«ΠΑΤΡΙΔΟ-ΓΡΑΦΗΜΑΤΑ»: «ΤΟ ΟΝΕΙΡΟΝ ΕΝΟΣ ΜΟΝΑΧΟΥ»

 

«ΠΑΤΡΙΔΟ-ΓΡΑΦΗΜΑΤΑ»

Χρονικά του Ελληνοϊστορείν, μιας Ελλάδας που αποσυντίθεται φύρδιν - μίγδιν, συνήθειες, ιστορίες, ήθη, έθιμα, Πίστη και αξίες που στις μέρες μας εαλώθηκαν από τους  «νεοδιαφωτισμούς» του δαιμονόπληκτου Δυτικού «πολιτισμού» και τις αφιονισμένες διαδράσεις του Οικουμενισμού και της Παγκοσμιοποίησης. Μνήμες, αναμνήσεις και υπομνήσεις για το γένος των Ελλήνων, που από την ίδρυση του νέου Ελληνικού Κράτους και εντεύθεν αγωνίζεται να βρει την «ταυτότητά» του ανάμεσα στη «σκύλλα» του αποστατούντος δυτικοευρωπαϊσμού  και τη «χάρυβδη» του έκπτωτου και καταχθόνιου «αμερικανισμού». Γιατί η Ιστορία εκδικείται, όταν την αγνοείς, πολλώ δε μάλλω, όταν δεν την γνωρίζεις!

Έρευνα - επιμέλεια - δημοσίευση:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

«ΤΟ ΟΝΕΙΡΟΝ ΕΝΟΣ ΜΟΝΑΧΟΥ»*

Προ ημερών, επάνω στο χωριό, σε μια μικρή εκκλησίτσα, έλαβε χώραν γεγονός από εκείνα που είνε μεγάλα και γι' αυτό ακριβώς περνούν απαρατήρητα. Ένας νέος, που έφερεν ήδη το σχήμα του Θεού, έκρυπτε την κεφαλήν και από πάνω του όλη η χλιδή ενός αρχιερέως με τα προηγούμενα των παραδόσεων, με την πορφύραν των νικητών αυτοκρατόρων του πνεύματος, με τα σύννεφα των ευχών, όσας ανέπεμπον μαζί με το θυμίαμα, οι συνωστιζώμενοι ευσεβείς του Θεού, περνούσε με κάποιο σχήμα θεϊκό, εξεδηλούτο με λόγια, και τα λόγια έλεγαν: άξιος, άξιος. Ο μοναχός Γρηγόριος εχειροτονείτο διάκονος. Κάτι τον ώθησε να γίνη μοναχός και έγινε. Απεσύρθη εις το μοναστήρι του και επερνούσε τον καιρό του, όπως εγνώριζε, όπως γνωρίζουν να περνάνε οι άνθρωποι του Θεού. Έξαφνα ένα μήνυμα τον έκανε ν' αποσκιρτήση τη ζωή του: Το Ελληνικόν Έθνος ήλθεν εις ρίξιν με τους βαρβάρους. Των Ελλήνων τα παιδιά έτρεχαν πρόθυμα, να προσφέρουν το τίμιόν τους αίμα στην Πατρίδα. Δεν εδίστασε καθόλου. Πέταξε τα ράσα του, άρπαξε το τουφέκι του, έγινε στρατιώτης και ρίχτηκε με όλη την ορμή της νεότητός του μέσα εις τους καπνούς του πολέμου. Η φήμη πολλές φορές έφερε μέχρι της μητέρας του, το θάρρος πώδειχνε στον πόλεμο το παιδί της. Πέρασεν ο καιρός, τα Ελληνικά όπλα εκέρδισαν με δύο ποτάμια αίματα, δύο πολέμους εναντίον των βαρβάρων, κι όταν κάποια ησυχία απεκαταστάθη, νάτος πάλι: Ήλθε. Ήλθεν ο ίδιος, αλλά με την διαφοράν ότι τώρα στο μέτωπό του έλαμπεν ένα στέφανο. Το στέφανο που μ' αυτό κοσμεί η Πατρίς τα κεφάλια των παιδιών της, όσα εκοπίασαν γι' αυτήν, εστερήθησαν γι' αυτήν, έδειξαν πως, η φυλή πώχει παιδιά τέτοια, είναι φυλή που θα ζήση για να γεννά ήρωας. Και μόλις επέστρεψε, θυμήθηκε πάλι το Θεό του. Επέστρεψε στο μοναστήρι του, έχυσε δάκρυα χαράς στην εκκλησιά του, στην εκκλησιά του που τόσες φορές μέσα σ' αυτή, ηυχήθη τις πιο βαθειάς ευχές του, να συνδεθή πια πολύ με το Θεό του, να δέση δεσμούς αρρήκτους με την εκκλησία του, να χειροτονηθή διάκονος. Και ιδού που η ευχή επραγματοποιήθη. Έφθασε μια ημέρα, και ο γαμβρός της εκκλησίας, ο μοναχός Γρηγόριος, επάνω στο χωριό, μέσα σε μιαν εκκλησίτσα, με τα πιο καλά ιερά του έκλινε την κεφαλήν εις τας ευχάς της εκκλησίας, η οποία με το βάρος της, με τα χρόνια της, με την ιερότητά της, εκάθητο σα μαργαρένιος ιδρώτας επάνου στο τιμημένο μέτωπο του πολεμιστού, ενώ οι φθόγγοι των ανθρώπων ανέβαιναν κατά τον ουρανό σαν το θυμίαμα κι' έλεγαν με σεβασμό: άξιος, άξιος. Το όνειρον ενός μοναχού εξεπληρούτο και εις την φάλαγγα των ιερωμένων προσετίθετο ένας νεαρός κληρικός, ο οποίος είχε το θάρρος να αντικρύση τον θάνατον εις τας μάχας.

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΣΤΥΓΑΣ

*Εκ της πολιτικής και φιλολογικής εφημερίδας της Σάμου «Αιγαίον»
της 6ης Νοεμβρίου 1913, έτος β', αρ. φ. 64, σελ. 1η.
Εκδότης και διευθυντής Ι. Δ. Βακιρτζής.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, έρευνα, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ