«Η ΑΣΤΟΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΥΣ»

«ΠΑΤΡΙΔΟ-ΓΡΑΦΗΜΑΤΑ»

Χρονικά του Ελληνοϊστορείν, μιας Ελλάδας που αποσυντίθεται φύρδιν - μίγδιν, συνήθειες, ιστορίες, ήθη, έθιμα, Πίστη και αξίες που στις μέρες μας εαλώθηκαν από τους  «νεοδιαφωτισμούς» του δαιμονόπληκτου Δυτικού «πολιτισμού» και τις αφιονισμένες διαδράσεις του Οικουμενισμού και της Παγκοσμιοποίησης. Μνήμες, αναμνήσεις και υπομνήσεις για το γένος των Ελλήνων, που από την ίδρυση του νέου Ελληνικού Κράτους και εντεύθεν αγωνίζεται να βρει την «ταυτότητά» του ανάμεσα στη «σκύλλα» του αποστατούντος δυτικοευρωπαϊσμού  και τη «χάρυβδη» του έκπτωτου και καταχθόνιου «αμερικανισμού». Γιατί η Ιστορία εκδικείται, όταν την αγνοείς, πολλώ δε μάλλω, όταν δεν την γνωρίζεις!

Έρευνα - επιμέλεια - δημοσίευση:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

«Η ΑΣΤΟΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΥΣ»*

Τί έγιναν αι χήραι των πεσόντων και τα ορφανά;

Οπλαρχηγοί που έγιναν αχθοφόροι για να ζήσουν.

Έλληνες και Σέρβοι Μακεδονομάχοι.

Ένας παραλληλισμός με τιμάς και με... εξευτελισμούς.

Υπό του Σταμ. Σταμ.                                                                    Θεσσαλονίκη 5 Μαϊου 1929

Οι Μακεδόνες θεωρούν τον εαυτόν τους λησμονηθέντα εντελώς από το Κράτος και ζητούν, υψούντες φωνήν πόνου και διαμαρυρίας, να εισακουσθούν. Το Κράτος, προ τινος καιρού, κεντρισθέν από μερικά συνέδρια των Μακεδονομάχων, εις τα οποία διεξετραγωδήθη η εγκατάλειψις και αι στερήσεις των ανθρώπων τούτων, έδειξεν τάσιν να κινηθή υπέρ αυτών.

Μετά την κίνησιν όμως αυτήν, η οποία ήτο εντελώς σπασμωδική, ενέπεσεν εις νέαν βαθύτητα αδιαφορίας. Εκ της συσπάσεως όμως εξύπνησαν άλλοι, έχοντες σχέσιν με τα Μακεδονικά, ανώτεροι αξιωματικοί και άνθρωποι ευρισκόμενοι σήμερον εις ευτυχίαν, όλβον και βιωτικήν εξασφάλισιν πλήρη, και εζήτησαν και αυτοί να μεθέξουν των ψυχίων, τα οποία είχεν υποσχεθή το Κράτος, υπέρ των ριψάντων τα πάντα διά την Πατρίδα!...

Τούτο γνωσθέν εις τας τάξεις και οργανώσεις των Μακεδονομάχων, επέφερε νέαν αναστάτωσιν και νέας διαμαρτυρίας.

Παρακάμπτοντες το ζήτημα αυτό, με την ευχήν όπως οι ισχυροί αυτοί <<Μακεδονικοί>> των Αθηνών, αντί να ζητούν μερίδιον από τα υποσχεθέντα εις τους Μακεδονομάχους, τους καθαρούς Μακεδόνας και τους άλλοτε προστρέξαντας εκεί, αλλά πτωχούς σήμερον και αξίους πάσης υποστηρίξεως και συμπαθείας, ερχόμεθα εις την κατάστασιν και την ζωήν των παλαιών εκείνων ανταρτών, τους οποίους μια πατριωτική ιδεολογία έβγαλε στα βουνά κατά τον σκληρόν αγώνα και μια αδιαφορία του Κράτους κατόπιν, έρριψεν εις παντός είδους στερήσεις και δυστυχίαν.

Οι περισσότεροι από αυτούς εγκατέλειψαν τας εργασίας των, είδαν τα υπάρχοντά των και τας κατοικίας των πυρπολουμένας, τους ανθρώπους των σφαζομένους, τα ζώα των βόδια, γελάδια, βουβάλια, πρόβατα, κατακρεουργούμενα εις τα λειβάδια, τα παιδιά των και τις γυναίκες των βασανιζομένας με τα σκληρότερα μαρτύρια.

Πολλοί εφονεύθησαν πολεμούντες τους Βουλγάρους, ή εδολοφονήθησαν μέσα εις τα σπίτια των, αφίνοντας ερήμους και απροστατεύτους αδελφάς, συζύγους, τέκνα.

Το Ελληνικόν Δημόσιον, προ των Βαλκανικών πολέμων, συνετήρει τας απορφανισθείσας και καταστραφείσας αυτάς οικογενείας, διά πεντηκονταδράχμου, μηνιαίου επιδόματος, τοοποίον διεβιβάζετο εις αυτάς διά μέσου των Μητροπολιτών.

Από της απελευθερώσεως όμως της Μακεδονίας μέχρι σήμερον το βοήθημα τούτο απεκόπη και ουδείς πλέον ενδιαφέρθηκε γι' αυτούς. Και ήρχησαν ήδη από τότε αι τραγωδίαι και αι καταστροφαί εις βάρος του κόσμου τούτου των πατριωτών και των ιδεολόγων.

Οικογένειαι αποσυνετέθησαν εκ της πείνης και της δυστυχίας και οικογένειαι κατεστράφησαν διά λόγους, τους οποίους δεν δυνάμεθα να εκθέσωμεν εδώ, και οι οποίοι αποτελούν στίγμα διά το Κράτος και τους υπαλλήλους του.

Αρκεί μόνον να ερωτήσωμεν αορίστως, τί έγιναν αι οικογένειαι του Καπετάν Βαγγέλη από το Στρέμπενο της Φλωρίνης, ο οποίος ήτο ο πρώτος και εξ ιδίας πρωτοβουλίας, που βγήκε να πολεμήση τους Βουλγάρους στα βουνά, πολύ πριν του αειμνήστου Παύλου Μελά, και τί η οικογένεια του Καπετάν Χρήστου από το Σιστέβον της Καστορίας, και τί τόσων και τόσων άλλων οπλαρχηγών και ανταρτών, που έπεσαν με το τουφέκι εις τα χέρια, ως στρατιώτες στον μεγάλο εθνικόν αγώνα;

Ας αναφέρωμεν μόνον ότι ένας οπλαρχηγός από το Βερνίκι, το παραδοθέν χωρίον εις την Αλβανίαν, ζη σήμερον ως χαμάλης, κουβαλών δέματα και φορτώνων τις μαούνες, κάτω εις τον Πειραιά, ο δε περίφημος πεζοπόρος και γραμματοκομιστής του Μακεδονικού αγώνος Σουδιάς, εκ Μοριχόβου, ο διανύων σε μια μέρα την απόστασιν από Βοδενών μέχρι Θεσσαλονίκης, για να φέρη τας διαταγάς του κέντρου εις τας συμμορίας και τας εκθέσεις των οπλαρχηγών προς το κέντρον, κινδυνεύσας ν' αποθάνη της πείνας, ηναγκάσθη να καταφύγη σ' ένα χωριό της Καρατζόβας, όπου διορίστηκε ως αγροφύλακας πρηρωνόμενος με 600 δραχμάς τον χρόνο.

Ποίας υποστηρίξεως έτυχεν η οικογένεια του Αθαν. Χόντζα εκ Βλαντόβου, του τιμίου και γενναίου εκείνου παλληκαριού, το οποίον εξακολούθει προσφέρον υπηρεσίας και μετά την απελευθέρωσιν, λαβών μέρος εις όλους τους πολέμους, προαχθέν εις τα πεδία των μαχών, μέχρι του βαθμού του ανθυπασπιστού, και μιαν ημέραν ενεδρεύον βουλγαρικήν συμμορίαν, σε κάποιο κρυφό μέρος του Καιμάκ-Τσαλάν, μια παγωμένη νύχτα, έπαθε ψύξιν και απέθανε μετ' ολίγας ημέρας.

Το υπουργείο των Στρατιωτικών του ηρνήθη και αυτήν την σύνταξιν του ανθυπασπιστού, παρ' όλην την θερμήν επέμβασιν του κ. Κώστα Μαζαράκη, το δε Κράτος, αφήκε τα παιδάκια του να ψοφίσουν της πείνας...

Κι αν ήτο μόνον η στέρησις, η πείνα και η περιφρόνησις!

Το Κράτος διά των οργάνων του, και ιδίως των δικαστικών, κατετσάκισε και έσυρε εις τας φυλακάς κ' εζήτησε να εξευτελίση διαφοροτρόπως απέναντι του λοιπού Μακεδονικού κοινού, όλους εκείνους τους υπερηφάνους λέοντας των Μακεδονικών βουνών.

Διά ψύλλου πήδημα ο οπλαρχηγός εσύρετο εις τα δικαστήρια, και εξηντλείτο όλη η αυστηρότης των νόμων, <<προς παραδειγματισμόν>>.

Ποίου είδους <<παραδειγματισμόν>>;

Οι άνθρωποι αυτοί, εκ των οποίων οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν την ελληνικήν, οι ορεσίβιοι, οι αγριεύσαντες τόσα χρόνια πολεμούντες στα βουνά, δεν ήτο ανάγκη να διασυρθούν προς παραδειγματισμόν.

Κάποιαν στοργήν είχαν ανάγκην να ιδούν από το Κράτος και κάποιαν συμβουλήν και κάποιαν συμπεριφοράν.

Και με μια ψυχολογική διοίκησι οι φιλότιμοι εκείνοι άνθρωποι, οι θέσαντες την ζωήν των εν κινδύνω, για μια ευγενή ιδεολογία, θα συνεμορφούντο μόνοι τους προς την νέαν κατάστασιν με τας απαιτήσεις του δικαίου και της ελευθερίας.

Το χέρι του Κράτους έπρεπε να το ιδούν ως οδηγόν και ως χέρι βοηθείας και κατευθύνσεως διά μέσου των μυριάδων των Ελληνικών νόμων και παλινομιών, και όχι ως τραμπούκικη γροθιά, ψευτοπαλληκαρά, κτυπώντας εκ του ασφαλούς, κατά αληθώς γενναίου, αλλά ανισχύρου και καταζαλισμένου!

Δεν θέλω να επεκταθώ λεπτομερέστερον.

Αρκεί μόνον να προσθέσω, ότι τους βετεράνους του Μακεδονικού των αγώνων οι Σέρβοι, τους τιμούν όσο δεν τιμούν τους πολεμήσαντας και διακριθέντας στρατηγούς των.

Και με μετάλλια τους ετίμησαν, και βοηθήματα τους δίνουν διά να μην εξευτελίζεται εν τω προσώπω των η εθνική ιδέα και η εθνική δράσις της φυλής και τας οργανώσεις των διατηρεί με τις σημαίες και τα σήματά των εν ειρηνική εμφανίσει πλέον, <<προς παραδειγματισμόν>> και αυτούς, (αλλά διά ποίου τρόπου παραδειγματισμού!) και κατά τας εθνικάς εορτάς και παρελάσεις τους δίδει τιμητικήν και πρωτεύουσαν θέσιν στο -ας το ονομάσουμε έτσι, αφού έγινε σούσουρο τόσο μεγάλο με την λέξι=στο <<προβάδισμα>>...

Και οι Σέρβοι Μακεδονομάχοι ούτε την σκληρότητα του αγώνος, ούτε την δράσιν των ιδικών μας είχαν.

Νομίζομεν ότι, εκ των ολίγων αυτών που γράψαμεν, χειριζόμενοι ακροθιγώς το ζήτημα, η Κυβέρνησις περισσότερα θα καταλάβη και μετ' αποφάσεως θα χειρισθή το ζήτημα, το οποίον, πρέπει, επί τέλους, να τελειώση και για τους Μακεδονομάχους και γι' αυτήν και για την υπόληψι της ελληνικής ευγνωμοσύνης!...

*Εκ του περιοδικού της Θεσσαλονίκης «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»
της 5ης Νοεμβρίου 1929, έτος β', αρ. φ. 1, έτος α', σελ. 6-7.
Εκδότης: εθνική οργάνωση <<Παύλος Μελάς>> και Γ. Χατζηκυριάκου.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, έρευνα, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ