Ο ΕΝΘΡΟΝΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ κ. κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ

Καθεδρικὸς Ἱερὸς Ναὸς Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου
Λάρισα, Τρίτη, 26-1/8-2-2022

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν κ. Καλλίνικε, Σεβασμιώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι ἅγιοι Ἀδελφοί, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Πατέρες καὶ Μητέρες, ἀγαπητοὶ Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές·

Μὲ τὸ ἄπειρο ἔλεος τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας καὶ τὴν κανονικὴ ψῆφο τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας μας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος, ἀνέρχομαι στὸν Θρόνο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος.

Διαδέχομαι τὸν ἐπὶ μισὸ αἰῶνα ἀναλωθέντα στὴν διακονία τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας μακαριστὸ Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κυρὸ Ἀθανάσιο, αἰσθανόμενος δέος καὶ συγκίνηση ἱερή. Αὐτὸς ὁ ἀθόρυβος ἄνθρωπος καὶ Ἀρχιερέας ἑτοίμασε μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν βοήθεια τῶν ἐκλεκτῶν πνευματικῶν του τέκνων ὅλο αὐτὸ τὸ μεγαλεῖο, τὸ ὁποῖος ἀπολαμβάνουμε τώρα ὅλοι μας. Αἰωνία αὐτοῦ ἡ μνήμη!

Ἡ ἐλαχιστότης μου, καταγόμενος ἀπὸ τὴν Δράμα τῆς Ἀνατολικῆς Μακεδονίας, διελθὼν ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη γιὰ θεολογικὲς σπουδὲς καὶ ἐγκαταβιώσας συνεχῶς καὶ ἀδιαλείπτως ἐπὶ τρεῖς δεκαετίες στὴν Ἱερὰ Μονὴ τῆς μετανοίας μου τοῦ Ἁγίου Κυπριανοῦ στὴν Ἀττική, ἰδοὺ βρίσκομαι πλέον στὴν περίλαμπρη πόλη τῆς Λαρίσης γιὰ νὰ ὑπηρετήσω τοὺς Γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς τῆς περιοχῆς καὶ νὰ προσφέρω ἀπὸ ἐδῶ, ἀπὸ τὸ γεωγραφικὸ κέντρο τῆς Πατρίδος μας, μαρτυρίαν Χριστοῦ στοὺς ἐγγὺς καὶ τοὺς μακράν.

Εὐχαριστῶ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ ὅλους ὅσοι συνέβαλαν στὸ νὰ φθάσω στὴν ἱερὴ αὐτὴ στιγμή, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μία νέα ἀρχή. Ἔρχομαι γιὰ νὰ κομίσω, σὺν Θεῷ ἁγίῳ, τὴν Εἰρήνη τοῦ Εἰρηνάρχου καὶ Εἰρηνοδώρου Σωτῆρος μας Χριστοῦ. Ἤδη πρὸ 15ετίας, ὅταν μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ μακαριστοῦ Γέροντός μας Μητροπολίτου Κυπριανοῦ ἐλάμβανα τὴν ἁγία Ἀρχιερωσύνη, εἶχα ὑπογραμμίσει ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος ὅταν ἔχει τὸν Χριστὸν ὡς Κεφαλήν Του, δύναται ὄντως νὰ εἶναι «πρέσβυς» Θεοῦ πρὸς ἀνθρώπους, εὐαγγελιζόμενος τὰ ἀπερίγραπτα αἰώνια ἀγαθά, ὅπως τονίζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος (Ὁμιλία Γ΄ εἰς τὴν πρὸς Κολασσαεῖς, § ε΄).

Ἐπίσης, σημείωνα ὅτι ἡ ἐπίγνωση τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ μᾶς θυμίζει ὅτι καὶ ἡ οὐσία τῆς ποιμαντικῆς διακονίας στὴν Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο. Ἀγάπη βεβαίως τῆς Ἀληθείας, ζωηφόρος, εἰρηνοφόρος, ἐκκλησιαστικὴ καὶ σωτήριος.

Παρακαλῶ τὸν Θεὸ νὰ μοῦ χορηγεῖ Ἀγάπη γιὰ ὅλους, νὰ ἀντλῶ ἀπὸ τὴν θεία Ἀγάπη ὕδωρ ζῶν καὶ νὰ τὸ μεταδίδω ἀφθονοπάροχα σὲ ὅλους, μὲ ἐπιμέλεια, ὑπομονή, ταπείνωση καὶ ἁγνότητα. Δὲν ἔρχομαι ὡς ἐξουσιαστὴς - δεσπότης, ἀλλ’ ὡς συμπρεσβύτερος καὶ συνοδοιπόρος Κλήρου καὶ Λαοῦ.

Τὸν Ἐπίσκοπο τὸν βλέπει ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ὡς «ἄγγελον ἀσίγητον, τὰ τοῦ Θεοῦ δικαιώματα κηρύσσοντα· ὄμμα (ὀφθαλμὸν) ἀκοίμητον», ποὺ ἐπιβλέπει τὴν πορεία τοῦ κάθε ἑνός· «μίμημα Χριστοῦ», στὸ ὁποῖο προσέχουν ὅλοι γιὰ νὰ ρυθμίζουν τὴν ζωή τους εὐαγγελικῶς. Καὶ πραγματικά, λέγει ὁ Ἅγιος, δὲν ὑπάρχει κάτι μεγαλύτερο ὡς πρὸς τὴν ἐγγύτητα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀγάπη, οὔτε κάτι πιὸ ἀξιόμισθο, ὅσο ἡ ἐπιστασία αὐτή, σύμφωνα μὲ τοὺς λόγους τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν Ἀπόστολό Του: 

«Εἰ φιλεῖς με Πέτρε, πλεῖον τούτων, ποίμαινε τὰ πρόβατά μου» (Ἰω. 21:15)· ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει καὶ τίποτε πιὸ ἐπικίνδυνο γιὰ ὅσους λαμβάνουν αὐτὴ τὴν ἐπιστασία ἀναξίως (Ἐπιστολὴ ια΄: «Ἀναστασίῳ ἐπισκόπῳ Κνωσίας»), πρᾶγμα ἀπὸ τὸ ὁποῖο εἴθε νὰ μᾶς φυλάξει ὁ Κύριος!

Ὁ Σωτῆρας μας εἶχε προτρέψει ἀρχικὰ στὸν Ἀπόστολο Πέτρο νὰ «βόσκει» τα ἀρνία Του. «Βόσκω» τὰ λογικὰ πρόβατα, σημαίνει τὰ τρέφω μὲ τὴν θεία διδασκαλία καὶ τὰ ἅγια Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. «Ποιμαίνω» σημαίνει κάτι εὐρύτερο, ὅτι δηλαδὴ φροντίζω ἐπιμελῶς γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ Ποιμνίου, μὲ ἀγάπη, ἀγωνία, συμπάθεια, φιλανθρωπία, συγκατάβαση καὶ οἰκονομία· ἀλλὰ καὶ παρέχοντας προφύλαξη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὶς μεθοδεῖες τοῦ πονηροῦ, ὅπως καὶ ἀπὸ τοὺς νοητοὺς λύκους, τοὺς αἱρετικούς, ἀσεβεῖς, ἀπίστους καὶ ἀθέους· ἀπὸ τοὺς ἐπιβούλους τῆς θεόσδοτης ἐλευθερίας μας, οἱ ὁποῖοι ὡς γνωστὸν ἔχουν πληθυνθεῖ ἐπικίνδυνα στὶς ἡμέρες μας.

Εἶναι ἀνάγκη νὰ διαφυλαχθοῦμε ἀλώβητοι ἀπὸ τοὺς συγχρόνους πειρασμούς, οἱ ὁποῖοι πλανοῦν τὴν Οἰκουμένην. Ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία ξεκίνησε σὲ πρακτικὸ ἐπίπεδο τὴν ἐφαρμογή της πρὶν ἀπὸ ἕναν αἰῶνα μὲ τὴν φαινομενικὰ μικρὴ καὶ ἀσήμαντη Ἡμερολογιακὴ Μεταρρύθμιση, ἔχει περιπλέξει θανάσιμα στοὺς πλοκάμους της τὶς λεγόμενες ἐπίσημες ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς Νεοημερολογιτικῆς ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Καθίσταται λοιπὸν ἐπάναγκες νὰ διακρατήσουμε πάσῃ θυσίᾳ τὸ Πατροπαράδοτον σέβας μὲ εὐλάβεια καὶ φόβο Θεοῦ, καὶ νὰ ἀπορρίψουμε τὶς ποικίλες συκοφαντίες ποὺ ἐκτοξεύονται μὲ εὐκολία ἐναντίον μας, λόγῳ ἀριθμητικῆς ὑπεροχῆς καὶ κατὰ κόσμον δυνατοτήτων τῶν ὑπεναντίων.

Διακηρύσσουμε μαζὶ καὶ πάλι μὲ τὸν Ὁμολογητὴ Ὅσιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη στοὺς πάσης φύσεως κατηγόρους: Δὲν εἴμαστε ἀποσχιστές· ἄν καὶ ἔχουμε ἁμαρτίες, «πλὴν Ὀρθόδοξοι καὶ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας τρόφιμοι [τυγχάνουμε], πᾶσαν αἵρεσιν ἀποβαλλόμενοι καὶ πᾶσαν καθολικὴν καὶ τοπικὴν Σύνοδον ἐγκεκριμένην ἀποδεχόμενοι», ὅπως καὶ τὶς Κανονικὲς διατυπώσεις ποὺ ὁρίσθηκαν ἀπὸ τὶς Συνόδους αὐτές. Ἀκόμη καὶ αὐτοὶ ποὺ διατείνονται ὅτι ἔχουν τὴν πίστη ὀρθή, τονίζει ὁ Ἅγιος, εἶναι «ἐξ ἡμισείας» ὀρθόδοξοι, ἄν δὲν διακρατοῦν καὶ τοὺς θείους καὶ ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας (Ἐπιστολὴ κε΄: «Νικηφόρῳ πατριάρχῃ»).

Εἶναι σημαντικὸ νὰ θυμηθοῦμε, ὅτι καὶ ὁ ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας Πατριάρχης Ἱερεμίας Β΄ ὁ Τρανὸς (+1595), ἐξελέγη ἀρχικὰ Μητροπολίτης Λαρίσης καὶ ἐδῶ παρέμεινε ἐπὶ τέσσερα χρόνια (1568-1572), πρὶν νὰ ἀνέλθει στὸν Θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Αὐτὸς προήδρευσε ὡς γνωστὸν στὶς τρεῖς περίφημες Πανορθόδοξες Συνόδους στὴν Κωνσταντινούπολη (1583, 1587 καὶ 1593) ποὺ κατεδίκασαν τὴν Ἡμερολογιακὴ Καινοτομία τοῦ Πάπα Ρώμης Γρηγορίου τοῦ ΙΓ΄, ἡ ὁποία ἔπληττε τὸ αἰώνιο Πασχάλιο τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἴθε οἱ εὐχές του νὰ μᾶς στηρίζουν στὴν διατήρηση τῆς πολυτίμου ἱερᾶς Παρακαταθήκης!

Γνωστός μου σεβαστὸς Καθηγητὴς τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Ὁμότιμος πλέον, μοῦ εὐχήθηκε αὐτὲς τὶς ἡμέρες γιὰ τὴν ἐκλογή μου στὴν τοπικὴ Ἱερὰ Μητρόπολη καὶ μοῦ ὑπενθύμισε ὅτι: ὁ μυθικὸς ἥρωας τῆς ἀρχαιότητος Ἀχιλλέας λέγεται ὅτι γεννήθηκε στὴν ἐδῶ περιοχή, διακριθεὶς γιὰ τὴν ἀνδρεία του· καὶ ἐπίσης, ὁ πατέρας τῆς ἰατρικῆς, ὁ Ἱπποκράτης, πέθανε ἐδῶ στὴν Λάρισα τὸ 377 π.Χ., γνωστὸς ἰδιαίτερα γιὰ τὸν ὅρκο του σχετικὰ μὲ τὴν ἠθικὴ ἐξάσκηση τῆς ἰατρικῆς.

Ὅτι δηλαδή, θὰ λέγαμε σήμερα, κάτι τὸ ἰατρικὰ πειραματικό, δὲν δύναται νὰ εἶναι ὑποχρεωτικό! Καὶ μοῦ εὐχήθηκε εὔστοχα (ὁ κ. Καθηγητής) νὰ ἔχω πνευματικὴ ἀνδρεία καὶ νὰ ἐπιδεικνύω πνευματικὴ θεραπευτικὴ φροντίδα γιὰ τὸ Ποίμνιο.

Παρακαλῶ, νὰ εὔχεσθε νὰ μὲ διακρίνουν αὐτὰ τὰ ἀπαραίτητα γνωρίσματα στὴν ὑψηλὴ διακονία μου! Νὰ ἀποφεύγω τὰ λάθη καὶ τὶς κακοτοπιές, καὶ σὲ συνεργασία μὲ ὅλους σας, Κλῆρο καὶ Λαό, μὲ ἀγάπη, ἑνότητα καὶ σύμπνοια, νὰ βαδίσουμε ἀπρόσκοπτα τὴν ὁδὸ πρὸς τὴν Οὐράνια Πατρίδα!

Ἐπικαλοῦμαι ὅλως ἰδιαιτέρως τὸν Ἅγιο Ἱεράρχη Ἀχίλλειο, Πολιοῦχο τῆς πόλεως, νὰ μοῦ δίδει ἀνδρεία καὶ σοφία πνευματική, ὅπως καὶ τὸν ἐπίσης μέγα Ἅγιο Βησσαρίωνα τὸν Θαυματουργό, Ἀρχιεπίσκοπο Λαρίσης, νὰ μοῦ δίδει σύνεση, φώτιση καὶ εὐσπλαγχνία, γιὰ νὰ ἐπιτελῶ τὴν διακονία ποὺ μοῦ ἀνετέθη θεάρεστα!

Πάνω ἀπ’ ὅλα, τὴν πᾶσαν Ἐλπίδα μου στηρίζω στὴν Κυρία καὶ Δέσποινά μας, στὴν Βασίλισσα γῆς καὶ οὐρανοῦ, στὴν Μητέρα πάντων ἡμῶν Ὑπεραγία Θεοτόκο τὴν Ἀειπάρθενο, καὶ τὴν παρακαλῶ ἐκ βάθους ψυχῆς νὰ μὲ ἔχει προσωπικὰ καὶ νὰ μᾶς ἔχει ὅλους ὑπὸ τὴν ἄμαχη καὶ ὁλόφωτη Σκέπη καὶ Προστασία της!

Αὐτή, ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός, εἴθε στοὺς δύσκολους καιρούς μας νὰ προστατεύει τὴν Ἐκκλησία μας, τὴν Πόλη μας, τὴν Πατρίδα μας καὶ τὸν κόσμον ὅλον, ἅπαντες δὲ νὰ ἀξιωθοῦμε τῆς αἰωνίου Σωτηρίας ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν!

Εκκλησία Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών