«ΠΑΤΡΙΔΟ-ΓΡΑΦΗΜΑΤΑ»: ΑΛΕΞ. ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ: «ΦΩΝΗ ΑΥΡΑΣ ΛΕΠΤΗΣ»

«ΠΑΤΡΙΔΟ-ΓΡΑΦΗΜΑΤΑ»

Χρονικά του Ελληνοϊστορείν, μιας Ελλάδας που αποσυντίθεται φύρδιν - μίγδιν, συνήθειες, ιστορίες, ήθη, έθιμα, Πίστη και αξίες που στις μέρες μας εαλώθηκαν από τους  «νεοδιαφωτισμούς» του δαιμονόπληκτου Δυτικού «πολιτισμού» και τις αφιονισμένες διαδράσεις του Οικουμενισμού και της Παγκοσμιοποίησης. Μνήμες, αναμνήσεις και υπομνήσεις για το γένος των Ελλήνων, που από την ίδρυση του νέου Ελληνικού Κράτους και εντεύθεν αγωνίζεται να βρει την «ταυτότητά» του ανάμεσα στη «σκύλλα» του αποστατούντος δυτικοευρωπαϊσμού  και τη «χάρυβδη» του έκπτωτου και καταχθόνιου «αμερικανισμού». Γιατί η Ιστορία εκδικείται, όταν την αγνοείς, πολλώ δε μάλλω, όταν δεν την γνωρίζεις!

Έρευνα - επιμέλεια - δημοσίευση

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

 «ΦΩΝΗ ΑΥΡΑΣ ΛΕΠΤΗΣ» (1901)*

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 1901

<<Αύρα πραεία υπέδειξε. και λεπτοτάτη Κύριον, σοι Ηλιού, Θεώ, ζηλούντι παντοκράτορι, ουχί πνεύμα βίαιον, ου συσσεισμός, ουδέ πυρ εκδειματούν· διό Ιησού τω πράω ψάλλομεν...>>.

Επειδή <<ουδείς δύναται θείναι άλλον θεμέλιον λίθον, παρά τον κείμενον, ος έστιν ο Χριστός>>, κ' επειδή οι άνθρωποι, με το λογικόν των, αδυνατούσι να βάλωσι θεμελιώδη ιδέα, εις τον εγκέφαλόν των, επάνω εις την οποίαν να κτίσωσι το οικοδόμημα των σκέψεών των, ο Θεός άρα έμελλε να φανερωθή εις τούς ανθρώπους, καί εφανερώθη.

Αλλ' ως τί, και υπό ποίον σχήμα θα εφανερώνετο; Μήπως με ανθρώπινα μεγαλεία και ματαιότητας, μήπως ος εγκόμιος δυνάστης και κατακτητής, ως Ταμερλάνος και ως Ναπολέων, η ως μυριόπλουτος Κροίσος, ή ως επιστήμων και σοφός Αρχιμήδης;

Όλα ταύτα είνε ως μηδέν ενώπιον της θείας μεγαλειότητος, ο δε Θεός ηυδόκησε να φανερωθή κ' εφανεροώθη ςς πράος ταπεινός Ιησούς. Τούτο προεσήμαινεν η θεοφάνεια η γενομένη εις τον Θεσβίτην Ηλίαν επί του όρους Χωρήβ.

Ο Θεός εφανερώθη εις τον Προφήτην όχι εν τω πνεύματι τω βιαίω, όχι εν τω συσσεισμώ, όχι εν πυρί, αλλ'  εν φωνή αύρας λεπτής. Και η φωνή της αύρας της λεπτής είνε η φωνή του πράου Ιησού, είνε η φωνή του Ευαγγελίου.

Διά τούτο, λέγει ο μελωδός <<Ιησού τω πράω ψάλλομεν>>. Και διά τούτο, θαρρούντες επιφέρομεν ημείς, οφείλομεν να ψάλλωμεν εν Έκκλησία με πρααείας φωνάς, με φωνήν αύρας λεπτής, και όχι με πολυφωνίας και παραφωνίας, αίτινες ομοιάζουν με το πνεύμα του ανέμου το βίαιον και με τον συσσεισμόν, μέσω των οποίων δεν εφανερώθη ο Θεός.

<<Ουκ εν τω συσσεισμώ, Κύριος... ουκ εν τω πυρί Κύριος· και μετά το πυρ, φωνή αύρας λεπτής· και εκεί Κύριος>>. <<Αναξιφόργιγγες ύμνοι, τίνα Θεόν, τίν' ήοωα, τίν' άνδρα κελαδήσομεν;>>.

Τους ύμνους, τους ανάσσοντας της Φόρμιγγος, επικαλείται ως ανωτέρω ο υψιπέτης Πίνδαρος, προσωποποιών θεσπεσίως τούτους, και ερωτών τίνα θεόν, ήρωα ή άνδρα πρέπει ομού να ψάλλωσι.

Ίσως θα ηδύνατο τις να είπη ότι μέγιστος λυρικός της αρχαιότητος, δια της ανωτέρω επικλήσεως, οιονεί προφητεύει. Η δε πρόρρησίς του πληρούται εις τους ύμνους της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας.

Διότι τις άλλος είνε αληθής Θεός, τον οποίον έπρεπε να κελαδώσιν οι ύμνοι, ειμή ο Χριστός: Και τις ήρως είνε μεγαλείτερος του Χριστού, του πατάξαντος τον αρχέκακον εχθρόν, και νικήσαντος διά του Σταυρού τον θάνατον;

Και τις είνε ανήρ, τις άνθρωπος, αληθέστερος από τον Υιόν τού Ανθρώπου, <<ος εν μορφή Θεοϋ ύπάρχων... εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος>>:

Διά της εκκλησιαστικής άρα μουσικής, οι ύμνοι, οι αναξιφόρμιγγες του ΙΙινδάοου, υμνούσι τον αληθή Θεόν, ήοωα και άνδρα, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Θεραπεύεται δε και η αμηχανία του Πινδάρου, ως και παντός βάλτου ή ποιητού, ευρίσκοντος, εις εν και το αυτό πρόσωπον, ηνωμένας τας τρεις ιδιότητας του Θεού. του ήρωος και του ανθρώπου.

Τοιούτος βίος, ήρως και άνθρωπος ουδείς άλλος ύπάρχει, είμή ο Ιησούς Χριστός..

Α. Παπαδιαμάντης

*Εκ της 15ήμερης μουσικής εφημερίδας των Αθηνών «ΦΟΡΜΙΓΞ»
της 1ης Οκτωβρίου 1901, έτος 1ον, αρ. φ. 1, σελ. 2.
Τη επιμελεία των κ.κ.  Γερμανού Κυργιαζίδη, Ιωάννου Θ. Τσώκλη και Παν. Τζαννέα.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, έρευνα, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ