ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΟΤΣΗ: ΑΓΙΟΣ ΤΥΧΩΝ Ο ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ (ΜΕΡΟΣ 12ον)

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Πέτρου Μπότση «Άγιος Τύχων ο Μαρτυρικός Πατριάρχης»,
Αθήνα 2014, σελ. 131-136.
<<Η επανάσταση και οι πολιτικές ταραχές του 1917 βρήκαν την Εκκλησία στο στάδιο της προετοιμασίας για την επαναφορά της πατριαρχίας, προκειμένου ν' ανακτήσει την αυτοτέλειά της. Έτσι συνήλθε μια μεγάλη Σύνοδος που αποφάσισε τελικά την επαναφορά της πατριαρχίας και στη συνέχεια εξέλεξε τον Τύχωνα πατριάρχη. Το να βρεθεί κανείς ποιμενάρχης σε μια τέτοια περίοδο ταραχών και διωγμών ισοδυναμεί με μαρτύριο.
Οι μπολσεβίκοι προχωρούσαν διαρκώς σε τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον της Εκκλησίας. Για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους, επινόησαν αυθαίρετα το επιχείρημα πως η Εκκλησία στο σύνολό της δεν ήταν παρά μια αντεπαναστατική οργάνωση, που έπρεπε να εξαλειφθεί από προσώπου γης. Οι ίδιοι έκλεισαν ή ανατίναξαν τις περισσότερες εκκλησίες, σφράγισαν μοναστήρια, δήμευσαν την εκκλησιαστική περιουσία, ενώ οι κληρικοί κι οι μοναχοί πήραν το δρόμο της εξουσίας, της φυλακής, των βασανισμών και του μαρτυρίου.
Η Εκκλησία τα χρόνια αυτά έζησε ένα νέο μαρτυρολόγιο. Η θέση του πατριάρχη ήταν πολύ δύσκολη. Από τη μια έπρεπε να υποστηρίξει την αυτοτέλεια και την ύπαρξη της Εκκλησίας κι από την άλλη να προστατέψει τους πιστούς, που αντιδρούσαν στις αντιεκκλησιαστικές και βίαιες ενέργειες του σοβιετικού κράτους, με αποτέλεσμα να γίνονται θύματα της αγριότητας και της βιαιότητας της νέας σοβιετικής κυβέρνησης.
Ο πατριάρχης προσπάθησε να συγκρατήσει τις αθεϊστικές δυνάμεις που ήθελαν να επιβάλουν μια κυριαρχία στερημένη από αρχές και αξίες, βασισμένη μόνο σε μια ιδεοληψία για δήθεν ισότητα και δικαιοσύνη, που τελικά εξελίχτηκε στην πλέον άδικη και τρομοκρατική καταπάτηση κάθε ανθρώπινου δικαιώματος κι ελευθερίας, στο όνομα μιας <<απελευθερωμένης και δίκαιης ανθρωπότητας>>. Τα αποτελέσματα αυτής της τραγικής για την ανθρωπότητα απόπειρας ήταν ολέθρια, τραγικά!
Ο πατριάρχης αντιστάθηκε, αγωνίστηκε σθεναρά να πείσει τους κρατούντες να σεβαστούν τα ιερά και τα όσια που από αιώνες πολλούς σέβονταν και τιμούσαν οι Ρώσοι πιστοί. Προκειμένου να κατασιγάσει το μένος τους εναντίον κάθε ιερού και οσίου, ικανοποίησε πολλές φορές ορισμένες από τις απαιτήσεις του νέου καθεστώτος, όταν αυτές δεν ήταν ιδιαίτερα επιζήμιες για την Εκκλησία και τους πιστούς. Όταν όλ' αυτά δεν απέδωσαν, προχώρησε στον αυστηρό έλεγχό τους, με την ύστατη ελπίδα, ότι ίσως αυτό θα μπορούσε να καταλαγιάσει τον ανεξέλεγκτο επαναστατικό πυρετό τους. Όλα απέβησαν μάταια. Κι ο πατριάρχης βέβαια ακολούθησε την τύχη που είχαν εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, δηλαδή το δρόμο του μαρτυρίου.
Η μεγάλη και μαρτυρική μορφή του ομολογητή πατριάρχη δεν έχει παρουσιαστεί ως σήμερα στο ελληνικό κοινό. Με την προτροπή και τη βοήθεια της ηγουμένης και των αδελφών της Ιεράς Μονής του αγίου Αλέξανδρου Νέφσκυ και της Παναγίας Νέο-Τίχβιβ, από το Αικατερίνμπουρκ της Ρωσίας, προχωρήσαμε στη σύνδεση και την έκδοση του βιβλίου αυτού, με την ελπίδα πως η ανάγνωσή του θα μας παρηγορήσει και θα μας στηρίξει, θα ενισχύσει τους πιστούς στον αγώνα τους, ιδιαίτερα στις δύσκολες συνθήκες που διανύουμε σήμερα στην πατρίδα μας>>.
Πέτρος Μπότσης, Δεκέμβριος 2014.
(Απόσπασμα εκ του προλόγου)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Β'

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΥΧΩΝΑ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

1. ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΝΑΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΣΤΗ ΜΙΝΝΕΑΠΟΛΗ

25 Απριλίου 1899

Όταν ξεκίνησα να επισκέπτομαι τις εκκλησίες της θεοφύλακτης επισκοπής μας, διάλεξα πρώτη τη δική σας ενορία στη Μινεάπολη, όχι εεπειδή ήταν η πιο κοντινή στο δρόμο μου από την έδρα της επισκοπής.

Επισκέπτομαι πρώτα εσάς, αδελφοί, επειδή είστε οι πρώτοι ουνίτες εδώ (στην Αμερική) που επανενωθήκατε με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Είστε οι πρώτοι καρποί της, οι πρωτότοκοι των πρώην ουνιτών.

Η πρωτοτοκία έχει μεγάλη σημασία στη θεϊκή τάξη, όπως και στην καθημερινή ζωή. Οι πρωτότοκοι έχουν πολλά δικαιώματα, καθώς και υπεροχή σε σχέση με τους υπόλοιπους. Οι ευλογίες του Θεού γι' αυτούς είναι άφθονες.

Εύχομαι ο Θεός να σας ευλογεί, ν' αναπτυχθείτε καιι να πολλλαπλασιαστείτε! <<Και δώη σοι ο Θεός από της δρόσου του ουρανού και από της ποιότητος της γης και πλήθους σίτου και οίνου.

Και δουλευσάτωσάν σοι έθνη, και προσκυνησάτωσάν σοι άρχοντες' και γίνου κύριος του αδελφού σου, και προσκυνήσουσί σε οι υιοί του πατρός σου>> (Γέν. κζ' 28-29).

Μ' αυτόν τον τρόπο ευλογούσαν οι πατριάρχες της Παλαιάς Διαθήκης τους πρωτότοκους γιους τους. Ολόκληρο το Ισραήλ, το εβραϊκό έθνος που το εξέλεξε ο Θεός, είναι ο αγαπημένος πρωτότοκος του Κυρίου.

Ο Θεός μοίρασε τόσες δωρεές στο λαό αυτό, στον οποίο κάποτε ανήκε <<η υιοθεσία και η δόξα και αι διαθήκαι και η νομοθεσία και η λατρεία και αι επαγγελίαι>> (Ρωμ. θ' 4-5). Στο λαό αυτό ο Θεός εμπιστεύτηκε το λόγο Του κι από εκείνον προήλθε κατά σάρκα ο Χριστός. 

Από τη θεϊκή πράξη του κόσμου πολλά δικαιώματα των πρωτότοκων έχουν μεταφερθεί στη συνηθισμένη δομή της ζωής του ανθρώπου. Στον πρωτότοκο δίνονται κάποια δικαιώματα πάνω στ' αδέρφια του, παίρνει ένα σημαντικό μερίδιο της περιουσίας και στις βασιλείες κληρονομεί το θρόνο του πατέρα του.

Για σας, αδελφοί, πρωτότοκοι των ουνιτών στην Ορθοδοξία, η Ορθόδοξη Εκκλησία εδώ σας επιδαψιλεύει μέσω των αντιπροσώπων της μεγάλα και πλούσια ελέη. Το θεωρώ περιττό ν' απαριθμήσω τα ελέη αυτά, γιατί πιστεύω πως η ευγνώμων καρδιά σας θα σας πληροφορεί όσα έγιναν για το καλό σας.

Αλλά, αδελφοί μου, η πρωτοτοκία δεν παρέχει μόνο κάποια δικαιώματα. Έχει και κάποιες στοιχειώδεις υποχρεώσεις σ' εκείνους που την ασκούν.

Όπως οι πρωτότοκοι γιοι των Εβραίων αφιερώνονταν στο Θεό κι όπως ο Κύριος έδωσε στο ίδιο το εβραϊκό έθνος -το πρωτότυπο κι εκλεκτό του Θεού- την εντολή <<άγιοι έσεσθε, ότι άγιός είμι εγώ Κύριος ο Θεός υμών>> (Λευϊτ. ια' 44),

έτσι κι εσείς, αδελφοί μου, είστε πρωτότοκοι, λαός αναγεννημένος, γένος εκλεκτό από την πρόνοια του Θεού, να διακηρύξετε το θαυμαστό φως της Ορθοδοξίας, την αλήθεια και τη δύναμή της (πρβλ. Α' Πέτρ. β' 29) σ' εκείνους που δεν γνωρίζουν.

Όπως οι μεγαλύτεροι σε μια οικογένεια πρέπει να λειτουργούν ως παραδείγματα στους νεότερους, έτσι πρέπει και εσείς να γίνετε παραδείγματα για τους νεότερους, για κείνους που την υποδέχτηκαν την Ορθοδοξία μετά από σας, και να λειτουργείτε ως υποδείγματα ζωής, αγάπης, πίστης, κι αγνότητας (βλ. Α' Τιμ. δ' 121).

<<Ούτω λαμψάτω το φως υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι>> (Ματθ. ε' 16) την αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία, της οποίας μέλη, με τη βοήθεια του Θεού, γίνατε και εσείς εδώ και οκτώ χρόνια.

Από τις πολλές αρετές που πρέπει να κοσμούν τη ζωή σας, θα επισημάνω μόνο αυτές που απαιτούν από τους χριστιανούς τα σημερινά αναγνώσματα του ευαγγελίου και του αποστόλου.

Σήμερα είναι η Κυριακή του Θωμά. Ο απόστολος Θωμάς για ένα μικρό διάστημα δεν ήταν αυτόπτης μάρτυρας της δόξας του αναστημένου Χριστού και γι' αυτό είχε αμφιβολίες για την ίδια την Ανάστασή Του.

Ήθελε όμως μ' όλη του την ψυχή να δει τον αναστημένο Κύριο και να πιστέψει σ' Αυτόν. Και είδε και πίστεψε. Με τη βοήθεια του Θεού, κι εσείς, που για κάποιο διάστημα βρισκόσασταν στο σκοτάδι της Ουνίας, δεν είχατε παραστεί αυτόπτες μάρτυρες της δόξας της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Με την πρόνοια του Θεού όμως, κάποιοι από σας μάθατε για την ύπαρξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο Σαν Φραντζίσκο, πληροφορηθήκατε όσα έπρεπε γι' αυτήν και, όπως ο απόστολος Θωμάς, αναφωνήσατε με χαρά εδώ, στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ο Κύριός μου και ο Θεός μου (Ιωάν. κ' 28).

Θα μπορούσε όμως να σας πει κάποιος, αυτό που είπε ο αγαπημένος Κύριος στον απόστολο Θωμά: <<και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός>> (Ιωάν. κ' 27). Τώρα που ασπαστήκατε την Ορθόδοξη Εκκλησία, δοκιμάσατε και είδατε <<ότι αγαθός Κύριος>> (Ψαλμ. λγ' 8).

<<Άρα ουν, αδελφοί, στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις ας εδιδάχθητε>> (Β' Θεσσ. β' 15) στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Κρατήστε γερά την ομολογία της ελπίδας σας χωρίς δισταγμούς.

Να θυμάστε τις πρώτες μέρες που φωτιστήκατε από το φως της Ορθοδοξίας, πως υπομείνατε γι' αυτήν <<πολλήν άθλησιν παθημάτων>> (Εβρ. ι' 32). Και μην εγκαταλείψετε τις συνάξεις σας, όπως το συνηθίζετε μερικοί από σας, αλλά να προτρέπετε και να ενθαρρύνετε ο ένας στον άλλον στην αγάπη και τα καλά έργα (βλ. Εβρ. ι' 24-25).

Οι πρώτοι χριστιανοί, όπως μόλις διαβάσαμε στις Πράξεις των Αποστόλων, <<ήσαν ομοθυμαδόν άπαντες εν τη στοά του Σολομώντος>> (Πράξ. ε' 12). Οι πρώτοι χριστιανοί ήταν δυνατοί.

Και τη δύναμή τους την όφειλαν στην εκκλησιαστική και ψυχική ενότητά τους. Είχαν όλοι μια ψυχή και μια καρδιά. Συχνά είχαν κοινά και τα υπάρχοντά τους <<βλ. Πράξ. δ' 32). Ανάμεσά τους βασίλευε η ειρήνη, η αγάπη, η συμπάθεια, η αμοιβαία βοήθεια.

Κάθε χριστιανική κοινότητα πρέπει ν' αγωνίζεται για ν' αποκτήσει τέτοιες αρετές. Ιδιαίτερα τέτοια προσπάθεια πρέπει να καταλάβει η δική σας κοινότητα, που είναι η παλιότερη απ' όσες υπάρχουν εδώ.

<<Ο δε Θεός της ειρήνης, ο αναγαγών εκ νεκρών τον ποιμένα των προβάτων τον μέγαν... καταρτίσαι υμάς εν παντί έργω αγαθώ>> (Εβρ. ιγ' 20-21) κι να σας σταθεροποιήσει στην ορθόδοξη πίστη και την ενότητα του πνεύματος. Αμήν.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Πέτρου Μπότση
«Άγιος Τύχων ο Μαρτυρικός Πατριάρχης»,
Αθήνα 2014, σελ. 131-136.