Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982. σελ. 51-55.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
Ο Απόστολος των εθνών αποστέλλων προς Φιλιππησίους την ομώνυμον επιστολήν του και επιθυμών να ενισχύση αυτούς εις την κατά Χριστόν ζωήν, η ο οποία τον καιρόν εκείνον εσήμαινε καθημερινόν μαρτύριον, τονίζει εν ενθουσιασμώ και πίστει πολλή: <<Ότι ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν>>! Αυτό δε <<το υπέρ Χριστού>> ερμηνεύων ένας μεγάλος ομολογητής και εραστής των ιερών της Εκκλησίας Παραδόσεων, ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφει: <<Υπέρ Χριστού γαρ και διά Χριστόν, υπέρ ου το πάσχειν πάσχα>>! Όντως ωραίος λόγος εξ ωραίων και οσιακών χειλέων προφερόμενος! Το πάσχειν υπέρ Χριστού, σημαίνει διά την πάσχουσαν υπέρ αυτού ψυχήν, Πάσχα! Μήπως τα ίδια δεν έψαλλε και ένας άλλος μιμητής του αγίου Θεοδώρου, ο πολύς Μελέτιος ο Γαλησιώτης μερικούς αιώνες αργότερα; <<Υπέρ γαρ λόγον αληθώς έστιν η θυμηδεία / ην ο Χριστός τοις δι' αυτόν πανθάνουσι παρέχει' / καν τις συγκρίνειεν αυτήν προς την των προπατόρων, / και προ της παραβάσεως, εύρη διπλήν και πλείω>>. Μακάριαι όντως ψυχαί, ελευθερωθείσαι των γηίνων και μόνον των ουρανίων επιποθούσαι διηνεκώς. Πού σήμερον οι μιμηταί των ουρανοφρόνων εκείνων ανδρών, οι οποίοι έζων και ανέπνεον διά τον Χριστόν και την Εκκλησίαν του; Ελάχιστοι και σπανιώτατοι οι τοιούτοι, καθάπερ οάσεις εν ερήμω... Το τραγικώτερον εν προκειμένω είναι, ότι ενώ οι υιού του φωτός, τα υποτιθέμενα <<φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας>> παρουσιάζουν την ανωτέρω θλιβεράν εικόνα, αντιθέτως οι υιοί του <<αιώνος τούτου>>, οι άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν ουδεμίαν σχέσιν προς την Εκκλησίαν και την ζωήν του πνεύματος, παρουσιάζονται ολοπρόθυμοι και ζέοντες διά να επαληθεύση ο λόγος του Κυρίου: <<οι υιοί του αιώνος τούτου φρονιμώτεροι υπέρ τους υιούς του φωτός εις την γενεάν την εαυτών εισίν>> (Λουκ. 16. 8). Και όντως! Αναρίθμητοι τυγχάνουν οι εξ αυτών καθημερινώς <<αποθνήσκοντες>> εις διαφόρους επικινδύνους αποστολάς, προκειμένου να προστατεύσουν την εδαφικήν ακεραιότητα της προσκαίρου πατρίδος των, ή το και συχνότερον, να επιβουλευθούν την ανεξαρτησίαν ετέρας πατρίδος! Αι μυστικαί υπηρεσίαι των διαφόρων Κρατών ομιλούν σαφέστατα εν προκειμένω. Η ανωτέρω σύγκρισις προκαλεί, πρέπει να προκαλή, το ερύθημα εις τας παρειάς όλων των ρασοφόρων, των ορθοδόξων ρασοφόρων της εποχής μας. Διότι δεν είναι μικρόν πράγμα να θυσιάζη ο άλλος την μίαν και μοναδικήν ζωήν του, προκειμένου να επιτύχη την δολοφονίαν του α' ή β' πολιτικού αντιπάλου, ή την ποικίλην κατασκόπευσιν της οιασδήποτε χώρας, οι δε μοναχοί και κληρικοί, οι της Εκκλησίας στρατιώται και αξιωματικοί, να μη τολμούν ν' ανοίξουν το στόμα των εναντίον των συγχρόνων υπονομευτών των ιερών δογμάτων και Παραδόσεών της! Αλλά η τραγικότης των ημερών δεν σταματά ενταύθα. Οι ανωτέρω <<υιοί του φωτός>> ουχί μόνον παραμένουν αδρανείς και αδιάφοοι ενώπιον της κηρυττομένης κακοδοξίας των ημερών μας, της παναιρέσεως του Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ, αλλά ζωηρεύουν και ενεργοποιούνται μόνον όταν πρόκειται να ελέγξουν συναδέλφους των, μοναχούς και κληρικούς, που ετόλμησαν να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και να διεκδικήσουν νομίμως τα δικαιώματα της ορθοδόξου συνειδήσεως, αγωνιζόμενοι υπέρ των ιερών και οσίων της πίστεώς μας.Τα γεγονότα της Ι. Μ. Εσφιγμένου και αι ποικίλαι καταπιέσεις των Αγιορειτών Ζηλωτών αποτελούν ανάγλυφον έκφρασιν των ανωτέρω, διά τον Αγιορειτικόν τουλάχιστον χώρον. Εις το αυτό, δυστυχώς, επίπεδον κινείται και η δραστηριότης της ακαδημαϊκής θεολογίας! Ούτε ίχνος παρουσίας της εις τον στίβον της καλής ομολογίας' αντιθέτως μάλιστα τυγχάνουν πλείσται αι περιπτώσεις της πλήρους συμπορεύσεώς της με την οικουμενιστικήν αποστασίαν των ημερών μας, πλην μιας - δυο περιπτώσεων, και αυτών εντός του στεγανού χώρου της αβροφροσύνης και της μονομερείας κινουμένων... Και ενώ είναι αληθές ότι διά τον ορθόδοξον Σλαβικόν κόσμον ο εκκλησιαστικός ιστορικός του μέλλοντος θα εύρη ικανούς και διαφόρους λόγους να τον δικαιολογήση διά την σημερινήν του αντικανονικήν στάσιν, διά την Ελλαδικήν Εκκλησίαν όμως ποίον δικαιολογητικόν θα προσκομίση; Το μόνον ίσως που θα του απομένη να σημειώση είναι, ότι η αλλοτρίωσίς της εκ των Παραδόσεων και της γραμμής των Πατέρων, ωφείλετο εις την φθοράν που υπέστη αύτη εκ της σπουδής και επιμορφώσεως πλείστων εκ των στελεχών της εις την αιρετικήν Δύσιν - προσόν απαραίτητον διά τους υποψηφίους Καθηγητάς των Θεολογικών Σχολών! - και την διαστροφήν εν συνεχεία του παραδοσιακού φρονήματος του Λαού εκ των ανωτέρω λογάδων, τη επικουρία δυστυχώς και των Θρησκευτικών Οργανώσεων. Το τελευταίον το σημειούμεν μετά μεγάλης πικρίας, διότι γνωρίζομεν πολύ καλώς οποίαν θλιβεράν και αξιοκατάκριτον στάσιν ετήρησαν από της ενάρξεως ήδη του ημερολογιακού σχίσματος μέχρι της σήμερον! Τα παρόμοια συμβαίνουν δυστυχώς και εις αυτήν την <<Ακρόπολιν της Ορθοδοξίας>>, το Άγιον Όρος, το Οποίον, ενώ από την μια μεριά διακηρύσσει τολμηρώς ότι ακολουθεί <<την ακραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν>>, από την άλλην αδιαφορεί πλήρως και σιγά σκανδαλωδώς ενώπιον της <<γυμνή τη κεφαλή>> κηρυττομένης κακοδοξίας υπό του οικείου επισκόπου του, του Οικ. Πατριάρχου Δημητρίου, διώκων συγχρόνως ποικίλως τους διαφωνούντας προς την ανωτέρω πορείαν του αγιορείας πατέρας! Είθε η ανάγνωσις των επομένων σελίδων να εξυπνίση ωρισμένας εκλεκτάς κατά τα άλλα ψυχάς, αι οποίαι καλή τη πίστει παραμένουν εισέτι εν κοινωνία μετά της αιρέσεως, ώστε και την ενδεκάτην <<αποτειχίζουσαι εαυτάς την προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας>> εξιωθώμεν της πρεπούσης εις ορθοδόξους τιμής, παρά του δικαιοκρίτου Θεού. Αμήν.
( Ε κ τ ο υ π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )
Πώς τολμά, μετά από δημοσιεύσεις συνεργασιών, ως η του π. Επιφανίου, να διαμαρτύρεται συγχρόνως διά τον ερχόμενο εις Αθήνας παπικόν νούτσιον; Πότε θα παύση να προσωποληπτή εις βάρος της αληθείας και των αναγνωστών του; Καιρός όμως να ίδωμεν λεπτομερέστερον το περιεχόμενον και το ήθος της εν λόγω επιστολής.
Η τέχνη της δημαγωγίας εν δράσει
Εν αρχή, μεθ' ικανού στόμφου παραθέτει ολόκληρον κατηγορητήριον εναντίον των Παλαιοημερολογιτών και των Αγίω Όρει Ζηλωτών, διότι ο <<ου κατ' επίγνωσιν ζήλος>> τους ωδήγησε εις το σημείον να ανατρέψουν την Ορθόδοξον Εκκλησιολογίαν και να καταστούν <<σχισματικοί>> με <<προβληματικήν την σωτηρίαν>> των!
Δεν εδίστασε μάλιστα να ονομάση τον Οικουμενισμόν Σκύλλα και τον Ζηλωτισμόν Χάρυβδιν, παραλλήσας ούτω τους εχθρούς της Ορθοδοξίας με τους τιμίους αγωνιστάς των Ι. Παραδόσεων! Οποίαν όντως εμπάθεια και μεροληψία! Μετά απ' αυτά αναρωτιέται κανείς' τί σχέσι μπορεί να έχουν όλα τα ανωτέρω κατηγορώ με το παρελθόν άρθρον του <<Αγιορείτου>>; Και όμως έχουν, διότι ο <<Αγιορείτης>> είναι ζηλωτικόν φυλλάδιον και ο Παν/τος δεν ανέχεται να τον ελέγχη εις... <<σχισματικός με αμφίβολον ψυχικήν σωτηρίαν>>.
Μα αν ο ελέγχων γράφη την αλήθειαν; Δεν βαριέσαι, <<τί έστιν αλήθεια>>; σημασία έχει να ταπεινωθούν οι Παλαιοημερολογίται και αν για τον σκοπόν αυτόν γράψη κανείς και μερικά ψέμματα ή δημαγωγήση με περισσή τέχνη, δεν χάθηκε ο κόσμος! Προέχει να προστατευθή η υπόληψις των Νεοημερολογιτών ποιμένων ώστε να συγκρατηθή το ποίμνιον <<εντός των τειχών>>... Έτσι λοιπόν με λόγια αληθή στην αρχή, ή έστω αληθοφανή, θα προσφέρεται στην συνέχεια το ψεύδος πιο εύκολα και πιο επαγωγά στον αναγνώστη...
Εάν <<ο Αγιορείτης>> είχε συστήσει στον Παν/τον να υπαχθή εις τους Παλ/τας, προκειμένου να διακόψη την μετά των κακοδοξούντων κοινωνίαν του, θα είχε ίσως κάποια δικαιολογία να γράψη εναντίον των, ώστε να δικαιολογήση την άρνησίν του. Εφ' όσον όμως τίποτε τέτοιο δεν του γράψαμε, ούτε εγκώμια στον ζηλωτισμόν εμπλέξαμε στο προηγούμενο άρθρο μας, είναι ολοφάνερο ότι ουδένα άλλο σκοπό υπηρετούν αι κατά του ζηλωτισμού επιθέσεις του, παρά την μετάθεσιν της προσοχής του αναγνώστου, δημαγωγικώ τω τρόπω, προς συσκότισιν της αληθείας και δικαιολόγησιν της ενοχής του.
Το, ποίοι επίσης τυγχάνουν σχισματικοί οι Παλαιοημερολογίται ή οι Νεοημερολογίται, το έχουμε αναπτύξει εν πλάτει εις την μελέτην μας <<Κανονική θεώρησις του ημερολογιακού σχίσματος>>. Αθήναι '76, την οποίαν σημειωτέον ηρνήθη να δημοσιεύση ο <<Ορθόδοξος Τύπος>> σε καιρό μάλιστα που διενεργούσε σχετικό διάλογο μεταξύ Παλαιοημερολογιτών και Νεοημερολογιτών <<χάριν της αληθείας και της Ορθοδοξίας>>, καίτοι την εθεώρησε, ως έγραψε εξ υστέρου, ότι ήτο <<ίσως η αξιολογωτέρα εξ όλων των συνεργασιών που εστάλησαν από πλευράς Παλαιοημερολογιτών.
Ας δημοσιεύση λοιπόν πρώτα η ανωτέρω εφημερίς την μελέτην αυτήν με σχολιασμόν εν συνεχεία του π. Επιφανίου, και τότε θα απαντήσωμεν και ημείς δεόντως εις το αυτό βήμα, ώστε όλοι οι ενδιαφερόμενοι να ίδουν τας απόψεις μας. Εις δε την παρατήρησιν του Παν/του περί 4-5 Εκκλησιών των Παλ/τών έχωμεν να είπωμεν τα εξής: Χωρίς να θέλωμεν να αμνηστεύσωμε το κακό των ανωτέρω διαιρέσεων -περί αυτού έχομε γράψει ικανά- είμεθα υποχρεωμένοι να τονίσωμεν ότι όλαι αι παρατάξεις αγωνίζονται και διατηρούνται μακράν της αιρέσεως και καινοτομίας των Νεοημερολογιτών και αυτό είναι το σημαντικόν.
Ούτε να πιστέψη ποτέ ο Παν/τος ότι η εξωτερική συνοχή των Νεοημερολογιτών επισκόπων αποτελεί καρπόν του Αγίου Πνεύματος. Κάθε άλλο! Ας λείψη ο χωροφύλακας για λίγο και τότε θα δη πώς γίνονται όχι 5, αλλά 55 αι παρατάξεις των επισκόπων του.
Εγένοντο και άλλοτε αυτά
Ακολούθως ο π. Επιφάνιος δέχεται <<ως αυτόχρημα κωμικόν>> τον ισχυρισμόν μας ότι η ανωτέρω συμπροσευχή αποτελεί μοναδικόν γεγονός διά τα εκκλησιαστικά χρονικά των Αθηνών, ενώ εις είδομεν, και ο <<Ορθόδοξος Τύπος>> ως τούτο το εχαρακτήρισε, αλλά και ο ίδιος άκων αυτό αμολογεί, αφού σε κανένα <<παρόμοιον προηγούμενον>> δεν ημπόρεσε να μας παραπέμψη, αλλά κατέφυγε στους Αγγλικανούς και την προσέλευσιν αλλοθρήσκων και αιρετικών πρεσβευτών εις τον Μητροπολιτικόν Ναόν Αθηνών, πράγμα όλως άσχετον προς το θέμα μας!
Αλλά και αληθής να ήτο ο ισχυρισμός του, μήπως αυτό παρέχει κανένα δικαίωμα εις τον κ. Σεραφείμ να το επαναλάβη και στις ημέρες μας; Εκτός εάν αισθάνεται μειονεκτικά ο Μακαριώτατος απέναντι των εν Φαναρίω και αλλαχού συναδέλφων του που δεν έχουν αφίσει τίποτα όρθιον...
Εν συνεχεία δέχεται ότι δεν αποτελεί συμπροσευχή το γεγονός, αλλ' απλή <<κοινωνικήν εκδήλωσιν>> διά την οποίαν μόνον <<ασθενείς τη πίστει>> θα εσκανδαλίζοντο! Τώρα, εάν οι ι. Κανόνες επιβάλλουν καθαίρεσιν διά παρομοίας ενεργείας, αυτό είναι άλλη ιστορία, και αφορά εις... συμπροσευχομένους μετά αιρετικών, ενώ εδώ πρόκειται περί απλής κοινωνικής εκδηλώσεως, λες και ήτο καντίνα αναψυκτικών ο Άγιος Διονύσιος και πήγαν να πιουν την λεμονάδα τους οι Σεβασμιώτατοι...
Έτσι με τας νέας θεωρίας α') εγένοντο και άλλοτε αυτά, και β') τα αποτελούνται κοινωνικάς εκδηλώσεις τυγχάνουν ανάξια οιασδήποτε προσοχής, ο π. Επιφάνιος <<αμνήστευσε>> τον κ. Σεραφείμ και εφανέρωσε εις όλους μας διατί δεν αντέδρασεν και ο ίδιος. Θα ήτο άλλως τε κωμικόν να φωνάζη εις λόγιος αρχιμανδρίτης για κάτι τέτοια ψιλοπράγματα...
Με βάσι την ανωτέρω τακτικήν του Παν/του, αν αύριο ο κ. Σεραφείμ -μετά την ολοκάρδιον αποδοχήν που εύρε το έγγραφόν του περί συνεργασίας με τας κακοδόξους Εκκλησίας της ΕΟΚ- απαιτήση από το πλήρωμά του να εξομολογήται αδιακρίτως και εις τους... παπικούς ιερείς των Αθηνών, καθόλου παράξενο να θεωρηθή και αυτό <<άνευ ουσιώδους τινός σημασίας>>, αφού ήδη από το 1651 ο ορθόδοξος αρχιεπίσκοπος Παροναξίας κ. Ιωσήφ Δόξας είχε προτρέψει διά σχετικής εγκυκλίου του κλήρον και λαόν της επισκοπής του να εξομολογούνται εις τους <<ιερούς άνδρας Καπουτζίνους>>, ένεκα της μεγάλης λογιότητος και αρετής των... (Π. Γρηγορίου, Σχέσεις Καθολικών και Ορθοδόξων, σελ. 11, Αθήναι 1958).
Ο εκ του μνημοσύνου μολυσμός
Δυστυχώς όμως δεν είναι η πρώτη φορά που ο ανωτέρω αρχιμανδρίτης επιχειρεί να διαστρέψη ούυτω βαναύσως την αλήθειαν. Και επί του προηγουμένου αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου, με την τόσιον πλουσίαν οικουμενιστικήν πολιτικήν του, δεν απέδιξε την αυτήν νοοτροπίαν και διαγωγήν, αποδίδων τας αντικανονικάς ενεργείας του εις την μεγάλην του ευγένειαν και αβροφροσύνην! Με την αυτήν τακτικήν ως οδηγόν δεν ηθέλησεν από το 1969 διά τριών πολυγραφημένων επιστολών του (σύνολον σελ. 60!) να σταματήση κάθε μελετωμένην αντίδρασιν εν Αγίω Όρει και αλλαχού, διαστρέφων κατά κυριολεξίαν χειροπιαστές αλήθειες και γεγονότα;
(Περί αυτών εγράψαμε ικανά και εις την Β΄ Ανοικτήν προς αυτόν επιστολήν μας εκ 41 σελίδων ήδη από του 1970, αλλ' ακόμη αναμένομεν την απάντησίν του...). Εις την Γ' λοιπόν επιστολήν του προς τινα Αγιορείτην Μοναχόν, γράφει τα εξής ανατριχιαστικά διά πάσαν ορθόδοξον συνείδησιν: <<Αλλ' η διακοπή του μνημοσύνου <<προ συνοδικής διαγνώσεως>> και καταδίκης, δεν έχει την έννοιαν αποφυγής μολυσμού εκ της κηρυττομένης αιρέσεως! Όχι, αδελφέ μου!
Αν είχε αυτήν την έννοιαν, τότε οι Κανόνες δεν θα παρείχον απλώς δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου δι' αίρεσιν <<προ Συνοδικής διαγνώσεως>>, αλλά θα εθέσπιζον ρητήν και σαφή υποχρέωσιν μετ' απειλής βαρυτάτων ποινών σε εναντία περιπτώσει... Δεν υπάρχει λοιπόν κίνδυνος να... μολυνθώμεν, ούτε μνημονεύοντες του Πατριάρχου (εφ' όσον ακόμη δεν κατεδικάσθη), ούτε πολλώ μάλλον, δεχόμενοι εις κοινωνίαν τους μνημονεύοντας αυτού. Τα αντιθέτως λεγόμενα είναι ανόητοι <<ζηλωτισμοί>>!!!
Εν πρώτοις πρέπει να τονισθή ότι μνημόσυνον=κοινωνία. Περί τούτου ουδείς είναι δυνατόν να φέρη αντίρρησιν. <<Άνωθεν γαρ η του Θεού Ορθόδοξος Εκκλησία την επί των αδύτων αναφοράν του ονόματος του αρχιερέως συγκοινωνίαν τελείαν εδέξατο>> (Επιστ. Αγιορ. Πατέρων). Εν άλλοις λόγοις ο μνημονεύων του κηρύσσοντος αίρεσιν ΚΟΙΝΩΝΕΙ τη αιρέσει αυτού, και ασφαλώς όχι μόνον ο μνημονεύων αλλά και το ποίμνιον που τον ακολουθεί.
Ούτως ο μεν άγιος Μάρκος ο Ευγενικός γράφει: <<Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι Σύνοδοι, πάσαι αι θείαι Γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διϊστασθαι>>, (PG. 160, 105 C)' ο δε ομολογητής Θεόδωρος ο Στουδίτης προσθέτει: <<Εχθρούς γαρ Θεού ο Χρυσόστομος, ου μόνον τους αιρετικούς, αλλά και τοις τοιούτοις κοινωνούντας μεγάλη και πολλή τη φωνή απεφήνατο>> (PG. 99, 1049 A).
Και οι Αγιορείται Πατέρες γράφοντες προς τον λατινόφρονα αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγον: <<Και πώς ταύτα ανέξεται ορθοδόξου ψυχή, και ουκ αποστήσεται της κοινωνίας των μνημονευσάντων αυτίκα, και ως καπηλεύσαντας τα θεία τούτους ηγήσεται;... Πλην ότι μ ο λ υ σ μ ό ν έ χ ε ι η κ ο ι ν ω ν ί α, εκ μόνου του αναφέρει αυτόν, καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων>> (Κρατικήν έκδοσιν της ανωτέρω επιστολής εν: V. Laourent J. DARROUZES, DOSSIER GREC DE L' UNION DE LYON (1273-1277), P. 376-403, Paris 1976).
Και πάλιν ο μέγας Θεόδωρος τα εξής σπουδαιότατα: <<Ουδ' αν όλα τα χρήματα του κόσμου παρέξει τις και κοινωνών είη τη αιρέσει, φίλος Θεού ου καθίσταται, αλλ' εχθρός>>, PG. 99, 1205 A... <<Φυλάξατε έτι εαυτάς της ψυχοφθόρου αιρέσεως, ης η κοινωνία αλλοτρίωσις Χριστού>> (Αυτόθι, 1275 C)... <<Οι μεν τέλειον περί την πίστιν εναυάγησαν' οι δε, ει και τοις λογισμοίς ου κατεποντίσθησαν, όμως τη κοινωνία της αιρέσεως σ υ ν ό λ λ υ ν τ α ι>>! (1164 α).
Και το έτσι σπουδαιότερον κείμενον, όπου σαφέστατα διαγράφονται οι αθληταί της ομολογίας και οι διά του μνημοσύνου πεπτωκότες: <<Τους άπαξ εαλωκότας τη αιρετική κοινωνία ιερωμένους είρχθαι της ιερουργίας διώρισται, έως δηλονότι καιρού επισκοπής της άνωθεν προνοίας... Πού γαρ φανείη το διάφορον των π ρ ο δ ω σ ά ν τ ω ν την αλήθειαν και μη; των γενναίως ενεθληκότων, και μηδαμώς ελομένων υπέρ του καλού τληπαθείν;...>> (1636 D εξ.).
( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου