Επετειακή ημέρα για την εξέγερση του Πολυτεχνείου η χθεσινή. Είναι η υπέρβαση του Τραγελαφικού και η ανάδειξη του Ψεύδους, ως πολιτικής καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων. Γιατι η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έχει καμία -απολύτως- σχέση με τις κομματικές καρικατούρες του ελληνικού κοινοβουλίου και τους στελεχιακούς εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, της οδού Πατησίων.
Αιφνιδίως δημιουργήθηκε ένας αυτοσχέδιος ξεσηκωμός φοιτητών, εργαζομένων και μαθητών ακόμη, ενάντια στη επιβεβλημένη Χούντα που επτά χρόνια χρησιμοποιούσε το <<Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών>>, ως προωθημένο μύθευμα προς λαϊκή κατανάλωση και ενχώρια <<χορηγεία>>.
Αυτή η αυθόρμητη μάζωξη ανθρώπων με σαφώς δημοκρατικά και φιλελεύθερα κριτήρια, καπελώθηκε εν ριπή οφθαλμού από τους κομματικούς ιπποκόμους και τα παραταξιακά <<σοβιέτ>> που στη συνέχεια εξαργύρωσαν τα αγωνιστικά τους <<ένσημα>> με θέσεις Υπουργών, Βουλευτών, Προέδρων ΔΕΚΟ και λοιπών κυβερνητικών παρατρεχάμενων!
Ποιός όμως από τους υπηρετήσαντες την <<21η Απριλίου>> είχε μια σταλαγματιά σχέσης με την επίσημη Εκκλησία, την οποία και την διαχειρίστηκαν κατά το δοκούν επιβάλλοντας <<αριστείδην σύνοδο>> ημετέρων και μεταθέτοντας τους αντιφρονούντες σε ναούς και μητροπόλεις της υπαίθρου;
Ποιός από αυτούς είχε πνευματικό πατέρα που του επέτρεπε να φυλακίζει, να βασανίζει και να εκτελεί τους <<αντικαθεστωτικούς>>, ως ψόφια σκυλιά και αποστεωμένες, ανθρώπινες και <<αποδομημένες>> κόπιες;
Εδώ και χρόνια έχουν δημιουργηθεί δύο εκ διαμέτρου πολιτικοί πόλοι που εκτοξεύουν ένθεν - κακείθεν πολιτικάντικους και λαϊκίστικους πολιτικούς αφορισμούς. Οι υπέρμαχοι και απομυθεύοντες πολυτεχνειακοί κομματοσυλλέκτες από τη μια, κι από την άλλη ακροδεξιοί, φιλοκαθεστωτικοί μηδενιστές της πολιτικής μαυρίλας και του σάπιου φιλοπαρακρατικού status.
Είναι απολύτως βέβαιο πως οι πολιτικές συντεχνίες των Λαλιώτιδων, των Ανδρουλάκηδων, των Σκανδαλίδηδων, των Δαμανάκηδων, των Αλαβάνων, της Βαλαβάνη και του Τζουμάκα που βρισκόντουσαν στο Πολυτεχνείο έγιναν τελικά οι καλύτεροι υπασπιστές και υπερασπιστές του ενχώριου καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο πρώτα λοιδωρούσαν!...
Αυτό όμως δεν ακυρώνει επ' ουδενί άγνωστους σχεδόν φοιτητές, μαθητές και εργαζομένους που πρωτοξεκίνησαν αυτή τη μορφή αντίστασης και ρήξης με το χουντικό καθεστώς των βασανιστηρίων της οδού Μπουμπουλίνας.
Ο μακαρίτης πλέον και -για πολλούς- αμφιλεγόμενος καλλιτέχνης Τζίμης Πανούσης που έζησε εκείνες τις ημέρες του '73, έδωσε μέσα από λίγα λόγια, το στίγμα των συμμετεχόντων στο Πολυτεχνείο:
<<Την εξέγερση του Πολυτεχνείου την έκαναν παιδιά που τα έβριζαν ως φρικιά και αναρχικούς. Το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ την Παρασκευή μας εμπόδιζαν να μπούμε και μας πέταγαν έξω επειδή έλεγαν πως ήταν προβοκάτσια των Αμερικανών.
Μετά ήρθαν τα κόμματα και το καπέλωσαν. Το Πολυτεχνείο το σφετερίστηκαν οι Λαλιώτηδες, οι Δαμανάκηδες και οι Λαζαρίδηδες. Και στο Χημείο τα ίδια κάνανε. Δεν μας βγάλανε έξω τα ΜΑΤ, δεν μπορούσανε. Μας βγάλανε έξω οι οικοδόμοι του ΚΚΕ, τα ΚΝΑΤ τα λεγόμενα. Αυτοί μας έριξαν ξύλο και μας πέταξαν έξω>>.
Το αυτό σχεδόν παρατηρούσε ο πρώην Πρωθυπουργός Ευάγγελος Αβέρωφ, σε συνέντευξή του στα <<Επίκαιρα>> της 10ης Μαϊου 1979, όπου σημειώνει:
<<Το πολυτεχνείο υπήρξε μια ευγενική θαρραλέα δημοκρατική εκδήλωση της νεολαίας. Μόλις όμως εκδηλώθηκε και στέριωσε κατά την τακτική που δίδαξε ο Λένιν υπερφαλαγγίστηκε από το ΚΚΕ και τα συνθήματα δημοκρατίας έγιναν συνθήματα κομμουνισμού.
Το πολυτεχνείο όχι μόνο δεν έριξε την δικτατορία αλλά την δυνάμωσε, γιατι αυτό ήταν το έναυσμα που ώθησε πολλούς νέους αξιωματικούς λίγο πολύ απογοητευμένους από την δικτατατορία να συσπειρωθούν γύρω από τον Ιωαννίδη που ετοίμαζε συνομωσία, αλλά δεν μπορούσε να την κάνει πράξη και έτσι επιβλήθηκε μια χειρότερη δικτατορία.
Τιμώ λοιπόν ειλικρινά και βαθύτατα τον ηρωισμό των νέων που ξεκίνησαν αυτό το χτύπημα, αλλά για να το τιμήσω, νομίζω πως πρέπει να πω αυτό που πιστεύω, ότι είναι η αλήθεια. Δεν είμαι διατεθειμένος λόγω επιμόνου συνθηματολογίας, λόγω ανύπαρκτων πολυάριθμων νεκρών να βοηθήσω κι εγώ στην θεσμοποίηση μιας ψεύτικης ιστορίας>>.
Και ήταν έτσι πράγματι. Καθηγητής και φίλος πριν από χρόνια ο αποδημήσας αγωνιστής Ανδρέας Λεντάκης (γνωστός από το τραγούδι του Θεοδωράκη <<χτυπούν το βράδυ στη ταράτσα τον Ανδρέα>>), μου είχε εκμυστηρευθεί με απλότητα που πράγματι χτυπούσε κόκκινο!:
<<Η Χούντα ποτέ δεν έπεσε. Ούτε φυσικά το Πολυτεχνείο την έριξε. Το μόνο που έγινε ήταν να γκρεμιστεί ο Παπαδόπουλος και να έρθει ο Ιωαννίδης, ο προδότης της διχοτόμησης της Κύπρου. Η Χούντα μόνη της παρέδωσε την εξουσία (ο στρατηγός Φαίδων Γκιζήκης) στην κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας Καραμανλή - Μαύρου.
Όταν βρισκόμουν στις φυλακές του Ωρωπού έβλεπα από τα κάγκελα τους ανθρώπους να κάνουν μπάνιο, να χαίρονται, έτσι απλά και καθημερινά. Αντίσταση λαού δεν υπήρξε ποτέ. Μόνο κάποιες μονάδες σαν κι εμάς που βάλαμε το κεφάλι μας μέσα στη φωτιά!>>.
Οπότε όλο αυτό το <<πανηγύρι>> που στήνεται κάθε χρόνο έξω από το Πολυτεχνείο γίνεται αποκλειστικά για τρεις λόγους:
Πρώτον, για να ευλογήσουν τα γένια τους οι φορείς της αριστεράς και της κεντροαριστεράς, δείχνοντας πως αυτοί -αναιδώς και ψευδώς- πρωτοστάτησαν στην εξέγερση του '73,
δεύτερον για να αυτοδιαφημίζονται τα ηγετικά στελέχη τους προκειμένου να αποσπάσουν ένα μεγαλύτερο κομμάτι από την εκλογική πίτα και
τρίτον για να μπορούν οι <<μπαχαλάκηδες>> των βορείων προαστίων μαζί με βαριεστημένους αλλοδαπούς της Ομόνοιας, να ρίχνουν καμμιά μολότωφ στα κεφάλια των περιφερόμενων αστυνομικών.
Έτερον ουδέν. Το Πολυτεχνείο όπως παρουσιάζεται αποτελεί ένα φιάσκο. Ενδεικτικό είναι και το εξής γεγονός, όπως μου του αποτύπωσε φοιτητής εκ των πρώτων εγκλείστων του Πολυτεχνείου σε συνέντευξη που μου παραχώρησε στο <<Έθνος>>, τον Νοέμβριο του 1993 επί της 20αετίας της εξέγερσης:
<<Να καταλάβεις, τις πρώτες ημέρες, τα μοναδικά συνθήματα στους τοίχους -αλλά και τα αυτοσχέδια φει βολάν που πετούσαμε- έγραφαν <<Κάτω η Χούντα>>, <<Ζήτω η Ελλάδα>>, <<Ζήτω η Ελευθερία>>, κλπ.
Μέσα σε τρεις μέρες τα συνθήματα αυτά σβήστηκαν... από άλλα που γράφτηκαν επάνω τους και ήταν σφυροδρέπανα, αστέρια των αναρχικών, τα λογότυπα του ΚΚΕ, της ΚΝΕ και άλλα αντι-ΝΑΤΟϊκά!...
Σαν επίλογο παραθέτουμε ένα αγαπημένο ποίημα του Ρίτσου, από τη συλλογή <<Ποιήματα>>, δ' τόμος, του <<Κέδρου>> και την προτροπή: αντί για κομματικές φωνασκίες και διθυραμβικές κραυγές, η καλύτερη τιμή στους πεσόντες γύρω από το Πολυτεχνείο είναι ένα αναμμένο κερί σε κάποια εκκλησιά, έστω κι ένα πενηντάρι κομποσκοίνι υπέρ αναπαύσεως αυτών. Εύχεσθε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου