Η ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΒ ΣΤΗΝ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΠΟΤΣΑΕΦ

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο των εκδόσεων «ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ» και «ΑΘΩΣ»:

«Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΒ ΤΟΥ ΠΟΤΣΑΕΦ»,
Α' έκδοση, Ιούλιος 2009, σελ. 28-31.
<<Το βιβλίο εξιστορεί με γλαφυρό τρόπο το βίο του Αγίου Ιώβ που έζησε τον 16ο αιώνα στη Ρωσία, καθώς και θαυμαστά σημεία που φανερώθηκαν μετά την κοίμησή του.
Ο Όσιος Ιώβ του Ποτσάεφ, κατά κόσμον Ιωάννης Ζέλεζο, γεννήθηκε περί το 1550 στη Γαλικία της Ρωσίας.
Εκάρη μοναχός σε ηλικία μόλις δώδεκα ετών.
Η φήμη των ασκητικών του αγώνων απλώθηκε σύντομα σε όλες τις γειτονικές περιοχές της Πολωνίας και της Μικρής Ρωσίας και πλήθος λαού, ανάμεσά τους και ο Πρίγκηπας του Οστρόγκ, στράφηκαν προς αυτόν.
Εξελέγη ηγούμενος μετά από παρακλήσεις των συνασκητών του.
Διακρίθηκε για τους αγώνες του υπέρ της Ορθοδπξίας, την οποία απειλούσαν οι αιρέσεις της Ουνίας και των Προτεσταντών.
Την ημέρα ασκούσε τον εαυτό του με συνεχές εργόχειρο, κυρίως αγροτικές εργασίες και κτίσιμο ιχθυοφραγμάτων.
Τη νύχτα αποσυρόταν σ' ένα σπήλαιο στο οποίο προσευχόταν.
Εκεί αξιώθηκε να αντικρίσει το άκτιστο φως. Υπήρξε, παράλληλα, σημαντικός συγγραφέας και απολογητής της Ορθοδοξίας.
Ο Όσιος Ιώβ κοιμήθηκε εν ειρήνη το 1651 μετά τη Θεία Λειτουργία.
Τόσο η κατάσταση των λειψάνων του, που μυρόβλυσαν, όσο και τα θαύματά του οδήγησαν την Εκκλησία στην ανακήρυξή του ως Αγίου>>.
(Εκ του οπισθόφυλλου του βιβλίου)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Η ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΒ ΣΤΗΝ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΠΟΤΣΑΕΦ

Η φήμη, την οποία απολάμβανε ο Όσιος Ιώβ μεταξύ των συγχρόνων του Ορθοδόξων για τα επιτεύγματά του αυτά, είναι επομένως αυτονόητη. Και μιλώντας, ακριβώς για την συμμετοχή του Αγίου στην αντιγραφή εκκλησιαστικών βιβλίων, ο Δοσίθεος αμέσως προσθέτει ότι <<για όλα αυτά οι γύρω περιοχές άρχισαν να συγκεντρώνονται γύρω του και να τον ταλανίζουν με τιμές και επαίνους>>. Αναντίρρητα αυτή η φήμη μόνον ταλαιπωρούσε τον σεμνό ασκητή του Χριστού. Πάντα αυστηρός, όσον αφορά τον εαυτό του, και έχοντας διαλάμψει με την πραότητα και την ταπείνωση από τα νεανικά του χρόνια, επιθυμούσε ο Θεός μόνον να είναι μάρτυρας των αγώνων του, <<διότι ποθούσε την αναγνώριση από τον Θεό μόνον, ο Οποίος βλέπει τα κρυπτά των [ανθρώπων]>>. Κάτω από τις συνθήκες αυτές, ο Όσιος Ιώβ κατηύθυνε το βλέμμα του προς την γειτονική Μονή του Ποτσάεφ, η οποία βρισκόταν στην έρημο, <<όπου επιθυμούσε να κρυφθεί εντελώς από τους επαίνους [των ανθρώπων]>>. Και ίσως με αυτό να συνδεόταν στην ψυχή του η αξιοθρήνητη συνειδητοποίηση της αδυναμίας και της εξασθένησης του αγώνα εναντίον εκείνων οι οποίοι στη δυτική περιοχή της Ρωσίας αγωνίζονταν να επιτύχουν την επικράτηση του Λατινισμού, ακόμη δε περισσότερο όταν, μέχρι το τέλος της περιόδου αυτής, οι Ιησουϊτες είχαν αρχίσει να ρίχνουν τα δίχτυα τους και μέσα στην ίδια την οικογένεια του Πρίγκηπα Κωνσταντίνου του Οστρόγκ -ο ανάξιος γυιος του, Γιάνουζ έγινε οπαδός του Λατινισμού, ενόσω ακόμη ζούσε ο πατέρας του. Εδώ οφείλουμε να προσθέσουμε επίσης ότι ο ίδιος ο Πρίγκηπας Κωνσταντίνος μπορεί να φέρει κάποια ευθύνη για την αποχώρηση του Οσίου Ιώβ από την Μονή του στο Ντουμνό -όχι με την έννοια ότι ο Πρίγκιπας σε κάποια στιγμή πρόδωσε την Ορθοδοξία, αλλά κυρίως επειδή, διεξάγοντας πόλεμο εναντίον των Προτεσταντών και των Καθολικών, συχνά χρησιμοποιούσε τα όπλα των εχθρών της Ορθοδοξίας για ορθόδοξους σκοπούς και έτσι έγινε ύποπτος ότι έκλινε άλλοτε προς τον Σοσινισμό και άλλοτε προς τον Καθολικισμό. Είναι επίσης πολύ γνωστό ότι ο Πρίγκηπας του Οστρόγκ έπαιξε έναν αρκετά ενεργό ρόλο στις συναντήσεις μεταξύ Ορθοδόξων και Προτεσταντών, με σκοπό την ένωση των συμφερόντων και των δύο πλευρών' και με αυτόν τον στόχο, το 1599, προσκάλεσε τους Ορθοδόξους κληρικούς, συμπεριλαμβάνοντας όμως και τον Ουνίτη Ηγούμενο Ισαάκιο της Μονής του Αγίου Σωτήρος στο Ντουμπνό, να παρακολουθήσουν μαζί μία τέτοια σύναξη στο Βιλνό. Πρέπει να γίνει κατανοητό, καθώς σωστά σημειώνει ο λόγιος καθηγητής Πετρώφ, ότι σε τέτοιες προσπάθειες ο Πρίγκηπας του Ορστρόγκ έβρισκε έναν αποφασιστικό αντίπαλο στο πρόσωπο του Οσίου Ιώβ, ο οποίος αγωνιζόταν με μεγάλο ζήλο εναντίον των ετεροδόξων. Επιπλέον, ίσως ο Πρίγκηπας του Οστρόγκ να είχε επίσης διαφοροποιηθεί από τον Όσιο Ιώβ, στις απόψεις του σχετικά με την καθιέρωση του μοναχισμού και τον πόθο του να αναδιοργανώσει τις Ορθόδοξες Μονές που βρίσκονταν σε εδάφη τα οποία υπάγονταν στην εξουσία του, ώστε να αποτελέσουν Κοινότητες σύμφωνα με τους κανόνες του Μεγάλου Βασιλείου, παράλληλες κατά κάποιον τρόπο, με τα μοναχικά τάγματα του Δυτικού Χριστιανισμού, ώστε να αποφύγει την μομφή των ετεροδόξων, οι οποίοι χλεύαζαν τους Ορθοδόξους ερημίτες <<ως κτήνη και άγρια θηρία>>. Με αυτόν τον στόχο κατά νουν το 1592 ο Πρίγκηπας του Οστρόγκ εγκατέστησε στην Μονή του Αγίου Σωτήρος στο Ντουμνό μία Μοναστική Κοινότητα που ακολουθούσε το Τυπικό του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου και επίσης πρότεινε να οργανώσει μία Γυναικεία Μονή επάνω στις ίδιες αρχές. Παρόμοια τύχη περίμενε και την Μονή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού του Οσίου Ιώβ, στην οποία το 1599 ο Πρίγκηπας Κωνσταντίνος απένειμε τις εκτάσεις και τα προνόμοια, τα οποία αναφέραμε πιο πάνω, παράλληλα με τις δωρεές που έδωσε στην Μονή του Αγίου Σωτήρος, όταν την αναδιοργάνωσε. Είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι ο Όσιος Ιώβ δεν συμφωνούσε με την αναδιοργάνωση αυτή η οποία καθιέρωνε στις Μονές τον μοναχισμό του τύπου της Σκήτης (προς τον οποίο, όπως θα δούμε παρακάτω στην ζωή του Οσίου στο όρος Ποτσάεφ, γενικά δεν έκλινε πολύ) αντί του κοινοβιακού μοναχισμού. Επιπλέον, η αναδιοργάνωση αυτή, φέρνοντας τις Ορθόδοξες Μονές πιο κοντά, ως προς την μορφή, στις Μονές των Καθολικών, έδωσε αργότερα την δυνατότητα στους Λατίνους και τους Ουνίτες να τις διαμορφώσουν, μετατρέποντάς τες σε Μονές του καθαρά Λατινικού τάγματος του Μεγάλου Βασιλείου. Τελικά, κατά πάσαν πιθανότητα, απομακρυνόμενος ο Όσιος Ιώβ από τις μυστικές διώξεις των Ιησουϊτών, οι οποίοι εκείνον τον καιρό εγκαινίαζαν έναν νέο και τρομερό επιθετικό αγώνα εναντίον της Ορθοδοξίας στο πρόσωπο του διεκδικητή Γρηγορίου  Ατρέπιεφ, ο Όσιος Ιώβ <<επέλεξε τον κατάλληλο καιρό>> και, επωφελούμενος από αυτόν, αναχώρησε μυστικά από την Μονή του Ντουμπνό (γύρω στο έτος 1600) και αποσύρθηκε στο όρος Ποτσάεφ <<το οποίο από το παρελθόν είχε διαλάμψει με την ακτινοβολία πολλών θαυμάτων>>!

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο των εκδόσεων
«ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ» και «ΑΘΩΣ»:
<<Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΒ ΤΟΥ ΠΟΤΣΑΕΦ>>,
Α' έκδοση, Αθήνα 2023, σελ. 28-31.