Η ΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΑΡΑ ΓΕ ΕΙΝΑΙ ''ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ'' ΚΑΙ ''ΠΡΟΙΟΝ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ Ή ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ''ΝΟΣΟΝ ΠΡΟΣ ΘΑΝΑΤΟΝ'';
«Οἱ συγκρητιστικὲς στρεβλώσεις δὲν ἀποτελοῦν διπλωματικὲς ἁβρότητες»
Ἡ Αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἄρά γε εἶναι «αἰχμαλωσία» καὶ «προϊὸν διπλωματίας», ἢ ἀποτελεῖ «ἐκκλησιολογικὴ κακοδοξία» καὶ «νόσον πρὸς θάνατον»;
Τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ ἔτους 2019, Χάριτι Θεοῦ, εἴχαμε ἐκφωνήσει, Συνοδικῇ ἀναθέσει, Ὁμιλίαν, ἡ ὁποία ἐν συνεχείᾳ ἐδημοσιεύθη μὲ τίτλον: «1919-2019: Ἑκατὸ ἔτη μιᾶς ἀντορθοδόξου πορείας - Ἡ καθοριστικὴ συμβολὴ τῆς ἐν Ἑλλάδι ἐπισήμου Ἐκκλησίας στὴν θεμελίωσι καὶ ἐξέλιξι τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως».1
Στὸ Κεφάλαιο Α´, ἀντιμετωπίσαμε καὶ ἀπαντήσαμε τεκμηριωμένα στὸ ἐρώτημα: «“Αἰχμαλωσία” ἢ “Νόσος” ὁ Οἰκουμενισμός;». Τότε, ὑπεστηρίξαμε, ὅτι «ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως δὲν εἶναι αἰχμάλωτος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ὅπως ὑποστηρίζεται ἐπιπολαίως καὶ ἐπανειλημμένως,2 ἀλλὰ «νοσεῖ βαρύτατα»·
«ἄλλο εἶναι ἡ αἰχμαλωσία –καὶ μάλιστα ἡ ἀκούσιος· καὶ ἄλλο ἡ νόσος –καὶ μάλιστα ἡ ἑκούσιος. Τὸ Φανάρι δὲν αἰχμαλωτίσθηκε παρὰ τὴν θέλησιν αὐτοῦ στὸν Οἰκουμενισμό· τὸ Φανάρι ἐνόσησε ἐθελουσίως τὴν βαρυτάτην νόσον τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ».1
Κορυφαῖοι σύγχρονοι Οἰκουμενισταί, ὁμολογοῦν καὶ ὑποστηρίζουν καὶ καυχῶνται, ὅτι ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως ἐργάσθηκε ἐξ ἀρχῆς συνειδητά, «γιὰ τὴν διάδοση τῆς οἰκουμενικῆς ἰδέας, τὴν γένεση τῆς σύγχρονης Οἰκουμενικῆς Κινήσεως καί, ἀργότερα Ὀρθόδοξος Ἐνημέρωσις «Ἐντολὴ γὰρ Κυρίου μὴ σιωπᾷν ἐν καιρῷ κινδυνευούσης Πίστεως. Λάλει γάρ, φησί, καὶ μὴ σιώπα... Διὰ τοῦτο κἀγὼ ὁ τάλας, δεδοικὼς τὸ Κριτήριον, λαλῶ». (Ὁσ. Θεοδώρου Στουδίτου, PG 99, 1321) 2 τὴν δημιουργία τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν θεσμικὴ ἔκφραση τῆς Κινήσεως αὐτῆς».3
Τὸ 2002, οἱ Οἰκουμενισταὶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, «ἐπὶ τῇ συμπληρώσει ἑκατονταετίας ἀπὸ τῆς ἐξαπολύσεως τῆς Πατριαρχικῆς καὶ Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου τοῦ ἔτους 1902 ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἰωακεὶμ τοῦ Γ´», ἐξῆραν μὲ εἰδικὸ «Ἐπιστημονικὸ Συμπόσιο» (Σαμπεζὺ Γενεύης, 15-16.11.2002), τὴν πρωτοποριακὴ καὶ «καθοριστικὴ συμβολὴ τῶν Πατριαρχικῶν καὶ Συνοδικῶν Ἐγκυκλίων (1902, 1904, 1920)» «διὰ τὴν γέννησιν τῆς συγχρόνου Οἰκουμενικῆς Κινήσεως», ὑπεγράμμισαν δὲ μὲ ἔμφασι, ὅτι εἰδικὰ ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1902:
«ὑπῆρξε ἡ καταστατικὴ ἀρχὴ τῆς συγχρόνου Οἰκουμενικῆς Κινήσεως γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν» καὶ «ἐνέπνευσε τὴν Πατριαρχικὴν Ἐγκύκλιον τοῦ 1920, ἡ ὁποία δικαίως θεωρεῖται ἡ ἐπίσημη ὀρθόδοξη πρόταση γιὰ τὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση».4
Τέσσερις μῆνες μετὰ τὶς ὑποστηριχθεῖσες αὐτὲς θέσεις μας, τὴν 5.7.2019, ἐδημοσιεύθη ἕνα σύντομο μέν, ἀλλὰ περιεκτικὸ καὶ ἀκριβολόγο ἄρθρον τοῦ Θεολόγου κ. Β. Χαραλάμπους, μὲ τὸν χαρακτηριστικὸν τίτλον: «Αἱ κακόδοξοι ἐκκλησιολογικαὶ στρεβλώσεις δὲν εἶναι προϊόντα διπλωματίας».5
Τὸ ἄρθρον αὐτό, τοῦ κ.Β.Χ., τὸ ὁποῖο ἐν συνεχείᾳ δημοσιεύομε, εἶναι ἐξόχως σημαντικὸ καὶ ἐπίκαιρο, διότι ἀναιρεῖ λίαν εὐστόχως τὴν πλάνην, ὅτι ἡ «αἰχμαλωσία» τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, ὡς καὶ τῶν ἄλλων ἐπισήμων ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν, εἶναι «προϊὸν διπλωματικῆς ἁβρότητος», μία δῆθεν «διπλωματικὴ ἔκφραση».
Ἡ σπουδαιότης τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ, τοῦ κ.Β.Χ., ὑπογραμμίζεται ἐμφαντικώτερον, διότι καὶ μὲ τὴν ἀναφορὰν αὐτοῦ στὴν αὐτοαποκληθεῖσαν «Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον» (Κρήτη, 2016), ἀναδεικνύεται ὅτι ὄντως ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι «νόσος πρὸς θάνατον», ἐφ᾿ ὅσον μάλιστα ἀπὸ γραφίδα συμμετασχόντος ἱεράρχου ὁμολογεῖται ἐπισήμως, ὅτι «πολλοὶ Προκαθήμενοι, ποὺ παρευρέθηκαν στὴν Σύνοδο τῆς Κρήτης, καὶ οἱ περισσότεροι Ἱεράρχες, ἀποδέχονται ὅτι οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ ἔχουν Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ καὶ τελοῦν Μυστήρια· ἀκόμη αὐτὸ τὸ ὑποστηρίζουν τοὐλάχιστον καὶ γιὰ τοὺς Ἀγγλικανούς...».6
Ἐν κατακλεῖδι, θὰ πρέπει νὰ παύση ὑποστηριζομένη ἡ κακόδοξος ἄποψις περὶ δῆθεν «αἰχμαλωσίας» τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν στὸν ἐκκλησιοκτόνο Συγκρητισμό, ἐφ᾿ ὅσον ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὡς καὶ ἡ σύμπασα ἀνὰ τὴν Οἰκουμένην ἐπίσημος Ὀρθοδοξία, «ἄλλαξε πορεία·
ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ καθ᾿ ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ 20οῦ αἰῶνος μέχρι καὶ σήμερα, στὶς πρῶτες δεκαετίες τῆς τρίτης χιλιετίας, γνωρίζει καὶ ζεῖ μέσα σὲ μία χειρότερη αἰχμαλωσία [ἀπὸ τοὺς Τούρκους], στὴν αἰχμαλωσία τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ».7 † ὁ Ὠ. κ' Φ. Κ. 1.8.2021 ἐκ. ἡμ. † Ἀρχὴ Νηστείας
Αἱ κακόδοξοι ἐκκλησιολογικαὶ στρεβλώσεις δὲν εἶναι προϊόντα διπλωματίας Ποιά ἀπὸ τὶς ἐκκλησιολογικὲς προϋποθέσεις-στρεβλώσεις ἀπὸ τὴ Δήλωση τοῦ Τορόντο, ποὺ παρεισέφρησαν, ὡς μὴ ὤφειλαν, στὴν Σύνοδο τῆς Κρήτης, μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς προϊὸν διπλωματικῆς ἁβρότητας;
Ὅταν μία κακοδοξία τὴν «ὑποβιβάζεις» σὲ προϊὸν διπλωματίας, κατ᾿ οὐσίαν τῆς ἀφαιρεῖς τὸ στοιχεῖο τῆς πλάνης. Δὲν οἰκοδομεῖται τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὶς συγκρητιστικὲς στρεβλώσεις. Τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ δὲν θὰ οἰκοδομηθεῖ ἀπὸ τὶς πνευματικὲς σχέσεις ποὺ εἰσέρχονται οἱ ἐκκλησίες-μέλη τοῦ καλουμένου Π.Σ.Ε. Αὐτὴ ἡ κακοδοξία ἀποτελεῖ βλασφημία καὶ ὄχι διπλωματικὴ ἁβρότητα. Δὲν προμαχεῖ κανεὶς τῆς Ὀρθοδοξίας χαρακτηρίζοντας τὴν κακοδοξία ὡς διπλωματικὴ ἁβρότητα.
Μποροῦμε νὰ ὁμιλοῦμε γιὰ πνευματικὲς σχέσεις μὲ τὶς αἱρετικὲς κοινότητες καὶ ὁμάδες μέλη τοῦ Π.Σ.Ε.; Ὁ ἀντιλαμβανόμενος τὸ μεγαλεῖο τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὴν Παύλειο προικῴα ἔκφραση, ἀντιλαμβάνεται καὶ τὸ μέγεθος τῆς κακοδοξίας νὰ προβάλλει κανείς, ὅτι 4 οἰκοδομεῖται τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὶς πνευματικὲς σχέσεις ποὺ εἰσέρχονται οἱ ἐκκλησίες-μέλη τοῦ καλούμενου Π.Σ.Ε.
Μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ ἔκφραση διπλωματικῆς ἁβρότητας, ἡ κακόδοξη ἐκκλησιολογικὴ στρέβλωση ποὺ θέλει τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ νὰ οἰκοδομεῖται ἀπὸ τὶς πνευματικὲς σχέσεις ποὺ εἰσέρχονται οἱ ἐκκλησίες-μέλη τοῦ καλούμενου Π.Σ.Ε.; Ἀπὸ τὶς πνευματικὲς σχέσεις μὲ αἱρετικὲς κοινότητες καὶ ὁμάδες οἰκοδομεῖται τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ; Ἄπαγε τῆς βλασφημίας.
Προμαχεῖ κανεὶς τῆς Ὀρθοδοξίας, ὑποβιβάζοντας μία κακόδοξη ἐκκλησιολογικὴ στρέβλωση σὲ ἔκφραση διπλωματικῆς ἁβρότητας; Μὲ τὶς αἱρετικὲς κοινότητες θὰ οἰκοδομηθεῖ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ; Ὁ Χριστὸς «ἔδωκε τοὺς μὲν Ἀποστόλους, τοὺς δὲ Προφήτας, τοὺς δὲ Εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ Ποιμένας καὶ Διδασκάλους, πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν ἁγίων, εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφ. δ´ 11-12). Αὐτὰ ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν Πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολή του.
Δὲν συμπεριέλαβε καὶ τὶς αἱρετικὲς κοινότητες ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. «Τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς Προφήτας, τοὺς Εὐαγγελιστάς, τοὺς Ποιμένας καὶ Διδασκάλους, (ἔδωκε ὁ Χριστὸς) πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ». Εἶναι διπλωματικὴ ἔκφραση ἡ ἀναφορὰ ποὺ τονίζει, ὅτι «οἱ ἐκκλησίες-μέλη εἰσέρχονται σὲ πνευματικὲς σχέσεις, γιὰ νὰ οἰκοδομηθεῖ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ἀνακαινισθεῖ ἡ ζωὴ τῶν ἐκκλησιῶν»;8
Εἶναι δυνατὸ νὰ προβάλλεται ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι, «ἀπὸ τὶς πνευματικὲς σχέσεις μὲ τὶς αἱρετικὲς κοινότητες καὶ ὁμάδες τοῦ καλουμένου Π.Σ.Ε. θὰ ἀνακαινισθεῖ ἡ ζωὴ τῶν ἐκκλησιῶν»; Μποροῦμε ἐπίσης, ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, νὰ ἀναγνωρίσουμε στοιχεῖα ἀληθοῦς ἐκκλησίας σὲ αἱρετικὲς κοινότητες καὶ ὁμάδες; Ἀποτελεῖ ἡ κακόδοξη τούτη ἀναγνώριση προϊὸν διπλωματικῆς ἁβρότητας; Μεγάλη ἐκκλησιολογικὴ σύγχυση προκαλεῖ ἡ στρέβλωση τούτη.
Ἀποτελεῖ προϊὸν διπλωματικῆς ἁβρότητας ἡ «παραδοχὴ» στὰ πλαίσια τοῦ Π.Σ.Ε., ὅτι «τὸ νὰ ἀποτελεῖ κάποιος μέλος τῆς ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι πιὸ περιεκτικὸ ἀπὸ τὸ νὰ ἀποτελεῖ μέλος τῆς ἴδιας του τῆς ἐκκλησίας»;8
Ὅταν τὸ παραδεχόμαστε αὐτὸ στὰ πλαίσια τοῦ Π.Σ.Ε., ἔχει τὴν ἔννοια τῆς παραδοχῆς, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς διπλωματικὴ ἔκφραση ἡ κακόδοξη τούτη «παραδοχή»; Ποιά ἀπὸ τὶς «ἐκκλησιολογικὲς» αὐτὲς προϋποθέσεις-στρεβλώσεις ἀπὸ τὴ Δήλωση τοῦ Τορόντο, ποὺ παρεισέφρησαν, ὡς μὴ ὤφειλαν, στὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης, μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς προϊὸν διπλωματικῆς ἁβρότητας;
Δὲν ἀποτελοῦν οἱ κακόδοξες ἐκκλησιολογικὲς στρεβλώσεις προϊόντα διπλωματικῆς ἁβρότητας [καὶ ἀκουσίας αἰχμαλωσίας].
1.Βλ. https://www.imoph.org/pdfs/2019/03/28/20190328aOmilia+MhtropolKyr Orthod19.pdf
2. Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, «Ἀνησυχητικές Ἐξελίξεις. Νέα ἀνοίγματα στό Βατικανό καί στούς Προτεστάντες. Φανάρι καί Ἀθήνα ἀντίπαλοι καί συνοδοιπόροι», περιοδ. «Θεοδρομία», Ἀπρίλιος -Ἰούνιος 2003, σελ. 284 καί 288. Τοῦ Αὐτοῦ, «Ἡ Κωνσταντινούπολη τῶν Οἰκουμενιστῶν δημιουργεῖ σχίσματα – Μετά τό Ἡμερολογιακό ἔρχεται τό Οὐκρανικό», περιοδ. «Θεοδρομία», Ἰούλιος-Σεπτέμβριος 2018, σελ. 379 καί 385.
3. Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση, Ἡ Συμβολή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στήν ἵδρυση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν, σελ. 193, ἐκδ. «Τέρτιος», Κατερίνη 1988.
4. Περιοδ. «Ἐπίσκεψις», ἀριθμ. 615/30.11.2002, σελ. 7-15: «Ἐπιστημονικό Συμπόσιο ἐπί τῇ συμπληρώσει ἑκατονταετίας ἀπό τῆς ἐξαπολύσεως τῆς Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου τοῦ ἔτους 2002 ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἰωακείμ τοῦ Γ´».
5. Ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀριθμ. 2.266/5.7.2019, σελ. 1 καί 4.
6. Περιοδ. «Ἐκκλησιαστική Παρέμβαση», Ναυπάκτου, ἀριθμ. 277/Αὔγουστος 2019, σελ. 12.
7. Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, «Θλιβερή Ἐκκλησιαστική Ἱστορία δύο δεκαετιῶν», βλ. https://katanixi.gr/oikoymenismos/p-theodoros-zisis-thliveriekklisiasti/.
8. Στυλιανοῦ Χ. Τσομπανίδη, «Ἡ συμβολή τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί θεολογίας στό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν».
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου