθούν σε μία Ελληνική Ορθόδοξη Μονή σε νήσο των Κυκλάδων, ο Ορθόδοξος Μητροπολίτης μαζί με τον Ρωμαιοκαθολικό επίσκοπο της περιοχής.
Ενώ δε εκάθηντο σε ένα εξώστη της Μονής, είδαν έναν Αδελφό Αυτής να μεταφέρη στον ώμο του σάκκο με κοπριά για τον κήπο της Μονής.
Όταν έμαθε ο παπικός επίσκοπος ότι ο μεταφορέας ήταν Ιερομόναχος της Μονής εξέφρασε τον αποτροπιασμό του και την απορία του πώς θα ήταν δυνατόν κατόπιν αυτής της ρυπαράς εργασίας ο Ιερομόναχος αυτός να ιερουργήση τα θεία Μυστήρια.
Και ενώ ο Ορθόδοξος Αρχιερεύς τον εβεβαίωνε ότι η εργασία αυτή δεν επέφερε στον Ιερομόναχο κανένα ψυχικό ή σωματικό μολυσμό, ο Λατίνος αντέλεγε.
Τότε, ο Ορθόδοξος Αρχιερεύς ερώτησε αν θα ήθελε ο Λατίνος να δοκιμάσουν ποιός είναι ευπρόσδεκτος ενώπιον του Θεού, ο εργαζόμενος σε σκληρή και ρυπαρή εργασία Ορθόδοξος Ιερομόναχος ή ο καλλωπισμένος παπικός επίσκοπος.
Εκείνος δέχθηκε και ο Αρχιερεύς πρότεινε να καλέση τον Ιερομόναχο και αφού πληθή καλά να τελέση την Ακολουθία του μικρού Αγιασμού, εν συνεχεία δε να τελέση Αγιασμό και ο Λατίνος
και να φυλαχθούν αμφότεροι σφραγισμένοι, μετά δε την πάροδο ενός έτους να αποσφραγισθούν, ώστε να φανή ποιός Αγιασμός θα είναι ο ευλογηθείς και άρα ευπρόσδεκτος παρά Θεού.
Πράγματι, αφού επιτελέσθηκαν οι Αγιασμοί, οι φιάλες ετέθησαν καλά σφραγισμένες σε ειδικό κιβώτιο. Μετά την πάροδο του έτους, παρουσία του Ορθοδόξου Μητροπολίτου, του Ηγουμένου της Μονής μετά των αδελφών, ως και του παπικού επισκόπου μετά της συνοδίας του,
οι φιάλες αποσφραγίσθηκαν και ανοίχθηκαν και όλοι αντίκρυσαν πασιφανώς τον μεν Αγιασμό του Ορθοδόξου Ιερομονάχου καθαρώτατο και ευωδιάζοντα, του δε Λατίνου επισκόπου θολό, μαυρισμένο και μυρίζοντα σαν λιμνάζον ύδωρ 48!...
Σε άλλη περίπτωσι, ένας Ιερέας εξήγησε μεταξύ άλλων σε νεαρό που μετέβη στον Άγιο Γεράσιμο στην Κεφαλληνία και είδε φοβερά σημεία με δαιμονισμένους, οι οποίοι απεκάλυπταν
τα κρυπτά αμαρτήματα άλλων προσκυνητών, ότι οι δαιμονισμένοι δεν δύνανται να αποκαλύψουν τίποτε σε όποιον έχει μετανοήσει για τα αμαρτήματά του και έχει εξομολογηθή με ειλικρίνεια. Εκεί <<μπλοκάρονται>>.
Όμως, σε μία περίπτωσι, συνέχισε ο Ιερεύς, είχε γνωρίσει δύο Ιταλούς Ρωμαιοκαθολικούς, οι οποίοι ωμολόγησαν ότι όσα είχαν εξομολογηθή στον ιδικό τους παπικό ιερέα τους τα απεκάλυψε ένας δαιμονισμένος στην Ζάκυνθο.
Και τούτο, διότι στην ουσία ήσαν ανεξομολόγητοι! Ο δαιμονισμένος ήταν Έλληνας, δεν γνώριζε Ιταλικά, εν τούτοις όμως απεκάλυψε στους Ιταλούς τα δήθεν εξομολογημένα αμαρτήματά τους σε άπταιστα ιταλικά 48!...
Θεωρούμε, ότι οι αληθινές αυτές μαρτυρίες επιβεβαιώνουν την ανέκαθεν θεώρησι των Ορθοδόξων περί της εκπτώσεως των Λατίνων από την Χάρι του Θεού και περί του ότι αυτοί δεν είναι και δεν αποτελούν Εκκλησίαν Θεού.
Όταν για παράδειγμα τον ΙΒ' αι. ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Μάρκος ερώτησε τον επιφανή Κανονολόγο Θεόδωρο Βαλσαμώνα, Πατριάρχη Αντιοχείας, αν δύναται Ορθόδοξος Κληρικός <<ακινδύνως>> <<να μεταδώση των θείων αγιασμάτων αυτοίς>>, δηλ. τοις αιρετικοίς, εκείνος απήντησε αρνητικά.
Ειδικώς δε περί των Λατίνων, οι οποίοι ενεφανίζοντο ωςαιχμάλωτοι των Σαρακηνών σε Ορθοδόξους Ναούς ζητούντες να κοινωνήσουν, ο Βαλσαμών εβεβαίωσε ότι η Δυτική εκκλησία απεσχίσθη από χρόνων πολλών
από την πνευματική κοινωνία με το άθροισμα των τεσσάρων λοιπών Ορθοδόξων Πατριαρχών <<και απεσχοινίσθη προς έθη και δόγματα της Καθολικής Εκκλησίας και των Ορθοδόξων αλλότρια>>,
γι' αυτό και ο Πάπας διεγράφη από τα Δίπτυχα και <<ουκ οφείλει γένος Λατινικόν εκ χειρός ιερατικής διά των θείων και Αχράντων Μυστηρίων αγιάζεσθαι, ειμή κατάθηται πρότερον απέχεσθαι των Λατινικών δογμάτων τε και συνηθειών, και κατά Κανόνας κατηχηθή και τοις ορθοδόξοις εξισωθή>> 50.
Ο Άγιος Ιωάννης Πρωθιερέας της Κροστάνδης στην Ρωσία έγραφε στις αρχές του 20ού αιώνος τα εξής, εκφράζων την Ορθόδοξη πνευματική αποτίμησι του Παπισμού:
<<Η κοινωνία της δυτικής εκκλησίας με την ουράνια Εκκλησία είναι φτωχή και ψυχρή και δεν έχει ζωή. Άλλο πράγμα είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία -εδώ η κοινωνία είναι ζωντανή, σοφή, πλήρης, ειλικρινής, με ευλάβεια.
Εκεί παντού είναι ο πάπας, όλοι τιμούν αυτόν και όχι τους αγίους, οι άγιοι της Ανατολής και της Δύσης εκεί υποτιμούνται, είναι κρυμμένοι, έχουν πέσει σε λήθη, τα λείψανά τους δείχνουν πότε πότε στους πιστούς αλλά πιο πολύ στους τουρίστες...
Εκεί ο πάπας καθορίζει την τύχη και της επίγειας και της ουράνιας εκκλησίας, αυτός διαχειρίζεται αυθαίρετα <<το περίσσευμα>> από τα έργα και την χάρη των αγίων,
στέλνει τους ανθρώπους στο καθαρτήριο και τους απαλλάσσει απ' αυτό με δική του απόφαση, αυτός εκδίδει συγχωροχάρτια (έγγραφα με τα οποία δίνεται άφεση αμαρτιών στους πιστούς).
Γελοία πράγματα, θα ήταν πραγματικά γελοία αν δεν ήταν τόσο βλαβερά και πικρά. Και πώς δεν το βλέπουν οι ίδιοι οι πάπες, οι καρδινάλιοι και άλλοι!... Η πίστη των καθολικών είναι επιφανειακή.
Εκεί όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται, εκεί όλη την εξουσία την έχει ο πάπας και η σωτηρία των καθολικών είναι στα χέρια του. Γι' αυτό και οι καθολικοί δεν έχουν σήμερα πραγματικούς αναγνωρισμένους αγίους, έχουν μόνο <<πλαστούς>>, αυτούς που τους έκανε αγίους η αυθαιρεσία του πάπα.
Ενώ η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι σαν τον Κήπο της Εδέμ, γεμάτη αγίους>> 51. Έτερος δε σεβαστός Κληρικός, Καθηγητής Ορθοδόξου Δογματικής Θεολογίας, βεβαιώνει ότι <<ο Καθολικισμός δεν διατήρησε πλήρως ούτε την αποστολικότητα ούτε την εν Χριστώ ζωή και αγιότητα>>'
<<η θεολογία των Καθολικών θεωρεί την Χάρι κτιστή, οπότε δεν είναι ενέργεια που πηγάζει από τον Χριστό>> 52. Κατόπιν αυτών, αναρωτιέται κανείς τί ήταν εκείνο που ώθησε τους εξ ορθοδόξων Οικουμενιστάς
στην ετεροδοξία, όχι για να την οδηγήσουν σε μετάνοια και επιστροφή, αλλά για να της αποδώσουν εύσημα και χάριτες, που ούτε έχει, ούτε της ανήκουν, αλλά και ούτε δύναται να διανοηθή και να επιθυμήση!
Γνωρίζουμε, ότι οι Οικουμενισταί έχουν έτοιμη την απάντησι' ωθούνται από αγάπη, για την ένωσι των Χριστιανών! Όμως, αν η αγάπη χωρισθή από την Αλήθεια, όπως θα καταδείξουμε εν συνεχεία ότι συμβαίνει και επικρατεί εξ αρχής στον σύγχρονο Οικουμενισμό,
τότε ευρισκόμεθα προ μιας πλάνης και διαστροφής, η οποία έχει διαδοθή επικίνδυνα τόσο στις κεφαλές, όσο και στο εν πολλοίς αδιάφορο ποίμνιο των χλιαρών πιστών, οι οποίοι αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία των τύποις χριστιανών σήμερον.
Για τον λόγο αυτό και οι ψευδοποιμένες αποχαλινώνονται' διότι δεν φοβούνται, όπως άλλοτε 53, την εξέγερσι του όντως Ποιμνίου, του Φύλακος της Ορθοδοξίας!...
43. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου Βλάχου, <<Το άγιον Φως και η μητέρα των Εκκλησιών>>, εφημ. <<Εκκλησιαστική Παρέμβαση>>, αριθ. 63/Απρίλιος 2001. Περί της μη αισθητής φύσεως του Ακτίστου Φωτός βλ. ενδεικτικά Ιακώβου Ποταμιάνου, Το Φως στη Βυζαντινή Εκκλησία, <<University Studio Press>>, Θεσσαλονίκη 2000, σελ. 62, 70.
Σύμφωνα με τον Μέγα Θεολόγο του Ακτίστου Φωτός Άγιο Γρηγόριο Παλαμά, όσα από αυτά που συμβαίνουν στα όντα δεν είναι της φύσεως, όχι από έλλειψι αλλά από υπεροχή, είναι όλα πνευματικά, αλλά όχι άκτιστα: <<Η τοίνυν του Κυρίου Ανάστασις πνευματική έστιν, ως ο Χρυσόστομος φησι πατήρ, αλλ' ουκ άκτιστος η ανάστασίς έστιν ουδ' αυτό το αναστάν' του γαρ κτιστού πεσόντος, ανάστασίς έστι, ταυτό δ' ειπείν ανάκτησίς τε και ανάπλασις. Τοιούτόν έστι και η καινή κτίσις και ο νέος άνθρωπος και η καινή και καθαρά καρδία...>>. Κάθε τι <<το απορρήτως υπό Θεού τελούμενον πνευματικόν έστιν, αλλ' ουχί και παν άκτιστόν έστιν...>>. Τα <<πνευματικά>> εκδηλώνονται <<αισθητά>> και υποπίπτουν στην <<αισθητική δύναμι>>, η οποία δεν μπορεί ν' αντιληφθή όχι μόνο τα υπεράνω του νου, αλλά ούτε τα υπεράνω της αισθήσεως, δηλ. τα νοητά. <<Τα δ' άκτιστα, και υπέρ νουν έστι και μοι τούτοις συναπτόμενοι κρείττονί τινι και υπεραιρούση την του νου φύσιν συνάπτονται δυνάμει, κατά τον μέγαν Διονύσιον>>. (Βλ. Γρηγορίου του Παλαμά, Άπαντα τα Έργα, ΕΠΕ τ. 6: <<Προς Ακίνδυνον Λόγος Αντιρρητικός Πέμπτος>>, Κεφ. ΚΓ', && 87, 88, 89, σελ. 252, 254, 256, Πατερικές Εκδόσεις <<Γρηγόριος ο Παλαμάς>> Ελ. Μερετάκη, <<Το Βυζάντιον>>, Θεσσαλονίκη 1987).
44. Vladimir Lossky, Η μυστική θεολογία της Ανατολικής Εκκλησίας, έκδ. τετάρτη, Θεσσαλονίκη 1986, σελ. 264.
45. Βλ. ενδεικτικώς: Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, <<Ορθόδοξος Παράδοσις και Παπισμός>>, εφημερ. <<Ορθόδοξος Τύπος>>, αριθ. 332/10.11.1978.
46. Βλ. Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, ΕΠΕ τ. 3, σελ. 608: <<Αναίρεσις γράμματος Ιγναντίου>>, & 3.
47. Επισκόπου Βουδιμίου Δανιήλ, <<Χωρίς την άρνησι του Οικουμενισμού δεν υπάρχει Ορθοδοξία...>>, εφημερ. <<Ορθόδοξος Ενημέρωσις>>, αριθ. 21-22/Ιούλιος-Δεκέμβριος 1996. σελ. 75.
48. Αρχιμανδρίτου Γαβριήλ Διονυσιάτου, Καθηγουμένου, Αγιορειτική Μαρτυρία, έκδ. <<Ορθόδοξος Κυψέλη>>, Θεσσαλονίκη, α.χ., σελ. 185-186.
49. Βλ. κείμενο <<Άγιος Γεράσιμος Κεφαλονιάς και Δαιμονισμένοι>> στο Ιστολόγιο <<Ορθόδοξος Κόσμος>>(5.4.2008), το οποίο δημοσιεύεται και σε άλλα Ιστολόγια στο Διαδίκτυο.
50. Βλ. παράθεσι στο Αρχιμ. Ιερωνύμου Ι. Κοτσώνη, Η Κανονική Άποψις περί της Διακοινωνίας μετά των Ετεροδόξων (Intercommunio), έκδ. <<Η Δαμασκός>>, εν Αθήναις 1957, σελ. 91-92.
51. Αγίου Ιωάννου Κροστάνδης, Νουθεσίες Αγιοπνευματικές και Παρακλητικός Κανών, έκδ. <<Ορθόδοξος Κυψέλη>>, Θεσσαλονίκη 2008, σελ. 157-158.
52. Θέσεις του Πρωτοπρ. π. Δημητρίου Στανιλοάε (+1993), στο Ιερομ. Ιωαννικίου Μπάλαν, Πνευματικοί Διάλογοι με Ρουμάνους Πατέρες, έκδ. <<Ορθόδοξος Κυψέλη>>, Θεσσαλονίκη 1986, σελ. 205, 206, 208.
53. Είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό το εξής ιστορικό περιστατιοκό: Όταν η περί τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γερμανό Β' (1222-1240) Σύνοδος θέλησε προς στιγμήν να φανή επιεικής και να επιτρέψη στην Κυπριακή Ιεραρχία και τον Κλήρο, που διατελούσαν υπό στυγνή Λατινοκρατία, να συμμορφωθή <<κατ' οικονομίαν>> προς προβαλλόμενους όρους από τους Παπικούς, οι οποίοι ήσαν υποχωρητικοί έναντι αξιώσεων υποταγής, προκειμένου να υπηρετηθούν οι πιστοί και να αποτραπούν απειλούμενες συμφορές, προκλήθηκε μέγας σάλος' <<Μόλις εγνώσθη η λήψις της τοιαύτης αποφάσεως, εξωργισμένα πλήθη κληρικών, μοναχών και λαϊκών εισώρμησαν εις την αίθουσαν της συνεδριαζούσης Συνόδου και αφού εδήλωσαν εις τους Συνοδικούς συνέδρους, ότι την υποταγήν ταύτην εθεώρουν πραγματικήν απάρνησιν της πατροπαραδότου πίστεως, απήτησαν από του Πατριάρχου να μεταβληθή η συνοδική απόφασις, όπερ και πράγματι εγένετο>>! (Αρχιμ. Ιερωνύμου Ι. Κοτσώνη, ενθ' ανωτ., σελ. 75).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου του Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
<<ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ>>
Ομιλίες σε Εκδηλώσεις - Εισηγήσεις - Διαλέξεις - Άρθρα,
Εκδόσεις Γεώργιος Χοροζίδης, Φυλή Αττικής 2017, σελ. 99-105.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου