Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑΣ

Αγουρες συµµορίες που διασκεδάζουν να βασανίζουν ψυχικά και σωματικά τους αδύναμους συμμαθητές τους. Εξεγερμένα παιδιά της πιλοτής που εκτονώνουν τον θυμό τους όχι σε βιντεοπαιχνίδια εξολόθρευσης αντιπάλων, αλλά σε υπαρκτούς συνομηλίκους, με εκφοβισμούς, εκβιασμούς, ξυλοδαρμούς, εξευτελισμούς.

της Τασούλας Καραϊσκάκη

Μικροί χουλιγκάνοι που παγιδεύουν ανυποψίαστα, υποτίθεται «αλλόθρησκα» 14χρονα, κλέβουν κινητά και μπουφάν και ρίχνουν ξύλο μέχρι να τρέξει αίμα, χαρακώνουν, περιλούζουν με βενζίνη και πυρπολούν – έχει συμβεί σε Κοκκινιά και Καλλιθέα.

Η ιστορία του κατ’ εξακολούθηση βιασμού του 15χρονου στο Ιλιον είναι κάτι παραπάνω από μια αβάσταχτη μετεξέλιξη της εφηβικής παραβατικότητας, από «ένα αστείο που έγινε αρρώστια».

Είναι η πιο καθαρή απόδειξη της κοινωνικής εμπλοκής στη λατρεία της σκληρότητας, στην αναδυόμενη υποκουλτούρα ενός επιθετικού λαϊκισμού που εξιδανικεύει τη δύναμη και θεωρεί την αδυναμία ελάττωμα. Δεν έχει να κάνει με την τόλμη και το θάρρος, αλλά με ένα, τραμπικού τύπου ιδεολόγημα ενάντια στη δειλία και υπέρ ενός νοσηρού ανδρισμού. 

Με την απονομιμοποίηση των δημοκρατικών θεσμών, τη ρητορική μίσους, την παραπληροφόρηση, την κυριαρχία πάνω στον άλλο με κάθε μέσο. Εξέχοντα τα παραδείγματα νταήδων που δεν δίνουν δεκάρα για την τάξη και τον νόμο, περιφρονούν ηθικά όρια και κοινωνικούς κανόνες, καταδιώκουν τους εύθραυστους, τους συμμαζεμένους, τους διαφορετικούς.

Αναμασάμε τα συνήθη για την αποπνιχτική αίσθηση στενών οριζόντων ή την υπερχειλίζουσα εφηβική ορμή που βρίσκουν διέξοδο σε μιμήσεις βίαιων πράξεων· για το κυνήγι άγριων συγκινήσεων χωρίς αισθήματα προς το θύμα στο πλαίσιο της ομάδας που αμβλύνει την ατομική ευθύνη και κάνει τη βίαιη πράξη ηρωική·

για τις δύσκολες οικογένειες όπου μεγαλώνουν παιδιά χωρίς επίβλεψη. Παραδεχόμαστε ότι στη γειτονιά δεν λειτουργούμε συνεργατικά, ότι διστάζουμε να παρέμβουμε σε νεανικές παρεκκλίνουσες συμπεριφορές υπό τον φόβο του στιγματισμού των νέων – είναι ακόμη παιδιά, λέμε.

Ομως, όταν συμβεί το ακραίο, δαιμονοποιούμε άτομα ή κοινωνικές κατηγορίες, νιώθοντας οι ίδιοι περιστερές. Ο εθισμός στην παρατυπία και την ατιμωρησία μάς εμποδίζει να αναγνωρίσουμε στις νεανικές εγκληματικές πράξεις το ξεγύμνωμα της συλλογικής ενοχής. 

Για τους εφήβους, η άντληση ηδονής από το εμμονικό κυνήγι του βίαιου ελέγχου είναι ένα ειδεχθές παιχνίδι· για τους ενήλικες, η μαζική τάση επικυριαρχίας είναι μια ολέθρια ιδεολογία που πνίγει την ανθρωπότητα στο αίμα. *Εκ της <<Καθημερινής>> της 20.12.2022. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.