ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ: «Η ΘΡΥΛΙΚΗ ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ» (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ)

 

Στα χρόνια μας, η σύλληψη και πραγμάτωση της ιδέας της παγκοσμιοποίησης μεταβάλλει άρδην σε πολλούς το εθνικό τους συναίσθημα, την καλώς εννοούμενη πατριωτική ιδέα και έγερση, σκοπούμενη (η παγκοσμιοποίηση) στην πολιτιστική πολτοποίηση των λαών διά του χωνευτηρίου της πολυσυλλεκτικότητας και της πολυπολιτισμικότητας. Ο εθνισμός (και ουχί ο εθνικισμός) -ως ιδέα- σέβεται και εκτιμά τις ιδιαιτερότητες κάθε έθνους, ταυτόχρονα όμως φροντίζει να διατηρήσει τη δική του προγονική ταυτότητα, το δικό του πατροπαράδοτο πολιτισμό και την ημετέρα λατρευτική Πίστη. Μπροστά στο αποτροπιαστικό και επικίνδυνο φάσμα του Ολοκληρωτισμού που προωθείται, προσφέρουμε στο αναγνωστικό μας κοινό -χάριν της εθνικής μας υπόστασης και του δικού μας ελληνικού πατριωτισμού- το βιβλίο «Λέλα Καραγιάννη - Η θρυλική γιαγιά μου» που έγραψε η εγγονή της Εθνικής μας Αγωνίστριας, Λέλα Βύρ. Καραγιάννη, προς τόνωση και ενίσχυση των κληροδοτημάτων του γένους μας. Το έργο θα ολοκληρωθεί με αποσπασματικές αναρτήσεις, δίχως να απωλέσει το πνεύμα και το ύφος με τα οποία γράφτηκε. Σήμερα, που οι περισσότεροι αποφεύγουν να μιλήσουν για έθνος, γένος, ιστορία, αρχαίο και ρωμέϊκο πολιτισμό, υπό τον κίνδυνο να μην τους αποκαλέσουν εθνικιστές ή φασίστες, το βιβλίο της Λέλας Καραγιάννη έρχεται να θυμίσει, πως ή ίδια βασανίστηκε και τουφεκίστηκε από Έλληνες και ξένους φασίστες! Η ίδια και η εθνική οργάνωση «Μπουμπουλίνα» που δημιούργησε, διώχθηκε ανηλεώς και παντοιοτρόπως από την «Διεύθυνση Ειδικής Ασφάλειας του Κράτους», (απαρτισμένη κατά το πλείστον από Έλληνες δοσίλογους) που ήταν ένα ειδικό τμήμα της «Ελληνικής Χωροφυλακής» δημιουργημένο από τον Ε. Βενιζέλο! Ενταγμένη αργότερα στο κατασκοπευτικό δίκτυο Απόλλων, αποκρυπτογράφησε απόρρητα σχέδια των Γερμανών κατακτητών προκαλώντας τους δολιοφθορές, διοχέτευσε πληροφορίες για Έλληνες συνεργάτες των Αρχών Κατοχής, ενώ παράλληλα συνέβαλε στη βοήθεια των Άγγλων συμμάχων που είχαν εγκλωβιστεί στην Αθήνα. Για όλα αυτά τουφεκίστηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου στις 8 Σεπτεμβρίου του 1944, ένα μήνα πριν από την απελευθέρωση και δυο μήνες πριν από τα Δεκεμβριανά. Ευχόμαστε καλή δημιουργική ανάγνωση και εθνική αφύπνιση, όλα ιδωμένα υπό το άσβεστο φως της Ορθοδοξίας, ως πνευματικού φάρου για την πνευματική και ψυχική μας σωτηρία εδώ και στην Άνω Ιερουσαλήμ. Εύχεσθε!

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4

Φιλανθρωπικό έργο

Μικρασιατική καταστροφή

Η Μικρασιατική καταστροφή του 1922, ο διωγμός και η σφαγή των Ελλήνων της Ιωνίας από τους Τούρκους αναστάτωσαν τότε κυριολεκτικά ολόκληρο το δυτικό κόσμο και μαζί και την ψυχή της Λέλας και του Νίκου Καραγιάννη που η οικογένειά του, η μητέρα και τα αδέλφια του ζούσαν ακόμα στη Σμύρνη. Ευτυχώς, όμως, στάθηκαν τυχεροί και κατάφεραν να φύγουν και να φτάσουν ασφαλείς στην Ελλάδα, αφήνοντας βέβαια πίσω τους την περιουσία τους, τα σπίτια τους και όλα τους τα υπάρχοντα. Το πλήθος, όμως, των προσφύγων που άρχιζε να κατακλύζει την Αθήνα, τους δρόμους και τις πλατείες, άστεγοι και πεινασμένοι, δεν άφησαν την Λέλα Καραγιάννη αδιάφορη. Συγκλονισμένη από την ανθρώπινη τραγωδία αποφάσισε να δράσει. Η μεγαλοψυχία της και η βαθιά της αγάπη για τον άνθρωπο, της έδωσαν τη δύναμη να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο και κυρίως το γεγονός που ήταν ήδη μητέρα τριών μικρών παιδιών και εγκυμονούσα στο τέταρτο. Αποφασιστική καθώς ήταν και χωρίς ενδοιασμό, όμως το σπίτι της να στεγάσει και να φιλοξενήσει όσο περισσότερο κόσμο μπορούσε και κυρίως γέροντες και νεαρές μητέρες με μικρά παιδιά. Πολλές από αυτές δυστυχώς ήταν ήδη χήρες, γιατί οι άντρες τους, θύματα της αγριότητας των Τούρκων, είχαν σφαγεί. Η Λέλα Καραγιάννη παρόλη την ευθύνη που είχε αναλάβει, να θρέψει και να φροντίσει για τις ανάγκες αυτών των ανθρώπων, αισθάνθηκε πως η προσφορά της δεν ήταν αρκετή. Ήθελε να βοηθήσει πολύ περισσότερο. Άρχισε λοιπόν αμέσως να ψάχνει και να αναζητά καταλύματα. Απευθύνεται σε συγγενείς, φίλους και γείτονες, και τους ενθαρρύνει να κάνουν το ίδιο προσφέροντάς τους παράλληλα τρόφιμα και φάρμακα από την φαρμακαποθήκη του συζύγου της. Ο Νικόλαος Καραγιάννης, επίσης καλός και γενναιόδωρος άνθρωπος, παρείχε στη γυναίκα του που υπεραγαπούσε και θαύμαζε, την οικονομική δυνατότητα να εκφράσει έμπρακτα τον ανθρωπισμό και τη μεγαλοψυχία της. Αυτές οι προϋποθέσεις έδωσαν διέξοδο στην διακαή επιθυμία της Λέλας να βρει λύσεις και να βοηθήσει τους άστεγους πρόσφυγες. Αναγνωρίζοντας πως η βασικότερη ανάγκη για την επιβίωσή τους ήταν η διατροφή, πήρε την πρωτοβουλία και την ευθύνη να οργανώσει συστηματικά συσσίτια. Μετέτρεψε το υπόγειο του σπιτιού της σε μια τεράστια κουζίνα και με τη βοήθεια μερικών από τις νεαρές προσφυγοπούλες που φιλοξενούσε, παρασκεύαζαν και μοίραζαν καθημερινά φαγητό στην πλατεία της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου Κυψέλης που ήταν η ενορία της, τετράγωνα από το σπίτι που έμενε, στην οδό Τήνου 14. Στη γειτονιά της ήταν ήδη γνωστή για την καλοσύνη και τη γενναιοδωρία της. Η καινούργια της όμως αυτή δραστηριότητα έγινε σύντομα ευρέως γνωστή από στόμα σε στόμα και ο αριθμός των ανθρώπων που είχαν ανάγκη από το καθημερινό αυτό γεύμα, άρχισε να πληθαίνει καθώς σε αυτούς προστέθηκαν όλοι οι άποροι γέροντες της περιοχής και πολλές εγκαταλελειμμένες μητέρες, χήρες και ορφανά. Για όλους αυτούς τους άτυχους ανθρώπους η Λέλα Καραγιάννη ήταν η προστάτης και η ευεργέτης τους. Ήταν η γυναίκα με το γλυκό χαμόγελο και τη ζεστή αγκαλιά, που τους γέμιζε ελπίδα και έκανε ό,τι μπορούσε να τους ανακουφίσει και να καλύψει τις βασικές τους ανάγκες. Εκτός από το καθημερινό τους συσσίτιο τους πρόσφερε ρουχισμό, φάρμακα, χρήματα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Το πλήθος αυτό των ανθρώπων την ευγνωμονούσε και την υπεραγαπούσε, κυρίως τα μικρά παιδιά που τους αγόραζε ρουχαλάκια και παιχνίδια και τις γιορτές τα έπαιρνε σπίτι τους, για να παίξουν με τα δικά της παιδιά. Όλη αυτή η δραστηριότητα και προσωπική φροντίδα που κατέβαλε η Λέλα Καραγιάννη, υπήρξε η αρχή ενός αξιόλογου και αξιέπαινου φιλανθρωπικού και κοινωνικού έργου που που απαίτησε εκ μέρους της τεράστιο ψυχικό σθένος, αφοσίωση, χρόνο και χρήμα. Οι ευγενικές της πρωτοβουλίες και η προσφορά της στον παράγοντα άνθρωπο δεν περιορίστηκαν μόνο στον τομέα διανομής συσσιτίων. Ευεργέτησε και συμπαραστάθηκε οικονομικά και ηθικά πάρα πολύ κόσμο. Ένιωσε και στήριξε διαλυμένες οικογένειες. Προστάτεψε, προίκισε και πάντρεψε άπορες κοπέλες. Μεγάλωσε και βάπτισε πολλά ορφανά. Είχε μεγάλη συμπόνια για τους γέροντες και επισκεπτόταν συχνά διάφορα νοσοκομεία, ορφανοτροφεία, καθώς και το Δημόσιο Γηροκομείο στην οδό Κηφισίας και μαζί με την αγάπη της τους μοίραζε δωράκια, γλυκίσματα και ό,τι άλλο θεωρούσε χρήσιμο. Η Λέλα Καραγιάννη δεν υπήρξε μόνο ηρωίδα της αντίστασης, υπήρξε ηρωίδα της καθημερινής ζωής και πάνω απ' όλα υπήρξε <<ΑΝΘΡΩΠΟΣ>>. Κανείς δεν γίνεται ήρωας εάν δεν ξέρει να αγαπά, να προσφέρει και να θυσιάζεται. Σε όλη της τη ζωή η Λέλα Καραγιάννη και μέχρι την ημέρα του θανάτου της υπήρξε ο άνθρωπος της προσφοράς και της θυσίας. Η φιλανθρωπία και οι ευεργεσίες της δεν προήλθαν μόνο από την ευημερία και το περίσσευμά της, αλλά και από το υστέρημά της. Υπήρξαν στιγμές στη ζωή της, όπως τον πρώτο χρόνο της γερμανικής κατοχής, που αναγκάστηκε να κόψει και την μερίδα των παιδιών της στη μέση και την δική της στο ελάχιστο για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις και τις ανάγκες του έργου της. Μετά την εκτέλεση της Λέλας Καραγιάννη και τη λήξη του πολέμου, η οικογένειά της και οι δύο πρωτότοκες θυγατέρες της, Ιωάννα και Ηλέκτρα, από σεβασμό στη μνήμη της μητέρας τους και με την ίδια μεγαλοψυχία και γενναιοδωρία συνέχισαν το έργο της στην οδό, τότε, Λήμνου 1 και τώρα <<οδό Λέλας Καραγιάννη>> το καθιερωμένο γεύμα έως την ημέρα που κανείς από τους τακτικούς αυτούς επισκέπτες δεν ήταν εν ζωή για να χτυπήσει την πόρτα τους. 

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
της Λέλας Βύρ. Καραγιάννη, εγγονής της Εθνικής Αγωνίστριας Λέλας Καραγιάννη:
<<Λέλα Καραγιάννη - Η θρυλική γιαγιά μου>>, εκδόσεις <<ΠΕΛΑΣΓΟΣ>>,
Α' έκδοση Οκτώβριος 2023, Αθήνα, σελ. 31-34.