ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίου του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς: «Μέσα από το παράθυρο της φυλακής», εκδόσεις «Ορθόδοξη Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2012, σελ. 143-146.
Αυτό το βιβλίο γράφηκε από τον Άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς, Επίσκοπο Αχρίδας, κατά την διάρκεια της φυλάκισής του, σε ένα από τα πιο φρικτά στρατόπεδα συγκέντρωσης αιχμαλώτων, στο Νταχάου, κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, στη Γερμανία (15 - 9 - 1944 έως 8 - 5 - 1945).
Ο Άγιος Νικόλαος γενννήθηκε στις 23.12.1881 στο μικρό ορεινό χωριό Λέλιτς κοντά στο Βάλιεβο της Σερβίας. Οι γονείς του, Ντράγκομιρ και Κατερίνα, απλοί χωρικοί είχαν εννέα παιδιά από τα οποία το πρώτο ήταν ο Νικόλαος. Βαπτίσθηκε στο μοναστήρι του Τσέλιε που τότε αποτελούσε τον ενοριακό ναό του χωριού. Η ξακουστή οικογένεια των Βελμίροβιτς κατάγεται από τη Σρεμπρένιτσα της Βοσνίας. Ο πατέρας του είχε σπάνια μόρφωση για χωρικό της εποχής του και ήταν ο γραμματικός της περιφερείας. Το Δημοτικό τελείωσε στο Σχολείο της μονής Τσέλιε και το Γυμνάσιο στο Βάλιεβο. Μετά την αποφοίτησή του από την Θεολογική Σχολή του Βελιγκραδίου, έλαβε υποτροφία για το Πανεπιστήμιο της Βέρνης στην Ελβετία.
Το διδακτορικό του θέμα ήταν: <<Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού ως θεμελιώδες δόγμα της Αποστολικής Εκκλησίας>>. Στην συνέχεια με νέα υποτροφία σπούδασε φιλοσοφία στην Οξφόρδη της Αγγλίας. Μετά από την σωτηρία του από σοβαρή ασθένεια έταξε να ενδυθή το μοναχικό σχήμα και να θέση τον εαυτό του στην διακονία της Εκκλησίας και του λαού.
Στις 20 Δεκεμβρίου 1909 έγινε μοναχός με το όνομα Νικόλαος. Κατόπιν επήγε για σπουδές στην φημισμένη Ακαδημία της Πετρούπολης στην Ρωσία... Στις 25 Μαρτίου του 1919 εξελέγη επίσκοπος Ζίτσης, κατόπιν μετατίθεται στην επισκοπή Αχρίδος και το 1934 επέστρεψε και πάλι στην επισκοπή Ζίτσης. Το 1941 συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Γερμανούς.
Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1944 τον μετέφεραν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου στη Γερμανία, από όπου απελευθερώθηκε στις 8 Μαϊου του 1945 από τον αμερικανικό στρατό... Εκοιμήθη ειρηνικά στις 18 Μαρτίου του 1956 ενώ προσευχόταν στην ρωσική μονή του Αγίου Τύχωνος στην Πενσυλβάνια των Η.Π.Α.
Στις 12 Μαΐου του 1991 τα οστά του μεταφέρθηκαν στη Σερβία, στο μοναστήρι Λέλιτς. Στις 24 Μαΐου 2003 η Σύνοδος των Αρχιερέων της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ακολουθώντας τη συνείδηση του πληρώματός της, προέβη στην επίσημη ανακήρυξη της αγιότητος του επισκόπου Νικολάο και την αναγραφή του στο σερβικό αγιολόγιο. Η μνήμη του τιμάται στις 12 Μαΐου.
Ευχόμαστε την «Καλή Ανάγνωση» και «πνευματική εντρύφηση» σε έναν σύγχρονο άγιο της εποχής μας, που τα κείμενά του παραστατικά, αισθαντικά και προπαντός δημιουργικά μας εισαγάγουν στον άρρητο, θαυμαστό και εύοσμο κόσμο της Θεολογίας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος!
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένων
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: «ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ» ΜΕΡΟΣ 13ον

ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

<<Θα μάθαινε κανείς πως υπάρχει φεγγάρι, εάν δεν δανειζόταν φως από τον ήλιο;
Έτσι μόνο όποιος πιστεύει, καταλαβαίνει.
Γι' αυτό το λόγο λέει ο προφήτης: κάτω από το δικό σου φέγγος, Θεέ μου, βλέπουμε το φως.
Χωρίς το φως σου Θεέ μου, ο νους και οι ζωές μας είναι στο σκοτάδι.
Η πίστη σε Σένα, στα λόγια Σου, δίνει φως στη ζωή μας.
Όταν πιστεύουμε σε Σένα τότε και η λογική μας λειτουργεί.
Στο φως του ήλιου σου καταλαβαίνουμε τη διαφορά του μαργαριταριού από τον κόκκο της άμμου.
Με τη δική σου φώτιση διακρίνουμε τη διαφορά του καλού από το κακό,
τη διαφορά της αλήθειας από το ψέμα.
Η πίστη είναι πιο παλιά από τη λογική>>.

Φιλοξενούμενοι και περαστικοί είμαστε σ' αυτή τη ζωή. Αυτή είναι η βασική αλήθεια της ζωής μας. Είμαστε φιλοξενούμενοι στο τραπέζι του Οικοδεσπότη Θεού. Ταξιδιώτες είμαστε στο δρόμο του Θεού.

Ο Οικοδεσπότης του κόσμου αυτού ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε πιο αδιάντροπους φιλοξενούμενους, στο τραπέζι του, από τους Δυτικούς. Από το δρόμο του ποτέ δεν πέρασε καραβάνι που να άφηνε πίσω του τέτοια ερήμωση!

Από την εποχή που ο ήλιος παρουσιάστηκε στον ουρανό σαν σύμβολο του Θεού και σαν ρολόι του χρόνου, οι λαοί του Θεού κουβαλούσαν δυο φανάρια μαζί τους στο δρόμο της ζωής αυτής.

Πρώτο και μπροστινό φανάρι ήταν η πίστη και δεύτερο φανάρι πίσω ήταν ο νους, η λογική. Αυτό ήταν φυσιολογικό, από την αρχή του κόσμου μέχρι την εποχή που ζούμε. Οι Δυτικοί όμως τα γύρισαν ανάποδα, έβαλαν μπροστά το φανάρι της λογικής, ενώ έβαλαν πίσω το φανάρι της πίστης του Θεού.

Αυτή η αλλαγή προκάλεσε και την πρωτοφανή ερήμωση των τόπων του Θεού, στον πλανήτη της γης. Αν δεν πιστεύετε, τότε δεν θα καταλάβετε όσα είπε ο μεγάλος προφήτης Ησαΐας στους Ισραηλίτες (Ησαΐας, 7, 9).

Με άλλα λόγια αυτό σημαίνει: βάλτε μπροστά το φανάρι του Θεού, να φωτίζει το δρόμο σας, και πίσω βάλτε το φαναράκι της λογικής σας. Μη κάνετε το αντίθετο, γιατί διαφορετικά θα μείνετε στο σκοτάδι.

Το φαναράκι της λογικής σας παίρνει φως από το φανάρι της πίστης του Θεού, όπως το φεγγάρι φωτίζεται από τον ήλιο. Θα μάθαινε κανείς πως υπάρχει φεγγάρι, εάν δεν δανειζόταν φως από τον ήλιο;

Έτσι μόνο όποιος πιστεύει, καταλαβαίνει. Γι' αυτό το λόγο λέει ο προφήτης: κάτω από το δικό σου φέγγος, Θεέ μου, βλέπουμε το φως. Χωρίς το φως σου Θεέ μου, ο νους και οι ζωές μας είναι στο σκοτάδι.

Η πίστη σε Σένα, στα λόγια Σου, δίνει φως στη ζωή μας. Όταν πιστεύουμε σε Σένα τότε και η λογική μας λειτουργεί. Στο φως του ήλιου σου καταλαβαίνουμε τη διαφορά του μαργαριταριού από τον κόκκο της άμμου.

Με τη δική σου φώτιση διακρίνουμε τη διαφορά του καλού από το κακό, τη διαφορά της αλήθειας από το ψέμα. Η πίστη είναι πιο παλιά από τη λογική. Το παιδί μεγαλώνει σωστά επειδή πιστεύει στα λόγια των γονιών του.

Έτσι είναι καλό να πιστεύει ο άνθρωπος στο Θεό, γιατί μπροστά στον ουράνιο πατέρα οι άνθρωποι είναι πάντα παιδιά. Η πίστη είναι απαραίτητη και καθοριστική στη ζωή των ανθρώπων.

Μπορεί άραγε ποτέ ο άνθρωπος να φτάσει σε μία κατάσταση τέτοια, λόγω ηλικίας και ωριμότητας, λόγω μόρφωσης και γνώσεων, ώστε να πει: και τώρα δεν έχω ανάγκη να με οδηγήσει ο Θεός;

Με ποιόν τρόπο μπορούν να βοηθήσουν τα μάτια εάν δεν υπάρχει ο ήλιος; Χωρίς τον ήλιο δεν θα μπορούσανε τα μάτια τίποτε να διακρίνουνε και να δούνε. Στο σκοτάδι ο άνθρωπος προσαρμόζεται καλύτερα με τα χέρια και τα πόδια παρά με τα μάτια.

Έτσι χωρίς το φως της πίστης του Θεού, ο νους του ανθρώπου τίποτε δεν βλέπει και τίποτε δεν διακρίνει. Όσοι αρνούνται την πίστη του Θεού δεν αντιλαμβάνονται τίποτε.

Ακόμη και αν κάποιος είναι απόφοιτος των καλύτερων ευρωπαϊκών πανεπιστημίων πάλι τίποτε δεν μπορεί να κατανοήσει, επειδή έχει λιγότερη πίστη ακόμη και από τον οποιονδήποτε που δεν είναι είναι χριστιανός στην Ινδία ή στην Κίνα.

Ακόμη και οι λαοί που δεν είναι χριστιανοί τοποθετούν το φανάρι της πίστης μπροστά, γιατί, ακόμη και στο αυτοκίνητο, όταν οι πίσω ρόδες πάρουν τη θέση των μπροστινών ροδών, το αμάξι στραβώνει και αναποδογυρίζει.

Τί είναι πίστη; Είναι η γνώση του Θεού, η οποία παραδόθηκε στους ανθρώπους. Μόνο με το φως αυτής της γνώσης του, και οι δικές μας γνώσεις γίνονται σίγουρες και χρήσιμες. Χωρίς την πίστη οι γνώσεις μας είναι πολύ επικίνδυνες, για τη ζωή και την πορεία της ανθρωπότητας.

Αυτό μας το αποδεικνύει η πραγματικότητα της Δύσης. Γι' αυτό λοιπόν τοποθετείστε σωστά τα δύο φανάρια τα οποία σας δόθηκαν από το Θεό. Τοποθετείστε μπροστά στο φανάρι της πίστης και πίσω τοποθετείστε το φανάρι της λογικής.

Στο φως της πίστης του Θεού, το φως της λογικής είναι ήπιο, αγαπητό και ελκυστικό. Χωρίς την πίστη, η λογική είναι σκληρή και αποκρουστική. Θυμηθείτε οι ίδιοι, πείτε στον εαυτό σας και στους δικούς σας ανθρώπους, αν δεν θα πιστεύετε, δεν θα κατανοείτε τίποτε. 

Μπροστά στο φανάρι του Θεού, πίσω το φανάρι του ανθρώπου. Αυτή η σειρά οδήγησε τους ανθρώπους στη σωφροσύνη, στη δύναμη και στην καλή ελπίδα. Παντού στην οικουμένη αυτή η σειρά ισχύει και αυτή θα ισχύει πάντοτε σαν μοναδικά σωστή. Αμήν.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς:
<<Μέσα από το παράθυρο της φυλακής>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψελη>>,
Θεσσαλονίκη 2012, σελ. 143-146.