Ο ΑΠΟΗΧΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΥ ΑΠΟΖΗΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΝΕΩΝ ΥΙΩΝ ΑΣΩΤΩΝ

 

Όταν ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσωρας ήλθε στα Ιεροσόλυμα, κατέλαβε όλη την πόλη και διέταξε τους στρατιώτες του να στρατολογήσουν όσους νέους ήταν από αρχοντικές οικογένειες και είχαν σωστή αντίληψη και διάθεση για μάθηση. Από αυτούς ξεχώρισαν αμέσως ο Δανιήλ και οι τρεις φίλοι του: ο Ανανίας, ο Μισαήλ και ο Αζαρίας. Κάποια στιγμή ο βασιλιάς διέταξε να κατασκευαστεί ένα χρυσό άγαλμα και υποχρέωνε όλο το λαό να το προσκυνήσει. Τελικά, όλος ο λαός προσκύνησε  το χρυσό άγαλμα, αλλά ο Ανανίας, ο Μισαήλ και ο Αζαρίας αρνήθηκαν να το κάνουν και έτσι ρίχτηκαν στη φωτιά. Είναι η γνωστή ιστορία των αγίων Τριών Παίδων εν Καμίνω, που η Εκκλησία μας τους εορτάζει κάθε χρόνο στις 17 Δεκεμβρίου. Αναφέραμε σημειολογικά το γεγονός αυτό της προσκύνησης του χρυσού αγάλματος για να το συσχετίσουμε με το Καρναβάλι και την <<προσκύνηση>> του βασιλιά Καρνάβαλου. Η <<προσκύνηση>> αυτή -είναι γνωστό τοις πάσι-πως έχει ιστορικές καταβολές στα διονυσιακά μυστήρια, στη λατρεία του μέθυσου Διονύσου, τα ομαδικά όργια, στα ξεφαντώματα και τις ηδονικές εκστάσεις αλαλαγμού και σαρκικής ευφροσύνης, ως και παραφροσύνης. Είναι φρικτό, ως και γελοίο, να βλέπεις χιλιάδες ανθρώπους να άγονται και να φέρονται από αγαλματένια ομοιώματα, που θυμίζουν περισσότερο μια θανάσιμη πομπή δαιμόνων, μια μάζωξη των εκούσιων υπηρετών του διαβόλου στο δικό του ευρύχωρο μαντρί.  Κι αν κάποιοι δεν το βλέπουν έτσι, ωστόσο εδώ ο ορισμός της πλάνης δικαιώνεται. Δεν είναι μόνο η αντιαισθητική, ανάρμοστη ως και βλάσφημη αλλοίωση των εξωτερικών χαρακτηριστικών του σώματος και η μεταποίησή τους σε εικόνες, άσχετες και θρασείς, από αυτές που παρέδωσε ο Δημιουργός τους'  είναι που οι άνθρωποι παραδίδονται σε ένα εξ' ολοκλήρου διθυραμβικό <<όργιο>> επικούρειας <<μέθης>>, όπου η παράφορη και ατερμάτιστη οινοποσία σε συνδυασμό με την εκρηκτική έκσταση της σάρκας δημιουργούν τετράποδα ανθρωποειδή που οδηγούνται σε πνευματική <σφαγή>>. Τα <<σφάγια>> αυτά κατέχουν μια μαξιμαλιστική εκδοχή της φιλοπορνίας και της ακολασίας, αν κάποιος τα αντικρύσει στα γνωστά λάγνα, επαίσχυντα και οργιώδη <<έθιμα>> του Τυρνάβου με την ακόλαστη <<γιορτή του φαλλού>>, αλλά και όσα άλλα αρχέγονα θεάματα λαμβάνουν χώρα με το κάψιμο του Τζάρου στη Ξάνθη, το έθιμο του Μπέη στο Διδυμότειχο, τους Μπουμπούνες της Καστοριάς ή τους Φανούς της Κοζάνης. Όλα αυτά διαδραματίζονται ακριβώς την παραμονή ή και την ίδια την Καθαρά Δευτέρα, που είναι η πρώτη ημέρα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και προϋποθέτει τη νήψη, την εγρήγορση, την πνευματική ετοιμότητα και φυσικά τη νηστεία, όχι μόνο της τροφής, αλλά και της φυλακής των ασθήσεων! Εκ των παραπάνω συνάγεται -ανεπιφύλακτα- λοιπόν το συμπέρασμα, πως οι καρνάβαλοι, όχι μόνο ως εκούσια εκτροπή της φύσης και της πνευματικής κληροδότησης, αλλά και ως χρονικό μομέντουμ της σαρκικής και πνευματικής αλλοίωσης και σήψης, είναι μια καλοστημένη παγίδα του εχθρού στην αρχή της Σαρακοστής, προκειμένου να άγει τα αλλόφρονα, εκστασιάζοντα και σαρκολατρικά θύματά του, όχι στην Είσοδο, αλλά στην Έξοδο από την αρχή της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Αν -τέλος- κάποιοι αντιτείνουν, πως ο Δικαιωματσμός τους (έτερο έκπτωτο λατρευτικό και θεοποιημένο είδωλο), τους παρέχει πλουμιστά το δικαίωμα της κοσμικής αυτοϊκανοποίησης και πάλι -δυστυχώς- γι' αυτούς, ο απόηχος του Καρνάβαλου θ' αποζητά την επιστροφή νέων Υιών Ασώτων!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος