Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Πέτρου Μπότση «Άγιος Τύχων ο Μαρτυρικός Πατριάρχης»,
Αθήνα 2014, σελ. 157-163.
<<Η επανάσταση και οι πολιτικές ταραχές του 1917 βρήκαν την Εκκλησία στο στάδιο της προετοιμασίας για την επαναφορά της πατριαρχίας, προκειμένου ν' ανακτήσει την αυτοτέλειά της. Έτσι συνήλθε μια μεγάλη Σύνοδος που αποφάσισε τελικά την επαναφορά της πατριαρχίας και στη συνέχεια εξέλεξε τον Τύχωνα πατριάρχη. Το να βρεθεί κανείς ποιμενάρχης σε μια τέτοια περίοδο ταραχών και διωγμών ισοδυναμεί με μαρτύριο.
Οι μπολσεβίκοι προχωρούσαν διαρκώς σε τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον της Εκκλησίας. Για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους, επινόησαν αυθαίρετα το επιχείρημα πως η Εκκλησία στο σύνολό της δεν ήταν παρά μια αντεπαναστατική οργάνωση, που έπρεπε να εξαλειφθεί από προσώπου γης. Οι ίδιοι έκλεισαν ή ανατίναξαν τις περισσότερες εκκλησίες, σφράγισαν μοναστήρια, δήμευσαν την εκκλησιαστική περιουσία, ενώ οι κληρικοί κι οι μοναχοί πήραν το δρόμο της εξουσίας, της φυλακής, των βασανισμών και του μαρτυρίου.
Η Εκκλησία τα χρόνια αυτά έζησε ένα νέο μαρτυρολόγιο. Η θέση του πατριάρχη ήταν πολύ δύσκολη. Από τη μια έπρεπε να υποστηρίξει την αυτοτέλεια και την ύπαρξη της Εκκλησίας κι από την άλλη να προστατέψει τους πιστούς, που αντιδρούσαν στις αντιεκκλησιαστικές και βίαιες ενέργειες του σοβιετικού κράτους, με αποτέλεσμα να γίνονται θύματα της αγριότητας και της βιαιότητας της νέας σοβιετικής κυβέρνησης.
Ο πατριάρχης προσπάθησε να συγκρατήσει τις αθεϊστικές δυνάμεις που ήθελαν να επιβάλουν μια κυριαρχία στερημένη από αρχές και αξίες, βασισμένη μόνο σε μια ιδεοληψία για δήθεν ισότητα και δικαιοσύνη, που τελικά εξελίχτηκε στην πλέον άδικη και τρομοκρατική καταπάτηση κάθε ανθρώπινου δικαιώματος κι ελευθερίας, στο όνομα μιας <<απελευθερωμένης και δίκαιης ανθρωπότητας>>. Τα αποτελέσματα αυτής της τραγικής για την ανθρωπότητα απόπειρας ήταν ολέθρια, τραγικά!
Ο πατριάρχης αντιστάθηκε, αγωνίστηκε σθεναρά να πείσει τους κρατούντες να σεβαστούν τα ιερά και τα όσια που από αιώνες πολλούς σέβονταν και τιμούσαν οι Ρώσοι πιστοί. Προκειμένου να κατασιγάσει το μένος τους εναντίον κάθε ιερού και οσίου, ικανοποίησε πολλές φορές ορισμένες από τις απαιτήσεις του νέου καθεστώτος, όταν αυτές δεν ήταν ιδιαίτερα επιζήμιες για την Εκκλησία και τους πιστούς. Όταν όλ' αυτά δεν απέδωσαν, προχώρησε στον αυστηρό έλεγχό τους, με την ύστατη ελπίδα, ότι ίσως αυτό θα μπορούσε να καταλαγιάσει τον ανεξέλεγκτο επαναστατικό πυρετό τους. Όλα απέβησαν μάταια. Κι ο πατριάρχης βέβαια ακολούθησε την τύχη που είχαν εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, δηλαδή το δρόμο του μαρτυρίου.
Η μεγάλη και μαρτυρική μορφή του ομολογητή πατριάρχη δεν έχει παρουσιαστεί ως σήμερα στο ελληνικό κοινό. Με την προτροπή και τη βοήθεια της ηγουμένης και των αδελφών της Ιεράς Μονής του αγίου Αλέξανδρου Νέφσκυ και της Παναγίας Νέο-Τίχβιβ, από το Αικατερίνμπουρκ της Ρωσίας, προχωρήσαμε στη σύνδεση και την έκδοση του βιβλίου αυτού, με την ελπίδα πως η ανάγνωσή του θα μας παρηγορήσει και θα μας στηρίξει, θα ενισχύσει τους πιστούς στον αγώνα τους, ιδιαίτερα στις δύσκολες συνθήκες που διανύουμε σήμερα στην πατρίδα μας>>.
Πέτρος Μπότσης, Δεκέμβριος 2014.
(Απόσπασμα εκ του προλόγου)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Β'
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΥΧΩΝΑ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ
5. ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ
(εκφωνήθηκε στην ενοριακή σχολή
στο Γιόνκερς της Νέας Υόρκης)
Ο ναός του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστού κάηκε το 1902.
Στη θέση του ανεγέρθηκε ένας ναός προς τιμή της Αγίας Τριάδας, που τον εγκαινίασε ο άγιος Τύχων το 1906.
Η ομιλία αυτή προφανώς εκφωνήθηκε ανάμεσα στις δυο αυτές ημερομηνίες.
Τα κηρύγματα του αγίου Τύχωνα αυτής της εποχής συνήθως εκφράζουν το ενδιαφέρον του για την κοινωνική αναταραχή που ξέσπασε στη Ρωσία το 1905.
Σήμερα, αδελφοί μου, διαβάσαμε την ευαγγελική περικοπή που αναφέρεται στην παραβολή του ασώτου υιού. Ένας άνθρωπος είχε δυο γιους. Η ζωή τους περνούσε με αρκετή άνεση και ειρήνη, κάτω από την πατρική στέγη. Στο μικρότερο γιο όμως η ζωή αυτή, η ήρεμη και άνετη, του φαινόταν ανιαρή, επειδή ήταν νέος, ούτε και είχε δοκιμαστεί από απογοητεύσεις. Η αλήθεια είναι ότι δεν του έλειπε τίποτα. Δεν είχε καμιά ανησυχία για το πώς θα εξασφαλίσει το καθημερινό ψωμί του. Έπρεπε όμως να ζει εξαρτημένος από κάποιον άλλο, έστω κι αν αυτός ήταν ο πατέρας του. Έπρεπε να κάνει αυτό που του έλεγαν, να τηρεί αυστηρά τους καθιερωμένους τύπους, ενώ είχε τόσο σφρίγος μέσα του κι ήθελε να το δοκιμάσει, ν' αποδείξει στους άλλους πως ήταν διαφορετικά φτιαγμένος και να εκθέσει την τόλμη και τα πλούτη του, να ζήσει ανεξάρτητος. Έτσι ο νεότερος γιος πλησίασε τον πατέρα του, του ζήτησε να του δώσει το μερίδιο της περιουσίας που του ανήκε και να του επιτρέψει να φύγει από το σπίτι. Ο πατέρας του προσπάθησε να τον συμβουλέψει και να τον προειδοποιήσει πως τίποτα καλό δε θα μπορούσε να προκύψει από την πρωτοβουλία του αυτή. Ο νέος όμως δε θέλησε ν' ακούσει τις σοφές συμβουλές του πατέρα του, γιατί λογάριαζε τον εαυτό του πιο έξυπνο. Ο πατέρας του τότε του έδωσε ό,τι του ανήκε από την πατρική περιουσία και άφησε με μεγάλη λύπη τον ανυπάκουο γιο του να φύγει. Εκείνος χάρηκε πολύ που τελικά κατόρθωσε ν' αποκτήσει την ελευθερία του. Έτσι έφυγε όσο πιο γρήγορα γινόταν και πήγε όσο πιο μακριά μπορούσε από την πατρική εστία. Έτσι ξεκίνησε τον ελεύθερο βίο του. Όπου υπάρχουν πολλά χρήματα υπάρχουν και πολλοί φίλοι, εκείνοι που είναι πρόθυμοι να φάνε και να πιούνε με ξένα έξοδα. Συνεχείς διασκεδάσεις, χαρές, πάρτι, κρασί, γυναίκες - σπουδαία ζωή, πολλή απόλαυση! Μπορούσε αυτός ο τρόπος ζωής να συγκριθεί με τον προηγούμενο, τον πληκτικό; Το μόνο άσχημο ήταν ότι τα χρήματα λιγόστευαν. Έπρεπε να λιγοστέψει τα γλέντια του, μερικές φορές του έλειπαν τα χρήματα. Όσο λιγόστευαν τα χρήματα όμως, τόσο λιγόστευαν κι οι φίλοι του. Εκείνοι που τα έπιναν μαζί του το πρόσεξαν αυτό κι άρχισαν ένας ένας να τον εγκαταλείπουν. Σιγά σιγά έφυγαν όλοι από κοντά του. Τώρα πια δεν είχε ελπίδα από πουθενά. Έπρεπε όμως να δουλέψει για να ζήσει, να φάει και να πιει. Τί δουλειά ήξερε να κάνει όμως; Δεν είχε εξασκηθεί σε τίποτα και δεν γνώριζε κανένα επάγγελμα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, στην χώρα εκείνη ξέσπασε πείνα. Έτσι ο άσωτος υιός αναγκάστηκε να δουλέψει ως χοιροβοσκός. Εκείνος ο γιος του πλούσιου πατέρα, που συνήθιζε να πηγαίνει στις πιο μεγάλες γιορτές, που απολάμβανε τα πιο πλούσια γεύματα, που τον περιτριγύριζαν πολλοί ευχάριστοι νέοι άνθρωποι, αναγκαζόταν τώρα να ζει ανάμεσα στα γουρούνια, πεινασμένος, προσπαθώντας να γεμίσει την κοιλιά του με την τροφή των γουρουνιών, που κι αυτή ακόμα του την στερούσαν. [...] Στην παραβολή του ασώτου απεικονίζεται η κατάσταση του αμαρτωλού ανθρώπου. Με την πνευματική τυφλότητά του ο αμαρτωλός δε θέλει να ζήσει κάτω από τη σκέπη του ουράνιου Πατέρα Του, δεν αισθάνεται την ηδονή της ειρηνικής κι ευλαβικής ζωής, σύμφωνα με τις εντολές του Θεού. Θέλει να κάνει το θέλημά του, που τον σέρνει στο βασίλειο της αμαρτίας. Απομακρύνεται από τον ουράνιο Πατέρα του και πηγαίνει εκεί που κυριαρχεί η αμαρτία και το πνευματικό σκότος. Ζει εκεί με τις σωματικές ηδονές κι επιθυμίες, δαπανά τη δύναμη και τα δώρα του, χάνει την αθωότητα και την καθαρότητα της συνείδησης, φθείρει την υγεία του και φτάνει στο σημείο της πνευματικής κατάπτωσης, στέκεται στο χείλος της απώλειας. Η παραβολή του άσωτου γιου όμως αποδεικνύεται αληθινή όχι μόνο για τον καθένα από μας τους αμαρτωλούς, αλλά για ολόκληρες ανθρώπινες κοινότητες, εκκλησιαστικές και πολιτικές. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν και σήμερα -και σεις, αδελφοί, τα γνωρίζετε μόνοι σας. Λίγοι άνθρωποι μερικές φορές δεν θέλουν τους καθιερωμένους παλιούς τύπους κοινότητας, όπου ο νόμος της Πολιτείας δεν αφήνει χώρο σε ατομικές θεληματάρικες ενέργειες, αποφασίζουν να κάνουν επίδειξη και ξεσηκώνονται, για να τους κάνουν όλους να μιλούν γι' αυτούς. Έτσι αναζητούν συμμάχους, ώστε με τη βοήθειά τους να γίνουν αφεντικά της κοινότητας και να κάνουν ό,τι θέλουν. Οι άνθρωποι αυτοί καταλαβαίνουν πως τη δύναμη την έχει το χρήμα, και ζητούν όπως κι ο άσωτος υιός το μερίδιο της περιουσίας που τους ανήκει και μερικές φορές παίρνουν και περισσότερα απ' όσα δικαιούνται. Έπειτα προσπαθούν να ξεσηκώσουν την κοινότητα εναντίον της νόμιμης εξουσίας, να την απομακρύνουν από την πατρική εστία, στην οποία γεννήθηκε κι ανατράφηκε. [...] Αδελφοί, χωρίς αμφιβολία το τέλος της ιστορίας του άσωτου υιού μας οδηγεί όλους στη συντριβή και στη μετάνοια. Ο άσωτος γυρίζει στο σπίτι του συντριμμένος. Όταν ο εύσπλαχνος πατέρας του τον βλέπει από μακριά, σπεύδει να τον συναντήσει, πέφτει πάνω στον τράχηλο του νεότερου γιου του κι όχι μόνο συγχωρεί τα σφάλματά του, αλλά του δείχνει όλη του την αγάπη, δίνει εντολή να τον ντύσουν όπως πρώτα και οργανώνει μια γιορτή για την επιστροφή του. Τα πράγματα όμως δεν τελειώνουν πάντα χαρούμενα. Άλλοι άσωτοι γιοι δε γυρίζουν ποτέ στην πατρική εστία τους και τελικά καταστρέφονται.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Πέτρου Μπότση
«Άγιος Τύχων ο Μαρτυρικός Πατριάρχης»,
Αθήνα 2014, σελ. 157-163.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου