Αν τὸ φῶς τῆς ἡμέρας, τὸ ὁποῖον χύνεται ἀπὸ τὰς ἀκτῖνας τοῦ αἰσθητοῦ ἡλίου, εἶναι τόσον γλυκὺ εἰς τοὺς βλέποντας, ὥστε διὰ τοῦτο καὶ μόνον οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι δὲν θέλουν νὰ ἀποθάνουν, διότι ἔχουν νὰ στερηθοῦν τὴν τοῦ φωτὸς λαμπηδόνα·
ὅθεν εἶπεν ὁ Ἐκκλησιαστής: «Γλυκὺ τὸ φῶς, καὶ ἀγαθὸν τοῖς ὀφθαλμοῖς τὸ βλέπειν τὸν ἥλιον» (Ἐκκλ. ια΄ 7). πόσον ἆρά γε γλυκύτερον καὶ ἡδονικώτερον εἶναι τὸ Φῶς ὅπου ἐκχύνεται σήμερον εἰς τὸ Θαβώριον Ὄρος ἀπὸ τὸν νοητὸν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης Χριστὸν τὸν Θεάνθρωπον;
Βέβαια τόσον ἀσυγκρίτως εἶναι τὸ Φῶς τοῦτο τοῦ ὑπερουσίου Ἡλίου γλυκύτερον καὶ ἡδονικώτερον, ὅσον ὁ νοητὸς Ἥλιος Χριστὸς ὁ τοῦτο πηγάζων ἀσυγκρίτως διαφέρει ἀπὸ τὸν αἰσθητὸν ἥλιον.
Ἐλᾶτε λοιπόν, ἂς γένωμεν καὶ ἡμεῖς ἄλλοι Πέτροι, καὶ ἄλλοι Ἰωάνναι, καὶ ἄλλοι Ἰάκωβοι, καὶ ἂς ἀναβῶμεν μαζὶ μὲ τὸν Σωτῆρα Χριστὸν ἐπάνω εἰς τὸ Θαβώριον Ὄρος, ὅπου μεταμορφοῦται σήμερον·
ἂς εἰδοῦμεν νοερῶς τὴν δόξαν καὶ ἔλλαμψιν τοῦ Προσώπου Του· ἂς θεωρήσωμεν τὴν αἴγλην τῶν ἱματίων Αὐτοῦ· καὶ ἂς κατοπτεύσωμεν τὸν Μωϋσῆν καὶ τὸν Ἠλίαν μετ᾿ Αὐτοῦ συλλαλοῦντας· ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν φωτεινὴν νεφέλην εἰσελθόντες, ἂς ἀκούσωμεν τὴν ἐξ αὐτῆς προελθοῦσαν βροντώδη φωνὴν τοῦ Πατρός.
Πῶς δὲ θέλομεν ἀναβεῖ εἰς τὸ Θαβώριον; ἢ ποῖοι θέλουν ὁδηγήσει ἡμᾶς εἰς τὸν δρόμον; Ἰδού, κοντά μας εὑρίσκεται τὸ θεῖον ζεῦγος, ἡ Ἱερὰ τῶν Μελογράφων δυάς, ὁ ποιητικώτατος Ἱεράρχης Κοσμᾶς, καὶ ὁ Πανηγυρικώτατος καὶ Πρεσβύτερος τῶν Ἱεροσολύμων Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός·
αὐτοὶ οἱ δύο ὑπόσχονται εἰς ἡμᾶς σήμερον νὰ γένουν καθηγεμόνες εἰς τὸν δρόμον, καὶ νὰ μᾶς βοηθήσουν εἰς τὴν ἐπὶ τὸ Ὄρος ἀνάβασιν, βάλλοντες ὡς δύο σκάλας τοὺς δύο ᾈσματικούς των Κανόνας, καὶ δι᾿ αὐτῶν ἀναφέροντες ἡμᾶς εἰς τὴν τοῦ Θαβωρίου κορυφὴν καὶ ἀκρώρειαν.
Λοιπόν, ἂς ἐμπιστεύσωμεν τὸν ἑαυτόν μας εἰς τοὺς Ἱεροὺς τούτους ἄνδρας, καὶ ἂς βαστάζωμεν καλῶς τὰς δύω σκάλας ταύτας, ὅπου ἐκατασκεύασαν διὰ ἡμᾶς: ἤτοι τοὺς δύο ᾈσματικούς των Κανόνας· ἐπειδὴ ἡ πρὸς τὴν κορυφὴν τοῦ Θαβωρίου ἀνάβασις εἶναι κρημνώδης καὶ δύσκολος...
Ἄμποτε δὲ καὶ ἡμεῖς, οἱ ψάλλοντες καὶ ἀναγινώσκοντες καὶ ἀκούοντες τοὺς παρόντας ᾀσματικοὺς Κανόνας, νὰ ἀναβῶμεν ἐπάνω εἰς τὸ Ὄρος Θαβώρ, καὶ νὰ ἰδοῦμεν τὴν δόξαν τῆς Θεότητος τοῦ Φωτοδότου Χριστοῦ·
ἐπειδὴ ὁ Κύριος, κατὰ τὸν θεοφόρον Μάξιμον, δὲν φαίνεται εἰς ὅλους μὲ τὸν ἴδιον τρόπον, ἀλλὰ εἰς μὲν τοὺς ἀρχαρίους φαίνεται ἐν δούλου μορφῇ, εἰς ἐκείνους δὲ ὅπου δύνανται νὰ ἀκολουθήσουν Αὐτῷ ἐπάνω εἰς τὸ ὑψηλὸν τῆς Μεταμορφώσεως Ὄρος ἐν μορφῇ Θεοῦ ἐπιφαίνεται, ἐν ᾗ ὑπῆρχε πρὸ τοῦ τὸν Κόσμον εἶναι (πρβλ. Ἑκατοντὰς τῶν Θεολογικῶν Β΄, § ιγ΄).
Ὅταν δὲ περιφανὴς καὶ λαμπρὸς γένῃται εἰς ἡμᾶς ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος, καὶ τὸ Πρόσωπον Αὐτοῦ λάμψῃ ὡς ὁ ἥλιος, τότε καὶ τὰ ἱμάτια Αὐτοῦ φαίνονται λευκά, κατὰ τὸν αὐτὸν θεῖον Μάξιμον, ἤτοι τὰ ῥήματα τῆς Γραφῆς καὶ τῶν Εὐαγγελίων γίνονται φανερὰ καὶ σαφῆ εἰς ἡμᾶς, χωρὶς νὰ ἔχουν κἀνένα νόημα σκεπασμένον·
τότε δὲ καὶ Μωϋσῆς καὶ Ἠλίας, ἤτοι οἱ τοῦ Νόμου καὶ τῶν Προφητῶν πνευματικώτεροι λόγοι, φαίνονται μὲ Αὐτὸν (Αὐτόθι, § ιδ΄). τότε θέλομεν γνωρίσει καὶ τὶ ἐδήλουν αἱ τρεῖς σκηναί· αὗται γὰρ εἶναι αἱ τρεῖς ἕξεις τῆς σωτηρίας, κατὰ τὸν αὐτὸν Μάξιμον:
ἡ τῆς Πράξεως, ἡ τῆς Θεωρίας καὶ ἡ τῆς Θεολογίας· καὶ τῆς μὲν Πράξεως τύπος ἦν ὁ Ἠλίας, ὡς ἀνδρεῖος καὶ σώφρων· τῆς δὲ Θεωρίας τύπος ἦτον ὁ Μωϋσῆς, ὡς νομοθέτης καὶ δικαιοδότης· τῆς δὲ Θεολογίας τύπος ἦτον ὁ Δεσπότης Χριστός, ὡς ἐν παντὶ τέλειος.
Σκηναὶ δὲ αὐταὶ ὠνομάσθησαν κατὰ σύγκρισιν πρὸς τὰς μελλούσας λήξεις καὶ οὐρανίους μονάς, αἵτινες ἀσυγκρίτως θέλουν εἶναι καλῄτεραι καὶ περιφανέστεραι (Αὐτόθι, § ιϚ΄)· τὰς ὁποίας ἄμποτε νὰ ἀπολαύσωμεν καὶ ἡμεῖς, χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ μεταμορφωθέντος Χριστοῦ·
ᾯ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, σὺν τῷ Ἀνάρχῳ Αὐτοῦ Πατρί, καὶ τῷ Ὁμοουσίῳ καὶ Ζωοποιῷ Αὐτοῦ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. *Εκ της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου