ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΕΡΑΠΩΝ, ΜΟΝΑΧΟΣ ΤΡΟΦΙΜΟΣ: «ΟΤΑΝ ΣΗΜΑΝΟΥΝ ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ...» ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΑΣΧΑΛΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ 4ον

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο των εκδόσεων «ΑΘΩΣ»,
Ιερομόναχος Βασίλειος, Μοναχός Θεράπων, Μοναχός Τρόφιμος: «Όταν σημάνουν οι καμπάνες...»,
Οι Τρεις Πασχάλιοι Μάρτυρες της Όπτινα, Α' έκδοση, Ιούλιος 2020, σελ.45-49.
Το ξημέρωμα του Πάσχα του 1993 τρεις μοναχοί του ερημητήριου της Όπτινα στη Ρωσία, ο πατήρ Βασίλειος, ο πατέρας Θεράπων και ο πατήρ Τρόφιμος έπεσαν θύματα άγριας δολοφονίας από έναν σατανιστή.
Το συμβάν συγκλόνισε τους ορθόδοξους Ρώσους και τα νέα διαδόθηκαν σύντομα σε όλο τον κόσμο. Ο πρόωρος θάνατος των τριών χαρισματικών, νεαρών μοναχών μοιάζει ίσως με τραγωδία.
Αλλά ο μαρτυρικός θάνατος, με τον οποίο σφραγίστηκαν οι μοναχικοί τους αγώνες, είναι αφορμή όχι για να θρηνεί κανείς, αλλά για να ευφραίνεται.
Όπως είπε ένας από τους ιερείς του μοναστηριού στον επικήδειο λόγο του:
<<Δεν είμαστε τόσο θλιμμένοι όσο χαρούμενοι, επειδή αυτοί οι τρεις αδελφοί ξεκίνησαν και ολοκλήρωσαν με επιτυχία το μοναστικό μονοπάτι της ζωής τους>>.
Και πράγματι ο θεάρεστος τρόπος ζωής και ο θρίαμβός τους επί του θανάτου μαρτυρούνται από τα θαύματα, που άρχισαν να λαμβάνουν χώρα στους τάφους τους, αμέσως μετά τον θάνατό τους.
Οι πατέρες Βασίλειος, Θεράπων και ο Τρόφιμος μαρτύρησαν στις μέρες μας. Έζησαν στον κόσμο μας, φοίτησαν σε δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια.
Ήλθαν αντιμέτωποι με πειρασμούς και δυσκολίες, που συναντούν και σήμερα οι νέοι. Η διαφορά μας είναι ότι εκείνοι ξεπέρασαν αυτούς τους πειρασμούς του κόσμου και υπάκουσαν το ευαγγέλιο:
<<ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δεύρο ακολούθει μοι>> ακόμα και πάνω στο σταυρό.
Οι ζωές αυτών των τριών πατέρων της Όπτινα αποδεικνύουν ότι ακόμη και τον 21ο αιώνα μπορεί κανείς να αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του στον Θεό και να καθαγιαστεί.
Ας αποτελέσουν οι πατέρες Βασίλειος, Θεράπων και Τρόφιμος πηγή έμπνευσης και παράδειγμα για εμάς. (...)
(Εκ του προλόγου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

-Μπάτουσκα, έχετε κάποια επιθυμία, πιο έντονη;

-Ναι, θα ήθελα να πεθάνω το Πάσχα,
όταν σημάνουν οι καμπάνες.

Ιερομόναχος Βασίλειος

Ο Ιγκόρ έφτασε να αγαπά τόσο πολύ την Όπτινα, ώστε να μη θέλει ούτε να επιστρέψει στο σπίτι του. Όμως, μη θέλοντας να υποκύψει στη δική του βούληση, στράφηκε σε έναν από τους ιερείς, ο οποίος τον συμβούλευσε να πάει στη Μόσχα, για να ηρεμήσει τη μητέρα του και να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς του με τον κόσμο. <<Γνώριζα, βέβαια, ότι ο γιος μου προετοιμαζόταν να πάει στο μοναστήρι>> θυμάται η Άννα Μιχαήλνοβα, <<αλλά δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή ότι μιλούσε σοβαρά>>. Στις 17 Οκτωβρίου του 1988, λίγο μετά την αγιοκατάταξη του στάρετς Αμβροσίου, του πρώτου από τη σύναξη των δεκατεσσάρων στάρετς της Όπτινα που αγιοποιήθηκε, και κατά τη διάρκεια του εορτασμού της χιλιετηρίδας της βάπτισης των Ρως, ο Ιγκόρ επέστρεψε στο ερημητήριο της Όπτινα. Εκείνη την ημέρα έγραψε: <<Έφτασα στο μοναστήρι. Όσιε Στάρετς Αμβρόσιε, πρέσβευε στον Θεό για μένα>>. Του παραχωρήθηκε ένα κοινό κελί στο μοναστήρι μαζί με άλλους εργάτες και δόκιμους. Αργότερα μεταφέρθηκε στη σκήτη, στην καλύβα του στάρετς Αμβροσίου, στο κελί του στάρετς Ιωσήφ, ο οποίος ήταν συγκάτοικος του στάρετς Αμβροσίου. Δεν είχε περάσει χρόνος από τότε που το μοναστήρι είχε καταστραφεί από το κράτος και στην Εκκλησία γίνονταν μεγάλες προσπάθειες να αποκατασταθούν οι ναοί και τα κελλιά. Όσο αφορά στη σκήτη, δεν είχε επιστραφεί ολόκληρη, μόνο κάποια από τα ερειπωμένα κομμάτια της. Ένα τμήμα του Μουσείου Ιστορίας της Καλούγκα, σπίτια και αυλές λαϊκών κατελάμβαναν το υπόλοιπο της γης της σκήτης. Το κελί των στάρετς συγκινούσε πολύ την ευαίσθητη, πιστή ψυχή του Ιγκόρ. Ο στάρετς Νεκτάριος συνήθιζε να αφήνει εκεί τους προσκυνητές μόνους, στο δωμάτιο όπου το χαριτόβρυτο πνεύμα των μεγάλων, διορατικών διδασκάλων ζει και δεν θα εξαφανιστεί ποτέ. Από την καλύβα των στάρετς ο Ιγκόρ πήγαινε στα διακονήματά του υπηρετώντας ως νυχτοφύλακας, ξεφορτώνοντας τούβλα, διαλέγοντας πατάτες, εργαζόμενος στο εργαστήριο αγιογραφίας, εργαζόμενος στον ξενώνα και ούτω καθεξής. Έχοντας μεγάλη φυσική δύναμη, κατέβαλλε όλες τις δυνάμεις του. Το μοναστήρι ανεγειρόταν από τα ερείπια μπροστά στα μάτια του και ο ίδιος έβαζε το λιθαράκι του. Ο ιερομόναχος Δ. θυμάται: <<Ήμουν αρκετά τυχερός να ζήσω κοντά στον πατέρα Βασίλειο πέντε χρόνια. Ήταν φωτεινή προσωπικότητα. Θυμάμαι πως τον χειμώνα του 1988-1989 ζούσαμε μαζί στην καλύβα του στάρετς Αμβροσίου. Εγώ ήμουν δόκιμος και αργότερα έγινα μοναχός και κείνος απλός προσκυνητής, όμως ένιωθα την πνευματική υπεροχή και ομορφιά του. Ο χαρακτήρας του ήταν αυστηρά μοναστικός. Αυτός, όπως και οι πατέρες Θεράπων και Τρόφιμος, θα έπρεπε να είναι στην Όπτινα μια εκατονταετία πριν, επειδή κατά το πνεύμα τους έμοιαζαν να έρχονται από εκείνη την εποχή>>. Στις 17 Νοεμβρίου του 1988 ο Ιγκόρ έγραψε: <<Η εικόνα της Παναγίας του Καζάν και η εικόνα του οσίου Αμβροσίου ανέβλυσαν μύρο. Παναγία, δώσε μας δύναμη. Άγιε στάρετς, προστάτευσέ μας>>. Ο αρχιμανδρίτης του μοναστηριού, ο ίδιος ο πατριάρχης Μόσχας και Πάσης Ρωσίας Αλέξιος Β', είχε ευλογήσει την αδελφότητα με την εικόνα της Παναγίας του Καζάν, την οποία είχαν αρπάξει από την Όπτινα οι μπολσεβίκοι. Στη σκήτη, στην καλύβα των μεγάλων στάρετς, ο μελλοντικός μάρτυρας του Χριστού συνέχιζε να γράφει σλαβονικά ποιητικά κείμενα, κυρίως στιχηρά. Είναι σαφές ότι ακόμη και οι πρώτες απόπειρες, στις οποίες η σλαβονική γλώσσα δεν ήταν πάντοτε αψεγάδιαστη, ξεπηδούσαν από μια καρδιά, που εμπνέεται από πίστη στον Θεό. Το ταλέντο του εκκλησιαστικού υμνογράφου είναι σπάνιο, αλλά ο Ιγκόρ αναμφισβήτητα το διέθετε. Το πιθανότερο είναι ότι είχε και επίγνωση του ταλέντου του, καθώς τα στιχηρά έγιναν περισσότερο εκλεπτυσμένα, περίτεχνα και αυξήθηκαν, σε αριθμό. Στις 3 Ιανουαρίου 1989, ο Ιγκόρ έγραψε: Ω, μοναστήρι των Αγίων Εισοδίων/ω, άξια ευλογημένο ερημητήριο της Όπτινα,/πάντα ελπίζον στο έλεος της θεομήτορος,/στις όχθες του ποταμού, ρέον προς την αιώνια ζωή,/εσύ έθρεψες το δέντρο των στάρετς/ και μοιάζεις με πόλη, που έχει κατέβει από τον ουρανό,/όπου ο Θεός ενοικεί με τον άνθρωπο/ ξεπλένοντας τα δάκρυα από τα μάτια του./Αδελφοί μου, αγαλλιασόμεθα/υμνώντας τον Χριστό, τον Θεό μας,/και την Κυρά του κόσμου, την Πάναγνη Παρθένο,/διότι αυτή μας έδωσε ένα Λιμάνι για τη σωτηρία,/ και διδασκάλους τους σεβάσμιους πατέρες.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο των εκδόσεων «ΑΘΩΣ»,
Ιερομόναχος Βασίλειος, Μοναχός Θεράπων, Μοναχός Τρόφιμος: «Όταν σημάνουν οι καμπάνες...»,
Οι Τρεις Πασχάλιοι Μάρτυρες της Όπτινα, Α' έκδοση, Ιούλιος 2020, σελ.45-49.