Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982. σελ. 62-65.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
Ο Απόστολος των εθνών αποστέλλων προς Φιλιππησίους την ομώνυμον επιστολήν του και επιθυμών να ενισχύση αυτούς εις την κατά Χριστόν ζωήν, η ο οποία τον καιρόν εκείνον εσήμαινε καθημερινόν μαρτύριον, τονίζει εν ενθουσιασμώ και πίστει πολλή: <<Ότι ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν>>! Αυτό δε <<το υπέρ Χριστού>> ερμηνεύων ένας μεγάλος ομολογητής και εραστής των ιερών της Εκκλησίας Παραδόσεων, ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφει: <<Υπέρ Χριστού γαρ και διά Χριστόν, υπέρ ου το πάσχειν πάσχα>>! Όντως ωραίος λόγος εξ ωραίων και οσιακών χειλέων προφερόμενος! Το πάσχειν υπέρ Χριστού, σημαίνει διά την πάσχουσαν υπέρ αυτού ψυχήν, Πάσχα! Μήπως τα ίδια δεν έψαλλε και ένας άλλος μιμητής του αγίου Θεοδώρου, ο πολύς Μελέτιος ο Γαλησιώτης μερικούς αιώνες αργότερα; <<Υπέρ γαρ λόγον αληθώς έστιν η θυμηδεία / ην ο Χριστός τοις δι' αυτόν πανθάνουσι παρέχει' / καν τις συγκρίνειεν αυτήν προς την των προπατόρων, / και προ της παραβάσεως, εύρη διπλήν και πλείω>>. Μακάριαι όντως ψυχαί, ελευθερωθείσαι των γηίνων και μόνον των ουρανίων επιποθούσαι διηνεκώς. Πού σήμερον οι μιμηταί των ουρανοφρόνων εκείνων ανδρών, οι οποίοι έζων και ανέπνεον διά τον Χριστόν και την Εκκλησίαν του; Ελάχιστοι και σπανιώτατοι οι τοιούτοι, καθάπερ οάσεις εν ερήμω... Το τραγικώτερον εν προκειμένω είναι, ότι ενώ οι υιού του φωτός, τα υποτιθέμενα <<φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας>> παρουσιάζουν την ανωτέρω θλιβεράν εικόνα, αντιθέτως οι υιοί του <<αιώνος τούτου>>, οι άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν ουδεμίαν σχέσιν προς την Εκκλησίαν και την ζωήν του πνεύματος, παρουσιάζονται ολοπρόθυμοι και ζέοντες διά να επαληθεύση ο λόγος του Κυρίου: <<οι υιοί του αιώνος τούτου φρονιμώτεροι υπέρ τους υιούς του φωτός εις την γενεάν την εαυτών εισίν>> (Λουκ. 16. 8). Και όντως! Αναρίθμητοι τυγχάνουν οι εξ αυτών καθημερινώς <<αποθνήσκοντες>> εις διαφόρους επικινδύνους αποστολάς, προκειμένου να προστατεύσουν την εδαφικήν ακεραιότητα της προσκαίρου πατρίδος των, ή το και συχνότερον, να επιβουλευθούν την ανεξαρτησίαν ετέρας πατρίδος! Αι μυστικαί υπηρεσίαι των διαφόρων Κρατών ομιλούν σαφέστατα εν προκειμένω. Η ανωτέρω σύγκρισις προκαλεί, πρέπει να προκαλή, το ερύθημα εις τας παρειάς όλων των ρασοφόρων, των ορθοδόξων ρασοφόρων της εποχής μας. Διότι δεν είναι μικρόν πράγμα να θυσιάζη ο άλλος την μίαν και μοναδικήν ζωήν του, προκειμένου να επιτύχη την δολοφονίαν του α' ή β' πολιτικού αντιπάλου, ή την ποικίλην κατασκόπευσιν της οιασδήποτε χώρας, οι δε μοναχοί και κληρικοί, οι της Εκκλησίας στρατιώται και αξιωματικοί, να μη τολμούν ν' ανοίξουν το στόμα των εναντίον των συγχρόνων υπονομευτών των ιερών δογμάτων και Παραδόσεών της! Αλλά η τραγικότης των ημερών δεν σταματά ενταύθα. Οι ανωτέρω <<υιοί του φωτός>> ουχί μόνον παραμένουν αδρανείς και αδιάφοοι ενώπιον της κηρυττομένης κακοδοξίας των ημερών μας, της παναιρέσεως του Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ, αλλά ζωηρεύουν και ενεργοποιούνται μόνον όταν πρόκειται να ελέγξουν συναδέλφους των, μοναχούς και κληρικούς, που ετόλμησαν να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και να διεκδικήσουν νομίμως τα δικαιώματα της ορθοδόξου συνειδήσεως, αγωνιζόμενοι υπέρ των ιερών και οσίων της πίστεώς μας.Τα γεγονότα της Ι. Μ. Εσφιγμένου και αι ποικίλαι καταπιέσεις των Αγιορειτών Ζηλωτών αποτελούν ανάγλυφον έκφρασιν των ανωτέρω, διά τον Αγιορειτικόν τουλάχιστον χώρον. Εις το αυτό, δυστυχώς, επίπεδον κινείται και η δραστηριότης της ακαδημαϊκής θεολογίας! Ούτε ίχνος παρουσίας της εις τον στίβον της καλής ομολογίας' αντιθέτως μάλιστα τυγχάνουν πλείσται αι περιπτώσεις της πλήρους συμπορεύσεώς της με την οικουμενιστικήν αποστασίαν των ημερών μας, πλην μιας - δυο περιπτώσεων, και αυτών εντός του στεγανού χώρου της αβροφροσύνης και της μονομερείας κινουμένων... Και ενώ είναι αληθές ότι διά τον ορθόδοξον Σλαβικόν κόσμον ο εκκλησιαστικός ιστορικός του μέλλοντος θα εύρη ικανούς και διαφόρους λόγους να τον δικαιολογήση διά την σημερινήν του αντικανονικήν στάσιν, διά την Ελλαδικήν Εκκλησίαν όμως ποίον δικαιολογητικόν θα προσκομίση; Το μόνον ίσως που θα του απομένη να σημειώση είναι, ότι η αλλοτρίωσίς της εκ των Παραδόσεων και της γραμμής των Πατέρων, ωφείλετο εις την φθοράν που υπέστη αύτη εκ της σπουδής και επιμορφώσεως πλείστων εκ των στελεχών της εις την αιρετικήν Δύσιν - προσόν απαραίτητον διά τους υποψηφίους Καθηγητάς των Θεολογικών Σχολών! - και την διαστροφήν εν συνεχεία του παραδοσιακού φρονήματος του Λαού εκ των ανωτέρω λογάδων, τη επικουρία δυστυχώς και των Θρησκευτικών Οργανώσεων. Το τελευταίον το σημειούμεν μετά μεγάλης πικρίας, διότι γνωρίζομεν πολύ καλώς οποίαν θλιβεράν και αξιοκατάκριτον στάσιν ετήρησαν από της ενάρξεως ήδη του ημερολογιακού σχίσματος μέχρι της σήμερον! Τα παρόμοια συμβαίνουν δυστυχώς και εις αυτήν την <<Ακρόπολιν της Ορθοδοξίας>>, το Άγιον Όρος, το Οποίον, ενώ από την μια μεριά διακηρύσσει τολμηρώς ότι ακολουθεί <<την ακραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν>>, από την άλλην αδιαφορεί πλήρως και σιγά σκανδαλωδώς ενώπιον της <<γυμνή τη κεφαλή>> κηρυττομένης κακοδοξίας υπό του οικείου επισκόπου του, του Οικ. Πατριάρχου Δημητρίου, διώκων συγχρόνως ποικίλως τους διαφωνούντας προς την ανωτέρω πορείαν του αγιορείας πατέρας! Είθε η ανάγνωσις των επομένων σελίδων να εξυπνίση ωρισμένας εκλεκτάς κατά τα άλλα ψυχάς, αι οποίαι καλή τη πίστει παραμένουν εισέτι εν κοινωνία μετά της αιρέσεως, ώστε και την ενδεκάτην <<αποτειχίζουσαι εαυτάς την προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας>> εξιωθώμεν της πρεπούσης εις ορθοδόξους τιμής, παρά του δικαιοκρίτου Θεού. Αμήν.
( Ε κ τ ο υ π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )
<<Άπαντες της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι Σύνοδοι, πάσαι αι θείαι Γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διϊστασθαι. Και συμπληροί ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης: <<Εχθρούς γαρ Θεού ο Χρυσόστομος, ου μόνον τους αιρετικούς, αλλά και τους τοις τοιούτοις κοινωνούντας μεγάλη και πολλή τη φωνή απεφήνατο>>.
Αι ανωτέρω αντιδράσεις του καλός αγωνιζομένου επισκόπου δεν θα πρέπη να διακοπούν μέχρι συνοδικής καταδίκης του αιρετικού. Εν εναντία περιπτώσει, η αντίδρασις θα πρέπη να συνεχισθή άχρι θανάτου, δεσμών και φυλακής, εις περίπτωσιν δηλ. που ο κακοδοξών διαθέτει πολιτικήν ή εκκλ. ισχύν υπέρ αυτού, ως πολλάκις τούτο συνέβη εν τη ιστορία της Εκκλησίας.
Εννοείται ότι την θέσιν του ορθοδόξως αντιδρώντος επισκόπου δύναται να έχη κληρικός τις ή μοναχός, εφ' όσον δεν ήθελε αντιδράση εγκαίρως ή αποτελεσματικώς ουδείς επίσκοπος. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Βασικώτατον και πρωτεύοντα ρόλον διά πάντα τα ανωτέρω θα παίζουν πάντοτε οι παράγοντες χρόνος και γνώσις, ήτοι επί πόσον χρόνον κηρύσσεται η κακοδοξία και κατά πόσον εγένετο αύτη γνωστή εις το πλήρωμα της Εκκλησίας.
Δέον όμως να σημειωθή, ότι ο παράγων γνώσις εις τας ημέρας μας έχει μηδενισθή, λόγω των υπαρχόντων μέσων αναμεταδόσεως ομιλιών και γεγονότων, ενώ ο παράγων χρόνος, καίτοι κατά πολύ συντετμημένος, εν συγκρίσει προς το παρελθόν, εν τούτοις συνεχίζει και θα συνεχίζη να παίζη βασικόν ρόλον ένεκα της απαιτουμένης μεθοδεύσεως της αντιδράσεως άχρι της Συνοδικής καταδίκης.
Κλασσική πάντως περίπτωσις εν προκειμένω, προς την οποίαν δύναται να προσβλέπουν πάντες οι καλοί ποιμένες, τυγχάνει η καταδίκη του αιρετικού Νεστορίου, πατριάρχου Κων)λεως, υπό της Γ' Οικ. Συνόδου, με πρωταγωνιστάς της καθαιρέσεώς του ουχί τινάς εκ των συνεπισκόπων του αιρετικού, αλλά τους μακράν σφόδρα κειμένους πατριάρχας Αλεξανδρείας και Ρώμης!
Προ <<Συνοδικής Διαγνώμης>>
Γεννάται όμως ακολούθως το εξής ερώτημα: Ευ και καλώς διά τους ούτω αντιδράσαντας και καθελόντας τον αιρετικόν' τιμή και έπαινος τους ανήκει συμφώνως προς τους λόγους των ι. Κανόνων. Αλλ' οι άλλοι, οι μη διακόψαντες την μετά του αιρετικού κοινωνίαν και μέχρι της συνοδικής του καταδίκης κοινωνούντες αυτώ, πώς πρέπει να θεωρώνται, αφού ουδέν περί αυτών αναφέρουν οι σχετικοί ιεροί Κανόνες;
Εάν οι ι. Κανόνες δεν ομιλούν περί της της τύχης των συνεχισάντων και μέχρι της συνοδικής καταδίκης αυτού, αυτό δεν σημαίνει ότι η φύσις των ανωτέρων κανόνων τυγχάνει δ υ ν η τ ι κ ή και κατ' ακολουθίαν και η μετά του αιρετικού κοινωνία ακατάκριτος ή αδιάφορος' παν τουναντίον!
Απόδειξις τα Πρακτικά των ιερών Συνόδων, η Ιερά δηλ. Παράδοσις της Ορθοδοξίας, εκ των οποίων περιτράνως πιστοποιείται το κατάκριτον, υπόλογον και κολάσιμον της διαγωγής των τοιούτων επισκόπων και κληρικών γενικώτερον. Το ακριβώς αντίθετον ετόλμησε να ισχυρισθή μόνον ο αρχιμ. π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, αδιαφορών πλήρως διά την τολμουμένην παραποίησιν της αληθείας.
Γράφει λοιπόν: <<Αλλ' η διακοπή του μνημοσύνου <<προ συνοδικης διαγνώσεως>> και καταδίκης, δεν έχει την έννοιαν του μολυσμού εκ της κηρυττομένης αιρέσεως! Όχι, αδελφέ μου! Αν είχεν αυτήν την έννοιαν, τότε οι Κανόνες δεν θα παρείχαν απλώς δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου δι' αίρεσιν <<προ συνοδικής διαγνώμης>>, αλλά θα εθέσπιζον ρητήν και σαφή υποχρέωσιν μετ' απειλής βαρυτάτων ποινών εν εναντία περιπτώσει...
Δεν υπάρχει λοιπόν κίνδυνος να... μολυνθώμεν, ούτε μνημονεύοντες του Πατριάρχου εφ΄όσον ακόμη δεν κατεδικάσθη, ούτε πολλώ μάλλον δεχόμενοι εις κοινωνίαν τους μνημονεύοντας αυτού>>... <<Ο κανών είναι δυνητικός και ουχί υποχρεωτικός>>... <<Ότι τούτο είναι αληθές>>, συνεχίζει ο Πανοσιολογιώτατος, <<πείθει και το γεγονός ότι ενώ εν τη μακρά ιστορία της Εκκλησίας καθηρέθησαν αναρίθμητοι επίσκοποι επί αιρέσει, ουδέποτε ετιμωρήθη κληρικός τις ή καν απλώς επετιμήθη διά τον λόγον ότι δεν έσπευσε να αποσχισθή πάραυτα από του αιρετικού επισκόπου, αλλ' ανέμενε την υπό Συνόδου καταδίκην αυτού...>>. <<Τα αντιθέτως λεγόμενα είναι ανόητοι ζηλωτισμοί>>.
Διατί εν τοιαύτη περιπτώσει ο αγιώτατος πατριάρχης Αλεξανδρείας Κύριλλος προέτρεπε, αντιθέτως προς τον π. Επιφάνιον, τους πιστούς της Κων)λεως, κληρικούς και λαϊκούς, να απέχουν της κοινωνίας του αιρετικά κηρύσσοντος Νεστορίου, καίτοι δεν είχε συνέλθη ακόμη Σύνοδος προς καταδίκην του;
Σημειωτέον δε ότι όταν έγραφε τα ανωτέρω ο θείος Κύριλλος, οι πλείστοι των πιστών και των κληρικών της Κων)λεως είχον ήδη διακόψει κοινωνίαν προς τον κακόδοξον ποιμενάρχη των πλην ολίγων ελαφροτέρων και των κολακευόντων αυτόν>>. Διατί ο άγιος Υπάτιος, μόλις επληροφορήθη την κακοδοξίαν του Νεστορίου, διέκοψε το μνημόσυνόν του, πριν καν συνέλθη η Σύνοδος προς καταδίκην του κακοδόξου;
Διατί ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής διέκοψε πάσαν εκκλησιαστικήν κοινωνίαν προς <<συνοδικής διαγνώμης>>, μεθ' όλων σχεδόν των θρόνων Ανατολής και Δύσεως, ένεκα της αιρέσεως του μονοθελητισμού, ώστε να θεωρήται υπό των αντιπάλων του <<εκτός Εκκλησίας>>; Διατί οι προ της Ζ' Οικ. Συνόδου αθλήσαντες εικονόφιλοι, κληρικοί και λαϊκοί, διετέλεσαν εν ακοινωνησία προς τους εικονομάχους επί δεκαετίας ολοκλήρους, εν φυλακαίς και όρεσι, και σπηλαίοις υπάρχοντες διά την καλήν ομολογίαν;
<<Ανόητος ζηλωτής>> ήτο και ο πρωταγωνιστής της μερίδος των εικονοφίλων Θεόδωρος ο Στουδίτης, όστις έγραφε: <<ότι μ ο λ υ σ μ ό ν έχει η κοινωνία εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν (τον εικονομάχον δηλ. επίσκοπον), καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων; Ή όταν διά πολύ κατώτερον της εικονομαχίας θέμα, τον παράνομον ήτοι γάμον του αυτοκράτορος, μετά αφθάστου παρρησίας διεκήρυσσεν;
<<Πάντα ημίν φορητά μέχρι θανάτου, ή μετασχείν της εκείνου κοινωνίας (ιερέως Ιωσήφ) και των εκείνω συλλειτουργούντων>>; (PG. 99, 972). Οποία όμως αναλήθεια, έλλειψις λογικής και σοβαρότητος και ιδιαιτέρως αντορθόδοξον πνεύμα υπάρχει εις τους λόγους του ανωτέρω αρχιμανδρίτου, θα δειχθή λεπτομερέστερον κατωτέρω.
( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου