Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α':
<<Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα - Η Ασκήτρια της Κλεισούρας 1886-1974>>,
έκδοση <<Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής>>,
Φυλή Αττικής 1998.
Ανάρτηση 15η, σελ. 141-147.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
<<Μικρά Είσοδος στον θαυμαστό κόσμο μιας σύγχρονης Αγίας>>
Ευρίσκομαι στην σκιά της Αγιονορείτικης Εικόνας <<Άξιον έστιν>> πολλούς μήνες τώρα... Το καντηλάκι Της ανάβει ακοίμητο... Ζήτησα την Χάρι Της και δεν με παρέβλεψε... Εργάζομαι τόσο καιρό και δεν απόκαμα... Ουράνια χαρά με πλημμύριζε συνεχώς και λαχτάρα να ολοκληρώσω την προσπάθεια... Ήμουν μέσα σ' έναν <<Κήπο Χαρίτων>>... Η ευωδία των αρετών της Αγίας Γεροντίσσης μ' έκανε να λησμονήσω την κόπωσι και τις δυσκολίες... Μπροστά μου είχα μικρά τεμάχια των Λειψάνων της' λίγα από τα μαλλάκια της' χώμα από το μνήμα της' ένα μέρος από το τσεμπέρι της' και μία κάρτα με την Εικόνα και το Μοναστήρι της Παναγίας Κλεισουργιωτίσσης... Η γνωριμία μου μαζί της ήταν ένας σταθμός στην πνευματική μου πορεία. Μετά την κοίμησί της, το 1974, επιθυμούσα διακαώς να γράψω ό,τι γνώριζα για τον θαυμαστό κόσμο αυτής της σύγχρονης Αγίας. Θα ήταν ίσως οικονομία Θεού που τώρα, είκοσι πέντε περίπου χρόνια μετά την είσοδό της στην αιώνια κατάπαυσι, αξιώνομαι τελικά να προσφέρω στις φιλόθεες ψυχές αυτήν την εργασία. Η καθυστέρησις έγινε αιτία να συγκεντρώσω νέο υλικό που φωτίζει από κάθε πλευρά την αγιασμένη προσωπικότητα της δούλης του Θεού Μυρτιδιωτίσσης Μοναχής. Στο τέλος της δεύτερης χιλιετίας μετά την ενανθρώπισι του Σωτήρος μας, ο κοσμικός περίγυρος απειλεί να μας συνθλίψη μέσα στις συμπληγάδες της αλαζονείας και της σαρκικότητος. Η οδηγητική μορφή της γενναίας Ασκήτριας ας μας φωτίζη στο σταυροαναστάσιμο μονοπάτι της εσωτερικής συντριβής, της χαρμολύπης, της υπομονής, της ελπίδος, της ευσπλαχνίας... Προσπάθησα να εισδύσω στα άδυτα ενός θαυμαστού κόσμου, να προσεγγίσω ό,τι κρυβόταν κάτω από την εξωτερική ασημότητα μιας καταφρονεμένης γυναίκας. <<Τη ταπεινώσει τα υψηλά τη πτωχεία τα πλούσια>>... Ένας θησαυρός κρυμμένος στα ράκη, την ατημελησιά, την τραχύτητα... Συνεχής αφάνεια, για να φανερωθή ο Θεός' τόπος θεοφανείας για τους ταπεινούς... Έντιμη ενώπιον του Θεού και πολύτιμο σκεύος των θαυμασίων Του... Ζούσε από τώρα μυστικά την δόξα της Βασιλείας... Ανήκε στον γνώριμο χορό που μας συνεπαίρνει με την φωτεινή ομορφιά του και μας δίνει κουράγιο με τις <<παραδοξότητες>> και <<αντινομίες>> του... <<Γίγαντες ταπεινοί>>' συναρπαστικοί στην δόξα και την απλότητά τους' κατανυκτικοί στην αγιότητα και την μετάνοια' γενναίοι στην άσκησι και την ευγένεια' αθώοι στον πόνο και στην συγχωρητικότητα' ελεύθεροι στην υπακοή και την αγνότητα' αστραπηβόλοι στο βλέμμα και το δάκρυ τους' αρχοντικοί στον λόγο και την πράξι... Η κοινωνία μας μαζί τους, κοινωνία με τον Κύριό μας, με την Ελπίδα μας... Όσο θα υπάρχουν Άγιοι ανάμεσά μας, έστω και άγνωστοι στους πολλούς, θα υπάρχη ελπίδα... Και εφ' όσον πάντοτε θα υπάρχουν Άγιοι ως την <<Αποκάλυψιν>> Εκείνου, πάντοτε θα υπάρχη ελπίδα... Και έχουμε τόσο ανάγκη από ελπίδα... Και η <<ελπίς ου καταισχύνει>>... Αυτή ας είναι η παρηγοριά μας στο κατώφλι της τρίτης χιλιετίας...
+ Ο Ω. & Φ. Κ.
27.1.1998 εκ. ημ.
Ανακομιδή Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
( ε κ τ ο υ π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )
Ψηλά στο βουνό, περίπου τριακόσια μέτρα πάνω από το Μοναστήρι, είναι το εξωκκλήσι της Αγίας Τριάδος, στο οποίο είχαμε αναφερθή προηγουμένως. Κάποτε, γύρω στο 1965, μήνας Αύγουστος, η Γερόντισσα με ένα ευλαβές ζεύγος Ποντίων ανέβησαν, για να ανάψουν τα καντήλια, να προσκυνήσουν...
Αφού προσευχήθησαν, η ογδοντάχρονη Ασκήτρια τους προέτρεψε: -Κατεβείτε εσείς... Πηγαίνετε μπροστά... Κι έρχομαι κι εγώ... -Κατεβήκαμε συζητώντας... Ζέστη... Κοιτάγαμε μην φανή η Σοφία, αλλά πουθενά... Κουρασμένοι, αναμμένοι, φθάσαμε στο Μοναστήρι... Είχε περάσει μισή ώρα... Ποιά ήταν η έκπληξί μας, όταν την βρήκαμε εκεί... Καθόταν ήσυχη, νηφάλια, χωρίς ίχνος κοπώσεως...
-Γερόντισσα!... Πώς κατέβηκες;... Και εκείνη η ευλογημένη, για να διασκεδάση τις εντυπώσεις τους, χαμογελώντας και βγάζοντας την γλώσσα της, πραγματική διά Χριστόν σαλή, απάντησε: -Πέταξα!... Πέταξα και ήρθα!... Επέτασα κέρθα... Όταν άκουσα αυτό το θαυμαστό γεγονός, ο νους μου πήγε στον βίο του Οσίου Μαξίμου του Καυσοκαλυβίτου, που εορτάζει την 13η Ιανουαρίου: σαν πετεινό του ουρανού <<πετούσε>> από το ένα μέρος στο άλλο του Αγίου Όρους...
Η αίσθησις ότι η Αγία Γερόντισσα <<πετούσε>> σ' αυτές τις αναβάσεις και καταβάσεις ήταν διαδεδομένη στον ευσεβή λαό. Αν και η Ασκήτρια ήταν πολύ καταβεβλημένη και δυσκολευόταν να βαδίση, όμως επιχειρούσε την επίπονη άνοδο για τα καντήλια της Αγίας Τριάδος. Πολλοί την έβλεπαν να ανεβαίνη σαν να πετούσε... Δεν φαινόταν ο Άγιος Γεώργιος, αλλά πίστευαν βαθειά, ότι ο Μεγαλομάρτυρας την μετέφερε με το άλογό του!...
Άλλη φορά την είχε επισκεφθή ένας ενάρετος στρατιωτικός. Ο καιρός ήταν χειμωνιάτικος. Η Γερόντισσα καθόταν στο σβησμένο τζάκι της. -Τράβα και φέρε μου απ' έξω τσάκνα..., του λέει. -Πήγα κι έφερα ψιλά προσανάμματα... Ήταν όλα χλωρά... Η Ασκήτρια τα έβαλε επάνω στην στάκτη. Νέα εντολή: -Φέρε μου το κερί... -Της δίνω το κερί... Έκανε τρεις φορές το σημείο του Σταυρού στα τσάκνα... Δεν πρόλαβε καλά-καλά να πλησιάση το κερί στα χλωρά προσανάμματα, κι αμέσως σε χρόνο μηδέν, η φλόγα φούντωσε ένα μέτρο!...
-Αυτό που είδες κράτησέ το μυστικό για σένα... Πουθενά δεν θα το πης... -Ευλογημένο νά' ναι Γερόντισσα!... Θα το κρατήσω μυστικό... Θέλω όμως μία χάρι: αυτό που έκανες να το ξανακάνης, όταν έρθη ο πατέρας μου... -Ναι, θα το κάνω, γιατι ο πατέρας σου πιστεύει πολύ... Έτσι και έγινε' όταν ο ευσεβής επισκέφθηκε με τον πατέρα του την Ασκήτρια στο τζάκι της, επαναλήφθηκε το ίδιο ακριβώς θαυμαστό γεγονός...
Το <<παράδοξο>> αυτό φούντωμα της φωτιάς στο τζάκι συνέβη και άλλες φορές' και μάλιστα άρπαζαν χονδρά κούτσουρα χωρίς καθόλου προσάνναμα... Στα Καϊλάρια ήταν ένα παιδί που υπέφερε το δυστυχισμένο από πειρασμική ενέργεια. Η Παναγία είπε στην δούλη Της:
-Θα έλθη ένα παιδί από την Πτολεμαϊδα... Είναι πολύ δαιμονισμένο... Να πης στους γονείς του να κάνουν νηστεία σαράντα ημέρες... Και προσευχή... Να κάνουν και τρία Ευχέλαια... Μετά να γίνη μια Λειτουργία στο Μοναστήρι... Και να κοινωνήση το παιδί... Και θα γίνη καλά... Πράγματι, ήλθε το παιδί... Η Γερόντισσα έβλεπε τους δαίμονες που το συνώδευαν!...
Είπε τις παραγγελίες της Θεοτόκου. Και όλα πήγαν κατ' ευχήν... Κάποτε, πήγε στο Μοναστήρι ένας νέος για να δοκιμασθή. Δυστυχώς όμως, είχε το δαιμόνιο της ακαταστασίας... Δεν είχε ησυχία...
Έμεινε δεκαπέντε ημέρες κοντά στην Αγία Γερόντισσα στην προσπάθεια να παιδαγωγηθή πνευματικά, να στηριχθή, να βάλη μία καλή αρχή... Τελικά όμως δεν άντεξε στον πόλεμο του πειρασμού και ξεκίνησε να φύγη.
Η Ασκήτρια με τα καθαρά μάτια της ψυχής της έβλεπε τα πονηρά πνεύματα που έσερναν τον ακατάστατο νέο μακρυά... Τότε, πήρε μία βέργα και άρχισε να κτυπά δυνατά τα δαιμόνια, αλλά βέβαια οι ξυλιές έπεφταν στους ώμους και στο κεφάλι του παιδιού. Ταυτόχρονα η Αγία φώναξε επιτιμητικά: -Εσείς εκολατίετε... Και θέλετε να κολατίζετε και τον παιδάν... Αφήστε τον παιδάν... Πηγαίνετε στα τάρταρα...
Ο νέος έφυγε τελικά και εδιηγείτο το <<πάθημά>> του: -Με σκότωσε στο ξύλο η Γερόντισσα... Έλεπεν το δαιμόνιον που έσερνέ με να φύγω... Η Κλεισούρα ήταν τόπος παραθερισμού... Το Καλοκαίρι κατέφθαναν εκεί Κλεισουργιώτες, Μακεδόνες, Πόντιοι και άλλοι από τα αστικά κέντρα, για να απολαύσουν την δροσιά, το πράσινο, το καλό νερό, την ησυχία, την καθαρή ατμόσφαιρα...
Μία παραθερίστρια, επιστήμων ιατρός, ήλθε με τους γονείς της στο Μοναστήρι για να προσκυνήσουν. Η κοπέλλα φορούσε κοντό παντελόνι... Δεν σεβάσθηκε την ιερότητα του χώρου... -Κόρη μου!... Μην πας έτσι μέσα... Είναι κρίμα..., συμβούλευσε με αγάπη και ταπείνωσι η Ασκήτρια,... βάλε ένα φόρεμα... Η ιατρός εξαγριώθηκε:
-Άντε φύγε απ' εδώ παληόγρια!... Εσύ θα μου κάνης κουμάντο;... Ακούς εκεί... Αυτό το τσιγγέλι, αυτό το σκιάχτρο, που φοβάμαι να το δω, θα μου πη τί να κάνω... Και προχώρησε η δυστυχισμένη να κατέβη στην Εκκλησία... Η ασέβειά της θα έμενε ατιμώρητη; Σκοντάφτει και πέφτει!... Έσπασε το πόδι της... Την επήραν με το φορείο...
Γύρω στον Μάϊο του 1952 ένα φοβερό φονικό έγινε στην περιοχή του Μοναστηριού, κοντά στον Πρόδρομο, κάτω από την γέφυρα. Μία μεγάλη δοκιμασία ξέσπασε για την Ασκήτριά μας... Δεινές συκοφαντίες εστράφησαν εναντίον της... Την ωδήγησαν στις φυλακές της Καστοριάς... Η ενάρετη Σοφία, στα εξήντα έξι της χρόνια, γεμάτη υπομονή, νηστεύει και προσεύχεται, δοξάζοντας τον Θεό...
Οι φύλακες ελέγχονται: -Τί θέλουμε εδώ αυτήν την ψυχή;... Θα μας τιμωρήση ο Θεός... Η Παναγία δεν αργεί να επέμβη, για να υπερασπισθή την πιστή δούλη Της: -Αυτήν την ευλογημένη ψυχή, που μου την επήρατε... λέει στον Εισαγγελέα σε όνειρο, ...να την πάτε στην Εκκλησία μου... Αυτή να σκοτώση άνθρωπο;... Ο Εισαγγελέας, συγκλονισμένος, χωρίς αναβολή, μετέφερε την Ασκήτρια με το ιδικό του αυτοκίνητο στο Μοναστήρι...
( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου