ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΛΟΥΚΑ (2007)

<<Γεμάτο νεκρούς είναι γύρω μας πνευματικά.
Γύρω είναι γεμάτο νεκροταφεία κινούμενα, όχι ακίνητα.
Κινούμενοι τάφοι είναι οι άνθρωποι!
Οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον Θεό, οι άνθρωποι που δεν ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού,
οι άνθρωποι που αποστάτησαν από τον Χριστό,
οι άνθρωποι που δεν ζωοποιείται η ψυχή τους από τον Χριστό,
που είναι αποκεκομμένοι από τον Θεό, είναι ζωντανά μνήματα.
Μνήματα φορητά είναι>>!

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, αμήν!

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και αδελφές με την ευχή και ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου και πατρός ημών κ. Κυπριανού επιτρέψατέ μας στο λίγο χρόνο που έχουμε, να πούμε λίγα λόγια στην αγάπη σας. Ακούσαμε την ευαγγελική περικοπή, που ο Κύριός μας ανέστησε τον υιό της χήρας στο χωριό Ναϊν, εκεί στην αγία γη.

Όταν πριν από δύο χιλιάδες χρόνια ο Κύριός μας, όπως είπε το άγιο Ευαγγέλιο κι όπως ομολόγησε ο λαός που ήταν μάρτυρας των εξαισίων θαυματουργιών του, επεσκέψατο τον λαόν αυτού' όταν ο Κύριός μας κατήλθε χωρίς να χωριστεί από τον θρόνο τον πατρικό, κατήλθε εξ ουρανού και εσκήνωσεν εν ημίν. Και έγινε άνθρωπος σαν εμάς, έλαβε σάρκα και αίμα και ήρθε να μας βρει εδώ στη γη, αυτή εν χώρα και σκιά θανάτου. Εδώ που βασιλεύει ο πόνος, εδώ που βασιλεύει η θλίψις και η δυστυχία, εδώ που κυριαρχεί ο θάνατος. Ήλθε να γίνει σαν εμάς για ν' αντιμετωπίσει τον θάνατο από κοντά. Ήλθε να γίνει σαν εμάς, για να δει πόσο θλιβόμαστε ενώπιον του θανάτου, πόσο λυπούμεθα ενώπιον του θανάτου. Ήλθε εδώ ανάμεσά μας ο αιώνιος, ο αθάνατος Θεός, Άκτιστος Θεός, Αυτός που είναι έξω από τον Χώρο και τον Χρόνο και μας έπλασε για ζωή και μας έπλασε για αθανασία. Ήλθε να δει πού βρεθήκαμε εμείς τα πλάσματά Του, που αποστατήσαμε και φύγαμε από κοντά Του και όποιος φεύγει από την πηγή της Ζωής, οπωσδήποτε περνάει στο σκοτάδι και περνάει στο θάνατο, εκεί που βασιλεύει ο θάνατος, ο ψυχικός θάνατος πρώτα και ο σωματικός θάνατος ύστερα.

Γιατί εδώ που η αγία Γραφή και η Εκκλησία δίνουν την περισσότερη προσοχή της, είναι στο σημείο, στο θέμα του πνευματικού θανάτου πρώτα. Πρώτα έρχεται ο πνευματικός θάνατος εξαιτίας της αμαρτίας, δηλαδή ο χωρισμός της ψυχής από τον Θεό, πρώτα η ψυχή, το πνεύμα του ανθρώπου χωρίζεται από τον Θεό με την παρακοή, όπως και έγινε και μετά επακολουθεί σε λίγα ή σε πολλά χρόνια επακολουθεί και ο θάνατος ο σωματικός.

Πάντως όταν η Αγία Γραφή ομιλεί για πρώτον θάνατον κάνει λόγο η Αγία Γραφή για πρώτον θάνατον, δεν εννοεί τον σωματικό θάνατο. Ο πρώτος θάνατος είναι όταν ο άνθρωπος αμαρτάνει, όταν ο άνθρωπος χωρίζεται από τον Θεό. Φεύγει από την πηγή της Ζωής κι ύστερα ο άνθρωπος ασφυκτιά, μοιραίως το πνεύμα του ασφυκτιά, δεν μπορεί να ζήσει, ψάχνει υποκατάστατα βεβαίως, ψάχνει διάφορες ενασχολήσεις από κάπου να πιαστεί για να ζήσει το πνεύμα, αλλά δεν μπορεί να ζήσει με την πραγματική, την καθαυτό ζωή, την αθανασία δηλαδή, για την οποία μας έπλασε ο Θεός, την αιώνια ζωή και μοιραίως φυτοζωεί...

Φυτοζωεί και πεθαίνει, πεθαίνει μακριά από τον Θεό, λαμβάνει βεβαίως κάποια σπαράγματα, κάποια σπαράγματα της Χάριτος της ζωής του Θεού που υπάρχουν διάχυτα στην ανθρωπότητα, στη γνώση. Αλλά αυτά δεν είναι ικανά να θρέψουν την ψυχή και να ζήσει ο άνθρωπος, να ξεπεράσει τα δεσμά του πρώτου θανάτου. Μοιραίως μετά έρχεται και ο σωματικός θάνατος.

Εάν μπορούσαμε ν' απεγκλωβιστούμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο δεν ήταν ανάγκη ο Αιώνιος, ο Άκτιστος Θεός ν' αφήσει τους Ουρανούς, χωρίς να χωριστεί από τον Πατέρα και να έρθει στη γη αυτή σ' εμάς. Αν μπορούσαμε μόνοι μας να λυτρωθούμε, δεν θα ερχόταν ο Λυτρωτής ανάμεσά μας. Αλλά επειδή δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτόν τον θάνατο, δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τον θάνατο τον πρώτο, την αμαρτία δηλαδή μόνοι μας, και κατ' επέκταση δεν μπορούμε να νικήσουμε μόνοι μας τον σωματικό θάνατο' η φθορά ενυπάρχει μέσα μας, όχι από τη στιγμή που γεννιόμαστε, αλλά από τη στιγμή που γίνεται η σύλληψή μας μέσα από την κοιλιά της μητέρας μας αρχίζει η διαδικασία της φθοράς, αρχίζει η διαδικασία του θανάτου.

Πολλά βρέφη -το ξέρουμε- δεν προλαβαίνουν να γεννηθούν, δεν προλαβαίνουν να δουν το φως του ήλιου, πεθαίνουν μέσα στη κοιλιά της μητέρας τους. Δεν εννοώ φυσικά αυτά τα οποία σκοτώνουν ανυπεράσπιστα, αυτά τα οποία σκοτώνουν αυτοί που δεν είναι γονείς, που είναι χειρότεροι κι από τα άλογα κτήνη, δεν εννοώ αυτό. Αλλά εννοώ έναν φυσικό θάνατο που προέρχεται και μέσα στη κοιλιά της μητέρας.

Πολλά παιδιά δεν προλαβαίνουν να γεννηθούν, άρα από τη στιγμή της συλλήψεως του ανθρώπου που ενώνεται τότε η ψυχή, μια αιώνια και αθάνατη ψυχή με τον άνθρωπο, που πλάθεται τότε βέβαια, όχι ότι προυπάρχει, πλάθεται τότε, αλλά πάλι ο άνθρωπος είναι μέσα στη φθορά και δεν μπορεί να νικήσει αυτά.

Γι' αυτό έρχεται ο Χριστός μας για να διδάξει και να νικήσει πρώτα την αμαρτία, να μας διδάξει τρόπο που να νικήσουμε την αμαρτία, τον πρώτο θάνατο δηλαδή, και ύστερα να δοκιμάσει και ο Ίδιος τα δεσμά του θανάτου. Έρχεται για να δοκιμάσει τα δεσμά του θανάτου, γι' αυτό έλαβε σώμα φθαρτό, να μας διδάξει, πως να ξεπερνούμε την αμαρτία, τον θάνατο τον πρώτο επαναλαμβάνουμε, και να δοκιμάσει και ο ίδιος τελικά, ο Αναμάρτητος, που δεν δοκίμασε θάνατο πρώτο Αυτός, αμαρτία δηλαδή, ο Αναμάρτητος να δοκιμάσει και τον θάνατο, τον σωματικό θάνατο να τον δοκιμάσει πάνω Του. Τον σωματικό θάνατο να του παραδοθεί σ' αυτόν, όχι για να τον καταλάβει ο θάνατος, αυτός ο Αναμάρτητος, αλλά να νικήσει τον θάνατο, αφού δοκιμάσει θάνατο!

Αυτή είναι η σοφία του Θεού, όπως περιγράφει η Αγία Γραφή, όλοι οι Προφήται, οι Απόστολοι και οι Διδάσκαλοι της Εκκλησίας, αυτό το μυστήριο μας διδάσκουν που επετέλεσε ο Θεός, το μυστήριο της Σοφίας του Θεού να νικήσει τω θάνατω θανάτω!<<Θανάτω θάνατον πατήσας>> λέμε. Νίκησε με τον θάνατό του, τον σωματικό του θάνατο και τον σωματικό θάνατο τον δικό μας.

Γιατί; Για να γίνει, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, <<απαρχή των κεκοιμημένων>>! Δηλαδή, τί απαρχή; Απαρχή της ζωής των κεκοιμημένων. Να ονομάσει τον θάνατο κίνηση, ότι ο θάνατος είναι ένα απλό επεισόδιο, είναι ένας απλός ύπνος. Ένας ύπνος, που διαρκεί πιο πολύ από έναν νυκτερινό ύπνο ή από τον μεσημεριανό μας ύπνο, γιατί, όταν κοιμόμαστε είμαστε σε μια κατάσταση ουσιαστικά θανάτου! Κάτι λειτουργεί βέβαια μέσα μας, γι' αυτό ξαναξυπνούμε σε αυτή τη ζωή. Αλλά είναι μια εικόνα του θανάτου ο ύπνος. Ήρθε ο Κύριος να ονομάσει τον θάνατο ύπνο, έναν ύπνο, που θα διαρκέσει ίσως μερικές εκατονταετηρίδες ή μερικές χιλιετηρίδες, δεν έχει σημασία, ύπνος είναι. Γιατί κι αυτός τον δοκίμασε και τον εσπάραξε και τον ενίκησε και ηγέρθη! [...]

Βαδίζουμε όμως και στους δρόμους αυτής της ζωής. Βαδίζουμε στους δρόμους αυτής της ζωής που είναι τραχείς δρόμοι και συναντιόμαστε -θέλουμε δεν θέλουμε- με τον θάνατο. Συναντιόμαστε με μια άλλη πομπή, όπου συναντήθηκε σήμερα ο Χριστός, καθώς εισερχόταν στην Ναϊν. Συναντιόμαστε με μια άλλη πομπή που μεταφέρει νεκρό, που μεταφέρει νεκρούς. Γύρω μας είναι νεκρότητα και γύρω μας είναι νεκροί. Και πρέπει να συναντηθούμε μ' αυτή την νεκρότητα και να την ζωοποιήσουμε. Και να μεταφέρουμε το μήνυμα του Χριστού που είναι μήνυμα αισιοδοξίας.

<<Μη κλαίε>> λέει στη μητέρα που θρηνεί για το παιδί της. Αυτό μπορούσε ο Χριστός μόνο να το πει, που είναι ο νικητής του θανάτου. Λέει στη μητέρα να μην κλαίει και αγγίζει τον νεκρό με την ομόθεη σάρκα Του. Αγγίζει τον νεκρό και τον ζωοποιεί και τον εγείρει. Αυτό κάνουμε τώρα εμείς. Μπορεί να μην ανασταίνουμε νεκρούς -δηλαδή- που πάνε να τους θάψουν, γίνεται κι αυτό το θαύμα κάποτε στην Εκκλησία, και μεγάλοι άνθρωποι στην Εκκλησία ανέστησαν και σωματικά νεκρούς! Το ξέρουμε αυτό. Παλαιά και σύγχρονα. Αλλά εμείς τώρα συναντούμε, ερχόμεθα σε επαφή, ερχόμαστε σε επικοινωνία με τους πνευματικά νεκρούς γύρω μας...

Γεμάτο νεκρούς είναι γύρω μας πνευματικά. Γύρω είναι γεμάτο νεκροταφεία κινούμενα, όχι ακίνητα. Κινούμενοι τάφοι είναι οι άνθρωποι! Οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον Θεό, οι άνθρωποι που δεν ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, οι άνθρωποι που αποστάτησαν από τον Χριστό, οι άνθρωποι που δεν ζωοποιείται η ψυχή τους από τον Χριστό, που είναι αποκεκομμένοι από τον Θεό, είναι ζωντανά μνήματα. Μνήματα φορητά είναι! Μνήματα πάντως είναι, δεν έχουν ζωή μέσα, έχουν νεκρότητα, όποιοι και να είναι αυτοί, ό,τι και να είναι αυτοί. Ό,τι ιδιότητα και να έχουν, ό,τι εργασία και να έχουν, όπως και αν συστήνονται, όπως και αν εμφανίζονται, νεκροί είναι!

Νεκροί είναι και πρέπει εμείς να τους ζωοποιούμε τώρα, αν είμαστε φορείς της Ζωής του Χριστού, αν έχουμε Χριστό, αν έχουμε Χάρη Αγίου Πνεύματος, αν έχουμε <<ύδωρ ζων>>, τότε κάνουμε το πιο μεγάλο έργο, που υπάρχει πάνω στη γη. Πιο μεγάλο έργο που κάνει επάνω στη γη είναι αυτό που κάνει η Εκκλησία! Είναι αυτό το έργο που κάνουν οι δούλοι Της, είναι αυτό το έργο που κάνουν οι ποιμένες της Εκκλησίας, αλλά και όλα τα μέλη της Εκκλησίας κατά το μέτρο που ζουν εν Χριστώ. Κατά το μέτρο που είναι ζωντανά μέλη όπως λέμε της Εκκλησίας. Ζώντες φορείς Χάριτος Θεού, Ζωής Θεού, Αθανασίας Θεού. Και πρέπει να έχουμε αυτή τη Χάρη Θεού μέσα μας, ώστε να πλησιάζουμε αυτούς που είναι μέσα στον πρώτο τον θάνατο, στον θάνατο της αμαρτίας, και να τους ζωοποιούμε. Να τους αγγίζουμε και να τους ζωοποιούμε, να τους μεταφέρουμε ζωή και ν' ανασταίνονται.

Μέσα στην Εκκλησία έχουμε φοβερές αναστάσεις! Συνεχώς ζούμε αυτό το θαύμα των νεκραναστάσεων μέσα στην Εκκλησία και όπως έλεγε -όπως θα ενθυμείσθε ο Σεβασμιώτατος πατέρας μας- που ζούσε κι ανέπνεε και χτυπούσε η καρδιά του γι' αυτό το θαύμα, χαιρόταν πάρα πολύ που και η Μονή μας ήταν και είναι μια κολυμβήθρα Σιλωάμ! Που έρχονται ασθενείς, που έρχονται και νεκροί.

Νεκροί κάτω από τα δεσμά του πρώτου του θανάτου της αμαρτίας και ζωοποιούνται. Ζωοποιούνται από τη διάχυτη Χάρη του Θεού που τα πλημμυρίζει και τα αγκαλιάζει όλα. Και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω και ο έχων καρδιά, ας το αισθανθεί. Και ο έχων ώτα, οφθαλμούς, και ο έχων μάτια πνευματικά, ας το δει. Ας το δει και ας το αισθανθεί. Και ας αφήσει τη Χάρη του Θεού να εισέλθει μέσα του και να αλλάξει τη διάθεσή του και να διώξει ό,τι είναι νεκρό. Και να εμβάλει μέσα, να εισάξει, να εισαγάγει ό,τι είναι ζωντανό: Χάρη Θεού! Απαιτείται μία μόνο προυπόθεση: η προυπόθεση της καλής διαθέσεως, της πίστεως και της μετανοίας! [...]

 Αποσπασματική ομιλία
του Μητροπολίτη Λαρίσης και Πλαταμώνος κ. Κλήμεντος
το έτος 2007,
στην Ιερά Μονή Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλή Αττικής.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ