ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ «ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ»

 

Δεν βρισκόµαστε πλέον «µεταξύ Ανατολής και Δύσεως», αλλά συνιστούµε πλέον το σύνορο της Ευρώπης απέναντι στην Ανατολή.

Γιώργος Καραμπελιάς, Αρθρογράφος
Συγγραφέας, Πολιτικός Αναλυτής

Κάτι που ίσως δεν έχουµε συνειδητοποιήσει επαρκώς µετά το 1922 είναι πως «η καθ’ ηµάς Ανατολή» έχει µεταβληθεί σε τουρκική Ανατολή. Παράλληλα η ρωσική «Ανατολή», κάποτε στενά συνδεδεµένη µαζί µας, όχι µόνο συµµαχεί µε την Τουρκία, αλλά µε την εισβολή στην Ουκρανία έχει επιλέξει µια ευρασιατική στρατηγική.

Συνεπώς, τόσο η καθ’ ηµάς Ανατολή, όσο και η Ορθόδοξη Ανατολή, αποτελούν παρελθόν για την Ελλάδα. Δεν βρισκόµαστε πλέον «µεταξύ Ανατολής και Δύσεως», αλλά συνιστούµε πλέον το σύνορο της Ευρώπης απέναντι στην Ανατολή, διατηρώντας µόνον πνευµατικά και πολιτιστικά την αρχέγονη σχέση µας µε την Ανατολή.

Όµως είναι δυνατόν να οικοδοµήσουµε µε τη Δύση µια σχέση αµοιβαιότητας και αλληλεγγύης; Μήπως κινδυνεύουµε να µας εγκαταλείψει στους Οθωµανούς, όπως είχε κάνει το 1453;

Σήµερα η συγκυρία έχει αντιστραφεί και η Ευρώπη, άλλοτε κέντρο του κόσµου, συνεχίζει µια καθοδική πορεία. Οι ευρωπαϊκές χώρες κινδυνεύουν µέσα στα επόµενα 50 χρόνια να αποτελέσουν µια «Ευραφρική» και µια «Ευρασία», ενώ η Ρωσία θα µεταβληθεί σε παράρτηµα της Κίνας και του ισλάµ.

Για να παραµείνουν δε ένας σηµαντικός γεωπολιτικός παράγοντας, είναι υποχρεωµένες να συµπήξουν ένα κοινό οικονοµικό πολιτισµικό, πληθυσµιακό και αµυντικό µέτωπο.

Και µια πιθανή επικράτηση του τουρκικού ισλάµ στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια θα ακυρώσει την οποία ευρωπαϊκή ενοποίηση. Ίσως γι’ αυτό οι Γάλλοι βλέπουν τη συµµαχία µε την Ελλάδα ως στρατηγικής σηµασίας για την ίδια την ευρωπαϊκή οικοδόµηση.


Η σηµαντική γεωπολιτική θέση της Ελλάδας και της Κύπρου προκαλούσε παραδοσιακά την ανάµειξη των µεγάλων δυνάµεων, µε αρνητικές, πολύ συχνά, συνέπειες.

Σήµερα βρισκόµαστε ίσως σε µία ιστορική στιγµή κατά την οποία η γεωπολιτική µας θέση µπορεί να µεταβληθεί σε πλεονέκτηµα, µε την προϋπόθεση ότι θα διαθέτουµε µια κοινωνία που έχει τη θέληση να βγει από την παρακµή και ένα κράτος ικανό να αντισταθεί πρωτογενώς στον τουρκικό επεκτατισµό· µόνο η αντίσταση µπορεί να κινητοποιήσει αλληλεγγύη και συµµάχους.

Οι Έλληνες στο παρελθόν διέσωσαν και διαµόρφωσαν τον ευρωπαϊκό πολιτισµό, στον Μαραθώνα και στον Γρανικό· µετέβαλαν τον χριστιανισµό σε οικουµενικό· απέκρουσαν τα κύµατα του αραβικού ισλάµ στα τείχη της Βασιλεύουσας (674-678, 717-718) και µε την πτώση τους, το 1453, θα θέσουν όρια στην τουρκική επέκταση. Τέλος, µε την Επανάσταση του 1821 θα εγκαινιάσουν την αποσύνθεση της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας.

Σήµερα πάλι καλούνται να πραγµατοποιήσουν έναν νέο άθλο: για να διασωθούν οι ίδιοι, είναι υποχρεωµένοι να αποτελέσουν και το προζύµι µιας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Η σηµερινή Ελλάδα θα µπορούσε να λειτουργήσει ως Ακρίτας και πολιτισµικός πυκνωτής της Ευρώπης, ολοκληρώνοντας ταυτόχρονα την αυτεξουσιότητά της και να σταθεί, αν όχι ισότιµη µε τη µεγάλη της ιστορική παράδοση, τουλάχιστον αντάξιά της.

Αν το 1922 βούλιαξε, από δική µας ευθύνη, η Μεγάλη Ιδέα της ανασύστασης του ελληνικού κόσµου ως αυτόνοµου πόλου µε επίκεντρο την Κωνσταντινούπολη, σήµερα µόνο η νέα Μεγάλη Ιδέα της συνέχειας του ελληνισµού στα πλαίσια µιας γεωπολιτικά, αµυντικά και πολιτιστικά αυτόνοµης Ευρώπης, µε επίκεντρο πλέον την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, µπορεί να έχει το οποιοδήποτε υπαρξιακό και γεωπολιτικό νόηµα.

* Εκ του ιστολογίου <<Huffpost>>. Επιμέλεια ημετέρα.

Ο ΗΡΩΔΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ: ΕΚΤΡΩΣΗ - ΑΜΒΛΩΣΗ

Ορθόδοξη θεώρηση - Δημογραφία

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ: Για την Ορθοδοξία ο άνθρωπος είναι άνθρωπος από τη στιγμή της συλλήψεως, οπότε αποκτά ανθρώπινη φύση, οντότητα, ανεξάρτητα από τις μελλοντικές αλλαγές, και εισέρχεται στην προοπτική της αιωνιότητος καλούμενος στο “καθ' ομοίωσιν” προς τον Δημιουργό του. Βέβαια το έμβρυο δεν είναι τέλειος άνθρωπος. Αυτό όμως μπορεί να λεχθεί και για το νεογέννητο βρέφος.

Οι χρονικοί προσδιορισμοί που καθορίζονται για το θεμιτό ή μη των εκτρώσεων είναι αυθαίρετοι. Η ψυχή του ανθρώπου υφίσταται από τη σύλληψή του. Γι΄αυτό, όταν οι Πατέρες τοποθετούνται δεν εξετάζουν σε ποιό στάδιο ανάπτυξης βρίσκεται το έμβρυο. Υποστηρίζουν ότι η έκτρωση είναι φόνος.

Το γενετικό υλικό του εμβρύου, η φυσιολογία, είναι ανθρώπινα, ενώ η δυνατότητά του ν' αναπτυχθεί σε τέλειο άνθρωπο, επισφραγίζει την ανθρώπινή του οντότητα. Γι' αυτό η παρεμπόδιση της εξέλιξής του αποτελεί καταστροφή ανθρώπινης ζωής με αιώνια προοπτική.

Η άποψη ότι η γυναίκα έχει δικαίωμα ν' αποφασίζει μόνη για το έμβρυο της είναι και λογικά απαράδεκτη. Το έμβρυο δεν προέρχεται μόνο από την γυναίκα αλλά και από τον άνδρα. Όμως, οι δυο τους απλώς συνέβαλαν στη δημιουργία του. Εκείνο αποτελεί ξεχωριστή ζωντανή ύπαρξη, αδικούμενη κατάφωρα όταν καταστρέφεται από τους ιδίους τους γονείς.

Τέλος, είναι παράλογο να χαρακτηρίζεται δικαίωμα κάτι, που στερεί το δικαίωμα ζωής άλλης ανθρώπινης ύπαρξης. Η αδυναμία του εμβρύου να υπερασπιστεί τον εαυτό του κάνει την πράξη ύπουλη. Για πολλούς η άμβλωση χαρακτηρίζεται με νομικούς όρους, φόνος εκ προμελέτης, ιδιαζόντως απεχθής και χωρίς δικαίωμα του θύματος σε νόμιμη άμυνα. Ούτε η διαπίστωση κάποιου συνδρόμου δικαιολογεί την άμβλωση.

Γι' αυτό η Εκκλησία αντιμετώπιζε εξαρχής την έκτρωση ως φόνο, και την υποβοήθησή της, συνεργία σε φόνο. Η περιφρόνηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, που αρχίζει με την καταστροφή ή και την εμπορία (!) της αγέννητης ζωής στα επιστημονικά εργαστήρια ανοίγει το δρόμο για άλλες μορφές θανατώσεων.

Όταν ο Θεός και η φύση αντικαθίστανται από την ανθρώπινη αυθαιρεσία, όλα γίνονται λογικά και επιτρεπτά, ακόμη και οι ναζιστικές θεωρίες “ευγονικής”. Οι αγέννητοι άνθρωποι δεν μπορούν να οργανωθούν και να υποστηρίξουν τα δικαιώματά τους. Αυτό όμως, δεν νομιμοποιεί τους γεννήτορες να προβαίνουν στην καταστροφή, την εμπορία ή την κακοποίησή τους. Όταν ακούμε ότι κάποια άγαμη, αμέσως μετά τη γέννηση του παιδιού της, το δολοφονεί χωρίς οίκτο, όλοι καταδικάζουν αυτό το τρομερό γεγονός.

Όμως δεν πράττουν το ίδιο για την άμβλωση, αφού και αυτό είναι το ίδιο κατακριτέο. Αυτή η στάση εκφράζει υποκρισία. «Ποια λέαινα”, λέει ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος, ποια αρκούδα θα σκότωνε ποτέ το μικρό της; Και εσύ, λογικό ον, κάνεις χειρότερα από άγρια ζώα, σκοτώνοντας τα παιδιά σου». Ένας σύγχρονος Γέροντας λέει: “Καλύτερα να μην γεννιόταν η γυναίκα εκείνη που σκοτώνει τα παιδιά της.” (Κλέοπας Ηλίε).

Ο Μ. Βασίλειος γράφει: «Αυτή που κατέστρεψε εκούσια το έμβρυο υποβάλλεται σε τιμωρία για φόνο. Η διάκριση σε διαμορφωμένο ή αδιαμόρφωτο έμβρυο δεν υπάρχει σ' εμάς”. Γνωρίζουμε ότι εορτάζεται η θαυματουργική σύλληψη προσώπων που αποτελούν κύρια πρόσωπα στο γεγονός της σωτηρίας μας, όπως η Θεοτόκος και ο Τίμιος Πρόδρομος. 

Από το περιεχόμενο της εορτής της Συλλήψεως της Θεοτόκου (Α. Άννης) προκύπτει ότι η βαρύτητα ευρίσκεται στο γεγονός στο οποίο εισάγει η Σύλληψη: στην γέννηση της Παρθένου. Συμπερασματικά, προορισμός του ανθρώπου από τη σύλληψή του είναι να φτάσει στο καθ' ομοίωσιν, να γίνει κατά χάριν Θεός.

Η πράξη της δημιουργίας του κόσμου δεν περιλάμβανε το θάνατο, «Θεός θάνατον ουκ εποίησεν» (Σοφ. Σολ. α΄13). Ο θάνατος εμφανίστηκε παρασιτικά, εξαιτίας της απομάκρυνσης του ανθρώπου από το Θεό. «Δια της αμαρτίας ο θάνατος εισήλθε στον κόσμο» (Ρωμ. ε΄12). Έτσι, όποιος θανατώνει συνάνθρωπό του, αντιστρατεύεται στο θείο θέλημα. Αυτό γίνεται και με τις αμβλώσεις.

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ: Ο Ευαγγελιστής Λουκάς αφηγείται την προαναγγελία της γεννήσεως του Προδρόμου Ιωάννου από τον αρχάγγελο Γαβριήλ στο Ζαχαρία, ενώ περιγράφει και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, δηλαδή την άσπορο σύλληψη του Κυρίου. Τιμούμε και υμνούμε το γεγονός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, διότι τότε ο τέλειος Θεός έγινε τέλειος άνθρωπος.

Γνωρίζουμε, ότι μετά τον Ευαγγελισμό της, η Θεοτόκος πήγε στην Ελισσάβετ. Μόλις εκείνη άκουσε το χαιρετισμό της Μαρίας, το βρέφος στα σπλάγχνα της σκίρτησε. Το έμβρυο Ιησούς αναγνωρίζεται από το έμβρυο Πρόδρομος. Όπως ο Κύριος, είναι ο τέλειος Ιησούς, κατά τις πρώτες στιγμές της εμβρυϊκής υπάρξεως του, έτσι και κάθε έμβρυο, έχει το πλήρωμα της ψυχοσωματικής του ταυτότητας.

Η αρχή της βιολογικής ζωής δεν μπορεί να αποχωριστεί από την αρχή της πνευματικής ζωής κι αυτό βεβαιώνεται από τις ομολογίες του Ησαΐα (μθ΄1), και του Ιερεμία: «Προ του με πλάσαι σε εν κοιλία επίσταμαί σε και προ του σε εξελθείν εκ μητρός ηγίακά σε» (Ιερ. α΄5). O ψαλμωδός ομιλεί για την πρόνοια του Θεού, που αρχίζει από της συλλήψεως του: «από γαστρός μητρός μου Θεός μου εί συ» (Ψαλμ. κα΄11). Παρομοίως εκφράζεται και ο Απόστολος Παύλος: «ότε δε ευδόκησεν ο Θεός ο αφορίσας με εκ κοιλίας μητρός μου και καλέσας δια της χάριτος αυτού» (Γαλ. α΄15).

ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΑ: Πέρα από τον αντιχριστιανικό, έχουν και αντεθνικό χαρακτήρα οι εκτρώσεις, επιδεινώνοντας το δημογραφικό πρόβλημα. Αποτελούν την αιτία που η Ελλάδα κατήντησε χώρα γερόντων, καταδικασμένη να εξαφανιστεί. Οι διακοπές κυήσεων που πραγματοποιούνται στα νοσοκομεία ξεπερνούν τις 70.000 ετησίως.

Ωστόσο, μαζί με αδήλωτες αμβλώσεις, ξεπερνούν τις 200.000 το χρόνο, τη στιγμή που οι γεννήσεις υπολείπονται των 100.000 (από 150.000 που είχαμε το 1981). Η εικόνα που διαμορφώνεται στις εφηβικές ηλικίες, είναι χειρότερη από το παρελθόν, επειδή οι έφηβες σήμερα ξεκινούν άωρα σεξουαλικές επαφές, αγνοώντας τι είναι άμβλωση και ποιες επιπτώσεις έχει.

Ο μεγάλος αριθμός αμβλώσεων στην πατρίδα μας καθορίζει την απογοητευτική πορεία γεννήσεων της τελευταίας 20ετίας. Στη Βρετανία, με εξαπλάσιο πληθυσμό από την Ελλάδα, έχουμε ισόποσες εκτρώσεις (190.000). Όταν κάθε χρόνο γεννιούνται στην Τουρκία 1.600.000 παιδιά, στην Ελλάδα γεννιούνται μόνον 90.000.

Από έρευνες υπολογίζεται ότι το 2030 η χώρα μας θα έχει πληθυσμό περίπου 8.000.000, χωρίς τα αποτελέσματα της Κρίσης, η Αλβανία 14.000.000 και η Τουρκία 100.000.000. Η Ελλάδα αιμορραγεί αργοπεθαίνοντας. Ο πληθυσμός της για πρώτη φορά μειώθηκε αφού το 2011 απεγράφησαν 10.787.690 μόνιμοι κάτοικοι. (10.964.020 το 2001).

Εδώ, βέβαια, θα πρέπει να υπολογίσουμε και τον παράγοντα των ξένων, που ξεπερνούν τους 1.100.000! Η Ελλάδα από δεύτερη σε γεννήσεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση το 1980 (148.134), άγγιξε το 1999 την τελευταία θέση (100.265). Στο Στρατό η απόδοση των κλάσεων από το έτος 2000 (83.000) έως στο 2013 (53.000) παρουσιάζει υστέρηση 30.000 στρατευσίμων, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην εθνική άμυνα.

Το 1997 οι γυναίκες που τεκνοποίησαν είχαν σε ποσοστό 45,4% ένα παιδί και το 39% δύο παιδιά. Η Ελλάδα είναι ευρωπαϊκή πρωταθλήτρια και τρίτη στον κόσμο στις εκτρώσεις!! Για να αλλάξουν αυτά απαιτείται ανάπλαση παιδείας, ώστε να δημιουργηθεί η κατάλληλη νοοτροπία, κυρίως στους νέους, και να ξαναγίνει το παιδί πηγή χαράς και ζωής και να ξαναγίνουμε οι πολυμελείς ευτυχισμένες ελληνικές οικογένειες των περασμένων γενεών.

ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Ενώ οι εχθροί δεν μπόρεσαν να μας εξαφανίσουν, εμείς οι ίδιοι οι Νεοέλληνες απεργαζόμαστε την καταστροφή του έθνους καθώς ως “Έλληνες”, αποδεχόμενοι τις εκτρώσεις, εργαζόμαστε για την οικοδόμηση ενός ελληνικού νεκροταφείου, ενώ οι “Ταγοί” μας δεν εγκρίνουν ούτε \τα έξοδα τοκετού (!), ενώ αντιθέτως πριμοδοτούν οικονομικά, ως δαπάνη “χειρουργείου” κάθε άμβλωση (!!!).

Αποχαύνωση απολαύσεων, καταναλωτισμός, παραγκωνισμός παράδοσης, κάνουν τον Νεοέλληνα να ζει την αρχή του τέλους του. Συνειδητοποιώντας το έγκλημα των εκτρώσεων, θεραπεύοντας τη φιλαυτία, συνειδητοποιώντας την αξία της επαναπροσέγγισης αιωνίων αξιών της ελληνοχριστιανικής παράδοσης, θα οδηγηθεί η Ελλάδα σε ακμή.

* Εκ του ιστολογίου <<ΑΚΤΙΝΕΣ>>. Επιμέλεια ημετέρα.

ΚΑΛΟΥΜΕΘΑ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΜΕ: ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ Ή ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίου του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς: «Μέσα από το παράθυρο της φυλακής», εκδόσεις «Ορθόδοξη Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2012, σελ. 64-67.
Αυτό το βιβλίο γράφηκε από τον Άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς, Επίσκοπο Αχρίδας, κατά την διάρκεια της φυλάκισής του, σε ένα από τα πιο φρικτά στρατόπεδα συγκέντρωσης αιχμαλώτων, στο Νταχάου, κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, στη Γερμανία (15 - 9 - 1944 έως 8 - 5 - 1945).
Ο Άγιος Νικόλαος γενννήθηκε στις 23.12.1881 στο μικρό ορεινό χωριό Λέλιτς κοντά στο Βάλιεβο της Σερβίας. Οι γονείς του, Ντράγκομιρ και Κατερίνα, απλοί χωρικοί είχαν εννέα παιδιά από τα οποία το πρώτο ήταν ο Νικόλαος. Βαπτίσθηκε στο μοναστήρι του Τσέλιε που τότε αποτελούσε τον ενοριακό ναό του χωριού. Η ξακουστή οικογένεια των Βελμίροβιτς κατάγεται από τη Σρεμπρένιτσα της Βοσνίας. Ο πατέρας του είχε σπάνια μόρφωση για χωρικό της εποχής του και ήταν ο γραμματικός της περιφερείας. Το Δημοτικό τελείωσε στο Σχολείο της μονής Τσέλιε και το Γυμνάσιο στο Βάλιεβο. Μετά την αποφοίτησή του από την Θεολογική Σχολή του Βελιγκραδίου, έλαβε υποτροφία για το Πανεπιστήμιο της Βέρνης στην Ελβετία.
Το διδακτορικό του θέμα ήταν: <<Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού ως θεμελιώδες δόγμα της Αποστολικής Εκκλησίας>>. Στην συνέχεια με νέα υποτροφία σπούδασε φιλοσοφία στην Οξφόρδη της Αγγλίας. Μετά από την σωτηρία του από σοβαρή ασθένεια έταξε να ενδυθή το μοναχικό σχήμα και να θέση τον εαυτό του στην διακονία της Εκκλησίας και του λαού.
Στις 20 Δεκεμβρίου 1909 έγινε μοναχός με το όνομα Νικόλαος. Κατόπιν επήγε για σπουδές στην φημισμένη Ακαδημία της Πετρούπολης στην Ρωσία... Στις 25 Μαρτίου του 1919 εξελέγη επίσκοπος Ζίτσης, κατόπιν μετατίθεται στην επισκοπή Αχρίδος και το 1934 επέστρεψε και πάλι στην επισκοπή Ζίτσης. Το 1941 συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Γερμανούς.
Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1944 τον μετέφεραν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου στη Γερμανία, από όπου απελευθερώθηκε στις 8 Μαϊου του 1945 από τον αμερικανικό στρατό... Εκοιμήθη ειρηνικά στις 18 Μαρτίου του 1956 ενώ προσευχόταν στην ρωσική μονή του Αγίου Τύχωνος στην Πενσυλβάνια των Η.Π.Α.
Στις 12 Μαΐου του 1991 τα οστά του μεταφέρθηκαν στη Σερβία, στο μοναστήρι Λέλιτς. Στις 24 Μαΐου 2003 η Σύνοδος των Αρχιερέων της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ακολουθώντας τη συνείδηση του πληρώματός της, προέβη στην επίσημη ανακήρυξη της αγιότητος του επισκόπου Νικολάο και την αναγραφή του στο σερβικό αγιολόγιο. Η μνήμη του τιμάται στις 12 Μαΐου.
Ευχόμαστε την «Καλή Ανάγνωση» και «πνευματική εντρύφηση» σε έναν σύγχρονο άγιο της εποχής μας, που τα κείμενά του παραστατικά, αισθαντικά και προπαντός δημιουργικά μας εισαγάγουν στον άρρητο, θαυμαστό και εύοσμο κόσμο της Θεολογίας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος!
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένων
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: «ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ» ΜΕΡΟΣ 6ον

Καλούμεθα να επιλέξουμε: Με τον Χριστό ή τον Διάβολο

Υπάρχουν γεγονότα στην ιστορία του ανθρώπινου γένους που μοιάζουν με μεγάλη καμπάνα που καθημερινά χτυπά και εγείρει, σαν συναγερμός, την συνείδηση των ανθρώπων. Ένα τέτοιο γεγονός, το οποίο χιλιάδες χρόνια εξεγείρει την ανθρώπινη συνείδηση, είναι η εκλογή ανάμεσα στον Ιησού Χριστό και τον ληστή Βαραββά.

Ο Πόντιος Πιλάτος πρότεινε στο λαό να εκλέξει ανάμεσα στους δύο. Πρόεδρος αυτής της εκλογής ήταν ο ίδιος, ένας άνθρωπος που πίστευε σε πολλούς θεούς, ψηφοφόροι ήταν οι Εβραίοι, που πίστευαν στον ένα Θεό.

Ο Πιλάτος προσπάθησε με κάθε τρόπο να ελευθερώσει τον Ιησού, αφού διαπίστωσε ότι ήταν αθώος. Η τελευταία προσπάθεια να Τον ελευθερώσει ήταν η ευκαιρία που έδωσε στους Εβραίους να επιλέξουν: Ή τον Ιησού ή τον Βαραββά.

Υπολόγιζε λογικά: Ούτε μία κατηγορία εναντίον του Ιησού δεν είχε αποδειχτεί αληθής, ενώ αντίθετα όλες οι κατηγορίες εναντίον του Βαραββά ήταν αποδεδειγμένα αδιάψευστες. Ο Βαραββάς πράγματι άξιζε την ποινή του θανάτου ως στασιαστής και αιμοδιψής κακούργος.

Έλπιζε λοιπόν ο Πιλάτος πως οι ηγέτες του εβραϊκού λαού θα άκουγαν τη συνείδησή τους και θα κατάφερναν να υπερνικήσουν την προσωπική τους κακία και το μίσος τους, και δεν θα καταδίκαζαν ένα δίκαιο άνθρωπο, για να ελευθερώσουν έναν εγκληματία.

Θεωρούσε ο Πιλάτος πως σίγουρα θα επέλεγαν τον Ιησού, εξαιτίας που πλησίαζε και η μεγαλύτερη γιορτή τους. Άλλωστε, αυτή η μεγάλη γιορτή είχε ως στόχο τον εξαγνισμό και τον καθαγιασμό της ανθρώπινης συνείδησης...

Ο Πιλάτος νόμιζε πως, λίγα λεπτά μετά την απελευθέρωση του δίκαιου Ιησού, θα χαιρόταν και η γυναίκα του η Κλαούντια, που τον παρακαλούσε, να μην βάψει τα χέρια του με το αίμα αυτού του δίκαιου ανθρώπου.

Και φώναζε τότε ο Πιλάτος στους Εβραίους: Ποιόν θέλετε να ελευθερώσω; Τον Βαραββά ή τον Ιησού; Μεγάλη ήταν η έκπληξη του Πιλάτου, όταν με μια φωνή οι Εβραίοι του φώναξαν: Τον Βαραββά, τον Βαραββά!

Συγχυσμένος μετά από αυτή την απρόσμενη επιλογή του όχλου ο Πιλάτος έκανε ακόμα μια ερώτηση σ' αυτή την ασυνείδητη μάζα του λαού: Και τί να κάνω με τον Ιησού; Αμέσως ο λαός γάβγισε, σαν πεινασμένο τσακάλι: <<Να σταυρωθεί>>, σταύρωσέ Τον!

Και ο ειδωλολάτρης Πιλάτος έπλυνε τα χέρια του από το αίμα του δίκαιου. Και ο λαός, σαν τσακάλι με ανθρώπινη μορφή πάλι φώναξε: <<Το αίμα του πάνω σε μας και στα παιδιά μας>>! Έτσι και έγινε και γίνεται μέχρι σήμερα.

Ο Βαραββάς ελευθερώθηκε και ο Υιός του Θεού ο Μεσσίας και Σωτήρας του κόσμου οδηγήθηκε στο Γολγοθά και σταυρώθηκε.

Ο πιο δίκαιος σ' αυτό τον κόσμο πέθανε μαρτυρικά στο Σταυρό, ενώ ο Βαραββάς στις ταβέρνες των Ιεροσολύμων κερνούσε τους... ευεργέτες του.

Επιλογή ανάμεσα στον Θεό και στον σατανά. Επιλογή ανάμεσα στον ευεργέτη και στον κακούργο. Επιλογή ανάμεσα στον Ιησού και στον Βαραββά. Το συνταρακτικό αυτό γεγονός αποτελεί αληθινά μια μεγάλη καμπάνα η οποία κάθε μέρα ξυπνάει τη συνείδησή μας.

Ο καθένας μας αναρωτιέται πώς ήταν δυνατό να γίνει αυτή η επιλογή! Και εμείς αναρωτιόμαστε: Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει ακόμη και σήμερα αυτή η επιλογή; Δεν βλέπετε, αδελφοί μου, πως και σήμερα, στην επιλογή αυτή κερδίζει ο Βαραββάς και χάνει ο Ιησούς;

Ο λόγος της σκοτεινής τραγωδίας του δυτικού κόσμου είναι ότι προτιμήθηκε το πρότυπο του Βαραββά και όχι ο Χριστός. Επειδή οι δυτικοί έγιναν οι ίδιοι Βαραββάδες αντί να γίνουν αληθινοί Χριστιανοί. Ο σκοπός τους είναι ίδιος με τον σκοπό του Βαραββά.

Σκοπός τους είναι να υψώσουν τον εαυτό τους και τους ανθρώπους τους μέχρι τον ουρανό, ενώ όλους τους άλλους ανθρώπους, όλους τους άλλους λαούς, επιθυμούν να τους καταπατήσουν, όπως πατούν το χώμα.

Οι μέθοδοί τους είναι ίδιες, σαν αυτές που είχε ο πρώτος εκείνος ληστής ο Βαραββάς: Μυστική συνωμοσία, ψέματα, εξέγερση και αίμα. Ποιά είναι η αιτία της πρόσφατης σκοτεινής δυτικής τραγωδίας; Είναι η ίδια αιτία.

Η ίδια αιτία είναι και για την πρόσφατη σερβική τραγωδία. Οι Σέρβοι ηγέτες έδωσαν και αυτοί την απαλλακτική ψήφο τους για τον Βαραββά σε βάρος του Χριστού. Ο σέρβικος λαός έπρεπε να είχε ξεσηκωθεί εναντίον αυτής της φρίκης, αλλά δεν ξεσηκώθηκε.

Γι΄αυτό το λόγο ήρθε η φωτιά του πολέμου στο σπίτι μας, στην οποία πολλοί κάηκαν, και όλοι μας αποκτήσαμε εγκαύματα που πονάνε πολύ. Αδελφοί μου, τί θα πράξουμε τώρα; Από εδώ και πέρα πρέπει να είμαστε με το μέρος του Χριστού και εναντίον κάθε Βαραββά σ' αυτό τον κόσμο.

Θα επιτρέψουμε στον εαυτό μας να είμαστε χειρότεροι από τον Πιλάτο; Ο Πιλάτος παρόλο που πίστευε σε πολλούς θεούς, όμως ήθελε να σώσει τον Χριστό. Στην Ινδία σήμερα θέλουν να σώσουν τον Χριστό από τους χριστιανούς!

Όπως ο Πιλάτος θέλησε να πάρει το μέρος του Χριστού, έτσι και οι κάτοικοι της Ινδίας σήμερα ξεσηκώνονται αποφασιστικά εναντίον των Βαραββάδων, που φορούν το προσωπείο του χριστιανού.

Επιλέξτε λοιπόν Σέρβοι, τη ζωή ή το θάνατο. Την τιμή ή την ντροπή. Το φως ή το σκοτάδι. Την δικαιοσύνη ή την αδικία. Τον Θεό ή τον διάβολο, επιλέξτε!

Επιλέξτε ή τον Χριστό ή τον Βαραββά. Από αυτή σας την επιλογή εξαρτήθηκε όλο το παρελθόν σας, και από αυτό θα εξαρτηθεί και όλο το μέλλον σας. Αμήν.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς:
<<Μέσα από το παράθυρο της φυλακής>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψελη>>,
Θεσσαλονίκη 2012, σελ. 64-67.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΜΙΘΡΙΔΑΤΙΣΜΟΣ

Στο υπουργείο Παιδείας κρίνεται και αποφασίζεται τι θέλει για τον εαυτό της μια κοινωνία: Αν είναι διατεθειμένη να υπερασπίσει την ελευθερία και αξιοπρέπεια των μελών της. Αν ενδιαφέρεται για την ποιότητα της ζωής τους. Αν προτιμάει να είναι κοινωνία υπεύθυνων πολιτών ή πολτώδης καταναλωτική μάζα.

Σαράντα οχτώ χρόνια τώρα (μισόν αιώνα) μετά τη χούντα, οι πολιτικοί διαχειριστές της Παιδείας εξαπατούν την ελληνική κοινωνία: δημιουργούν μεθοδικά την ψευδαίσθηση ότι μπορεί η χώρα να συντηρήσει άμυνα, διπλωματία, λειτουργική αποτελεσματικότητα, να μορφώνει – διαμορφώνει κοινωνικό ήθος και ακέραιους χαρακτήρες, δίχως την παραμικρή ασκητική αυτοκυριαρχίας στις κρίσιμες (παιδική και εφηβική) ηλικίες.

Δίχως αίσθηση πατρίδας, δίχως καλλιέργεια πολιτισμικής ταυτότητας, δίχως κριτική αξιολόγηση της προσπάθειας κάθε παιδιού και αξιολόγηση – ιεραρχική διαβάθμιση του ταλέντου και του μόχθου των δασκάλων.

Καταργήθηκε κάθε περιορισμός στην αμφίεση των μαθητών, στο είδος της κόμμωσης, στη χρήση καλλυντικών, στην εξεζητημένη εμφάνιση. Απαγορεύτηκε να διορθώνονται τα λάθη στα γραπτά των μαθητών, ώστε να μη δυσαρεστούνται τα παιδιά. Τους επιτράπηκαν οι απεργίες, καταλήψεις σχολικών κτιρίων, οι βανδαλισμοί, αποκλεισμοί οδών, μπολιάστηκαν τα παιδιά με τον εθισμό στη βία, τη λεηλασία του σχολείου τους, έμαθαν να βλέπουν το κράτος σαν τον επαχθέστερο τύραννο της κοινωνίας.

Μια επιφυλλίδα μόνο με υπαινικτικές επισημάνσεις μπορεί να αναφερθεί στις κοινωνικές μεταλλάξεις που επέφερε ο «εκδημοκρατισμός» της σχολικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα, τα τελευταία σαράντα οχτώ χρόνια. Το κομφούζιο και η ντροπή είναι οι λέξεις που συνοψίζουν τον αντίστοιχο καταθλιπτικό ευτελισμό του πανεπιστημίου.

Και το κορύφωμα της πολιτισμικής απαθλίωσης είναι τα νεκρωμένα αντανακλαστικά της ελληνώνυμης (ακόμα) κοινωνίας μας: Κανένα «κόμμα εξουσίας», κανένας θεσμός, κανένα φιλότιμο με περιώνυμο φορέα δεν τόλμησε έμπρακτη διαμαρτυρία για το ξεπούλημα του ονόματος «Μακεδονία» στη νατοϊκή απολυταρχία.


Ο μετασχηματισμός της κοινωνίας σε αγορά. Χρειαζόμαστε ορθολογικές απαντήσεις, όχι ρητορικά αυτονόητα και αναιτιολόγητους αφορισμούς ότι «άλλο η άμυνα της χώρας και άλλο η παιδεία».

Οφείλουμε να εξηγήσουμε, γιατί είναι «άλλο» και γιατί η άμυνα προϋποθέτει αυστηρή ασκητική, πατριωτικό φρόνημα, ιεράρχηση ευθυνών, ενώ η παιδεία μπορεί να εκφυλίζεται, να ταυτίζεται με τον εξευτελισμό της σπουδής και με τα πανεπιστήμια ανενόχλητο γήπεδο των κομματικών νεολαιών.

Γιατί, για να γίνεις ικανός στρατιώτης σου ζητούν ετοιμότητα θυσίας, δηλαδή ειλικρινή αυθυπέρβαση, ενώ για να γίνεις ενεργός πολίτης σε μαθαίνουν μόνο να διεκδικείς δίχως αυτοπεριορισμό σε τίποτα.

Αν βγάλουμε τίμια τις συνέπειες εκδημοκρατισμού της κρατικής συμπεριφοράς απέναντι στη νεολαία, τις συνέπειες των αρχών που διέπουν το εκπαιδευτικό μας σύστημα σήμερα, πρέπει να καταργήσουμε την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία.

Να περιοριστούμε σε μισθοφόρους επαγγελματίες του πολέμου, έτοιμους να σκοτωθούν και να σκοτώσουν για το χρήμα. Αν όμως η λύση αυτή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, αν η στρατιωτική θητεία παραμείνει υποχρεωτική για κάθε 'Ελληνα πολίτη, τότε ο ρεαλισμός και η ορθολογική συνέπεια επιβάλλουν να αναθεωρήσουμε το εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Στο υπουργείο Παιδείας κρίνεται και αποφασίζεται τι θέλει για τον εαυτό της η ελληνική κοινωνία: Αν είναι διατεθειμένη να υπερασπίσει την ελευθερία και αξιοπρέπεια των Ελλήνων, αν ενδιαφέρεται για την ποιότητα της ζωής τους, αν προτιμάει να είναι κοινωνία ελεύθερων πολιτών ή πολτώδης καταναλωτική μάζα.

Σαράντα οχτώ χρόνια τώρα, μισόν αιώνα, οι πολιτικοί διαχειριστές του υπουργείου Παιδείας ίσως εξαπατούν την ελληνική κοινωνία προκλητικά και ατιμώρητα: Της δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να συντηρήσει άμυνα, διπλωματία, κρατική αποτελεσματικότητα, να λειτουργεί μετάδοση και καλλιέργεια γνώσης, δίχως την παραμικρή ασκητική στην εκπαίδευση της νεολαίας, δίχως αίσθηση πατρίδας και πολιτισμικής ταυτότητας, δίχως κριτικό έλεγχο του εκπαιδευτικού έργου, αξιολόγηση και ιεραρχική διαφοροποίηση των λειτουργών του.

Αξίζει, από καιρό σε καιρό, να μνημονεύουμε τους μεγάλους καημούς μας οι ακόμα ελληνόφωνοι. 'Οποιο κόμμα κι αν «τύποις» κυβερνάει, η εξάρθρωση και αχρήστευση της ελληνικής γλώσσας συνεχίζεται, η οργανική της συνέχεια από τον Ηράκλειτο ώς τον Σεφέρη, μεθοδικά εξαλείφεται. Επιλογή των αρχόντων μας, ο λαός αυτευνουχισμένος μεθοδικά.

* Αναδημοσίευση από την <<Καθημερινή> της Κυριακής 26.6.2022. Επιμέλεια ημετέρα.

ΟΙ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΙΑΣΕΙΣ: ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΔΡΑΜΑΤΙΣΤΗΚΕ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΜΠΑΡΕΣΑΝΚΟ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς: «Μεθ' ημών ο Θεός», εκδόσεις «Ορθόδοξη Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2017, σελ. 47-50.
(132 αξιόπιστα θαυμαστά ιστορικά γεγονότα που επιμαρτυρούν πως ο Θεός ενεργεί, με άπειρους τρόπους, για να φέρει τους ανθρώπους κοντά Του, κοντά στην Αλήθεια, κοντά στην σωτηρία τους).
Η μετάφραση από τα σερβικά έγινε από το ζεύγος Νράγκαν και Ευαγγελία Σαραμάντιτς.
«Οι ιστορίες που δημοσιεύονται στο βιβλίο μας είναι μόνον ένα δεμάτι σταριών από το ανθρώπινο χωράφι της ζωής. Κάποιες από αυτές τις ακούσαμε εξ ιδίων και άλλες τις πληροφορηθήκαμε μέσω τρίτων ατόμων. Δημοσιεύουμε όμως μόνον εκείνες που είναι χαρακτηριστικές και αξιόπιστες.
Μερικές είναι σχεδόν ίδιες με τα θαύματα της Αγίας Γραφής, ενώ άλλες παρουσιάζουν ομοιότητα με θαύματα που έχουν καταγραφεί σε παλαιότερες εποχές στην εκκλησιαστική μας παράδοση. Η Αγία Γραφή και η εκκλησιαστική μας παράδοση αποτελούν τα πλέον καταλληλότερα μέσα για την ερμηνεία αυτών των θαυμάσιων γεγονότων, που συνέβησαν στον κόσμο και επηρέασαν τις ανθρώπινες ζωές. Αποτελούν οδηγό για όποιον προσπαθήσει να τα εκτιμήσει, οδηγό που μειώνει την πιθανότητα της πνευματικής πλάνης.
Συμβάλλουν στη διάκριση της αλήθειας από την πλάνη, του φωτός από το σκοτάδι και της πραγματικότητας από τα σύμβολα. Ποιό όμως είναι το συμπέρασμα το οποίο συνάγεται από τέτοιου είδους βιώματα; Πιθανόν είναι μόνον ένα και μοναδικό: Ο Θεός είναι Αυτός που οδηγεί τον κόσμο και κυβερνά την κάθε ανθρώπινη ζωή. Ο Θεός ενεργεί με άπειρους τρόπους για να φέρει τους ανθρώπους κοντά Του, κοντά στην Αλήθεια, κοντά στην σωτηρία τους.
Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς με το βιβλίο του «Εμμανουήλ» αποδεικνύει την αγάπη του για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Το κοινό στοιχείο όλων αυτών των ιστοριών είναι ένα: πως ο Θεός είναι δίπλα μας και αόρατα κινεί τα νήματα της ζωής όλων μας. Υπάρχει το πνευματικό βασίλειο, το βασίλειο του Θεού, το οποίο είναι γεμάτο από τις ψυχές των Δικαίων. Υπάρχει μόνον ένας νόμος, ο νόμος της Δικαιοσύνης του Θεού, ο νόμος της ηθικής. Οτιδήποτε άλλο ονομάζεται νόμος, είναι σκιά και σύμβολο αυτού του μεγάλου και αιώνιου νόμου του Θεού. Με λίγα λόγια, εμείς οι ταξιδιώτες αυτού του κόσμου δεν είμαστε μόνοι στον δρόμο μας. Μαζί μας είναι ο Θεός και όλος ο ουράνιος στρατός. Εμμανουήλ: «Μεθ' ημών ο Θεός»: Μαζί μας είναι ο Κύριος».
(Από τον πρόλογο του βιβλίου)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: «ΜΕΘ' ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ» ΜΕΡΟΣ 5ον

ΟΙ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΙΑΣΕΙΣ

1. Μια αληθινή ιστορία που διαδραματίστηκε στο μοναστήρι Μπαρεσάνσκο

(Από το ημερολόγιό μου, 1935)

Μόλις τελείωσε η πρωινή λειτουργία στο μοναστήρι του Αγίου Μερκουρίου ήρθε ένας άνθρωπος και ζήτησε να του διαβάσουμε προσευχή. Λεγόταν Βασίλειος, φαινόταν απολύτως υγιής και απαντούσε με σαφήνεια σε όλες τις ερωτήσεις.

Κάποιοι που τον γνώριζαν από παλιά, μας πληροφόρησαν ότι κάποτε τον είχαν φέρει στο μοναστήρι δεμένο ως παράφρονα. Ο ιερέας, ο πατήρ Χρήστος Παρεσάνσκι μας είπε ότι τότε εκτός από παράφρων ήταν και βουβός. Δεν μπορούσε να αρθρώσει ούτε λέξη.

Τότε, μας είπε ο πατήρ ο πατήρ Χρήστος, ο Βασίλειος φιλοξενήθηκε επτά ολόκληρες ημέρες στο μοναστήρι. Πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας του διάβαζε την προσευχή. Ένα πρωί, όταν ο ιερέας έφτασε στο μοναστήρι ξαφνιάστηκε ακούγοντας τον Βασίλειο να του λέει:

<<Σε παρακαλώ πάτερ, να με κοινωνήσεις>>. Ο Βασίλειος, με την παραμονή του στο μοναστήρι και με την ανάγνωση των ευχών, ηρέμησε, θεραπεύτηκε και άρχισε να μιλάει! Ο Βασίλειος αποτελεί ένα ζωντανό παράδειγμα της δύναμης και της ελεημοσύνης του Θεού. 

Ανάμεσα στον λαό που εκείνη τη μέρα μαζεύτηκε στο μοναστήρι, για να δοξάσει τον Άγιο Μερκούριο, ήταν και πολλοί μάρτυρες που έζησαν και επιβεβαίωσαν το παραπάνω γεγονός.

2. Η αληθινή ιστορία μιας τρελλής γυναίκας

Ο ιερέας Ιωάννης Μπόσκοβιτς διηγείται τα παρακάτω: <<Μια χρονιά, στη γιορτή της Αγίας Τριάδας, βρισκόμουν στο μοναστήρι Όστρογκ, στο Μαυροβούνιο. Εκείνη την ημέρα, μαζεύτηκε πολύς κόσμος από την πόλη Τσέτινα και ήρθε και ο Μητροπολίτης Μητροφάνης. 

Κάποια στιγμή είδαμε κάποιους ανθρώπους να σέρνουν από τα χαλινάρια εφτά άλογα. Σε ένα από αυτά τα άλογα καθόταν μία γυναίκα δεμένη. Την κρατούσαν μάλιστα από το πλάι, για να μην πέσει. Στα υπόλοιπα άλογα ήταν φορτωμένα τα πράγματά της.

Ένας από τους ανθρώπους, που ήταν μαζί τους, με αναγνώρισε και μου είπε: <<Σε παρακαλώ, βοήθησέ με να κατεβάσουμε αυτή τη γυναίκα, είναι η σύζυγος ενός σπουδαίου Αυστριακού διευθυντή, που είναι υπεύθυνος για την είσπραξη των φόρων στην περιοχή της Ερζεγοβίνης.

Ζει στην πόλη Μόνσταρ, κοντά στο Σαράγεβο και της είχε διαγνωστεί παραφροσύνη στον υψηλότερο βαθμό. Την φέραμε στον Άγιο Βασίλειο να την βοηθήσει. Έλα κι εσύ, να μας συνοδεύσεις>>.

Εγώ, στη συνέχεια τους παρουσίασα στον Μητροπολίτη και εκείνος με παρακάλεσε να την προσέχω. Θυμάμαι το όνομά της ήταν Μόλτσικα και νομίζω ότι ήτανε καθολική. Αρχικά την οδηγήσαμε κάτω, όπου η Λάρνακα με τα άγια λείψανα, και μετά την βάλαμε σε ένα σκοτεινό κελί του μοναστηριού. Εκεί έμεινε τρεις μέρες.

Τις πρώτες δύο μέρες ήταν πολύ ανήσυχη, έβγαζε κραυγές, έσπαγε κάθε τι που έβρισκε μπροστά της και ήταν  επιθετική με όλους μας. Καθημερινά την οδηγούσαμε στην λειψανοθήκη του Αγίου Βασιλείου και της διαβάζαμε προσευχές.

Την τρίτη ημέρα καθώς πηγαίναμε στο κελί της απορήσαμε, γιατί δεν ακουγόταν τίποτε. Ανοίξαμε το κελί και την είδαμε να κάθεται ήσυχη και σιωπηλή! Μας είδε και μας ρώτησε: <<Για όνομα του Θεού, πού βρίσκομαι>>; Εμείς της είπαμε πού βρισκόταν και τί έγινε. Αυτή τότε ξέσπασε σε κλάματα. Η λογική της επανήλθε και ήταν έρημη και υγιής!

Ήμουν μάρτυρας σ' αυτό το αξιοθαύμαστο γεγονός.

Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ξαναήρθε στο μοναστήρι Όστρογκ μαζί με τον άντρα της και έφεραν δώρα στο Μοναστήρι. Ο άνδρας της φορούσε αυστριακή στολή και ένας Μαυροβούνιος, που τον είδε με αυτή τη στολή αστειευόμενος φώναξε:

<<Ελάτε, εδώ είναι ένας Γερμανός, ας τον σκοτώσουμε...>> Ο άνδρας και η γυναίκα του τρομαγμένοι, άφησαν τα δώρα τους μπροστά στο Μοναστήρι και έφυγαν βιαστικά για το σπίτι τους.

3. Η αληθινή ιστορία για τον βουβό νεαρό, ο οποίος γιατρεύτηκε με θαυματουργικό τρόπο

Η εκκλησία της Παναγίας, στην πόλη Τίρνοβο είναι ξακουστή λόγω πολλών θαυμάτων! Η Παναγία γιάτρευε πολλούς με θαυματουργικό τρόπο. Η Ζάκα Αποστόλοβιτς, η οποία γεννήθηκε σ' αυτή την πόλη και τώρα ζει στην πόλη Βίτολα, μας μιλάει για ένα θαύμα που το έζησε η ίδια προσωπικά.

Μας είπε τα εξής: Κάποτε έφεραν από την Αμερική, ένα νεαρό, ο οποίος ήταν βουβός για τρία χρόνια. Τον έφεραν στο Τίρνοβο, για να τον ελεήσει η Παναγία και να τον θεραπεύσει. Εγώ τότε -λέει η Ζάκα- ζούσα δίπλα στην εκκλησία, και είχα τα κλειδιά της εκκλησίας. 

Κάθε πρωί πήγαινα πρώτη στην εκκλησία και την ξεκλείδωνα. Μετά από μένα έρχονταν οι πιστοί, που συνήθως έφερναν ασθενείς να τους θεραπεύσει η Παναγία. Αυτός ο βουβός νεαρός, με το που άνοιγα την εκκλησία, ερχόταν μέσα, μετά από εμένα, πρώτος.

Ένα πρωί κίνησα για την εκκλησία, όπως έκανα κάθε μέρα. Τότε είδα ξαφνικά μπροστά μου τον νεαρό! Είχε φτάσει νωρίτερα από μένα. Στάθηκε μπροστά μου και μου είπε: <<Για ποιο λόγο πάντα εσύ ξεκλειδώνεις>>;

Τράβηξε τα κλειδιά από τα χέρια μου και άνοιξε την εκκλησία. Εγώ, ακούγοντάς τον να μιλάει, έμεινα έκπληκτη. Από τότε ο νεαρός δεν ήταν πια βουβός και μιλούσε...>>.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς:
<<Μεθ' ημών ο Θεός>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψέλη>>,
Θεσσαλονίκη 2017, σελ. 47-50.

ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς:
<<Ομιλίες και Μελέτη για τα Σύμβολα και Σημεία>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψέλη>>, Θεσσαλονίκη 2014, σελ. 71-78.
Ο Άγιος Νικόλαος γενννήθηκε στις 23.12.1881 στο μικρό ορεινό χωριό Λέλιτς κοντά στο Βάλιεβο της Σερβίας. Οι γονείς του, Ντράγκομιρ και Κατερίνα, απλοί χωρικοί είχαν εννέα παιδιά από τα οποία το πρώτο ήταν ο Νικόλαος.
Βαπτίσθηκε στο μοναστήρι του Τσέλιε που τότε αποτελούσε τον ενοριακό ναό του χωριού. Η ξακουστή οικογένεια των Βελμίροβιτς κατάγεται από τη Σρεμπρένιτσα της Βοσνίας. Ο πατέρας του είχε σπάνια μόρφωση για χωρικό της εποχής του και ήταν ο γραμματικός της περιφερείας. Το Δημοτικό τελείωσε στο Σχολείο της μονής Τσέλιε και το Γυμνάσιο στο Βάλιεβο. Μετά την αποφοίτησή του από την Θεολογική Σχολή του Βελιγκραδίου, έλαβε υποτροφία για το Πανεπιστήμιο της Βέρνης στην Ελβετία.
Το διδακτορικό του θέμα ήταν: <<Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού ως θεμελιώδες δόγμα της Αποστολικής Εκκλησίας>>. Στην συνέχεια με νέα υποτροφία σπούδασε φιλοσοφία στην Οξφόρδη της Αγγλίας. Μετά από την σωτηρία του από σοβαρή ασθένεια έταξε να ενδυθή το μοναχικό σχήμα και να θέση τον εαυτό του στην διακονία της Εκκλησίας και του λαού.
Στις 20 Δεκεμβρίου 1909 έγινε μοναχός με το όνομα Νικόλαος. Κατόπιν επήγε για σπουδές στην φημισμένη Ακαδημία της Πετρούπολης στην Ρωσία... Στις 25 Μαρτίου του 1919 εξελέγη επίσκοπος Ζίτσης, κατόπιν μετατίθεται στην επισκοπή Αχρίδος και το 1934 επέστρεψε και πάλι στην επισκοπή Ζίτσης. Το 1941 συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Γερμανούς.
Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1944 τον μετέφεραν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου στη Γερμανία, από όπου απελευθερώθηκε στις 8 Μαϊου του 1945 από τον αμερικανικό στρατό... Εκοιμήθη ειρηνικά στις 18 Μαρτίου του 1956 ενώ προσευχόταν στην ρωσική μονή του Αγίου Τύχωνος στην Πενσυλβάνια των Η.Π.Α.
Στις 12 Μαΐου του 1991 τα οστά του μεταφέρθηκαν στη Σερβία, στο μοναστήρι Λέλιτς. Στις 24 Μαΐου 2003 η Σύνοδος των Αρχιερέων της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ακολουθώντας τη συνείδηση του πληρώματός της, προέβη στην επίσημη ανακήρυξη της αγιότητος του επισκόπου Νικολάο και την αναγραφή του στο σερβικό αγιολόγιο. Η μνήμη του τιμάται στις 12 Μαΐου.
(Από τον πρόλογο του βιβλίου)
Ευχόμαστε την «Καλή Ανάγνωση» και «πνευματική εντρύφηση» σε έναν σύγχρονο άγιο της εποχής μας, που τα κείμενά του παραστατικά, αισθαντικά και προπαντός δημιουργικά μας εισαγάγουν στον άρρητο, θαυμαστό και εύοσμο κόσμο της Θεολογίας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Παρασκευή 7 (20) Μαΐου 2022 εκκλ. ημ. + Εμφάνισις Τιμίου Σταυρού εν Ιεροσολύμοις

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: «ΟΜΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΑ» ΜΕΡΟΣ 5ον

Η μετάνοια είναι ένα πνευματικό λουτρό στο οποίο <<καθαρίστηκαν>> οι πιο σημαντικοί δημιουργοί, των πιο σημαντικών έργων των χριστιανικών λαών. Όλοι τους εξαγνίστηκαν με τη μετάνοια και γι’ αυτό το λόγο μπορούσαν να βοηθούν και άλλους να εξαγνιστούν. Όλοι τους ταπεινώθηκαν μέχρι έσχατου σημείου και γι’ αυτό το λόγο ανυψώθηκαν μέχρι τα ουράνια. Ο αριθμός τους είναι δύσκολο να μετρηθεί, όπως δύσκολο είναι να μετρηθεί η μεγαλοσύνη τους.

Η Εκκλησία του Χριστού είναι θεμελιωμένη πάνω σε Αγίους που μετανόησαν, όπως τα παλάτια είναι χτισμένα πάνω σε λαξεμένες και ωραίες πέτρες. Εσείς βέβαια, αδερφοί μου, ίσως πείτε, πως εγώ αναφέρω παραδείγματα μετάνοιας και μετανιωμένων ανθρώπων παλαιότερων εποχών, που στις μέρες μας δεν μπορούν να αποτελέσουν παράδειγμα. Επίσης ίσως πείτε πως όλα τα παραδείγματα που αναφέρθηκαν ανήκουν όχι μόνο σε παλιότερες εποχές, αλλά και σε απομακρυσμένους λαούς, που έζησαν κάτω από διαφορετικές συνθήκες ζωής. Θα τολμήσω όμως σε αυτό το σχόλιο να απαντήσω ως εξής:

Είναι αλήθεια ότι άλλαξαν πολύ οι εξωτερικές συνθήκες. Άλλαξε ο τρόπος μεταφοράς, ο τρόπος φωτισμού μέσω του ρεύματος, ο τρόπος με τον οποίο εκδίδονται τα βιβλία, ο τρόπος επικοινωνίας των ανθρώπων, ο τρόπος ενδυμασίας μας, ο τρόπος που εργαζόμαστε, ο τρόπος που πολεμάμε. Όλα αυτά είναι διαφορετικά και δεν είναι ίδια με την εποχή που έζησε η Μαρία της Αιγύπτου, ούτε είναι ίδια με την εποχή που έζησε ο Αυγουστίνος στη Ρώμη. Δύο όμως πράγματα, αδελφοί μου, δεν άλλαξαν: ο Θεός και η πορεία προς τον Θεό. 

Ο Θεός είναι σήμερα ίδιος όπως και τότε. Η πορεία προς τον Θεό είναι και σήμερα ίδια! Όποιος σήμερα επιθυμεί να ταξιδέψει από τη Θεσσαλονίκη στο Παρίσι δεν σελώνει το άλογο, ούτε ετοιμάζει άμαξα όπως παλιά. Κάθεται σε μία θέση στο τρένο και ταξιδεύει. Όποιος σήμερα επιθυμεί να γράψει ένα βιβλίο, δεν προετοιμάζει το δέρμα του αρνιού για να το κάνει περγαμηνή, ούτε χαράζει με μαχαίρι τα γράμματα σε ξύλο ή σε πέτρες όπως κάποτε. Παίρνει το φτερό και το χαρτί και γράφει.

Όποιος όμως σήμερα θέλει να ξεμεθύσει από το <<μεθύσι>> της αμαρτίας και να ανυψώσει το πνεύμα του στο Θεό, αυτός πρέπει να περάσει τις ίδιες δυσκολίες της μετάνοιας που πέρασαν η Αγία Μαρία, ο Άγιος Βασίλειος, ο Άγιος Γρηγόριος, ο Άγιος Μακάριος, ο Άγιος Αυγουστίνος και όλοι οι Άγιοι. Αν επίσης νομίζετε, πως η διαφορά αίματος και η διαφορά λαού κάνει πιο εύκολο ή πιο δύσκολο τον δρόμο για τη σωτηρία, τότε πρέπει να σας πω ότι οι δικοί σας άγιοι, που έχουν το ίδιο αίμα και ανήκουν στον ίδιο λαό με σας, ανέβηκαν τον ίδιο δρόμο στην πορεία τους προς τον Θεό, όπως και οι άγιοι που κατάγονται από την Αίγυπτο, από την Παλαιστίνη, από τη Συρία, από την Αρμενία, από την Ελλάδα, από τη Βουλγαρία, από τη Ρωσία.

Μπορεί να νομίζετε, πως τα παραδείγματά μου ίσως είναι κάπως παλιά για εσάς. Ίσως θα πείτε πως οι άγιοι στους οποίους αναφέρθηκα, έζησαν την εποχή του μεσαίωνα. Θα πείτε πως είστε άνθρωποι της σύγχρονης εποχής και δεν σας είναι σαφές, γιατί η μετάνοια σήμερα είναι τόσο αναγκαία όσο ήταν και στα παλαιότερα χρόνια. Γι’ αυτό το λόγο εγώ θα αναφέρω παραδείγματα σημερινά από ανθρώπους που ζουν δίπλα μας.

Πριν από μερικές μέρες με επισκέφτηκε ένας έμπορος, που μου είπε για τον εαυτό του τα εξής: <<Κληρονόμησα μία εμπορική επιχείρηση από τον πατέρα μου και επιθυμούσα με κάθε τρόπο να την επεκτείνω. Χρησιμοποιούσα κάθε τρόπο και κάθε μέσο για να πετύχω το στόχο μου. Εξαπατούσα τους ανθρώπους, χρησιμοποίησα πλαστά χρήματα, ορκιζόμουν ψεύτικα την ώρα που πουλούσα και την ώρα που αγόραζα, έβαζα μεγάλο τόκο στους οφειλέτες μου, έκλεβα από τον καθένα και ήμουν τσιγκούνης με όλους.

Και όσο εγώ βυθιζόμουν με όλη μου την ψυχή στις εμπορικές μου δραστηριότητες, ο διάβολος μπήκε στο σπίτι μου από την άλλη πόρτα και άρχισε να το καταστρέφει συθέμελα. Δηλαδή, η γυναίκα μου παραδόθηκε στην ακολασία και ο μοναχογιός μας, περιφρονώντας και εμένα και τη μητέρα του, έφυγε μακριά, εγκατέλειψε το σπίτι χωρίς να πει τίποτε. Μια Κυριακή, πριν να βραδιάσει, καθόμουν στο σπίτι δίπλα στο παράθυρο, σκεπτόμενος τη δουλειά μου.

Τότε άκουσα δύο ανθρώπους να μιλούν, στο δρόμο κάτω από το παράθυρο μου. Ο ένας ρώτησε τον άλλο: -Πού βρισκόμαστε; Και ο άλλος είπε: -Αυτό είναι το σπίτι του τάδε εμπόρου. Ακούγοντας το όνομα μου είπε ο πρώτος: -Ο Θεός ας συγχωρέσει την ψυχή του τίμιου πατέρα του. Καλύτερα θα ήταν αυτός ο άσπλαχνος γιος του, να σβήσει από την ταμπέλα το όνομα του τίμιου πατέρα του και να γράψει την επιγραφή <<Διάβολος και Σία>>.

Εκείνη τη στιγμή αν ένας κεραυνός χτυπούσε το σπίτι μου, λιγότερο θα με τάραζε από αυτά τα λόγια. Την ίδια νύχτα, παρόλο που ήταν σκοτάδι και έβρεχε, πήγα στον τάφο του πατέρα μου και έμεινα εκεί μέχρι το ξημέρωμα, κλαίγοντας με λυγμούς. Το πρωί εγκατέλειψα τα πάντα και βρήκα καταφύγιο σ’ ένα απομακρυσμένο μοναστήρι. Εκεί παρέμεινα μέχρι τώρα, μετανοώντας βαθιά με νηστεία και προσευχή.

Σήμερα νιώθω πως είμαι εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Βρήκα την ψυχή μου, τον μοναδικό μου θησαυρό. Άρχισα να σκέφτομαι και να φροντίζω για τη σωτηρία της ψυχής μου, περισσότερο από καθετί άλλο στον κόσμο>>. Αυτή η ιστορία με εξέπληξε για ένα λόγο. Δεν με εξέπληξε η ιστορία από μόνη της, αλλά με εντυπωσίασαν οι ομοιότητες που έχει με τις ιστορίες κάποιων μετανοημένων ανθρώπων και αγίων, που έζησαν πριν από δέκα πέντε αιώνες.

Μια άλλη φορά με επισκέφτηκε μία γυναίκα και με κλάματα μου διηγήθηκε την σκοτεινή ιστορία της ζωής της. Η ιστορία της είναι τόσο σκοτεινή, που είναι ντροπή να την πει κανείς στο καπηλειό. Πώς λοιπόν να την πει κανείς από το ιερό βήμα του ναού; Όσο αυτή εξομολογούνταν τις αμαρτίες της, στο νου μου είχα ιστορίες άλλων αμαρτωλών γυναικών από το χριστιανικό παρελθόν.

Όχι μόνο οι αμαρτίες της σύγχρονης αμαρτωλής γυναίκας έμοιαζαν με τις αμαρτίες των παλαιότερων αμαρτωλών γυναικών, αλλά και η ταπεινή και η <<εκ βαθέων>> και αποφασιστική μετάνοιά της έμοιαζε επίσης.

Κάποτε, όταν υπηρετούσα σε ένα ορεινό χωριό, θυμάμαι πως ήρθε ένας μορφωμένος, πολυμαθής <<ανήξερος>>, να μιλήσει σε μία συγκέντρωση του λαού για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ένας από τους πολλούς που υπάρχουν σ’ αυτή τη χώρα και εκθέτουν συνεχώς σε κίνδυνο την ειρήνη και την ηθική του λαού. Ανέλυε τα πάντα λεπτομερώς, αλλά μιλούσε με σκέψεις άλλων ανθρώπων, χωρίς να λέει τη δική του γνώμη. Όταν τελείωσε την ομιλία του, οι άνθρωποι έμειναν σιωπηλοί σαν πέτρες.

Ο ομιλητής πλησίασε έναν σκεφτικό, μέσης ηλικίας, απλό άνθρωπο και τον ρώτησε ποια είναι η γνώμη του για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτός αναστέναξε βαθιά και απάντησε: -Γιατί ρωτάς εμένα, κύριε; Εγώ είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος στον κόσμο και έμενα προσωπικά δεν μού χρειάζεται κανένα δικαίωμα, εμένα μού είναι απαραίτητη η μετάνοια. Δεν έχω δικαίωμα λόγω των αμαρτιών μου, ούτε να ζεσταίνομαι από το φως του ήλιου του Θεού, ούτε έχω δικαίωμα να αναπνέω το θεϊκό οξυγόνο.

Παρατήρησα, πως στην ομιλία σου δεν τόλμησες να αναφέρεις το όνομα του Θεού, πιθανόν από το φόβο που έχεις απέναντι στον Θεό. Ακόμη και εγώ που είμαι τόσο αμαρτωλός, αξίζω περισσότερο να αναφέρω το όνομά Του. Λέγοντας αυτά στον «πολυμαθή» κύριο, αυτός ο απλός άνθρωπος, στη συνέχεια άρχισε να μιλά στον υπόλοιπο λαό για την αναγκαιότητα της μετάνοιας.

Τους είπε πως η μετάνοια είναι η πρώτη ανάγκη κάθε ανθρώπου και ολόκληρου του λαού και συνέχισε λέγοντας πως οι άνθρωποι εύκολα θα συμφωνούσαν όσον αφορά τα δικαιώματα και θα έβαζαν σε τάξη όλα όπως πρέπει, στην περίπτωση που μετάνιωναν για τις αμαρτίες τους. Οι απλοί άνθρωποι από το χωριό άκουσαν τα λόγια του με κατάπληξη και τον επιδοκίμασαν. Ο «έξυπνος» κύριος εγκατέλειψε την συγκέντρωση μουρμουρίζοντας θυμωμένα και έφυγε από τα βουνά μας.

Πολλοί άνθρωποι που πήγαν στον πόλεμο γυρίζουν χωρίς να διδαχτούν σχεδόν τίποτε. Προσωπικά γνώρισα έναν απλό άνθρωπο, ο οποίος μου εξομολογήθηκε πως στον πόλεμο ένιωσε και κατάλαβε τι σημαίνει να έχει κανείς τον φόβο του Θεού. Πριν από τον πόλεμο δεν είχε νιώσει αυτόν το φόβο. Επιστρέφοντας από τον πόλεμο στο χωριό του ως έφεδρος αξιωματικός, άρχισε να καλεί τους ανθρώπους σε μετάνοια και κατόρθωσε να <<γιατρέψει>> πενήντα σπίτια από κάθε αμαρτία.

Και τώρα συνεχίζει με μεγάλη προθυμία, να παρακινεί όλο το χωριό του σε μετάνοια και διά μέσου της μετάνοιας να το οδηγεί στην εξαγνισμένη χριστιανική ζωή. Δεν πληρώνεται από κανέναν, ούτε -αλίμονο- περιμένει κάποια πληρωμή από τους ανθρώπους. Η αληθινή προθυμία προς το Θεό τον κινεί για να πράττει αυτό το ευλογημένο έργο. Όταν τον ρώτησα ποια είναι η γνώμη του για διάφορα θέματα που σήμερα δημιουργούν ανησυχία στη χώρα μας, αυτός απάντησε με πραότητα:

Όλα αυτά τα θέματα είναι δευτερεύουσας σημασίας και είναι άλυτα, μέχρι να λυθεί ένα βασικό θέμα και ερώτημα. Το βασικό θέμα είναι η μετάνοια του λαού ενώπιον του Θεού. Υπάρχουν και άλλα, αμέτρητα, σύγχρονα παραδείγματα μετανοημένων ανδρών και γυναικών, ανθρώπων που ζουν στη σημερινή κοινωνία, τα οποία γνωρίζω προσωπικά και τα οποία θα μπορούσα μέχρι αύριο να απαριθμώ.

Μοιάζουν απίστευτα με κλασικά παραδείγματα ανθρώπων που η Ορθόδοξη Εκκλησία διαφύλαξε και τόνισε ως σωστά παραδείγματα για τους πιστούς. Όπου υπάρχει αμαρτία εκεί μπορεί να υπάρξει και μετάνοια. Όπου υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει και αμαρτία. Ίδιες είναι οι αμαρτίες και σήμερα, όπως ήταν και πριν δύο χιλιάδες χρόνια, ίδιο είναι και το φάρμακο για όλες τις αμαρτίες: η μετάνοια!

Το φάρμακο -πρώτο και βασικό φάρμακο- για όλες τις αμαρτίες είναι η μετάνοια! Η μετάνοια είναι η πρώτη πνευματική ιατρική, που παρέχεται στον ασθενή για την αμαρτία! Σκεφτείτε το εξής: η ακαθαρσία στη γη σήμερα είναι ίδια όπως ήταν και πριν δύο χιλιάδες χρόνια, ίδιο είναι και το νερό που την καθαρίζει. Φανταστείτε, λοιπόν πως ταξιδεύετε από την Θεσσαλονίκη ως το Βλαδιβοστόκ στη βόρεια άκρη της Ρωσίας και πως λερώνεστε από τη σκόνη. Θα πλενόσασταν στην Θεσσαλονίκη με νερό ενώ στο Βλαδιβοστόκ θα πλενόσασταν με πετρέλαιο;

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού σας στον σκονισμένο δρόμο, δεν θα πλενόσασταν με νερό; Φυσικά με νερό. Το βάδισμα της ανθρωπότητας διά μέσου της ιστορίας είναι ένα μακρινό ταξίδι. Σ’ αυτό το μακρινό ταξίδι, η ανθρωπότητα <<λερώνεται>> και <<σκονίζεται>> πάντα με την ίδια σκόνη και «πλένεται» πάντα με το ίδιο νερό. Η σκόνη είναι η αμαρτία και το νερό είναι η μετάνοια.

Αδερφοί μου, η μετάνοια του ανθρώπου είναι μία πράξη κατά την οποία ο άνθρωπος επαναστατεί στον ίδιο του τον εαυτό και αύτη την επανάσταση την ξεκινά ο άνθρωπος από μόνος όταν συνειδητοποιήσει πως ο εχθρός βρίσκεται μέσα του! Όσο ο άνθρωπος ζει με την αυταπάτη, πως όλοι οι εχθροί του είναι έξω από τον ίδιο του τον εαυτό, ως τότε δεν εξεγείρεται ενάντια στον εαυτό του.

Όταν όμως μία στιγμή ανοίξουν τα ανθρώπινα μάτια και αναγνωρίσουν πως οι <<κλέφτες>> και οι <<ληστές>> βρίσκονται μέσα στην οικία του, τότε ξεχνάει εκείνους που επιτίθενται στο σπίτι απ’ έξω και χρησιμοποιεί όλη τη δύναμη του να βγάλει έξω εκείνους που απρόσκλητοι μπήκαν μέσα και εγκαταστάθηκαν.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς:
<<Ομιλίες και Μελέτη για τα Σύμβολα και Σημεία>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψελη>>,
Θεσσαλονίκη 2014, σελ. 71-78.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

 

Την Β’ Κυριακή του Ματθαίου κάθε έτους, μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων, εορτάζουμε την μνήμη πάντων των εν Αγίω Όρει διαλαμψάντων Οσίων Πατέρων. Οι Αγιορείτες Άγιοι αντιλήφθηκαν την κλήση αυτή από τον Θεό και έφθασαν σε ύψη αρετής. Σύμφωνα με το βιβλίο του λόγιου μοναχού Μωυσή του Αγιορείτου, αριθμούνται οι Άγιοι Πατέρες του Άθω σε 450, ενώ χιλιάδες είναι οι αφανείς και άγνωστοι άγιοι ασκητές, οι οποίοι αγίασαν τα χώματα του Άθω και έγιναν η αιτία για να ονομαστεί το Όρος Άγιον.

Η κοινή εορτή όλων των Αγιορειτών Αγίων καθιερώθηκε μετά την σύνθεση της ακολουθίας και των εγκωμίων από τον πολυγραφότατο και ιερώτατο Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη κατά τον 19ο αιώνα. Στον Άγιο Νικόδημο οφείλουμε το απολυτίκιο των Αγιορειτών Αγίων (δες παρακάτω).

Από τον ασκητή Όσιο Πέτρο ως τους γέροντες των ημερών μας είναι πολλές οι άγιες μορφές του Αγίου Όρους που έζησαν σαν άγγελοι, όπως αναφέρει και το απολυτίκιο τους. Η μεγαλύτερη προσφορά του Αγιορειτών Αγίων είναι η προστασία του Ορθόδοξου δόγματος σε όλες τις Ορθόδοξες χώρες και της πνευματικής κληρονομιάς της Ορθοδοξίας. Ας δούμε τι αναφέρει ο Γέροντας Μωυσής για ένα μέρος των Αγίων του Αγίου Όρους:

Ο κτήτορας της Αθωνικής μονής Χιλανδαρίου Άγιος Σάββας, για την υποστήριξή των ορθών δογμάτων έναντι των Λατίνων στη Θεσσαλονίκη δέχθηκε διωγμούς, τους οποίους υπέμεινε άριστα. Ο οσιομάρτυς Ιωάννης Δοχειαρίτης (1275) Για την ομολογία του υπέστη μαρτυρικό θάνατο από προδότη φιλενωτικό και λατινόφρονα μαθητή του. Το αυτό και ο μαθητής του Γρηγόριος Δοχειαρίτης (1275), ο οποίος έλαβε τον στέφανο του μαρτυρίου υπερασπιζόμενος απτόητα τα ορθόδοξα δόγματα.

Ο άγιος Ιωαννίκιος ο Α’ (1279), αρχιεπίσκοπος των Σέρβων, από ηγούμενος του Χιλανδαρίου, ποίμανε βάσει των ιερών Κανόνων το ποίμνιό του. Διαφύλαξε αλώβητη την ορθόδοξη πίστη. Δεν συμμετείχε στην κίνηση για την υποταγή της Ορθοδοξίας στον Καθολικισμό, που ενεργούσε ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος.

Ο Οσιομάρτυς Κοσμάς, Πρώτος του Αγίου Όρους Ο όσιος Νικηφόρος ο Ησυχαστής (13ος αιώνας) καταγόταν από την Ιταλία και άνηκε στον Ρωμαιοκαθολικισμό. Τον εγκατέλειψε χάριν της φιλτάτης Ορθοδοξίας και μέσω Βυζαντίου ήλθε στο Άγιον Όρος. Επειδή αντιτάχθηκε στην ένωση των Εκκλησιών, εξορίσθηκε από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο, ο νηπτικός ομολογητής, Αγιορείτης όσιος.

Ο όσιος Γεράσιμος ο Σιναΐτης (1320), μαθητής του οσίου Γρηγορίου του Σιναΐτου (1346), μετά την έξοδό του από τον Άθωνα, περιήλθε την Ελλάδα ενισχύοντας τους πιστούς, βοηθώντας πολλούς να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία. Το αυτό πράττουν οι συμμαθητές του Ιωσήφ «ο ορθοδοξότατος» και Νικόλαος «ο ομολογητής», που δέχθηκε για την πίστη του φυλακίσεις και εξορίες.

Ο άγιος Νικόδημος αρχιεπίσκοπος Πεκίου (1325), αγωνίσθηκε ακούραστα για την εκρίζωση των αιρέσεων των Βογομίλων και την στερέωση της ορθοδόξου πίστεως και παραδόσεως. Το αυτό έργο εποίησε ο άγιος Δανιήλ ο Β’, αρχιεπίσκοπος των Σέρβων (1338).

Ο άγιος Θεόκλητος μητροπολίτης Φιλαδελφείας (1324/6) μεταβαίνοντας από τον Άθωνα στην Κωνσταντινούπολη ήλεγξε για την εκκλησιαστική του πολιτική τον αυτοκράτορα Μιχαήλ η’ τον Παλαιολόγο, με αποτέλεσμα να ριχθεί στη φυλακή. Ο επίσκοπος συνέχισε την ορθόδοξη διδασκαλία του σε όλη του τη ζωή απτόητα.

Ο άγιος Ισίδωρος πατριάρχης Κωνσταντ ινουπόλεως (1350)διδασκάλους στον Άθωνα είχε τους αγίους Γρηγόριο Σιναΐτη και Γρηγόριο Παλαμά. Στη Θεσσαλονίκη, όπου στέλνεται να εργασθεί ιεραποστολικά, στέκεται στο πλευρό του αγίου Παλαμά και είναι ένας από τους πρώτους που πολεμά τον αιρετικό Βαρλαάμ. Ως πατριάρχης αποκατέστησε τον συνοδοιπόρο του στους αντιαιρετικούς αγώνες άγιο Παλαμά, τον οποίο χειροτόνησε μητροπολίτη Θεσσαλονίκης.

Ο όσιος Νείλος ο Εριχιώτης (1355/6) υπήρξε ομολογητής αγιορείτης και πολλές υπέστη από τους κακοδόξους εξορίες και θλίψεις για την ακρίβεια της πίστεώς του.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (1359) υπήρξε μέγας θεολόγος. Υποστήριξε το ορθόδοξο δόγμα με γνώση, πίστη και επιμονή.

Κατατρόπωσε με τους υπέροχους λόγους του τους αιρετικούς Βαρλαάμ, Ακίνδυνο και Γρηγορά. Για το σθένος του υπέμεινε διωγμούς φυλακίσεις κι εξορίες.

Αν δεν είχαμε τον άγιο Γρηγόριο, σήμερα θα είμασταν τουλάχιστον Ουνίτες. Γι’ αυτό τον μισούν οι Λατίνοι μέχρι σήμερα.

Ο όσιος Θεοδόσιος Τυρνόβου (1362/3) μετά την παραμονή του στον ιερό Άθωνα επιστρέφει στην πατρίδα του Βουλγαρία κι εγκαθίσταται στην μονή Κελιφάρεβα. Η μονή αποτέλεσε φάρο Ορθοδοξίας, κέντρο αντιαιρετικό, όπου ακτινοβολούσε στη Σερβία, Ουγγαρία και Βλαχία. Ο άγιος συχνά άφηνε την ησυχία, για να υπερασπίσει τα ορθόδοξα δόγματα, που κινδύνευαν από τους ακόλουθους των αιρετικών Βαρλαάμ και Ακινδύνου, τους Αδαμιστές, τους Βογομίλους και τους Εβραίους. Στη σύνοδο του 1359 της Βουλγαρίας πρωτοστάτησε κατά των αιρετικών κι έδωσε μεγάλη χαρά στους πιστούς για την νίκη της Ορθοδοξίας κατά της πλάνης και του ψεύδους των αιρέσεων.

Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως άγιος Φιλόθεος ο Κόκκινος (1379) πήρε μέρος στις ησυχαστικές έριδες, στο πλευρό του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Έγραψε λόγους κατά του Ακινδύνου. Πήρε μέρος στη σύνοδο του 1351 για το ησυχαστικό ζήτημα και συνέταξε τον τόμο των πρακτικών της. Το 1368 συνοδικά αναγνώρισε την αγιότητα του Παλαμά. Υπήρξε βαθύς θεολόγος και υπεράσπισε με ακαταμάχητο σθένος την Ορθοδοξία. Εξουδετέρωσε τις προσηλυτιστικές προσπάθειες των Λατίνων. Τιμάται την Ε’ Κυριακή των Νηστειών ως φύλακας της Ορθοδοξίας.

Ο άγιος Μακάριος ο Μακρής (1431) μόνασε στη μονή Βατοπεδίου. Διά του γέροντός του Δαυίδ σχετίσθηκε με τον αυτοκράτορα Μανουήλ Β’ τον Παλαιολόγο. Ως ηγούμενος της μονής Παντοκράτορος Κωνσταντινουπόλεως εστάλη από τον αυτοκράτορα Ιωάννη Η’ τον Παλαιολόγο στην Ρώμη ως αντιπρόσωπός και διακρίθηκε για την άκαμπτη στάση του και το γνήσιο ορθόδοξο φρόνημά του. Έγραψε λόγο κατά της εκ του Υιού εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, όπου τονίζει τις σοβαρές μεγάλες διαφορές μεταξύ ορθοδόξων και Λατίνων.

Ο Διονυσιάτης άγιος Νήφων ο Β’ και Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1508), μετά την εκθρόνισή του και κατά την παραμονή του στη Βλαχία, έσωσε την ρουμάνικη Εκκλησία από την έντονη παπική προπαγάνδα, τις διάφορες αιρέσεις, δεισιδαιμονίες και ηθοφθορίες. Παρόμοιο έργο επιτέλεσε στην Ρωσία ο Βατοπεδινός μοναχός όσιος Μάξιμος ο Γραικός (1556).

Ο άγιος Βασίλειος Όστρογκ ο θαυματουργός (1671) έζησε αρκετά στο Άγιος Όρος. Ως επίσκοπος στην πατρίδα του Σερβία προφύλαξε σθεναρά το ποίμνιό του από τους Ιησουΐτες, τη λατινική προπαγάνδα και την Ουνία.

Ο όσιος Ιερόθεος ο Ιβηρίτης (1745) δεν δίστασε να έρθει σε σύγκρουση με τον Μεθόδιο Ανθρακίτη, που δίδασκε «αλλόκοτα δόγματα και άθεα μαθήματα» της αιρέσεως του Μολίνου. Παραβρέθηκε και σε σύνοδο, για να στηλιτεύσει την «πανσπερμία των αιρέσεων» του Μεθοδίου. Σε όλη του τη ζωή υπερασπιζόταν την ορθόδοξη παράδοση και δογματική.

Ο ιερομάρτυς και εθνομάρτυς Κοσμάς ο Αιτωλός (1779), ο γνωστότατος διδαχός και ιδρυτής ναών και σχολείων, ο ακάματος Φιλοθεΐτης ιερομόναχος, δεν έπαυσε με αυστηρότητα να στηλιτεύει τα λάθη των Λατίνων στα πύρινα κηρύγματά του. Μαρτύρησε από το μίσος των Εβραίων και των Οθωμανών. Είναι σημαντικό το ιεραποστολικό του έργο για την αναγέννηση του Ελληνισμού στην δύσκολη περίοδο της Τουρκοκρατίας. Ανάλογο έργο, ως πρόδρομοι του Αγίου Κοσμά, είχαν και οι επίσης Φιλοθεΐτες Άγιοι, Διονύσιος εν Ολύμπω, Δαμιανός εν Κισσάβω και Συμεών ο ανυπόδητος.

Οι άγιοι Κολλυβάδες Παΐσιος Βελιτσκόφσκι (1794), Μακάριος Νοταράς (1805), Νικόδημος Αγιορείτης (1809), Νήφων ο Χίος (1809) και Αθανάσιος ο Πάριος (1813) στους λόγους τους, στις συγγραφές και στα έργα τους υποστηρίζουν με σθένος και βαθειά γνώση την Ιερά παράδοση, τους Ιερούς Κανόνες, τα απαράβατα δόγματα της Εκκλησίας μας. Στιγματίζουν τις πλάνες τις εκτροπές, τα σχίσματα, τις αιρέσεις, τους άθεους.

Οι ένδοξοι νεομάρτυρες, οσιομάρτυρες και ιερομάρτυρες Αγιορείτες υπογράφουν με το αίμα τους την ακέραιη πίστη τους στο ορθόδοξο δόγμα. Το κίνημα των Νεομαρτύρων αποτέλεσε παράδειγμα υπομονής και αντίστασης για τους υπόδουλους Έλληνες.

Μεταξύ αυτών διακρίνονται: Παχώµιος ο Νεοσκητιώτης (+ 1730), Κωνσταντίνος ο Ρώσος (+ 1742), Δαµασκηνός ο Θεσσαλός (+ 1771), Κοσµάς ο Αιτωλός (+ 1779), Λουκάς ο Σταυρονικητιανός (+ 1802), Γεράσιµος ο Κουτλουµουσιανοσκητιώτης (+ 1812), Ευθύµιος ο Ιβηροσκητιώτης (+ 1814), Γεδεών ο Καρακαλληνός ο εν Τυρνάβω τελειωθείς (+ 1818), Αγαθάγγελος ο Εσφιγµενίτης (+ 1819), Γρηγόριος ο Ε’ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (+ 1821), Παύλος ο Κωνσταµονίτης (+ 1824) και τελευταίος γνωστός Αθανάσιος ο Λήµνιος (+ 1846). Ας έχουμε τις πρεσβείες όλων των Αγιορειτών Αγίων Πατέρων.

* Αναδημοσίευση εκ του ιστολογίου <<Αντέχουμε... για την Ορθοδοξία και την Ελλάδα μας!>>. Επιμέλεια ημετέρα.