ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΗΤΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς:
<<Ομιλίες και Μελέτη για τα Σύμβολα και Σημεία>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψέλη>>, Θεσσαλονίκη 2014, σελ. 149-150.
Ο Άγιος Νικόλαος γενννήθηκε στις 23.12.1881 στο μικρό ορεινό χωριό Λέλιτς κοντά στο Βάλιεβο της Σερβίας. Οι γονείς του, Ντράγκομιρ και Κατερίνα, απλοί χωρικοί είχαν εννέα παιδιά από τα οποία το πρώτο ήταν ο Νικόλαος.
Βαπτίσθηκε στο μοναστήρι του Τσέλιε που τότε αποτελούσε τον ενοριακό ναό του χωριού. Η ξακουστή οικογένεια των Βελμίροβιτς κατάγεται από τη Σρεμπρένιτσα της Βοσνίας. Ο πατέρας του είχε σπάνια μόρφωση για χωρικό της εποχής του και ήταν ο γραμματικός της περιφερείας. Το Δημοτικό τελείωσε στο Σχολείο της μονής Τσέλιε και το Γυμνάσιο στο Βάλιεβο. Μετά την αποφοίτησή του από την Θεολογική Σχολή του Βελιγκραδίου, έλαβε υποτροφία για το Πανεπιστήμιο της Βέρνης στην Ελβετία.
Το διδακτορικό του θέμα ήταν: <<Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού ως θεμελιώδες δόγμα της Αποστολικής Εκκλησίας>>. Στην συνέχεια με νέα υποτροφία σπούδασε φιλοσοφία στην Οξφόρδη της Αγγλίας. Μετά από την σωτηρία του από σοβαρή ασθένεια έταξε να ενδυθή το μοναχικό σχήμα και να θέση τον εαυτό του στην διακονία της Εκκλησίας και του λαού.
Στις 20 Δεκεμβρίου 1909 έγινε μοναχός με το όνομα Νικόλαος. Κατόπιν επήγε για σπουδές στην φημισμένη Ακαδημία της Πετρούπολης στην Ρωσία... Στις 25 Μαρτίου του 1919 εξελέγη επίσκοπος Ζίτσης, κατόπιν μετατίθεται στην επισκοπή Αχρίδος και το 1934 επέστρεψε και πάλι στην επισκοπή Ζίτσης. Το 1941 συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Γερμανούς.
Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1944 τον μετέφεραν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου στη Γερμανία, από όπου απελευθερώθηκε στις 8 Μαϊου του 1945 από τον αμερικανικό στρατό... Εκοιμήθη ειρηνικά στις 18 Μαρτίου του 1956 ενώ προσευχόταν στην ρωσική μονή του Αγίου Τύχωνος στην Πενσυλβάνια των Η.Π.Α.
Στις 12 Μαΐου του 1991 τα οστά του μεταφέρθηκαν στη Σερβία, στο μοναστήρι Λέλιτς. Στις 24 Μαΐου 2003 η Σύνοδος των Αρχιερέων της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ακολουθώντας τη συνείδηση του πληρώματός της, προέβη στην επίσημη ανακήρυξη της αγιότητος του επισκόπου Νικολάο και την αναγραφή του στο σερβικό αγιολόγιο. Η μνήμη του τιμάται στις 12 Μαΐου.
(Από τον πρόλογο του βιβλίου)
Ευχόμαστε την «Καλή Ανάγνωση» και «πνευματική εντρύφηση» σε έναν σύγχρονο άγιο της εποχής μας, που τα κείμενά του παραστατικά, αισθαντικά και προπαντός δημιουργικά μας εισαγάγουν στον άρρητο, θαυμαστό και εύοσμο κόσμο της Θεολογίας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Παρασκευή 7 (20) Μαΐου 2022 εκκλ. ημ. + Εμφάνισις Τιμίου Σταυρού εν Ιεροσολύμοις

ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΗΤΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Όσοι κρυώνουν μαζεύονται γύρω - γύρω από τη φωτιά. Οι πεινασμένοι μαζεύονται γύρω - γύρω από το τραπέζι. Όσοι βασανίζονται από σκοτάδι της νύχτας χαίρονται με την ανατολή του ήλιου. Οι εξασθενημένοι από την σκληρή μάχη ζητοκραυγάζουν με την ξαφνική νίκη. Αναστημένε Κύριε, πώς με την ανάστασή Σου γίνεσαι τα πάντα για όλους! Πάμπλουτε Βασιλιά, πώς με ένα δώρο Σου γεμίζεις όλα τα άδεια χέρια που υψώνονται στον ουρανό! Χαίρεται ο ουρανός, χαίρεται και η γη! Χαίρεται ο ουρανός όπως η μάνα χαίρεται, όταν ταΐζει τα πεινασμένα παιδιά της. Χαίρεται και η γη όπως χαίρονται τα παιδιά, όταν παίρνουν το φαγητό από τα χέρια της μάνας τους. Η νίκη του Χριστού είναι η μοναδική νίκη κατά την οποία μπορούν να χαρούν όλα τα ανθρώπινα όντα, από το πρώτο δημιουργημένο ον ως το τελευταίο. Κάθε άλλη νίκη στη γη χώρισε και χωρίζει ανθρώπους. Κάθε φορά που ένας βασιλιάς αυτού του κόσμου νικά στην μάχη έναν άλλο βασιλιά, ο νικητής χαίρεται και ο ηττημένος λυπάται. Κάθε φορά που κάποιος άνθρωπος νικάει τον γείτονά του, κάτω από τη στέγη του γείτονά του ακούγεται το κλάμα. Δεν υπάρχει νικηφόρα χαρά στη γη που να μην είναι δηλητηριασμένη με πίκρα: κάθε συνηθισμένος νικητής του κόσμου, χαίρεται όσο διαρκούν τα γέλια της επιτυχίας του και τα δάκρυα του αντιπάλου του. Δεν καταλαβαίνει ο ίδιος πως η χαρά του είναι διχασμένη λόγω της κακίας. Όταν ο Ταμερλάνος νίκησε τον σουλτάνο Βογιαζήτ τον έβαλε σε ένα σιδερένιο κλουβί και έκανε γιορτή μπροστά από αυτό. Η χαιρεκακία του ήταν όλη του η χαρά! Η δυστυχία του φυλακισμένου του έδινε χαρά! Αδελφοί μου, πόσο λίγο διαρκεί η χαιρεκακία! Πώς η κακία είναι δηλητηριασμένη τροφή για την χαρά! Κάποτε ο σέρβος βασιλιάς Στέφανος Ντετσάνσκι παρόλο που νίκησε τον Βούλγαρο βασιλιά, δεν θέλησε να καταπατήσει την βουλγαρική γη, ούτε να υποδουλώσει τον βουλγαρικό λαό. Αντίθετα, μετά την νίκη του έφυγε αμέσως από το πεδίο της μάχης σε ερημητήριο, για να νηστέψει και να προσευχηθεί στον Θεό. Αυτός ο νικητής ήταν πιο καλόκαρδος από τον προηγούμενο. Παρόλα αυτά και αυτή η νίκη όπως κάθε άλλη ανθρώπινη νίκη προκαλεί λύπη στους ηττημένους. Γιατι ακόμη και η πιο ευγενική νίκη είναι όμοια με τον ήλιο που από την μια του πλευρά χύνει λαμπερό φως και από την άλλη σκοτεινές ακτίνες. Μόνο η νίκη του Χριστού είναι σαν τον ήλιο που χύνει φωτεινές ακτίνες σε όλους όσους βρίσκονται κάτω από αυτόν. Μόνο η νίκη του Χριστού γεμίζει όλες τις ανθρώπινες καρδιές με χαρά που είναι πλήρης και δεν διχάζεται από την λύπη που προκαλεί στους άλλους. 

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς:
<<Ομιλίες και Μελέτη για τα Σύμβολα και Σημεία>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψελη>>,
Θεσσαλονίκη 2014, σελ. 149-150.