''ΕΠΕΤΙΜΗΣΕΝ ΑΥΤΩ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ ΕΞΗΛΘΕΝ ΑΠ' ΑΥΤΟΥ ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟΝ ΚΑΙ ΕΘΕΡΑΠΕΥΘΗ Ο ΠΑΙΣ ΑΠΟ ΤΗΣ ΩΡΑΣ ΕΚΕΙΝΗΣ''

«Και επετίμησεν αυτώ ο Ιησούς, και εξήλθεν απ’ αυτού το δαιμόνιον και εθεραπεύθη ο παις από της ώρας εκείνης» (Ματθ. ιζ΄18)

Η φύση και η έκταση της τραγωδίας του ανθρώπου αποτυπώνεται σε σμικρογραφία στο σημερινό ευαγγέλιο. Από τη μια ο άνθρωπος είναι δέσμιος του δαιμονικού πνεύματος που τον εκθέτει σε συνεχείς κινδύνους, όπως σήμερα τον επιληπτικό νέο. Από την άλλη, είτε, αισθάνεται αδυναμία να αντιμετωπίσει τις προσβολές του δαίμονος, είτε ακόμα εκδηλώνει αδιαφορία ή και απιστία.

Η μεγάλη δυσκολία, κατά τον Απόστολο Παύλο, βρίσκεται στο γεγονός: «ότι ουκ εστίν υμίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας , προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις» (Εφεσ. στ΄12). «Γιατί δεν έχουμε να παλέψουμε με ανθρώπους, αλλά με αρχές και εξουσίες, δηλαδή με τους κυρίαρχους του σκοτεινού τούτου κόσμου, τα πονηρά πνεύματα που βρίσκονται ανάμεσα στη γη και τον ουρανό».

Αυτή τη δυσκολία επιβεβαιώνει και το σημερινό ευαγγέλιο, τόσο με την προστακτική εντολή του Χριστού προς το δαιμόνιο, το οποίο «και εξήλθεν απ’ αυτού», όσο και στην παρατήρησή Του ότι: «τούτο δε το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία». Αυτό το δαιμονικό γένος δεν βγαίνει παρά μόνο με προσευχή και νηστεία». Όμως, όσο μεγάλη κι αν είναι η δύναμη και η επιρροή του διαβόλου πάνω στους ανθρώπους, άλλο τόσο μπορεί αυτή η δύναμη να αναχαιτιστεί και να συντριβεί. Η συντριβή επιτυγχάνεται με τη δράση του Χριστού μέσα στον κόσμο και την εξουσία Του πάνω στους δαίμονες. 

Ακόμα, καταργείται το έργο του διαβόλου με τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Χριστού καθώς και την ίδρυση της Εκκλησίας. Το έργο του διαβόλου, εξασθενισμένο πια θα παραμένει μέχρι την οριστική συντριβή του κατά τη Δευτέρα παρουσία του Χριστού. Ως τότε, οι άνθρωποι με τη Χάρη του Θεού και τη δύναμη της πίστεως θα έχουν τη δυνατότητα να αντιμετωπίζουν τις δαιμονικές επιθέσεις. Είπε σήμερα ο Χριστός στους Μαθητές Του: «Σας βεβαιώνω πως, αν έχετε πίστη έστω και σαν κόκκο σιναπιού θα λέτε σε αυτό το βουνό πήγαινε από δω εκεί και θα πηγαίνει∙ και κανένα πράγμα δεν θα είναι αδύνατο για εσάς. Αυτό το δαιμονικό πνεύμα δεν βγαίνει παρά μόνο με προσευχή και νηστεία». Μέσα από την πίστη, λοιπόν, ο άνθρωπος μπορεί να κάνει έργα αδύνατα και ακατόρθωτα για την ανθρώπινη λογική.

Μέσα από την πίστη στον Θεό ο άνθρωπος όχι μόνο μπορεί να κάνει ή να βιώσει ένα θαύμα, αλλά το πιο σημαντικό, θα μπορεί να βλέπει το θαύμα της αγάπης του Θεού που, παρά την αμαρτωλότητά του, τον αγκαλιάζει και τον σώζει. Αφορμή, λοιπόν, για την αναφορά στην καταλυτική δύναμη της πίστεως από τον Χριστό, στάθηκε από τη μιά η ερώτηση αυτοκριτικής των Μαθητών Του και από την άλλη η αδύναμη έως ανύπαρκτη πίστη του πατέρα του παιδιού. Είπε ο πατέρας στον Χριστό : «Κύριε, σπλαχνίσου το γιό μου, γιατί είναι επιληπτικός και υποφέρει∙ πολλές φορές μάλιστα πέφτει στη φωτιά και στο νερό. Τον έφερα στους Μαθητές Σου, αλλά δεν μπόρεσαν να τον θεραπεύσουν».

Όμως, παρά τη μετάθεση των ευθυνών στους Μαθητές του Χριστού, κατά τον Ευαγγελιστή Μάρκο, ο πονεμένος πατέρας παρουσιάζεται με σοβαρή αδυναμία, την απιστία. Είπε στον Χριστό εκφράζοντας αμφιβολία: «Αλλά αν μπορείς να κάνεις κάτι σπλαχνίσου μας και βοήθησέ μας». Κι ο Χριστός του είπε τούτο: «Εάν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά γι’ αυτόν που πιστεύει». Αμέσως τότε φώναξε δυνατά ο πατέρας του παιδιού και είπε με δάκρυα: «Πιστεύω Κύριε. Βοήθησέ με, όμως, γιατί η πίστη μου δεν είναι δυνατή» (Μάρκ. θ΄22-24). Μετά την ομολογία της πίστεως από το πονεμένο πατέρα ακολούθησε το θαύμα.

Τρεις μάλιστα ευαγγελιστές, ο Ματθαίος (ι θ΄18) ο Μάρκος (θ΄25) και ο Λουκάς (θ΄42) χρησιμοποιούν την ίδια λέξη «επετίμησεν» ο Χριστός το δαιμονικό πνεύμα κι από εκείνη την ώρα γιατρεύτηκε το παιδί. Η προστακτική εντολή προς το δαιμονικό πνεύμα για να εγκαταλείψει το παιδί καθώς και η άμεση θεραπεία του παιδιού επιβεβαιώνουν τη δύναμη του Χριστού και την κυριαρχία Του πάνω στις δαιμονικές δυνάμεις. Μια εξουσία που την επιβεβαίωσε και ο δαιμονισμένος των Γεργεσηνών ο οποίος «Όταν είδε τον Ιησού από μακριά έτρεξε και τον προσκύνησε. Κραυγάζοντας δυνατά του λέει, «Τι δουλειά έχεις εσύ με εμένα, Ιησού Υιέ του Θεού του υψίστου: Σ’ εξορκίζω στον Θεό να μη με βασανίσεις» (Μάρκ. ε΄6-7).

Αδελφοί μου, πανίσχυρη η δύναμη του διαβόλου αλλά την ίδια στιγμή αδύναμη χωρίς την συγκατάθεση του ανθρώπου. Η αμαρτία που ενεργείται από τον διάβολο μέσω του ανθρώπου, προβάλλει μέσα από παράθυρο άλλοτε σαν «αναψυχή» και άλλοτε σαν «καταιγίδα». Όμως, κατά τον Απόστολο Ιωάννη: «Όποιος αμαρτάνει κατάγεται από το διάβολο, γιατί ο διάβολος συνδέεται με την αμαρτία εξαρχής. Γι’ αυτό τον λόγο ο Υιός του Θεού ήρθε στον κόσμο: Για να καταστρέψει τα έργα του διαβόλου» (Α΄ Ιωάν. γ΄8). Παράλληλα ο Χριστός έδωσε στους «δώδεκα μαθητές Του την εξουσία πάνω στα δαιμονικά πνεύματα για να μπορούν να τα διώχνουν » (Ματθ. ι΄1).

Σήμερα τους διαβεβαίωσε ότι την προσωρινή αδυναμία θα μπορούν να την ξεπεράσουν μέσα από τη δύναμη της πίστεως και με ενισχυτικά «όπλα», την προσευχή και τη νηστεία. Αυτή την αδυναμία ας αποφύγουμε κι εμείς μέσα από τη δύναμη της πίστεως, της προσευχής και της νηστείας, κατά τη διαβεβαίωση του Κυρίου «ουδεν αδυνατήσει υμίν». Αμήν. Πηγή.

Θεόδωρος Αντωνιάδης