Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982. σελ. 47-51.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
Ο Απόστολος των εθνών αποστέλλων προς Φιλιππησίους την ομώνυμον επιστολήν του και επιθυμών να ενισχύση αυτούς εις την κατά Χριστόν ζωήν, η ο οποία τον καιρόν εκείνον εσήμαινε καθημερινόν μαρτύριον, τονίζει εν ενθουσιασμώ και πίστει πολλή: <<Ότι ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν>>! Αυτό δε <<το υπέρ Χριστού>> ερμηνεύων ένας μεγάλος ομολογητής και εραστής των ιερών της Εκκλησίας Παραδόσεων, ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφει: <<Υπέρ Χριστού γαρ και διά Χριστόν, υπέρ ου το πάσχειν πάσχα>>! Όντως ωραίος λόγος εξ ωραίων και οσιακών χειλέων προφερόμενος! Το πάσχειν υπέρ Χριστού, σημαίνει διά την πάσχουσαν υπέρ αυτού ψυχήν, Πάσχα! Μήπως τα ίδια δεν έψαλλε και ένας άλλος μιμητής του αγίου Θεοδώρου, ο πολύς Μελέτιος ο Γαλησιώτης μερικούς αιώνες αργότερα; <<Υπέρ γαρ λόγον αληθώς έστιν η θυμηδεία / ην ο Χριστός τοις δι' αυτόν πανθάνουσι παρέχει' / καν τις συγκρίνειεν αυτήν προς την των προπατόρων, / και προ της παραβάσεως, εύρη διπλήν και πλείω>>. Μακάριαι όντως ψυχαί, ελευθερωθείσαι των γηίνων και μόνον των ουρανίων επιποθούσαι διηνεκώς. Πού σήμερον οι μιμηταί των ουρανοφρόνων εκείνων ανδρών, οι οποίοι έζων και ανέπνεον διά τον Χριστόν και την Εκκλησίαν του; Ελάχιστοι και σπανιώτατοι οι τοιούτοι, καθάπερ οάσεις εν ερήμω... Το τραγικώτερον εν προκειμένω είναι, ότι ενώ οι υιού του φωτός, τα υποτιθέμενα <<φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας>> παρουσιάζουν την ανωτέρω θλιβεράν εικόνα, αντιθέτως οι υιοί του <<αιώνος τούτου>>, οι άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν ουδεμίαν σχέσιν προς την Εκκλησίαν και την ζωήν του πνεύματος, παρουσιάζονται ολοπρόθυμοι και ζέοντες διά να επαληθεύση ο λόγος του Κυρίου: <<οι υιοί του αιώνος τούτου φρονιμώτεροι υπέρ τους υιούς του φωτός εις την γενεάν την εαυτών εισίν>> (Λουκ. 16. 8). Και όντως! Αναρίθμητοι τυγχάνουν οι εξ αυτών καθημερινώς <<αποθνήσκοντες>> εις διαφόρους επικινδύνους αποστολάς, προκειμένου να προστατεύσουν την εδαφικήν ακεραιότητα της προσκαίρου πατρίδος των, ή το και συχνότερον, να επιβουλευθούν την ανεξαρτησίαν ετέρας πατρίδος! Αι μυστικαί υπηρεσίαι των διαφόρων Κρατών ομιλούν σαφέστατα εν προκειμένω. Η ανωτέρω σύγκρισις προκαλεί, πρέπει να προκαλή, το ερύθημα εις τας παρειάς όλων των ρασοφόρων, των ορθοδόξων ρασοφόρων της εποχής μας. Διότι δεν είναι μικρόν πράγμα να θυσιάζη ο άλλος την μίαν και μοναδικήν ζωήν του, προκειμένου να επιτύχη την δολοφονίαν του α' ή β' πολιτικού αντιπάλου, ή την ποικίλην κατασκόπευσιν της οιασδήποτε χώρας, οι δε μοναχοί και κληρικοί, οι της Εκκλησίας στρατιώται και αξιωματικοί, να μη τολμούν ν' ανοίξουν το στόμα των εναντίον των συγχρόνων υπονομευτών των ιερών δογμάτων και Παραδόσεών της! Αλλά η τραγικότης των ημερών δεν σταματά ενταύθα. Οι ανωτέρω <<υιοί του φωτός>> ουχί μόνον παραμένουν αδρανείς και αδιάφοοι ενώπιον της κηρυττομένης κακοδοξίας των ημερών μας, της παναιρέσεως του Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ, αλλά ζωηρεύουν και ενεργοποιούνται μόνον όταν πρόκειται να ελέγξουν συναδέλφους των, μοναχούς και κληρικούς, που ετόλμησαν να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και να διεκδικήσουν νομίμως τα δικαιώματα της ορθοδόξου συνειδήσεως, αγωνιζόμενοι υπέρ των ιερών και οσίων της πίστεώς μας.Τα γεγονότα της Ι. Μ. Εσφιγμένου και αι ποικίλαι καταπιέσεις των Αγιορειτών Ζηλωτών αποτελούν ανάγλυφον έκφρασιν των ανωτέρω, διά τον Αγιορειτικόν τουλάχιστον χώρον. Εις το αυτό, δυστυχώς, επίπεδον κινείται και η δραστηριότης της ακαδημαϊκής θεολογίας! Ούτε ίχνος παρουσίας της εις τον στίβον της καλής ομολογίας' αντιθέτως μάλιστα τυγχάνουν πλείσται αι περιπτώσεις της πλήρους συμπορεύσεώς της με την οικουμενιστικήν αποστασίαν των ημερών μας, πλην μιας - δυο περιπτώσεων, και αυτών εντός του στεγανού χώρου της αβροφροσύνης και της μονομερείας κινουμένων... Και ενώ είναι αληθές ότι διά τον ορθόδοξον Σλαβικόν κόσμον ο εκκλησιαστικός ιστορικός του μέλλοντος θα εύρη ικανούς και διαφόρους λόγους να τον δικαιολογήση διά την σημερινήν του αντικανονικήν στάσιν, διά την Ελλαδικήν Εκκλησίαν όμως ποίον δικαιολογητικόν θα προσκομίση; Το μόνον ίσως που θα του απομένη να σημειώση είναι, ότι η αλλοτρίωσίς της εκ των Παραδόσεων και της γραμμής των Πατέρων, ωφείλετο εις την φθοράν που υπέστη αύτη εκ της σπουδής και επιμορφώσεως πλείστων εκ των στελεχών της εις την αιρετικήν Δύσιν - προσόν απαραίτητον διά τους υποψηφίους Καθηγητάς των Θεολογικών Σχολών! - και την διαστροφήν εν συνεχεία του παραδοσιακού φρονήματος του Λαού εκ των ανωτέρω λογάδων, τη επικουρία δυστυχώς και των Θρησκευτικών Οργανώσεων. Το τελευταίον το σημειούμεν μετά μεγάλης πικρίας, διότι γνωρίζομεν πολύ καλώς οποίαν θλιβεράν και αξιοκατάκριτον στάσιν ετήρησαν από της ενάρξεως ήδη του ημερολογιακού σχίσματος μέχρι της σήμερον! Τα παρόμοια συμβαίνουν δυστυχώς και εις αυτήν την <<Ακρόπολιν της Ορθοδοξίας>>, το Άγιον Όρος, το Οποίον, ενώ από την μια μεριά διακηρύσσει τολμηρώς ότι ακολουθεί <<την ακραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν>>, από την άλλην αδιαφορεί πλήρως και σιγά σκανδαλωδώς ενώπιον της <<γυμνή τη κεφαλή>> κηρυττομένης κακοδοξίας υπό του οικείου επισκόπου του, του Οικ. Πατριάρχου Δημητρίου, διώκων συγχρόνως ποικίλως τους διαφωνούντας προς την ανωτέρω πορείαν του αγιορείας πατέρας! Είθε η ανάγνωσις των επομένων σελίδων να εξυπνίση ωρισμένας εκλεκτάς κατά τα άλλα ψυχάς, αι οποίαι καλή τη πίστει παραμένουν εισέτι εν κοινωνία μετά της αιρέσεως, ώστε και την ενδεκάτην <<αποτειχίζουσαι εαυτάς την προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας>> εξιωθώμεν της πρεπούσης εις ορθοδόξους τιμής, παρά του δικαιοκρίτου Θεού. Αμήν.
( Ε κ τ ο υ π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )
Εκπεσών Επίσκοπος
Επί τούτου, ο απόστολος του Θεού απαντά: <<εάν ημείς, ή άγγελος εξ ουρανού, ευαγγελίζηται υμίν, ανάθεμα έστω>> (Γαλ. α' 8). <<Ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ' ο παρελάβετε>>, επαναλαμβάνει ο Λέων Ρώμης, <<ανάθεμα έστω>> (Μ. 6. 33).
<<Παραγγελίαν γαρ έχομεν εξ αυτού του Αποστόλου (Παύλου)>>, γράφει Θεόδωρος ο Στουδίτης, <<εάν τις δογματίζη, ή προστάσση ποιείν ημάς>>, <<παρ' ο παρελάβομεν, παρ' ο οι Κανόνες των κατά καιρούς Συνόδων, καθολικών τε και τοπικών>> ορίζουσιν, <<απαράδεκτον αυτόν έχειν>> και <<μηδέ λογίζεσθε αυτόν εν κλήρω αγίων>> (PG. 99, 988).
Διό, <<εάν ο επίσκοπος, ή ο πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς αναστρέφωνται και σκανδαλίζωσι τον λαόν>>, λέγει ο Μ. Αθανάσιος, <<χρη αυτούς εκβάλλεσθαι>> (ΒΕΠΕΣ, 33, 199).
Διότι εις τοιούτος κληρικός, <<ουκ έστιν ούτος ιερεύς, ουκ έστιν, αλλά δυσμενής, δόλιος, εμπαίκτης εαυτού και λύκος επί τον θείον λαόν, τω κωδίω καθωπλισμένος>>, τονίζει ο μαθητής του αποστόλου Παύλου άγιος Διονύσιος ο Αεροπαγίτης (PG. 3, 1092).
Διά τούτο η Ορθόδοξος Εκκλησία, διά του ΙΕ' Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, επαινεί τους Χριστιανούς, οίτινες διαστέλλουσιν εαυτούς <<της προς τον πρόεδρον κοινωνίας>>,
<<προ συνοδικής διαγνώσεως>>, ότε ούτος κηρύσση, <<δημοσία>> και διδάσκη <<γυμνή τη κεφαλή επ' εκκλησίας>> <<αίρεσίν τινα, παρά των αγίων Συνόδων ή Πατέρων κατεγνωσμένην>>.
Ούτοι όχι μόνον δεν τιμωρούνται, <<εαυτούς της προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας αποτειχίζοντες>>, αλλά, τουναντίον, <<και της πρεπούσης τιμής τοις ορθοδόξοις αγιωθήσονται>>.
Διότι <<τιμής και αποδοχής άξιοι (εισίν), ως οι ορθόδοξοι>> λέγει ο άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων, γράφων τα αυτά δύο περίπου αιώνας προ της ειρημένης ΑΒ' Συνόδου (PG. 87, 3372).
<<Ου γαρ επισκόπων, αλλά ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν>> οι τούτοι (ΙΕ' Κανόνος ΑΒ Συνόδου). Ούτοι, τον αιρετίζοντα επίσκοπον αποκηρύσσοντες, <<ου σχίσματι την ένωσιν
της Εκκλησίας την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμον>>, αλλά, αντιθέτως, αλλά διά της ακοινωνησίας των ταύτης, <<σχισμάτων και μερισμών την Εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι>> (αυτόθι).
Οι δε μη διακόπτοντες την κοινωνίαν προς τον αιρετίζοντα μερίζουσι, σχίζουσι και κατατέμνουσι <<την ένωσιν της Εκκλησίας>> (αυτόθι), χάριν <<ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων>> (αυτόθι), μεθ' ων συναπέρχονται της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Διό και τιμωρηθήσονται. <<Πας άνθρωπος>> γράφει ο Μ. Αθανάσιος, <<το διακρίνειν παρά Θεού ειληφώς, κολασθήσεται εξακολουθήσας απείρω ποιμένι και ψευδή δόξαν ως αληθή δεξάμενος (ΒΕΠΕΣ, 33, 214).
Λέγει δε ο αυτός, περί αιρετίζοντος επισκόπου ή πρεσβυτέρου ομιλών: <<Συμφέρον γαρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, η μετ' αυτών εμβληθήναι, ως μετά Άννα και Καϊάφα, εις την γέεναν του πυρός>> (ΒΕΠΕΣ, 33, 199).
Την σωτήριον ταύτην στάσιν ετήρησαν οι προ ημών όντως Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Γρηγόριος ο Θεολόγος, μεταβάς εις την αρειανοκρατουμένην Κωνσταντινούπολιν, εύρε το ορθόδοξον ποίμνιον <<και ανεπίσκοπον>> (Μ. 3, 532), διότι απεκήρυσσε τους αιρετικούς επισκόπους.
Ο δε Κύριος, αμείψας τούτο, έδωκε γέρα. Επίσκοπον άγιον, θεόπνευστον και επισκόπων άριστον, και την λαμπράν νίκην της Β' Οικουμενικής Συνόδου. Το αυτό εποίησαν οι εν Κωνσταντινουπόλει Ορθόδοξοι και επί αιρεσιάρχου Νεστορίου, αμειφθέντες παρά Θεού ομοίως.
Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας διεβεβαίωσε τούτους, ότι <<τοις δε... διά την ορθήν πίστιν κεχωρισμένοις, ή καθαιρεθείσι παρ' αυτού (του Νεστορίου), κοινωνούμεν ημείς>> (Μ. 4. 1096).
Εγένετο η Γ' Οικουμενική Σύνοδος και έλαβον επίσκοπον Ορθόδοξον. Οι κοινωνούντες μετά των αιρετικών και <<σπουδάζοντες εγκαταμίξαι το ψεύδος τη αληθεία και τη ευσεβεία την ασέβειαν, <<ουκ ισχύουσι. Νικά γαρ η αλήθεια>> (Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Μ. 2, 796).
Ηττώνται πορευόμενοι <<εις κόλασιν αιώνιοι>> (Ματθ. κε' 46). Οι δε πιστεύοντες εις τον Λόγον του Θεού και τηρούντες τας θείας εντολάς έχουσιν εν εαυτοίς τον Κύριον (Ιω. ιδ' 21, 23), εν ω πάντα ισχύουσι, καθάπερ οι Απόστολοι (Φιλ. δ' 13).
ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ <<ΚΑΤ' ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ ΖΗΛΟΝ>>...
Σε προηγούμενο <<Αγιορείτη>>, σε κύριο άρθρο μας, πλην των άλλων, ελέγξαμε και τους κληρικούς των Αθηνών, ιδιαιτέρως μάλιστα τους λογίους αρχιμανδρίτας, οι οποίοι ουδέν ετόλμησαν να πράξουν ή να γράψουν διά την αντικανονικήν συμπροσευχήν του αρχιεπισκόπου των κ. Σεραφείμ εντός του παπικού ναού του αγίου Διονυσίου Αθηνών!
Μαχητικόν περιοδικόν το οποίον ακολουθεί το νέον ημερολόγιον, και δεν δειλιά να ελέγχη συνεχώς την επιτελουμένην προδοσίαν των τιμίων της Ορθοδοξίας, υπό των φύσει και θέσει ταγών αυτής, έγραψε τα εξής σημαντικά αναφορικώς προς το ανωτέρω γεγονός:
<<Τρεις επίσκοποι, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σεραφείμ, ο Ταλαντίου Αμβρόσιος και ο Ανδρούσης Αναστάσιος, συμπροσευχήθηκαν εν Αθήναις μετά των αιρετικών παπικών, εντός του κεντρικωτέρου ναού των τελευταίων.
Τούτο δε προς κατάφωρον παράβασιν των θείων νόμων, οίτινες ορίζουσιν, <<ότι ου δει αιρετικοίς ή σχισματικοίς συνεύχεσθαι>> (ΛΓ' Κανών Συνόδου Λαοδικείας), και <<ει τις κληρικός... εισέλθοι εις συναγωγήν Ιουδαίων, ή αιρετικών προσεύξασθαι και καθαιρείσθω και αφοριζέσθω>> (ΞΕ' Κανών Αγίων Αποστόλων).
Διό οι ανομήσαντες κατά μεν τους ιερούς Κανόνας εισίν καθηρημένοι (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 997), καθαιρετέοι δε διά το αρμόδιον εκκλησιαστικόν όργανον, ο, εάν μη ποιήση το θέλημα του Κυρίου, υπό κρίσιν εστίν>> (<<Καλή Ομολογία>>, Νοέμ. 1978).
Ο αρχιμανδρίτης π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος επιθυμών να αμνηστεύση την ανωτέρω κατάκριτον πράξιν του Αρχιεπισκόπου -και συνεπώς ν' αθωώση και εαυτόν και τους συναδέλφους του
διά την ένοχον σιωπήν των- απέστειλε σχετικήν επιστολήν εις τον <<Ορθόδοξον Τύπον>>, ο οποίος, δυστυχώς, άνευ τινός ενδοιασμού την εδημοσίευσε εις την πρώτη σελίδα του με κτυπητούς τίτλους και τεράστια γράμματα, καίτοι η ιδία εφημερίς πριν ολίγους μήνες είχε καταδικάσει την ανωτέρω πράξιν γράφουσα:
<<Ορθόδοξοι και Φράγκοι συμπροσεύχονται: Τρεις ορθόδοξοι ιεράρχαι... Είναι η πρώτη φορά, κατά την οποίαν προσέρχονται εις τον παπικόν ναόν των Αθηνών Ορθόδοξοι Ιεράρχαι και συμπροσεύχονται με τους Φράγκους.
Το γεγονός αυτό... προκαλεί αληθή οδύνην εις τους Ορθοδόξους... Ταύτα πάντα, ως πληροφορούμεθα, εντάσσονται εις το σχέδιον των γνωστών κύκλων διά την σύναψιν <<Κογκορδάτου>>! (20-9-'78). Κατόπιν τούτου τί να πη κανείς διά την ασυνέπειαν
( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου