Το βιβλίο του Ματιέ Μποκ-Κοτέ, «Η φυλετιστική επανάσταση και άλλα ιδεολογικά ζιζάνια», αποτελεί ένα ψυχογράφημα της μαζικής υστερίας που έχει καταλάβει τις δυτικές κοινωνίες, των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Μιας κυριολεκτικής σταυροφορίας που σαρώνει τις δυτικές μητροπόλεις.
των Γιώργου Καραμπελιά και Γιώργου Ρακκά
Στις ΗΠΑ γκρεμίζουν τα αγάλματα του Τζόρτζ Ουάσιγκτον, αλλάζουν το όνομα των σχολείων που φέρουν το όνομα του Αβραάμ Λίνκολν. Στα πανεπιστήμια και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, απαιτούν την αφαίρεση από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Αρχαίας Τραγωδίας, του Πλάτωνα, του Σαίξπηρ, καθώς «τα έργα τους προωθούν τον ρατσισμό, την δουλοκτησία, τη λευκή υπεροχή και την πατριαρχία».
Το βασικό τέχνασμα μέσω του οποίου επιχειρείται η φίμωση κάθε αντιπολιτευόμενης φωνής, είναι η «ακροδεξιοποίηση της πολιτικής διαφωνίας»: Όποιος αμφισβητεί την πολιτική ορθότητα καταδικάζεται σε εξοστρακισμό ως ακροδεξιός.
Εταιρείες όπως η Ντίσνεϋ, αναρτούν προειδοποιήσεις σε κινούμενα σχέδιά της, όπως ο Πήτερ Πάν, ή το Ντάμπο το Ελεφαντάκι, ότι προάγουν ρατσιστικά στερεότυπα, και τα απαγορεύει για παιδιά κάτω των 7 ετών·
ΜΜΕ, όπως οι Τάιμς της Νέας Υόρκης ή το BBC, κανοναρχούν καθημερινά το αφήγημα περί ενός «συστημικού ρατσισμού», ο οποίος αποτελεί το προπατορικό αμάρτημα του Λευκού Δυτικού Άνδρα, από την κλασική αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας. Η «cancel culture» διεκδικεί την ακύρωση όλου του ιστορικού παρελθόντος και της κουλτούρας των ανθρωπίνων κοινωνιών.
Ο λευκός άνδρας, ενσαρκώνει τον διάβολο στην ιστορία, όπως το διδάσκουν οι μελέτες λευκότητας (whiteness studies)… «Λευκοί δεν γεννηθήκαμε, γινόμαστε». Ρατσιστής, ο λευκός άνθρωπος γίνεται μόνο και μόνο από το απλό γεγονός ότι είναι λευκός, γι’ αυτό και θα πρέπει να απολευκανθεί.
Οι New York Times έχουν μεταβληθεί τα τελευταία χρόνια στο βασικό δημοσιογραφικό όργανο της νέας πολυπολιτισμικής πολιτικής ορθότητας. Χαρακτηριστική είναι και η άποψή της σύνταξης της εφημερίδας ότι οι Μαύροι θα πρέπει να αναγράφονται πάντα με κεφάλαιο Μ, ενώ οι λευκοί με πεζό «λ»!
Στην ίδια κατεύθυνση δημοσιεύονται συχνά άρθρα που κατηγορούν την Ελλάδα για αντιμεταναστευτική και αντιτουρκική πολιτική, με κορύφωση το συκοφαντικό άρθρο «‘We Are Like Animals’: Inside Greece’s Secret Site for Migrants» («”Είμαστε σαν τα ζώα”:
Μέσα στη μυστική τοποθεσία για τους μετανάστες στην Ελλάδα») στις 10 Μαρτίου 2020, που με χαλκευμένα στοιχεία στηριγμένα στη μαρτυρία ενός δήθεν Σύρου (που απεδείχθη ότι ήταν Τούρκος πράκτορας της ΜΙΤ).
Τη στιγμή που η Ελλάδα δεχόταν την τουρκική επίθεση στον Έβρο υποστηριζόταν πως η Ελλάδα διατηρεί ένα είδος Γκουαντάναμο όπου φυλακίζει και βασανίζει πρόσφυγες και μετανάστες! Ακόμα και όταν αποδείχτηκε ότι επρόκειτο για fake news η εφημερίδα δεν δημοσίευσε καμία διάψευση, απλώς η Ελληνίδα δημοσιογράφος Ματίνα Στεβή που το συνυπέγραφε ζήτησε συγγνώμη στο… facebook.
Το κίνημα των woke –ελληνιστί «αφυπνισμένων»– αποσιωπά το γεγονός ότι παράλληλα με την αποικιοκρατία, ή τον ρατσισμό, το ευρωπαϊκό πνεύμα επέτρεψε ταυτόχρονα και την αντιαποικιακή σκέψη, την κοινωνική, τη φεμινιστική ή την οικολογική κριτική. Αντίθετα με το Ισλάμ, την Ινδία ή την Κίνα όπου η οποιαδήποτε αμφισβήτηση της παράδοσης καταγγέλλεται ως αποστασία – ας θυμηθούμε την περίπτωση του Σαλμάν Ρουσντί.
Στις ΗΠΑ, η φυλετική αδικία εναντίον των Αφροαμερικανών και των Ινδιάνων σε μια λογική συλλογικής ευθύνης, φέρνει στο εδώλιο του κατηγορουμένου ακόμα και τους λευκούς απόγονους των μεταναστών που κατέφθασαν πάμφτωχοι στο νέο κόσμο, και εργάστηκαν σκληρά για να διεκδικήσουν τη θέση τους.
Στην Ευρώπη, επικεντρώνονται στην μαζική άφιξη και εγκατάσταση μεταναστών από τον πρώην αποικιοκρατούμενο κόσμο την οποία οι Ευρωπαϊκοί λαοί έχουν την υποχρέωση να ενθαρρύνουν, ώστε να ξεπλύνουν το άγος της αποικιοκρατίας. Ακόμα και η «ενσωμάτωσή» τους, στηλιτεύεται και στη θέση της προάγεται ο πολυπολιτισμός:
«Η αποαποικιοποίηση που ξεκίνησε την δεκαετία του 1950 δεν θα ολοκληρωθεί πάρα μόνο όταν οι λαοί της Ευρώπης γίνουν ξένοι στην πατρίδα τους». Τα πάντα πρέπει να ερμηνεύονται υπό το πρίσμα της σύγκρουσης Λευκών και μη-Λευκών.
Η θεωρία τoυ φύλου δεν αρκείται πλέον να υποστηρίζει ότι ο ορισμός του αρσενικού και του θηλυκού ποικίλει ανά τις εποχές, αλλά, πλέον επιχειρεί να καταργήσει αυτή τη διάκριση: πρόκειται για κοινωνικές κατασκευές, αυθαίρετες, που πρέπει να αποδομηθούν… Το φυσικό δεν υπάρχει, το πολιτισμικό είναι αυθαίρετο…
Εξού και η συμμαχία της επιδιωκόμενης «επανάστασης των φύλων» με την φυλετιστική επανάσταση. Το 2021 τελειώνοντας την προσευχή που ανέγνωσε για τη νέα σύνοδο του Κογκρέσου, ο αιδεσιμότατος Emanuel Cleaver, μαύρος δημοκρατικός βουλευτής, συμπλήρωσε το «amen» με το «a-women»!
Ενώ ακόμα και απέναντι στη σφαγή των γυναικών στο Ιράν οι φεμινίστριες υπήρξαν αφοπλιστικά «διακριτικές» μια και στη Δύση παλεύουν υπέρ της μαντίλας ως δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού των γυναικών!
Το βασικό τέχνασμα μέσω του οποίου επιχειρείται η φίμωση κάθε αντιπολιτευόμενης φωνής, είναι η «ακροδεξιοποίηση της πολιτικής διαφωνίας»: Όποιος αμφισβητεί την πολιτική ορθότητα καταδικάζεται σε εξοστρακισμό ως ακροδεξιός.
Στο υπόβαθρο του woke κινήματος βρίσκονται οι νέες δημογραφικές πραγματικότητες που συγκροτούνται από τη μαζική μετανάστευση. Η Léonora Miano, συγγραφέας από το Καμερούν που ζει στη Γαλλία, θεωρητικός μιας ταυτοτικής ηπείρου, που την αποκαλεί «Αφροπαία», τονίζει απερίφραστα: «Φοβάστε να γίνετε πολιτιστικά μειονοτικοί.
Να μη φοβάστε για κάτι που θα συμβεί. Η Ευρώπη θα αλλάξει.» Ο Γαλλοκαναδός κοινωνιολόγος Gérard Bouchard διαπιστώνει πως στην περιοχή του Μόντρεαλ «μια νέα σχέση πλειοψηφίας-μειοψηφιών αναδύεται, αλλά αντεστραμμένη: οι παλαιές “μειονότητες” είναι σε φάση να γίνουν πλειοψηφίες….»
Εξάλλου στις μεγάλες μητροπόλεις της Ευρώπης, το Λονδίνο, το Παρίσι, τις Βρυξέλες ήδη οι εγχώριοι πληθυσμού βρίσκονται σε μια διαδικασία ταχύτατης μειονοτικοποίησης. Στη βιομηχανία του Χόλυγουντ στο εξής ένας ρόλος ομοφυλόφιλου δεν θα μπορεί παρά να δίνεται σε έναν ομοφυλόφιλο ηθοποιό, ένας διεμφυλικός χαρακτήρας σε έναν διεμφυλικό κ.λπ.
Και βέβαια η πολιτική εξουσία προσαρμόζεται –αν δεν πρωτοστατεί– σε αυτή τη νέα πραγματικότητα: H κυβέρνηση της Σκωτίας θεσμοθέτησε την παρακολούθηση των ιδιωτικών συζητήσεων: Τον Μάρτιο του 2021, ψηφίστηκε το νομοσχέδιο του υπουργού Δικαιοσύνης Humza Yousab σύμφωνα με τον οποίο «κάθε άτομο θα παρακολουθείται στο σπίτι του και οι απαγορευμένες εκφράσεις στη δημόσια ζωή θα πρέπει στο εξής να απαγορεύονται και στον ιδιωτικό χώρο»!
Παράλληλα η ρητορική του woke κινήματος εργαλειοποιείται στα χέρια ανταγωνιστών της Δύσης, όπως ο Ερντογάν. Η ταύτιση φαινομένων όπως η αποικιοκρατία ή η δουλοκτησία με τη Δύση αποκλειστικά, του επιτρέπει να αποκρύπτει το γεγονός πως ο επεκτατισμός, η γενοκτονία, η υποταγή Χριστιανών, Ελλήνων, Αρμενίων και Σλάβων ή των μαύρων της Αφρικής, δούλων επί Οθωμανικής κυριαρχίας– συνιστούν πρωτογενή στοιχεία της ισλαμο-οθωμανικής κληρονομιάς.
Έτσι η νεο-οθωμανική περιφερειακή κυριαρχία, εμφανίζεται ως αντιαποικιακή πρόταση, ενώ κάθε δύναμη που του αντιστέκεται στηλιτεύεται ως… «ισλαμοφοβική». Παρόμοια τεχνάσματα, χρησιμοποιεί ευρύτερα η ισλαμιστική επέκταση στα γκέτο των ευρωπαϊκών πόλεων όπου η οργάνωση μιας παράλληλης, θεοκρατικής κοινωνίας, βασισμένης στον νόμο της Σαρίας, καλύπτεται πίσω από το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό.
Γενικότερα η ταύτιση του ρατσισμού, της πατριαρχίας, της επεκτατικότητας, με τη Δύση αποκλειστικά, συσκοτίζει τον οικουμενικό χαρακτήρα αυτών των φαινομένων – μάλιστα υπήρξαν συχνά περισσότερο έντονα σε πολιτιστικά περιβάλλοντα που δεν είχαν υποστεί την επίδραση του ελληνικού πολιτισμού και του χριστιανισμού:
Η γενοκτονία, η εθνοκάθαρση η δουλοκτησία, η επεκτατικότητα και η πατριαρχία αποτελούν κυρίαρχα χαρακτηριστικά των «μη οικονομικών» ιμπεριαλισμών, των Μογγόλων, και των Οθωμανών κατ’ εξοχήν.
Διόλου τυχαία η τάση της συλλογικής αυτοαμφισβήτησης θα πάρει στην Ελλάδα την μορφή του εθνομηδενισμού, και θα στραφεί προς την αποδόμηση αυτής ακριβώς της ιστορικής κληρονομιάς: Στο στόχαστρο της αποδόμησης θα βρεθεί η άρνηση της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικρασίας, εξου και ο περιβόητος «συνωστισμός», ή η ΕΟΚΑ, που χαρακτηρίζεται συστηματικά ως «εθνικιστική».
Έτσι στην Ελλάδα, οι αντίφα δεν βανδαλίζουν τα αγάλματα ανύπαρκτων δουλοκτητών ή αποικιοκρατών, αλλά του Κολοκοτρώνη, του Αλέξανδρου Υψηλάντη, του Νικηταρά, του Καποδίστρια, του Γρηγορίου του Ε΄ και της Λέλας Καραγιάννη.
Είναι προφανές πως το Ελληνικό έθνος πλήττεται περισσότερο από μια ιδεολογία ακύρωσης της πολιτιστικής κληρονομιάς, διότι αυτή αποτελεί τη σημαντικότερη συμβολή της στον Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πολιτισμό.
Και όμως οι «πολυπολιτισμικοί» αποδομητικοί χώροι, κυρίαρχοι στα ΜΜΕ και τα Πανεπιστήμια, συζητούν συχνότερα το ζήτημα των εναλλακτικών σεξουαλικών επιλογών από το δημογραφικό ζήτημα. *Εκ του ιστολογίου <<liberal.gr>>. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου