Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΣΕ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΕΤΕΙ 1965

«ΤΟΝ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ τοῦ 1965, ἕνα λεωφορεῖο γεμᾶτο κόσμο πήγαινε γιὰ μία πόλι τῆς Ρωσίας. Παραπλεύρως τοῦ σωφέρ, ἐκάθητο ἕνας ἑβδομηνταπεντάρης, μὲ ἄσπρα γένεια, ψηλὸς καὶ “κοτσονᾶτος”.

Φοροῦσε χονδρὸ παλτὸ μὲ γούνινο γιακὰ καὶ γούνινο καπέλο μὲ “ἀφτιά”. Τὸ λεωφορεῖο πήγαινε σιγά, λόγῳ τοῦ χιονιοῦ ποὺ ἔπεφτε ἔξω. Σὲ κάποια στροφή, οἱ ἁλυσίδες τῶν πίσω τροχῶν, ποὺ τὶς βάζουν γιὰ νὰ μὴν γλιστροῦν στὰ χιόνια καὶ τοὺς πάγους, ἔφυγαν.

Τὸ αὐτοκίνητο “ντελαμπάρησε” καὶ παρ᾿ ὀλίγον νὰ συγκρουσθῆ μὲ ἄλλο γεμᾶτο λεωφορεῖο. ῾Ο σωφὲρ ἔχασε τὸν ἔλεγχο τοῦ αὐτοκινήτου καὶ ὅλων οἱ καρδιὲς ἐσκίρτησαν. Τελικά, τὰ δύο αὐτοκίνητα στάθηκαν τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο σὲ ἀπόστασι μόλις δύο ἑκατοστομέτρων, χωρὶς νὰ πάθουν τίποτε.

Τότε, ὁ γέρος ἔκανε τὸν σταυρό του καὶ φώναξε: “Δόξα Σοι, Κύριε! Δόξα Σοι! Εὐλογημένο τὸ ὄνομά Σου, Παναγία μου, ποὺ μᾶς ἔσωσες...”. Σὲ λίγα λεπτά, τὸ ἄλλο αὐτοκίνητο ἔφυγε. ῾Ο σωφὲρ καὶ ὁ βοηθός του κατέβηκαν γιὰ νὰ βάλουν τὶς ἁλυσίδες. ῞Ενας νεαρός, χαμογελώντας, ἄνοιξε συζήτησι μὲ τὸν γέρο.

—Μὲ συγχωρεῖς, γέροντα, εἶπε, ἀλλὰ δὲν μπόρεσα νὰ κρατήσω τὰ γέλια ποὺ σὲ ἄκουσα νὰ ἐπικαλῆσαι τὶς ἀνύπαρκτες οὐράνιες δυνάμεις καὶ νὰ σταυροκοπιέσαι... ῾Η συνήθεια, βεβαίως, εἶναι δευτέρα φύσις.

Βλέπω πὼς φορεῖς καὶ διακριτικὸ ἐπιστήμονος. ᾿Αλλὰ στὴν ἐποχή μας, ἐν ἔτει 1965, εἶναι μία παραφωνία. Η συζήτησι τράβηξε τὴν προσοχὴ ὅλων. ῾Ο γέρος, χωρὶς νὰ στενοχωρηθῆ, εἶπε: —Πολὺ-πολὺ εὐχαρίστως, νεαρέ μου σύντροφε, θὰ σᾶς ἀπαντήσω. Καί, ἂν θέλετε, νὰ κάνω αὐτοκριτική... Λοιπόν, ξεύρετε τί νομίζω;

῞Οτι ὅλοι μας εἴμαστε κάπως ὑποκριταί... ῞Ολοι μας παριστάνομε ὅτι εἴμεθα ἄθεοι, ἀφωσιωμένα μέλη τοῦ Κόμματος, μὲ βαθειὲς γνώσεις τοῦ Μαρξισμοῦ καὶ πολλὰ ἄλλα. Καὶ ὅμως, φτάνει καμμία φορὰ ἕνα τόσο δά, γιὰ νὰ ἐκδηλωθῆ ὁ πραγματικὸς ἄνθρωπος, ποὺ εἶναι μέσα μας. Νά, ὅπως συνέβη καὶ τώρα!

῏Ηταν ἀρκετὸ αὐτὸ τὸ ἀτύχημα νὰ τὸ ἀποδείξη... ᾿Επειδὴ κάθεσθε σ᾿ αὐτὴ τὴν θέση, δὲν μπορούσατε, βεβαίως, νὰ δῆτε καὶ σεῖς τὸ τὶ ἔγινε πίσω μας. ᾿Εγώ, ποὺ κάθομαι ὅμως πλαγίως, εἶδα τουλάχιστον ἄλλους 8-10 νὰ κάνουν τὸν σταυρό τους. Εἶναι κάτι μέσα μας, ποὺ ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ τὸ ξερριζώσουμε, γιατὶ θὰ ἦταν σὰν νὰ ξερριζώναμε τὰ ἴδια μας τὰ σωθικά.

῎Ετσι, κάθε μέρα ὅλοι μας ὑποπίπτομε σὲ “σφάλματα”, δηλαδὴ ἐνθυμούμεθα, ὅτι ὑπάρχει κάποια μεγάλη, ἄγνωστη ἀγαθὴ δύναμις, ποὺ ἐμεῖς κάνουμε ὅτι τὴν ἀγνοοῦμε. —Αὐτό, σᾶς βεβαιώνω, ὅτι ποτὲ δὲν συμβαίνει προσωπικὰ μ᾿ ἐμένα,... εἶπε ὁ νεώτερος. ῾Ο γέρος χαμογέλασε καὶ εἶπε:

—Θὰ μοῦ ἐπιτρέψης νὰ σὲ διαψεύσω, ἀγαπητὲ σύντροφε... Διότι, μόλις πρὸ ὀλίγου, εἶπες: “Αὐτὰ στὴν ἐποχή μας, ἐν ἔτει 1965, εἶναι μία παραφωνία...”. Ποιός ἦταν ὁ λόγος νὰ θυμηθῆς, ὅτι 1965 χρόνια ἔχουν περάσει ἀπὸ τότε ποὺ γεννήθηκε ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου, ᾿Ιησοῦς Χριστός;!...

—Αὐτό, νὰ σοῦ πῶ, σύντροφε, εἶπε ὁ νεώτερος, ἀφοῦ κοντοστάθηκε λίγο, εἶναι κακὸ ἀπομεινάρι κακοῦ παρελθόντος, ποὺ πρέπει ὁριστικὰ νὰ ἐκλείψη κι αὐτό. ῎Ετσι, ὅπως τὰ λέτε σεῖς, θὰ μᾶς πείσετε ὅτι συμβαίνουν καὶ θαύματα!... ῾Ο γέρος ἔμεινε ἕνα-δύο λεπτὰ σιωπηλὸς καὶ ὕστερα εἶπε:

—Ναί, ἀγαπητέ, ὑπάρχουν καὶ θαύματα τοῦ Θεοῦ, στὰ ὁποῖα θὰ πιστεύσης καὶ σὺ ὁ ἴδιος, ὅπως θὰ πιστεύσουν καὶ ὅλοι ὅσοι εἶναι ἐδῶ. ῞Οταν ὅμως θὰ τὰ δῆς, θὰ ὑποχρεωθῆς σὲ ἀναγκαστικὴ σιωπή, διότι, ἂν μιλήσης, ὑπάρχει κίνδυνος νὰ σὲ κλείσουν σὲ καμμία ψυχιατρικὴ κλινική...

Τὸ λεωφορεῖο εἶχε βγεῖ στὴν κεντρικὴ ἀρτηρία. Τὸ πυκνὸ χιόνι εἶχε σταματήσει καὶ ἔτσι ὁ σωφὲρ μπόρεσε νὰ ἀναπτύξη μεγαλύτερη ταχύτητα. Γιὰ μία στιγμή, ὅλοι, ὅσοι ἔβλεπαν καὶ ἄκουαν τὸ γέρο, εἶδαν τὴν θέσι του ἀδειανή!... Δύο-τρεῖς, ποὺ ἦσαν πλάϊ στὴν θέσι του, σταυροκοπήθηκαν:

“῞Αγιος, ἅγιος ὁ Θεὸς ὁ Μεγαλοδύναμος...”, εἶπαν. ῞Ενας δὲ ἀπὸ αὐτούς, γύρισε πρὸς τὰ πίσω καὶ εἶπε φωναχτά: —Καταλάβατε, τώρα, ποιός μᾶς γλύτωσε ἀπὸ τὴν σύγκρουσι; ῾Ο ἴδιος, ὁ γέρος μὲ τὰ ἄσπρα γένεια εἶναι ὁ Προστάτης τοῦ Λαοῦ μας. ῾Ο ῞Αη-Νικόλας...

—Δὲν ξέρω τί θὰ κάνουμε, σύντροφοι,... εἶπε ἐν τῷ μεταξὺ ἄλλος. ᾿Εγὼ ὅπου θὰ βρεθῶ, θὰ πῶ γιὰ τὸ θαῦμα τοῦτο τοῦ ῾Αγίου Νικολάου κι ἂς μὲ κλείσουν σὲ ψυχιατρεῖο, ἂν μποροῦν. Σᾶς ἔχω ὅλους μάρτυρες καὶ πρῶτα-πρῶτα, ἐσένα σύντροφε...

Ο νεαρὸς κομμουνιστὴς σκέπασε τὸ πρόσωπό του μὲ τὰ χέρια του ἐπὶ μακρόν. ῞Υστερα ἀπὸ δύο ὧρες, τὸ λεωφορεῖο σταμάτησε καὶ ὅλοι κατέβηκαν γιὰ νὰ πιοῦν ζεστὸ τσάϊ. ῾Ο νεαρὸς κομμουνιστὴς πλησίασε μερικοὺς συνεπιβάτες του γεμᾶτος συγκίνησι. ᾿Εζήτησε τὶς διευθύνσεις τους. Τοὺς ἔδωσε καὶ αὐτὸς τὴν δική του.

Τὸ ἴδιο ἔκαμαν καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι μεταξύ τους. —Ξεύρετε τί προτείνω σύντροφοι;... εἶπε μία νεαρὴ γυναίκα. Νὰ μὴ χαθοῦμε! Αὐτὸ ποὺ εἴδαμε σήμερα καὶ ἀκούσαμε μὲ τ᾿ αὐτιά μας εἶναι μεγάλο πρᾶγμα. Πολὺ μεγάλο.

Τί νὰ προμηνύη, ἆραγε; ᾿Ασφαλῶς κάτι καλό. Γιατὶ ὁ γέρο-Παπούλης εἶναι ὁ Προστάτης τοῦ Λαοῦ μας...».

ΤΟ ΑΝΩΤΕΡΩ Θαῦμα ἐκθέτει αὐτόπτης μάρτυς. «Δὲν γράφω περισσότερα», λέγει, «γιατὶ συγκινήθηκα καὶ κλαίω. ῎Ημουν κι ἐγὼ στὸ λεωφορεῖο». (*) ᾿Αρχιμ. Θεοφυλάκτου Μαρινάκη, Οἱ Ψυχὲς τῶν Νεκρῶν μας, Θεσσαλονίκη ἄ.ἔ., σελ. 151-153. ᾿Επιμελ. ἡμετ. *Αναδημοσίευση εκ της ιστοσελίδας της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.