.jpg)
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο των εκδόσεων «ΑΘΩΣ»,
Ιερομόναχος Βασίλειος, Μοναχός Θεράπων, Μοναχός Τρόφιμος: «Όταν σημάνουν οι καμπάνες...»,
Οι Τρεις Πασχάλιοι Μάρτυρες της Όπτινα, Α' έκδοση, Ιούλιος 2020, σελ. 69-73.
Το ξημέρωμα του Πάσχα του 1993 τρεις μοναχοί του ερημητήριου της Όπτινα στη Ρωσία, ο πατήρ Βασίλειος, ο πατέρας Θεράπων και ο πατήρ Τρόφιμος έπεσαν θύματα άγριας δολοφονίας από έναν σατανιστή.
Το συμβάν συγκλόνισε τους ορθόδοξους Ρώσους και τα νέα διαδόθηκαν σύντομα σε όλο τον κόσμο. Ο πρόωρος θάνατος των τριών χαρισματικών, νεαρών μοναχών μοιάζει ίσως με τραγωδία.
Αλλά ο μαρτυρικός θάνατος, με τον οποίο σφραγίστηκαν οι μοναχικοί τους αγώνες, είναι αφορμή όχι για να θρηνεί κανείς, αλλά για να ευφραίνεται.
Όπως είπε ένας από τους ιερείς του μοναστηριού στον επικήδειο λόγο του:
<<Δεν είμαστε τόσο θλιμμένοι όσο χαρούμενοι, επειδή αυτοί οι τρεις αδελφοί ξεκίνησαν και ολοκλήρωσαν με επιτυχία το μοναστικό μονοπάτι της ζωής τους>>.
Και πράγματι ο θεάρεστος τρόπος ζωής και ο θρίαμβός τους επί του θανάτου μαρτυρούνται από τα θαύματα, που άρχισαν να λαμβάνουν χώρα στους τάφους τους, αμέσως μετά τον θάνατό τους.
Οι πατέρες Βασίλειος, Θεράπων και ο Τρόφιμος μαρτύρησαν στις μέρες μας. Έζησαν στον κόσμο μας, φοίτησαν σε δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια.
Ήλθαν αντιμέτωποι με πειρασμούς και δυσκολίες, που συναντούν και σήμερα οι νέοι. Η διαφορά μας είναι ότι εκείνοι ξεπέρασαν αυτούς τους πειρασμούς του κόσμου και υπάκουσαν το ευαγγέλιο:
<<ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δεύρο ακολούθει μοι>> ακόμα και πάνω στο σταυρό.
Οι ζωές αυτών των τριών πατέρων της Όπτινα αποδεικνύουν ότι ακόμη και τον 21ο αιώνα μπορεί κανείς να αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του στον Θεό και να καθαγιαστεί.
Ας αποτελέσουν οι πατέρες Βασίλειος, Θεράπων και Τρόφιμος πηγή έμπνευσης και παράδειγμα για εμάς. (...)
(Εκ του προλόγου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
-Μπάτουσκα, έχετε κάποια επιθυμία, πιο έντονη;
-Ναι, θα ήθελα να πεθάνω το Πάσχα,
όταν σημάνουν οι καμπάνες.
Ιερομόναχος Βασίλειος
Στις 23 Αυγούστου ο πατέρας Βασίλειος εκάρη σταυροφόρος61 μοναχός <<προς τομή και στη μνήμη του αγίου Βασιλείου του ευλογημένου και θαυματουργού Μόσχας, όπως έγραψε. Στη γιορτή της συνάξεως των Αρχαγγέλων έγινε ιερομόναχος. Δεν μπορούσε να κρύβεται πλέον. Ο Βασίλειος, ο λύχνος του Κυρίου τοποθετείτο <<επί την λυχνίαν>> και θα φώτιζε πλέον <<πάντες τους εν τη οικία>>... (Ματθ. 5:15). Έχει καταγραφεί για τον άγιο: <<Είδα τον πατέρα Βασίλειο για πρώτη φορά, όταν ήταν γραμματέας του πατρός Ευλογίου. Ήταν ευθαλής, γεροδεμένος και με χαρακτηριστικά συνηθισμένα. Φορούσε ένα απλό πουκάμισο με μικρά καρό. Είχε όμως κάτι το ασυνήθιστο. Ήθελα να τον εξετάσω περισσότερο και να καταλάβω τι ήταν αυτό, που του έδινε αυτή την όψη. Η εμφάνισή του με εξέπληξε. Ήθελα να <<αισθανθώ>> αυτό το είδος ανθρώπου. Αλλά ένιωθα άβολα να τον πολιορκήσω με μάταιες ερωτήσεις, αν και μπορούσα να πάνω εύκολα κουβέντα. Φαινόταν ότι έλεγε την ευχή. Όταν ο πατέρας Βασίλειος έγινε μοναχός και έπειτα ιερομόναχος, μου κίνησε ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον. Ξεχώριζε ανάμεσα στους αδελφούς, συγκεντρωμένος, συγκροτημένος, με τα μάτια στο πάτωμα. Αναρωτιόμουν: Αυτά τα εξωτερικά μοναστικά σημάδια δείχνουν την εσωτερική του κατάσταση; Καταλάβαινα ότι αυτό δεν ήταν υποκριτική στάση, αλλά πραγματική. Συνήθως έμενε στο κελί του, έβγαινε μόνο για να πάει στην εκκλησία, στα διακονήματά του και στην τράπεζα, όπου τρώνε οι μοναχοί. Αν τον πλησίαζε κάποιος για να κάνει ερωτήσεις, απαντούσε σύντομα. Δεν τον είδα ποτέ ούτε να κάνει βόλτα>>. Ο πατήρ Ι. θυμάται: <<Ήταν άνθρωπος με εντυπωσιακή αφοσίωση και πολύ χαρισματικός. Φαινόταν άνθρωπος συγκροτημένος και συμπαγής. Ποτέ δεν προσπαθούσε να γίνει αρεστός στους άλλους. Βρισκόταν πάντοτε ενώπιον του Θεού. Ήταν απαιτητικός με τον εαυτό του στον μέγιστο βαθμό. Δεν συμβιβαζόταν ποτέ, ούτε έψαχνε για δικαιολογίες. Ήταν πολύ ευαίσθητος στη φωνή της συνείδησής του. Ήταν από αυτούς, που δεν μπορούν να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς την Όπτινα. Συχνά επισκεπτόταν τους τάφους των στάρετς. Η εσωτερική του ζωή ήταν, βέβαια, κρυμμένη, πράγμα φυσιολογικό. Σαν αληθινός μοναχός κρατούσε πολλά πράγματα κρυμμένα. Γνώριζε πως να κρατά το στόμα του κλειστό. Κανείς ποτέ δεν τον είδε να μιλά περί ανέμων και υδάτων, να μιλά οργισμένος ή να επικρίνει. Εξομολογούνταν σύντομα, ενδελεχώς, ουσιαστικά, χωρίς επιφυλάξεις ή εξηγήσεις των συνθηκών, που θα μπορούσαν να συγχωρήσουν κάτι, δηλαδή δίχως έλεος για τον παλαιό άνθρωπο. Ο λόγος του ήταν λόγος σκεπτόμενος με αληθινή μετάνοια και βαθιά μειωμένη ομολογία της αμαρτωλότητας. Προσπαθούσε να ξεφορτωθεί όλα όσα εμπόδιζαν την πνευματική ζωή. Το χάρισμά του να βλέπει τις αμαρτίες του, το πιο πολύτιμο χάρισμα που πρέπει να έχουμε, το είχε σε τέτοια πληρότητα, που δεν έχω ξαναδεί σε κάποιον τόσο νέο. Πίστευε ακλόνητα στη Θεία πρόνοια. Προσευχόταν στους στάρετς μας. Ο άγιος μπάτουσκα Αμβρόσιος πρέπει να ήταν πολύ κοντά του και προφανώς ο πατήρ Βασίλειος λάμβανε βοήθεια γεμάτη χάρη και φωτισμό. Αν ήταν δυνατόν γι' αυτόν να απομονωθεί, για παράδειγμα, τις Κυριακές, θα το έκανε. Η ησυχία και η απομόνωση του ήταν αναγκαίες. Βάδιζε στο ένα και μοναδικό μονοπάτι, για το οποίο έκαναν λόγο οι άγιοι Πατέρες: προσοχή, γεμάτη προσευχή, μετάνοια και θρήνο. Διάβαζε πολύ και όσο διάβαζε τόσο έβρισκε απαντήσεις στις ερωτήσεις του. Δεν διάβαζε, βέβαια, μόνο τον άγιο Ιγνάτιο, αλλά ο άγιος Ιγνάτιος και οι στάρετς προείχαν. Ο πατέρας Βασίλειος διάλεξε σταθερή πορεία εξ αρχής και γι' αυτό προχωρούσε γρήγορα, σαν ένα πλοίο της γραμμής. Δεν υπήρχαν διακοπές, όλα ήταν σταθερά. Στο μετόχι υπέμενε όλες τις δυσκολίες των διακονημάτων χωρίς παράπονα, ανεξάρτητα από το πόσο δύσκολα ήταν>>. Εξ αρχής του ήταν αγαπητοί οι μεγάλοι στάρετς της Όπτινα, ιδίως ο στάρετς Αμβρόσιος, τον οποίον τιμούσε ιδιαιτέρως, ενώ ήταν ακόμη κοσμικός. Ζητούσε τη βοήθεια των αγίων Γερόντων σε ό,τι ετοιμαζόταν να κάνει. Συχνά προσευχόταν στους τάφους τους. Ο εργάτης Κ., που τους φρόντιζε και φύτευε λουλούδια εκεί, θυμάται: <<Παραδέχομαι ότι θύμωνα με τους πατέρες Βασίλειο και Θεράποντα. Ήταν Άνοιξη, Απρίλιος, έπρεπε να προετοιμάσω το χώμα και να φυτέψω λουλούδια και κείνοι στέκονταν στους τάφους των στάρετς προσευχόμενοι. Ο πατέρας Θεράπων προσευχόταν κάποτε επί σαράντα λεπτά. Ο πατήρ Βασίλειος, όταν έβλεπε ότι με ενοχλούσε, παραμέριζε και καθόταν στο παγκάκι. Αλλά μόλις έφευγα και πήγαινα στα παρτέρια με τα λουλούδια, κοίταζα και, να τος πάλι, στεκόταν στους τάφους>>.
61: Ο σταυροφόρος είναι ο επόμενος βαθμός μετά τον ρασοφόρο και είναι επίσης γνωστός ως μικρόσχημος. Στο στάδιο αυτό ο μοναχός προχωρά σε υπόσχεση αγαμίας, υπακοής και ακτημοσύνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου