ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΗΣ ΜΕΛΑΝΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ

Η <<Διάπλασις των Παίδων>>, ο ιστορικός, εκδοτικός <<θησαυρός>> του Γρηγορίου Ξενοπούλου, που κυκλοφόρησε
από το 1879 έως το 1949.

<<Ο Τύπος -ημερήσιος και περιοδικός- όπως τον γνωρίσαμε από την δεκαετία του '70 και τουλάχιστον μέχρι τα τέλη του προηγούμενου αιώνα, απεβίωσε!
Τον σκότωσε, όχι ο ευτελισμός και ο εγωκεντρισμός του διαδικτύου, μα η ειδωλολατρική μας <<μέθεξη>> στον αστερισμό της έπαρσης και της ματαιοδοξίας.
Η αποχή μας από τα βιωματικά και εμπειρικά <<σχολεία>> της Πίστης.
Και όλες οι αξίες, οι αρχές και τα ήθη από την Πίστη προέρχονται>>.

Ο εγωκεντρισμός και η αλαζονική ταυτοποίησή μας με την εγωπάθεια και την εγωμανία έχουν θύματα -αναντίρρητα- απείρως πολλαπλάσια κι από τους προσβεβλημένους ασθενείς του covid! Κι η -καθολικά- υστερική ανάγκη για δημοσιοποίηση των εσωτερικών πεπραγμένων -διά μέσου των κοινωνικών μέσων δικτύωσης- δημιούργησε <<Πρωθυπουργούς>>, <<Καθηγητές>> και <<Πατριάρχες>> του διαδικτύου!

Ο Λέων Τολστόϊ είχε γράψει εκείνο το αλησμόνητο απόφθεγμα: <<Ο άνθρωπος μοιάζει με κλάσμα, όπου ο αριθμητής είναι ο πραγματικός εαυτός του και ο παρονομαστής, η ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Όσο μεγαλύτερος ο παρονομαστής, τόσο μικρότερη η αξία του κλάσματος. Και όσο ο παρονομαστής διογκώνεται προς το άπειρο, τόσο το κλάσμα τείνει προς το μηδέν>>.

Στα πάλαι ποτέ ρομαντικά χρόνια της έντυπης δημοσιογραφίας, οι εφημερίδες και τα περιοδικά κατακλύζονταν από επιστολές - αρθρογραφίες ή και χρονογραφήματα, από ανθρώπους που μπορεί να μην είχαν και την καλύτερη μόρφωση, είχαν όμως -στη πλειοψηφία τους- αναμφισβήτητα τα καλύτερα ευγενή αισθήματα ταπεινότητας και διάκρισης. Φυσικά και ο χώρος της εφημερίδας για δημοσίευση επιστολών ήταν περιορισμένος, και αυτό οδηγούσε τους επιστολογράφους στο να <<χτενίζουν> και να επαναδιορθώνουν αρκούντως τα πονήματά τους.

Παλαιότερα ακόμη, υπήρχαν περιοδικά που απευθύνονταν με ήθος και σοβαρότητα σε παιδιά και εφήβους, που τους καλούσαν να γράψουν κάποιο ευφάνταστο διήγημα ή μια βιωματική τους ιστορία. Σήμερα -απουσία ήθους, αξιών και σοβαρότητας- δεν υπάρχει τίποτα! Ούτε για μικρούς ούτε για μεγάλους.

Ο Τύπος -ημερήσιος και περιοδικός- όπως τον γνωρίσαμε από την δεκαετία του '70 και τουλάχιστον μέχρι τα τέλη του προηγούμενου αιώνα, απεβίωσε! Τον σκότωσε, όχι ο ευτελισμός και ο εγωκεντρισμός του διαδικτύου, μα η ειδωλολατρική μας <<μέθεξη>> στον αστερισμό της έπαρσης και της ματαιοδοξίας. Η αποχή μας από τα βιωματικά και εμπειρικά <<σχολεία>> της Πίστης. Και όλες οι αξίες, οι αρχές και τα ήθη από την Πίστη προέρχονται.

Ο Σωκράτης είχε μιλήσει περί ηθών, λέγοντας, πως: <<O δε ανεξέταστος βίος ου βιωτός ανθρώπω>>! Ότι δηλαδή, μια ζωή στην οποία δεν εξετάζεται ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος, δεν αξίζει κανείς για να την ζει! Σήμερα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! <<Ο δε ανεξέταστος βίος βιωτός ανθρώπω εστί>>! Σήμερα δεν υπάρχουν σωστά και λάθη, δεν υπάρχουν όρια και απαγορευτικά ζωής, όλα είναι ζητήματα επιλογών!... Έτσι λένε...

Κάποτε υπήρχαν επιφανείς χρονογράφοι, από τον Δημήτρη Ψαθά έως και τον Νίκο Πολίτη και σημαντικές γυναίκες εκπρόσωποι, όπως η αείμνηστη Ελένη Βλάχου της Καθημερινής, η Άννα Δαμιανίδη των Νέων, ή η Κατερίνα Δασκαλάκη φερ' επείν.

Η εφημερίδα ήταν μία ολόκληρη επιστήμη, ουσιαστικά μία εγκυκλοπαιδική έκδοση που συγκέντρωνε την λογοτεχνία, την χρονογραφία, το ευθυμογράφημα, την αρθρογραφία, το ρεπορτάζ, τις επιφυλλίδες, ακόμα και ταξιδιωτικές εντυπώσεις. Ήταν τόσο συνυφασμένη με τα δρώμενα του καθημερινού αναγνώστη, ένα απαραίτητο αξεσουάρ <<υπό μάλλης>> που άλλαζε χέρια καθημερινά, πριν ακόμα χαράξει...

Έχει μείνει ανεξίτηλη η εικόνα του <<εφημεριδοφάγου>>, που κρατούσε την εφημερίδα καλοδιπλωμένη κάτω από την μασχάλη, <<ωσάν να επρόκειτο περί θερμομέτρου, θερμομετρούσα τον κοινωνικόν βίον του αδηφάγου αναγνώστου>>, όπως έγραφε ο Ψαθάς.

Σήμερα υπάρχουν <<σκουπίδια>> και απουσία <<απορριμματοφόρων>> η κακοσμία είναι αναπόφευκτη. Η <<Διάπλαση (ακόμη) και των Παίδων>> έχει αρχή και τέλος το <<Fortnight>>. Ο σημερινός Τύπος -στην πλειοψηφία του- ελλείψει οικονομικής ευρωστίας και άλλων τινών αποτελεί την πλήρη επική χειραγώγηση του πολιτικού συστήματος.

Αλλά και εκτός του Τύπου, υπάρχει και ένα αναγνωστικό κοινό που άγεται και φέρεται από τον λαϊκισμό και την εύπεπτη κατανάλωση, στις κραυγές και την μισαλλοδοξία. Μία αλυσοδεμένη αρμάδα ανθρώπων, που ενώ κάποτε επηρεαζόταν και καθοδηγόταν από τα πολιτικά πάθη και τους ναρκισσιστικούς λόγους των μπαλκονιών, σήμερα εγκλείεται και προάγεται από την άναρχη και εκφασισμένη πανσπερμία της υπερπληροφόρησης του διαδικτύου!

Το αυτό διαδίκτυο <<έτεκεν>> <<Πρωθυπουργούς>>, <<Καθηγητές>> και <<Πατριάρχες>>, εσχάτως δε και <<Λοιμοξιολόγους>>, <<Επιδημιολόγους>>, <<Εκκλησιολόγους>>, <<Δογματολόγους>>, <<Γενετιστές>> και ψυχανεμίζοντες <<Προφήτες>>! Και όταν απουσιάζει η ακαλαισθησία του λόγου, πλεονάζει η μαξιμαλιστική αισθητική της εικόνας. Ο σημερινός covid δεν σκοτώνει μόνο τα σώματα των ασθενούντων, περισσότερο προσβάλλει τους διαμπερείς εγκεφάλους των <<νοσούντων>>!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος