ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ

(Σημ. ημετέρα: Προσπαθώντας να σχολιάσουμε στο ελάχιστο τον φάκελο «Πολυτεχνείο» θα προσθέταμε -απλά- τα λόγια του ίδιου του Ανδρέα Λεντάκη, έγκλειστου και πολυβασανισμένου στελέχους της λεγόμενης «ανανεωτικής» Αριστεράς τις δεκαετίες '70, '80 και '90, όπως τα διαλαλούσε ο ίδιος στον γράφοντα, αλλά και στους συνσπουδαστές του στο «Εργαστήρι Δημοσιογραφίας» το 1983: «Όταν ήμουν έγκλειστος στις φυλακές του Ωρωπού θυμάμαι, πως ο κόσμος συνέχιζε κανονικά τη ζωή του, έκανε τα μπάνια του σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Ας είμαστε ειλικρινείς: Τη Χούντα δεν την «έριξε» το Πολυτεχνείο, ούτε τα κόμματα, ούτε κανείς άλλος από αυτούς που έκτισαν πολιτικές καριέρες χάριν του Πολυτεχνείου! Τη Χούντα την «έριξε» το Κυπριακό ζήτημα του '74 και την εξανάγκασε τη να μεταβιβάσει την κυβέρνηση στον Καραμανλή... Η Χούντα ουσιαστικά ποτέ δεν έπεσε. Ο Καραμανλής ορκίστηκε Πρωθυπουργός από τον Πρωθυπουργό της Χούντας, στρατηγό Γκιζίκη!...»). Γ.Δ.

Τόλμησε ο υφυπουργός Παιδείας κ. Συρίγος να πει στη Βουλή αυτό που όλοι γνωρίζαμε, αλλά κανείς δεν τολμούσε να εκφράσει δημοσίως, ότι δηλαδή τη χούντα δεν την έριξε το Πολυτεχνείο, αλλά η εισβολή στην Κύπρο, και έπεσαν να τον φάνε.

Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*

'Οταν πρόσθεσε ότι το Πολυτεχνείο έλαβε μυθικές διαστάσεις μετά το 1974, κόντεψαν να πέσουν ξεροί. Βγήκε ο «έγκριτος ιστορικός» κ. Φίλης και χαρακτήρισε τον πανεπιστημιακό και νομικό Συρίγο ανιστόρητο.

«Επιχειρείτε να ξαναγράψετε την Ιστορία» του είπε ο κ. Βούτσης, που μαζί με τα συντρόφια έγραψαν κάθε πτυχή αυτού του μύθου. Μέχρι που έφτιαξαν και την κεφαλή αριστερού καθηγητή, εν ζωή τότε, του Σβορώνου, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, δεν ήταν στο Πολυτεχνείο το 1973, και την τοποθέτησαν ως μνημείο για τους νεκρούς φοιτητές.

Και πήγαινε ο ίδιος ο Σβορώνος και κατέθετε στεφάνι στο κεφάλι του, το οποίο ακόμη μέχρι σήμερα βρίσκεται στον αύλειο χώρο του Πολυτεχνείου. Μόνο ως ανέκδοτο θα μπορούσε να λέγεται κάτι τέτοιο, αλλά εδώ είναι γεγονός.

Κάποιοι είδαν πεδίον δόξης λαμπρόν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και αποφάσισαν να του προσδώσουν τις μυθικές εκείνες διαστάσεις που θα τους επέτρεπαν να γίνουν φίρμες της πολιτικής ζωής του τόπου. Για χρόνια άκουγες «ήμουν κι εγώ στο Πολυτεχνείο».

'Ηταν τόσοι πολλοί αυτοί που σου έλεγαν ότι ήταν στο Πολυτεχνείο, που αναρωτιόσουν πόσους χωρούσε πια αυτό το Πολυτεχνείο. Όλοι είχαν περάσει από εκεί τον Νοέμβριο του 1973. Και αυτό αρκούσε για να τους διασφαλίσει μία μεγάλη σταδιοδρομία στη δημόσια ζωή αυτού του τόπου.

Τί κι αν ήσουν τενεκές, τι κι αν μπαρουφολογούσες, τι κι αν δεν είχες δουλέψει ποτέ στη ζωή σου, τι κι αν ήσουν τότε πέντε ετών, όλα αυτά δεν είχαν καμία σημασία εάν έλεγες ότι εκείνον τον Νοέμβρη του 1973 ήσουν κι εσύ εκεί.

Ουδείς τολμούσε να αμφισβητήσει τις αφηγήσεις ή την παρουσία σου. Το Πολυτεχνείο έγινε η ιερή αγελάδα της πολιτικής ζωής του τόπου. Το εορτάζουμε και ηλιθιωδώς κάθε χρόνο.

Λογικό, λοιπόν, μετά τόσες δεκαετίες μυθολογίας μερικούς να τους ενοχλούν η Ιστορία και τα πραγματικά γεγονότα που τους αφαιρούν τον ρόλο του ήρωα. Η τραγωδία στην Κύπρο δεν είναι μύθος που έγραψε ο κ. Συρίγος.

Απλά ο κ. Συρίγος τοποθέτησε το θέμα στη σωστή του βάση. Μία βάση που δεν περιλαμβάνει τους εθνομηδενιστές της Αριστεράς, οι οποίοι, προκειμένου να αποκομίσουν οφέλη, έδωσαν μυθικές διαστάσεις στο Πολυτεχνείο, παραγκωνίζοντας τη σημασία της εισβολής στην Κύπρο για την πτώση της Χούντας.

'Ετσι, αντί να κλαίμε κάθε χρόνο για την εισβολή, εορτάζουμε τους Πολυτεχνίτες της πολιτικής με στεφάνια στο κεφάλι του Σβορώνου. Τραγικό.

* Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών, Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle. Εκ του ιστολογίου «ΝEWSBREAK». Επιμέλεια, παρουσίαση «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».