«ΠΑΤΡΙΔΟ-ΓΡΑΦΗΜΑΤΑ»: ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ: «ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΡΟΣ ΕΑΥΤΟΝ» (1911)

 «ΠΑΤΡΙΔΟ-ΓΡΑΦΗΜΑΤΑ»

Χρονικά του Ελληνοϊστορείν, μιας Ελλάδας που αποσυντίθεται φύρδιν - μίγδιν, συνήθειες, ιστορίες, ήθη, έθιμα, Πίστη και αξίες που στις μέρες μας εαλώθηκαν από τους  «νεοδιαφωτισμούς» του δαιμονόπληκτου Δυτικού «πολιτισμού» και τις αφιονισμένες διαδράσεις του Οικουμενισμού και της Παγκοσμιοποίησης. Μνήμες, αναμνήσεις και υπομνήσεις για το γένος των Ελλήνων, που από την ίδρυση του νέου Ελληνικού Κράτους και εντεύθεν αγωνίζεται να βρει την «ταυτότητά» του ανάμεσα στη «σκύλλα» του αποστατούντος δυτικοευρωπαϊσμού  και τη «χάρυβδη» του έκπτωτου και καταχθόνιου «αμερικανισμού». Γιατί η Ιστορία εκδικείται, όταν την αγνοείς, πολλώ δε μάλλω, όταν δεν την γνωρίζεις!

Έρευνα - επιμέλεια - δημοσίευση

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

 «VERBA VOLANT, SCRIPTA MANENT»

Το ακόλουθο άρθρο του Αρχιμανδρίτη -ακόμα- Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου -του θεμελιωτή της ημερολογιακής καινοτομίας, ως της πρώτης ουσιαστικής βάσης του Οικουμενισμού στη χώρα μας- δημοσιεύτηκε στον  «Πάνταινο» του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, στις 6 Μαϊου 1911. Είναι ουσιαστικά ένα ολιγόλογο εκκλησιαστικό κείμενο που μιλάει με ζηλωτικό θάρσος για την Δεύτερη Εντολή του Χριστού μας, δηλαδή:  «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Ματθ. 22:39). Πόσο πολύ όμως απέχει ένα καλοφτιαγμένο και περίτεχνο γραπτό που απευθύνεται απλόχερα στο ποίμνιο, από την οικειοποίηση και την ενσωματοποίησή του από τον ίδιο τον γράφοντα!... Τόσο -λοιπόν- πολύ αγάπησε τον πλησίον του ο μετέπειτα Μητροπολίτης της ποιμνιακής διχοστασίας και του εκκλησιαστικού σχίσματος, ώστε δεκαέξι χρόνια αργότερα και κατ' εντολήν του επέδραμαν οι χωροφύλακες της κυβέρνησης, προκειμένου να διακόψουν θεία λειτουργία στη Μάνδρα Αττικής, που ετελείτο με το πάτριο, εκκλησιαστικό ημερολόγιο. Τραγικό θύμα, η ιερομάρτυς Αικατερίνη Ρούττη που σκοτώθηκε κατά πρώτον από την εντολή του γράφοντα Μητροπολίτη προς το υπουργείο Δημοσίας Τάξεως και κατά δεύτερον διά των υποκοπάνων των αστυνομικών οργάνων...  Η εφημερίδα  «Εσπερινή» των Αθηνών της 29.11.1927 παρουσιάζει γλαφυρά τα γεγονότα: «Εις μίαν κλίνην του  «Ευαγγελισμού» απέθανε χθες την πρωίαν, η πτωχή γυναικούλα της Μάνδρας, η Αικατερίνη Κ. Ρούττη, ετών 24, μήτηρ δύο τέκνων. Είναι η πτωχή μητέρα, η οποία ακολουθούσεν το παλαιόν ημερολόγιον. Είναι η δυστυχισμένη γυναικούλα, η οποία έπεσεν από τα χτυπήματα του υποκοπάνου του χωροφύλακος. Είχε διαπράξει φοβερόν έγκλημα: Ακολουθούσεν το παλαιόν ημερολόγιον και ενόμισεν, ότι έπρεπε την εορτήν των Ταξιαρχών να εορτάσει την ημέραν, την οποίαν έκρινεν αυτή, ως ορθοτέραν. Η Εκκλησία όμως, η Ιερά Σύνοδος όπλισε την χείρα του Χωροφύλακος. Και διέταξε: Κτυπάτε. Και οι Χωροφύλακες εκτύπησαν. Η μητέρα απέθανεν από τα τραύματα και τα δύο της παιδάκια ρίπτονται έρημα και ορφανά μέσα εις την ζωήν. Δεν ευθύνεται δια τον φόνον αυτόν ο Χωροφύλαξ. Την ευθύνην, βαρείαν και ασυγχώρητον, φέρει ο Μητροπολίτης Αθηνών, με τον πρωτοφανή μεσαιωνισμόν του εις μεθόδους και μέσα, δια των οποίων παραβιάζεται η ελευθέρα συνείδησις και το δικαίωμα της ελευθέρας λατρείας. Φέρει την ευθύνην αυτός, ο οποίος κρατεί εις τας φυλακάς πιστούς ανθρώπους, πιστούς Χριστιανούς, ο οποίος εκήρυξεν τον διωγμό κατ' ανθρώπων, οι οποίοι ουδέν διέπραξαν έγκλημα, αυτός ο οποίος αυθαιρέτως μετέβαλε το ημερολόγιον, εις το οποίον δια της βίας και του υποκοπάνου ζητεί να υποτάξει τον Λαόν. Μακαριώτατε Μητροπολίτα Αθηνών, δεν σας ομιλεί κανείς φανατικός, δεν σας κατηγορεί από την στήλην αυτήν άνθρωπος του παλαιού ή του νέου ημερολογίου. Σας απευθύνει την κατηγορίαν άνθρωπος ελεύθερος, εν ονόματι των αιωνίων αρχών της ελευθέρας συνειδήσεως. Δεν εκτοξεύει καθ' υμών την στιγμήν αυτήν την κατηγορίαν μία θρησκόληπτος μοναχή δια να την ρίψετε εις την φυλακήν ή φανατικός Χριστιανός δια να στρέψετε κατ' αυτού τον υποκόπανον του χωροφύλακος. Σας ομιλεί άνθρωπος ελεύθερος: Ε ί σ θ ε    ο  έ ν ο χ ο ς  τ ο υ   φ ό ν ο υ    τ η ς   γ υ ν α ι κ ό ς.  Και από της στιγμής ταύτης, κατά την οποίαν έκλεισεν αυτή επάνω εις την κλίνη του πόνου τα μάτια της, ε, Μακαριώτατε Μητροπολίτα, σεις είσθε υπόδικος έναντι πάσας ελευθέρας συνειδήσεως και ουδείς συγχωρεί το έγκλημά σας. Είσθε υπόδικος έναντι του κοινού ποινικού νόμου. Τί ζητείτε, λοιπόν Μακαριώτατε; Θέλετε ν' ασπασθούν όλοι το ημερολόγιόν σας»; Γ. Δ.

«ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΡΟΣ ΕΑΥΤΟΝ»

Ι. ΓΕΝΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣ ΕΑΥΤΟΝ ΚΑΘΗΚΟΝΤΩΝ

Δευτέραν μετά την εντολήν της αγάπης προς τον Θεόν και ομοίαν προς αυτήν ώρισεν Κύριος ημών Ι. Χριστός την εντολήν της προς τον πλησίον αγάπης (Ματθ. 22, 39.40), ήτις δέον να είνε τοιαύτη, οποία και προς εαυτόν αγάπη. Αλλ’ προς εαυτόν αγάπη αύτη είνε αληθής και ορθή μόνον όταν δι' αυτής επιτυγχάνεται προορισμός του ανθρώπου, ηθική αυτού τελείωσις, δήθεν αγάπη ουχί ως απλή τις αυτάρεσκος αίσθησις, αλλ' ως ηθική ενέργεια δέον απευθύνηται προς την εν ημίν τοις ανθρώποις πνευματικήν άποψιν της φύσεως, καταπνίγουσα πάσαν εγωϊστικήν και προς την αμαρτίαν παρασύρουσαν τάσιν, εκβάλλουσα και αποκρούουσα εκ της ψυχής ημών παν ταπεινόν αίσθημα, καθαίρουσα και φαπίζουσα τον εσωτερικόν ημών κόσμοιν. Η ηθική αγάπη καθορίζει την προς εαυτόν ηθικήν σχέσιν ουχί ανεξαρτήτως του Θεού και του πλησίον και διαγράψει πάσαν είτε προς το σώμα είτε προς την ψυχήν και το πνεύμα μέριμναν, παν είτε προς την αισθητικήν είτε προς την πνευματικήν φύσιν καθήκον επί των ηθικών βάσεων της αγάπης προς τον Θεόν και της αγάπης προς τον πλησίον. Ουδέ δύναται να νοηθή ορθή ηθική αγάπη προς εαυτόν άνευ ηθικής αγάπης προς τον Θεόν και προς τον πλησίον, τοιαύτη δε μόνον αγάπη είνε Ικανή να εξαφανίση παν εγωιστικόν στοιχεΐον εν ταις προς εαυτόν σχέσεσι του ανθρώπου. ΙΙρός απόκτησιν τοιαύτης αγάπης απαιτείται προ παντός βαθεία αυτοσυναίσθησις, ήτοι γνώσις της φυσικής και ηθικής καταστάσεως του ανθρώπου, των προσωπικών της φύσεως αυτού δυνάμεων και ιδιοτήτων, απαιτείται το «γνώθι σαυτόν». Καταμανθάνων άνθρωπος την προ της αναγεννήσεως κατάστασιν αυτού και καλώς γινώσκων τας εν αυτώ υπολειφθείσας τάσεις προς το κακόν διά του εγωισμού, διά της εμμερίμνου εκείνης προσπάθειας του αμαρτωλού <<εγώ>> αεννάως ζητούντος ορμών και παθών την ικανοποίησιν, θεραπεύει και ενισχύει τας προς το αγαθόν τάσεις, δι' ων δυνάμεων, μετά την αναγέννησιν, είνε πεπροικισμένος, πολιτεύεται και ενεργεί μόνον κατά τας υπαγορεύσεις και υποδείξεις της συνειδήσεως και του αποκεκαλυμμένου ηθικού νόμου, μη καθιστών κέντρον της δράσεως αυτού εαυτόν, αλλά τον Θεόν. Ούτε δε μέριμνα περί της αναπτύξεως των γνωστικών και συναισθητικών και βουλητικών της ψυχής αυτού δυνάμεων αναπτύσσων και κρατύνων την πνευματικήν αυτού φύσιν, υποχείριον εις αυτήν ποιών την αισθητικήν φύσιν. Τούτο κατορθών προσηκόντως, μεριμνά είτε περί της διατηρήσεως της ζωής αυτού, διά της υγείας του σώματος, είτε περί της εργασίας και της καταλλήλου αναπαύσεως εντός των ορίων της ηθικότητος, είτε αρμοζόντως χρώμενος τη πενία τω πλούτω, είτε, το σπουδαιότερον πάντων, την καθαρότητα και αγιότητα του σώματος αυτού, ως μέλους του σώματος τοΰ Χριστοΰ, περισώζων από παντός της κακίας μολυσμού, ευλαβείται εν εαυτώ την παρά του Θεού δωρηθείσαν αυτώ ζωήν, προς την αιώνιον παρασκευαζόμενος και εν τω Θεώ ζωήν. Οΰτω καθορίζων τα καθ' εαυτόν άνθρωπος ως ηθική μονάς καταλαμβάνει την προσήκουοαν σχέσιν και θέσιν απέναντι των λοιπών ανθρώπων, ίδιον διαγράφων κύκλον ενεργείας, ανεξαρτήτου μεν, σκοπούσης όμως ουχί την θεραπείαν του <<εγώ>>,αλλά την συνεργασίαν εν τώ κοινώ έργω της ηθικής τελειώσεως πάντων των ανθρώπων, την ηθικήν επ' αυτών επίδρασιν διά του προσήκοντος σεβασμού και της τιμής, ων παρ' αυτών αξιούται διά της ανυπόκριτου προς αυτούς και ευσυνειδήτου διαγωγής και πολιτείας. Τούτο κατορθών, ηθικώς δε προαγόμενος και τους λοιπούς προάγων διά της αφοσιώσεως και αγάπης προς την επί της γης κλήσιν αυτού και το επιτήδευμα, όπερ εστίν ιδιάζων αυτώ της δράσεως τρόπος, συνδέει την επίγειον προς την ουρανίαν κλήσιν, εν μετά πάντων των λοιπών συναντάται ανθρώπων και πληροί τον προορισμόν αυτού. Ώστε τα προς εαυτόν καθήκοντα του ανθρώπου περιλαμβάνονται εν τη ωρισμένη περιοχή του ατομικού ηθικού κύκλου, ον έκαστος κατέχει άνθρωπος, και εις την προσωπικήν αυτού αναφέρονται ζωήν, ήτις δεν δύναται ηθικώς να καθορισθή αδιαφόρως προς την προς τον Θεόν και προς τον πλησίον ηθικήν σχέσιν. Επειδή δε πάσα ηθική σχέσις θεμελιούται επί της αγάπης, διά τούτο προς εαυτόν αγάπη δύναται να είνε αληθής και γνησία μόνον, εάν δέν παραβιάζηται προς τον Θεόν και προς τον πλησίον αγάπη.

Αρχιμ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

*Από το περιοδικό του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας «ΠΑΝΤΑΙΝΟΣ»
της Παρασκευής 6 Μαϊου 1911, σελ. 283-284, έτος γ', αριθμ. 18.
Διευθυντής Γρηγόριος Παπαμιχαήλ.
Εβδομαδιαίον Παράρτημα του <<Εκκλησιαστικού Φάρου>>.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, έρευνα, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ